Gunnar na wakacje wybrał się bezpośrednio po pracy w rezerwacie. Jednego dnia, którego nabawił się poważnego stanu zapalnego, uniemożliwił sobie jakikolwiek kontakt z kimkolwiek. A jako uparty, uważający się za wytrzymałego, młody mężczyzna, zdecydował się nie odwiedzać magomedyka. Przypłacił to straszliwym bólem gardła i trudnościami z oddychaniem. Do pokoju wpakował się z rozmachem, rzucając torbę przez ciało małego, natarczywego ducha, który się go uczepił. Dotychczas nie zdążył jeszcze wspomnieć o Indianach i historii Luizjany, więc nie wzbudził żadnej sympatii Gunnara. Ględził i ględził, jak to dziecko, o rzeczach mało absorbujących. Ragnarsson zaś nie mógł go nawet w żaden sposób wyciszyć. W końcu warknął:
— Za.. mknij się.
Wreszcie – to dodał już w myślach ponieważ krtań odmówiła mu posłuszeństwa.
Kiedy do pomieszczenia wszedł ktoś jeszcze, właśnie masował napuchniętą szyję dłonią. Nie wyglądał, ale przede wszystkim nie czuł się najlepiej. Dlatego zamiast prawowitego powitania, podniósł ledwie jedną dłoń i machnął nią niedbale. Tyle zdążył zanim walnął się niedbale na niższym piętrze łóżka, siadając w rozkroku, a przedramiona opierając na kolanach, zaś na dłoniach spuszczoną głowę. Zbierał siły (głównie opanowanie) do następnego oddechu.

@Pazuzu VI Anunnaki, @Ignatius Peregrine, @Whittier Adley
ktoś wchodzi? ktoś rzuca kostką?

To były moje pierwsze wakacje szkolne, do których będę mógł wracać wspomnieniami za jakiś czas.  Z tego co mi siostra opowiadała, zdarzało mi się już uczęszczać na wakacje organizowane przez Hogwart – podobno najbardziej podobało mi się w Atlantydzie, podwodnym mieście, w którym zorganizowany został wyjazd wiele lat temu.
Ciężko mi było się przyzwyczaić do widoku tylu nowych twarzy, z którymi w najbliższe miesiące będę dzielić klasę, wspólne zainteresowania czy rozmowy. Póki co, znałem tylko braci, siostrę i Californię, samemu też nie robiąc konkretnych kroków, aby te grono powiększyć, które w rzeczywistości było jeszcze mniejsze, bo z braćmi nie utrzymywałem kontaktu, jeśli to było oczywiście możliwe.
Czy dziwnie mi się patrzyło na swój rocznik, który był o pięć lat młodszy ode mnie? Raczej nie, ani nie uważałem się za jakiegoś wyżej postawionego, ani bardziej doświadczonego, ogólnie rzecz biorąc było wręcz odwrotnie, gdyż wspomnieniami mogłem się cofnąć jedynie o sześć lat do tyłu, gdzie trzy to była niemalże sama rehabilitacja.
Nowy Orlean wydawał mi się ciekawym do zwiedzania miejscem i przywitał nas chyba w najbardziej klimatyczny sposób, jaki mógł. Każdy z nas „dostał” ducha, co znaczyło tyle, że każdy uczeń czy opiekun każdą chwilę spędzoną na wakacjach mógł dzielić z zjawą, którą widział tylko on. Do mnie uczepiła się Tara, dziewczyna o urokliwej urodzie, emanowała pewnością siebie i sprytem, tak bardzo charakterystycznym dla bywalców kasyna, którym była za życia.
Rozmawiałem z nią o grze w Krwawego Barona, kierując się w stronę przydzielonego mi pokoju. Nie znałem stamtąd nikogo, co wcale mnie nie zaskoczyło. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem mężczyznę, zbliżonego mi wzrostem i chyba wiekiem, a przynajmniej na takiego wyglądał. Nieznajomy w pełni skoncentrowany był na masażu… szyi, więc odpowiedziałem tym samym, również bezsłownie podniosłem dłoń na znak powitania i rzuciłem torby na łóżko obok, wzdychając ciężko, zrzucając z siebie całe zmęczenie, które dzisiejszego dnia zdążyło się nazbierać na moich barkach. Cisza, jaka zapanowała w pokoju w żaden sposób mi nie przeszkadzała, choć należało ją w końcu przerwać, ze względu na niecodzienne okoliczności – patrząc przez okno, zorientowałem się, że szyba była oszroniona, tak jakby był co najmniej ranek i prawie minusowa temperatura, a wcale tak nie było. Nim zdążyłem się o to zapytać, na szybie zaczynały pojawiać się ślady niewidzialnych palców, tak jak dzieci lubiły bawić się na tego typu szybach. Popatrzyłem na nieznajomego raz jeszcze pytającym wzrokiem i zagadałem:
- Twój duch? – Zapytałem hasłowo, wskazując oczami na szybę. To był jedyny trop, na jaki wpadłem, że może duch chłopaka jest winny temu zamieszaniu.

kostka: 5
@Gunnar Ragnarsson @Pazuzu VI Anunnaki

Kość na ducha: E
Dziś Twój duch naprawdę Ci pomógł i opowiedział sporo na temat historii Luizjany! W następnej samonauce jednopostowej wystarczy Ci 2000 znaków, by czegoś się nauczyć.

Pokora. Na samo brzmienie tego słowa robiło mu się niedobrze z obrzydzenia, jeśli ktoś śmiał nim w niego celować, a jednak jej nakaz został rzucony przez jedyne osoby, które mogłyby jej od niego wymagać. Rodzice. To oni zdecydowali, że przez własną pychę zmarnował nie tylko swój czas, ale i ich pieniądze na przeprowadzenie nieudanych wykopalisk, bo gdyby tylko przerwał je w odpowiednim momencie, zadowalając się przeciętnymi wynikami, strat dałoby się uniknąć. Ale on chciał więcej, bo w końcu nie wyjechał po to, by przywieźć do rodzinnego antykwariatu byle zardzewiałego ostrza - chciał artefakt. Prawdziwy, magiczny, niepowtarzalny. I to go zgubiło.
Do Nowego Orleanu wybrałby się tak czy inaczej, by spróbować odkuć się ze swojej porażki, a jednak rodzice dowiadując się o hogwarckiej wycieczce, narzucili mu nocleg wśród innych uczniów, jakby był byle mieszańcem, zwierzęciem marnej wartości, które można przechowywać w tak absurdalnie niegodnych warunkach, nie dając nawet oddzielnego pokoju na sypialnię. I jakby tego było jeszcze mało, przykleił się do niego  duch młodej dziewczyny, która wiecznie tylko trajkotała o niewolnikach i humanitarności, zasypując go niezbyt ciekawymi informacjami, które niechcianie i tak utykały mu w głowie. Szybko wyłapał w jaki sposób powinien się do niej odzywać, by uciszyć jej zapędy do moralizowania, jednak wiedział już, że nawet on nie jest w stanie kontrolować się bez przerwy, a jeśli chce zdobyć nie tylko wiedzę w zakresie nowoorleańskiej czarnej magii, ale też przeczesać okolice w poszukiwaniu artefaktów, to rozhisteryzowany duch nad głową nie jest czymś, co mogłoby mu pomóc.  
- Zepsute zaklęcie klimatyzujące? - mruknął po krótkim powitaniu, próbując ukryć zniesmaczenie wnętrzem turystycznej chatki, a jednak nie mogąc powstrzymać się od zawarcia w tym pytaniu nuty, która zdradzała, że tego właśnie mógł się spodziewać po takim miejscu. - Któryś z Was umie to naprawić czy będziemy spać z otwartymi drzwiami? - spytał, popychając głos ku ciepłym wibracjom, jak by rozgrzewał go już przed wykorzystaniem hipnozy, wycofując się pod irytująco czujnym spojrzeniem Sam, chcąc uniknąć jej jazgotania jak najdłużej to było możliwe i zerknął z pewnymi oczekiwaniami w stronę Ignatiusa, kojarząc go jak przez mgłę ze szkoły, dopasowując do tej zapijaczonej mordy kombinezon z napisem "serwis".
- A Ty bez żadnych futrzaków ze sobą, Gunnar? - spytał, opadając ciemnym spojrzeniem w dół na Ślizgona, z ukrywanym zaciekawieniem przyglądając się jego zmęczeniu, nie mogąc nie zastanawiać się czy jego nędzny stan jest związany z którymś z jego podopiecznych, nawet jeśli nie był pewien czy mógłby to w jakikolwiek sposób wykorzystać, zaraz i tak przenosząc wzrok na górne łóżko, by zaklęciem zmienić tam pościel na własną.

@Gunnar Ragnarsson @Ignatius Peregrine

Uniósł wzrok znad patrzenia w ziemię. Opuszczając dłoń z szyi, skrzyżował spojrzenie z gryfonem. Nie bardzo zrozumiał pytanie, dlatego chwilę nie wyrażał zainteresowania odpowiedzią. Dopiero podążając wzrokiem za kierunkiem, w jakim skierowana była jego twarz, objął we własnej perspektywie oszronione okno.
— Mhmm — chrypnął, ale nieartykularne dźwięki mogły wprowadzić zamieszanie w rozmowie i błędną odpowiedź, dlatego wbrew mruknięciu pokręcił przecząco głową — Mój duch to totalnie niegroźny dzieciak — gardłowy ton brzmiał trochę złowieszczo, ale głos oszczędzany w ten sposób mniej się zdzierał, a duszności były znacznie bardziej znośne, nie tak dotkliwe.
— Mówiłeś o Krwawym Baronie zanim tu wszedłeś. Zagramy?
Wstał z miejsca, wygrzebując z torby talię kart. Nie pamietał kiedy miał okazję w to zagrać. Rzadko kiedy zdarzało się odpowiednio dojrzałe i otwarte na takie rozrywki towarzystwo. Chłopak wyglądał mu jednak na co najmniej pełnoletniego, dlatego uśmiechnął się półgębkiem. Nie zdążył dodać nic więcej, bo do pomieszczenia wszedł ktoś więcej. Ślizgon z wejścia szukał rozwiązania dla niesprawnej klimatyzacji, dlatego islandczyk zmrużył powieki. jeśli chodziło o niego, ta temperatura odpowiadała mu nawet bardziej niż duszący gorąc. Płuca zdawały się nawet odrobinę bardziej rześkie, kiedy oddycha chłodnym powietrzem.
— Nie pierdol, Annunaki. Zagraj z nami.
Odrzucił pomysł z naprawianiem klimatyzatora. Zdecydowanie, więc jeśli im nie robiło to większej różnicy, mogli na to przystać, bądź narażać się na szkwalny gniew wprawionego żeglarza. Odchrząknął, w uldze dla gardła, siadając na wyrku Peregrine’a.
— Duch od razu pognał zwiedzać mokradła, a Szept… jak zawsze nie mam najmniejszego pojęcia. Zniknęła zaraz po opuszczeniu Błędnego Rycerza.
Wyprostował się w miejscu, aż jebnął głową o podstawę piętra łóżka i przeklął siarczyście w rodowitym islandzkim.
— Stawiam 10 galeonów, że Annunaki spęka. Gryfon, przyklepujesz?
Tak naprawdę to nie był tego zdania, ale chciał zacząć grę od zdrowego poczucia stawiania wyzwania.

Ślizgon nie wyglądał, jakby był zainteresowany odpowiedzią na moje pytanie, więc z początku zrezygnowałem z niego, lecz na przekór wrażeniu, jakie po sobie nieznajomy pozostawił, ostatecznie odpowiedział na co przytaknąłem głową, w takim razie zgadując, że to musiał być duch kogoś jeszcze innego.
Nieco się rozbudziłem, słysząc propozycję Ślizgona. W sumie czemu nie, dawno nie grałem, a nawet nie chciałem sobie wyobrażać jakie piekło by mi wyrządziła Tara, gdybym odmówił.
- Jasne. – Krótko, lecz treściwie i przesiadłem się na kraniec swojego łóżka, obrócony do chłopaka. Odwzajemniłem lekki grymas uśmiechu i wyjrzałem w bok, bo do pokoju wszedł ktoś jeszcze inny. Z szybkiej dedukcji ogarnąłem, że ci dwaj się znali. Nie przeszkadzała mi nieco niższa temperatura niż zazwyczaj, wręcz była przyjemna w opozycji do gorąca, w którym trzeba było siedzieć poza domkiem. Nie odzywałem się, żadne z tych pytań nie było skierowane do mnie, więc pozwoliłem by tak pozostało. W wartkim tempie udało nam się znaleźć trzecią osobę do gry, co nieco ułatwiło sprawy, bo granie w dwójkę szybko zaczynało się nudzić, mówię z doświadczenia. Przesunąłem się nieco, dając miejsce dla chłopaka, który usiadł obok mnie i zaczął mówić o swoich duchach. Najwidoczniej miałem szczęście, miałem tylko jednego. Nie wiem czy dałbym radę normalnie funkcjonować z dwoma, Tara już sama w sobie zabierała mi resztki prywatności, której potrzebowałem.
Prychnąłem stłamszonym śmiechem po niefortunnym wypadku Ślizgona, nieraz już dając się złapać w tą samą pułapkę.
- Te łóżka zdecydowanie nie zostały zaprojektowane dla dorosłych. – Dodałem, by chwile potem przytaknąć na pytanie chłopaka, nieco się uśmiechając – dopiero zaczęliśmy, a już można było poczuć tego „ducha” rywalizacji i nie mówiłem tu o Tarze, która przyśpiewała z radości zaraz obok, że dałem się w końcu wciągnąć w jakąś grę.
- Ignatius, tak będzie łatwiej. – Przedstawiłem się, zwracanie się do siebie po samym domu z Hogwartu wzbudzało we mnie dość nieprzyjemny ścisk w żołądku. Jeszcze się przyzwyczajałem do tego, że będę należeć do Gryffindoru, który może pasował do mnie przed laty, teraz ani trochę.

@Pazuzu VI Anunnaki @Gunnar Ragnarsson

Dobrze znosił chłód - mroźnych poranków podczas treningów; wody przy lodowatym prysznicu; własnego serca; a nawet podczas kilkugodzinnych wspinaczkach po ośnieżonych szczytach, ale zdecydowanie nie lubił zimna i cenił swoje zdrowie na tyle, by nie spać w temperaturze, która szroniła okna, już zwłaszcza, gdy przez większość dnia przyzwyczajać będzie ciało do wysokich temperatur Luizjany. A jednak coś go kusiło, by nie drążyć tematu, nie stawiać na swoim z demonicznym uporem i od razu ściągnął brwi w dezorientacji, nie potrafiąc określić co do tego go zachęcało. Zerknął na pozostałych mieszkańców domku pod numerem osiemnastym, jakby to oni rzucili na niego jakiś czar, który miałby tak idiotycznie mieszać mu w myślach, że on - on! - miałby zrezygnować ze swojej wygody, nie mając żadnych korzyści w zamian. Bo co takiego mógłby mieć z podlizania się w ten sposób któremuś z nich?
Zupełnie nic.
Więc tylko uśmiechnął się, przekładając część swoich rzeczy, by same ułożyły się w szafie i zerknął zaciekawiony w stronę Gunnara, to w nim doszukując się tych manipulacyjnych sztuczek. W końcu to on sprzeciwił się naprawie klimatyzatora i to on był zainteresowany grą, a więc najwidoczniej zdążył wejść w posiadanie jakiegoś słabego artefaktu, bo o umiejętności hipnozy go nie podejrzewał.
- Ignatius, właśnie przegrałeś dziesięć galeonów - powiedział do Gryfona, ale oczy wciąż były skierowane w stronę miłośnika dzikich zwierząt, bo to przecież jemu tą odmową chciał zreflektować się za chwilową uległość przychylność do jego decyzji a propos temperatury w domku. - Bawcie się dobrze - pożegnał ich krótko, popychając głos ku niskim wibracjom, jakby faktycznie w te życzenie zabawy chciał tchnąć nieco hipnozy.

| zt

|| Wybaczcie, że tak uciekam, ale przymierzam się do zdjęcia rangi, więc nie chcę Was blokować.

— Gunnar — przedstawił się w odpowiedzi, przyjmując z niewypowiedzianym zadowoleniem fakt, że wszyscy, niemo czy nie, zgodzili się na panująca w pomieszczeniu temperaturę. Jedynie Pazuzu wydawał się z jakiegoś powodu niepocieszony, bo zaraz faktycznie zawinął dyla. Islandczyk przymrużył powieki odprowadzając go spojrzeniem. Chociaż sam zainsynuował ową ewentualność, tak naprawdę zakładał, że to stwierdzenie być może sprowokuje ślizgona do podjęcia się wspólnej gry. Wyglądało jednak na to, że na placu boju został tylko on i gryfon. Ignatius. Ragnarsson zapamiętał imię, skoro najwyraźniej chłopakowi nie pasował jego przydomek.
— Czyli romantycznie we dwoje — zakpił, tasując już w rękach karty, a chwilę potem rozdając im po dwie, rozsiadł się wygodnie na wyrku, opierając się plecami o drewnianą belę.
— Może na pytania i wyzwania? Każde podbicie to kolejne pytanie lub wyzwanie. Co ty na to, Ignaś? Wchodzę za jedno wyzwanie.
Sprawiał wrażenie, jakby już teraz dostał co najmniej parę szóstek, chociaż na ręce miał wielkie nic.

3, 6