Kontynuując swoją przygodę z książką o pieczęciach, niejako powiązanych z magią ofiarną i rytualną, a przez to pośrednio z Marie Leveau, postanowił zaryzykować i zwyczajnie pójść do swojego pokoju w domku, narażając się tym samym na obecność starczych nauczycieli Hogwartu, a perspektywa czytania o czarnej magii przy nich wcale nie wydawała się spokojnym i bezstresowym zajęciem. Jak się jednak poszczęściło mężczyźnie, w pokoju akurat nikogo nie było – mógł więc odprężyć się w swoim łóżku z opasłym tomiskiem o historii pieczęci i nowoorleańskiej czarnej magii.
Rozbudowując swoje wiadomości z ostatniej nauki, doczytał, że za cały podział pentagramu odpowiadał słynny czarodziej pod imieniem Elphias Lévi. Reedowi samo to nazwisko gdzieś się kojarzyło w głowie, lecz jeśli miałby być szczery, to nie pamiętał konkretnie czego ono dotyczyło. Historia Léviego była ściśle powiązana ze światem mugolskim, pełno było w niej zawiłości tamtych czasów, w które Shawn tak naprawdę nie chciał się zagłębiać – nie uważał tego za wiedzę koniecznie potrzebną, bez której był stracony w magii rytualnej. Poprawił broszkę zaczepioną niewidocznie przy prawej kieszonce koszuli i przewertował kilka kartek do przodu, szukając dalszych historii życia czarodzieja, które mogły bardziej zbliżyć Reeda do swojego celu. Nie musiał długo szukać, już zaraz natrafił na pierwsze wywoływanie duchów przez ówczesnego czarodzieja. Przygotowania Shawnowi wydawały się zupełnie archaiczne i wręcz bestialskie, choć bardzo pasujące do czasów, w których Elphias żył. Wszystkie wyrzeczenia, którym się musiał poddać wydawały się obecnie mężczyźnie nie do spełnienia, dziwne wręcz.
Zdecydowanie zainteresowały bruneta dogmaty wysokiej magii, które Elphias spisał, choć według następców historycznych, były one nie do końca zgodne z prawdą, tak jak zresztą przewidywał Shawn. Zasady te prędzej przypominały mężczyźnie filozofię świata, jaką uznawał i praktykował czarodziej, aniżeli faktyczne warunki, wobec których miałaby funkcjonować tego typu magia. Shawn zamknął książkę, dając sobie chwilę odpoczynku i refleksji, by następnie chwycić po inny tytuł, starą, zniszczoną już księgę, która w pełni poświęcona była wampirom. Na ich temat Shawn również wiedział niewiele, oprócz charakterystycznych cech wyglądu i sposobów walki z nimi – zupełnie obcy był mu sposób życia tych istot, które w tutejszych stronach wcale nie były tak rzadkie jak w Wielkiej Brytanii.
Mężczyzna pominął wszelkie kwestie dotyczące legend powstania wampirów, gdyż według niego, było to zagadnienie niedebatowalne, niemożliwe do jednoznacznego określenia, a tym się nie interesował. Już miał zgłębiać się w temat, gdy nagle drzwi do pokoju się otworzyły i wszedł jeden z jego współlokatorów, co uniemożliwiło mu dalszą naukę tego dnia. Westchnął cicho, ignorując Lolę, która próbowała go przekonać do dalszej nauki i położył się na boku, by zaraz zasnąć, trzymając w objęciach wcześniej czytaną lekturę. Przebudził się dopiero następnego dnia i wyszedł z pomieszczenia, szukając odpowiedniej lokacji do zgłębiania tajemnic znanym tylko badaczom czarnej magii.

| zt