Korytarz na V piętrze

Korytarz nie różni się wizualnie od tych na pozostałych piętrach. Z wysokich okiennic widać linię drzew Zakazanego Lasu. Niskie parapety są świetnym zamiennikiem zazwyczaj zimnych i niewygodnych ławek. W czasie zajęć lekcyjnych panuje tu gwar...bowiem obrazy wiszące na ścianach lubią debatować sobie na temat prawnego zlikwidowania obecności Irytka w zamku.

UWAGA! W tej lokacji na okres październik/listopad musisz rzucić kostką kiedy tu jesteś, ze względu na wykonane tu zadanie na kółka przez Felinusa Faolána Lowella.

Rzuć kostką k6, by przekonać się, co się wydarzy!:

Wyszła na korytarz, o dziwo nikogo tutaj nie było. Westchnęła i oparła się o ścianę. Już tęskniła za Francją, chociaż mieszkała tam tyko parę lat przywiązała się do tego miejsca jak do żadnego innego. Poznała tam prawdziwych przyjaciół i musiała ich opuścić. Czy tutaj w ogóle ją ktoś zaakceptuję, a przynajmniej zauważy. Ze swoim wyglądem nie wyróżnia się zbyt w tłumie, chciałaby to zmienić ale nie wie jak.

Jak na przekór schody znowu zmieniły miejsce i Rose, chcąc nie chcąc, wylądowała na piątym piętrze. Jako że nie tu chciała przyjść, postanowiła zawróć. Dostrzegła jednak jakąś nową dziewczynę, siedzącą samotnie pod ścianą. A ta, co tu robi? - zdziwiła się. I kto to w ogóle? Z zagadkowa miną ruszyła do niej. Podeszła do niej, trącając trampkiem jej buta. Uśmiechnęła się szeroko.
- Cześć - przywitała się. - Czemu sama siedzisz? - spytała. - I to na zimnej podłodze? Wstawaj - podała jej rękę. - Idziesz ze mną się przejść po zamku?

Z zamyśleń wyrwała ją jakaś dziewczyna, wyglądała na trochę starszą od niej ale zdawała się miła. Malanie uśmiechnęła się do niej promiennie.
-Cześć. Jestem nowa w Hogwarcie i nie za bardzo wiem gdzie co jest. I właściwie to prawie nikogo nie znam . - Chwyciła drobną dłoń dziewczyny i z jej pomocą szybkim ruchem wstała z ziemi. - Jestem Melanie Coldwater z Hufflepuffu i jeśli na prawdę masz na to ochotę to chętnie się przejdę.

Nowa? Kolejna? Aż się dziwiła, ze tylu uczniów przeniosło się tu z innej szkoły. Czy tam naprawdę było tak źle? W sumie z Hogwartu nikt raczej nie przenosił się gdzieś indziej. Oczy się jej zaświeciły, gdy usłyszała, że Melanie jest z Huffu. Kolejna bratnia dusza.
- Rose Stuner, również Hufflepuff, szósta klasa - przedstawiła się niczym nauczycielowi. - Miło cię poznać - dodała. - Nie martw się, niedługo oswoisz się z zamkiem i poznasz każdy zakamarek szkoły.
- No, mów, gdzie byś chciała iść teraz? Kuchnia, sowiarnia, Pokój Wspólny, Salon Wspólny, jakaś wieża, Wielka Sala, błonia... - wyliczała.

Miała racje, była starsza. Pewnie jest w tej szkole od pierwszej klasy.
-Mam nadzieje bo teraz nie mogę nigdzie trafić. Nawet nie wiesz jak się ciesze, że jesteś z Hufflepuffle. - Zamyśliła się na chwilę. - Ja jakie jest twoje ulubione miejsce w Hogwarcie? - Nagle głośno zaburczało jej w brzuchu a na jej policzkach pojawiły się czerwone plamy. - Bo ja w zasadzie jestem troszkę głodna, więc może wielka sala?

Mel dobrze myślała. No, nie wiedziała, że Rose jest prefektem, ale tego dowie się niedługo. Może w jej szkole nie było prefektów, tylko ktoś inny pilnował porządku? I w ogóle nie było podziału na domy? Te nie mogła wiedzieć.
- Też się ciesze, że jestem w tym domu - wyszczerzyła się. W pierwszej klasie była zawiedziona, że trafiła nie do tego domu, co chciała, ale szybko przywykła. Nie zamieniłaby tego domu na żaden inny. Nic nie zastąpi jej przyjaciół zdobytych wśród Puchonów.
- Nikt ci nie pokazał, gdzie mamy pokój? - zdziwiła się. Ktoś powinien być przydzielony tej młodej dziewczynie na przewodnika. Hogwart był tak duży, że można było się w nim zgubić! Zmarszczyła czoło, intensywnie myśląc. Wprawdzie nie była głodna, więc na kolację nie poszła, ale, skoro Melanie burczało w brzuchu, to powinna ją zabrać do Wielkiej Sali. Aczkolwiek, po dłuższej chwili zastanowienia, doszła do wniosku, że kolacja się skończyła. - Proponuję iść do kuchni. Potem pokażę ci, gdzie mamy Pokój Wspólny. Kolacja w Wielkiej Sali się skończyła, więc w kuchni będziesz miała większy wybór. I poznasz pracujące tam skrzaty!
- Ulubione miejsce... Nie mam konkretnego - wzruszyła ramionami. - Za duży wybór.

Uśmiechnęła się. Bardzo pasował jej ten plan.
- Super, nigdy nie poznałam żadnego skrzata. Nie mam go w domu, a we Francji nie było możliwości podejścia do żadnego. Poza tym nie mieliśmy pozwolenia na wejście do kuchni. - Rozejrzała się, korytarz nadal był pusty. Trochę ją to dziwiło, w końcu jest tu tylu uczniów. Nie miała jednak czasu na rozmyślanie się nad takimi sprawami. Spojrzała dziewczynie prosto w oczy, dopiero teraz zauważyła jaka jest między nimi różnica wzrostu. Melanie była do tego przyzwyczajona - Jest niska, już dawno się z tym pogodziła.

Uśmiechnęła się pod nosem. Teraz zastanawiała się, jak ona zachowywała się jako pierwszak. Ze skrzatami miała do czynienia kiedyś, więc może interesowały ją tylko tajemne przejścia, o których tyle słyszała? Och, i pamiętała swój pierwszy szlaban. Aż dziwne, że zdobywała czasem szlabany, a i tak jest prefektem, prawda?
- Nie było skrzatów? To gdzie wy jedliście, jak minęła pora posiłku? I czemu tam nie mogliście? - Rose nie wyobrażała sobie braku możliwości chodzenia do kuchni. Skąd by niby miała brać różne słodkości do torby? Umarłaby z głodu. Przecież ona nigdy nie zdążała na posiłki, które były w wyznaczonych godzinach.
- Dobra, chodź, bo nam ktoś zje wszystko z tej kuchni! - powiedziała, ciągnąc Mel za rękę. - Nikt nie gotuje lepiej od naszych szkolnych kucharzy! - dodała, zeskakując po schodkach.

Podążała szkolnymi korytarzami okropnie się nudząc. O tak, ostatnio ciągle się nudziła. Nie mogła sobie znaleźć miejsca. Miała ochotę na coś szalonego. Tylko co? Brakowało jej weny. Oczywiście nie chciała zrobić nic sprzecznego z regulaminem. Przynajmniej nie sama. Twana gdzieś wywiało, a biedna Angie nie miała z kim się ponudzić. Znając Ingrid, zaraz się tu pojawi. Pomyślała. A może nie? Może jej przeszło? Ostatnio jej nie widziała. Chyba się zaaklimatyzowała w zamku. To dobrze, bardzo dobrze. Powtarzała w myślach Puchonka. Tylko serce podpowiadało jej co innego. Ona też? Ona też mnie olała? Nie, to niemożliwe!

Spacerował samotnie po dziwnie opustoszałych korytarzach zamku. Lubił to, ta cisza, spokój - odprężała go. Wtedy zobaczył Angie, była sama i wyglądał an zamyśloną. Ostatnio się nie popisał, trzeba to jakoś odpokutować.
- Cześć, szukasz Twana? - Ostatnio tylko jego miała w głowie, więc podejrzewał, że właśnie dlatego chodzi sama po korytarzu. - Jak chcesz mogę ci pomóc. - Zaoferował, miał tylko nadzieje, że za to się nie obrazi. Jakoś nigdy nie do końca wiedział co Puchonka może zrobić.

Usłyszała, jak ktoś się z nią wita. Dziwnie znajomy głos. Odwróciła się. Roger. Miała go zignorować, ale no cóż, nudziła się i nie mogła wybrzydzać.
- Cześć. Nawet nie próbuję. Jak będzie chciał, to się pojawi znikąd, jak zawsze - uśmiechnęła się lekko gdy sobie przypomniała, jak ostatnio Twan wyskoczył zza roku szczerząc zęby i krzycząc na cały zamek - Tu cię mam Muszko!
Po chwili się ocknęła. Po co mu to powiedziała? No trudno.
- A ty gdzie idziesz? - zapytała z grzeczności, bo tak na prawdę nie interesowało ją to.

- Do ciebie. - No... Może wcale nie szedł do niej, ale nie zaszkodzi tego powiedzieć. - Wiem, że jesteś na mnie zła, ale na prawdę jest mi przykro. - Było mu przykro z powodu, że Angie była na niego zła. Mniej z tego co zrobił, bo to wcale aż takie straszne nie było.
Po prostu nienawidził jak ktoś był na niego zły, sam za długo nie umiał trzymać urazy, więc źle się z tym czuł.

Jej brew mimowolnie powędrowała w górę.
- Ja jestem na ciebie zła? Niby o co? - powiedziała ze zdumieniem. Czyżby był ociupinkę wrażliwy? - Zimno mi było i sobie poszłam - nie chciała się usprawiedliwiać, ale nie mogła nic nie powiedzieć.

Wywrócił oczami, przecież widział, że teraz już nie była dla niego taka miła jak na początku.
- Aha. - Lepiej było udawać, że kupił to co powiedziała. - A tak właściwie, to co u ciebie? - Zapytał, by tylko zmienić temat. Właściwie chciał dowiedzieć się więcej o niej i Twanie. Ale przecież ledwo się znają, nie wyskoczy nagle z tekstem "Słuchaj, Angie. A ty właściwie chodzisz z tym Gryfonem? Bo wiesz tyle plotek słyszałem, że już sam nie wiem."
Uśmiechnął się najmilej jak potrafił i spojrzał w prosto w oczy dziewczyny.

Po tonie jego aha wywnioskowała, że nie kupił jej bajeczki.
Na pewno chciał wiedzieć więcej o niej i Twanie. W końcu od wielu osób słyszała - Ej, a ty jesteś z Twanem? Ba sama nie wiem, ludzie gadają.
Spojrzał w jej oczy. Ciekawe czy na niego zadziałają jej złote tęczówki. Jak dotąd nikt się im nie oparł.
- U mnie...hmmm...dobrze. Idziesz na imprezę do Salonu Wspólnego? Mało czasu, a jeszcze muszę się wyszykować. - Angie miała nadzieję, że ton jej głosu był w miarę przyjacielski. Może Roger będzie jej dobrym znajomym? To może się udać, jak nie będzie zbyt nachalny.

- Raczej tak, tylko nie wiem jak mam się ubrać. Zupełnie się nie znam na latach 60. - Kto w ogóle wymyślił imprezę o takiej tematyce? Może wystarczy posmarować żelem włosy, ubrać skórzaną kurtkę, z którą i tak się nie rozstawał i wcisnąć na nos okulary-muchy.
- A często chodzisz na takie imprezy? - Zagadnął, trzeba jakoś podtrzymać temat.
Jakoś mu się nie uśmiechało to, że ani trochę nie podobał się Angie. Może i nie był jakimś wielkim i wszech wspaniałym facetem, jednak każdej dziewczynie podobał się chociaż trochę. Chyba...
A może to przez to, że Angie jest zakochana w Twanie. Przecież nie każdemu podoba się parę osób naraz.

Zlustrowała go uważnie. Jest przystojny? No jest. Ale dlaczego Angie się nie podoba? Sama nie wiedziała. Może jest to pretekst do niezobowiązującej przyjaźni? Z zamyślań wyciągnęło ją jego pytanie.
- Nie wiem, nie znam się. Ja? Nie, to moja pierwsza. Mama mi dała swoją sukienkę. Z resztą, sam zobaczysz. A teraz wybacz, idę do dormitorium przyszykować się na imprezę. - Odwróciła się i pomaszerowała w kierunku dormitorium - To do zobaczenia - rzuciła przez ramię.

- Do zobaczenia. - Odpowiedział jej gdy już znikała za rogiem, strasznie szybko kończą się ich rozmowy. Rozejrzał się po korytarzu. O dziwo nie było tu nikogo oprócz Rogera. Chwilę później podążył w ślady Angie, w końcu sam też musi się przygotować.

Ingrid szła wzdłuż długiego korytarza podskakując i nucąc jakąś piosenkę. Zawsze tak sobie nuciła. Szukała Angie. Nie wiedziała gdzie ona jest. Po niecałej minucie krzyknęła:
-Angie. Angie Fly- szukała jej. Chciała iść z nią do Hogsmeade. Miłą zamiar kupić sobie miotłę. Wołała i wołała a puchonki nigdzie nie było. No nic. Stanęła sobie przy ścianie, bawiąc się malutką piłeczką. Mugole mówią na to zośka.

Był już wieczór, kiedy Lauren postanowiła się wybrać na małą przechadzkę po zamku. Ot tak, z nudów i nadmiaru wolnego czasu. Nie zwracała zbytniej uwagi na mijanych po drodze ludzi. Była strasznie rozkojarzona, co ostatnio zdarzało jej się dość często, i coraz bardziej ją to irytowało. Miała zrobić tyle rzeczy, ale jej się nie chciało... pouczyć się, pójść do biblioteki, odpowiedzieć znajomym, przyjaciołom i rodzinie na listy, ogarnąć trochę swoje rzeczy w dormitorium, i można by tak wymieniać w nieskończoność. Zawsze by się coś znalazło.
Musiała jednak wyjść ze swojego transu, kiedy wpadł na nią mały Gryfon. Na oko druga klasa. Przerażony spojrzał swoimi oczętami na Krukonkę i cofnął się kilka kroków. Dziewczyna westchnęła, podniosła książkę, którą chłopiec upuścił i wręczyła mu ją, siląc się na uśmiech. Widocznie całkiem nieźle jej to wyszło, bo Gryfon odwdzięczył jej się tym samym, ładnie podziękował i z uniesioną dumnie głową się oddalał.

Wieczorem gwiazdy zaczęły się pojawiać, Matias wychylał się przez okno korytarza na piątym piętrze, aby odszukać gwiazdozbiór byka. Najpierw trzeba było odnaleźć Oriona, więc chłopak co jakiś czas odrywał się od jednego okna i podchodził do kolejnego.
Niedobrze. Chyba trochę mu brakowało nieboskłonu, a na miotle jakoś nie miał ochoty fruwać. W końcu Matias pogodził się z tym, że zostanie mu Lepus, czyli Gwiazdozbiór Zająca. Nie był on może jakiś imponujący, aczkolwiek gwiazdy zawsze mu trochę imponowały swoją nieosiągalnością.
Ten oddalający się Gryfon... Walnął prosto w niego, taki był uszczęśliwiony tym, że Krukonka na niego nie nawrzeszczała. Za to Matias miał ochotę się pastwić.
- Któż cię uczył dobrych manier?! - rozniosło się po korytarzu. - Wszędzie jest magia, a ty nie pamiętasz jednego magicznego słowa!
- Przepraszam? - zaczął zgadywać dzieciak.
- Proszę bardzo. - powiedział już normalnie Matias. Tak, jakby nagle nastrój mu się zmienił. Dziwny, dziwny był.

Po dłuższym czasie postanowiła wracać. Szczerze mówiąc sama nie wiedziała, po co tu przylazła. Odwróciła się na pięcie i podążyła za Gryfonem, który wcześniej na nią wpadł. Momentami miała dość tego zamku. Niby wszyscy mówią, że to takie magiczne miejsce, a nie ma co tutaj robić. No, może to stwierdzenie było grubą przesadą, w końcu jest tu tyle fascynujących miejsc... ale z drugiej strony nudziło jej się tutaj odrobinę. Może z tego powodu, iż nie miała z kim ostatnio spędzać czasu?
Z zamyślenia wyrwały ją dwa znajome głosy. Z uniesioną brwią w zaciekawieniu podążyła za głosami. Najpierw jej wzrok padł na małego Gryfona, który wcześniej na nią wpadł. Co on jeszcze tutaj robi? Nie powinien być o tej porze w dormitorium? Już miała mu coś powiedzieć, kiedy zobaczyła Matiasa. O proszę! Jak ona go dawno nie widziała, co jet dość dziwne, bo są z tego samego domu. Chociaż z drugiej strony ostatnio z nikim się nie widywała, dlatego też ostatnio powysyłała sowy do znajomych. Trzeba nadrobić zaległości.
- Matias! Co ty tutaj robisz o tej porze? - spytała szczerze zaskoczona, zapominając o małym Gryfonie, który korzystając z okazji zmył się im z oczu. Obdarowała Krukona ciepłym uśmiechem. No proszę, co za niespodzianka!

Zdążył już ponownie zatopić się w obserwacji wieczornego nieba, kiedy ponownie ktoś wyrwał go z kontemplacji. Tym razem był to głos kobiecy, więc nie jego twarz się tak morderczo nie wykrzywiała jak przy małym Gryfonie.
- Ach, Siostro - powiedział do Lauren, odchodząc od okna i wychodząc jej na spotkanie. - Miło cię w końcu spotkać. Obserwowałem właśnie niebo w poszukiwaniu gwiazdozbioru byka.
Ujął jej drobną dłoń w swoje dwie, które była trochę większe (cóż... nie ukrywajmy, że były raczej spore...), po czym ścisnął ją symbolicznie i puścił.
Ciekawe czy też czuła zapach wieczornego powietrza, ciekawe czy też widziała jak cienie ciekawie układają się na posadzce... Pewnie tak, inaczej raczej by się nie przyjaźnili. Matias przyjaźnił się z ludźmi, którzy go rozumieją lub chcą zrozumieć. Mógł być oczywiście trochę szorstki, no ale... Słowa to wiele... Milczenie - to wszystko.

Słysząc jego „Siostro”, przygryzła delikatnie wargi, aby się nie zaśmiać. Matias był taki odkąd pamiętała. Zawsze się wyróżniał na tle innych. Krukon był cholernie inteligentny, to musiała przyznać. Niektórzy mówili o nim per „dziwak” a ona nigdy nie wiedziała, dlaczego. Był inny, oryginalny, ale nie gorszy. Czuł się sobą, a to najważniejsze. Sama by chciała być taka odważna i nie przejmować się opiniami innych.
- Gwiazdozbioru byka, mówisz? - spytała, czując, że chłopak ujmuje jej dłoń w geście powitania. Stanęła obok niego i przymknęła oczy, wdychając świeże powietrze i wsłuchując się w odgłosy nocy. Na jej twarzy pojawił się figlarny uśmiech. - Dzisiejszy wieczór jest cudowny, czyż nie? - rzuciła, unosząc powieki i wędrując wzrokiem po niebie. Gwiazdy były dzisiaj odrobinę bardziej wyraźne, niż jak ostatni raz je oglądała.
- Najpierw musimy znaleźć najjaśniejszy punkt w gwiazdozbiorze...Aldebaran? - spojrzała na niego pytająco, aby się upewnić, czy niczego nie pomieszała. Dawno nie patrzyła w gwiazdy, a miło by było wrócić do tamtych czasów.