Życie dawało mu ostatnio w dupę, on jednak - nie poddawał się, kiedy to wiedział, że to jedynie chwilowa słabość, aniżeli taka, która ma się ciągnąć przez całe życie.
Nadal pamiętał słowa, które wystosował wobec niego Darren, układające się poniekąd w prośbę. Czy znał się na Działalności Artystycznej na tyle, by ożywić malunek? Owszem, znał się, ale nie był święcie przekonany, przynajmniej nie obecnie, do własnych umiejętności. I o ile było znacznie lepiej, wszak minęło już wystarczająco dużo dni, by mógł używać prostych zaklęć bez szwanku, nadal gdzieś pod kopułą czaszki Lowell zastanawiał się święcie, czy w ogóle powinien korzystać z teleportacji. Nie ufał samemu sobie w tej kwestii - poza tym, nie znając dokładnego położenia nowo zakupionej rezydencji prefekta, musiał poniekąd liczyć na jego pomoc w tym przypadku. Owszem, mógł skorzystać z innego transportu, ale nie chciał przypadkiem skazić miejsca wynalazkiem półmagicznym. Poza tym, usłyszał też, że pewne mugolskie drogi są zamknięte, a ogólne warunki pogodowe, które teraz toczyły nieustanny bój nad Wielką Brytanią, przyczyniły się do zadecydowania - musi się deportować. Zatem, kiedy już wydostali się poza mury magicznej szkoły, wedle zasady ce-wu-en, powtarzanej jak mantrę, pojawili się tym samym w Archenfield - obszarze z dala od jakiegokolwiek życia. Ze spokojem, który to zdawałby się mieć wpływ na duszę drzemiącą w naczyniu, swobodnie przechadzającą się między strefą logiki a własnych uczuć.
Dziedziniec poniekąd go zaintrygował - kiedy to spojrzenie czekoladowych oczu dokładnie analizowało struktury kamienia, z którego zostały zbudowane wszystkie ściany, nie mógł odnieść wrażenia, że rezydencja musiała dużo kosztować. Czy on chciałby w takiej mieszkać? Sam nie podejrzewał. Za duże. Sam już, u samego siebie, czuł się zbyt... pusto. Jakby brakowało ludzi, którzy wypełniliby otaczającą go pustkę, mimo przytulności, jaką starał się zapewnić nie tylko gościom i matce, ale również samemu sobie.
- Hm. - mruknął pod nosem, sam w sumie nie wiedział czemu. Czy próba zrozumienia rezydencji spowodowała spalenie jego mózgu? Na pewno nie. Prędzej, przez to drobne, niewielkie słowo, pojawiało się ziarenko zapytania wobec prośby, która została wobec niego usytuowana. - Po kim jest ta rezydencja? - zapytawszy się, przenosząc zaciekawienie na stary instrument, kiedy to głuche kroki przedzierały się przez ciszę, czuł się nieswojo. Jakby to nie było jego miejsce - bo nie było. Nawet jeżeli w pomieszczeniu było ciepło, a chłód z zewnątrz nie przedzierał się poprzez struktury jego własnej skóry, nadal go odczuwał. Metaforyczny, jakoby poniekąd wywodzący się z ciała psychiki - za duże. I chociaż nie przejawiał strachu przed dużymi pomieszczeniami, nie czuł się komfortowo, choć tego nie okazywał. - O jaki malunek konkretnie chodzi? - wolał się upewnić, wszak jeszcze nie wiedział, co dokładnie będzie musiał zaczarować. Położywszy na sofie torbę z własnymi medykamentami, spojrzał jednocześnie mimowolnie do góry, a góra ta posiadała znacznie wiele - choć nadgryzionych przez ząb czasu - cząstek magii. Lekko migoczący, zdawał się chcieć powrócić do swojej pełnej sprawności, ale nie potrafił. A przynajmniej nie bez ich pomocy.

Innego wyjścia nie mieli - by dostać się przed bramy rezydencji, jakoś musieli pierwsze przebyć te długie, kręte drogi, prowadzące poniekąd donikąd. Sam nie wiedział, czy dobrze robi, idąc z osobą, którą niby zna, niby nie, do jej domu, co nie zmienia faktu, iż koniec końców nadzieja i głupota jest jego matką, w związku z czym postanowił oddać się chwili i tym samym zapomnieć o zdrowym rozsądku na pewien moment. Zatem, gdyby Darren przejawiał trochę inne zamiary wobec potencjalnego gościa, byłby na zwycięskiej pozycji, on natomiast - na kompletnie straconej. Na jego szczęście, nic się takiego nie stało, a i ziomek, który to najwidoczniej miał wobec niego dobre zamiary, postanowił otworzyć drzwi do rezydencji. Całokształt prezentował się naprawdę nieźle, tylko no właśnie - wymagał pewnych renowacji, co było widoczne gołym okiem. Nawet ślepy, dotykając struktur niektórych ścian, byłby w stanie jednoznacznie stwierdzić, iż coś jest nie tak. Mimo to było widać nakład włożonej pracy w to wszystko - zresztą, wiek rezydencji zawsze sięga kilkuset lat. Zazwyczaj.
- Ty wymyśliłeś tę nazwę czy tak już było od samego początku? - zapytawszy się, przeszedł do środka, kiedy to ciepły buch gorąca uderzył go w twarz, powodując jednocześnie dziwne uczucie, jakoby rozróżnienia temperatur nachodzących raz po raz, w dziwnym akompaniamencie wyrównania tego, co znajdowało się poza odchyłami. Rezydencja otworzyła przed nim progi, a sam poczuł się co najmniej dziwnie, ale koniec końców - prawidłowo. Nie był przyzwyczajony, w związku z czym chwilę będzie musiał poświęcić na przystosowanie się do nowych warunków - tym bardziej, że te na zewnątrz wcale nie były takie przychylne. Sam rozpiął kurtkę i zdjął ją, wieszając uprzednio gdziekolwiek, gdzie było to stosowne; a jako że lubił czuć ciepło pochodzące z kominka, nie bez powodu zdjął tym samym bluzę, by w samym podkoszulku pojawić się przed płomieniami, które zapewne były nadal spragnione. Nadal, mimo że zostały odpowiednio nakarmione przez nowego właściciela rezydencji. - Nie no, spoko w sumie. Po co ma się marnować taka ilość ziemi, skoro możesz wreszcie wyprowadzić się na swoje? - rzucił, ale nie wymagał tak naprawdę odpowiedzi. Prędzej go to potwierdzało - cisza pozostawała w pewnym stopniu wymowna.
Lowell spojrzał tym samym na to, co robi następnie Darren. Jak się okazało, instrument wcale nie pełnił swojej pierwotnej roli, a tak naprawdę stał się niezłą kryjówką najróżniejszych przedmiotów - a przynajmniej tak podejrzewał. Amulet, który to doskonale kojarzył, pojawił się w dłoniach Shawa. Amulet, który to posiadał ogromną, białomagiczną moc. - Amulet Myrtle Snow. - powiedział, spoglądając jeszcze raz na przedmiot. Podobno zdradzający, jeżeli ktoś obok nie ma zbyt dobrych zamiarów. Intrygowało go to, jak on działa, niemniej jednak w szczegóły się nie zagłębiał. Mógł, owszem, ale to nie znajdowało się obecnie w jego zainteresowaniach. Poza tym, ostatnio za często wpakowywał się w tarapaty, a chciał tego jakoś uniknąć. - Z dachem nie będzie problemu, problem będzie ze mną. - powiedziawszy, wziął ciężki wdech, kiedy to spojrzał jeszcze raz na magiczny przedmiot. - Miałem mały wypadek i trochę naruszyłem własną sygnaturę magiczną. Nie wiem, czy obecnie jestem w stanie podejmować się cięższych zaklęć. Spróbować spróbuję, ale nie obiecuję, że cokolwiek z tego wyjdzie. - postanowił postawić kawę na ławę, choć nie posiadał ani kubka, ani naparu w nim. Uznając, że lepiej jest od razu zaznaczyć, z czym obecnie się zmaga, miał nadzieję na uniknięcie kolejnych problemów. Tym bardziej, że zaklęcia, mimo iż znał je powyżej przeciętnej, ze względu na niezbyt duże doświadczenie, stanowiły dla niego największą bolączkę. - Masz farby, cokolwiek? Przydałoby się to trochę odnowić, zanim przejdę do rzucenia zaklęcia... - zapytawszy się, rozciągnął mięśnie, jakoby od niechcenia. Robota fizyczna nie była mu obca, a i przydałoby się jakoś odpowiednio przywrócić należyty stan sufitu. Bo coś mu się wydawało, że zaklęciem mogą, ale nie uzyskają tych samych barw.

Spojrzał na Darrena, poniekąd pytająco, poniekąd z widocznym zaintrygowaniem, kiedy to słowa nie rozwiały jego wątpliwości, a prędzej wprawiły w jeszcze większą nutę, która prowadziła go ku ciekawości. Miejsce może było stare, ale najwidoczniej, w kartach historii, nie zapisało się pod inną nazwą - a przynajmniej nie w dokumentach, które to dzierżył student w ramach odstąpienia terenu poprzez własnych dziadków. Ciche westchnięcie wydobyło się z jego ust, kiedy to skrzyp dostał się do jego uszu, jakoby naruszając tym samym pewne nerwy. Nie był jakoś specjalnie nadwrażliwy na dźwięki, co nie zmienia faktu, iż niektóre z nich nadal pozostawały nieprzyjemne dla ucha, jakoby niosące ze sobą trwogę strachu, aniżeli praktycznego rozeznania się w sytuacji. Praktyczna skrytka posiadała w sobie pewną rzecz, choć obecnie, kiedy to rozglądał się dookoła, będąc zaledwie mrówką w całym przedsięwzięciu, nie mógł odnieść wrażenia, iż jest tu poniekąd pusto. Czy to poprzez wysokie ściany, czy dziwne wrażenie, iż akustyka tego miejsca jest ciut inna - nieważne. Ważne było dla niego to, iż odczucia pozostawały niezmienne, takie same przez tę parę minut, które począł przebywać.
- Idealne miejsce dla szczurów, jakby nie było. - dodał, kiedy to usłyszał o pladze szczurów, jaka to tuptała własnymi, małymi nóżkami po terytorium, niemniej jednak - żadnego stworzenia nie widział. Zamiast tego pozostały jedynie ślady - jakoby ryciny - przedstawiającej długi, kilkumetrowy tunel, przez które te zwierzęta musiały się właśnie przedostawać. Może to były mniej przyjazne szczury? Wiadomo, że te dzikie, żyjące na wolności, przystosowane są do obecnych warunków - a zdawać by się mogło, kiedy to czekoladowe tęczówki zwróciły się ku temu uszkodzeniu, iż pewne predyspozycje gryzonie musiały wręcz posiadać. Poza tym, poprzez fakt szybkiego rozmnażania, zapewne, tak jak to opowiedział Darren, przeklęta plaga szczurów musiała być naprawdę upierdliwa. Co prawda teraz nie odczuwali zbytnio jej skutków, co nie zmienia faktu, iż starsza generacja z rodziny Shawów problem z tym musiała jednak mieć.
Szlag by to - pomyślał, kiedy amulet zabłysnął na jego słowa, a tych - w związku z brakiem zmieniacza czasu, niestety nie mógł cofnąć. Pozostawało zatem zaakceptować skutki własnego działania, choć teraz musiał uważać na słowa - bo choć intencji złych nie miał, o tyle jednak magiczny przedmiot mógł wykryć namiastkę kłamstwa, wydostając ją na światło dzienne.
- Powiedzmy, że się przeciążyłem. - powiedział, zgodnie z prawdą. Nie musiał mówić Darrenowi o wszystkim, a wymijająca odpowiedź posiadała w sobie ziarenko faktu, którego zabierać nie zamierzał. Nie każdy musi wiedzieć przecież o tym, co miało miejsce dokładnie, kiedy to postanowił podjąć się nauki oklumencji. Nikt nie musiał wiedzieć, ile za to zapłacił, choć na klepsydrach i w notach widniały zapisy, że coś zdołał tym samym znowu odpierdzielić. Jakby nie było, to właśnie profesor Voralberg odjął mu piękne trzydzieści punktów za uszkodzenie cudzego mienia i nagminne przekleństwa, siarczyście wydobywające się w akompaniamencie sytuacji, w której to czuł się wyjątkowo żałośnie. - Hogwart. - zamiast jednak rozmyślać nad tym przez dłuższą chwilę, sam podjął się chwycenia, za pomocą zaklęcia, odpowiedniego pędzla, by tym samym, ruchami własnego nadgarstka, poprawiać zepsute wcześniej niebo. Nadając mu, ostrożnie i powoli, ponownych, żywych barw, choć widać było od początku, że to im dużo zajmie. Wejście na rusztowanie nie sprawiło mu problemu, jak również ciągłe wpatrywanie się i poprawianie poszczególnych elementów. Praca była prosta i przyjemna. - Działa, tylko wyczerpuje czasami zbyt perfidnie. - napomknął, wszak nadal regenerował rdzeń i o ile te najłatwiejsze rzeczy nie sprawiały mu problemu, a sam się czuł znacznie lepiej, nie mógł wierzyć do końca we własne zdolności. Dopiero za parę dni stukną mu dwa tygodnie i wtedy, po okresie odpoczynku, będzie mógł potrenować ponowne używanie bardziej... zaawansowanych zaklęć. Chociaż, już go ręka świerzbiła do tego, by jakieś wypróbować. - Skąd w ogóle masz ten amulet? - zapytał, zaintrygowany.

Spojrzał w stronę Darrena, posyłając mu delikatny uśmiech. Mniej ostrożny, wszak przyzwyczajał się do jego towarzystwa, co nie zmienia faktu, że i tak czy siak, w przypadku znajomości i nawiązywania relacji, szło mu znacznie lepiej. Czuł się z tym wszystkim lepiej - przez większość czasu było tak, iż odsuwał się, wręcz przybliżał niebezpiecznie do ściany, czując się niczym ten bohater, co ją podpiera, by na nikogo nie spadła. By swym ciężarem nie zmiażdżyła innych. Wcześniej wręcz nienawidził ludzkiego dotyku, bojąc się ponownego skrzywdzenia, które to wynikało z poprzedniej sytuacji rodzinnej, a ta została zażegnana przed wakacjami. Lydia zaczęła czuć się znacznie lepiej, pracując jednocześnie mniej, a on... wreszcie nie musiał umierać w ścisku wszechobecnych dormitoriów w szkole. I czuł się z tym naprawdę dobrze, podchodząc już do ludzi prędzej w przyjazny sposób, aniżeli w taki, jakby każdy miał w kieszeni nóż, który tylko czeka na to, by zostać otworzonym. By wbić się z perfidnością w tkanki, by przesłać sygnał uszkodzonych nerwów wprost do mózgu.
Sam jakoś specjalnie starał się tym nie dzielić, niemniej jednak... nie czuł, by miał mieć jakieś hamulce w związku z tamtejszą sytuacją, która to miała miejsce w Łazience Jęczącej Marty. A przynajmniej nie w przypadku wyjaśnienia ogólnego problemu, wszak jako tako Shawa znał. Wiedzieć częściowo mógł, poza tym, wydarzyło się to na terenie Hogwartu, więc znajdował się pod czujnym okiem magomedyków - no, dopóki nie postanowił wypisać się na żądanie. Teraz działał głównie na własną rękę, korzystając z eliksirów wiggenowych, które to postanowił wcześniej uwarzyć i ewentualnie kupić. Obecnie czekał na dostawę mikstur od Schuestera, co nie zmienia faktu, iż z jego prywatnej kieszeni trochę szło, w związku z czym musiał na razie oszczędnie podchodzić do kolejnego rozdawania pieniędzy.
- Od Julii? - zmarszczył brwi, zastanawiając się, skąd ona mogła go mieć. Owszem, łapanie niuchaczy zdawało się być jedną z możliwych opcji, aczkolwiek równie dobrze mogła ona mieć go skądkolwiek indziej. Nie dociekał jednak - nie zamierzał, choć nie zmieniło to jego nastawienia, a raczej pytań krążących swobodnie pod kopułą czaszki. Tym bardziej, że skoro to Shaw odkupił od niej naszyjnik, to nie powinien jakoś się dopytywać, co nie zmienia faktu, iż go to po prostu interesowało. Jakoby ludzka ciekawość zdawała się przedzierać przez kolejne struktury, kiedy to czuł, że gdyby jej nie powstrzymywał, zapewne już dawno temu sprowadziłby na siebie problemy. Możliwe, iż Krukonka miała swoje własne, prywatne sprawy, dlatego łatwo ugasił płomień, wiedząc, iż pewnych rzeczy nie powinien w ogóle drążyć. - Czasami lepiej jest nie dociekać. - powiedział naprędce, kiedy to kolejne, stare i poniszczone elementy wystroju sufitu pokryły się farbą, a farba ta, poprzez odpowiednie ruchy różdżką, pozostawiły bardzo przyjemne smugi, łączące się w kolejne barwy, kiedy to chwytał za inne pigmenty. Choć dźwięk, który to wydobył się poprzez wejście, a gdy to okazało się, iż ghul ma inne, ważniejsze rzeczy do roboty, skutecznie spowodował zwrócenie na niego uwagi. - Jak ghul? Nazwałeś go jakoś? - zapytał się, wszak doskonale pamiętał, kiedy to znajdowali się na Cmentarzu i kiedy to odnaleźli tę magiczną istotę, która następnie wszamała jedzenie. I chociaż nie było to dla niego zbyt przyjemne, o tyle jednak doskonale pamiętał sytuację.

Mógł podejrzewać, ale też - nie wiedział zbyt wiele na temat samej natury Shawa, z którym miał do czynienia nie na tle prywatnym, a prędzej na tle... potrzeby wykonania czegoś lub ponownego zwiedzenia Doliny Godryka. Zbyt wiele ich nie łączyło, oprócz właśnie nawiedzania tych terenów z należytą dociekliwością, czasami nawet zbyt dużą. Mogło to ich wprowadzić w problemy, jak chociażby poprzednio, co nie zmienia faktu, że Lowell nie czul jakieś powinności nadmiernego uważania na siebie i trzymania pod kloszem. W okresie swojej pełnej sprawności potrafił się nieźle bronić - dopiero teraz, kiedy wszystko postanowiło swoiście rozpaść się na wiele kawałków, musiał nauczyć się, jak ręcznie je zebrać i tym samym poukładać w jedną, należytą całość. A szło mu to wcale nie aż tak źle, jak mógłby się tego spodziewać, ale nadal, wiele schematów wymagało drobnych poprawek, tudzież naprawy błędów, z jakimi to miał do czynienia na co dzień. Nie tylko na tle własnej sprawności magicznej - na tle całkowicie innych płaszczyzn, które to wymagały poświęcenia odpowiedniej dozy uwagi.
Kiedy to malował jednak, trudno było nie zwrócić uwagi na moment, w którym prefekt postanowił poniekąd połączyć częściowo amulet odpowiednim zaklęciem, wcześniej go odbezpieczając w pełnej krasie. Rozumiał takie zabiegi, wszak brylant posiadał w sobie moc, którą należało odpowiednio wydobyć - chociaż sam niespecjalnie znał się na poważniejszym wiązaniu magii z przedmiotami, nawet jeżeli robił to wiele razy na rzecz kółka. Wiele rzeczy pozostawało nadal poza zasięgiem jego wyciągniętej do przodu dłoni, w związku z czym jedyne, co mógł zrobić, to tylko odczekać swoje, aż wreszcie zdoła się jakoś zregenerować. Może z zaklęciami uzdrawiającymi nie było problemu, wszak doświadczenie swoje robiło, ale z innych dziedzin czuł się co najmniej beznadziejnie. Dlatego, jak gdyby nigdy nic, malował dalej sufit, by ten odzyskał w pełni własną barwę. By stał się czymś więcej, niż tylko i wyłącznie żmudnym malunkiem, zrobionym na odwal się.
Być może dlatego czuł się tak, jakby pewna doza perfekcjonizmu objawiła się pod kopułą jego własnej czaszki, kiedy to część rzeczy kompletnie mu nie odpowiadała i korygował błędy, które to sam postanowił wcześniej naznaczyć. Jakby coś co chwilę mu nie pasowało, ale koniec końców nie chciał pozostawiać jakiegoś marnego malunku na suficie.
- Ad, hm... - zastanowił się, wszak sam jeszcze własnego memrotka nie nazwał, niemniej jednak nie było mu dane zbyt długo się nad tym wszystkim rozmyślać. Nim się obejrzał, a nadeszła jego własna część - musiał odpowiednio się skupić, kiedy to przerwał rzucanie zaklęcia na pędzel. Jednocześnie mocniej musnął własnymi palcami drewniany patyczek, skupiając w sobie znacznie więcej siły, aby niczego przypadkiem nie spierdolić. Musiał uspokoić własną magię, w związku z czym wziął głębszy wdech, zanim to nie wydobył z siebie odpowiedniego ruchu nadgarstkiem. I słów, wszak użycie magii niewerbalnej byłoby w jego przypadku skrajnie idiotyczne. - Imaginem Animati. - wypowiedziawszy te słowa w odpowiedni sposób, spoglądał tym samym na wynik własnej pracy, kiedy to zauważył, jak sufit zaczyna powoli się poruszać, a różdżka wcale tak szybko nie odmówiła posłuszeństwa. Może raz wydała z siebie nieprzyjemny syk, parząc go w odsłonięty palec, co nie zmienia faktu, iż się udało, nawet jeżeli czuł, iż jest to dla niego spory wysiłek. Chwila spędzona na ożywieniu całego sufitu pozwoliła tym samym na wprawienie go w ruch, a poprzez powiązanie odpowiednimi zaklęciami - wykrywanie emocji i dostosowywanie pogody. - Chyba zadziałało... - podsumował jedynie, kiedy to wiedział, iż zawsze może się mylić. Zawsze może coś pierdyknąć, więc czekał w ciszy, przyglądając się malunkowi, niemniej jednak również wyciszał się i odłączał od emocji, żeby cokolwiek przypadkiem się nie wydostało. Bo nadal zbyt dużo pytań znajdowało się pod jego kopułą czaszki, które były powiązane stricte z czymś innym, aczkolwiek wpływały wystarczająco mocno.

@Darren Shaw

Trudno było nie być zadowolonym z efektów własnej pracy - kiedy to smugi pędzli przyozdobiły na nowo stare malowidło, powodując tym samym powrót jego wcześniejszego blasku, a przy okazji udało się połączyć to wszystko z amuletem wyczuwającym emocje, wszystko zdawało się mieć jakiś większy sens. Obłoki spokojnie wędrowały, nasączone cząstką magii, jaką to z siebie Lowell wystosował, mimo że nie powinien; ciche mruknięcie, jakoby przejawiające dumę z samego siebie, wydobyło się z jego ust. Najwidoczniej nie wszystko stracone - nawet jeżeli traci wystarczająco dużo energii - choć wiele rzeczy, w jego przypadku oczywiście, znajdowało się pod znakiem zapytania. Nie bez powodu zatem odizolował się od własnych emocji, by fresk nie był w stanie wydobyć tego, co działo się pod kopułą jego własnej czaszki. A działo się naprawdę wiele - zbyt wiele, by dobry humor Darrena był w stanie utrzymać krajobraz nieboskłonu w prawowitym porządku. Nie bez powodu nie chciał go tym samym zaburzać, czując, iż wówczas poddałby wątpliwościom własne działania.
Ciche westchnięcie wydobyło się z jego ust; schowanie różdżki do kieszeni, bo ogarnięciu bałaganu, nie sprawiło dla niego żadnego problemu, no ba, pozwoliło go poniekąd odciążyć. Na tym jego robota w tym miejscu została zakończona - Exham Priory zostało w pewien sposób przywrócone do życia. I chociaż wiele rzeczy jeszcze pozostawało do ogarnięcia, pewne z nich już zostały zażegnane. Przywrócona sprawność zdawała się wyróżniać na tle pewnych rzeczy, które nadal wymagały ogarnięcia - być może to nawet i lepiej?
- Trudno zaprzeczyć. - przyznał, odcinając się od całego syfu znajdującego się pod kopułą czaszki, kiedy to tak przyglądał się działaniu naszyjnika Myrtle Snow. Jego misja została tym samym zakończona; mógł udać się we własną stronę, choć jeszcze przez krótki moment czekoladowe tęczówki wpatrywały się w malowidło, które to zdobiło sufit. Jakby to tam miał odnaleźć należyty spokój, kiedy to nadal wiele rzeczy zostawało niewytłumaczonych. Lowell wziął głębszy wdech, by tym samym podnieść kąciki ust na słowa wypowiedziane przez Darrena. - W dym. Mówią "walić jak w dym". - co jak co, ale zapoznawanie Shawa z kulturą mugolską było w pewnym stopniu zabawne - w szczególności wtedy, gdy tłumaczył, co to jest Netflix, do czego służy i jak z niego korzystać.
Pomógł zatem przenieść jeszcze parę rzeczy do szopy.
- W ramach przysługi możesz mnie po prostu teleportować do Hogwartu. - powiedział szczerze, bo ani nie mógł korzystać z umiejętności przedostawania się z jednego miejsca w drugie, ani nie miał tutaj prywatnego pojazdu, w związku z czym, stety niestety, musiał poprosić o tę drobną pomoc. Nadal był upośledzony, ale już w mniejszym stopniu.

@Darren Shaw

Za każdym razem jak tylko wchodziła do głównej sali od razu zadzierała głowę do góry - obserwując (dziwnym trafem, ale zawsze) słoneczne, bezchmurne niebo. Tylko od czasu do czasu freskowy nieboskłon przecinały puszyste, białe chmury w fantazyjnych kształtach - szybko się jednak przewijały, pozwalając cieszyć oczy łagodnym błękitem. Westybuł był zdecydowanie jednym z ulubionych pomieszczeń Smith - wystarczyło przekroczyć próg Exham, by poczuć, że była to magiczna rezydencja. I odkryć czy nad gośćmi wiszą jakieś czarne chmury... dosłownie.
Jessica ich jeszcze w Exham Priory nie zobaczyła.
Półleżała rozłożona na kanapie przy potężnym kominku, kartkując Standardową księgę zaklęć, stopnia 7 - powtarzając zaklęcia z VII klasy. Ostatnio wyjątkowo rzetelnie podchodziła do pracy nad swoimi umiejętnościami magicznymi - w tym szczególnie zaklęć i uroków, które jednak zaniedbała. Aktualnie siedziała pochylona nad złożonymi inkantacjami z magii praktycznej. Jedną ręką przewracała strony - gdy druga, zwisając z oparcia sofy, układała się w przeróżne chwyty: alfa, beta, gamma... Płynnie przechodziła z jednego do drugiego, chcąc wyrobić sobie odpowiednią pamięć mięśniową. Wiedziała, że niektóre ułożenia różdżki były lepsze do bardziej skomplikowanych inkantacji.
— Quatinus... — mruknęła pod nosem, czytając specyfikacje odnoszące się do zaklęcia lokalizującego obiekty. Naprawdę wydawało się złożone - a jednocześnie bardzo praktyczne. Słysząc kroki rozbrzmiewające po holu oderwała spojrzenie od księgi - i spoglądając przez ramię dostrzegła Shawa.
Uśmiechnęła się szeroko na jego widok, poprawiając się na kanapie by usiąść i podwinąć kolana.
— Czy to zaklęcie namierzające człowieka ma coś wspólnego z Quatinusem? — spytała - wyraźnie podekscytowana nauką nowego zaklęcia, które zapowiedział jej wcześniej Krukon. Lumos Solar miała już opanowane do perfekcji.

Z nieukrywanym rozczuleniem przyjęła powitanie Warga, który wmaszerował do Exham przy nodze Darrena. Drapiąc charjuka tuż za uszami, posłała swojemu ukochanemu rozbawiony uśmiech. Jakby na to nie spojrzeć, jeszcze dwa tygodnie temu Krukon niezbyt chętnie zostałby z psem w jednym pomieszczeniu - a teraz? Najlepsi kumple od polowania na gnomy i kontroli zaklęć wokół murów Exham Priory. Charjuk niechętnie opuszczał prawicę Shawa, uznając go w swoim aurorskim powołaniu jako 'partnera w misji'. Nieodłącznie jednak odpuszczał służbę, kiedy tylko na horyzoncie zamajaczyła Smith - i głaski, których emerytowanemu psu nie szczędziła.
— Nie byłyby trwałe, to jedno. Po drugie, bransoletkę czy naszyjnik zawsze idzie zgubić — stwierdziła, z zaskoczeniem jednak przyjmując brak rzemieni na nadgarstkach Darrena. Odczuwając niejasną, cichą satysfakcję, że zrezygnował z noszenia prezentu. Sama mimowolnie powędrowała dłonią do brisingamena wiszącego na jej szyi. Nie rozstawała się z nim w ogóle - ale kupiła go sobie sama... i delikatny łańcuszek łatwo było zerwać.
Mrucząc do Warga ciche polecenie by się położył - z czego charjuk skwapliwie skorzystał, uwalając się potężnym cielskiem tuż przy kominku - zerknęła na Shawa, który już począł wymachiwać różdżką. Miała ochotę się roześmiać - widząc na czym przyjdzie jej dzisiaj ćwiczyć. Niemniej, trzeba było przyznać, że lepszych obiektów treningowych nie mógł jej wymyślić.
— Czy gotowa? Oczywiście. — Poprawiła się od razu na kanapie, siadając po turecku i przysuwając do Darrena i szmacianych pacynek. Z niejakim zniecierpliwieniem kręciła różdżką między palcami - krukoński duch był w niej dzisiaj silny. — Po czym poznać, że zaklęcie mi się nie uda? — spytała, związując jeszcze jasnobrązowe kosmyki w wysoki kok. — Brak znaku z namiarem? Niemożność namierzenia? — Zmarszczyła brwi, przekrzywiając nieco głowę. — Ta inkantacja nie będzie dla mnie zbyt skomplikowana? W sensie, składa się jakby z dwóch zaklęć. Czy się mylę?

Z uwagą przysłuchiwała się odpowiedzi Shawa, notując sobie w pamięci przedstawiane informacje. W końcu nie była specjalistką od zaklęć i uroków - niemniej, nie była też typem osoby, która bała się pytać. Zwłaszcza Darrena, który wykazywał się znaczną cierpliwością. A czasem nawet większą determinacją niż ona sama - ciągle pamiętała jak Lumos Solar spod jej różdżki w ogóle nie wychodziło, ale Krukon uparł się, żeby próbowała aż do skutku.
Więc nawet z wizją porażek, podchodziła do nauki z Shawem bardzo chętnie.
— Poza tym, że namiar może być po prostu nieskuteczny... to raczej nie ma innych skutków ubocznych? — spytała jeszcze. O ile potencjalne spopielenie lalki (szkoda, że nie tej przeklętej gaduły z gabinetu) niespecjalnie by ją przejęło, tak przy nakładaniu już właściwego zaklęcia wolałaby Darrenowi oszczędzić jakichkolwiek obrażeń.
Warg ledwo podniósł łeb w reakcji na pojawienie się Grzywki - Jess też wydawała się nieporuszona jej nagłym przybyciem, zbyt skupiona na paciorkowatych oczkach laleczki. Zdążyła jedynie posłać skrzatce drobny uśmiech, nim ta zniknęła. Smith skwapliwie skorzystała z gestu skrzaciej domowniczki - wybierając jedną z 'wiosennych' kanapek i się w nią wgryzając.
— No dobrze — przełknęła jeden kęs, odkładając przysmak na krawędź talerzyka. — Invenire Possibile Semper... Dobrze to wypowiedziałam? — Zmarszczyła brwi, poprawiając chwyt na różdżce - czując jak lakierowana rączka lekko wibruje. Jakby nie mogąc się doczekać zaklęcia właściwego. W przeciwieństwie do Mizerykordii, jabłoniowa różdżka Smith uwielbiała wszelkie uroki użytkowe, zwłaszcza, jeśli miały służyć opiece - w pewien sposób. — Na co kłaść akcent? Jakieś krukońskie tłumaczenia? — błysnęła zębami w szerokim uśmiechu.

Wychodziła z założenia, że jeśli chodzi o naukę zaklęć - uważne słuchanie było ważne, ale o wiele większą rolę odgrywała obserwacja. Poprawiając więc złote okulary na nosie, gdy Shaw przyciągnął jej rękę do siebie, zogniskowała wzrok na jego działaniach. Chwycie różdżki, na gestach, sposobie rzucenia uroku - skupieniu wymalowanym na jego twarzy. Bez słowa poddała się jego 'prezentacji' - a przy okazji rzuceniu właściwego namiaru. Nie miała przed tym żadnych oporów - niezaprzeczalnie ufała samemu Krukonowi jak i jego umiejętnościom. A i doskonale zdawała sobie sprawę, że taki namiar może wiele ułatwić - zwłaszcza w ich sytuacji. Choć wątpiła - a raczej miała nadzieję - że nie będą musieli często z niego skorzystać.
Skóra w miejscu gdzie Mizerykordia dotknęła jej dłoni, zamrowiła lekko. Poza tym subtelnym wrażeniem, Smith nie poczuła się w żaden sposób inaczej.
— Wydaje się... łatwe — stwierdziła z lekkim uśmiechem, wodząc wzrokiem za mężczyzną, który sprawdzał skuteczność rzuconego zaklęcia. Na wspomnienie o kropce - przypomniało jej się, że inkantacja IPS pozostawiała na ciele 'namierzonego' jakieś znamię. I w pierwszej chwili naprawdę się zestresowała, że wyskoczy jej gdzieś na twarzy - do pary ze znamieniem po norweskiej Zorzy. Szybko jednak dostrzegła na wnętrzu swojej lewej dłoni trzy... charakterystyczne kropki. Zerknęła na trzymaną przez Shawa różdżkę, unosząc jednocześnie dłoń, by pokazać mu znak. — Mizerykordia mnie ewidentnie podpisała — prychnęła śmiechem, szybko się jednak reflektując, by pochylić się nad jedną z laleczek.
— No dobrze. InveNIre PossiBIle SEMper — powtórzyła jeszcze na sucho, wręcz przesadnie akcentując inkantację, by wyczuć odpowiedni moment na zmianę intonacji. Jednocześnie poprawiła chwyt na różdżce, naśladując - tak płynnie jak tylko mogła - ruchy, które wcześniej zaprezentował jej Darren.
Powtórzyła sekwencję jeszcze dwa razy, po czym - wykorzystując krukońskie wskazówki, skupiła się, by przelać nieco magii z Glamdriga do laleczki.
— Invenire Possibile Semper — mruknęła, czując delikatną wibrację przechodzącą jej po przedramieniu. Odczekała tak moment - po czym uniosła szmaciankę w górę, szukając... Czegokolwiek.

— A-Ale...! — tylko tyle zdążyła wydukać, kiedy Shaw wyłuskał laleczkę z jej dłoni. Zmarszczyła brwi, w pierwszej chwili nie rozumiejąc - chciała sprawdzić, czy namiar zadziałał i nałożyła znamię na szmaciance. Miała zamiar sprawdzić czy nie będzie musiała rzucić zaklęcia ponownie - a dopiero potem przekonać się, czy nałożony namiar działa prawidłowo i naprowadzi ją do laleczki.
Zamrugała nieco wytrącona z równowagi, gdy Darren się do niej przysunął z... poleceniem kolejnej inkantacji.
— Chyba za dużo wiary we mnie pokładasz, skoro sądzisz, że od razu mi wyszło — parsknęła śmiechem, wyciągając Glamdrig na własnej dłoni. No tak, jeśli już rzucać ją na głęboką wodę to oryginalnie i w stylu Shawa. Nie panikowała jednak - była bardziej przygotowana na pierwszą porażkę.
— Ostendam Autem — rzuciła pewnie - a na jej twarzy wymalował się czysty wręcz szok, kiedy jabłoniowa różdżka zakręciła się na jej skórze, wibrując lekko. Pod powiekami mignęły jej kornwalijskie, łagodne klify, obraz przedmieścia Porthcurno - oraz asfaltowy placyk, na którym stały ledwo trzy samochody. Roześmiała się perliście, zdając sobie sprawę gdzie Darren wyświstoklikował szmaciankę. — Kornwalia, Porthcurno, parking z kinem samochodowym — wyrecytowała z równie szerokim uśmiechem co Shaw. Mogła stwierdzić to z dokładnością tylko dlatego, że oboje tam byli i łatwo jej było rozpoznać okolicę.
— Mam rację...? — spytała jeszcze, samej sięgając po szklankę soku dyniowego i odłożoną wcześniej kanapkę. Była raczej pewna, że namiar zadziałał - wolała jednak zapytać, czy przypadkiem nie dopadł jej efekt placebo.

A jednak to nie placebo - namiar rzeczywiście zadziałał i Jess aż podniosła się z kanapy, kręcąc w miejscu radosny półobrót. Ekscytacja zamusowała jej pod skórą - w końcu, hej, nieczęsto udawało się rzucić naprawdę zaawansowane zaklęcie za pierwszym razem. Właściwie to jeśli chodziło o Smith - było to dokładnie pierwsze zaklęcie, które jej wyszło. Zasług jednak nie szukała w sobie - bo bez odpowiednich instrukcji i tłumaczenia mogłaby rzucać nawet i pięć namiarów na nieszczęsne szmacianki - i była pewna, że żaden z nich nie spełniłby swojej funkcji. Już nawet nie chodziło o samą formułę zaklęcia - Jess w Exham, a zwłaszcza w towarzystwie Darrena znacznie oswoiła się z własną różdżką, używając jej nawet do prozaicznych czynności. To również procentowało, jak widać.
Zasiadła z powrotem na kanapę.
— Můj nejlepší učitel — skwitowała miękko, po czesku, z błyskiem w oku przyglądając się Krukonowi - zwyczajnie szczęśliwa, że cieszył się z jej drobnych sukcesów. Już miała sięgać po drugą laleczkę - kiedy mężczyzna podsunął jej swoją własną dłoń. Zamrugała, odrobinę zaskoczona - i już na końcu języka miała pytanie 'Ale czy na pewno?' - tylko widząc uśmiech Darrena, ugryzła się w język.
Ujęła jego dłoń w swoją, powtarzając pod nosem prawidłową inkantację z odpowiednim akcentem. Po raz kolejny poprawiła chwyt na jabłoniowej różdżce, strzepując jeszcze napięcie z nadgarstka. Zaklęcie wyszło jej na laleczce, na której nie zależało jej kompletnie - a teraz miała 'zakolczykować' Shawa, o którego naturalnie się troszczyła. Nie było opcji, żeby jej nie wyszło.
— Invenire Possibile Semper — rzuciła pewnie, przykładając delikatnie różdżkę do skóry mężczyzny, przekierowując nieco mocy pod nią. Czując delikatny dreszcz przechodzący jej przez łokieć - wstała znów na równe nogi i wzorem Krukona, odeszła nieco dalej. A za nią podreptał Warg.
— Ostendam Autem — sprawdziła jeszcze - a sam uśmiech, który wykwitł na jej ustach po tej inkantacji, mówił sam za siebie. — Udało się! — oznajmiła wesoło, a zawtórował jej potężny szczek charjuka, który zdawał się równie podekscytowany co jego przewodniczka.

+

Leżała, wyciągnięta na całą długość kanapy, z jedną nogą przerzuconą przez oparcie mebla i zwisającą swobodnie. Pod głowę podłożyła sobie poduszkę, okulary leżały odłożone na podłokietniku, po pas przykryta była plecionym kocem - można by uznać, że Jessica właśnie zapadała w popołudniową drzemkę po lekturze jednej z książek, których wieżyczka ustawiona była tuż przy sofie. I zapewne tak właśnie by było - gdyby nie to, że na brzuchu leżał jej rozłożony i zrelaksowany w najlepsze młody jackalope, którego bez przerwy, raz po raz, gładziła po burym grzbiecie.
— I Ty masz brać udział w wyścigu... — mruknęła rozbawiona, gdy królik przeciągnął się i przewalił na bok, odsłaniając jaśniejszy brzuch. Flash - jackalope, którego otrzymała od Swanna na wielkanocny wyścig okazał się równie szybki co... leniwy. A Smith nie znalazła jeszcze nic co zmotywowałoby zająca do szybszego biegu. Póki co szybkością wykazywał się jedynie wtedy, gdy Krukonka siadała po turecku na ziemi i wołała go na swoje kolana. Nawet jedzenie nie zachęcało go tak jak wizja leniuchowania połączonego z głaskaniem. Niestety żadna lektura traktująca o magicznych stworzeniach nie podsuwała jej sensownego rozwiązania.
— Przecież Cię nie przekarmiam — snuła swoje domysły, doszukując się powodu słodkiego rozleniwienia jackalope. — A może po prostu musisz mieć się z kim ścigać...?
Wolała jednak nie narażać delikatnego króliczego serca na spotkanie z łagodnym - acz ogromnym - Wargiem, czy maleńkim - acz diabolicznie energicznym - Fantomem. Z kolei nie była pewna, czy Konwalia albo Klaudiusz w ogóle będę stanowić jakiekolwiek wyzwanie dla zająca.