Polana

Polana

Dużo miejsca, spora odległość od lasu i wyjątkowo krótka trawa - to sprawia, że jest to świetnie miejsce nie tylko do spędzania czasu wolnego (na przykład na kocu), ale też do małych pojedynków na zaklęcia czy ćwiczenia latania na miotle.

Impreza księżycowa:

Księżycowe zakończenie

- Kolejny rok szkolny zakończył się się. Był on trudny i wymagający dla nas wszystkich. Mierzyliśmy się z wieloma niebezpieczeństwami i osobiście jestem dumna z tego w jaki sposób poradziła sobie nasza szkoła. W tym roku puchar domu należy do Gryffindoru, gratuluję owocnego roku! Szczególnie chcę podziękować wszystkim, którzy wspólnie z panem Lancasterem uratowali nasz księżyc! Aby uczcić jego powrót na nieboskłon, zakończenie roku nie odbędzie się w Wielkiej Sali, tylko na błoniach!
Dyrektorka klasnęła w ręce, a wszystkie stoły oraz potrawy zniknęły i przeniosły się na błonia. Z oddali zaczęła grać muzyka, zapraszająca wszystkich na zewnątrz. Jako pierwsza z piedestału zeszła sama dyrektorka, odziana w długą, srebrzystą sukienkę. Ujęła pod rękę Pattona Craine'a, który wyglądał na bardzo dumnego z siebie po raz pierwszy od ery dinozaurów. Taka to pierwsza para poprowadziła hogwardzki korowód na błonia.

Te zaś rozświetlone są jedynie delikatnie, większość lamp to przedmioty magiczne, które odbijają światło księżyca. Ten dumnie świeci na nieboskłonie (na szczęście dla wilkołaków - nie w pełni). Wcześniej już wisiała informacja, by wszyscy na zakończenie roku ubrali się w świetliście. Cekiny, brylanty, świecidełka, a może faktyczna poświata albo magiczne mienienie się kolorami - interpretacja mogła być dowolna. Pod rozłożystym drzewem znajdował się parkiet, a dyrektorka poprosiła Archie Darlinga wraz z Anthonym Moosem, by przygrywali im podczas uroczystości. Odrobinę dalej stoją hogwardzkie stoły z jedzeniem, więc uczniowie nadal mogą zwyczajnie usiąść i porozmawiać. Pogoda trafiła się idealna, bo noc po raz pierwszy od dawna jest bardzo ciepła i przyjemna. Zaś rozglądając się po całym evencie, można znaleźć naprawdę wiele niesamowitych atrakcji.
Pamiętajcie, że napoje na stołach są jedynie bezalkoholowe, więc jeśli próbujecie przemycać coś innego - robicie to na własną odpowiedzialność, dodatkowo rzucacie literką. Jeśli wylosowujecie samogłoskę - jakiś nauczyciel was złapał i na początku następnego roku czego was szlaban. Możecie uznać, że to półfabularny bądź zaczepić kogoś z kadry by was przyłapał!

Stół z przekąskami

Stoły uginają się pod najróżniejszymi daniami, prosto z kuchni. Skrzaty włożyły dziś bardzo dużo pracy w to, by wszystko wyglądało perfekcyjnie. Każde danie ma w sobie coś magicznego. Rzućcie literką, by dowiedzieć się co wybraliście i jakie są skutki waszej potrawy! Jeśli chcecie wiedzieć co jecie, musicie zajrzeć do spisu. Pamiętajcie, że będą one miały tylko jedną magiczną właściwość, opisaną poniżej. W niektórych literkach są podane dwie potrawy, wtedy zwyczajnie wybieracie którą wolicie by wasza postać zjadła. Nie częstujecie się obydwiema.

Potrawy:

Tańcząc z luaballami

Przebudzone istotny magiczne zrobiły wyjątek i dzisiaj również zaczęły tańczyć na parkiecie. Wynurzają się ze swoim nor, wychodzą z zakazanego lasu i uczestnicy imprezy mogą się do nich dołączyć. Jeśli znajdą sobie parę do tańcowania.
Każda osoba z pary rzuca literką. Dotycząc was efekty zarówno waszej kostki jak i waszego partnera.

Tańce:

Nocna kąpiel

Powróciła do nas woda księżycowa! Po długim zaniku księżycu wielu czarodziei rzuciło się na poszukiwania je i okazało się, że dostała ona jeszcze bardziej magicznych właściwości! W uroczym zakątku postawiona jest klimatyczna balia, do której możecie wejść. Jeśli spędzicie tam odpowiednią ilość czasu czyli mniej więcej 20 minut (w przeliczeniu na czarodziejowe - 2 posty), możecie rzucić kostką, bo do końca eventy i w kolejnym wątku (jeśli jest to po imprezie max. dzień) macie magiczne właściwości.
Rzuć by dowiedzieć się jaką genetykę posiadasz:
1 - Hipnotyzer
2 - Pół - wila
3 - Animag
4 - Metamorfomagia
5 - Jasnowidzenie
6 - Legilimencja

Jeśli wylosujesz genetykę, którą już masz - możesz przerzucić kostkę.

Wyścigi patronusów

Co jakiś czas Edwin Harrington zaprasza uczniów na tor przeszkód dla patronusów. Musicie wyczarować swojego pomocnika i przebiec nim skraj zakazanego lasu, po drodze zaliczając jak najwięcej obręczy powieszanych na gałęziach albo lewitujących między drzewami. Oczywiście w jak najlepszym czasie. Nagroda jest warta świeczki, bo wygrany wyścigu otrzymuje własną, spersonalizowaną maskotkę w kształcie waszego patronusa! Za drugie miejsca - macie magiczną lunaballę na pocieszenie.
• Rzucacie kostkę k100. Im mniej tym krótszy czas pokonania trasy. Do tego rzucacie k6, by sprawdzić ile obręczy zauważyliście. Za każdą obręcz odejmujecie sobie 6 punktów w k100. Czyli jeśli wyrzucicie 6, odejmujecie sobie aż 36 punktów.
• W tym wypadku siła waszego czaru nie ma znaczenia, nie macie więc modyfikatora kuferkowego. Za to odejmijcie sobie 20 punktów z k100 za cechę Świetne zewnętrzne oko (spostrzegawczość).
• W wyścigu uczestniczą 4 osoby. Koniecznie umieśćcie kod, który mówi o tym, że uczestniczycie w zawodach i napiszcie którą osobą jesteście. Kiedy 4 osoby podejdą do zawodów i macie najniższy wynik - wygrywacie. Edwin prosi byście poczekali i wkrótce dostaniecie waszą zabawkę. Kiedy dostaniecie ją do kuferka - możecie uznać że Edwin wam ją przyniósł.
• Atrakcja tylko dla osób, które nauczyły się patronusa. Trzeba było odwiedzić Darrena jak robił ćwiczenia, leniwce.

Kod

Kod:: <zg>Atrakcja:</zg> <zg>Trwające efekty:</zg> <zg>Wyścigi patronusów:</zg>Pozostawiasz to tylko jeśli chcesz uczestniczyć w wyścigu. Wpisz tu: Pierwszy/drugi/trzeci/czwarty uczestnik. Sprawdź osoby nad Tobą by zorientować się który jesteś. Kiedy zobaczysz, że jesteś czwarty - wszyscy mogą rzucić. W kolejnym poście umieście tutaj: swoje k100 - odpowiedni wynik k6 - ewentualne modyfikatory = wynik

Jakiekolwiek pytanie kierujcie do @Augustine Edgcumbe

Przyszedł na miejsce, umówiony z Vittorią, targając ze sobą dwie szkolne miotły. Dobrze, że będzie miał okazję do popisania się swoimi umiejętnościami lotniczymi, podczas prostych manewrów. Nie wiedział co ona umie, a czego nie więc założył, że wystarczą na dzisiaj same podstawy. On sobie podbuduję formę przed meczem, a ona miło spędzi czas, a przynajmniej taką miał nadzieję. Zawsze mógł zdarzyć się jakiś wypadek i jedno z nich mogłoby skończyć w skrzydle szpitalnym, które z każdą wizytą Niemca robiło się przyjemniejsze. Nie oznaczało to oczywiście, że jakoś spieszyło mu się tam.

@Vittoria Sorrento

Bardzo dobrze, że wziął miotły. Ona ledwo wiedziała gdzie miotła ma przód, a gdzie tył... Dobra, żartuję. Tak źle z nią nie było. Natomiast nie siedziała na niej od bardzo dawna - ostatni raz na lekcjach, gdy było to obowiązkowe. Quidditcha nie trenowała, bo też nigdy nie sprawiało jej to jakiejś większej przyjemności. Natomiast w myśl odbudowywania swojej relacji z Julkiem uznała, że to może być najlepszy pomysł na spotkanie - on trochę potrenuje przed wielkim meczem, a ona może z dobrym nauczycielem zrozumie w końcu czemu wszyscy tak się jarają lataniem na miotle?
W każdym razie pojawiła się na miejscu w swoich ukochanych trampkach, które z boku już były tak wytarte, że mało brakowało by powstała dziura. Do tego spodnie dresowe i koszulka, jakże by inaczej, z napisem - tym razem padło na "Pyskata od urodzenia". Widząc chłopaka obudziły się w niej naturalne instynkty drapieżnika. Podeszła na tyle blisko na ile mogła (biorąc pod uwagę przestronność polany) tak by jej nie zauważył... A potem pobiegła.
- JULEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEK - Jej krzyk rozdarł powietrze, a ona bez ostrzeżenia władowała się w niego wskakując na chłopaka zupełnie nie przejmując się tym, czy uda mu się utrzymać równowagę, czy też nie. Niezależnie od tego czy ją złapał, czy się przewrócił pod wpływem Tori-tarana, odchyliła się, żeby z zabójczym uśmiechem powiedzieć - No cześć

Gdy czas mu się dłużył, postanowił odłożyć miotły na bok i z pozycji stojącej policzyć wszystkie źdźbła trawy znajdującej się pod nim, przez co nie zauważył zbliżającego się do niego zagrożenia w postaci najpierw przyczajonej a potem rozpędzonej Gryfonki, a przynajmniej do momentu jak zaczęła krzyczeć jego imię. Zareagował szybko dzięki czemu był wstanie złapać biegnącą blondynkę. Zrobił jeden krok w tył próbując uzyskać równowagę, potem drugi, trzeci... czwarty i na tym by się skończyło, bo potykając się o własne nogi runął na ziemi. Powietrze wydarło się z jego płuc przez impet z jakim uderzył o ziemię oraz ciężar Tori, który dość boleśnie go zgniótł.
-Hej- potrzebował chwili, żeby zaczerpnąć oddech i również móc się przywitać- Masz wejście- powiedział wysilając się na cichy śmiech. Miał nadzieję jednocześnie, że sobie nic nie zrobił. Zaraz pewnie się przekona, że to Gryfo-spisek, żeby kontuzjować go i wykluczyć z finału... chociaż raczej farbowana kruko-puchonka nie mogła mu tego zrobić.

Rawr! Groźna Tori dopadła swoją ofiarę! Przyczajona niczym tygrys, szybka niczym gepard... I tu skończyły jej się określenia, choć pasowało by napisać jeszcze ze dwa. W każdym razie poleciała na ziemię wraz z biednym Julkiem ciesząc się w tamtym momencie, że nie jest szczególnie ciężka. Kilka kilo więcej i mogła by go tam zmiażdżyć - a szkoda byłoby zabić nauczyciela już na pierwszej lekcji miotlarstwa. Siedziała sobie na nim patrząc na twarz chłopak z ogromną satysfakcją. Max ostatnio złapał równowagę, to też możliwość przewrócenia kogoś za pomocą swojego ciała i durnych pomysłów była ciekawym doznaniem. Dobrze, że Julek to taka trochę ciapa. Przynajmniej mogła się pośmiać.
- No wiem - Odpowiedziała nie przestając się do niego szczerzyć, ale za to powoli z niego schodząc. Gdy już to zrobiła, wystawiła w jego stronę rękę żeby pomóc mu się podnieść z ziemi - Z góry ostrzegam. Zupełnie nie ogarniam miotlarstwa, więc teraz pewnie ja zaliczę kilka upadków... - Zaczęła już rozglądając się za miotłą, gdy nagle coś jej się przypomniało.
- Ah! Szlaban. Coś zrobił, że dostałeś szlaban Aniele? - Chciała znać każdy szczegół. Nie zauważyła go na potańcówce, to też nie miała pojęcia, że tam się to stało. Wtedy była... Cóż. Zajęta czymś innym.

Podniósł się nie korzystając z pomocy dziewczyny, żeby przypadkiem nie uszkodzić się jeszcze bardziej, po czym rozciągnął sobie plecy. Na prawdę nie chciał sobie nic zrobić dzisiaj, a niestety wszystko wskazywało na to, że prędzej czy później sobie coś zrobi.
-Dzisiaj nie będzie nic skomplikowanego, ale i tak będziesz musiała się rozgrzać, żeby nie ryzykować głupiej kontuzji po jednej lekcji latania- sam też będzie musiał zrobić rozgrzewkę. Pewnie będzie ćwiczył jednocześnie z nią, żeby było jej raźniej. W końcu co to za przyjemność z samotnego biegania albo latania? No chyba nikła o ile nie żadna.
-Złamałem szkolny regulamin- jakoś dzisiaj nie miał ochoty tłumaczyć się ze swojej przygniatającej głupoty. Czasami zastanawiał się jak to było, że dołączył akurat do domu, gdzie powinny być raczej mądre osoby. Zapewne tego się nie dowie, bo Tiara Przydziału mogła być po prostu pijana jak stary woźny, bez urazy dla woźnego w Hogwarcie oczywiście.

Zrobiła smutną podkówkę na twarzy, gdy to odrzucił jej pomocną dłoń, jednak nie był to objaw smutku, a udawana mina mająca zakryć jej wewnętrzne rozbawienie wspólnym upadkiem. Już wiem na kogo Vittoria będzie skakać najczęściej. Gdy ktoś ją łapał zabawa była dużo mniejsza, a sam gest zaczynał zakrawać o coś romantycznego i intymnego. W tym przypadku? Majestatyczny upadek na trawę! Oj będzie ją to bawiło jeszcze długo, to jest pewne.
- Słońce, dla mnie "skomplikowane" jest już samo podlecenie na wysokość centymetra - Stwierdziła śmiejąc się w lekkim zakłopotaniu. Zgodnie z jego zaleceniami zaczęła się rozgrzewać zaczynając od rozciągnięcia całego ciała, żeby pobudzić każdy mięsień i skłonów.
- Ty?! Mój grzeczny Julek złamał szkolny regulamin? I to BEZE MNIE?! - Przykro mi, ale nie ma takiej opcji, żeby Vittoria odpuściła rozmowę o tym. Była zbyt podjarana faktem, że osoba, która chciała ją moralizować sama wpakowała się w kłopoty. Musiałą wiedzieć o tym wszystko. I pogniewać się, że ten fakt odbył się bez jej udziału, no bo ej! To ona go powinna wpędzić w szlaban, a tymczasem poradził sobie doskonale sam. Albo z kimś innym. Aaaa! Musiałą wszystkiego się dowiedzieć.
- No błagam Cię, opowiedz - To mówiąc akurat podniosła się ze skłonu i zrobiła do niego oczy zbitego psa. Błagalne spojrzenie, któremu nie sposób odmówić.

No nie spodziewał się, że będzie aż tak ciężko. Wątpił w to, że jest dobrym nauczycielem, a zgodził się dlatego, że łudził się, że jednak jego uczennica będzie znać podstawy i nie będzie musiał tłumaczyć wszystkiego krok po kroku.
-Ummm- tylko podrapał się po głowie, starając przypomnieć sobie najprostsze ćwiczenia. A może spróbowałby wymyślić coś własnego? Na pewno byłoby śmieszniej, niż podążanie stricte podręcznikowym style nauczania.-To może teraz wskoczysz na miotłę, żeby być te kilka centymetrów nad ziemią?- z tym nie powinna mieć problemu. Przy okazji nie złamie sobie ręki jeżeli by się zwaliła na ziemię, więc nie będzie miała z tym do niego problemu.
-No bez ciebie, bo wybrałem się z zielonym aniołkiem- przygoda z Maxime może i była wtedy krótka, ale miła. Napił się piwka, krótko pogadał, no super. Zamierzał dalej droczyć się z Vittorią, bo w końcu to był już swego rodzaju rytuał.-Opowiem jak porządnie poćwiczysz- czyli jeszcze będzie to odwlekał, oby jak najdłużej.

Znaczy się... No jakieś tam podstawy znała Potrafiła podnieść miotłę. Usiąść na niej... To już coś, prawda? Mogła w ogóle nigdy nie mieć miotły w rękach - wtedy byłoby jeszcze gorzej, a tak? Było... Dobra, co ona się oszukuje. Julek miał przesrane.
Fuknęła coś tylko na niego by wziąć miotłę i z lekkim niezadowoleniem wejść na nią i faktycznie unieść się ten centymetr, a może nawet dwa, nad ziemię. No. Kijek się trząsł, a ona balansowała przez chwilę, by potem i tak postawić stopy na trawie. To był szczyt jej możliwości.
- Zielonych aniołków w szkole jest całkiem sporo - Odpowiedziała myśląc choćby o Sophie, będącej "Aniołkiem Tori". Była jednak pewna, że akurat ona nie wpakowała by Julka w kłopoty. O ile dobrze kojarzyła, to raczej się nie znali.
- No powiedz mi błagam cię, bo mnie ciekawość od środka zżera - Błagała go tam czy siak, będąc niestety zupełnie nie skupiona na tym, co miała robić. Chyba jednak bez opowieści się nie obejdzie. Inaczej ta nie będzie myśleć o niczym innym.

Julius znał tylko dwie Ślizgonki jak na razie, niedługo zapewne pozna kolejną ale to kwestia kilku dni. Obie lubił, ale anioł, który z nim wtedy był to naprawdę dobra osoba. O pewnych uczennicach tej szkoły niestety nie mógł tego powiedzieć.
Widząc jak Gryfonka praktycznie buja się, a raczej trzęsie na miotle, Niemiec prawie się zaśmiał, ale wiedząc, że to raczej na pewno nie podbuduje pewności dziewczyny, powstrzymał się i do niej podszedł.-Postaraj się nieco pochylić, łatwiej będzie ci utrzymać równowagę- powiedział trzymając Tori za rękę, by upewnić ją w jakimś stopniu, że nie zaliczy tego potwornego upadku. Miał nadzieję, że przeniesienie środka ciężkości niżej pozwoli im ustabilizować uczennicę.
-A co dostanę w zamian?- zapytał się z szyderczym uśmiechem. I tak wiedział, że taka historyjka to musi być nagroda, najlepiej za dobrze wykonane zadanie.

Tori nie kojarzyła Maxime, to też nawet nie była w stanie wypowiedzieć się na jej temat szerze. Wiedziała tylko, że ktoś taki istnieje. To wszystko. Jednak jeśli była miła i nie planowała Julka wykorzystywać w jakichś swoich chorych intrygach - nie miała nic przeciwko dziewczynie. Może będzie miała okazję ją kiedyś poznać przez Krukona.
- Pouczasz profesjonalnego gracza?! - Spytała niby to wielce oburzona, gdy kazał jej się bardziej pochylić. Jednak grzecznie wykonała jego polecenie, oczywiście pozwalając się trzymać za rękę. Nie miała lęku wysokości, ale spadać nie lubiła, to też cieszyła się, że ten daje jej jakiegoś rodzaju stabilizację.
- Lepiej? - Spytała zerkając na niego kątem oka. Potem zaczęła się zastanawiać jak go wynagrodzić za to, że opowie jej jakże wyczekiwaną historię zdobycia przez niego szlabanu.
- Życzenia już masz, więc co ja ci mogę więcej ofiarować Juluś? - Spytała przyjmując minę myśliciela, który to rozpracowuje jakiś bardzo skomplikowany problem od którego zależą losy świata - Możesz dostać buziaka - Rzuciła pomysł szczerząc się do niego.

Nawet gdyby Tori była profesjonalnym zawodnikiem, to raczej nazwałby to co powiedział przyjacielską poradą niż pouczeniem. -Oczywiście, że tak grubasie- teraz oprócz droczenia postanowił pójść na małą wojnę- skoro już jesteś stabilna na miotle to wzniesiemy się wyżej trochę- powiedziawszy to, puścił na chwilę rękę dziewczyny, po czym wrócił do niej z miotłą.
-Mam życzenia, faktycznie...- prawie o nich zapomniał, dobrze więc, że miał taką pomocniczkę, która chyba lubowała się w spełnianiu cudzych życzeń.-Za buziaka podziękuję- uśmiechnął się na widok dziewczyny zamyślonej jak jakiś filozof rozważający nad męczącą go od wielu tygodni sprawą. Chyba niedługo przyprawi dziewczynę o ból głowy tym swoim nie roztargnieniem.

Gruba... O Julek. Oooo Julek. Ty chcesz umrzeć.
- Dostałeś kiedyś miotłą w głowę? Albo Avadą w plecy?! - Oczywiście nie obraziła się za ten komentarz, oni bez przerwy się ze sobą przekomarzali w ten sposób, ale musiała zareagować odpowiednio. Oberwie mu się za to. Jak tylko będzie stała na ziemi, bo wtedy będzie znacznie bardziej skuteczna, niż ledwo utrzymując równowagę kilka centymetrów nad ziemią.
- Kurcze... nie ma opcji, żebyśmy polecieli na jednej? Czuła bym się bezpieczniej - Zasugerowała woląc,żeby w razie czego chłopak zadziałał szybko, a nie gdy ona będzie już leżeć na ziemi z guzem na głowie, zastanawiając się co wydarzyło się przed chwilą.
- To nie. Nie wiesz co tracisz - Wyszczerzyła się a propos buziaka - Powiedz mi no. Pocałowałeś nauczycielkę? Upiłeś się na terenie szkoły? Wlazłeś do Zakazanego Lasu? Ktoś Cię przyłapał na seksie z Żoną i zmienił Twoje ubrania w króliki? - Zaskakująco szczegółowy przykład ten ostatni, ale w tej chwili wiedziała już o tym cała szkoła, więc Julek też musiał. Znaczy, wszyscy wiedzieli, że Max coś takiego odwalił. Dziewczyna nie wiedziała, że na zajęciach z Walshem padło również jej nazwisko i była przekonana, że akurat ona pozostaje w trybie incognito.

Miał to szczęście, że nie oberwało mu się ani Avadą, czy innym Niewybaczalnym Zaklęciem, a także nie zdarzyło mu się dostać z miotły... za to tłuczek przytulił twarzą. Dlatego jest jaki jest niestety. Do lekarza po tym nie poszedł, bo przecież co mogło być złego w obrażeniach czaszki i ewentualnie mózgu? No raczej nic... co nie? Oby...
-Możesz być pierwsza- cóż za zaszczyt by ją spotkał, gdyby miała okazję zabić Julius Raucha. TAK, tego niesławnego Krukona. Gdy Vittoria zapytała się go o lot na jednej miotle przez chwilę się wahał, ale nie dlatego, że miał coś przeciwko dziewczynie, tylko dlatego, że jeżeli ona spadnie, to on też, no ale cóż- Pewnie, ty z przodu ja z tyłu- odłożył swoją miotłę dalej mając pewne wątpliwości z tyłu głowy, po czym wsiadł tuż za Gryfonkę obejmując ją delikatnie, by samemu się nie wywalić.
-Chyba jednak wiem- najpierw była Celtycka, a potem godzenie się w komnacie, więc miał jakieś tam doświadczenie z nią-Upiłem się, po czym wziąłem ślub z nauczycielką, z którą przespałem się w Zakazanym Lesie, nie pytaj, bo to była szalona noc- oby tylko się nie spytała o imię nauczycielki- Gdzie moja nagroda?- wyszeptał pytanie do ucha, chociaż jeszcze sekundę temu nie chciał żadnej nagrody... oj tam. Julius na pewno miał problem z pamięcią i można mu to wybaczyć.

JESZCZE mu się nie oberwało. JESZCZE! Przysięgam, Tori specjalnie dla niego nauczy się czarnej magii i czarować tylko po to, żeby mu zagrozić tą Avadą na poważnie ( i nigdy tego nie zrobić), jeśli ten będzie ją tu zaczepiał tak nieładnie. Brzydki Julek. Bardzo brzydki, niemiły Julek. Gdzie są tłuczki jak są potrzebne?!
- I będę... Niech tylko zejdę z tego cholerstwa - Skomentowała swój zaszczyt i fuknęła na niego niczym kotka. Jednak poza przekomarzankami przyszła tu też po to, żeby się faktycznie nauczyć. Ileż można być życiową ciamajdą? Dlatego też usiadła wraz z nim na miotle praktyczne nie reagując, gdy ten ją objął. Nie raz nie dwa mała okazję się do niego przytulić, to też powoli przyzwyczajała się do tego.
- A... No w sumie tak - Zaśmiała się zakłopotana przypominając sobie to, jak ostatnio ją pocałował w Komnacie w ramach prowokacji, a ona po tym mu praktycznie zwiała. Zabawne, jakie to życie jest przewrotne. Jeszcze jakiś czas temu marzyła, żeby to po meczu zrobił sam od siebie. Teraz? Teraz zamierzała go traktować jak kumpla. Nie chciała niszczyć tej relacji. Wystarczy, że robiła to ślizgonka.
- Jesteś tak zdemoralizowany jak ja. Jestem z Ciebie duma - Wiedziała, że ściemnia, ale skoro aż tak mu zależało, żeby zachować to dla siebie, to w końcu przestała dopytywać i udała, że przyjmuje tą wersję, którą jej przedstawił. Z jego pomocą udało się ustabilizować miotłę i... I gdy tylko szepnął jej do ucha przeszedł ją dreszcz, a gwałtowna ucieczka skupienia sprawiła, że miotła szarpnęła gwałtownie próbując ich z siebie zrzucić. Zesztywniała cała wbijając w nią paznokcie - Jaka nagroda? - Spytała zastanawiając się, co się dzieje w jego głowie i o jaką nagrodę chodzi, skoro buziaka odmówił.

Coś miał przeczucie, że to "zejście" nie będzie należało do konwencjonalnych, zwłaszcza, że koleżanka nie czuła się pewnie na nieruchomej miotle znajdującej się tuż nad ziemią. Wolał nie myśleć co się stanie, gdy tylko zaczną lecieć wyżej, albo manewrować lekko. Dobrze, że miał wystarczającą ilość galeonów na w miarę profesjonalne leczenie.
-No możesz poczekać i wymierzyć sprawiedliwość w szkole- śmiesznie na pewno byłoby obserwować, jak nauczycieli zalewa krew. Ryzykował jednak kolejnym szlabanem, przez który na pewno nie miałby ani jednej wolnej chwili.
-Nie, ja jestem grzeczny- no i nikt o nim nie plotkuje, a co najważniejsze, nie robi sobie wrogów wśród uczniów. Nie był pewien co do nauczyciela transmutacji, ale ten typ chyba po prostu nikogo nie lubił.-Ty też powinnaś być- bycie grzecznym to spokojniejsze noce i mniej kłopotów, zawsze to sobie powtarzał i starał się tego trzymać.
Gdy miotła zaczęła się chwiać, zmienił chwyt, łapiąc miotłę tuż przed sobą, starając się ją uspokoić. Wywrotka na początku lekcji na pewno nie byłaby czymś pożądanym. - Wymyśl coś oprócz buziaków- najwyraźniej jego niezdecydowanie konfundowało także jego koleżankę, ale to już chyba coś do czego będzie musiała się przyzwyczaić. Tak samo jak do miotły, bo gdy ta tylko się uspokoi, wejdą na wyższy poziom lotnictwa.

Kto normalny czuł się pewnie na czymś takim? Ona na prawdę nie miała lęku wysokości... No, ale jezu! Ten kij z kikutem jest kapryśny, niestabilny i Vitt była przekonana, że na pewno myśli (choć miotły nie myślą, ale co tam!) jak ją z siebie zrzucić. Już widać, dlaczego od lat omijała szerokim łukiem miotlarstwo. I nauczyciele na pewno nie mieli nic przeciwko, bo w tym wypadku trzeba było mieć do niej ogromną dawkę cierpliwości.
- I zrobię to. Jeden szlaban w te czy we wte, co za różnica - Stwierdziła myśląc o tym, że jeszcze ma do ogarnięcia jedną czy dwie wizyty u O'Connera. Pergola sama się w końcu nie odmaluje. Ciekawe co będzie następne... ALE! Nadal uważała, że warto było. Teraz też będzie warto. Szkoda, że nie mogła mu zagrozić zrzuceniem z miotły - pewnie sama by się wtedy zabiła.
- Grzeczni nie dostają szlabanów - Odpowiedziała mu natychmiast, ledwo wstrzymując śmiech, który cały czas chciał się z jej wyrwać. Już Julek tego nie naprawi. Został niegrzecznym Krukonem. Będzie z niego dumna nawet jeśli będzie się opierał.
- Mogę Ci strzelić mój autograf na pośladku - To już chyba lepiej ten buziak, co? W każdym razie mimo jej niepokoju miotła się uspokoiła i utrzymywała się nad ziemią dość stabilnie, bez większych turbulencji. No dobrze... -To co... W górę? - Spytała bardzo niepewnie. Dasz radę Vittoria! On jest obok, a Ty masz grande cojones kobieto! Dasz radę! Czekała na instrukcję co zrobić, żeby to coś chciało lecieć, a nie spotkać ją z trawnikiem. Za bardzo lubiła swoje zęby.

Może i dla niej dostawanie coraz to nowych, dodatkowych prac nie było problemem, ale Julius nie widział jakoś szans, na przeznaczanie czasu "sennego" na ten "pracowity". Na dodatek wizja utraty kolejnych punktów, nie była niczym przyjemnym. Po takim wybryku zapewniłby sobie zapewne bilet w jedną stronę na dno jeziora.
-Zachęcam, najlepiej na którejś lekcji- najlepiej to na zajęciach z transmutacyjnym grzybem, żeby jeszcze oberwać od niego książką, czy w ogóle zostać zawieszonym w prawach ucznia. To byłoby coś.
-To był stary Julius- to prawda, od tamtego czasu minęło tak wiele czasu... no może nie "wiele" ale zmienił się. Dzisiaj na przykład miał grzywkę uczesaną bardziej na lewo, a to już coś.
-Możesz sprawić, żeby Ślizgoni stracili kolejne punkty- to byłoby znacznie lepszą nagrodą, a jak byłoby to praktyczne! No po czymś takim Julius byłby w stanie zrezygnować ze swoich życzeń na zawsze.
-Powoli tak, żebyś nas nie zabiła- podczas wznoszenia nie mogło stać się nic złego, ale wolał nie ryzykować. Gdyby jedno z nich umarło, to jakby Niemca miała pobić? Byłoby trudno.

Do wszystkiego można się przyzwyczaić. Do szlabanów, do nadprogramowych prac, do tego że wszyscy nauczyciele znają Twoje nazwisko i tylko jeden jak na ten moment kojarzył ją dobrze - bo z nim mieszkała. Przynajmniej życie nie było nudne, choć szczerze mówiąc... Chwilami mogło by takie być.
- Potem będzie chodziła plotka, że pobiłeś gryfonkę miotłą - Nabrała już trochę dystansu do ich kłótni, to też mogła zażartować na temat tego, jak to plotka obiegła szkołę i odwróciła się o 180 stopni w jej przypadku. Coś podobnego czekało Julka, jeśli to dziewczyna na zajęciach zemści się za jego zaczepki słowne.
- Lubię starego Juliusa, który dostaje szlabany. Zostaw go na dłużej - Skomentowała wciąż ne mogąc przestać się z niego cicho podśmiechiwać. No zrobił jej tym dzień i to bardzo. Jak zwykle wywołał u niej dobry nastrój praktycznie nic nie robiąc.
- Znowu? Julek, ja bardzo lubię swoją twarz. Nie zamierzam znowu robić za worek do bicia - Odpowiedziała mu ze sztucznym oburzeniem, starając się w tamtej chwili nadal panować nad miotłą. No dobrze. Jest dobrze. Lecimy. Powoli zaczęli się faktycznie wznosić trochę wyżej, starając się balansować przy jego pomocy. Odwróciła się do niego przez ramię z wesołymi ognikami, gdy wznieśli się kilka metrów nad ziemię. Było widać, że cieszy się tym małym postępem jak małe, nieziemsko urocze dziecko.

Gdyby faktycznie zaczęła chodzić taka plotka, to niektóre osoby, na przykład pewne Ślizgonki, mogłyby patrzeć na niego bardziej przychylnie, a gdyby jednak miał z tym dużo problemów, to obalenie czegoś takiego nie powinno być problemem.
-Biorę na siebie to ryzyko- powiedział to jakby na potwierdzenie swoich myśli. Mógłby też łatwo sprawić, żeby ta plotka była prawdą, wystarczyłoby zrobić prostą beczkę i nieprzygotowana i niedoświadczona Gryfonka doznałaby bliższego spotkania z ziemią, ale to byłoby bardzo niemiłe i nie w jego stylu.
-Ja go nie lubię- wpędzanie się w kłopoty było bardzo nieodpowiedzialne i męczące. Nie chciałoby mu się wysłuchiwać moralnych przemów Voralberga o tym jak to musi się dobrze zachowywać, czy narzekań jego kolegów z domu, jak to traci bezsensownie punkty. Bez tego wiedział co musi robić, mniej więcej oczywiście.
-Nic twojej twarzy nie grozi, masz swojego rycerza przecież- sprowokowanie Ślizgonów do zrobienia czegoś głupiego nie było ryzykowne dla Tori... raczej- To moje życzenie, proszę- powiedział robiąc przy tym maślane oczy. Poza tym miał nadzieję, że jednak uda mu się przekonać dziewczynę do spełnienia go.
-Teraz przelećmy się trochę, na początku powoli- nie musieli rozwijać nie wiadomo jakich prędkości na pierwszej i oby nie ostatniej lekcji latania. Dzisiaj wystarczyłoby, żeby Vittoria oswoiła się z przemieszczaniem się na miotle, no i może jakiś prostych manewrach.

Beczkę... Niech robi. Jest duża szansa, że Tori momentalnie się w niego wczepi paznokciami tak, że po wylądowaniu na ziemi pierwsze co, to będzie musiał odratowywać przedramiona rozdrapane do krwi. Także cóż, nie polecam. A oberwać i tak oberwie, ale nie tak bezpośrednio. Vitt weźmie go w którymś momencie z zaskoczenia - tak jak z zaskoczenia się dzisiaj z nim przywiała.
- Ten zły jest bardziej interesujący i ponętny. Nie wiesz, że kobiety lecą na niegrzecznych chłopców? - Postanowiła się z nim jeszcze podroczyć w tym temacie. Nadal ją skręcało by dowiedzieć się za co na prawdę ma ten szlaban, ale skoro postanowiła nie pytać, to pozostała przy tym i nie pytała.
- Czyli co... Ja ich prowokuję, ty przyjmujesz na siebie ciosy? Taki jest plan? - Upewniła się kiwając z niedowierzaniem głową, gdy ten spróbował ją potraktować spojrzeniem szczeniaczka. Problem był taki, że ona na prawdę nie wybierała sobie "dzisiaj tego ślizgona zepsuję, a dzisiaj tego". Oni sami się jakoś trafiali i... I to wszystko jakoś tak samo wychodziło.
- No to heja - Była już trochę pewniejsza siebie... Chwilę milczała. By potem obejrzeć się na niego przez ramię i z zabójczym śmiechem zapytać - Jak? - Nie wyjaśnił jej jak sprawić, żeby to cholerstwo leciało do przodu! W tej chwili niestety na prawdę czułą się jak głupia blondynka. Dobrze, że on też był blondynem, bo dzięki temu nie mógł jej rzucić co do tego uwagi.

Julius był cały czas ponętny, kiedy spał, jadł i się uczył, bo nic więcej nie robił. Kiedy był zły, ludzie zapewne po prostu brali go za idiotę, a tego nie chciał.- Wolę, żeby nie leciały na mnie- wystarczyły mu epizody jak na Celtyckiej, lub jedna ewentualnie dwie dziewczyny niż latanie z kwiatka na kwiatek. Patrząc długoterminowo coś takiego z pewnością byłoby męczące.
-Jedna już taka poleciała i prawie mnie połamała przed chwilą- trochę śmieszek z niego lekki, bo odniósł się do dzisiejszej szarży Vittori na niego. Przynajmniej zachciało się jej to zrobić tutaj a nie na twardej posadce.
-Tak, dokładnie taki- po ćwiczeniach z tłuczkami i piłeczkami tenisowymi, Julius zapewne nie przejąłby się kilkoma ciosami w twarz, zwłaszcza jeżeli wymierzałby je jakiś słaby Ślizgon. Gdyby natomiast miał dostać zaklęciem... no to cóż, zdarza się, w końcu to szkoła z czarodziejami.
-Pochyl się lekko do przodu, złap pewnie miotłę i kopnij lewą nogą w witki- nie był pewien, czy to zadziała, bo on po prostu najzwyczajniej w świecie o tym nie myślał. Wskakiwał na miotłę, z myślą "wzium brum leci Krum". Szybko się jednak zorientował, że dziewczyna nie ma jak tego zrobić, więc samemu wprawił miotłę w ruch- O tak, właśnie- może i była to tylko teoria, ale to zawsze lepsze niż nic.

-No dobrze, to lecieli - Złapała go za słówko przekręcając kwestię jego fanek na fanów, bo kto wie. Może Julek lubił zarówno jeden jak i drugi obóz? To by się nawet zgadzało, bo skoro oni mieli swój moment, a Tori czasem śmiała się, że ma "grande cojones", to mogła niemalże robić za jedną i drugą stronę mocy. Nawet przez chwilę zamieniła się w faceta i była zajebiście przystojna.
- No leciała no. Szkoda, że się nie zorientowałeś wcześniej - On śmieszkował, a ona również żartobliwym tonem rzuciła mu uwagę, która była cóż - poważna. Była ciekawa, czy wyłapie szczerość w jej głosie odnośnie tego, co się między nimi przez chwilę działo. Przynajmniej z jej strony. Teraz... Teraz miała w głowie tyle sprzecznych informacji, że już sama nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Julek natomiast wskoczył do szufladki "dobry kumpel" i to jej na ten moment odpowiadało.
- Coś podziałamy - Zaśmiała się - No właśnie. Nawiązując do życzeń. Pamiętasz mazak? Wygrałam jedno... - To mówiąc na jej twarzy pojawił się złowrogi uśmiech, a w głowie rozbrzmiał jej kochany, demoniczny śmiech - Moje życzenie. Życzę sobie, żeby od dzisiaj, każde Twoje jedno życzenie było równoznaczne z życzeniem dla mnie. Zawsze gdy ty czegoś będziesz chciał, ja będę mogła czegoś chcieć - BUM SKARBIE! Nic intymnego, nic zboczonego jak mu sugerowała przez cały czas. Coś, co w końcu wprowadzi sprawiedliwość do ich małych gierek. Oj ta Tori. Czyste zło.
Wysłuchała Julka poleceń i zwróciła uwagę na pokaz. No dobrze. Postarała się powtórzyć dokładnie jego ruchy i faktycznie, miotła poleciała do przodu niosąc ich dwójkę powoli przed siebie. Trzeba przyznać, że jak kogoś totalnie zielonego, to był na prawdę wielki postęp. Była z siebie ogromnie dumna, gdy tak sunęli tempem ślimaka nad ziemią. Dziecięca radość znów wykwitła w jej oczach. Musi się pochwalić Maxowi potem!

Nie miał szans, żeby się zorientować, skoro był tylko niepełnoletnim głupiutkim, a przy tym niesamowicie kochanym Krukonem. Dla niego rzeczy lub sytuacje, których musiał się domyślać były czymś ponad niego. Nie umiał wyłapywać drobnych wskazówek, czy sugestii, jak zwał tak zwał.-Trzeba mi zawsze dawać dużo czasu- albo też wystarczy nie brać w międzyczasie ślubu, czy podejmować decyzji, które jednak mogłyby wpłynąć na poczynania Julka, gdyby ten ogarnął coś na czas następnym razem.
Gdy tak sobie siedział na miotle, dziewczyna przypomniała mu o pewnym małym, lecz istotnym fakcie, jakim był ich zakład związany ze zrobieniem autografu mazakiem, albo po prostu znalezieniem mazaka, nie pamiętał już dokładnie. -Niech będzie- gdy zaczął wsłuchiwać się w to co mówi Tori, lekko się wzdrygnął w obawie, że jednak zaraz pojedzie po bandzie.
-W takim razie mam życzenie, żebyś nas dzisiaj nie połamała- lepiej się było zabezpieczyć w minimalnym stopniu i jednocześnie przekonać się w jakiej kategorii znajdować się będą jej życzenia.
-Ładnie- pochwalił Vittorię po wykonaniu kolejnego jego polecenia- Teraz spróbuj lekko przyspieszyć, ale nie za bardzo, żeby nie stracić kontroli nad miotłą- powoli przechodzili do kolejnego etapu podstawowej nauki. Jeżeli dobrze wszystko pójdzie, wystarczyły już tylko jeden, czy dwa manewry, żeby uznać dzień za udany.

Julek był uroczym głąbem, co więcej można na ten temat powiedzieć? I potrzebował jasnych sugestii, ale Tori choć bardzo szczera i otwarta w większości przypadków, tak nie jest kombajnem - nie mogła zawsze być aż taka prosta i dosłowna we wszystkim, bo inaczej nie byłaby kobieta.
- Mam mało cierpliwości - Odpowiedziała mu zgodnie z prawdą, zerkając na niego i uśmiechając się cóż... Przepraszająco. Mało cierpliwości i przede wszystkim żyła zbyt szybko, by na kogoś czekac. Potrzebowała kogoś, kto za nią nadąży, a nie ją spowolni.
Prawda jest taka, że już wcześniej się zgodził, zatem teraz nie miał nic do gadania. Teraz będzie musiał zdecydowanie rozsądniej dobierać momenty, w których wykorzysta swoje życzenie i... I zdecydowanie tego nie zrobił, bo już chwilę moment zmarnował jedno na coś tak oczywistego, przy okazji i jej dając.
- Ja nas nie połamię. A Ty następnym razem idziesz ze mną poszukać miejsca w Hogwarcie, w którym będzie mi działał laptop - Życzenie za życzenie. Od dzisiaj właśnie tak to będzie wyglądać Julek. Ciekawe, czy Krukon zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo mogli się teraz oboje nawzajem wrabiać w przeróżne akcje.
- Ale... ale my już lecimy szybko - Wcale nie... Natomiast dla dziewczyny to i tak było już dużo, to też nie była pewna czy jest gotowa na przyspieszenie. Zgodnie jednak z jego sugestią pochyliła się trochę bardzie i pozwoliła by miotła minimalnie przyspieszyła.
- Nie jesteś nawet złym nauczycielem powiem Ci - Rzuciła mu komplement widząc, że i tym razem jakoś sobie radzi, choć miotła zaczęła się trochę trząść, co jasno wskazywało na to, że Tori powoli traci skupienie.

Najwidoczniej nie było im dane być razem, ponieważ chłopak nie należał do tych szybkich, co już zaznaczał prawdopodobnie. Nie był też pewien, czy ktoś z małą ilością cierpliwości miałby przyjemność zadawania się, dlatego postanowił nie odpowiadać na tę część wypowiedzi i jedynie wzruszył ramionami.
-Żadne mugolskie urządzenie nie będzie ci działać głupolu- chyba udało mu się właśnie wywinąć z realizacji życzenia Vittori. On to jednak był spryciarzem, nie ma co. Gdyby nie to, to zapewne w najbliższej przyszłości latałby jak idiota po szkole szukając takiego miejsca... no chyba, że jest co było mało prawdopodobne.
Zaśmiał się, gdy usłyszał, że lecą szybko, nie dlatego, że wziął jej słowa na poważnie, a dlatego, że gdyby polecieli naprawdę szybko to ktoś mógłby mieć niemiłe wrażenia z tego lotu.
-Najlepszym- poprawił Gryfonkę, nie dodając, że był najlepszym ze wszystkich, których zapewne spotkała i mieli po szesnaście lat.- To teraz spróbuj lekko zakręcać raz w jedną, a raz w drugą stronę- slalom także nie powinien być problemem, zwłaszcza przy takiej prędkości, przy której miotła jest lepiej sterowna niż przy wolnych lotach.