Młody Puchon powoli zaczynał się przyzwyczajać do różnego rodzaju dziwactw, jakie napotykał praktycznie każdego dnia na terenie pensjonatu i w jego okolicach. W domku wypracował sobie wraz ze współlokatorkami system wyciszania rechotliwej klamki zakłócającej im spoczynek w nocy, gdy efekty stosowanego przez nich zaklęcia przestawały działać, a widok aligatora wylegującego się w oddali na słońcu nie wywoływał już w nim ataku paniki i zdenerwowania. Można by wręcz stwierdzić, iż zaczynał wsiąkać w rytm życia pobliskiego miasta, dopasowując się do jego energii, bez względu na to, jaka by ona nie była.
Tej nocy chyba jednak zestroił się z nią chyba aż nazbyt dokładnie. Zaczęło się niewinnie, od subtelnej zmiany w scenerii snu, gdy zamiast spacerować po szkolnych błoniach, nieoczekiwanie znalazł się pośrodku luizjańskich bagien. Mógłby przysiąc, że gdy tylko się tam przeniósł, odniósł wrażenie, że musi dokądś dotrzeć. Nie mógł zrezygnować. To było coś bardzo, ale to bardzo ważnego. Sprawa najwyższej wagi. Czuł, że był już blisko. Na horyzoncie migało światło lampy. Już niedaleko, jeszcze tylko kawałek. A potem upadek. Ciemność. Tępy ból z tyłu głowy.
Ignacy otworzył oczy i machinalnie skierował rękę do miejsca, w którym jeszcze przed chwilą czuł, że ktoś go uderzył. Dyskomfort jednak ustąpił, zanim zdążył rozmasować sobie to miejsce. Pierwsze co zauważył po przebudzeniu to fakt, że w ogóle nie czuł ciepła. W domku podczas nocy było tak gorąco, że trudno było wytrzymać. Właśnie dlatego sypiał tylko w szaroburej koszulce bez rękawów i krótkich spodenkach. Pełna piżama nie miałaby w tych warunkach żadnego zastoso...
– Co kurwa? – wyjąkał, gdy spojrzał w dół na swoje nogi i zorientował się, że są one niczym utkanie ze srebrzystej poświaty.
Co gorsze, nie był to koniec niespodzianek, ponieważ tak samo wyglądała reszta jego ciała, jak i ubrania, które miał na sobie przed zaśnięciem. Co tu się odwalało? I gdzie on w ogóle był? Na pewno nie w swoim łóżku i na sto procent nie w swoim domku. Ba! Wyglądało na to, że był w zupełnie innej części ośrodka, gdyż na drzwiach pobliskich budynków widział numery przewyższające czternastkę. Chociaż w sumie może to i dobrze. Przynajmniej nie przeniósł się na drugi koniec świata lub na stary kontynent. Pozostawała więc tylko kwestia tego, że był teraz duchem? Zjawą? Bytem niematerialnym?
Jak to możliwe? Umarł we śnie? Ktoś go otruł? A może Morgan, w końcu stwierdziła, że najwyższy czas się go pozbyć? Rozejrzał się dookoła, jakby tuż obok niego miała za chwilę zmaterializować jego Pani Babcia.
Westchnął ciężko. Na Merlina, czy jeśli tu umarł, to będzie musiał zostać w Luizjanie na zawsze? W sumie nigdy się nie zastanawiał nad tym, czy duch przemieszczał się wraz ze swoimi szczątkami. Zaraz, właśnie! Ciało! Musiał znaleźć swoje ciało. Może, jeśli jakoś w nie wejdzie, to się obudzi w normalnej – cielesnej – formie? Musiał coś zrobić, przecież nie mógł tak siedzieć!
Niestety, nadzieje jego były płonne, gdyż jego ciała nie było w domku. Spanikowany wrócił do miejsca, w którym się ocknął, łudząc się, że po prostu go nie zauważył i gdzieś tam sobie leżało. Ciała nie było, ale za to dostrzegł zapalone światło w jednym z domku. To było dziwne, biorąc pod uwagę, że nawet jeszcze słońce nie zaświtało. Podszedł do okna i zajrzał do środka. Wystrój niewiele się różnił od czternastki. Ot, prosty, minimalistyczny wystrój i dwa piętrowe łóżka. Jego uwagę zwróciło jednak to, że tylko dwa z nich wyglądały na zajęte. I tylko w jednym ktoś spał. Tą osobą był młody chłopak z książką spoczywającą na brzuchu. Ktoś to się chyba zaczytał i zarwał nockę.
Ignacy spróbował zapukać do drzwi, jednak jego ręka przeszła przez nie na wylot, a on niemalże zapłakał, gdy to się stało. A więc tylko tyle mu pozostało? Latanie wte i we wte jako srebrna zjawa? Może jak się dogada z właścicielami, to zrobią z niego jakiś użytek. W następne wakacje zostanie specjalną atrakcją któregoś z domków. Puchon pokręcił głową i wkroczył do środka.
Nie bardzo wiedząc, co powinien dalej robić, usiadł w siadzie skrzyżnym przy łóżku nieznanego mu chłopaka, wpatrując się w niego intensywnie, jakby dzięki temu miał go sprowadzić z krainy Morfeusza. Gdy to nie zadziałało, stwierdził, że potrzeba tutaj innego podejścia.
– Hej? Hej, Obudź się! – zawołał głośno, po czym spróbował sięgnąć po książkę, jednak coś poszło nie tak.
Jego ręka zanurzyła się zamiast tego w brzuchu chłopaka. Och, to zdecydowanie nie będzie miła pobudka.

@Cassian H. Beaumont

Całe szczęście reakcja nieznajomego okazała się nie być tak gwałtowna, jak się na początku spodziewał. W sumie to zachował nawet względny spokój, co go mile zaskoczyło. Spodziewał się raczej krzyków, wrzasków, pisków, wzywania o pomoc lub przynajmniej donośnych wyzwisk. Gdy z ust chłopaka padło imię jakiejś dziewczyny, zmarszczył brwi, skonsternowany. Czyżby uważał, że szukał jego współlokatorki?
– Nie mam pojęcia, kim jest Sally – skomentował, wskazując na puste łóżko. – Jednak jeśli tutaj mieszka, to omija ją naprawdę świetne przedstawienie.
Na kąśliwy komentarz odpowiedział wzruszeniem ramion.
– Cóż, bycie duchem też nie jest wyjątkowo miłe, jeśli chcesz wiedzieć – odparł z kwaśną miną.
Po tych słowach usiadł bezpardonowo na łóżku chłopaka, tym razem jednak uważając, aby nie zaczepić przypadkiem o żadną część jego ciała. Dzięki temu ile lat spędzili w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie pewnie oboje doskonale wiedzieli, jak nieprzyjemne było to uczucie. Nie miał zamiaru zostać bucem, tylko dlatego, że jakimś cudem stał się duchem.
W gruncie rzeczy, to nie bardzo wiedział, jak mają się teraz potoczyć ich losy, skoro już nieco na siłę, splótł je ze sobą. Wmaszerował do tego domku, jak do siebie, obudził jego lokatora, a teraz, co tak właściwie miało się stać? Może powinien opowiedzieć mu historię swojego życia, aby pomógł mu załatwić jakąś niedokończoną sprawę, coś, co wciąż trzymało go w świecie żywych?
Owszem, mógłby to zrobić, jednak nie przychodziło mu do głowy, co mógłby chcieć skończyć. A raczej nie był w stanie wymyślić nic, co mógłby skończyć akurat teraz. Jasne, jeśli to nie była jakaś dziwna wizja zesłana przez lokalne duchy i faktycznie dokonał żywota, to wypadałoby, chociażby pożegnać się z rodziną i bliskimi. Ale on przecież miał całe życie do przeżycia! To nie mogłoby takie proste, takie pospolite! Nie godził się na to!
Westchnął ciężko, bijąc się z myślami, a chwilę później niemalże parsknął śmiechem. Musiał być najdziwniejszym duchem, z jakim młody miał ostatnio do czynienia. Odwiedził go znienacka, wsadził rękę w brzuch, a teraz poza paroma zdawkowymi odpowiedziami, siedział cicho. Z drugiej strony, jeszcze parę dni temu, sam nadałby Pani Babci tytuł najdziwniejszej zjawy, jaką spotkał w swoim życiu.
Ignacy przecisnął się w jeden z kątów koi i otaksował Cassiana od stóp do głów, na tyle ile mógł, jakby tylko i wyłącznie na podstawie jego wyglądu był w stanie ocenić, jak wiele może mu powiedzieć, aby nie zrazić i nie przestraszyć go jeszcze bardziej niż dotychczas. Będzie musiał bardzo ostrożnie dobierać słowa, jeśli chciał, aby zabrzmiało to chociaż trochę prawdopodobnie. Raz jeszcze wydał z siebie odgłos niezadowolenia i oparł dłonie na kolanach.
– Nazywam się Ignaaaccyyy. Jeszcze parę godzin temu spałem smacznie w domku – zaczął opowiadać, pozwalając, aby irlandzki akcent wybrzmiał nieco mocniej niż zazwyczaj. Swoje imię wypowiedział zaś bardzo powoli i dokładnie, żeby uniknąć nieporozumień. Może dzięki temu jego zabrzmią bardziej wiarygodnie, jeśli udowodni, że także uczęszczał do Hogwartu? – Obudziłem się w tej okolicy i... Byłem już taki.
Spojrzał na swoją półprzezroczystą dłoń, jakby ta miała się zaraz do niego odezwać i podać mu jak na tacy wszystkie odpowiedzi powiązane z taką jakże problematyczną kwestią stanu jego ciała. Kiedy zauważył, że chłopak chce coś powiedzieć, dał mu ręką znać, aby się jeszcze wstrzymał z jakimikolwiek komentarzami.
– Uprzedzę twoje pytanie. Nie, nie urodziłem się 100 lat temu i doskonale wiem, który mamy rok. Jakby się tak dobrze nad tym zastanowić, to pewnie się nawet parę razy widzieliśmy w szkole – kontynuował, nie dając Gryfonowi szansy na to, aby o cokolwiek zapytać. – Nie wiem też, gdzie jest moje ciało, ponieważ nie było go w moim domku. Więc o ile w ośrodku nie grasuje porywacz i morderca, to stało się coś bardzo... dziwnego.
Na sam koniec Puchon powstrzymał się od przeklęcia i zamiast tego uśmiechnął się kwaśno. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego wyjaśnienia brzmią, jakby co najmniej w zwariował lub jakby, w najgorszym razie, był jakimś czarnoksiężnikiem, którego eksperyment poszedł wbrew pierwotnym planom. Śmierć i zostanie duchem... Świetne wakacje, nie ma co.

@Cassian H. Beaumont

Dostrzegając wyraźną konsternację na twarzy chłopaka, zmartwił się nieco. W gruncie rzeczy to nie wiedział, jak mógłby on zareagować na jego dłuższą obecność tutaj. Zamiast słuchać tych bezsensownych wyjaśnień, równie dobrze mógłby wyrzucić go stąd na zbity pysk lub spróbować odegnać jakimś zaklęciem, żeby tylko mieć święty spokój. Byłaby to jak najbardziej naturalna reakcja młodego człowieka, który nie dość, że jest na wakacjach i powinien mieć możliwość, aby spędzić swój czas wolny, jak tylko mu się żywnie podoba, to jeszcze jest nawiedzany przed wschodem słońca przez zdziwaczałego ducha. Może i wszyscy goście pensjonatu byli czarodziejami, jednak nie każdego pasjonowały zjawiska nadnaturalne.
Naturalnie, w takiej sytuacji, Ignacy mógłby grać nieustępliwego i po prostu wracać do domku co chwilę, ignorując jakiekolwiek sprzeciwy skierowane w jego stronę. Tylko czy to nie pogorszyłoby sprawy jeszcze bardziej? Prędzej czy później ktoś by zauważył błyski zaklęć lub zwyczajnie zwrócił uwagę na dziwne odgłosy dobiegające z domku. A wtedy zebrałby się tutaj całkiem spory tłum ludzi. Nienienie, publiki tutaj nie potrzebował. Tylko wywołałby jeszcze większą panikę, ale z drugiej strony... Przecież był martwy. Chyba. Prawdopodobnie. Ugh, czemu to było takie skomplikowane?
Słysząc komentarz chłopaka, który według niego, próbował się z niego nabijać, zmrużył oczy z taką minę, jakby właśnie się zastanawiał nad tym, jaka kara byłaby najbardziej odpowiednia za takie zachowanie. Delikatna groźba to najlepsza groźba.
– Zdajesz sobie sprawę z tego, że przez przypadek mogę cię dotknąć jeszcze raz, prawda? – spytał niewinnie, rysując jakiś szlaczek na rogu kołdry.
Kąciki jego ust uniosły się do góry, gdy usłyszał, jak mieszkaniec domku nr 20, celowo przedłuża swoje własne imię. Cóż, sam zrobił to wyłącznie z przyzwyczajenia, ponieważ nawet nauczyciele mieli problem z jego imieniem. Nie wspominając nawet już o nazwisku będącym najprawdziwszą katorgą do wymówienia dla osób nieobeznanych z językami obcymi.
Ignacy stłumił śmiech, gdy Gryfonowi przerwała rehocząca klamka. Czyli nie tylko on i jego współlokatorki mueli problem z tym ustrojstwem. Gdyby towarzyszyły im teraz inne okoliczności, to pewnie nawet uznałby ten fakt za pocieszający. A teraz? Mógł co najwyżej uśmiechnąć się półgębkiem, w pełni świadomy tego, że poprzedniego wieczora taka sama klamka stanowiła także i jego największy problem. Zadziwiające było to, jak szybko potrafi się czasem zmienić hierarchia pewnych wartości.
– A więc twoim zdaniem wersja, w której jestem duchem gościa z Irlandii, który wie o istnieniu Hogwartu i po prostu zginął tutaj kilkadziesiąt lat temu, jest bardziej wiarygodna? – spytał, wywracając oczami i kładąc się na plecach.
Cóż, co poniektórym nie przeszkadzałby fakt, że zostaliby zaliczeni do grona kłamców lub wariatów. Aby to udowodnić, wystarczyłoby spojrzeć na to, jakie miejsca zajęła magia i zjawiska nadnaturalne w kulturze mugoli. Znani autorzy książek czy twórcy filmów nie wahali się ani chwili przed wykorzystaniem plotek i zeznań świadków domniemanych opętań i nawiedzeń, aby zbić na wydarzeniach tego typu prawdziwą fortunę.
– Do tej pory sądziłem, że jeśli coś mnie tu wykończy, to będzie krokodyl – zaczął opowiadać Puchon, zerkając bez przekonania na podręcznik. – A nie jakiś lokalnym magiczny fenomen. Albo zwykły zabójca.
Czy mógł paść ofiarą jakiegoś przekleństwa? Może był to efekt uboczny rytuału, w którym niedawno brał udział? Chyba że ktoś naprawdę mnie zlikwidował, pomyślał z niechęcią, starając się odsunąć od siebie tę myśl, bez względu na to, jak bliska prawda mogłaby ona być. Do tej pory zawsze mu się wydawało, że duchy były w pewnym stopniu powiązane ze swoimi ciałami i były w stanie je odnaleźć, przyciągane do nich niczym opiłki żelaza przez magnes.
On jednak nie był w stanie wyczuć nic. Nie słyszał cichego wołania w uchu, które zawiodłoby go do miejsca zbrodni czy nawet grobu. Nie odczuwał też wyraźnej presji, aby udać się w jakieś konkretne miejsce, wiedziony przeczuciem. Czułby się jakby był sobą, tylko nie miał materialnego ciała. Czy tak właśnie wyglądał los każdej zagubionej na tym świecie duszy?

@Cassian H. Beaumont

Ah, tak. Największa wada ludzkości, bez względu na to, czy brało się pod uwagę społeczeństwo magów, czy też jedynie mugoli. Obie frakcje pomimo przepaści kulturowej głębokiej niczym Rów Mariański i miliona różnic, wciąż dzieliły ze sobą tę jedną cechę, której na przestrzeni wieków w najmniejszym stopniu się nie wyzbyła. Ludzie nigdy nie uczyli się na cudzych błędach.
Oczywiście, może i co poniektóre jednostki były w stanie przyswoić tę lekcję, jednak ogół zawsze pozostawał taki sam. Wszyscy wciąż próbowali swych sił tam, gdzie inni zawodzili, licząc na inny efekt. Napawali się tym, że w ich przypadku może być inaczej. A potem i tak kończyli, jak cała reszta. Czy ktoś nie powiedział niegdyś, iż definicją szaleństwa jest robienie w kółko tego samego, oczekując za każdym razem innego wyniku? Gdyby uznać te słowa za prawdę objawioną, to kraina ta po brzegi była wypełniona wariatami.
Całe szczęście Ignacemu nie były akurat w głowie filozoficzne dyskusje, ponieważ miał dużo poważniejsze problemy. Nie dość, że prawdopodobnie umarł, to jeszcze chłopak, który się do niego przypałętał, najwyraźniej bardzo sobie upodobał droczenie go. Chociaż nie. To była po prostu prowokacja.
– Ty to powiedziałeś – burknął pod nosem, dalej rysując szlaczki.
Nie przerwał tej czynności, nawet na chwilę, aby zerknąć na twarz swojego towarzysza. Zamiast tego usypiał takim zachowaniem jego czujność, żeby w najdogodniejszym momencie naprzeć na materiał nieco mocniej niż dotychczas. Jego palec przeniknął przez kołdrę, aby następnie utkwić w lewej kostce Gryfona, wywołując falę dojmującego chłodu. I komu było teraz do śmiechu?
– Jak wspominałem, gdyby akurat tak się zdarzyło, byłby to czysty przypadek – dodał niewinnie, cofając szybko rękę.
Przygryzł lekko dolną wargę, starając się utrzymać kamienną minę, jednak przyszło mu to ze sporym trudem. Jak mógł powstrzymywać uśmiech, gdy w tak subtelny sposób odegrał się na kimś, kto praktycznie śmiał mu się w twarz? Mało kto podołałby takiemu wyzwaniu.
Pomimo tego, że nie miał już do dyspozycji swojej ludzkiej powłoki, tak w jakiś niewytłumaczalny sposób wyczuł na sobie taksujące go uważnie spojrzenie Gryfona. W odpowiedzi podniósł na niego wzrok. Jego oczy nie śmiały się, nie wyrażały zaciekawienia lokatorem domku numer dwadzieścia, ale też nie pałały złością. Zamiast tego były puste, jakby pomimo całego skupienia, myśli dryfowały gdzieś daleko stąd. Mógł teraz żartować, opowiadać o sobie, czy nawet być nieco wredny, jednak gdzieś w środku, wciąż głowił się nad tym, co się z nim właściwie dzieje. I co stanie, jeśli obecny stan rzeczy nie ulegnie zmianie.
Ignacy pokręcił głową i spuścił spojrzenie na kołdrę, wracając do kreślenia tylko mu znanych znaczków.
– Ostatni, który spotkał mnie na swojej drodze, skończył na wpół zjedzony na bagnach – powiedział, przeinaczając nieco pewne zdarzenie z niedawnej przeszłości. – Wolałbym się nie przyczynić do wyginięcia kolejnego gatunku.
Uśmiechnął się przesadnie, jakby była to najwspanialsza wiadomość na świecie i coś, czym każdy powinien się chwalić w towarzystwie. Biorąc pod uwagę okoliczności, mógłby nawet przybrać maskę oszalałego nekromanty poszukującego swojej następnej ofiary, aby odsunąć od siebie myśli o prawdopodobnej śmierci lub magicznej utracie ciała. Wspomnienie o wypadzie na mokradła z Morgan, chociaż delikatnie przekłamana,e przynajmniej dawało jakiś temat do rozmowy.
Kiedy Cassian spróbował trącić go kolanem, przez krótką chwilę chciał unieść swoją widmową nogę do góry, chcąc uniknąć kontaktu fizycznego, jednak w ostatniej chwili zrezygnował. Skoro tak mu się podobało zimno, które ekhm wydzielał, to kim był, aby uniemożliwiać mu dostęp do kolejnej dawki?
– Dobry pomysł – skomentował z ociąganiem. – Zostaną z Tobą przez resztę nocy aż do świtu. Rano przejdziesz się po domkach nauczycieli oraz spróbujesz kogoś tutaj ściągnąć.
Myśl ta zaświtała mu w głowie już wcześniej, jednak dopiero teraz, gdy spostrzeżenie to padło z ust Cassiana, nabrało ono odpowiednich kształtów. Gdyby zaczął latać po całym ośrodku, mógłby przez przypadek wywołać niemałą panikę. Wystarczyłoby, że w drodze do któregoś z domków opiekunów, natknąłby się na grupę nieumiejących zachować zimnej krwi nastolatek lub co gorsze dzieci z pierwszych roczników, a zamieszanie stałoby się faktem. Nie powinien tego robić, ponieważ w gruncie rzeczy nie miał pojęcia ofiarą kogo lub czego padł, a jeśli miało wyjść na jaw, że był jedynie pierwszym z wielu, to powinien przynajmniej zadbać o to, aby jak najmniejsza liczba ludzi była świadoma tego, co się dzieje. Dzięki temu władze pensjonatu i nauczyciele będą mogli łatwiej opanować sytuację, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Jeśli nie chciał zwariować, to musiał się uspokoić i zacząć logicznie myśleć. Jedna głupia decyzja mogła ich wszystkich kosztować zdrowie... lub życie. Gdyby okazało się, że ten domniemany magiczny fenomen, który go dotknął, jest zaraźliwy, to prawdopodobnie odizolowaliby od siebie wszystkich gości pensjonatu. Ignacy zerknął na chłopaka, przekrzywiając nieco głowę w bok, zastanawiając się, czy powinien podzielić się z nim swoimi podejrzeniami. Szybko jednak doszedł do wniosku, że powinien się z tym, na razie wstrzymać. Nie miał żadnych dowodów na poparcie swojej tezy, więc po co go martwić akurat teraz? I po ryzykować, że napędzi mu stracha?

@Cassian H. Beaumont

Faktycznie, rysowanie szlaczków pomagało mu się nieco zrelaksować, chociaż nie przywiązywał do tego dużej wagi. Ot, po prostu pozwalało mu to zająć czymś ręce, dzięki czemu nie próbował co chwilę ich dotykać, aby upewnić się, czy aby na pewno nie odzyskują dawnej postaci. Zerknął w stronę okna. Ten jeden raz chciałby, aby ranek nadszedł wcześniej niż zazwyczaj.
– Najwyraźniej tak. Jednak co poradzić, takie jest życie – odparł, uśmiechając się pod nosem nieco zjadliwie.
Na widok karcącego spojrzenia chłopaka, parsknął głośno. Ta mina zdecydowanie nie pasowała do jego twarzy. Poza tym nie prezentował się zbyt poważnie, próbując wyglądać na bojowo nastawionego. Gdy próbował to robić, wyglądał jak szczeniaczek, któremu zabrało się piłeczkę, którą rzuciło mu się zaledwie kilka razy, jednocześnie uniemożliwiając mu dalszą zabawę. Jak mógł go traktować poważnie?
– Tobie idzie najwyraźniej niewiele lepiej – skomentował, wskazując na podręcznik do eliksirów.
Już miał kontynuować swoją myśl, jednak w ostatniej chwili z tego zrezygnował. Chciał mu wytknąć, że przynajmniej on na coś trafił, a nie spędzał wieczora w otoczeniu podręczników, gdy na każdym kroku można było odkryć tyle sekretów. Jednak czy tak na dobrą sprawę był wiele lepszy od niego?
Fakt, parę razy zabłądził na pobliskie mokradła, szukając przygody czy też po prostu czegoś ciekawego do roboty, ale przez sporą część wyjazdu siedział właśnie w pensjonacie lub w miejscach obleganych przez turystów z całego świata, gdzie niebezpieczeństwa ograniczały się, co najwyżej do podwyższonego prawdopodobieństwa zostania okradzionym lub poturbowanym podczas przechodzenia przez jedną z wielu podejrzanych alejek Nowego Orleanu. Może i to miasto było szalone, jednak aligatory nie chodziły tutaj na co dzień po ulicach, podgryzając przechodniów. Na całe szczęście.
Jakby się tak dokładniej przyjrzeć ostatnim kilku dniom, to Ignacy spędził, równie dużo czasu zwiedzając, jak i się ucząc. Wprawdzie nie ślęczał nad książkami i Wizzbookiem do późnej nocy, próbując nadrobić materiał z przedmiotów, z którymi sobie nie radził, jednak poświęcał na poprawienie swoich umiejętności całkiem sporo czasu. Powód takiego zachowania był stosunkowo prosty.
Ponowne niezaliczenie roku, zdecydowanie wymusiło na nim sięgnięcie po nieco bardziej drastyczne środki. Musiał zmienić swoje przyzwyczajenia. Musiał zacząć wykazywać zainteresowania dziedzinami nauki nieprzypadającymi mu na co dzień do gustu. Ostatnie, na czym mu zależało to jeszcze większe opóźnienie końca własnej kariery edukacyjnej. Celowo zaczął od poduczania się z Quidditcha, ponieważ ten kamień milowy zdawał mu się najłatwiejszy do osiągnięcia. Wiedział już całkiem sporo na temat miotlarstwa, był też w drużynie. Wystarczyło tylko wykazać się na tyle, aby wylądować na boisku podczas meczu w następnym semestrze. Chociaż jeden raz. Może był naiwny, ale w duchu liczył, że jeśli osiągnie sukces na jednym polu, to automatycznie będzie mu łatwiej na wszystkich innych. Odzyska wiarę w siebie i w to, co robi.
– Dali Ci cały domek tylko dla siebie? – spytał w końcu, rozglądając się czujnie dookoła, jakby z górnej koi zaraz miała się wychylić czyjaś głowa.
Jeśli miał tu zostać na noc, to dobrze by było, gdyby nie zaskoczył ich powrót któregoś z lokatorów. Gdyby ktoś rozpoznał w nim studenta Hogwartu, mogłoby to być co najmniej problematyczne, biorąc pod uwagę, że chciał jak najbardziej uniknąć rozgłosu i plotek, które w zastraszającym tempie mogłyby się rozejść po ośrodku.
Poza tym wydawało mu się dziwne, że o tej porze w domku znajdowała się tylko jedna osoba. Wprawdzie przynajmniej jeszcze jedno łóżko wydawało się przez kogoś zajęte, jednak właściciela nie było ani widać, ani słychać. Czyżby ktoś się wymknął w nocy na jakąś imprezę? A może po prostu reszta mieszkających tu czarodziejów należała do grona rannych ptaszków?
– Wystarczająco dużo, aby móc legalnie pić – odparł wymijająco, celowo nie udzielając konkretnej odpowiedzi. – Ile byś mi dał tak na pierwszy rzut oka?
Po zadaniu tego pytania przesiadł się na drugą stronę łóżka i usiadł obok chłopaka, aby ten miał lepszy widok. Oczywiście, nie miał zamiaru akurat teraz zacząć uważać na swoje ruchy, więc tylko od Cassiana zależało, czy znowu przeszyła go fala zimna. W okolicy duchów nie można było tracić czujności nawet na sekundę!

@Cassian H. Beaumont

Zachowanie to praktycznie w ogóle nie pasowało do Ignacego, jednak nie był on w stanie przestać się śmiać. A kiedy już udało mu się powstrzymać parsknięcie, na twarzy Gryfona pojawił się doprawdy przepiękny grymas, sprawiając, że przypominał teraz skonfundowanego szczeniaczka, jeszcze bardziej niż chwilę wcześniej. Widząc, iż mina chłopaka nie wraca do normy, przygryzł dosyć mocno dolną wargę, tłumiąc śmiech w środku i nie pozwalając mu na znalezienie drogi ujścia.
– To było tylko spostrzeżenie. I to najwyraźniej dosyć trafne, ale ja wcale – urwał i westchnął niezadowolony, wiedząc, że jego niekończące się tłumaczenia na nic się tu nie zdadzą. – Wybacz. Na co dzień się tak nie zachowuje. Zazwyczaj mam dużo więcej taktu, ogłady i... ubrań.
Wykrzywił kąciki ust w coś, co miało przypominać uśmiech, z nadzieją, że ten drobny żarcik wystarczy, aby załagodzić niefortunny incydent. W sumie, co mógł na to poradzić? Ta sytuacja nie była zbyt normalna, a nikt raczej nie wymyślił zasad savoir-vivre'u na okazje tego typu. Poza tym, nawet gdyby taki zbiór ktoś stworzył, to raczej nie brałby pod uwagę wyjątkowo charakteru i stylu bycia pewnego młodzieńca z Irlandii. A nawet gdyby spróbowano, to zajęłoby to więcej niż jeden rozdział.
– Czyli mamy cały domek dla siebie? Świetnie – powiedział zadowolony, nie zwracając uwagi na to, jak mogło zabrzmieć jego stwierdzenie.
Na razie, miał większe zmartwienia, niż to, jak ktoś mógł zinterpretować jego słowa. Może i wydawał się nieco rozproszony lub rozemocjowany przez to, jak zareagował na zabawną minę Cassiana, jednak nie oznaczało to, że stracił czujność. Z tyłu głowy cały czas krążyła mu myśl o tym, że musi do ranka uważać, aby jak najmniejsza ilość osób wiedziała o jego obecnym stanie.
Po usłyszeniu ostatniej liczby, która padła z ust chłopaka, Ignacy spojrzał na niego z niedowierzaniem, raz po raz otwierając i zamykając usta, jakby nie był w stanie pogodzić się z otrzymaną odpowiedzią. Chcąc dać upust swojej frustracji, wykonał bliżej nieokreślony ruch dłońmi. Nie pozostawało mu nic innego, jak tylko rozłożyć ręce nad tym, jak słaby był Gryfon w tego typu grach. Dwadzieścia cztery lata, naprawdę? Do tej pory wydawało mu się, że te wszystkie wizyty u fryzjera i uważne dobieranie odpowiednich strojów na dany dzień uatrakcyjniało jego wygląd, a nie go tak drastycznie postarzało. Chyba powinien zacząć częściej spoglądać w lustro i dużo uważniej kontrolować swój wygląd na co dzień.
Beaumont mógł być z siebie dumny, nie ma co. Jednym zdaniem udało mu się zaburzyć cały światopogląd swojego nocnego towarzysza. Mimo wszystko wciąż starał się on znaleźć jakieś logiczne wytłumaczenie tego fenomenu. Być może była to wina stanu lokalnego powietrza lub jego obecnego uduchowionego stanu? A co jeśli to właśnie przez to drugie prezentuje się tak, a nie inaczej? Ta widmowa poświata musiała wywoływać taki efekt, co do tego nie było cienia wątpliwości! Tak, ta myśl zdecydowanie podniosła go na duchu. Minimalnie, bo minimalnie, ale jednak.
– Naprawdę jesteś słaby w zgadywaniu – odparł, próbując udawać, że podejrzenia Cassiana wcale go nie uraziły.
Większość ludzi na jego miejscu najprawdopodobniej próbowałaby zaprzeczać lub przynajmniej poprawić daną osobę, prawda? Cóż, on nie miał zamiaru wyprowadzać młodego z błędu. Zamiast tego bardzo wymownie zamilkł i zaczął poprawiać swoje włosy, jakby miało to się na cokolwiek zdać w obecnej sytuacji. Jeśli będzie chciał gdybać dalej, to oczywiście umożliwi mu na to i nie będzie przeszkadzał. Pytanie tylko za którym razem trafi? Jeśli miał mieć takiego cela, jak dotychczas, to mogliby doczekać tutaj pierwszych promieni słońca.

@Cassian H. Beaumont

– Przynajmniej się z tym nie kryjesz. Większość ludzi by zaprzeczyła – skomentował z wyraźną dozą szacunku w głosie.
Oh, serio? To, że przed jedną osobą się otworzył przy tak przedziwnej sprawie, od razu znaczyło, że zdradziłby całą historię każdemu przechodniowi prosto z mostu? Gdyby ta dyskusja toczyła się w normalnych warunkach, Puchon za nic w świecie nie opowiedziałby historii tego typu, bez żadnych wyszukanych ozdobników w swojej wypowiedzi, czy po prostu szczypty tajemnicy. I, o ile jakimś cudem przeżyje tę noc, miał zamiar umieszczać w swoich przyszłych sprawozdaniach, jak najmniejszą liczbę szczegółów o tym zdarzeniu. Im mniej osób będzie wiedziało o tym, że w jakiś nieprawdopodobny sposób stał się duchem tym lepiej dla niego.
– Czasami to właśnie pytania pozostające przez dłuższy czas bez konkretnej odpowiedzi są tymi najlepszego rodzaju. Podobnie jak obietnice, które nie mogą zostać dotrzymane – odbił piłeczkę, spoglądając na niego z wyraźnym zainteresowaniem.
Był najzwyczajniej w świecie ciekawy, w jaki sposób chłopak ustosunkuje się do myśli podanej mu jak na srebrnej tacy. Osobiście Ignacy uważał ją za całkiem fascynującą, przede wszystkim dlatego, że zdawała się mu być bardzo życiowa. W końcu to właśnie zapytania pozostające bez odpowiedniego odzewu najbardziej rezonowały z ludźmi. Rozbudzały ich ciekawość, jak i chęć poznania nęcącego daną osobę faktu. Pozwalały także na poszerzenie swoich horyzonów oraz wysilenie szarych komórek, celem zdobycia upragnionej wiedzy. Jeśli na coś się naprawdę zapracowało, nagroda bywała w wielu przypadkach słodsza, niż gdyby ktoś zdobył ją bgez najmniejszego wysiłku.
Podobnie sprawa miała się z wyżej wspomnianymi obietnicami. Świadomość tego, że zakazało się czegoś samemu sobie, czy to ze względu na okoliczności, zasady moralne, a może po prostu styl życia, sprawiała, iż cały czas z tyłu głowy krążyła ta myśl. Co by się stało, gdyby się jednak zaryzykowało, podniosło rękawice i zawalczyło z własnym światopoglądem w imię zastrzyku adrenaliny, sprzeciwu wobec ogólnoprzyjętych zasad lub zwykłej przyjemności? Co tu dużo mówić, był to ciekawy materiał do filozoficznych rozważań, zwłaszcza jeśli brało się pod uwagę kilka różnych perspektyw, kilka różnych spojrzeń na świat i obowiązujące w nim reguły.
– Powinieneś się zdrzemnąć. Nie ma sensu, żebyś tracił resztę nocy na pilnowanie mnie – odezwał się po jakimś czasie, gdy dotarło do niego, jak wiele czasu już mu zabrał.
Owszem, mógł sprawiać wrażenie nieco opryskliwej osoby tej nocy, jednak tak naprawdę w głębi duszy był dozgonnie wdzięczny za to, że został wpuszczony do środka przez Cassiana, a następnie wysłuchany, a może nawet i zrozumiany. Przynajmniej do pewnego stopnia. Wprawdzie nie wątpił w jego szczere intencji w kwestii wyjaśnienia tego nieprzyjemnego incydentu, jednak wątpił w to, aby był w stanie zrozumieć tę dosyć niecodzienną sytuację od niego samego. Koniec końców to właśnie on był duchem i wiedział, jak się czuł, kiedy właśnie w takiej formie... egzystował.
Gryfon pomógł mu już wystarczająco mocno, więc nie widział sensu w przymuszaniu go do tego, aby siedział z nim i zabawiał rozmową do czasu, aż przez okno nie zaczną wpadać pierwsze promienie słońca. Nie potrzebował opiekuna ani niańki. Był w stanie sam o siebie zadbać i zorganizować sobie czas, nawet jeśli utracił swoją fizyczną powłokę. Gdyby ktoś zamierzał wejść do domku, po prostu obudziłby chłopaka przy pomocy widmowego dotyku, który zawsze się sprawdza, a następnie szybko schował, aby uniknąć spotkania zresztą lokatorów.
Jeśli jednak z jakiegoś powodu Szkot mimo wszystko protestował, jego starszy kompan nalegał, dopóki ten w końcu mu nie uległ i nie zgodził się wrócić do krainy Morfeusza, gdzie zapewne czekała go cała masa przyjemnych snów, mających na celu zrekompensować mu to, że musiał użerać się z tak upierdliwym Puchonem. Być może nawet nie byłoby tam żadnych elementów powiązanych z morzem i sztormem? Kto wie, los potrafił czasem sprzyjać człowiekowi.
Gdy Cassian w końcu odpłynął do krainy marzeń, Ignacy próbował znaleźć sobie jakieś zajęcia. Udało mu się między innymi sprawdzić, czy przy przenikaniu przez różne materie, jego widmowe ciało za każdym reaguje w ten sam sposób. Spróbował nawet przeniknąć przez jedną z tych cholernych śmiejących się klamek, jednak i wtedy nie zauważył żadnej różnicy. Mniej więcej około dwudziestej próby, zorientował się, że minęło ledwie pół godziny i westchnął głęboko. Jak on miał wytrzymać tak do rana? Skoro już wymusił możliwość pozostania w tym domku, to nie mógł teraz sobie tak po prostu wyjść, ponieważ się nudził. W końcu zależało mu przede wszystkim na tym, aby nie zostać odkrytym. Ciężki był żywot ducha, oj ciężki.
Nie mogąc znaleźć sobie nic ciekawego do roboty, zdecydował się w końcu raz jeszcze wcisnąć się w kąt łóżka Cassiana, uważając przy tym, aby nie zahaczyć o żadną z jego części ciała. Jedna straszna pobudka na dwadzieścia cztery godziny chyba wystarczy. Na szczęście chłopak miał na tyle mocny sen, że pewnie nawet nie rejestrował cichych westchnień i komentarzy, które mruczał do siebie pod nosem Ignacy, obserwując, jak ten śpi.
– Pomyliłeś się o jakieś trzy, może cztery lata – mruknął do odwróconego do niego plecami Gryfona, w pełni świadomy tego, że pewnie go nie słyszy.
Brawo, właśnie wszedłeś na jeszcze wyższy poziom dziwactwa, skomentował w myślach. Nie dość, że w ciągu kilku godzin stracił swoje fizyczne ciało, został duchem, nauczył się przenikać przez różnego rodzaju przedmioty, to teraz jeszcze obserwował pogrążonego we śnie, wyraźnie od siebie młodszego chłopaka. Już bardziej nietypowo chyba być nie mogło. Chociaż z drugiej strony, nie miał bladego pojęcia, co może się stać, gdy wzejdzie słońce.
Tak na dobrą sprawę można by było zgadywać w nieskończoność, próbując przewidzieć jaki los czeka tę dwójkę, kiedy już się rozbudzą. Być może magiczny fenomen faktycznie był zaraźliwy i Cassian także został duchem? A może Szkot po prostu za dużo wypił na jakiejś imprezie i spotkanie z Ignacym po prostu mu się przyśniło? Istniało tyle możliwości, tyle prawdopodobnych, jak i nieprawdopodobnych scenariuszy i wersji rzeczywistości, jednak chyba nikt nie byłby w stanie od razu wpaść na tę, która naprawdę miała miejsce.
W końcu kto mógłby się domyślić, że chłopcy zostaną obudzeni dopiero w okolicach południa przez ciepłe promienie słońca, przykryci praktycznie po same szyje miękkimi pierzynami, ale także przytuleni do siebie, zupełnie nieświadomi tego, że w ciągu tych kilku godzin Ignacemu udało się w jakiś niewytłumaczony sposób odzyskać swoje ciało? Jedno było pewne, czekał ich naprawdę niezręczny poranek.

z/t x2

@Cassian H. Beaumont