Takie właśnie było z nich zarąbiste duo, z niego i tej całej Morgan. Ona przynajmniej pomimo wszelkich zmagań ostatecznie potrafiła wyjść z tego obronną ręką – i to jaką! Odwaliła kombinację jak ta lala, sprawiając, że zagapił się na nią na kilka dobrych chwil z otwartymi jak skończony kretyn ustami. To nic, że jemu kompletnie nie wyszło, sam fakt, że jego dziewczyna grała w takim stylu, napawał go dumą wystarczającą do polepszenia jego humoru. Przywróciło mu to ochotę do działania... ale dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane, bo kiedy znowu udało mu się dostać do piłki – o zgrozo znów w roli obrońcy, tak jakby miał już naszytą jakąś łatkę i to na samym środku czoła – to do samego końca był pewien, że nie uda mu się jej złapać. Pochwycił ją samymi koniuszkami palców, tak niepewnie, że wypuścił z siebie powietrze dopiero kiedy przekazał ją dalej.
To nie był jego dzień.

Kości/przerzuty: 3 → 1 → 1 → 2
Kuferek: 58 + 12
Pozostałe przerzuty: 1 XD

Szło dobrze, szło wspaniale, wygrywali, Elijah chyba powoli budził się z letargu, a wszyscy pozostali (oprócz jakiejś starej baby lol) rzucali jak opętani w kierunku kotła przeciwników. Zapowiadało się na to, że przy ominięciu jakichś seryjnych wyeliminowań wszystko pójdzie dobrze.
Przejęła piłkę po ponownym podaniu od znów broniącego Krukona i tym razem skinęła do niego jakby chciała mu pogratulować interwencji przy trudnym strzale. Nawet jakiś uśmiech pojawił się na jej twarzy, choć chyba bardziej oznaczał zaciętość w rywalizowaniu niż cokolwiek innego. Nie widząc drogi do kotła, zdecydowała się na podanie do Hemah.

Kości/przerzuty: 2, podanie do Hem
Kuferek: 88
Sprzęt/Bonusy: 12
Suma punktów: 100
Pozostałe przerzuty: 7/10

Nie spodziewała się, że tak szybko dostanie znowu piłkę. W zasadzie planowała zlecieć gdzieś na bok oraz chwilę rozruszać rękę, jaka dokuczała jej wciąż od czasu do czasu. Żeby ten mecz nie okazał się ponad jej siły... Ale zgarnęła kafla, mijając po tym Morgan.
Odetchnęła i uznała, że trzeba przestać się ze sobą pieścić. Nie dozna kolejnej kontuzji od byle szybszego lotu. Zatem wybiła naprzód, zamierzając wsadzić piłkę do kotła... Nim ta wybuchnie. Miejmy nadzieję, że niezbyt szybko.

Kości/przerzuty: 5 > 1
Kuferek: 108
Sprzęt/Bonusy: +12 za komplet
Suma punktów: 120
Pozostałe przerzuty: 9/12

Może i poprzednie podanie nie poszło do końca po jej myśli... No dobra, zupełnie odwrotnie, ale nie można było przecież przewidzieć, kiedy ta piłka wybuchnie i to zależało właściwie sama nie wiedziała od czego, ale kompletnie się tym nie przejmowała, bo gra była w toku, więc musiała się skupić na tym, a nie na roztrząsaniu jakichś głupot.
Obserwowała czujnie boisko, w każdej chwili gotowa przejąć quoda... lub nie dopuścić do wpuszczenia go do kociołka, tak jak to miała za zadanie teraz. Chyba tylko to, że nie był on wielki ją uratowało i ostatecznie udało jej się obronić. Zadowolona z tego małego sukcesu rzuciła piłkę do Willa.

Kości/przerzuty: 4 -> 6
Kuferek: 29 (+1)
Sprzęt/Bonusy: runa Algiz
Suma punktów: 30
Pozostałe przerzuty: 2/3
żywtoność quoda: 1 :)

Kości/przerzuty: 6!
Kuferek: 84
Sprzęt/Bonusy: Błyskawica (+5), koszulka (+1)
Suma punktów: 90
Pozostałe przerzuty: 8/9

  Cmoknął jedynie z przekąsem, kiedy Peril udało się wybronić jego rzut, ale kompletnie się na tym nie skupiał, bo gra w końcu toczyła się dalej i to na niej przede wszystkim powinien się skoncentrować; jeszcze na pewno nadarzy się okazja, żeby się odkuć i zgarnąć jakieś punkty.
  Z najwyższą uwagą starał się śledzić wędrującego z rąk do rąk quodpota, by nie przegapić momentu, w którym będzie musiał wkroczyć do akcji – czy to w obronie kociołka, czy też by przejąć piłkę i przypuścić atak na ten należący do przeciwnej drużyny. Skrzywił się nieznacznie, gdy stracili kolejne punkty, a zaraz potem po nieudanym ataku Williams quod trafił znów w ręce lawendowego teamu. Na szczęście Aleksandra, będąca akurat w pobliżu kociołka, spisała się na medal i wybroniła skutecznie rzut.
  Posłał jej uśmiech, gdy przejął od niej piłkę i wykonawszy ostry zwrot, pomknął na kocioł przeciwników. Udało mu się bez trudu wymanewrować między resztą graczy, a że miał zupełnie otwarte pole zdecydował się wykonać swój rzut bardziej fancy metodą, stosując łomot Finbourgha, który na lekcji Avgusta go całkowicie pokonał. Dziś jednak wszystko poszło perfekcyjnie – wyrzucił quoda w górę i zeskoczywszy ze swojej Błyskawicy, zamachnął się i uderzył jej witkami celnie w piłkę, posyłając ją idealnie w kierunku swojego celu.
  Popisywał się? Może troszeczkę.

Nie zamierzał tak do końca grać, ale jak widział co się tutaj odrasputinowywało to aż w nim ruska krew wrzała i nie mogąc tego zdzierżyć, po prostu wziął pierwszą lepszą miotłę, przebrał się i czekał, aż będzie mógł wejść na boisko. Nie był orłem przestworzy, ale jak patrzyło się na to co wyczyniał ten Swansea albo tamta starsza babka, jakkolwiek się nazywała i kimkolwiek nie była, to nawet jego ojciec zrobiłby to lepiej – a warto zauważyć, że trytoni ogon nie pomagał utrzymać się na miotle, wobec czego staruszek miałby utrudnione zadanie.
Wpadł na boisko jak strzała, gotów zrobić jakieś wzwody Wrońskich i inne rzeczy godne prawdziwego Rosjanina. Nabuzowany energią, tym razem bez białych spodenek, swoją pierwszą okazję zwietrzył kiedy trzeba było powstrzymać rudego chłoptasia pędzącego w stronę kociołka. On nie obroni? Ha!
No nie obronił. Ale chęci miał przecież dobre.

Kości/przerzuty: 2
Kuferek: 8
Sprzęt/Bonusy: -
Suma punktów: 8
Pozostałe przerzuty: -

Żywotność quoda: 2

Kości/przerzuty: 4
Kuferek: 20
Sprzęt/Bonusy: -
Suma punktów: 20
Pozostałe przerzuty: 2/2

Gra toczyła się zawzięcie i choć nie były to te emocje co w Quidditchu, to i tak Odeya czuła się w swoim żywiole. Przez te kilka tygodniu bez latania była jakaś  nie swoja, bardzo jej tego brakowało, dlatego tak ucieszył ją fakt tych rozgrywek i wznosząc się w powietrzu uśmiech nie schodził jej z twarzy. Chyba, że akurat przeciwnicy byli "przy piłce".
Każdy rzut quodem powodował, że zamierała na moment albo ze strachu przed ewentualnym zdobyciem punktów przez drużynę przeciwną, albo w oczekiwaniu na wpadnięcie go do kotła przeciwników. Na szczęście podanie, które przyjęła od Hem okazało się być doskonałą szansą i juz chwilę później nie ukrywała radości, zdobytym przez nią golem dla teamu lawendowego. To uczucie było nieporównywalne z niczym, kiedy euforia opanowywała jej umysł i choć była to tylko gra, dla niej to było w tej chwili całe życie.
Nie minęło kilka minut, kiedy jej drużyna znowu atakowała kociołek Le Mony, jednak tym razem nieskutecznie - rudowołsa Kruknoka, znajdująca się blisko niego uniemożliwiła wpadnięcie quoda do naczynia. Zanim się obejrzała sytuacja diametralnie się zmieniła i to oni byli "pod ostrzałem" i niestety Limonki zdobyły kolejne punkty. Był remis. Za to Worthington przejęła quoda od starszego kolegi, którego kojarzyła ze szkolnego korytarza, a widząc w pobliżu @Elijah J. Swansea podała mu krążek, z nadzieją, że jemu uda się wymierzyć ich cel.

Dość miał grania na obronie, nie dość, że tkwił na tej pozycji przez cały rok, to jeszcze w quodpocie non stop mu się trafiała. Nie marudził zbytnio, bo przecież w grze chodziło o efektywność, nie o prywatne zachcianki każdego z graczy, ale nie był szczególnie zachwycony. Nic więc dziwnego, że w momencie kiedy w końcu udało mu się dorwać do piłki w roli ścigającego, ucieszył się jak dziecko, które dostało właśnie worek słodyczy. Szczerze mówiąc – aż za bardzo. Nigdy nie był dobrym ścigającym i poczuł się nagle zdezorientowany; czuł dużą presję (absurdalną, bo przecież sam ją na siebie nakładał), bo chciał wypaść jak najlepiej, dobrym zagraniem zacierając wcześniejsze porażki. Zapomniał, że nie ma czasu na rozmyślania i stracił go zbyt wiele, doprowadzając do tego, że piłka... wbuchła w jego dłoniach. Cholera jasna, zupełnie nie tak miało to wyglądać. Wściekły na samego siebie, ściągnął z oczu osmolone gogle i tylko zdrowy rozsądek powstrzymywał go rzucenia ich na ziemię. Szkoda było marnować dobry sprzęt – no i nikt nie potrzebował tutaj scen.

Wybuchando

Kategoria: Pałkarz
Kości + przerzuty: C, 3, G -> G, 76, G
Wyniki punktowe + bonusy: 90 + 76 + 90
Ostateczny wynik: 256/375
Kuferek: 67pkt
Wyposażenie: Nimbus 2015 (+6 GM), ochraniacze (+1 GM), rękawice (+1 GM)
Posiadane przerzuty: 3/5

Długo zastanawiała się, czy powinna brać udział w tych testach. Każda okazja do latania była dobrą okazją, ale doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo cała sytuacja na pewno ją zestresuje. Wciąż nie przywykła do oczu, uważnie śledzących każdy jej ruch na boisku, a oczy zawodowców stresowały ją jeszcze bardziej. Czuła jednak, że nie może zrezygnować, bo może oto czekała na nią jakaś szansa na przyszłość, którą szkoda przecież byłoby zmarnować.
Wszyscy mieli dwa podejścia, ale Nancy zdecydowała się na jedno. Kiedyś marzyła o roli ścigającego, ale to jako pałkarz trafiła do drużyny i wspaniale się w tym nie odnalazła. Niektórzy mówili o jej naturalnym talencie, ale sama tak naprawdę uważała, że miała po prostu farta i liczyła, że fortuna będzie jej sprzyjać również dzisiaj.
Ściskając swoją pałkę w spoconych ze stresu rękach, wskoczyła na swojego niezawodnego nimbusa i uniosła się w górę, by zaprezentować swoje umiejętności. Zadania wcale nie były takie proste. Odbicia tyłem nie należały do jej codziennego zestawu ćwiczeń, choć rzeczywiście mogła to być przydatna umiejętność. Wzięła głęboki oddech i nasłuchując charakterystycznego dźwięku, tłuczka przecinającego powietrze z niesamowitą prędkością, odbiła na czuja i jak się zaraz okazało, wyszło jej całkiem nieźle. Nie było to oczywiście idealne odbicie, ale i tak mogła uśmiechnąć się z zadowoleniem. Kolejnym zadaniem był test oburęczności. Zadanie równie trudne co odbicie tyłem i równie nietypowe. Przechwyciła pałkę w drugą rękę, zaciskając palce na drewnie i chwile szukając dogodnej pozycji, kiedy tłuczek ponownie poszedł w ruch. Po boisku rozniósł się trzask kuli uderzającej o metalowe okucia, a piłka poszybowała w kierunku manekina. Chwilę później poleciał kolejny tłuczek, który miała odbić, trzymając tłuczek w lewej ręce i dodatkowo podkręcić! Nie było to łatwe zadanie, odbicie nie było czyste, ale piłka poleciała w odpowiednim kierunku, nie przynosząc wstydu Puchońskiej kapitan.
Zostało ostatnie zadanie. Fikoła Quigleya. Całe szczęście, miał to być kończący popis, bo stres zdążył nieco z niej zejść. Na początku pewnie ześlizgnęłaby się z miotły i sadła na ziemię, ale udało jej się opanować emocje i oddać strzał tłuczkiem prosto do bramki i wylądować na ziemi z szerokim uśmiechem na ustach.
Zawsze mogło pójść nieco lepiej, ale ostatecznie i tak była z siebie zadowolona. A dodatkowo podsunięto jej kilka ciekawych pomysłów na treningi z drużyną i swoje indywidualne! Podziękowała wszystkim organizatorom, uścisnęła dłonie, chwilę jeszcze obserwowała poczynania pozostałych uczestników, po czym udała się do pensjonatu, by poczekać na wyniki.

Kategoria: Szukający
Kości + przerzuty:
k100 -> 63
litera nr 1. -> C
litera nr 2. -> E
Wyniki punktowe + bonusy: 63(+26)+50+15
Ostateczny wynik: 154/375
Kuferek: 28 (+1)
Wyposażenie: Podstawowe, bez bonusów. Te +1 to za Runę Algiz.
Posiadane przerzuty: 0/1

Nie miał bladego pojęcia, z jakiego dokładnie powodu zdecydował się w ostatniej chwili zgłosić do jeszcze jednej kategorii. Przecież tak dobrze mu poszło podczas pierwszej próby, po co jeszcze dodatkowo kusić los? Czy był to wynik tego, że widział ewolucje powietrzne reszty znajomych i chciał spróbować się w czymś, co w ogóle do niego nie pasowało? A może po prostu chciał jeszcze sobie trochę polatać na tym przedziwnym boisku?
W gruncie rzeczy obie te odpowiedzi były całkiem prawdopodobne, o ile główny zainteresowany przyłożył najmniejszą uwagę do tego, co robił. Tak jednak nie było, ponieważ w tej sytuacji Ignacy zdecydował się popuścić dosyć znacznie wodze swojej fantazji i zdał się na instynkt. A ten zaś kazał mu zrobić tę jedną rzecz, której nie zrobiłby nikt inny na jego miejscu i zmusił go do zgłoszenia się na stanowisko, o którym wiedział tyle, co nic, a o objęcie, którego nigdy specjalnie nie walczył.
Co ja tu właściwie robię? zachodził w głowę, gdy wzniósł się w powietrze po tym, jak jego nazwisko zostało wyczytane w kategorii szukających. Przecież to było kompletne wariactwo. Nie miał nawet krzty doświadczenie w grze na tej pozycji, a teraz jeszcze zgłosił się do testów znanej na całym świecie drużyny Quidditcha. Chyba zastrzyk adrenaliny, którego doświadczył po poprzedniej próbie, nie działał na niego zbyt dobrze, skoro kusił go do robienia takich głupstw. Na Merlina, jakie to będzie poniżające.
Na samym początku miał jeszcze nadzieję, że wyjdzie z tego starcia z twarzą, ponieważ wyjątkowo miotła chciała z nim współpracować i udało mu się nabrać całkiem niezłego tempa, a obracanie się podczas wykonywania Spirali także wyszło mu dosyć dobrze. Nie spadł on razu na ziemię, więc można było powiedzieć, że było to dosyć... obiecujące?
Nic bardziej mylnego. Tak jak następny manewr wyszedł mu jeszcze jako tako i był z niego nawet prywatnie względnie zadowolony, tak Zagranie Plumptona okazało się jedną wielką porażką. Gdy zdał sobie sprawę, co to oznacza dla jego wyniku, po zakończeniu próby poleciał smętnie w stronę lądowiska przeznaczonego dla kandydatów, aby w końcu wylądować na ziemi. Uch, co go podkusiło, żeby w ogóle się zgłaszać? Dobrze, że próba na Obrońcę poszła mu zdecydowanie lepiej, co dawało spore nadzieje na wyjście z tych testów bez rangi największego przegranego z przegranych. Cóż, przynajmniej wiedział, aby nie próbować zagadywać Nancy o stanowisko szukającego. To zdecydowanie nie było coś dla niego. Ta złota piłeczka była zdecydowanie zbyt mała jak na jego gust.

Kategoria: Ścigający
Kości + przerzuty:
k100: 41 → 8 → 28 → 5 → 26
I manewr: A → I → J + E
II manewr: H
Wyniki punktowe + bonusy: 26 + 125 + 100
Ostateczny wynik: 251/375
Kuferek: 86
Wyposażenie: Błyskawica (+5), runa Algiz (+1)
Posiadane przerzuty: 0/6

   Nikogo chyba nie powinno dziwić, że taki miotłozjeb jak Fitzgerald od razu zainteresował się tymi całymi testami sprawnościowymi organizowanymi przez Gwiazdy ze Sweetwater, gdy tylko wieści o nich dotarły do jego uszu. Rudzielec nie byłby chyba sobą, gdyby miał odpuścić podobne wydarzenie sportowe i okazję do wskoczenia na miotłę, której wyglądał w zasadzie od początku wyjazdu. Nie bez powodu w końcu w bagażu znalazło się miejsce dla jego Błyskawicy, bo to, że były wakacje wcale nie oznaczało, że miał zamiar rezygnować zupełnie z latania.
   Rekrutacja do amerykańskiej drużyny nie interesowała go w najmniejszym stopniu; od niedawna grał w barwach Srok i w najbliższym czasie nie planował żadnych zmian na tym polu. Brał to za dobrą okazję do sprawdzenia swoich umiejętności i małej rozgrzewki przed nadchodzącym sezonem, a także zobaczenia co mają do pokazania drużyny po tej stronie oceanu, gdzie w końcu większą popularnością od quidditcha cieszył się ich rodzimy quodpot. Nie dało się też ukryć, że fanty oferowane dla tych, którym uda się zdobyć najwyższe noty również stanowiły niemałą zachętę do udziału w tej zabawie i – a w zasadzie przede wszystkim – dania z siebie wszystkiego i to najlepiej z nawiązką, pokazania tutejszym, że nie są w ciemię bici.
   Z wierną Błyskawicą przerzuconą przez ramię stawił się więc na boisku, decydując się oczywiście sprawdzić na pozycji ścigającego. Po krótkiej, ale dość intensywnej, rozgrzewce z ziemi i wysłuchaniu na czym będzie polegać jego zadanie, rudzielec wskoczył na miotłem i wzniósł się z kaflem pod pachą, gdy tylko nadeszła jego kolej. Cała kombinacja brzmiała na banalnie prostą – nie wymagano od niego wykonania żadnych manewrów, które wykraczałyby poza jego możliwości.
   Tylko jak to się mawia – nie mów „hop” póki nie przeskoczysz.
   Woolongong Shimmy to zasadniczo jeden z najbardziej podstawowych manewrów, z którym normalnie nie miał żadnych problemów, ale dziś wybitnie mu nie poszło. Prawdopodobnie zgubiła go zbyt duża pewność siebie i zarazem zbyt lekkie podejście do rzeczy – z góry założył, że nie może się nie udać. A jednak. Wystarczyło lekkie wytrącenie z rytmu przez zbyt mocny wiatr i nie dość, że miał problem z właściwym rozpędzeniem się, to jeszcze zygzaki przez to wyglądały strasznie niemrawo, w efekcie sprawiając, że w czasie lotu przypominał bardziej jakąś pijaną mewę czy coś w tym guście, aniżeli dumnego reprezentanta Srok.
   Kurwa, Fitzgerald, weź się w garść i nie odwalaj totalnej żenady, zestrofował się w myślach nim jeszcze osiągnął punkt mniej więcej w połowie długości boiska. Na uratowanie tego było już za późno, więc pozostawało mu jedynie zacisnąć zęby i pokazać przy dwóch kolejnych manewrach, że ten festiwal żenady był jedynie małym wypadkiem przy pracy.
   Ledwie przekroczył środek boiska, a kątem oka już dojrzał nadlatujący ku niemu tłuczek. Nawet się nad tym nie zastanawiał – odruchowo przekręcił się na miotle, by przy pomocy Zwisu Leniwca uniknąć metalowego pocisku. Manewr nie tylko wyszedł mu perfekcyjnie, ale Ślizgon dodatkowo pokusił się o wykonanie go w sposób nie do końca konwencjonalny, by w ten sposób pokazać swój miotlarski kunszt, a mianowicie kija miotły utrzymywał się zaledwie jedną stopą, co bez dwóch zdań musiało robić wrażenie. Nie koncentrował się na tym, a chwyciwszy się Błyskawicy jedną ręką, bez trudu podciągnął się i powrócił do wyjściowej pozycji, gdy tylko zagrożenie minęło, gotując się do wykonania ostatniego manewru z całej kombinacji, jakim był Skok Dionisusa. W odpowiedniej odległości od pętli wyrzucił kafla wysoko w górę, by następnie wyskoczyć z miotły w ślad za nim i z eleganckim ścięciem posłać piłkę prosto przez środkową pętlę, pokazując po raz kolejny swoją miotlarską klasę.
   Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie ten nieszczęsny Woolongong Shimmy, który mocno zaważył na końcowym wyniku. Niby nie był wcale taki najgorszy, ale pozostawiał jednak spory niedosyt, bo Fitzgerald wiedział doskonale, że stać go na o wiele więcej, więc koniec końców z boiska zszedł niezbyt zadowolony i to mimo tego, że dwa pozostałe manewry poszły mu znakomicie (a ten Zwis Leniwca to nawet bardziej niż znakomicie). Wystarczy wszak zaledwie łyżka dziegciu, żeby zepsuć całą beczkę dobrego miodu i tak właśnie stało się w tym przypadku.

Kategoria: Szukający
Kości + przerzuty:55, H
I przerzut na A-- a potem znowu na I XDD
Wyniki punktowe + bonusy: 55 + 20 (bo podzielne przez 5) = 75
H = 100, I = 20 --> 205
Ostateczny wynik: x/375
Kuferek: 31
Wyposażenie: miotła Boyda (+5), moje gogle (+1)
Posiadane przerzuty: 2/2

Ja również musiałem spróbować coś spróbować swoich umiejętności miotlartstwa, których tak naprawdę niemalże nie praktykuję odkąd zaczęły się wakacje. Zajęty bardziej piciem z Boydem i szwędaniem się po luizjańskich barach niewiele zrobiłem jeśli chodzi o mój przyszły zawód (który mógłby się wiązać z piciem piwa bardziej niż z lataniem patrząc na to co robiłem ostatni miesiąc). W każdym razie, ignorując mój mini brzuszek piwny (naprawdę mały, w końcu nie miałby z czego go nazbierać z moją postrurą, przy okazji powtarzam sobie, że zacznę znacznie regularniej ćwiczyć po powrocie do Anglii) pobrałem od mojego ziomka miotłę, by sprawdzić czy cokolwiek jeszcze pamiętam. Znajduję też swoje stare google, które mam nadzieję przydadzą się jakoś, o ile wiatr dziś będzie przeszkadzał. Pogoda w Luzijanie pozostaje dla mnie jakąś zagadką z jednej strony irytuje mnie niepomiernie jakąś dziwną, wyczuwalną wszędzie lepkością powietrza, z drugiej strony, słyszę o zbliżających się możliwych katastrofach dla Nowego Orleanu, które mogą przynieść większą bryzę niż każdy by chciał. Wracając do ważniejszych tematów, o ile miotła Boyda jest naprawdę dobra i aż mu trochę zazdroszczę tego zakupu, to wygląda na to czuję, że nie znam jej dobrze i nie jestem z nią dobrze zżyty. Tak naprawdę najgorzej mi idzie nabranie na niej rozpędu, kiedy tylko idę w bardzo szybkim tempie, już czuję, że zdecydowanie przesadzam i muszę tracę nad nią perfekcyjną kontrolę, która potrzebna mi jest do wykonania poprawnie zadania. Dlatego też Spirala mi idzie jakoś wyjątkowo fatalnie, nie trzymam się kursu i prędko orientuje się, że idzie mi tak źle, że wręcz zaryłem nogami po nawierzchni. No świetnie. Dostaję super niskie noty i z niezbyt dużą pewnością siebie przystępuje do zwodu Wrońskiego i zakańczam to zagraniem Plumptona. Jednak najwyraźniej wcale nie powinienem się przejmować, aż tak, bo to ostatnie idzie mi niespodziewanie dobrze. Tak naprawdę kiedyś bardzo dużo ćwiczyłem ten znany zwód, więc byłoby mi głupio, gdyby mi nie wyszło. Niestety przez pierwszą porażkę, nie idzie mi zbyt ogólnie zbyt dobrze i gdyby nie fakt, że miałem w rękach miotłę Boyda, a nie swoją z furią rzuciłbym ją o ziemię. Może po prostu kariera w Quidditcha nie jest mi pisana i powinienem odpuścić sobie póki mogę?

Kategoria: Szukający
Kości + przerzuty: 79, AA z czego literki przerzucone na HE
Wyniki punktowe + bonusy: 79, 15, 100
Ostateczny wynik: 194/375
Kuferek: 79
Wyposażenie: cały sprzęt i różdżka (+17)
Posiadane przerzuty:0

Naprawdę nie sądziła, że będzie brała udział w testach sprawnościowych dla szukających. Jeśli już to prędzej widziałaby się w roli pałkarza. Ewentualnie obrońcy, ale wyjątkowo założyła się z Arthemisem o to które z nich lepiej sobie poradzi. Powodów ku temu było… kilka. Po pierwsze w Strauss odezwała się jakaś dziwna srocza duma, która sprawiała, że niewątpliwie wierzyła w to, że wszyscy zawodnicy Srok z Montrose są utalentowani w dziedzinie szukania znicza po niebie. Drugą była po prostu chęć sprawdzenia się z zawodnikiem grającym w drużynie narodowej, by sprawdzić czy jej umiejętności miotlarskie znajdują się na takim poziomie, by była w stanie z nim konkurować nawet jeśli znajdowała się poza swoją specjalnością, a poza tym… To był Arth. Po prostu nie mogła sobie odpuścić opcji, by nie uczynić z tego wszystkiego swoistych zawodów tylko dla nich samych. I naprawdę była ciekawa tego jaki byłby wynik ich spotkania.
Wyleciała jako pierwsza. Dosiadła swojego Nimbusa i po usłyszeniu instrukcji oraz tego na czym polegać będzie test, wzbiła się w powietrze na odpowiednią wysokość, by ruszyć w kierunku środka boiska. Nie było to jakieś trudne zadanie, a w tym czasie powoli nabierała prędkości. Dopiero po wyminięciu jednej z flag dostrzegła znicza, który jakby leciał jej na spotkanie. Przynajmniej póki nie zaczął pikować w dół.
Strauss naparła na trzonek własnej miotły, kierując ją ku ziemi i rozpoczynając spiralny lot w kierunku murawy w czasie którego stopniowo nabierała prędkości. Cały czas skupiona była na zniczu, którego powinna złapać. Ziemia zbliżała się coraz szybciej, grożąc kolizją, która wydawała się niemalże nieunikniona. Jednak Strauss niemal w ostatnim momencie poderwała Nimbusa, wykonując bezbłędnie Zwód Wrońskiego. Teraz czekała ją prosta droga do znicza… Tylko czy aby na pewno?
Powinna zgarnąć go do rękawa, ale szaty, które miała na sobie skutecznie to utrudniały. Po prostu nie miały na tyle szerokich rękawów, by mogła w nie złapać tę cholerną złotą kulkę niczym owada w siatkę. Nieco się przy tym nagimnastykowała niemal spadając z miotły i wykonując niekontrolowany Zwis Leniwca. Nie był to zdecydowanie jej najlepszy popis, ale w każdym razie poradziła sobie ogólnie rzecz biorą dosyć dobrze. I to liczyło się najbardziej.
Teraz mogła wrócić na linię startową i przekazać swoją miotłę Arthemisowi, ufając, że zajmie się nią dobrze i pokaże jej na co go stać. Albo i nie przez co będzie musiał kupić jej jakiś uroczy fant. Obie opcje były niezwykle kuszące.

Hogwartczycy dali na testach niezły popis, wykręcając ponadprzeciętne oceny właściwie przy każdej próbie. Sędziowie zerkali na wyczyny niektórych przyjezdnych, jak oniemiali, zupełnie nie spodziewając się ani tak wysokiej frekwencji stęsknionych za miotlarstwem Brytyjczyków (i nie tylko), ani tym bardziej tak świetnej dyspozycji, gdy trwał raczej sezon wakacyjny, rozleniwiający, niezbyt skłaniający do wysiłku, zwłaszcza podczas szkolnych wyjazdów, czy urlopów.
Włodarze Gwiazd ze Sweetwater gratulowali każdej osobie, która ukończyła swoją próbę z wynikiem powyżej 300 punktów, wypytując przy okazji o sportowe plany, upatrzone ścieżki kariery, czy branie pod uwagę wyjazdów na międzyszkolne wymiany. O ile przecież nie mieli możliwości zatrudnienia nikogo z nich, niekiedy przecież już będących członkami ligowych drużyn w Wielkiej Brytanii, tak deklarowali przyjęcie do drużyny z otwartymi ramionami, gdyby tylko dowolny ze śmiałków zdecydował się w najbliższym czasie na stały pobyt na Nowym Kontynencie.
Ostatecznie angaż otrzymało trzech zawodników pochodzących z Luizjany, którzy kręcili się gdzieś w górnych sferach wyników wśród prób obrońców oraz szukających. Czy Texas wciąż czekał na zawodników, którzy przybyliby do składu i dali pozostałym popis tego, jak powinna wyglądać przykładna gra? A może po prostu luizjańskie testy okazały się większą niż zwykle klapą? W końcu nietrudno było odnieść wrażenie, że Hogwartczycy dość mocno zawstydzili pozostałych zgłaszających się, którzy ostatecznie okazali się zaledwie tłem dla Wyspiarzy.


TOP1: @Boyd Callahan - 335p., nagroda: miotła Starsweeper 23

Ścigający:
1 - @Aleksandra Krawczyk - 306p., nagroda: bon na darmowe ulepszenie do posiadanej miotły - leszczynowe witki z goblińskimi obręczami (+1 GM), ważny do końca roku 2020.
2 - @William S. Fitzgerald - 251p., nagroda: 100g.
3 - @Violetta Strauss - 247p., nagroda: wybrane akcesoriom z insygniami Gwiazd ze Sweetwater.

Pałkarze:
1 - @Julia Brooks - 262p., nagroda: bon na darmowe ulepszenie do posiadanej miotły - leszczynowe witki z goblińskimi obręczami (+1 GM), ważny do końca roku 2020.
2 - @Nancy A. Williams - 256p., nagroda: 100g.
3 - @Maximilian Felix Solberg - 204p., nagroda: gogle quidditchowe z insygniami Gwiazd ze Sweetwater.

Obrońcy:
1 - @Ignacy Mościcki - 324p., nagroda: bon na darmowe ulepszenie do posiadanej miotły - leszczynowe witki z goblińskimi obręczami (+1 GM), ważny do końca roku 2020.
2 - @Elijah J. Swansea - 240p., nagroda: 100g.
3 -

Szukający:
1 - @Morgan A. Davies - 331p., nagroda: bon na darmowe ulepszenie do posiadanej miotły - leszczynowe witki z goblińskimi obręczami (+1 GM), ważny do końca roku 2020.
2 - @Fillin Ó Cealláchain - 195p., nagroda: 100g.
3 -