Spontaniczne plany miały to do siebie, że wymagały sporo improwizacji. Choć entuzjastycznie zgłosił się do ogarnięcia przekąsek, szybko okazało się, że również orientacja w terenie i jakaś ogólna znajomość miasta mogłaby być przydatna. Początkowo szukał miejsc specjalizujących się w małych potrawach - typowych kanapkach czy przekąskach na jeden gryz. Najwyraźniej jednak wybrał złe rejony, trafiając jedynie na poważniejsze restauracje albo typowe alkoholowe bary. Ezra na szczęście nie był typowym mężczyzną, więc nie tracąc nic na swojej godności, zdecydował się ostatecznie zaczepić jednego czy drugiego przechodnia z nadzieją, że zostanie odpowiednio pokierowany.
Machanie różdżką przy murowanych ścianach początkowo wydało mu się trochę dziwne; podrapał się niezręcznie po karku, chcąc grzecznie podziękować za pomoc, gdy budynki zaczęły się rozsuwać, niczym bramy do niebios. Choćby chciał, nie wymyśliłby niczego lepszego niż stara, dobra pizza, przez wszystkich uwielbiana. Nawet niespecjalnie czytał opisy serwowanych specjałów - dobrze było być osobą, dla której pieniądze nie grały żadnej roli.
- Poproszę dwa razy pizzę z każdego rodzaju na wynos - zdecydował, szukając odpowiedniej sumy galeonów, a nawet zostawiając jakiś napiwek, coby jeszcze lepiej go w tym sklepie zapamiętali! A potem zadowolony z siebie mógł wracać do domku numer 6!

/zt

Kostka: E (samonauka na 2k znaków)

Niesamowite było to jak studiowanie historii potrafiło pochłonąć - tak bardzo, że sama Perpetua zwyczajnie zgłodniała. A jakby tego było mało, to spędziła chyba zbyt dużo czasu pod nowoorleańskim, mocnym słońcem - bo choć dalej, niezmiennie biała jak kreda, czuła, że jej skóra domaga się odrobiny cienia. Idąc więc pod przewodnictwem swoich opiekuńczych duchów - trafiła do jednej z magicznych pizzerii. Zaprowadzona do jednego ze stolików przez kelnera - od razu złożyła zamówienie na jedną pizzę - za namową żółtookiego kelnera, wzięła Lunch Dementora, cokolwiek był to za wymysł - oraz butelkę tutejszego SoCo, które dostała praktycznie od razu. Poganiana przez własny, spragniony nowych informacji umysł - otworzyła machnięciem różdżki butelkę i wróciła do lektury, z którą włóczyła się tego dnia po Luizjanie. Przynajmniej umili sobie czekanie na posiłek - i nawet jej kurczący się z głodu żołądek, umilkł, jakby też skupiając się na kolejnych literach, które pochłaniała.
Kolejna historia wiążąca się z buntem goblinów niejako sprawiła jej nawet przykrość. Zaczęła właśnie rozdział o Nagnoku - goblinie, który został przypadkowo zabity przez niewyszkolonego trolla wysłanego przez ówczesne Ministerstwo Magii. Trzeba było przyznać - Perpetuę ruszała każda niepotrzebna śmierć, zwłaszcza, jeśli można jej było zapobiec. Czytając to, jak Ministerstwo Magii próbowało wpływać na inne rasy - zwłaszcza gobliny i ich Bank Gringotta, odczuwała zwyczajną irytację z tego, do czego mogą posunąć się żądni władzy czarodzieje. Z resztą, czy to było coś nowego? W każdym wieku, w każdej epoce, znajdzie się jednostka - bądź grupa - uznająca swoją wyższość nad innymi. Tak właśnie w tym wypadku Ministerstwo robiło wszystko, żeby nie tracić kontroli nad gobilnami - i ich wielkim, nieodłącznym sukcesem jakim był Gringott. W końcu do tej pory gobliński Bank jest uważany za jeden z najbezpieczniejszych - i praktycznie każdy szanujący się czarodziej miał w nim założoną własną skrytkę. Ale wysyłanie niewyszkolonego trolla jako ochroniarza... Kto w ogóle wpadł na taki pomysł? W tym wypadku Whitehorn absolutnie nie dziwiła się, że gobliny podniosły kolejną rebelię.
— Dziękuję skarbie — oderwała się od lektury, dziękując ślicznie kelnerowi, który właśnie postawił przed nią parującą jeszcze pizzę. Czując, że jej żołądek zaczął grać pieśń swego ludu - przysunęła do siebie paterę z posiłkiem, jedną dłonią sięgając po kawałek pizzy. Przecież nie będzie bawić się sztućcami, kiedy drugą ręką wciąż mogła przewracać strony książki...
Tym razem jednak czarodzieje nie unieśli się dumą - a przynajmniej tak wywnioskowała, bo choć, w istocie - nie doczytała się o żadnych przeprosinach, ani - na Merlina! - nawet kondolencjach, tak w 1865r. Ministerstwo wydało decyzję o pozostawieniu Banku Gringotta wyłącznie w rękach goblinów. Dzisiejsze czasy pokazują, że była to jednak dobra decyzja - skoro przybytek ten dalej funkcjonował, zdawałoby się, nawet lepiej niż dotychczas.