Smith była zdeterminowana - już od ferii i od ich rozmowy na Ławkach - żeby odebrać Adelajdę osobiście. Uważała, że wystarczająco niekulturalnie postąpiła przekazując ghuliczkę Darrenowi, żeby ten w jej imieniu podrzucił stworzenie swojej rodzicielce. Już wtedy powinna zrobić to sama - gdyby miała choć odrobinę więcej czasu na organizację rozstawienia swojej menażerii... Tylko wtedy zapewne rozegrałaby to inaczej i nie mieszała w to najbliższych Shawa.
Jej determinacja jednak rozpłynęła się jak poranna mgła na wzgórzach Pendle Hill, kiedy aportowali się niemal pod rodzinnym domem mężczyzny. Czuła, że zmiękły jej nogi - bynajmniej nie przez teleportację.
— S-Spokojnie? — Absolutnie nie była spokojna - spoglądała w okiennice domu Państwa Shaw niczym na Sądzie Ostatecznym, z niemym przerażeniem. Z opowieści Darrena mogła wyciągnąć to, że jego matka była naprawdę do rany przyłóż kobietą - jednak w tym momencie kompletnie jej to nie pocieszało. W końcu dla niej niekoniecznie musiała być miła - zwłaszcza po spędzeniu dwóch tygodni w towarzystwie nie tylko Adalberta, ale i smithowej Adelajdy. — Darren, ja zaraz zemdleję. Mówiłeś swojej mamie, że z Tobą będę? W ogóle mówiłeś jej o nas? Ona cokolwiek wie? — nerwowy słowotok zaczął wypływać z ust Smith, kiedy wmurowana w żwirową ścieżkę ściskała kurczowo dłoń Shawa - aż pobielały jej knykcie. — A może to jednak zły pomysł i lepiej żebym tu została i poczekała? Może chciałaby zobaczyć tylko Ciebie, zapytać jak w Exham? — Aż zadrżała, kiedy przeszła po niej fala stresu - puściła dłoń Darrena, obejmując się ramionami. Sama nie wiedziała, czy próbowała pokrzepić się auto-uściskiem, czy może jednak bardziej ucisnąć żołądek, żeby nie wariował z tremy.
— Jeszcze ubrałam się tak jak zwykle, może powinnam chociaż koszulę włożyć — dalej plotła bez ładu i składu, wynajdując coraz to nowe "przeciw" pojawieniu się na progu domu Shaw. — A jak twoja mama nie lubi kandyzowanych ananasów i kierowych orzechów? Na Merlina, czy czerwone wino jest dobre jako podziękowanie? Sprzedawca mówił, że Smocza Krew jest najlepsza, ale teraz już nie wiem, to brzmi jak jakaś ukryta groźba. — Torba wisząca jej na ramieniu nagle zaczęła niezwykle ciążyć, Smith zakryła twarz dłońmi, mrucząc coś gorączkowo po czesku. — Trzeba było wziąć Kłębolota...

Wspominanie 'coś' o Krukonce, która postanowiła podrzucić również swojego ghula nie musiało być jednoznaczne... Co innego jednak sprowadzenie jej do rodzinnego domu, trzymając za rękę, a potem obejmując w talii. Smith z niejakim przestrachem, dalej nieprzekonana wpatrywała się tępo w śnieżnobiałe firanki bajkowego domku, wypatrując jakiegokolwiek ruchu w okiennicach. Jej rodzina siedziałaby już przylepiona twarzami do szyb, gdyby tylko wiedzieli, że nie pojawi się na rodzinnych włościach sama... Miała jedynie nadzieję, że mama Darrena nie wyprawi orszaku powitalnego. Chociaż i bez tego czuła, że robi jej się zwyczajnie słabo, kiedy z każdym krokiem - wymuszonym przez ramię Shawa - zbliżali się nieubłaganie do drzwi.
Nie zwróciła uwagi na nic - totalnie zfocusowana na baraniej kołatce. W innych okolicznościach być może zdążyłaby się pozachwycać ogólną prezencją domostwa i z typową dla siebie ciekawością zatrzymałaby się nad kwietnikami, które prezentowały się wspaniale - pomimo zdecydowanie za niskiej temperatury. Zaczęłaby dumać jakich zaklęć użyto - rozpłynęłaby się nad Cave Iminicum otaczającej wzgórze, zgadywałaby jakie inne uroki otaczały dom w Pendle Hill... Ale...
Czuła, że serce podchodzi jej do gardła i naprawdę tylko ramię Darrena powstrzymuje ją od teleportacyjnej ucieczki. No i to, że Pani Shaw wiedziała już o jej obecności - gdyby teraz uciekła, to chyba nigdy nie wytknęłaby nosa poza mieszkanie numer 11. Nie wspominając już o tym, że najpewniej by się zwyczajnie rozszczepiła gdzieś po drodze.
— Będzie dobrze, będzie dobrze — powtarzała jak mantrę w myśl tego, że jeśli powtórzy coś sto razy - to rzeczywiście tak będzie, a przynajmniej w to uwierzy. Bo wątpliwości naprawdę w tym momencie bombardowały ją ze zdwojoną mocą.
Nie mając nic więcej do powiedzenia - została bezpardonowo wepchnięta przez próg, po raz kolejny czując jak nogi zamieniają jej się w watę. Czyżby Locomotor Wibbly rzucany automatycznie na nieproszonych gości...? Nie wiedziała czego się spodziewać - więc i nie zwróciła większej uwagi na dodatkowe okrycia, które zainteresowały Darrena, choć jej czujne oko wyćwiczone w Gringottcie od razu zahaczyło o błyszczące w kufrze jadeity.
Nie zdążyła nawet rozsupłać wiązania w talii swojego płaszcza, a obok nich z cichym trzaskiem aportował się... Ktoś.
— Dzień dobry — rzuciła właściwie automatycznie, nerwowo poprawiając kosmyki, które wymknęły jej się z luźnego koka. Niepewny uśmiech zatańczył na jej twarzy, kiedy zdała sobie sprawę, że stanęła właśnie twarzą w twarz z ojcem Darrena - którego podobno miało nie być.
— Jessica Smith, mnie również... miło — próbowała nadążyć za Shawem Seniorem, i wszystkim co sobą reprezentował, uśmiechając się uprzejmie, próbując powstrzymać swoje oczy przed dokładniejszą analizą tego, co widziała - i nerwowymi zerkami w kierunku Darrena. Pomimo ekscentrycznego i na pewno niecodziennego powitania... Spięcie nieco odeszło z jej ramion i mogła głębiej odetchnąć. Poziom tremy spadł o jakieś 30%.
— Chętnie napijemy się herbaty — przystała na pomysł Pana Felixa - odwracając się w kierunku Shawa Juniora, z delikatnym, rozbawionym uśmiechem czającym się w kącikach ust. W głowie piszczały jej kapciuchowe puszki. — Chyba też nie spodziewałeś się swojego taty, co...? — szepnęła cicho, pociągając za nieśmiertelny pompon Darrena i zdejmując z jego czupryny czapkę. — Nie przejmuj się. — Och, czyżby role się odwróciły? Smith jednak doskonale znała uczucie wyciągania na wierzch opowieści z zamierzchłych czasów, najczęściej dzieciństwa - które powinny w tychże czasach zostać. I zdała sobie sprawę, że Krukon mógł się stresować równie - a nawet bardziej - co ona... Nie mogła się jednak powstrzymać przed pytaniem: — Naprawdę udawałeś ghula? Ale muselo to být roztomilé! — rozpłynęła się z cichym nerwowo-ulgowym chichotem, pozbywając się płaszcza i butów.

Zabawne było to, że sama Smith nie czuła się - przynajmniej jeszcze w tym momencie - przytłoczona prezencją Felixa Shawa. Właściwie to zdążyła się już przyzwyczaić do takich barwnych osobistości pracując w Gringottcie... Co Łamacz Klątw, który wisiał jej nad biurkiem z tekstem do przetłumaczenia - to inna ekscentryczna twarz, którą potem mijała na korytarzach.
— Ja oglądając Herkulesa nie chciałam być Megarą czy Afrodytą, a Pegazem, więc... — Dla równowagi zdradziła również swoją 'tajemnicę' - latanie chyba zawsze w jakimś stopniu za nią chodziło. Wzruszyła ramionami, uśmiechając się i chwyciła dłoń Darrena przez krótką chwilę ściskając ją pokrzepiająco - nim ruszyła przodem w stronę kuchni. Prosto w paszczę lwa - którym okazać miała się matka Darrena, a nie jego ojciec.
Nie tracąc uśmiechu - choć jeszcze nie zyskując w nim pewności - przekroczyła próg pomieszczenia, szybkim rzutem oka orientując się w rozkładzie kuchni i jej wystroju. Wyglądała nieco przedpotopowo - przynajmniej według mugolskich standardów, bo według czarodziejskich była... zwykłą, przytulną jadalnią. Jessica właśnie tak wyobrażała sobie kuchnię w domku na wzgórzu - i nie zawiodła się.
— Oh, hm, nie martwię się proszę Pana — mruknęła, usadawiając się razem z Darrenem na pozostałych dwóch wolnych krzesłach. Nieco skonfundowało ją podejście Shawa Seniora - który najpierw zwracał się do niej per 'pani', potem wytracił gdzieś zwrot grzecznościowy, a na sam koniec zaczął go wręcz nadużywać. Słysząc z resztą o zapieczętowaniu Pani Shaw w jej pokoju - Smith zachodziła w głowę czemu zwyczajnie się z niego nie aportowała, skoro dom nie był obłożony barierą antyteleportacyjną... Ale o to już nie zapytała, gryząc się w język i przysuwając do siebie kubek z parującą herbatą. Tak samo jak nie poruszyła wątku baglamy - pamiętając opowieści Darrena odnośnie przygód jego ojca z egzotycznymi instrumentami muzycznymi.
— Yyhm — chrząknęła, trochę zbita z tropu pytaniem o sposób mycia ghula. — Woda, szare mydło - bo nie uczula - i żelki, żeby nie uciekała z wanny — odpowiedziała mimo wszystko - z pewnym rozbawieniem zauważając skłonność Pana Shawa do przekręcania imion. I zerkając przy tym na Krukona - który również wykazywał się takim talentem. — Zajmuję, ale nie... zawodowo. — Najwyższym wysiłkiem woli powstrzymała się od szerszego uśmiechu, widząc jak starszy mężczyzna zrobił ze swojej różdżki drapaczkę. — Pracowałam krótko w Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, aktualnie tłumaczę w Gringottcie... I mam trochę swoich zwierząt. Adelajda jest małą częścią tej domowej menażerii. — Streściła informacje o sobie właściwie w jednej wypowiedzi, biorąc łyk gorzkiej herbaty i próbując nie poparzyć sobie podniebienia.
Okulary momentalnie jej zaparowały, szybko więc je zdjęła, przecierając rąbkiem swetra.
— Pan jest archeologiem, prawda...? — spytała kontrolnie, nieco zdawkowo, zezując na milczącego Darrena, czy przypadkiem nie otworzy tym pytaniem puszki Pandory.

— Och, ogniste kraby? — Sama Smith wydała się nieco bardziej ożywiona, gdy tematy schodziły na jej zainteresowania. A trzeba przyznać, że jeśli chodzi o magiczne stworzenia, to mogła spokojnie robić za przenośną encyklopedię. — Ich hodowla jest wymagająca, nie wspominając już o eksporcie z Fidżi. Prócz licencji trzeba się liczyć z łowcami stworzeń magicznych, bo poza rezerwatem namierzają 'prywatne' osobniki, żeby bez konsekwencji prawnych wykorzystać ich skorupy jako kociołki — zrobiła krótką przerwę na łyk herbaty, po czym podjęła dalej: — Są tak cenne, bo wytrzymują większe temperatury i lepiej też ją utrzymują na stałym poziomie. No i, są wysadzane klejnotami, choć nie ma to przełożenia na żadne względy... Hm, praktyczne.
Cały animusz momentalnie z niej zszedł, kiedy Felix Shaw pokiwał głową nad jej - cóż, chcąc nie chcąc - karierą zawodową. Speszyła się nieco - bynajmniej nie odbierając tego negatywnie, a jako komplement. Lepiej może pasowałoby określenie... zawstydziła się. Nie uważała tego, za jakieś znaczne osiągnięcie, czy coś prestiżowego. A może powinna? Co nie zmieniło faktu, że ściskając nieco mocniej kubek z herbatą - uśmiechnęła się wdzięcznie.
Przynajmniej dopóki swoim pytaniem omal nie udusiła dwóch pokoleń rodziny Shaw - co zbiło ją z tropu jeszcze bardziej. Szybko jednak doszła do wniosku, że chyba zadała jednak złe pytanie - choć... Wcale nie tak do końca złe. Obserwując niewerbalną interakcję między ojcem a synem, miała ochotę się roześmiać - czego rzecz jasna nie zrobiła, sprytnie zasłaniając się pękatym kubkiem z herbatą.
Z naprawdę szczerą ciekawością - wbrew podejrzeniom Darrena, że mogłaby paść z nudów - wysłuchiwała opowieści Shawa Seniora, od czasu do czasu wtrącając coś swojego o goblinach. A w istocie, znała się na tych istotach dość dobrze - zwłaszcza, że z nimi na co dzień pracowała. Nie skąpiła też sobie drobnych pytań - ku widocznej uciesze Pana Shawa. Zdecydowanie pasowała jej pozycja słuchacza.
— Ciekawe jest to, że goblideucki, chyba jako jedyny język, nie ma żadnych charakterystycznych dialektów — dumała, chwytając się - ponownie - tego, na czym znała się najlepiej. Krukońska dusza potrafiła przezwyciężyć jednak wszystko - łącznie ze stresem przy zapoznawaniu się z rodziną ukochanego. No, przynajmniej w jakiejś części. — Obojętnie do jakiego kraju Pan nie zawita, gobliński zawsze jest ten sam - to nawet wygodne. Zaskakujące, że tak kłótliwa rasa potrafi być w swoim środowisku aż tak zgodna...
Nawet się nie spostrzegła, kiedy pustka zaświeciła na dnie jej kubka z herbatą - w końcu co chwila moczyła w niej usta, podejmując się dalszych dywagacji na temat natury goblinów. I ich artefaktów. Przygryzając wnętrze policzka, zerknęła na Shawa Seniora - i przeniosła wzrok na Darrena.
— Chciałam... Chciałam zapytać, czy — zaczęła, nerwowo poprawiając kosmyki za ucho - krukońska myślicielka odeszła na chwilę gdzieś w cień, zostawiając zakłopotaną Smith samą sobie. — Wie Pan czy Adelajda nie sprawiała problemów? Bywa urocza, ale potrafi też być strasznie zajmująca, a przed feriami było tak mało czasu, nie mogłam zostawić jej mojej rodzinie w Londynie, i tak zostawiłam tam charjuka i widłowęża, a Darren zaproponowa- — przerwała gwałtownie swój usprawiedliwiający wywód - zasłaniając usta dłonią i czkając głośno. Spłonęła momentalnie rumieńcem - przeklinając zapowietrzenie i skurcz przepony. — Promiňte.

Czkawkę można było albo zapić, albo chwilowo pozbawić oddechu, albo... Przestraszyć. Smith właściwie nie prosiła się o żadną z tych opcji, a otrzymała ostatnią i to dość konkretną. Mimo tego, że sama miała liczną rodzinę i nigdy specjalnie cicho u niej w rodzinnym domu nie było, a znaczną część swojego życia spędziła w zatłoczonych dormitoriach... Tak nawet pomimo doświadczenia - gdy dobiegł do niej z nagła huk z korytarza, aż podskoczyła na krześle, a czkawka momentalnie jej odpuściła. Reszta jej towarzystwa w postaci męskich Shawów nie wydawała się tak zaskoczona - Darren właściwie kompletnie się nie przejął, a Felix... przejął aż nadto, choć  c h y b a  nie było w tym lęku. Cóż, przynajmniej nie takiej natury jakiej wystąpił u Smith.
Dziewczyna właściwie nawet nie zdążyła zareagować na ciąg wydarzeń - Shaw Senior w jednym momencie deportował się tak szybko jak ich wcześniej aportacją zaskoczył; na stole pojawiła się dodatkowa, pękata butelka, a do kuchni wpadła... Tak, nie było co ku temu wątpliwości - lwica z Pendle Hill, przed którą 'ostrzegał' ją Darren - Pani Anastasia Shaw, we własnej osobie.
Krukonka jakoś... pozbyła się już całego napięcia z ramion - za to Pani Shaw wyglądała jakby z tym napięciem przed chwilą walczyła.
— Dzień... dobry — przywitała się właściwie z powietrzem, gdzie jeszcze przed sekundą stała matka Darrena. Zerknęła, lekko skonfundowana na chłopaka, a po ustach tułał jej się pełen rozbawienia uśmiech. Jakoś podskórnie miała wrażenie, że była właśnie świadkiem codzienności w domu Shaw - nieco kopniętej i pomylonej dla kogoś z zewnątrz, choć... Jess to akurat rozumiała i doceniała - każda szczęśliwa rodzina miała jakieś swoje dziwactwa. A zwłaszcza magiczna, gdzie takich dziwactw mogło wystąpić dwa razy więcej niż w mugolskim świecie.
Anastasia Shaw była z kolei w swej ekscentryczności tak naturalna, że nawet niedotykalskiej specjalnie Smith nie przeszkadzał bezpardonowy dotyk na policzkach.
— Jessica Smith, miło w końcu Panią poznać — przyznała grzecznie - i szczerze - obserwując dalsze poczynania kobiety, nie mogąc powstrzymać lekkiego uśmiechu. Naprawdę, jeszcze niedawno prawie omdlewała ze stresu przed wejściem do tego domu? Była tu pierwszy raz w życiu, a właściwie już czuła się mile widziana, co było dla niej dość niezwykłym wrażeniem.
— Oh, umm... — zamotała się na pytanie kobiety, nie wiedząc właściwie co powinna odpowiedzieć - szukając wzrokiem pomocy u siedzącego po jej prawicy Darrena. — My, no, cóż... — szturchnęła Krukona kolanem pod stołem - kontynuacji tego rytuały nie znała.