First topic message reminder :

Skąd ona niby miała wziąć liść mandragory? Nie wiedziała, czy takie rzeczy się gdzieś kupuje, czy coś, ale nie robiło to większej różnicy, bo nawet jeśli, to szkoda by jej było galeonów na jakiś szajs do szkoły. Nie po to spieniężyła w pociągu podręcznik z astronomii, żeby to teraz na jakieś zielsko wydawać. Hogwart miał swoje cieplarnie i składziki na składniki, a uczniowie liście musieli se gdzieś narwać? Pomerliniło. Ewentualnie mogłaby podpirzyć z cieplarni i chociaż właściwie mogłaby to zrobić, to jej się niespecjalnie chciało.
Pryskać z pierwszej lekcji w semestrze jakoś tak nie wypadało, więc zaryzykowała i poszła nieprzygotowana. Nie ma co się od razu spisywać na straty - może ktoś będzie miał dwa? A jeśli nie, to była mentalnie przygotowana na jakiś ochrzan. Od rana czuła, że dziś straci jakieś punkty. Takie już brzemię jasnowidza - znała przyszłość, ale nie mogła nic na nią zaradzić.
Z niechlujnie podwiniętymi rękawami i byle jak zawiązanym krawatem weszła do klasy eliksirów, z zaskoczeniem stwierdzając, że jest pierwsza. W pierwszym odruchu chciała się cofnąć, ale jej wzrok padł na gabloty składników stojące pod ścianami.
- No i kierwa, po problemie - rzuciła sama do siebie. Ostatni raz wyjrzała przez drzwi, sprawdzając czy na pewno nie zbliża się nauczyciel, albo jakaś menda, która mogłaby ją podkablować, pizła torbę pod nogi jakiegoś krzesła i podbiegła do półek. Byłoby łatwiej jakby wiedziała jak wygląda liść mandragory, ale tragedii nie było, bo pudełeczka i buteleczki były podpisane. Szybko ściągała kolejne, oglądając etykietki, po czym byle jak odkładała z powrotem, co jakiś czas zerkając na drzwi do klasy.

Kociołek: ogniste nasiona + łuski syreny = ka bum

Carly, jak to Carly, przedrzeźniała Maxa, kiedy ten mówił, że spodziewał się po nich czegoś więcej, jakby chciała mu powiedzieć, że gdyby sam bardziej się postarał, to ona również nie miałaby z tym żadnego problemu, bo miałaby doskonałego nauczyciela. Ale nie zamierzała się z nim teraz kłócić, czy spierać przy innych, po prostu wzdychając sobie cicho, po czym nastawiła ucho, żeby wiedzieć, co się ma dziać. I musiała przyznać, że brzmiało to doskonale, jednak nie ona pierwsza miała tutaj rozdawać karty, a to już zdecydowanie mniej jej się podobało.
- Zwariowałeś, młodzieńcze? Ogniste nasiona na dzień dobry? To całkowite proszenie się o wybuch, ktoś tutaj zdecydowanie nie zna się na gotowaniu - powiedziała, wzdychając cicho, kiedy zobaczyła, co zrobił Terry, cmokając po swojemu. Zastanawiała się przez chwilę, co mogłaby zrobić w tej sytuacji, ostatecznie decydując o dodaniu łusek syreny, spodziewając się, a jakże, tego, co nastąpiło w następnej chwili, czyli wybuchu. Skoro zaczęli z wysokiego C i nie mieli żadnego stabilizatora, to nawet dodając maleńką ilość składnika, jak to zrobiła, nie spodziewała się niczego innego i jeszcze raz zacmokała na Terry'ego, okazując tym swoje niezadowolenie, kiedy już zdołali opanować wybuch, a ona odsunęła się na bok, mamrocząc coś na temat tego, że to zupełnie tak, jakby zaczynać od pieczenia mięsa bez żadnych dodatków, licząc na to, że to nagle nabierze smaku.

No, w pierwszej rundzie Puchoni się już popisali swoją wielką wiedzą, robiąc przypadkowe rzeczy bez wyczucia, ale czy to coś złego? Absolutnie nie, bardzo fajnie, ze próbowali i w ogóle dali radę coś w rzucić do kotła. W gruncie rzeczy chodzi o to, aby wkładać do kotła przypadkowe rzeczy i liczyć na szczęście. No, ewentualnie na resztki i ochłapy swojej wiedzy, ale to już raczej coś drugorzędnego.
  - Lecimy od nowa. Szkoda - spojrzał ze współczuciem na koleżankę, która odpadła. - Ja zacznę od czystka, tak jak przed dobra randką - uśmiechnął się do siebie na wspomnienie swojego najlepszego okresu w życiu, czyli jakieś 3 lata wstecz. Po czym przekazał władze nad kociołkiem komuś następnemu, podchodząc do @Scarlett Norwood.
  - Jeśli chcesz to możemy uznać, że ja odpadłem a ty wejdziesz na moje miejsce. Co Ty na to? - Zapytał koleżeńsko, bo nie ma co, aby ktoś bardziej zainteresowany tracił zabawę.

/Czystek, roślinne, I stopnia

Kostka: 21
Kociołek: czystek + waleriana - bezpieczzny

Patrzył przez chwilę na to co się dzieje z kociołkiem, a kiedy spektakularnie wybuchł po dodaniu składnika przez Norwoodównę uśmiechnął się, zwracając do niej półgębkiem, tak, by tylko ona usłyszała:
- Mam nadzieję, że w kuchni idzie Ci lepiej. - puścił jej perskie oko. Pokiwał głową do Wacława, przyglądając się temu co wrzucił do kotła, po czym uznał, że zielsko do zielska to zawsze dobre rozwiązanie, złapał garść waleriany i dorzucił do mikstury, po czym lekko podkręcił temperaturę warzenia i zamieszał zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Cokolwiek się w kotle tworzyło, nie przypominało mu niczego innego jak napar na sraczkę, ale przecież nie on tu był mistrzem eliksirów.
Wyciągnął z kieszeni chusteczki i odszedł na stronę, by się wysmarkać. Okazało się jednak, że to nie gile, a skrzepy z nosa, z którego zaraz zaczęło mu krwawić. Zwinął chusteczckę w rulon i wetknął ją sobie w otwór oddechowy po czym uniósł rękę do @Maximilian Felix Solberg.
- Chyba się muszę usprawiedliwić i opuścić zajęcia, profesorze.

Zabawa zaczęła się dość wybuchowo. Spodziewał się wiele, ale nie tego, że to Carly jako pierwsza odpadnie z zabawy. Owszem, Terry nie ułatwił jej zadania, ale nie zmieniało to faktu, że liczył na coś więcej z jej strony.
-Cóż, ciasteczko? - Zaproponował dziewczynie jej własne wypieki, samemu biorąc się za kolejny, gdy niestety musiał zareagować bo Lockie wyglądał średnio ciekawie.
-Ej stary, wszystko w porządku? - Zapytał, odchodząc z nim nieco na bok. Wiedział, że ślizgon ma problemy zdrowotne, których nie potrafił zidentyfikować. Mógł natomiast pomóc mu jakoś załagodzić objawy. -Pomóc Ci z tym? - Zaproponował, a gdy Swansea wyraził taką chęć, rzucił odpowiednie zaklęcia na jego nosek, żeby ten przestał krwawić. -Masz, wypij jeszcze napar ze śluzu gumochłona i mięty, powinien Cię wzmocnić. - Przywołał odpowiednią fiolkę, mając nadzieję, że postawi kumpla na nogi, a ten będzie w stanie dokończyć spotkanie. Choć nie miał zamiaru zatrzymywać go tu na siłę.

@Lockie I. Swansea

Kociołek: 98
Składnik: tojad (ten sam stopień i typ), ale nie było szans i WYBUCH

- No i wykrakałeś - zwróciła się do Terry’ego, po tym, jak Max przedstawił kolejny etap zajęć. Odsunęła się razem ze wszystkimi i stanęła możliwie najdalej kociołka. Na Boga, co ona wiedziała o eliksirach? Całe nic!
Od razu pomyślała, że jeśli to ona coś spartoli, to te pięć galeonów należą mu się jak mało komu.
- Przyjmuję zakład - mruknęła pospiesznie, nie chcąc przeszkadzać innym. Obserwowała, jak jej przyjaciel podchodzi do kociołka i wrzuca do niego jakieś nasiona. Z pozoru wyglądało to niewinnie, ale gdy usłyszała, co powiedziała Carly nie miała już takiego zaufania do decyzji Andersona. Urzekło, zresztą po raz kolejny, koleżeńskie zachowanie Wacława, któremu posłała przyjazny uśmiech. Nie zwróciła przez to wszystko uwagi na niedyspozycję Jamie’go, do którego podszedł Max. A gdy kota nie ma myszy wiadomo co...
Podeszła do kociołka, wybrała tojad i wrzuciła do go środka. No cóż, o tych Puchonkach można śmiało powiedzieć, że to wybuchowe dziewczyny.
Instynktownie odsunęła się od epicentrum zdarzeń niezrażona swoją porażką. Kiedy kociołek wykipiał, spojrzała jeszcze tylko przepraszająco na Maxa, który na pewno zareagował na charakterystyczny dźwięk.
- Ups - mruknęła cichutko, odchodząc na drugą stronę sali. Ale zanim to zrobiła, wyjęła z kieszeni zbłąkane pięć galeonów i wcisnęła je bez słowa Terry’emu do ręki.
- Co ty, prorok? - rzuciła żartobliwie, po czym serio już podeszła do tej drugiej grupki. Szczęśliwców, którzy nie mogą już wybuchnąć kociołka.

Kociołek: 89
Składnik: mózg żaby (ten sam stopień inny typ)WYBUCH


Chwilę trwało zanim Rudzielec zastanawiał się co wrzucić, więc przyglądał się jak inni wrzucają składniki. Kiedy nadeszła jego kolej dodał mózg żaby do całej reszty. Przyjrzał się wywarowi w kociołku. Jednak wracając na miejsce doszedł do wniosku, że taki eliksir mógłby być całkiem przydatny. Dolanie komuś do jedzenia i numer wycięty.
Jednak po jakimś czasie Puchon doznał krytycznej porażki i całkowitą eksplozję kociołka o tak Wiktor stworzył tykającą kociołkową bombę która mu w twarz wybuchła.
-Ojjć!mruknął cicho pod nosem, oddalając się na swoje miejsce.
Zresztą, kto by go nie znał zawsze coś się znajdzie ot ,i już gotowe kłopoty.
Ciekawe czy można zabrać dla własnych potrzeb taką bombę kociołkową?
Nawet wygląda dosyć znośnie w kociołku zobaczymy co dalej..
Wiktor tylko się rozglądał po sali i uczniach co zrobią no i oczywiście prowadzący.

Kostka:3 - ratunek nie udany

Widząc zawiedzione spojrzenie Maxa, tym bardziej miałam ochotę wyjść. Wiedziałam, że nie powinnam się aż tak bardzo przejmować swoim wynikiem, chociaż spodziewałam się czegoś więcej po samej sobie. Widocznie poziom kółka wykraczał poza moje umiejętności, skoro znaczna większość uczestników poradziła sobie z zdaniem, w gorszym czy lepszym stopniu. Sięgałam już po torbę, kiedy usłyszał wzmiankę o osobach mojego pokroju. Mieliśmy wspomóc uczestników wybuchającego kociołka - teoretycznie nie brzmiało to na nic trudnego, jednak praktyka okazała się zupełnie odmienna. Kociołek zdążył wybuchnąć kilka razy, zanim zorientowałam się, że wypada coś zrobić. Starałam się uratować sytuację, kiedy puchon z mojego roku zabrał się za wrzucanie kociołka. Chciałam mu zasugerować inny, bo mózg żaby nie brzmiał na zbyt dobrą mieszankę. Zamiast tego poruszyłam ustami jak ryba bez wody, nie mogąc wydobyć z siebie słowa. Efekt - kolejne wybuchnięcie kociołka. Zacisnęłam usta w wąską linijkę, w co raz większym stopniu niezadowolona ze swojej postawy.

kostka nieparzysta - nieudana pomoc

Wybuch, wybuch, wybuch. Prawdę mówiąc, Jamie nie podejrzewał, że Carly odpadnie jako pierwsza, ani też, że kolejne osoby będą właściwie jedna za drugą wybuchać zawartość kociołka. Przyglądał się uważnie temu, co dodawali i próbował szybko myśleć o tym, co mogliby dodać, aby zapobiec wybuchowi, ale nie potrafił nic sensownego wymyślić. Przyzwyczajony był do siedzenia w ciszy nad składnikami i wpierw zastanawianiu się, co z czym łączyć, nie zaś wrzucaniu jeden składnik za drugim. Kiedy rudowłosy Puchon przymierzał się do wrzucania mózgu żaby do kociołka, Norwood chciał zareagować, ale ostatecznie doszedł do wniosku, że sam też próbowałby w tę stronę... I wtedy i jego kociołek wybuchłby mu w twarz. Pozostawało zapamiętać, żeby uważać z mózgiem żaby i nie dorzucać zbyt ochoczo do eliksirów…

Kostka: nieparzysta - tak, Rico. Kaboom.

Pomysł Solberga odnośnie dalszej części labmedu mądry był chyba jedynie w zamyśle samego organizatora, bo jednak chyba trudno było powiedzieć, aby pomocnicy w tej sytuacji nadawali się do czegokolwiek. Każdy z nich co chwila odnosił kolejną porażkę. Eliksirowarzący nie radzili sobie jakoś szczególnie wybitnie, a i oni nie stanowili jakiejś niezwykle pomocnej asysty. Miała wrażenie, że w zasadzie rolę helperów Max przypisał im głównie dlatego, aby uniknąć jeszcze jakiś większych nieszczęść, które mogły się wydarzyć w klasie. To miałoby jakiś sens, biorąc pod uwagę jak kiepsko poszło jej z identyfikacją składników na samym początku. Na pewno powinna bardziej się wyspać przed kolejnymi zajęciami klubowymi.

Kostki - dorzcone muchy siatkoskrzydłe - bezpieczny

Wdech wydech, podeszła do tego tykającej bomby zwanej kociołkiem i spoglądała na nią, jak każdy podchodzący do niej powoduje mini wybuch, westchnęła cicho pod nosem dość niepewnie, wrzuciła do środka muchy siatkosrzele i czekała na jakąś atrakcje w postaci wybuchających rzeczy, ale nic takiego się nie stało, odetchnęła z ulgą i odsunęła się kawałek, dając innym miejsce, aby mogli wrzucić do środka swoje składniki, a ona się nacieszy chwilą spokoju i ciszy. Choć dla pewności zrobiła dodatkowe dwa kroki w tył z nadzieją, że zaraz coś nie wyleci z kociołka.

Kostki - 63 - lekkie zachwianie, dorzucony  skrzydła bahanki


Spoglądała, jak każdy podchodzi odo kociołka, po chwil i ona to zrobiła z nadzieją, że zaraz niczego nie popsuje, taką miała przynajmniej nadzieję, że ten kociołek nie wybuchnie, a w sumie tylko o to się modliła. Kiedy dziewczyna się odsunęła sama po chwili podeszła do kociołka i dorzuciła tam skrzydła bahanki, po dorzuceniu nic specjalnego się nie zadziało, co można było uznać za swoisty sukces, także odsunęła się, dając innym miejsce, aby wrzucili coś do środka. Choć zrobiła dla pewności dwa kroki więcej, tak samo jak dziewczyna przed chwilą, może zaraz wybuchnie i to wcale nie będzie fajna zabawa.

59 - żabi skrzek, lekkie zachwianie stabilny bo Józia mi pomaga

Grzecznie czekał w kolejce jaka się ustawiła do kociołka. Osobiście nie był pewien czy tego rodzaju gra była bezpieczna. W końcu wiadomo jak bardzo nieprzyjemne mogą być skutki kociołka który wybuchnie. A w przypadku wielu różnych składników, te mogły być nawet czymś więcej jak tylko oparzeniami. Dziewczyna przed nim wrzuciła skrzydła bahanki przez co wywar wydawał się stawać niestabilny. Trzeba więc było go ustabilizować. Nie był pewien za co powinien się złapać, ale wszystko wskazywało na to że powinien to być składnik zwierzęcy. W końcu dwa tego samego rodzaju powinny przereagować w mniejszym stopniu. I tylko dzięki wsparciu @Josephine Harlow dobrał odpowiedni. Za to też podziękował szczerym uśmiechem.
Tak, zdecydowanie mogło być gorzej.

Kostki: 56 - lekkie zachwianie
Składnik: Łuski syreny (zwierzęcy II poziomu)
Zależność: 2 - to samo pochodzenie, ale inne poziomy

Kolejne osoby odpadały z zabawy, a Terry z coraz większym zdumieniem odkrywał, że została ich już raptem garstka. Uśmiechnął się niewinnie do Val, kiedy ta wręczyła mu należne pięć galeonów. Faktycznie wykrakał - gdyby nie zaklęcie ochronne rzucone przez Maxa, połowa zamku byłaby już w ruinie. Kiedy kolejka wróciła do niego, Terry zdecydował się ponownie zdać na los. Wybór padł na błyszczące, metaliczne łuski, które przykuły jego uwagę migotliwą powierzchnią. Wrzucił szczyptę do kociołka i z uglą stwierdził, że nie doszło do eksplozji, choć wywar zabulgotał groźnie. Z lekkim uśmiechem wrócił na swoje miejsce i obserwował rozwój wydarzeń.

Kostka ratunkowa: 6

Oczywiście, że musiało pójść jej do dupy. Całe to spotkanie już nie zaczęło się dobrze, kiedy wpadła spóźniona, bo pomieszała godziny. Gdyby miała zdolności jasnowidza albo choć trochę znała się na wróżbiarstwie, może w ogóle by tu jednak nie przyszła, skoro była skazana na porażkę. Trzy składniki. Wstyd i hańba! Jedyną jej pociechą było to, że nie była w takiej beznadziejnej sytuacji sama, ale i tak nie powinno mieć to miejsca. Nie pozostało jej nic innego, jak zastosować się do poleceń Maxa i zacząć krążyć między innymi uczestnikami, którzy bawili się dalej. I szczerze mówiąc, zastanawiała się, jakim cudem niektórzy zostali w ogóle przepuszczeni do kolejnej klasy. Wybuchanie kociołków na tym etapie nie było już chyba czymś normalnym, po tylu latach edukacji przynajmniej tyle człowiek mógłby się nauczyć, ale jak widać nie do wszystkich docierały te najważniejsze informacje z lekcji. Westchnęła z irytacją, gdy nawet osoby mające pomagać nie dały rady tego zrobić i sama ruszyła w końcu swoje cztery litery. Podpowiedziała Drejkowi, co powinien zrobić, oczywiście nie mówiąc wszystkiego wprost, bo co to by była za zabawa, chłopak miał przecież własną głowę, którą mógł ruszyć i zrobił to bardzo dobrze, nie wybuchając kociołka. Pokiwała z uznaniem głową, powolnym krokiem idąc dalej, patrząc na ręce innych kółkowiczów.

Aneczka była ogromnie wdzięczna @Wacław Wodzirej za pomoc, więc jeszcze chwilę z nim pogadała, za cukierki dziękując i tłumacząc, że przez chorobę nie wolno jej jeść słodyczy. Potem zajęła się nieszczęsnymi probówkami i zajęło jej to dłuższą chwilę, więc odpadła z początkowego etapu gry, przegapiając kilka pięknych eksplozji. Była jednak perfekcjonistką i skoro nabałaganiła, to chciała wszystko naprawić jak należy. Kiedy już wszystko było ogarnięte, podeszła do kociołka i nie do końca ogarniając aktualny etap i obowiązujące zasady po prostu poszła za tym co zaobserwowała i wrzuciła pierwszy z brzegu składnik do kociołka. No i co? Jak można się było spodziewać eliksir zrobił bum. Ale Aneczka jakoś nie była w stanie się przejąć. Westchnęła tylko i podeszła do @Valerie Lloyd, czekając na koniec zajęć.
- Val, pójdziemy razem po spotkaniu na błonia? Miło byłoby się przewietrzyć po tym wszystkim.

Val stała w kącie klasy, obserwując jak kociołek wybucha raz po raz. Zamyśliła się, tonąc w wspomnieniach tej wiosny, kiedy to ona z premedytacją doprowadziła do kociołkowej eksplozji na lekcjach eliksirów. A wszystko po to, żeby dostać szlaban z Artim. Ale Moony przecież też z nimi tam była…
Westchnęła i przetarła zmęczona oczy. Nie pałała do eliksirów jakąś szczególną miłością, nie miała też do nich ręki. Ale tu jej się podobało, podejście Solberga to świeża woda w akwarium. Może to nie jest taki poroniony pomysł, żeby się zapisać na lambed?
Z zamyślenia wyrwała ją Aneczka. Zapytała czy chcą pójść razem na błonie. W sumie… czemu nie? Przyda jej się odetchnięcie świeżym powietrzem.
- Jasne, chodźmy. Tylko poczekajmy, aż Max skończy zajęcia. Chcę się go zapytać, czy nie mogę się zapisać na stałe.

Oczy Aneczki zaświeciły się radośnie. Tak, zdecydowanie Puchoni byli promyczkami szczęścia i dobroci w tych mrocznych lochach, w których z niewiadomych powodów zmuszeni byli warzyć eliksiry. To było coś, czego nie rozumiała przez wszystkie lata nauki tutaj. Czy nie byłoby rozsądniej siedzieć nad kociołkami w dobrze wentylowanej klasie z dużymi oknami?
- Na stałe? Och Val, byłoby cudownie! Na pewno się zgodzi, przecież każdy może brać udział w kołach naukowych. - szepnęła,. żeby nie zakłócać pracy pozostałym. - Ale oczywiście, warto spytać. I dziękuję za te błonia, zabiorę coś do jedzenia i pogadamy. Bo wydajesz się taka zamyślona, zupełnie jakby trapiły cię jakieś troski.

Obserwował każdy ich najmniejszy ruch, podgryzając ciasteczka i w myślach robiąc sobie notatki. Raz na jakiś czas wzmacniał też barierę, bo wybuchów było zdecydowanie więcej niż się spodziewał. A może i wcale nie był zaskoczony? Ciężko było powiedzieć, gdy jedyne co naprawdę czuł, to jedno wielkie rozczarowanie. W końcu spojrzał na zegarek i westchnął - czas zamykać interes.
-Dobra, kochani, na dzisiaj koniec! - Zarządził, a gdy wszyscy odsunęli się od kociołka, zdjął barierę, jaka się wokół niego znajdowała i podszedł do naczynia, gapiąc się przez kilka sekund w jego wnętrze. -Nie wiem co żeście robili przez ostatnie lata, ale widać, że nie to, co powinniście. - Zarzucił żartobliwie, choć z tym, co reprezentowali dzisiaj, raczej nie wróżył im pomyślnie zdanych egzaminów. -Ale nie marudzę, to była rozgrzewka. Jak w czerwcu nie wyjdziecie mi stąd z postępem, to rzucam się wielkiej Kałamarnicy na obiad. A teraz lećcie korzystać z faktu, że jeszcze nie zajebali nas górą zadań domowych i sprawdzianów. - Machnięciem różdżki otworzył drzwi do sali, dając tym samym znak, że absolutnie nie ma im już nic do powiedzenia, po czym momentalnie zabrał się za sprzątanie bałaganu, jaki tutaj zrobili.  
Dopiero po chwili zorientował się, że ktoś do niego mówi. Odwrócił się i uśmiechnął na widok Valerie, która pytała o stałe członkostwo. Miód na Maxiowe serduszko, zdecydowanie.
-Śmiało, zapraszam! Przyjmuję z otwartymi ramionami każdego, kto nie boi się tu przyjść. - Puścił jej oczko, rozbawiony tym, co się o nim mówiło. Wiedział, że jego metody są raczej mało tradycyjne, ale widział też, że w większości dzięki nim jest w stanie dotrzeć do innych i udowodnić, że eliksiry to coś więcej niż kucie na pamięć receptur.

//zt dla wszystkich

@Lockie I. Swansea @Wacław Wodzirej @Anna Brandon @Allison Grey @Terry Anderson @Scarlett Norwood @Wiktor Krawczyk @Valerie Lloyd @Drake Lilac @Anabell Goldbird  @Jamie Norwood @Elaine Morieu @Mina Hawthorne @Josephine Harlow

To tylko kwestia czasu, kiedy i mu kapnie z nosa, a noce staną się walką o oddech. Kaszel zostanie narzędziem tortur chcącym wyrwać mu płuca, temperatura ciała podskoczy w takiej skali, która wykluczy go z zajęć na dobre. Potem zaległości, nadrabianie, całkowicie mu się to nie widzi, dlatego z chęcią użyczy rąk do stworzenia eliksirów leczniczych, a dokładniej pieprzowego. W sezonie jesiennym praktycznie zawsze szkolna pielęgniarka, jak i nauczyciele uzdrawiania mają co robić, dlatego nic dziwnego, że koło pozalekcyjne Laboratorium Medyczne ma pomóc urobionemu po pachy gronu pedagogicznemu. Czeka go wyprawa do składzika, jeszcze legalna, aż nie chce wychodzić się z tego miejsca bogatego we wszystko, co dusza prawdziwego eliksowara zapragnie.
Sięga po hibiskus ognisty kilka jego czerwonych pędów, z jeden kwiat i liście. To groźna roślina może poparzyć. Nie jest zielarzem, ale znajomość roślin jest ważna dla Dear'ów, w końcu na nich opiera się cała baza przygotowania mikstur. Pokrzywa lekarska i mięta pieprzowa, które pachną świeżo to główne składniki, jakich potrzebuje do sporządzenia eliksiru na przeziębienie. Jeszcze kilka ziół, znajduje się w jego torbie na ramię, którą wziął ze sobą, aby następnie udać się do wyznaczonego stanowiska, już czekającego dawno na niego.
Jedno sprawne poruszenie różdżką, a pod kociołkiem bucha płomień, podgrzewając wodę, za nim jednak Gale wrzuci składniki, zabiera się za obmycie potrzebnych mu roślin, aby następnie sięgnąć po moździerz, w którym gniecie liście pokrzywy na zieloną papkę. W międzyczasie ma jeszcze chwilę, aby doprawić trzema listkami mięty wodę w kociołku, z którego po chwili wydobywa się przyjemny zapach. Zostawia ugniecioną papkę, aby zabrać się za dodanie szczypty pieprzu, ale ostrożnie w końcu ma być to eliksir pieprzowy, a nie ekstrapieprzowy. Wrzuca papkę z pokrzywy, mieszając chochlą zgodnie ze wskazówkami zegara. Mikstura jeszcze nie nabiera odpowiedniego koloru, w końcu brakuje kwiatu hibiskusa ognistego i jego pociętych pędów, które przygotowuje za pomocą prostego tnącego zaklęcia. Czeka chwilę, aż bulgocząca woda wydobędzie sok ze składników, aby następnie mieszając wrzucić dwie ostre, małe papryczki. Wszystko musi się gotować jakieś pół godziny na wolnym ogniu, dlatego za pomocą różdżki zmniejsza temperaturę, siada, wczytując się w podręcznik do eliksirów, jak to ma w zwyczaju, czekając na rezultat warzenia swojej mikstury. Czasami patrzy w stronę zegara, a kiedy odpowiedni czas upływa, ponownie zagląda do kociołka, mieszając w nim chochlą, aby następnie wygasić ogień pod kociołkiem i poczekać do przestygnięcia udanego eliksiru pieprzowego. Ciemnoczerwony z czerwonymi drobinkami płyn, jak i ostry zapach świadczy, o tym, że Gale wykonał dobrą robotę. Mikstura stygnie, a on na koniec przelewa ją do przygotowanej na ten moment buteleczki, za nim jednak postanawia ją odpowiednio zabezpieczyć. Próbuję łyczek dla pewności, czy aby smak również jest odpowiedni — tak, intensywny, pieczący. Pozostaje nic innego, jak posprzątać stanowisko, a następnie udać się do składziku z eliksirami, aby uzupełnić szkolny zapas.
Nie uważa się za bohatera Hogwartu, po prostu lubi po zajęciach albo zerwać się z lekcji i w ciszy, cierpliwie zająć myśli tym, co potrafi robić najlepiej — warzyć eliksiry.

| zt

Nastawienie do eliksirów: Eliksiry ponad wszystko
Różdżka: 9 i 1/4 cala, jesion, róg fauna (+4 do eliksirów)
Przygotowanie do lekcji: 2 (nawet mnie to nie dziwi)

Eliksiry to eliksiry, nie mógł się nie pojawić, chociaż po ostatnich zajęciach nie był najbardziej pozytywnie nastawiony. Czuł, że niepotrzebnie zapisywał się na te zajęcia, bo lepiej by wyszedł po prostu spędzając ten czas samemu nad kociołkiem, ale cóż... W tym roku nie mógł już się wypisać.
Wleciał więc raczej na wyjebce do klasy, z mundurkiem w nieładzie, jak to zresztą zawsze i pierwsze co to zdziwił się, widząc tam znajomą twarz kobiety, którą częstował kiedyś drinkami we własnym lokalu. Przywitał się z nią, mając na twarzy porozumiewawczy uśmieszek, po czym zajął miejsce w pierwszej lepszej ławce. No teraz to był ciekaw, czego może się od niej dowiedzieć i miał nadzieję, że czegoś więcej niż od Sanford czy z podręczników, których zresztą nawet ze sobą nie brał.

Nastawienie do eliksirów:  ruby to okropna dupa z eliksirów jest i ich nie znosi
Różdżka: mahoń, wąsy kuguchara, 10 cali, elastyczna
Przygotowanie do lekcji:  (-)2

Ruby i eliksiry to była bardzo skomplikowana relacja. Tak się składało, że szalenie ich potrzebowała do pracy, ale naprawdę była straszną dupą. Nie rozumiała kompletnie nic i zwyczajnie uczyła się wszystkiego co potrzebne na pamięć, jakby właśnie na tym miało to polegać. Nie miała pojęcia jak ludzie mogli sami wymyślać eliksiry, skąd niby wiedzieli, że jeśli połączą oko traszki i pazur salamandry to coś z tego wyjdzie? To była dla niej prawdziwa zagadka. Prawdę mówiąc miała też nienajlepsze doświadczenia z nauczycielami. Alexa była przerażająca, czarna wiedźma też, a Casey był popierdolony i bardzo się cieszyła, że go zwolnili – bo nie wierzyła, że sam zrezygnował. Aż się wzdrygnęła na wspomnienie tego ostatniego, ale zmusiła się, żeby wejść do klasy, w której naprawdę dawno nie była. Obiecała sobie jednak, że się podszkoli w tych głupich eliksirach, skoro już dostała wymarzoną pracę i tego potrzebowała.
Sala była pusta, na co zazgrzytała zębami, ale z ulgą stwierdziła, że ktoś jednak już tam był, nie licząc nauczycielki, która wyglądała jakby urwała się z jakiegoś pogrzebu dla striptizerek. Skrzywiła się jakby zeżarła właśnie wymiotkę truskawkową, ale podeszła do Ślizgona, którego kojarzyła z dziwnych przypałów i tego, że był asem na eliksirach.
— Siema, przysiądę się — powiedziała, właściwie nie pytając o zdanie i już siedziała obok Maxa — Ruby jestem — dodała, bo chyba nigdy ze sobą nawet nie rozmawiali, po czym nachyliła się w jego stronę — Kto to w ogóle jest? — zapytała cicho, machając głową w stronę kobiety, której jakoś nigdy nie widziała, może dlatego, że w zeszłym roku nie była zbyt pilną uczennicą.

Nastawienie do eliksirów: Neutralny. Nie ubóstwia ich, ale też nie jest w nich okropny. Za do zdecydowanie lepiej idą mu niż gotowanie.
Różdżka: Avalońska jabłoń, Łuska Oilipheista, 10 i 3/4 cala (+4 Czarna Magia |+3 zaklęcia za owijkę)
Przygotowanie do lekcji: 5

Do klasy wbił po cichu nawet jak na jego rozmiary. Eliksiry to jeden z tych przedmiotów, które w życiu się przydawały i to bardzo. W końcu o ile taniej było samemu sobie jakiś uwarzyć, niż kupić gotowca za wartość jego trzech wypłat w Gringocie w którym to ostatnio się dorywczo zatrudnił.
Rozpakował się ławkę obok @Maximilian Felix Solberg i @Ruby Maguire. Dwie mordy które uwielbiał i którym w razie czego mógł się pożalić na wyjątkowe problemy futerkowe. Korzystając że lekcja się jeszcze nie zaczęła, zbliżył się do nich z chęcią pogadania. - Cześć. Wiecie coś może o nowej nauczycielce? - Drugą cześć rzucił nieco ciszej, ale no... Ciekawość go zżerała od środka, co w jego przypadku było nieco naturalne. I nie raz dorobił się przez to uszkodzeń rozmaitych. Czy to na Malediwach czy to gdzieś Bóg wie gdzie na Avalonie.
Rok szkolny poza tym dopiero co się zaczął, a nauczycieli równie szybko niekiedy ubywało co przybywało. A o tej która miała prowadzić lekcję nawet nie słyszał.

Nastawienie do eliksirów: przeciętne, ciekawe zajęcia
Różdżka: jawor, 14 i ¼ cala, krew salamandry
Przygotowanie do lekcji: 6

Wie, że zdąży. Czas jest na jej korzyść. Przygotowanie przed zajęciami to bardzo ważna rzecz, zwłaszcza dla stereotypowej krukonki, kujonki. Odpowiednie podręczniki to torby, pergaminy, pióra i mundurek. Nie jakaś szata zarzucona na ubrania, a spódniczka, biała bluzka, krawacik w barwach domu wychowanki Roweny Ravenclaw, a na to sweterek z godłem, z którego wystają białe rękawy. Lubi tak się wystroić, przypominając całemu Hogwartowi, do kogo tu należy. Eliksiry to cudna sztuka, chociaż na ostatnich zajęciach Marcella się nie popisała, ale teraz przed chwilą przed lustrem padła poważna deklaracja ze słodkich ust, że zrobi co w jej mocy, aby zabłyszczeć.
Kiedy wchodzi do sali, spodziewając się profesor Sanford, jej oczom ukazuje się młoda kobieta chodząca między ławkami. Pierwsza myśl to na pewno jakaś studentka, ale dlaczego nie wybrała sobie miejsca?
- Witaj, jesteś taka śliczna. Jak chcesz, możesz usiąść ze mną.- Podchodzi do @Xanthea Grey mówiąc prosto z mostu, nadal spodziewając się Sanford, a nie nowej nauczycielki.

Nastawienie do eliksirów: uwielbia eliksiry!
Różdżka: jodła, włos sfinksa
Przygotowanie do lekcji: 2 ;-;

Aneczka naprawdę uwielbiała eliksiry i się w nich odnajdywała. Była też pracowita, jak to Puchoni mają w zwyczaju. Problem polegał na tym, że choroby nakręcane nadmiarem obowiązków bardzo dawały jej się we znaki. Na zajęcia przyszła kompletnie niewyspana, w dodatku przymulona eliksirami uspokajającymi, które zażyła, żeby nie zakłócać lekcji atakami pressury i neurogny. Zajęła miejsce gdzieś z boku, starając się nie rzucać w oczy. Nie mogła jednak nie zauważyć jakiejś dziuni w absolutnie nieregulaminowych butach, która miała czelność przechadzać się między kociołkami jak gdyby nigdy nic. Ania miała ochotę coś jej powiedzieć, ale odpuściła, czując, że to zdecydowanie nie jej dzień.

Nastawienie do eliksirów: Nadal traktuje ten przedmiot jak zło konieczne
Różdżka:  Włókno z serca widłowęża; drewno: akacja; długość: 10 cali, bez bonusów
Przygotowanie do lekcji:1
Eliksiry...mógł ich nie znosić, ale zaliczyć je musiał. Tylko nie dzisiaj. Zupełnie zapomniał o tych zajęciach, więc jego przygotowanie polegało na zabraniu kociołka i podręcznika. Podobno zajęcia ma prowadzić młoda asystentka. Może da się coś ugrać uśmiechem. Chociaż nie liczył na to szczególnie.
Po wejściu zauważył kobietę, która wyglądała zdecydowanie lepiej niż wszyscy nauczyciele eliksirów, jakich widział. W każdym razie podejrzewał, że jest asystentką, u studentki taki strój mógłby nie przejść. Na wszelki wypadek uśmiechnął się do niej i ukłonił lekko na przywitanie, o ile go zauważyła.
Jego rozważania na temat kwalifikacji kadry przerwało dostrzeżenie @Anna Brandon . I nagle wizja lekcji eliksirów nabrała nieco cieplejszych barw. Co prawda Księżniczka Anna nadal traktowała go jak kolegę, ale przynajmniej z nim rozmawiała, a to już było coś. Udał się prosto do jej stołu i zaczął rozkładać narzędzia, czyli kociołek. Uśmiechnął się do dziewczyny promiennie. Zauważył, że nie jest w najlepszym nastroju, ale może uda się ją rozweselić.
- Całe szczęście, że tu jesteś, przynajmniej ktoś przy tym stole ma pojęcie o eliksirach. - mrugnął do niej.

Nastawienie do eliksirów: uwielbia i idzie jej z nimi dobrze!
Różdżka: włos kwintopeda, osika, bez bonusów
Przygotowanie do lekcji: 3

Musiała, ale to musiała być na eliksirach. Co prawda była nieco zmęczona po ostatnim bieganiu, pracy, szykowaniu miliona rzeczy i innych takich, ale zebrała się w sobie i poleciała do klasy eliksirów, żeby zaraz dopaść do @Maximilian Felix Solberg, właściwie zaraz po tym, jak obok niego znalazła się @Ruby Maguire, do której uśmiechnęła się i wzięła pod boki, zerkając w stronę, w którą i ta patrzyła, zastanawiając się, o kim właściwie mowa, a następnie uniosła lekko brwi.
- Chodząca tajemnica. Ale biorąc pod uwagę, gdzie się znajdujemy, zapewne za chwilę się dowiemy, że oto nastąpiły pewne zmiany w nauczaniu - stwierdziła, wzruszając lekko ramionami, dochodząc do wniosku, że czekała ich najpewniej co najmniej interesująca lekcja. Nie była pewna, co z niej wyniosą, poza składnikami, które przypadkiem wpadną im w ręce, ale nie przejmowała się tym jakoś szczególnie mocno. Uważała, że teraz pozostaje im jedynie poczekać i najnormalniej w świecie zobaczyć, co dokładnie ich czekało, innej opcji nie mieli, a stawianie pytań, chociaż wielokrotnie zabawne, nie wydawało jej się takie w tej chwili.