Konwalia widocznie nie miała problemów z gotowym jedzeniem - albo nie zdążyła zasmakować w hmm... przysmaku puszków pigmejskich, albo miała już z takimi syntetycznymi smaczkami do czynienia. Smith zaczęła się wręcz zastanawiać - skoro pufki pigmejskie, będące miniaturką puszków nie występowały naturalnie, to czy ten egzemplarz uciekł z jakiejś okolicznej hodowli...? Albo ktoś go w tej jaskini zgubił. Tyle pytań, żadnej odpowiedzi.
— Dziękuję — mruknęła w imieniu Konwalii, kiedy ta zaczęła obracać w miniaturowych łapkach kostkę smakołyku. — Ja obczyściłam kieszenie płaszcza ze wszystkich smaczków, a też wątpię, żeby puszki jadły to samo co widłowęże albo kruki...
Prędzej to widłowęże albo kruki jadły puszki pigmejskie - na szczęście Jess się o tym nie przekonała i miała nadzieję, że się nie przekona. Zwłaszcza, że zapewniała Shawa, że pufki nie leżą w diecie jakichkolwiek jej zwierząt. I w sumie wątpliwości mogła mieć tylko przy jednym gadzie...
— Ha! — ucieszyła się na potwierdzenie swoich 'przypuszczeń', zaraz jednak mrużąc oczy przy maratonie ewidentnie maskujących kaszlnięć. — Czemu jasnoszary? — spytała wprost, zaraz się jednak krygując, choć żartobliwie: — Chyba, że to jakaś tajemnica... To nie musisz mówić.
Z kolei nad pytaniem o swój ulubiony kolor musiała się chwilę zastanowić - bo z reguły niespecjalnie zwracała na to uwagę. Wystarczyło, że nie był jaskrawy i nie rzucał się w oczy, chociaż...
— Bardzo lubię biały i beżowy. Podoba mi się żółty, ale... jest za jasny. I czerwony, ale tylko na trampkach — sama chrząknęła, nieco zakłopotana swoją niezgrabną odpowiedzią - szybko jednak przeszła do kolejnego pytania: — Forest Gump, Django, Moulin Rouge i Księżniczka Mononoke — rzuciła na szybko czterema, zupełnie odmiennymi filmami (i na pewno nie na czasie), które wypłynęły jej jako pierwsze ze strumienia myśli - choć nigdy nie miała specjalnej pamięci co do pozycji filmowych. Do tych jednak zawsze chętnie wracała, jeśli miała możliwość - najczęściej ze swoimi siostrami, bo samotny seans... Nie bawił. — Znasz? — spytała szukając jego oczu - szczerze ciekawa, czy może dziadek Shawa coś z tego mu podsunął. — Obejrzałabym coś z Tobą — stwierdziła szczerze, jakby odkrywając zupełnie nagłą potrzebę. — Masz coś, co chciałbyś zobaczyć...?
To była nawet zabawne, przerzucać się pytaniami - jeśli Smith miałaby porównywać to do czegokolwiek... Powiedziałaby, że próbuje poznać treść książki zadając jej pytania. A tej treści była bardzo ciekawa.

W swej niedomyślności, nie zorientowała się o co dokładnie chodzi z tym zamaskowanym jasnoszarym więc też nie drążyła - i dobrze, bo na pewno straciłaby przy prawdziwej odpowiedzi rezon.
— W końcu to najjaśniejszy kolor w palecie... — Oczywiście podjęła się wyjaśnień, nawet jeśli to była rzecz oczywista - wszystko, byleby choć odrobinę przybliżyć swój punkt widzenia. — Przyciąga wzrok. Głupi przykład: załóż czarne spodnie, nikt nie zwróci na to uwagi; załóż białe, a wszyscy będą się gapić... — prychnęła cicho, dodając jeszcze: — ... i liczyć na to, że zobaczą to na czym ostatnio usiadłeś. — Biały kolor kojarzył się z czystością - i z tym, że, jeśli chodzi o ubrania, zwyczajnie nie szło jej zachować. Zawsze gdzieś się jakiś mankament musiał pojawić, choćby w postaci lekko szarego odcienia po otarciu się o... cokolwiek. A wystarczyło zaklęcie odpychające.
Nagle doszło do niej, że w Priory też mogła rzucić to zaklęcie - i uniknąć rozlania na siebie wina. Chociaż akurat... tego nie żałowała.
— Mononoke Hime, Tonari no Totoro, Hauru no ugoku shiro... Wszystkie w oryginalnym języku, tata mnie tak wciągał w japoński — wyjaśniła z cichym śmiechem, widząc reakcję Darrena na akurat tę pozycję. — Obejrzałam chyba wszystko od Studia Ghibli...
Podążyła za wzrokiem Shawa, prosto na falującą cicho wodę. Już nie wzbierała - tym bardziej jednak nie opadała. Choć Smith musiała przyznać, że mimo wszystko nie dopadał jej nawet najmniejszy niepokój w związku z sytuacją w jakiej się znaleźli. Musieli po prostu poczekać.
— Nie widziałeś ŻADNYCH Gwiezdnych Wojen? — Szczerze się zdziwiła, odrywając spojrzenie od wody i kierując je wprost na Krukona. Konwalia aż podskoczyła na jej kolanach - nakryła ją więc dłonią, mrucząc ciche przeprosiny. — Obstawiałam, że akurat te najbardziej kultowe filmy dziadek Ci przedstawił — wyjaśniła, doskonale pamiętając ich rozmowę na Ławkach, w tym także to, że to dziadek Darrena podsuwał mu co poniektóre mugolskie dzieła kinematografii.
— Myślę, że w takim razie mamy bardzo dużo do nadrobienia. Gwiezdne Wojny, LotR... John Wick? — I myśl ta wywołała na jej ustach uśmiech, który zaraz nakryła dłonią, chrząkając cicho. — Jeśli będziesz chciał, oczywiście — zreflektowała się, mimo wszystko nie chcąc Shawowi zajmować całego wolnego czasu - który oboje z resztą musieli dzielić też na studia i... — No i jak praca pozwoli — skrzywiła się, wracając myślami do Gringotta. I choć czuła się w Biurze Tłumaczeń jak ryba w wodzie, tak czasem naprawdę przytłaczała ją ilość dokumentów do przetłumaczenia - które nosiła ze sobą dosłownie wszędzie. Właściwie to nawet do Torsvårg przywiozła ze sobą 3 weksle, które musiała przełożyć na-po-feriach. — W Gringottcie wiecznie jest coś do roboty. Myślisz, że w BB odetchniesz, czy wręcz przeciwnie?
Nagle doszło do niej, że kiedy już wrócą na Wyspy - najpewniej widywać się będą głównie w Hogwarcie, między zajęciami. Zwłaszcza, że oboje pracowali gdzie indziej - i mieszkali również. Westchnęła cicho, nic nie mówiąc, oparła się o ramię Darena, głaszcząc dalej zajadającą się Konwalię.

Streszczenie - zupełnie nietrafne, ale nie szkodzi - Darrena przy wspomnieniu o Wicku, nie tyle rozbawiło Jess, co wywołało swego rodzaju rozczulenie. Będąc ze sobą szczera - musiała przyznać, że chęć poznania mugolskiego światka przez Shawa bardzo jej się podobała. Być może przez to, że w końcu nie musiała 'zapominać' o tym, że właśnie z niemagicznej rodziny pochodziła, co w wypadku tej relacji było jedynie plusem i dodatkowym tematem do rozmów. Jakby za mało było tych stricte magicznych, w których oboje siedzieli...
— Brzmi tak jakby stażyści w końcu ogarnęli ekspres do kawy — odparła pół-żartem pół-serio, z chichotem czającym się gdzieś na końcu języka. Doskonale pamiętała swoją - służbową - wizytę w Biurze Bezpieczeństwa, gdzie przypadkowo spotkała się z Darrenem podczas pracy. Prócz tego, że oboje zaoszczędzili dobrych kilka chwil na samotną papierologię - to Smith ciężko było zapomnieć o drobnym 'wybuchu' biurowego ekspresu. Przez stażystów oczywiście. I choć wiedziała, że praca w Ministerstwie to nie tylko parzenie kawy, a całe mnóstwo innej roboty, związanej z pracą konkretnego Departamentu, tak nie mogła sobie darować tej drobnej, humorystycznej uwagi. Ile razy ona musiała przy kontroli nad magicznymi stworzeniami zaganiać gnomy, które uciekły z laboratorium... Albo nasyłać na nie psidwaki.
— Hmm... — Naprawdę musiała zastanowić się głębiej nad pytaniem Shawa - bynajmniej wcale nie szukając wymówki, żeby przełożyć wizytę w Exham. Bardziej kalkulując ile spraw może przełożyć 'na później', żeby wizytę tę przesunąć na początek grafiku. — Musiałabym odebrać TTT, Boo i Warga od rodziców, dostarczyć dwa przetłumaczone weksle do Biura, skonsultować się z Shercliffem odnośnie pracy dyplomowej. No i... — Adelajda, choć tego nie dodała. Miast tego, chrząknęła, przerywając harmonogramowe dywagacje: — Może w weekend po powrocie z ferii? — zaproponowała, jakoś mimowolnie proponując mnogość dni.
— W ogóle, dokończyłeś już remont? — dorzuciła, jeszcze nim Darren zdążyłby doprecyzować termin jej następnej wizyty w Priory. — Z holem pomógł Ci Felinus, a co z resztą? — Choć rezydencja w Archenfield prawdziwie urzekła miłujące historię i nie tylko serce Smith - tak dziewczyna nie mogła nie widzieć tego jak czas nadgryzł mury Exham.

Smith postanowiła już raczej nie poruszać tematu ministerialnych stażystów, widząc - i czując wręcz - jak Shaw się na ich wspomnienie zjeżył. Co prawda ona sama ciut bardzo bagatelizowała potencjalne niedouczenie stażystów (chociaż czy nie powinno być przypadkiem na odwrót?), ale rozumiała tę... irytację. Jej samej różdżka wędrowała samoistnie do dłoni, kiedy tylko słyszała jednego ze swoich szefów - Yoreka - którego skrzekliwy, donośny głos roznosił się nieznośnym echem po korytarzach Gringotta. Naprawdę nie sądziła, że kiedykolwiek nabawi się awersji do jakichkolwiek istot magicznych - a tym bardziej do goblinów, z którymi jednak od pewnego czasu wiązała swoje plany zawodowe.
— Mówisz tak, jakbyśmy mieli nie widzieć się miesiąc — parsknęła cicho śmiechem - choć w istocie, zrobiło jej się zwyczajnie, po ludzku, miło na taką reakcję. — Wspólne igloo Ci nie obrzydło? — Cóż, jej niezbyt - oboje byli raczej bezproblemowymi lokatorami, a Smith przechodziła akurat taki moment, gdy towarzystwa Darrena ciągle było jej mało. Rzecz w tym, czy w końcu to poczucie niedosytu przejdzie - czy wręcz przeciwnie. A to była akurat kwestia sporna - i żadna lektura nie potrafiła rozjaśnić Jess tego schematu. Musiała więc pierwszy raz w życiu stawiać na doświadczenie - którego nie miała.
— Czyli mieszkać idzie... Czekaj — obruszyła się w miejscu - budząc Konwalię, która zdążyła zwinąć się w kulkę i zdrzemnąć nad wpół dojedzonym chrupkiem. Smith jednak nie zwróciła uwagi na pełne - chyba - wyrzutu spojrzenie stworzonka. — Exham ma aż tyle pokoi? To musiała być prawdziwa rodzinna rezydencja. No... Przynajmniej kilka wieków temu. Bo mówiłeś, że trochę podupadła wróciła na twojego dziadka? — Odsunęła się odrobinę od Darrena, przeciągając łopatki i ramiona z cichym trzaskiem. Siedzenie na kamieniach, ech - te nie miały nic wspólnego z Ławkami przy ośrodku. — Mówiłam, że mogę Ci pomóc, to dalej aktualne — uśmiechnęła się kącikowo na wspomnienie miny Shawa na widok jej pupila. — Warg wyłapie wszystkie gnomy, a chociaż z zielarstwa nie jestem orłem to... Póki nie hodujesz diabelskich sideł to powinnam na coś się przydać.
Poza tym zawsze chciała wypić kawę na oranżerii.
+

Doskonale wiedział, że jego lekcje i reprezentowane podejście nie są dla każdego - było wielu uczniów, którzy przychodzili na jego zajęcia raz i nie pojawiali się na nich nigdy więcej, byli też tacy którzy wychodzili w trakcie, bo nie czuli się na siłach żeby sprostać temu wyzwaniu i nie miał nic przeciwko temu, w końcu w ten sposób mógł łatwo oddzielić tych, którym zależy na tyle, by nie bać się trochę sponiewierać na treningu od tych, którzy traktowali ten sport raczej jak zabawę albo zwyczajnie byli za słabi. Był bardzo entzujastycznie nastawiony wobec nadchodzącej kariery Julki i szczerze w nią wierzył - ale podobała mu się jej postawa, wskazująca na to, że dziewczyna, choć zdeterminowana do działania, nie bierze niczego za pewnik. To było zdrowe, rozsądne podejście, które bardzo popierał, więc w odpowiedzi pokiwał tylko głową w ramach aprobaty jej nie osiadania na laurach. Wyglądało na to, że Brooks ma wszystko: talent, siłę, odpowiednią postawę. Twardą skórę. I, jak się okazało chwilę później, również niesamowity pociąg do zdobywania wiedzy i to najwyraźniej nie tylko tej szkolnej, bo zupełnie niespodziewanie zaczęła podpytywać Antka o jego życie prywatne i młodociane ekscesy; nie lubił opowiadać o sobie, nie przywykł do tego i nawet w czasach swojej świetności, gdy każdy magazyn sportowy chciał mieć jego podobiznę na okładce, stronił od wywiadów dotyczących czegokolwiek poza quidditchem. O lataniu, meczach, taktykach, miotłach, przeciwnikach mógł mówić ile tylko dusza zapragnie, ale o bardziej prywatnych sprawach, rodzinie, przyjaciołach, innych zainteresowaniach , randkach z Krumem już niekoniecznie. Prawdopodobnie gdyby zdecydował się opowiedzieć Julce więcej o swoim życiu, byłaby po prostu rozczarowana tym, jaki nudny i zwyczajny jest i był właściwie od zawsze; skupiony na jednym celu, podporządkowany rygorowi panującemu w domu i szkole, a do tego prawdopodobnie najmniej spontaniczny człowiek świata. W wolnych chwilach lubił rozwiązywać sudoku, czytać książki o wojnach goblinów i prasować. Wzmianka o znajomo brzmiącym typie osobwości mu umknęła, ale gdyby Julia podzieliła się swoją refleksją na głos, pewnie by się zgodził, bo sam pracując w tej branży tyle razy spostrzegł, że z reguły gracze dzielą się właśnie na dwa typy: na takich jak on czy Krum, stanowiących solidny filar na boisku i ginących zupełnie po zejściu z boiska oraz na tych przebojowych, charyzmatycznych liderów, którzy podczas rozdawania autografów fanom lśnili równie mocno, co przy zdobywaniu goli. I zwykle doskonale się dzięki temu dopełniali jako całe drużyny. Westchnął i pokręcił głową jakby z niedowierzaniem, kiedy usłyszał jej pytania. - Juleczka, czy ja tobie wyglądał jakbym się uganiał za dziewczinami... - odparł prawie pobłażliwie, ale z rzadką u niego nutą rozbawienia, bo wydało mu się zabawne, że w głowie Julki pojawił się jakiś scenariusz, w którym on - on, Antek - staje w szranki z Wiktorem, by zdobyć serce jakiejś niewiasty. Śmiechu warte! - Nie można wiedzieć. Tajemnica. - uciął temat, ale nie był rozgniewany czy zirytowany; w końcu kto pyta nie błądzi, nawet jeśli nie uzyska odpowiedzi. - Szkoda czasu na plotki. Chyba musimi podejść wyżej... Pewnie to zajmi kilka godzin, zanim odpłynie. - stwierdził, zauważając że woda wypełniająca jaskinie podpływa coraz bliżej nich i ulokował się na pobliskiej półce skalnej, by uniknąć kontaktu z lodowatą wodą. Biorąc pod uwagę to, ile czasu mieli przed sobą zanim się wydostaną, powinni znaleźć sobie też coś do roboty, by go zabić, chociaż Antkowi zupełnie nie przeszkadzała wizja siedzenia i gapienia się na lodowe ściany jaskini.

Wieść o tym, że Avgust wraca do szkoły w roli nauczyciela, była jedną z przyjemniejszych nowin, które dotarły do jej uszu w trakcie tego roku szkolnego. Być może większość uczniów miała zupełnie inne podejście, ale nie Krukonka. Dla niej trenowanie pod okiem tego Rosyjskiego milczka była cudowną okazją, by podpatrywać go z bliska. I choć zawsze wracała z jego zajęć oblepiona błotem, poobijana i poszarpana jak wołowina w kanapce, to wiedziała, że wyjdzie jej to na zdrowie. No dobra, może nie dosłownie, jednak nie dało się ukryć, że to właśnie dzięki takim zajęciom hartował się charakter. A w jej odczuciu, to właśnie charakter był główną składową sukcesu w quidditchu. Wielu było świetnych zawodników, którzy pędzili na miotłach jak burza, trafiali kaflem w najbardziej widowiskowe sposoby i nie było dla nich rzeczy niemożliwych, a mimo to, nigdy nie odnosili spektakularnego sukcesu, bo po prostu nie dojeżdżała im głowa. Poddawali się, gdy robiło się zbyt ciężko, nie wytrzymywali presji i popełniali sztubackie błędy, w końcu zaczynało im brakować motywacji lub też osiadali na laurach i przestali wykorzystywać pełnię swojego potencjału. Brooks nie miała wyjścia. Nie była najzdolniejszą zawodniczką w szkole, sporo jej brakowało do Strauss czy Fitzgeralda. Los nie obdarzył jej również nadzwyczajnymi warunkami fizycznymi jak Boyda czy Tadzika. Jej jedyną szansą było trenowanie ciężej od reszty i niepoddawanie się. I odkąd zaczęła chodzić na treningi Avgusta, to właśnie się z nią działo. Stawała się twardsza, bardziej pewna siebie, a przy okazji, po prostu lepsza w miotlarskim rzemiośle. Niestety, Antoszka pomylił się co do jednego. Jej zainteresowanie jego osobą nie wynikało z czysto plotkarskiej natury dziewczyny, a raczej z potrzebą dowiedzenia się jak najwięcej o swoim ulubionym zawodniku. A w myśl zasady „jaki w życiu, taki na boisku”, chciała także wiedzieć, jakim człowiekiem był Rosjanin, gdy blaski fleszy gasły, a miotła lądowała na stojaku. Zresztą, choć o tym nie wiedziała, to aż tak bardzo się różnili. Sama uwielbiała rozwiązywać sudoku i krzyżówki i nie uważala tego wcale za nudę.

- Za dziewczynami to może i nie – pomyślała, przypominając sobie obecność Avgusta na halloweenowym balu w towarzystwie Huxa, ich wspólne śniadania w wielkiej Sali (o których wspominali jej niektórzy w dormitorium), a także insynuacje Maxa, że Rosjanin gustuje nie tylko w tych miotlarskich pałkach. Sama powoli nie wiedziała, co o tym wszystkim sądzić, więc wypierała tę powracającą myśl ze swojej głowy. Prawda mogłaby złamać jej nastoletnie serce.

– Dobrze, przepraszam, już nie pytam – powiedziała tylko i gdy woda zaczęła się podnosić, a nauczyciel przeniósł się na wyższą półkę, ruszyła jego śladem. Wszystko wskazywało na to, że spędzą tu trochę czasu, a ten trzeba było jakoś zabić, więc zaproponowała partyjkę w eksplodującego durnia. O dziwo, nauczyciel się zgodził, tak więc usiadła po turecku na ziemi, po czym potasowała i rozdała karty.

- Profesorze, może zagramy o coś, żeby było ciekawiej? – zaproponowała i spojrzała wyczekująco na nauczyciela. W jej odczuciu im więcej można było stracić na porażce, tym ciekawiej.

kostki: 3/SPRAWIEDLIWOŚĆ

@Antosha Avgust

- Nie ma za co przepraszać - powiedział tylko, bo przecież nie było nic złego w jej zainteresowaniu, nie była wścibska, ot, zadała pytanie na które on nie chciał odpowiadać. Jego stanowcza odmowa najwyraźniej skutecznie przygasiła jej zapał do dalszej rozmowy, co wcale go nie zdziwiło, miał tylko nadzieję, że nie weźmie tego do siebie, bo przecież to, że wolał unikać pewnych tematów i że nie należał do otwartych osób wcale nie znaczyło, że zupełnie nie ma ochoty prowadzić z nią konwersacji. Zwyczajnie nie potrafił, nigdy nie był najlepszy (ani nawet dobry) w socjalizowaniu się z innymi, więc teraz nawet gdyby myślał sto lat, to i tak nie wpadłby na żaden temat zastępczy, który mogliby poruszyć zamiast tego nieszczęsnego nosa Kruma. Na szczęście już dawno pogodził się z tym, że burzliwe dyskusje i głębokie wynurzenia po prostu nie są dla niego, dlatego nie przeszkadzała mu wizja spędzenia tutaj w jej towarzystwie kolejnych choćby i pięciu godzin w ciszy, nie uznałby jej absolutnie za niezręczną. Jednak gdy już usadowili się w bardziej bezpiecznym, wyższym miejscu jaskini nad napływającą wciąż wodą, a Julka zaproponowała rozegranie partii eksplodującego durnia, od razu przystał na ten pomysł, bo wydawał mu się dobrym sposobem na zabicie nieco czasu - nawet jeśli nie był wielkim entuzjastą gier karcianych i gier w ogóle. Zdecydowanie wystarczająco już się nagrał w quidditcha. Zastanowił się chwilę, gdy usłyszał jej propozycję, jednocześnie pieczołowicie przekładając sobie w dłoni karty, by ułożyć je w jakimś tylko sobie znanym porządku. - A jasne, czemu nie. - klasycznie w takich rozgrywkach chyba grywało się o galeony albo o to, kto potem stawia piwo, ale niestety z racji ich nauczycielsko-uczniowskiej relacji żadna z tych możliwości nie była stosowna. - Co ja tobie mogę dać, hm, gadżet z quidditcha jakiś pewnie. Moji pałkę z ostatnich mistrzostwi? Autograf od jakiego gracza chcesz? - zaproponował, wydawało mu się że całkiem lukratywne fanty, które mogłyby zainteresować Julkę. Co do przedmiotu jego wygranej, nie miał pomysłu. - Jak wygram ja, to załatwiasz mi miejsce w lożi honorowi na wszystkie mecze Harpii. - dodał wreszcie. Po chwili zaczęli rozgrywkę, wyłożyli oboje swoje karty i po krótkiej walce ta należąca do Julii okazała się być silniejsza i spuściła łomot antkowej Gwieździe. Gdy to się stało, jak na zawołanie, zupełnie znikąd, na Antoszkę wylało się jakby wiadro albo trzy wody i przemoczyło go do suchej nitki, bardzo dosadnie wyrażając jego przegraną. Osuszanie się zaklęciem byłoby oszustwem, a przecież to uczciwy człowiek był, westchnął więc tylko bez większego narzekania, odgarnął mokre włosy z czoła i zerknął znów w swoje karty, by zdecydować, którą powinien zawalczyć w następnej rundzie.

kostki: 1/gwiazda
Julka 1:0 Antek

3/cesarz

Choć Brooks nie należała do osób, które mówią dużo i bliżej jej było do szkolnej niemowy Strauss, niż Zoe czy Arli, to nie wyobrażała sobie, żeby mogła spędzić kilka godzin w absolutnej ciszy. Nie w towarzystwie Rosjanina. Pewnie prędzej czy później zaczęłaby szczebiotać o quidditchu albo zarzucać Antoszkę kolejnymi pytaniami w stylu: „co pan jadł przed meczami?”, czy „jaka była pana najgroźniejsza kontuzja?”. Na szczęście ta niezręczność nie miała możliwości wyjść na światło dzienne, bo Rosjanin wspaniałomyślnie zgodził się na udział w karcianej rozgrywce.

- Tak, pałka z ostatnich mistrzostw! I jeżeli ma Pan jakąś pamiątkę po Krumie, to również chętnie ją przygarnę. Oczywiście, jeżeli wygram – odpowiedziała na propozycję stawki, a na słowa o karnecie do vipowskiej loży, pokiwała energicznie głową. I w sumie, gdyby nie chęć posiadania pamiątek po dwóch wybitnych miotlarzach, to by się jawnie podłożyła, byle Antoszka pojawiał się na jej meczach.

Pierwsze rozdanie było dowodem na to, że kto nie ma szczęścia w miłości, ten ma w kartach. Efektem tego było to, że Julka wyszła z rozdania obronną ręką. W przeciwieństwie do nauczyciela, który został oblany wodą. W takim wilgotnym wydaniu prezentował się szczególnie korzystnie, zwłaszcza gdy zaczesywał mokre włosy.

- Skup się Brooks! – upomniała się w myślach i zaczęła ponownie rozdawać karty. Miała nadzieję, że i tym razem dopisze jej szczęście. W końcu pałka Avgusta na ścianie w domu to nie byle sprawa, prawda?

4/cesarz
Julka 1:1 Antek

Julia zareagowała z dużym entuzjazmem na stawkę rozgrywki wymyśloną przez Antka, on zaś skinął głową, przystając na jej propozycję dorzucenia do puli jeszcze czegoś związanego z Krumem, przekonany że coś związanego z dawnym przyjacielem powinno się znaleźć w jakichś starych szpargałach z czasów szkolnych; nie był sentymentalny i uwielbiał robić porządki w rzeczach, ale miał jeden niewielki kufer z różnymi śmieciami, które przypominały mu o młodości i świetności i których jakoś nie miał serca się pozbyć. - Coś znajdzie się - zapewnił, chociaż oczywiście jednocześnie miał zamiar zrobić wszystko, by wygrać tę rozgrywkę i zgarnąć nagrodę dla siebie zamiast prezentować pamiątki Julce; niestety, wyglądało na to, że powodzenie zależy tutaj w dużej mierze po prostu od szczęścia i waleczności kart, a w przeciwieństwie do boiska, ciężko było wprowadzić jakąś zwycięską strategię. Za pierwszym razem zdecydowanie mu się nie poszczęściło i musiał siedzieć jak dureń zupełnie mokry i aż lekko zziębnięty, choć nie aż tak żeby pokrywać się szronem jak jego towarzyszka; a do tego oczywiście błogo nieświadomy faktu, co o korzystności tych okoliczności i jego zrujnowanej fryzurze sądzi Julka. Podczas drugiej rundy po krótkim zastanowieniu wydobył z talii postać cesarza i okazało się, że Julia zrobiła to samo. - O, wielcy umysły myślą podobni - skomentował ten wybór całkiem wesoło i aż nachylił się nieco nad stającymi do boju kartami, ciekawy jak potoczy się ten bliźniaczy pojedynek i które z nich tym razem oberwie.

karty:2/księżyc

Kolejną cechą wspólną dla Rosjanina i Brytyjki, była dbałość o porządek, choć oczywiście nie mogli mieć pojęcia o upodobaniu drugiej strony do pedantyzmu. Minimalizm, pozbywanie się nadmiaru rzeczy, układanie ubrań według przeznaczenia oraz koloru. Wszystko to miało miejsce w kruczym gnieździe dziewczyny, choć panował jeden wyjątek. Quidditch. Jeżeli chodziło o zbieranie rzeczy związanych z ukochaną grą, dziewczyna nie przejmowała się kompletnie nieprzydatnością niektórych z przedmiotów. W końcu w tym wypadku nie chodziło o racjonalizm. Posiadała więc bogatą kolekcję pałek (choć wystarczyłaby jej jedna), niemal całą quidditchową talię kart z czekoladowych żab, czy cały pierdyliard innych gadżetów, bez których mogłaby się obyć. Kij od Antoszki byłby więc wspaniałym uzupełnieniem kolekcji i po prawdzie, najważniejszym eksponatem.

- Zawsze chciał Pan zostać pałkarzem? Nie ciągnęło profesora do innych pozycji? – zagaiła, rozdając karty i rozlała kawy do kubków. Na szczęście termos był duży, a odrobina gorzkiego ciepła jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Zwłaszcza teraz, gdy Krukonka siedziała pokryta szronem, a Rosjanin, pozbawiony gustownego polarka, ociekał wodą.

Karty Rosjanina zmierzyły się z tymi Angielki. I tym razem, to mężczyzna miał znacznie więcej szczęścia i wygrał to rozdanie. Kara, która przypadła Brooks, była znacznie bardziej dotkliwa od wiadra wody wylanego na głowę. Karciany cesarz wystawiony przez Julkę, szybko zamienił się w dym. Z kłębów zaś wyłonił się po chwili obraz. Była to sama Brooks, choć nieco znudzona i przygaszona. Włosy miała upięte w kok, ubrana była w szarą garsonkę, w dłoniach miała pokaźną stertę teczek, a w klapę marynarki wpięta była odznaka Departamentu Magicznych Gier i Sportów. Całe szczęście, że dziewczyna wciąż miała twarz opatuloną szalikiem, bo w innym wypadku świeciłaby teraz twarzą bardziej czerwoną od barw Gryffindoru. Było jej wstyd. Kiedy inni najbardziej bali się utraty bliskich, śmierci czy jakichś strasznych potworów, ona bała się wylądowania w Ministerstwie na jakiejś nudnej posadce i bycia zapomnianą przez świat. Odetchnęła z ulgą, gdy ta dziwna mara zniknęła i mogła mieć tylko nadzieję, że nie będzie musiała się tłumaczyć Rosjaninowi, co właśnie zobaczył. Po dostawieniu kubka z kawą na bok ponownie chwyciła talię tarota, przetasowała karty i rozdała. Może tym razem będzie lepiej. Wynik rozgrywki nie był jednak najważniejszy. Najważniejsze było to, że mogła spędzić trochę czasu sam na sam z mężczyzną, którego szczerze ubóstwiała. Kiedy więc nastąpił odpływ i mogli ruszyć w drogę powrotną, towarzyszyły jej słodko-gorzkie emocje. Z jednej strony strasznie zmarzła i marzyła o położeniu się przy kominku, z drugiej zaś wciąż była spragniona obecności Rosjanina. Wyjścia jednak nie miała i musiała wystarczyć jej obietnica wspólnych treningów po powrocie do szkoły. Ociągając się, Krukonka schowała termos i talię do plecaka, oddała nauczycielowi polarek i wsiadła do łódki, która ich tu przywiodła.

/ZT x2

+