Uniósł brwi ze zdziwienia kiedy nauczycielka od razu przystała na jego słowa. - Poszło mi podejrzanie łatwo. - mruknął do siebie, ale na tyle głośno, że kobieta mogła bez problemu usłyszeć co tam duka pod nosem. Zerknął w kierunku kociaków, które obecnie były identyczne. Już teraz wiedział, że niebawem z własnej woli po raz drugi przyjdzie do nauczycielki po to, aby zajrzeć do kociaków. Czyżby nowy etap relacji? Umiejętność zaufania dorosłej osobie, która okazuje się jednak być warta tego zaufania? To daje mu do myślenia, tak samo jak wszystkie słowa, które tutaj dzisiaj padały. Pomimo zmęczenia to wiele z nich miało mu towarzyszyć w myślach przez następne miesiące. Czuł się spokojniejszy choć nie mógł się do tego przyznać. Było to jednak po nim widać, rozluźnił ramiona, a co za tym idzie, dopadło go jeszcze większe zmęczenie kiedy mięśnie przestały się w końcu tak spinać. Wykrzywił usta, kiedy został nazwany harpią. To brzmiało tak obco, a jednocześnie prawdziwie. Póki co odbierał to trochę jako obelgę, z którą trudno przychodziło mu zaakceptować. - Ech... no spróbuję, ale nie wiem czy się uda no bo ona... no bo... - nabrał głęboko powietrza do płuc, gubiąc się już w słowach i nazewnictwie swoich odczuć. Mózg Eskila parował już z wysiłku, musi się z tym solidnie przespać. Potarł kłykciami powieki i stłumił ziewnięcie. Taki zmęczony i oświetlony miłym dla oka światłem igloo wydawał się młodszym niż jest. Ba, wyglądał niczym ucieleśnienie niewinności.
- Eeee.... to dziwne, przecież metamorfomagia jest czaderska i wszyscy jej zazdroszczą. - prychnął, bardzo eskilowo wypowiadając się na temat podejścia rodu Dear to tak rzadkiego i cudownego daru. Ze zmęczenia nie wyłapał wymownego podkreślenia, że i nawet wspomniany dar miał swoje ograniczenia. Nawet nie miał sił myśleć jakie dokładnie. Zasypiał na siedząco. - Pani i Hunter macie coś znajomego. Znaczy no, wspólnego. Ale nie tylko nazwisko. Nie wiem co, ale coś w głosie i spojrzeniu. - mówił to już z półprzymkniętymi powiekami. Zamiast ocknąć się, wstać, podziękować i wyjść to był dosłownie malutki krok od zaśnięcia w igloo opiekunki domu. Nie wyobrażał sobie momentu wyjścia z powrotem na ten okrutny mróz. Najlepiej byłoby otoczyć się dwoma kociakami (mordercom mówimy: nie) i zakopać pod pościelą.

+

Z czym miałaby się spierać? Posiadanie trzech kotów nie było szczytem jej marzeń, wiec mówiła o tym wprost. Ba, ona nie przypuszczała, że kiedykolwiek będzie posiadała jakiegokolwiek kota. Jak widać, życie potrafiło i lubiło zaskakiwać w najmniej oczywistym stylu. I teraz miała dwa kociaki na wydaniu, które planowała przekazać w naprawdę dobre ręce. A nawet przez tę bardzo krótką chwilę zauważyła, że ręce półwila nadawały się idealne dla jednego z jej obecnych podopiecznych.
– Pamiętaj, że jesteś moim uczniem, co jednoznaczne jest z tym, że posiadam na twój temat dane wszelakie. Innymi słowy, jeśli skrzywdzisz tego kotka, to ja skrzywdzę ciebie – dziwne, bo podczas wypowiadania tych słów, wciąż się uśmiechała i naiwna osoba mogłaby je uznać za żart, bądź nawet czegoś na kształt miłej wypowiedzi. Beatrice jednak wierzyła, że co jak co, ale Eskil naiwnym człowiekiem nie był i wiedział, że groźba była równie jawna jak i prawdziwa.
Wiedziała, że nie przywykł do nazywania siebie harpią, niemniej powinien w końcu pogodzić się z faktem, że nią był. Tak samo jak ona nie mogła przez lata uznać siebie jako metamorfomaga, uparcie twierdząc, że włada metamorfomagią. Pogodzenie się ze swoimi umiejętnościami, zaakceptowanie samego siebie takim, jakim się było, niejednokrotni było kluczem do sukcesu. W jej przypadku prawdopodobnie tym najważniejszym i gdzieś tam daleko wierzyła w to, że w przypadku Ślizgona również.
– Nie bierz wszystkiego na głowę w jednym momencie. Powoli i na spokojnie wszystko zrozumiesz i nauczysz się to kontrolować – powiedziała, widząc, jak ten zaciął się w momencie kiedy pragnął wyrazić jakieś swoje myśli. Wieczór był naprawdę długi i oboje byli zmęczeni tym, czego tutaj dokonali, odkryli o sobie nawzajem. Nie skomentowała jego zachwytu jej metamorfomagią, bo i nie widziała w tym najmniejszego sensu. Przywykła, że ludzie na ogół tak reagowali jak on. Co nie znaczyło, że umiejętność ta była tak idealna jak w ich wyobrażeniu. Jednak uniosła jedną brew ku górze, kiedy usłyszała komentarz odnośnie jej i Huntera. Uśmiechnęła się nawet pod nosem, ciekawa, czy chłopak rozwinie ten wątek – Wiesz, Hunter jest moim bliskim kuzynem, więc naturalnym jest fakt, że pod niektórymi względami będziemy do siebie podobni – stwierdziła luźno. Widząc jak ten głośno ziewa, wstała ze swojego miejsca i klasnęła w dłonie. Kiedy jego oczy otworzyły się szeroko, pewnie nieco zaskoczone, ruchem dłoni wskazała na łóżko swojego współlokatora, Huxleya.
– Dziś już nie załatwimy dla ciebie nowego igloo, więc będziesz spał tutaj. Jutro od samego rana to ogarnę. – zarządziła i nie czekając na nic, użyła zaklęcia patronusa. Srebrny lew wyskoczył z jej różdżki z wiadomością dla Huxleya, że jego łóżko jest dzisiaj zajęte przez mocno zdesperowanego ucznia i lepiej, aby przenocował u Antoshy. Innego wyjścia nie miał.

/Zt. x2

Felinus nie komentuje przesadnie mojej dość długiej wypowiedzi i nadal nie wiem czy to dlatego, że mnie rozumie (albo chociaż próbuje to zrobić) i przetrawia informacje, czy się speszył, czy chodzi o coś jeszcze innego. W każdym razie nie naciskam i jedynie uśmiecham się ciepło do Felka, klepiąc go lekko po ramieniu, jakbym w ten sposób mógł dodać mu więcej otuchy.
Skupiam się więc na jego słowach dotyczących zorzy i co jakiś czas, udaję że wcale nie zaglądam z ciekawości do kubełka, by sprawdzić czy wymiotuje eliksirem i czy potrzebuje kolejnych dawek, czy może niczym, a mój różowy eliksirek się przyjmuje. Oczywiście niespecjalnie nachalnie, by Felinus nie poczuł się głupio, że tak sprawdzam jakie wnętrzności z siebie wyrzuca.
- Wychodziłoby, że nie powinienem być takim niepoprawnym optymistą. A ty... cóż powinieneś być bardziej czarujący? Albo musisz się nauczyć hipnozy- zgaduję jeśli mówi o przeciwieństwach, by zagadać Lowella i przy okazji wybitnie pożartować. Uśmiecham się też do chłopaka, zadowolony z tej chwili szczerej i uprzejmej wymiany zdań.
Prędko jednak skupiam się na moim osobistym zwycięstwie, czyli uratowanie jajec Felka, wykonując kilka pełnych entuzjazmu ruchów, na które Puchon patrzył się trochę zdziwiony, trochę jak na wariata, ale w końcu udało mi się, a to jest najważniejsze. Chichoczę też, trochę mało profesjonalnie, ale mam jeszcze lepszy humor niż zawsze, na odpowiedź Felinusa o ewentualnych harcach w przestronnej łazience.
- Trudno nie przyznać tu racji... - mówię pod nosem, nie wnikając w szczegóły że sam sprawdzałem z Antkiem. Na wszelki wpadek tłumaczę wszystko a propo nowego przybytku Felka, który zdaje sięcałkowicie rozumie z czym będzie miał do czynienia. Na szczęście nie łudził się, że może coś się zmieni, chociaż kto wie. Może z bardziej zaawansowaną magią leczniczą, w przyszłości...
Muszę sprawdzić czy wszystko w porządku z nowym organem Felinusa i badam wszystko, tym razem profesjonalnie i bez żartów, stwierdzając że wszystko wygląda w porządku, po czym pozwalając się ubrać chłopakowi.
- Jasne, nie ma sprawy, przyjemnością było ci pomóc - mówię do Felka, kiedy powoli kończymy całe spotkanie. Kiwam głową kiedy ten chce już iść, mimo wszystko dodając coś jeszcze na koniec. - Tak, proszę informuj mnie, jeśli wystąpią jakiekolwiek zmiany czy coś w tym stylu, na przykład po wypiciu jakichś eliksirów, koniecznie sprawdzaj przez jakiś czas czy są jakieś skutki uboczne. Będzie dla mnie to bardzo pomocne - mówię odsuwając już parawan, klepiąc studenta po ramieniu i pozwalając wyjść, nadal uśmiechając się wesoło na udany zabieg.