Przytaknęła tylko, bo w tej kwestii nie miała nic innego do dodania. Jeśli nie istniała jeszcze jakaś inna Marie Laveau zajmująca się voodoo to wcześniejsze wzmianki musiały na 100% dotyczyć tej jednej i konkretnej. Niestety to było bardzo trudno zweryfikować po takim czasie. Tym bardziej, że dokumentacja nie była zbyt solidna.
- Z tego, co wyczytałam zajmują się odstraszaniem złych mocy i pecha. Nie wiem jak dla ciebie, ale dla mnie brzmi to nieco standardowo - w końcu niejedna kultura miała podobne amulety, które posiadały podobną moc chroniącą przed czarną magią i tymi podobnymi.
- Antonio de Sedella? - spytała od razu, spoglądając od razu w kierunku katedry. - Z tego co wyczytałam to pochowano go w katedrze... I podobno jego duch ją nawiedza. Może go przepytamy? - brzmiało to jak całkiem dobry plan. - O Johnie chyba nie znajdziemy zbyt wiele, ale z kolei ojciec Antonio mógłby nam sporo pomóc. W archiwum zapewne są jeszcze dokumenty, które mogłyby go dotyczyć. Chociaż z drugiej strony zmarł dosyć wcześnie. Chcemy spróbować?
Głupie pytanie. Strauss na pewno chciała. Pytanie tylko czy Davies również się na to pisała.

Opuściła na chwilę głowę, bo choć podejrzewała Marie o najróżniejsze sztuczki, o tyle te całe talizmany odstraszające złe moce rzeczywiście wydawały się ślepą uliczką. Pomijając standardowy wydźwięk, przecież musiała je robić na pęczki przy takiej popularności. A co z jej własną ozdobą szyi? Teoretycznie i ona dostała gris-gris. Czy możliwym było, że taka bzdura przeszła do legend przez przypadek, a ostatecznie nie przynosiła żadnych efektów?
- Antonio ochrzcił Marie i prowadził ceremonię jej zaślubin. Ale czy jest zachwycony tym, jak ostatecznie wykorzystała ich współpracę? - zawahała się, ostatecznie nie było wcale pewności, że Laveau nie oszukała pastora. Korzystała z dostępu do szerokiej publiki by szerzyć zupełnie inne wierzenia, które początkowo chyba wyłącznie sama potrafiła połączyć z katolicką wiarą.
- Ale czekaj, przecież on pozwolił jej przeprowadzać tu rytuały. Voodoo w największej katolickiej świątyni w całej Luizjanie! - dopiero teraz zrozumiała treść fragmentu, w który próbowała się wczytać. Brzmiał wystarczająco nierealnie, by rzeczywiście mieć powody do dyskusji z duchem... duchownego. Hehe.
- Co chcesz zrobić? - zapytała po chwili, sądząc, że Antonio raczej nie czekał na ich odwiedziny z otwartymi ramionami. Czy jako duch przebywał w ogóle 'na miejscu'? To miejsce było otwarte również dla niemagów, istniała jednak jakaś opcja, że pastor spacerował po swoim dawnym dobytku po nocach.

Niewykluczone też, że jako wielka mambo zajmowała się jedynie najważniejszymi obrzędami, a takie proste zabiegi jak tworzenie łatwych talizmanów ochronnych zostawiała swoim podwładnym? Uczennicom? Córkom zapewne. Skoro jedna z nich przejęła obowiązki matki po jej śmierci to musiała już się na tym znać. Zapewne wcześniej pomagała Laveau.
- To, że był duchownym nie oznacza, że był także wierzącym chrześcijaninem tępiącym wszystko poza swoją wiarą - skomentowała jeszcze nim w końcu Moe doszła do wniosku, że z pewnością Antonio nie miał nic przeciwko praktykom voodoo. Przecież kapłaństwo było naprawdę bezpieczną opcją i dawało młodym mężczyznom status społeczny i możliwości rozwoju. Po prostu opłacało się w to iść.
- Możemy znaleźć ducha Antonia. Został pochowany w katedrze. Może będzie przy swoim grobie - powiedziała, wskazując jeszcze na linijkę tekstu, która dotyczyła śmierci de Sadelli. - Jak się nie uda możemy przetrząsnąć archiwum w poszukiwaniu dokumentów dotyczących Marie i Antonia. Brzmi dobrze? - spytała jeszcze odrywając wzrok do książki i spoglądając na Gryfonkę.

To nadal nie brzmiało jej rozsądnie. Otwartość i akceptacja swoją drogą, ale tutaj chodziło o świątynię. O symbol, o świętość, o coś nienaruszalnego. O zasady. Zresztą Antonio swoje przywiązanie zdołał ukazać wiele lat później. Pokręciła głową.
- To facet, który w Wielki Piątek odmówił użycia dzwonu kościelnego do ostrzeżenia miasta przed pożarem, bo zakazywały tego zasady. Czy taki ideolog z własnej woli dopuściłby do, hm, profanacji własnej katedry? - nie chciało jej się wierzyć, że nie widział w tym niczego złego, ba, że nie miały w tym udziału jakieś wykraczające poza zwykłą argumentację słowną wpływy.
- Możemy. Ja pukam, Ty mówisz. - uśmiechnęła się lekko, ostatecznie zgadzając się na podjęcie próby spotkania, choć kompletnie nie była przekonana do tego, że miały uzyskać jakiekolwiek odpowiedzi. A jednak wszystko wskazywało na to, że choć część ich wątpliwości mogłaby się rozwiać, gdyby okazało się, że rzeczywiście trafiły na spacerującego po dobytku ducha.
- Wersja z hipnozą coraz bardziej do mnie przemawia. - przyznała, gdy już się zbierały, bo po tych wszystkich wymienionych uwagach wersja z manipulowaniem ludźmi brzmiała w zasadzie jak coś wyjątkowo oczywistego. Czy dało się mieć tak duży wpływ na różne, niekiedy bardzo wpływowe osoby wyłącznie za sprawą własnego statusu, czy uznanie dla dokonanych zmian we własnym wyznaniu? Z drugiej strony - wydarzenia te miały miejsce prawie dwieście lat temu, niektóre nawet więcej. To były inne czasy. Inny świat. Czy był to świat, który Marie Laveau trzymała w garści?

Nie zagłębiała się zbytnio w te wszystkie niuanse życia Antonia. W zasadzie nie wiedziała o nim zbyt wiele poza pewnymi szczegółami takimi jak to kim on był i miejscu jego spoczynku.
- O tym nie słyszałam. Faktycznie jest to nieco podejrzane - chyba, że był psycholem, który chciał by świat płonął. - W ogóle... czekaj... czy on niebył związany z Hiszpańską Inkwizycją?
Przynjamniej chyba na taką wzmiankę się gdzieś natknęła. W takim wypadku faktycznie mogło to być podejrzane. Scześniej można byłoby podejrzewać go o to, że zabiegałby o postawienie Marie na stosie, a tu proszę. Plot twist. Chyba faktycznie coś tu było na rzeczy.
Ruszyły w kierunku katedry rzuciwszy ostatnie spojrzenie na jedną ze stron książki, a Strauss jedynie przytaknęła Gryfonce, gdy ta po raz kolejny wspomniała o hipnozie. To wydawało się coraz bardziej prawdopodobne. Przynajmniej to byłoby dobre wytłumaczenie dla tych wszelkich plotek, braku dostatecznych informacji czy tym podobnym.
- Coraz bardziej jestem skłonna w to uwierzyć - odparła po czym wskazała palcem ku jednej z naw bocznych. - Tam podobno spoczywa Antonio. Jeden ksiądz mi tak powiedział...
Niech Bóg w jakimkolwiek wariancie w niego wierzy go błogosławi. Przynajmniej dzięki jednemu dobrze poinformowanemu duchownemu nie musiały przeszukiwać całej katedry. Jednak warto było z nim porozmawiać o historii i sztuce obecnej w tym przybytku.

- Rektor katedry wyznaczony z ramienia hiszpańskiej Korony. - powtórzyła słowa książki, zapewniając Violę o pochodzeniu Antonia, choć pewnie nie do końca roztrząsając wątpliwości o roli Inkwizytora.
- Już widzę, jak pokorny sługa boży przyklaskuje wykonywaniu pogańskich rytuałów w kościele. Mógł mieć bardzo otwartą głowę i wspierać duchowość w dowolnej formie. Na placach, polanach, nie wiem, brzegach jezior. Ale w świątyni? - podzieliła się swoim niedowierzaniem po raz kolejny, choć przede wszystkim chyba w sobie budowała jakieś teorie spiskowe. Nie chciało jej się wierzyć w wersję, która właśnie zaczęła jej się nasuwać po połączeniu kropek. A przecież na to właśnie wskazywały wszelkie znaki i zapiski.
- Na pewno żywy ksiądz Ci tak powiedział? Bo podobno nie sam jeden sztywny Antonio lubi się czasem przespacerować w okolicy. - zażartowała po przeanalizowaniu w głowie kolejnego z przeczytanych fragmentów, tym razem już nie o osobach, lecz samej katedrze. Znajdowały się w cholernie nawiedzonym miejscu, które samo w sobie, nawet bez udziału Laveau, posiadało całkiem niezłą historię. Jak to się działo, że dopiero teraz powoli łączyły jej się fakty? I czy to były już wszystkie?
- Poszukajmy duchów. - zgodziła się wreszcie i była gotowa nawet zagadać dowolną półprzezroczystą istotę, która by się napatoczyła. Byle nie Kotnę. Jej miała dość.

Mruknęła coś bez większego przekonania, bo w zasadzie niewiele jej to powiedziało. Równie dobrze mógł mieć powiązania z Inkwizycją, a z drugiej mogło być zupełnie inaczej i po prostu spierdolił do Luizjany. Czemu ktoś nie wymyślił do tej pory jakiegoś magicznego przyrządu lub zaklęcia, które pozwalałoby się cofnąć w czasie o całe stulecia? Wtedy z pewnością szłoby im o wiele lepiej.
- Mhm... Chyba, że coś się w nim zmieniło po pożarze katedry... Choć Laveau naprawdę coś zbyt łatwo naginała ludzi do swojej woli. Chyba faktycznie było w tym coś więcej niż zwykła charyzma - musiała przyznać rację Moe. Może faktycznie hipnoza lub jakiś inny podobny nieco rodzaj magii były naprawdę dobrym wytłumaczeniem dla tego wszystkiego.
- Zapewniam cię, że był jak najbardziej żywy. Wiedziałaś, że stoimy właśnie w katedrze numer cztery wybudowanej w tym miejscu? Naprawdę opowiedział mi całkiem sporo ciekawych historii... - przyznała, bo jednak dzięki księżulkowi dowiedziała się pewnych szczegółów, które zapewne znali tylko nieliczni.
- Szukamy raczej konkretnego ducha. Nie wszystkie się nadadzą do tego... - stwierdziła, rozglądając się wokół. Podobno Antonio widywany był przy ławkach i w okolicach balkonów. Może tam warto zacząć poszukiwania?

- A mimo wszystko nadal hipnoza może się okazać zbyt dalekim wybieganiem w to, co znamy. Jako kapłanka mogła otrzymywać naprawdę dużą pomoc od loa, a przecież jest ich tyle, że przy każdej okazji znalazłoby się jakieś voodoo-bóstwo, które miałoby możliwość pomocy wiernej głosicielce wyznania. - nie trzeba było się wcale szczególnie wczytywać, by wiedzieć, że na Papie i Maman świat loa się nie kończył. Czy któraś z dostępnych do wezwania postaci miała zdolności mącenia ludziom w głowach?
- Numer cztery? Skoro tylko jedna doszczętnie spłonęła, to co się stało z poprzednimi dwiema? - być może ewoluowały z drobnych, drewnianych kościółków, zmieniając się w większe katedry. A może wszystkie poprzednie dzieliły jeden los? Akurat o tym nie miała notatek, a przynajmniej nie była w stanie się doszukać pożądanych informacji.
- Jak go nie znajdziemy to możemy przynajmniej podejść pod tutejszy grobowiec Laveau. - zaproponowała, nie rezygnując jednak przy tym ze wsparcia tomu, który nadal trzymała w dłoni podczas spaceru. Czuła, że w którymś momencie jakiś fragment mógłby rozjaśnić nieco narrację, nie pierwszy zresztą raz.

- Myślisz, że loa załatwiały za nią sprawy? W sumie też jest to jakieś wyjście - nie bardzo znała się na tych wszystkich duchach czy bóstwach. Chyba musiała nieco więcej przeczytać w tym temacie. Dotychczas głównie skupiała się na Marie, doczytując jedynie coś o samym voodoo, gdy miała jakieś wątpliwości lub chciała dowiedzieć się czegoś specyficznego.
- Pierwszą katedrę zniósł huragan w 1722. To było krótko po założeniu miasta. Druga, którą wybudowano w jej miejscu strawił pożar, o którym wcześniej wspomniałaś. Trzecia... wydawała się zbyt mała i dlatego dokonali przebudowy i voila! - historia katedry w wielkim skrócie. Wystarczyło porozmawiać chwilę z lokalnym księżulkiem, by się tego dowiedzieć.
- Możemy. Chyba nawet znalazłam wspomnienie o nim w archiwum. Nie miałam jednak okazji, by tam się przejść - powiedziała jeszcze, rozglądając się za postacią starego i zmarłego przed laty duchownego. Musiał gdzieś tu się kręcić. Nie dopuszczała do siebie innej możliwości!

Miała całkowitą rację, ludzie mieli swoje własne schematy, dzięki którym funkcjonowali w społeczeństwie. Dawali się poznać i dzięki temu nawiązywali znajomości. Czy Dick był nieprzewidywalny? Jak wiele ludzi, nie czyniło to więc z niego kogoś wyjątkowego. Czy miał swoje schematy? Jakieś zachowania, które wywodzą się z jego natury? Takich, których nie wyuczył, jakiś odruch... Hm.
Gabrielle pomimo skupienia się na tym, jak nie mogła go rozgryźć, bardzo dobrze to robiła. Gdyby tylko znał jej myśli, z pewnością ukłoniłby się nisko. Zadowolony z jej wniosków, z jej pochwał, których może nie słyszy na pierwszy rzut... Jednak gdy przyjrzy się im bliżej, wszystkie jej wnioski były dla niego powodem do dumy. Pytasz dlaczego? Hm, nie może odebrać jej tego przywileju.
Uniósł lekko brwi i odwzajemnił jej spojrzenie, jakby doskonale zdawał sobie sprawę z jej podejrzeń. Z jej niezaufania, z jej postrzegania jego osoby. Oczywiście było to kompletnie niemożliwe, ale czy na pewno? Czy nie zdradzało jej to spojrzenie, które mu posyłała? Miała rację, nie ukrywała przed światem wiele... On? -Interesuje się ciekawymi stworzeniami. Jesteś jednym z nich.-Uśmiechnął się szeroko, nie mijając się z prawdą. Jednak czy nie wyczuwa fałszu w tonie jego głosu? -Raczej pierdolenie o tym, jaka to jesteś pociągająca i piękne nie jest wystarczające. -Wzruszył ramionami i ponownie na nią spojrzał.-Poza tym, raczej byś w to nie uwierzyła.-Uśmiechnął się lekko. Oj, zapewne wiele osób wodziło za nią wzrokiem. I to nie tylko chłopacy, ale i dziewczyny. Cóż, Dickensa zawsze przyciągało to co piękne, ale nie miało się to pięknych osób. Piękno było zgubne. Powierzchnia mogła łatwo się załamać i ukazać to, co prawdziwe. Tego pożądał.
-Nadzieję?-Zmarszczył lekko brwi, jakby to słowo do niego nie przemawiało, a ona powinna wytłumaczyć mu definicję.-Pokładasz we mnie za dużo wiary.-Westchnął cicho, wydymając lekko wargi, jakby nie był z tego powodu zadowolony. Kiedy zaczęła mówić, na moment przystanął i chociaż nie lubiła, jak zaburzał jej przestrzeń osobistą... Chwycił lekko jej nadgarstek, jakby chciał, aby się zatrzymała i na niego spojrzała. Jakby tym chciał zwrócić jej uwagę na delikatne wybycie z rytmu. Zmarszczył lekko brwi, przez moment ważąc odpowiedź. Dopiero wtedy uniósł spojrzenie i utkwił je w jej oczach.-A co gdyby tak było?-Spytał, budując wokół nich napięcie. Bo faktycznie wyglądał poważnie i jakby ważenie tych słów w ustach wiele go kosztowało.
Jednak po pięciu sekundach jego twarz się rozpromieniła, ukazując szeroki uśmiech. Wsunął dłonie do kieszeni spodni i ruszył dalej, jakby przed chwilą nic takiego tam nie zaszło. Jakby nie odegrał roli, którą miała zasiać, chociaż ziarenko niepewności w dziewczynie, co do jego ukrytych uczuć i motywów.-Chcę po prostu wiedzieć, czy ktoś będzie stał nam na przeszkodzie. Możemy się świetnie bawić, nie potrzebujemy trzeciej kuli u nogi.-Powiedział spokojnie.

@Gabrielle Levasseur

- Wszyscy zmarli zdążyli już usłyszeć, jak gromicie mnie za moje decyzje. - duch nieco ponad osiemdziesięcioletniego w chwili śmierci de Sedelli nagle zaczepił was zza pleców, niespiesznie wychodząc z jednej z alejek, którą minęłyście podczas spaceru. Jego głos był być może trochę zniecierpliwiony, jednak nie było w nim złości. Być może sam nawet po śmierci zastanawiał się nad słusznością swoich czynów?
- Wylewanie fekaliów niczego już nie zmieni. Nie masz jeszcze dość kontaktów z odchodami, moja droga? - zwrócił się do Morgan po jej wcześniejszych przygodach, najwyraźniej przyrównując działania dziewczyn i całą tę dyskusję do podobnie hańbiących zachowań.
- Zatarte karty historii są takimi nie bez przyczyny. A wam... - przerwał, dając sobie kilka chwil na posłanie każdej z nich badawczego spojrzenia, po czym zacmokał z dezaprobatą i pokręcił powoli głową.
- Wam radzę skupić się na doczesnych zagrożeniach. I nauce tego, czego się od was wymaga. - i zniknął bez jakichkolwiek wyjaśnień.

@Morgan A. Davies & @Violetta Strauss - w reakcji na tego posta, każda z was rzuca 1 kością-k6:

Efekty:

- Może nawet opierała swoje poczynania na wpływach loa. W końcu tymi wszystkimi rytuałami to przede wszystkim właśnie nim chciała się przypodobać. - nawet po zrezygnowaniu z krwawych ofiar podczas publicznych ceremonii nie przestawała przecież oddawać czci i nie straciła przekonania do tego, co robiła. Może nawet robiła to intensywniej, niż kiedykolwiek, ze względu na chęć uzupełnienia w jakiś sposób brakującego elementu.
-  Burzliwa ta historia. Choć w Nowym Orleanie pewnie połowa budynków nosi podobne wspomnienia. - w pewnym momencie wzruszyła ramionami - trochę zdążyła przywyknąć, że to miasto było jednym, wielkim skansenem, w którym bardziej żyły duchy niż żyjący. Ciągłe kataklizmy nie za bardzo wspierały tutejszy rozwój budownictwa, a niektóre budowle uszkodzone jeszcze przez Katrinę do dziś potrafiły ziać posępnymi szkieletami, czy zsuwającym się dachem.
- No i mamy swojego milusińskiego. - skwitowała jego pojawienie się i zniknięcie, po czym bezradnie rozłożyła ręce. Czy to był martwy trop nie tylko dosłownie? Skąd u Antonia to zgorzkniene? I jak ostatecznie wyglądały jego relacje z Marie Laveau? Najwyraźniej nie miały się tego dowiedzieć.

Kość: 5 - w następnym wątku Morgan będzie miła xP

Kość: 4 - dostanę podręcznik

Naprawdę nie spodziewała się tego, że tuż za nimi rozlegnie się głos, który należał do samego Antonia, który nagle postanowił pojawić się tuż za ich plecami. Najwyraźniej swoim gadaniem wywołały wilka z lasu, który jednak nie był im zbytnio pomocny i najwyraźniej chciał tylko im powiedzieć, że powinny zjeżdżać.
- Poznanie przeszłości chroni przed popełnieniem jej błędów w przyszłości - rzuciła, ale chyba duch tego już nie dosłyszał, bo zaraz się rozpłynął w powietrzu.
Strauss zaklęła pod nosem, wiedząc, że na pewno nic z niego nie wyciągnął. Spojrzała jedynie na Morgan i wzruszywszy ramionami stwierdziła, że chyba nadeszła pora na to, by wróciły do pensjonatu lub poszły szukać wskazówek gdzieś indziej.

z|t x2

Gabrielle nigdy nie twierdziła, że jest osobą trudną do rozszyfrowania. Często gubiły ją gesty, zbyt pochopnie wypowiedziane słowa, a przede wszystkim oczy; zielona barwa ich tęczówek zmieniała się pod wpływem emocji, które targały drobnym ciałem i nawet jeśli usta blondynki milczały, w nich dostrzec można było wszystko.  Nie do końca było to tak, że nie ufała tylko jemu, ale przede wszystkim sobie. Znając siebie i swoje dziwne, trochę dziecinne skłonności do pakowania się w kłopoty nie była w stanie przewidzieć swojego zachowania, mogłaby tym niepotrzebnie skrzywdzić siebie oraz inne osoby. Czy znowu chciała przez to przechodzić? Teoretycznie zrobiła krok naprzód lecz pojawienie się Charliego na nowo w życiu Francuzki cofnęło ją w tył, niemniej jednak mimo upojnych chwil spędzonych razem, wciąż nie potrafiła określić na czym stoi w relacji z nim. Mimo wszystko dla niej wciąż pozostawał nieuchwytny, niby był na wyciągnięcie ręki, jednak kiedy to robiła, rozpływał się niczym senna zjawa, pozostawiając niezliczoną ilość pytań, na które nie umiała odpowiedzieć.
W momencie, gdy odpowiedź na zadane przez nią pytanie padła, otworzyła usta, by sekundę później bez wypowiedzenia chociażby słowa zamknąć je. Nie była pewna czy kiedykolwiek ktoś nazwał ją interesującą, a kiedy Dick wspomniał o byciu piękną i pociągającą uciekła spojrzeniem gdzieś w bok. Nie czuła zawstydzenia, chodziło o coś zupełnie innego, choć nie potrafiła nazwać tego,jakie uczucia nią w tym momencie targały. Na pewno czuła się rozdarta, pomimo braku pewnych deklaracji chciała pozostać wierna Charliemu, lecz z drugiej strony ile czasu ma czekać? Czy zadowalają ją jedynie czcze słowa, które niczego wciąż nie wnoszą? W dodatku wciąż była jeszcze Violetta, Melu, a na szarym końcu ona.
Przygryzła dolną wargę, przenosząc spojrzenie ponownie na Ślizgona, który wpatrywał się w nią badawczym spojrzeniem.
- Jednym? A więc jest ich więcej? - zapytała, unosząc kąciki ust delikatnie ku górze w nieco tajemniczym uśmieszku - A już myślałam, że jestem wyjątkowa, teraz mi smutno - dodała, robiąc przy tym minę zbitego psidwaka. Oczywiście była to jedynie gra, niemniej jednak nie potrafiła sobie jej odmówić.
- Nie wierzę w słowa, usta potrafią kłamać - stwierdziła, zatrzymując się, stanęła naprzeciwko chłopaka, strzepując z jego ramienia niewidoczny pyłek.
- Jak wspomniałam - wolę działanie - powiedziała, choć kto jak kto, ale brunet chyba już dobrze o tym wiedział.
Na kolejne jego słowa wzruszyła jedynie ramionami, by odwrócić się na pięcie z bliżej niezidentyfikowanym wyrazem twarzy i ruszyć na przód. Nie musiała oglądać się za siebie, by wiedzieć, że Dick ruszył za nią. Czując, jak zamyka w swojej dłoni jej nadgarstek buduje napięcie poprzez słowa opuszczające jego usta, uśmiechnęła się. Gdyby była normalną sobą, poddała by to wszystko analizie, która wywołałaby u niej ból głowy, ale nie tym razem. Nie wątpiła, że chłopak wciąż prowadzi swoją dziwną grę.
- Nie sądzę, by ktoś taki istniał - odparła po dłużej chwili, której nie potrzebowała na przemyślenia - jak to miała w zwyczaju - ale po prostu, by potrzymać Dicka trochę w niepewności.

Kostka: 1

  Był coraz bardziej sfrustrowany bynajmniej nie z braku hajdów Emka tymi poszukiwaniami. Miał wrażenie, że obszedł przynajmniej połowę Nowego Orleanu w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek, a zamiast posuwać się do przodu to wciąż brnął w tył albo stał w miejscu. Jeżeli ktoś by go śledził, to choć być może zauważyłby w tym wszystkim jakiś sens, tak prędzej uznałby go chyba za wariata. Z drugiej strony w tym mieście roiło się od tylu szaleńców, że kompletnie nie robiło to już na miejscowych wrażenia, nie wspominając już o abstrakcyjnych turystach.
  Za dzisiejszy cel obrał cmentarze. Jakkolwiek to brzmiało. Co prawda podobno grób Marie Laveau wg podań znajdował się gdzieś całkowicie indziej, na bagnach, ale co mu w sumie zależało sprawdzić ten rzekomo-prawdziwy?
  - Na pewno nic nie wiesz? – unosząc brew zerknął kątem oka na dziewczynkę, podejrzewając, że być może jednak o czymś słyszała. To znaczy… o czymś więcej, bo jakby nie patrzeć, to już całkiem sporo mu pomogła.  – Nie. – to jedyne co mu odpowiedziała, najwyraźniej będąc dzisiaj w złym humorze. I żeby nie było – nie z jego powodów. Choć wylewał dzisiaj na cały świat swoją frustrację, tak nie można powiedzieć, żeby go uzewnętrzniał, a już na pewno nie na dziewczynkę. W końcu przecież w ogóle nie zawiniła. Hmpf.
  Jego jasne oczy zwróciły się na katedrę, kiedy tylko znalazła się w zasięgu jego wzroku, aczkolwiek to nie ona go dzisiaj interesowała. Praktycznie od razu skierował swoje kroki w kierunku cmentarza, choć szybko jego próba została zweryfikowana, kiedy odbił się od wejściowej bramki. Zacisnął zęby rzucając szybko i subtelnie zaklęcie otwierające, aczkolwiek spotkał się z kolejną odmową metalowej furtki. Prychnął.
  - Clara? Proszę…? – uśmiechnął się do niej najładniej jak potrafił i choć było to nieco wymuszone i sztuczne, tak po chwili ze splecionymi na klatce piersiowej rękami i fochem wymalowanym na jej dziecięcej twarzyczce pomknęła przez bramkę pędząc przez cmentarz i szukając czegokolwiek, co mogłoby dać jakąś podpowiedź. Wsadził ręce do kieszeni i kopnął jeden z kamyków, rozglądając się czy aby za chwilę nie przybiegnie tu jakiś mugolski wikary i go nie pogoni. A taki epizod w swoim życiu już przeszedł, wielokrotnie za dzieciaka będąc w kościele. Z bardziej i mniej ambitnych powodów.
  - Hmmm… – wróciła szybciej niż zakładał. – W sumie to nic ciekawego… sarkofagi, parę napisów… kwiatki, świeczki. – mruczała pod nosem tak, ze prawie nie wiedział co mówiła. – Jakie napisy? – nie wiem co znaczą… usłyszał w odpowiedzi, choć zacytowała je całkiem nieźle jak na nieznajomość języka. Wyglądało na to, że w środku nie było nic szczególnego, co mogłoby pomóc lub dać jakąkolwiek uwagę. Wzruszył ramionami, choć fakt, że samodzielnie nie mógł tam wejść nieco go mierzwił pod skórą.
  - Witam! – na Merlina, poważnie? Białe oczy rozejrzały się za źródłem głosu, a już po chwili Voralbergowi ukazał się, niczym Bóg Mojżeszowi na górze Synaj, tutejszy ksiądz. Nauczyciel zacisnął zęby, choć pozorował raczej minę zadowoloną z faktu pojawienia się tutejszego duchownego… może on powie mu coś więcej na temat Laveau? Sam nie wiedział jakim cudem przeszli już po chwili do wnętrza katedry gdzie ten zaczął tłumaczyć mu zawiłości sztuki… cóż, poza tańczeniem, amatorskim fortepianem i okazjonalnym szkicowaniem raczej nie miał artystycznej duszy, a już na pewno nie jeśli chodziło o malarstwo i witraże. Dowiedział się jednak całkiem sporo, szkoda, że nie na temat…
  - Wie pan… w zasadzie to szukam informacji historycznych… jest tu może jakieś archiwum? – ach, tak… proszę za mną, pokażę panu. [zt]

Przecież to właśnie oczy były zwierciadłem duszy. To one opowiadały historię, której słowa oraz ciało nie potrafiło przekazać. Kryło się w nich znacznie więcej, niżeli ktokolwiek chciałby rzec. Dlatego zawsze szukał w nich swoich odpowiedzi, zaglądał w nie, nie odwracał wzroku. Kontakt był dla niego istotny w jakiejkolwiek konwersacji, nawet tej, która nie wnosiła niczego do jego życia. Osoba nie musiała być nawet ciekawa.
Nie miał pojęcia o jej miłosnych rozterkach, bo cóż mógłby o nich wiedzieć. Gdyby chciał, na pewno poznałby tajemnice jej serca oraz tego, kto nim władał... Nie chciał jednak tego robić, ta wiedza nie była mu w tym momencie potrzebna. Komplement? Nie powiedział nic, co nie byłoby zwyczajnie oczywiste. I nie miał na myśli, tylko i wyłącznie urody, w końcu interesująca nie było żadnym konkretnym słowem, mogło oznaczać dosłownie wszystko. Dickens od dziecka interesował się czymś niezwykłym, niebanalnym, chociaż czasem prostym na swój pokrętny sposób. Potrafił odnajdywać piękno w brzydocie oraz brzydotę w pięknie, której często było znacznie więcej, niż tego pierwszego. Nie było to wcale trudne. Był pasjonatem, nigdy, kolekcjonerem.
-Wyjątkowa na tle innych... Na pewno.-Powiedział, również unosząc kąciki ust. Jednak nie był to uśmiech, a coś zgoła innego. Czy był tajemniczy? Być może, nigdy jakoś nie zwracał na to uwagi... Nie starał się mówić zagadkami, chociaż w większości przypadków, tak właśnie było. Faktycznie uważał ją za wyjątkowy okaz, chociaż przyrównanie jej do czegoś na wzór trofeum byłoby wielkim niedopowiedzeniem i zwyczajnym ubliżeniem.
Skinął lekko głową, doskonale rozumiejąc jej postawę. Owszem, usta kłamią i to nawet częściej, niżeli byśmy chcieli. Bajkopisarzem na pewno mógłby zostać, ale nie przynosi to w życiu żadnej frajdy. Wypuścił z ust powietrze, cicho, niemal bezgłośnie. A jednak coś w tym drobnym geście świadczyło o zirytowaniu Dicka, chociaż nie wiadomo dokładnie dlaczego. Przecież nawet nie był zirytowany ani poruszony. Rzadko kiedy coś faktycznie nim wstrząsa.
-Fantastycznie.-Uśmiechnął się szeroko, jakby była to najlepsza wiadomość od... Dłuższego czasu. Puścił jej nadgarstek, wsuwając dłonie do kieszeni spodni. Jego dolna warga zadrżała, a on spojrzał w punkt ponad jej głową. Może na niezwykle fascynujące mauzoleum. -Fascynuje mnie, Twoja nieposkromiona strona wili. Chętnie popatrzyłbym na to, co takiego może osiągnąć... I jak daleko się posunąć.-Czy tylko o to chodziło, Dick? Spoglądał na nią spokojnie, jednak wciąż poważnie, dokładnie tak, jak chwilę temu. Wszystkiego po trochu, kochani, nie można przecież zrzucić bomby i oczekiwać, że nie odezwą się pokrzywdzeni.

@Gabrielle Levasseur

Czy ktoś władał jej sercem? Zawsze uważała się za panią swojego życia i losu - niezależną, gotową na wiele i nieposkromioną. Mimo wydarzeń, które miały miejsce w ostatnim czasie jej zdanie na własny temat nie uległo zmianie, zwłaszcza że nadal uciekała. Przed szczęściem? Przed uczuciem? Za potrzebą wolności? Nie była w stanie tego określić, jednak wciąż tchórzyła. Z tego powodu nie można było powiedzieć, że ktoś władał sercem Gabrielle.
O ile pewna była swego, o tyle ciężko było jej zrozumieć postępowanie Dicka, był dla niej niczym enigma i choć początkowo próbowała go rozgryźć, dała sobie z tym spokój. Był dziwnym człowiekiem, ciężkim do zidentyfikowania, a słowa które opuszczały jego usta wywoływały u blondynki mieszane uczucia. Wzbudzał wokół siebie aurę tajemniczości, natomiast ta rozbudzała u Gabrielle ciekawość, która była nieodzowną częścią jej natury. Ale czy długo będzie potrafiła opierać na tych ich znajomość? Tajemnice kiedyś się kończą, ciekawość zostaje zaspokojona i co wówczas im pozostanie?
Nie skomentowała - poza tajemniczym spojrzeniem objawijącym się błyskiem w zielonych tęczówkach - jego stwierdzenia. Nie zamierzała wnikać co oznacza "na tle innych" widocznie chłopak lubował się w przedstawicielkach płci pięknej. Przekrzywiła głowę delikatnie w prawo, słysząc odpowiedź bruneta na swoje zaprzeczenie, jakby chciała zrozumieć, co skrywa się za jego szerokim uśmiechem. Na szczęście nie musiała zbyt długo tego analizować, bo tajemnica rozwiązała się sama.
Przygryzła dolną wargę słysząc o swoim dziewictwie, które dla niej samej było niczym przekleństwo, a jego fascynowało? W ostatniej chwili powstrzymała się przed głośnym prychnięciem.
- Do masz dokładnie na myśli?-zapytała, patrząc na niego z lekkim przestrachem. - Wyjaśnij - dodała, nie okazując przy tym, że temat ten wywołuje u niej dyskomfort. Kiedyś myślała o tym, by znaleźć osobę dzięki której mogłaby nauczyć się kontrolować swój urok, jednak nie sądziła, że ktoś wysunie podobną propozycję wobec nie, bo chyba to Dick miał na myśli?