Ciągnąc go za włosy tylko jeszcze bardziej napędzała całą tą złowieszczą machinę. Każdy jej brutalny gest powodował u niego jeszcze większe zaangażowanie i wymuszał coraz to ostrzejsze reakcje.
- Nie? - Powtórzył po niej, kiedy odciągnęła go za włosy w tył i wbiła w jego szyję usta, zęby, paznokcie. Jego głos drżał od skrywanego gniewu, że ośmieliła mu się odmówić. Wcisnął palce jeszcze dalej, jeszcze mocniej chcąc ją ukarać za niesubordynację. Dreszcz ekscytacji przebiegał mu wzdłuż kręgosłupa, a wtedy zassało ich wprost do gumowej rury. Wyrzuciło ich w tak niespodziewanym miejscu, że Cassius ledwo zdążył cofnąć dłoń spod jej bielizny, a już oboje gruchnęli na łóżko. Tylko przyjazny uśmiech losu sprawił, że Swansea nie wylądował na Dinie. Gdyby tak się stało, swoją wagą mógłby nie tylko ponabijać jej siniaków, ale i może coś jej złamać. Przy nim wciąż była tak mała…
- Pfe, popierdoliło cię? - Warknął, wydmuchując gwałtownie powietrze, gdy uniósł się na łokciach, a następnie usiadł na piętach. Lądowanie było zaskakująco miękkie, a zapach znajomy. Lekki aromat farb i papierosów unosił się w powietrzu. Pościel pachniała domem. Skonsternowany rozejrzał się wokół, orientując się, że teleportowała ich wprost do jego pokoju. Nie pytał skąd wiedziała gdzie mieszka. Nie zdawał egzaminu na teleportację, nie miał nawet pojęcia, że takie magiczne zniesienie mogło być nienormalne i dziwne. Zamiast myśleć nad rzeczami nieistotnymi, Cassius wykorzystał okazję i dopadł do Harlow, aby złapać ją za nadgarstki. Usiadł na jej biodrach, krzyżując jej ręce ponad głową.
- Powtórz to - powiedział, patrząc na nią z niemym wyzwaniem. - Powtórz swoją odmowę. Za kilka minut będziesz mnie o to błagać. - Zapowiedział jej jak zwykle arogancko i tonem, który kolejnego sprzeciwu już by nie zniósł. Jego jasne oczy były naelektryzowane od gniewu, podniecenia i upojenia alkoholowego. Lot trochę go otrzeźwił, ale nie na tyle, aby był w stanie cofnąć się w takim momencie. Przełożył jej chude nadgarstki do jednej dłoni i wcisnął je wprost w miękkie poduszki. Wyraz jego twarzy nie pozostawiał żadnych złudzeń co do tego co właśnie planował zrobić. Lekki uśmiech błąkał się na jego wargach, gdy jeden z jego palców odnalazł drogę na jej brzuch. Chwycił za krawędź jej bluzeczki i pociągnął ją w górę. Wysoko. Po nieznośnie długich sekundach zarzucił ją na jej twarz, aby nie mogła go zobaczyć.
- Zobaczymy jak ci się to podoba. - Wymruczał, ponownie korzystając z tego niskiego, cichego głosu zarezerwowanego do tej pory jedynie na groźby. Nachylając się do jej brzucha wysunął język. Dotknął nim jej skóry i przeciągnął krótko. Sekundę później pocałował to samo miejsce, a także trzy następne trochę wyżej, bliżej żeber.

Była w jakimś innym zupełnie miejscu, zakamarku własnego umysłu do którego nie było klucza, ba, nie było tam nawet drzwi czy okien. Wepchnął ją w tę ciemność swoją zaborczością, brakiem dystansu, zawsze podczas ich niekończących się potyczek pomiędzy nimi nawet nie fizycznie, ale psychicznie funkcjonowała przestrzeń nienaruszalna. Jak pole walki, jak szachowa plansza, po której z gracją pionków i skoczków poruszali się w paskudnym tańcu złości i zawiści. Dziś przekroczył ten mur, dziś przewrócili tę szachownicę, a Dina absolutnie nie potrafiąc znieść jakiejkolwiek namiastki porażki wpadała do czarnej jamy podświadomości, gdzie to już nie były żarty.
Nie mogłaby przeżyć czyjejś dominacji, nie mogła tego znieść, każdy jego oddech w pobliżu jej skóry sprawiał, że jej się klepki w głowie luzowały, a spomiędzy pęknięć jak ropa z głębokich podziemnych złoży, płynęła gęstą kaskadą niechęć. Jeśli Cassius się spodziewał, że będzie grzecznie leżała i czekała na pieszczotki jak jakaś jego kochanka to czekał go cały szereg ciężkich chwil, lubieżności przeplecionej potrzebą powiedzenia "Wygrałam." Bo, nie oszukujmy się, tu nie chodziło o sprawienie drugiej osobie przyjemności - Dina nie była nawet pewna, czy byłaby w stanie odczuć takową podaną jej z rąk Swansea, a jeśli nawet to czy jej umysł nie zagotował by się i nie zablokował zupełnie przed przyznaniem tego faktu.
Nie była przekonana czy to się uda. Znała lokację jego sypialni z tych kilku sekretnych odwiedzin Caelestine, ale po pierwsze - miała wątpliwości co do sukcesu teleportacji łącznej będąc w takim stanie w jakim była (alkohol w uszach w najlepsze szumiał piosenki swoich ludzi), po drugie mogli wylądować w ścianie albo jakimś syfie, które Cassius pewnie składował w swojej norze. Zdziwiła się, choć nie do końca w pełni świadomie, kiedy jej błędny wzrok omiótł estetycznie przyjemną przestrzeń, wielkie naścienne malowidło, majaczące w ciemnościach meble. Bardziej jednak niż to co widziała podziałał na nią zapach tego pokoju, zapach Cassiusa Swansea wzięty do potęgi trzeciej. Perfumy, papierosowy dym, który zdołał już wgryźć się w ściany, meble, pościel pachnąca jego złymi snami, farba, rozpuszczalnik, daleka nuta terpentyny i fikserów. Rozchyliła usta w grymasie, odsłaniając zęby w tak charakterystycznym wyrazie niezadowolenia, widok, który ślizgon zdążył już pewnie poznać przez tyle lat. Jak zwierze odsłaniające kły w ostrzegawczym geście - a on, jak zawsze bezczelny, nic sobie nie robiąc z tych niewerbalnych komunikatów przygwoździł ją wgniatając w materac, poduszki, gadając brednie.
Zaśmiała się gardłowo patrząc na niego wcale bez cienia rozbawienia, patrzyła na niego wzrokiem, który poza mętnością spowodowaną wciąż dającym się zdrowo we znaki alkoholem, obiecywał mu tylko krzywdę.
- Puść mnie, to Ci pokaże jak błagam. - warknęła zadzierając podbródek i rzucając się gwałtownie naprzód, jakby rzeczywiście więcej miała w sobie z kąsającej żmii niż z ładnej, młodej kobietki. Jak zwierze szukała tylko szczeliny w tym beznadziejnym układzie, wiedziała, że nie ma szans z nim wygrać siłowo musiała więc liczyć na jego drobne potknięcie. Z głębi trzewi wyrwał się niski pomruk niezadowolenia, który urwał się w momencie, w którym wilgoć jego języka zetknęła się z jej jasną skórą.
Znieruchomiała.
Na chwilę, dwie, niespokojnie wyczekując w napięciu gdzie padnie kolejny, arogancki atak. Choćby chciała być niewzruszona, wrażliwa skóra reagowała gwałtownymi spięciami mięśni, a spod materiału koszulki w statecznej ciszy pokoju było słychać jedynie przerywany oddech. Czy były to rozkoszne westchnienia czy agonalne dławienie się wściekłością? Mięknąc zupełnie wyczekiwała momentu, w którym jego umysł zaprzątnie się czymś innym, by korzystając z okazji uwolnić jedną rękę i kompletnie na ślepo celując, walnąć go prosto w twarz.
- Bezczelny... - zagrzmiała niskim tonem, zagłuszonym przez tkaninę bluzki.

Puść mnie, dobre sobie. W jego głowie nawet przez moment nie postała myśl, wedle której warto byłoby ryzykować oddaniem jej kontroli nad sytuacją, nawet na jedną chwilę. W jego głowie mieszkał demon, który dominował. Jego złośliwe macki wyziewały z jego oczu i słów, nasączając każdą wypowiedź niczym nieuzasadnioną stanowczością. Nieznoszący sprzeciwu nie od dziś, nie od wczoraj. Niedelikatny, zaborczy, a przede wszystkim cholernie ambitny. Pokazanie jej kto jest silniejszy było zapisane w jego genach. Za nic miał fakt, że był mężczyzną - większym, silniejszym od drobnej blondynki. Ich nieustanne wojny jeżeli czegokolwiek go nauczyły to z pewnością tego, żeby Dinie Harlow nigdy nie dawać forów i nie patrzeć na nią jak na kobietę, partnerkę, przyjaciółkę, człowieka. Dla niego była tylko wrogiem. Śmieciem zgarniętym z drogi, przyklejonym do buta i nie chcącym się odkleić, a wcześniejsze ich wojny wydały mu się nagle pojedynkami na plastikowe żołnierzyki. Bezcelowe, naiwne. Puste wyzwiska, dziecinne przepychanki. To było przyjemne, podniecające, przepełniające Cassiusowe naczynie z odbębnioną codzienną porcją złośliwości. Poprawiała mu humor. W dniu dzisiejszym nie było o tym mowy. Zaprowadziła go na samą granicę. Pozwoliła mu dotknąć najmroczniejszej strony siebie. Poznała go agresywnego, a dzisiaj także pijanego, głodnego skrawka ciała. Skłonnego rozbudzić nie tylko w sobie, ale i w niej najgorsze możliwe intencje. Chciał dotknąć ją do żywego i wyrżnąć jak namoczoną ścierkę. Patrzeć jak skapuje z niej silna wola. Kąpać się w jej łzach. Złamać ją i oblizać się na widok resztek, które po niej pozostaną. Im bardziej się szarpała, tym bardziej miał chęć, aby to wszystko wprowadzić w życie. Już samo wciśnięcie jej w materac ponownie sprawiło, że poczuł ucisk w podbrzuszu. Potem skrępował ją własnymi rękami, a ona szczerzyła kły, miotała się, mruczała i unosząc podbródek spluwała mu w twarz swoją pewnością. „Nie zrobisz tego”. Zakład, że zrobię?
Drżący od skrywanego wewnątrz podniecenia, ugryzł ją na wysokości żeber. Zassał jej skórę do wewnątrz własnych ust, ciągnąc ją gdy się odrywał, aby zapewnić jej dodatkowe wrażenia. Obserwował przez sekundę fioletowy wykwit, którym ją naznaczył i uśmiechnął się do siebie. Czy w jego oczach lśniło już szaleństwo czy to tylko alkohol i ogarniająca go gorączka?
-Bezbronna - odszepnął, nie mogąc powstrzymać fascynacji, która wdarła się do jego głosu.

Oddanie jej kontroli było ryzykiem, którego podejmować się nie powinien, choć fakt, że chciał się przed tym wzbronić wcale nie sprawiał, że taka sytuacja nie nadejdzie. Postrzeganie ślizgonki przez pryzmat jej filigranowej budowy i delikatnej aparycji było najczęstszym błędem popełniany w kontaktach z tą osobą. Wielokrotnie dawała doskonały wyraz temu, że taki z niej mikry przeciwnik, ale jak czarna wdowa której rozmiar nie przekracza centymetra potrafi wykorzystać najdrobniejszą chwilę nieuwagi i ukąsić, sprawiając przewlekły ból. Arachne tkająca swoje niekończące się połacie sieci, uważna, niestabilna, przepełniona goryczą życia. Czemu jesteś taka gorzka, Dina. Czemu jesteś taka zła?
Cała fascynująca plejada słownych przepychanek, którymi cieszyli się do tej pory karmiąc senne w brzuchu potwory była sycąca, wystarczająca, kolory emocji malujących się w czach znane, aż do dziś, do tych kilku łyków zbyt dużo, kilku słów za głośno, kilku gestów zbyt pochopnie. Jak robak przepoczwarzający się w końcu, wystawiający na słoneczne światło toksyczną jaskrawość skrzydeł, tak wychodzące z ciemności potwory raczące się blaskiem nieskończonych możliwości pojawiających się w chwili, kiedy kajdany ograniczeń braku fizycznego kontaktu zostały im zdjęte, jak dzieci przywykłe do rutyny smakujące pierwszy raz w życiu zupełnie odmiennych, egzotycznych stanów świadomości. Czy kiedykolwiek będą w stanie wrócić do tego jacy wobec siebie byli to tej pory? Czy będą głodni więcej i więcej, aż zjedzą się w całości, wypalą zupełnie, wydrą spod skóry ostatnie włókna mięśni, żył, ostatni skrawek kostnego szpiku.
Dłoń piekła ją od niecelnego uderzenia, chwyciła jednak pełną garść jego włosów szukając kontroli przynajmniej w tym jednym momencie, w tym jednym geście.
Animistyczny, praktycznie pozbawiony ludzkiego elementu syk wydobył jej się z gardła, a jasne ciało wiło się zdekoncentrowane nie wiedząc jak reagować na te wilcze zaczepki, czy kulić się i umykać w obawie przed krzywdą czy prężyć domagając więcej. Gęsia skórka jak szereg dzielnych żołnierzy wbiegła na powierzchnię papierowej skóry stawiając na baczność najmniejszy meszek włosków na każdym milimetrze ciała.
- Cassius. - podły śmieciu - Cassius. - powtórzyła kilkoma ruchami uwalniając głowę spod śliskiego materiału koszulki. Trudno powiedzieć czego melodia zaklęta była w tych słowac, daleko im było do pomruku pożądania, ale też obco brzmiały nuty pozbawione złowrogiej groźby. Alkohol intonował wewnątrz jej głowy najgorsze sugestie, z których zgarbione, urażone niewolniczą sytuacją ego tkało szkaradny gobelin zemsty.

Szop pracz wbrew żartobliwej opinii nie jest praczem ze względu na umiłowanie czystości.

Jest praczem dlatego, że prosi się o solidne lanie… znaczy, o spranie go.

2 x zt

2 x z/t

Pojawił się w domu w ciągu raptem dziesięciu minut od całego zdarzenia. Sunąc wzdłuż ściany jak ślepiec, dotykiem długich, bladych palców szukając jedynej właściwej drogi do swojej samotni. Z rozmysłem nie pozwolił Faworkowi sobie pomóc  i posłał go po Elaine. Nie dlatego, że naiwnie sądził, iż uda mu się bez problemu dotrzeć do sypialni. Z tym ewidentnie miał pewne kłopoty, co musiał niestety przyznać, gdy raz czy dwa potknął się i wyjątkowo groźnie zachwiał, w ostatniej chwili łapiąc się czegoś (obrazów?) i trzymając się w pionie. Wysłał go po kuzynkę teraz, a nie za kilka godzin jak zamierzał, bo sądził, że naprawdę przydałaby mu się teraz pomoc. Czuł się zdezorientowany i zagubiony w plątaninie korytarzy, w jakiej zwykle doskonale sobie radził. Bał się. Bał się teleportować do swojego pokoju, w obawie że nie trafi do właściwego łóżka. Bał się tego bardziej, niż stłuczenia kolana o stolik zagracający przejście od tygodni czy poprzekrzywiania wszystkich dekoracji, na które teraz się natykał. Przyznanie się do słabości było o stokroć straszniejsze, niż jej okazanie, a okazywał ją teraz wyjątkowo dobitnie. Na szczęście udało mu się nie spotkać po drodze absolutnie nikogo. Większość Swansea najwyraźniej wciąż pomagała przy wystawie Salazara. Tym razem wyjątkowo mu to odpowiadało. Mógł wcisnąć się przez drzwi i wsunąć na łóżko. Usiadł powoli, nawet nie kłopocząc się ściąganiem z pleców kurtki ubrudzonej teraz od czerwonej farby. Oczy wciąż mu łzawiły, a silnie zaciśnięte szczęki zdradzały, że próbuje gryźć się w język. Oczy paliły go wciąż żywym ogniem, chociaż ból zdążył już zelżeć przez te piętnaście minut, w które to wrócił do siebie. Niewyraźne widzenie go martwiło… delikatnie powiedziawszy. Pokładał w kuzynce ogromne nadzieje, wciąż jeszcze swoim przekonaniem o jej zdolnościach maskując narastającą panikę o własny wzrok.