Powrót do Hogwartu wydawał mi się co najmniej dziwny. Choć mój gabinet niemal idealnie pokrywał się z tym co miałem w Czechach to musiałem przyznać, że samo przebywanie w szkole wywoływało we mnie całą masę wspomnień -  mimo pewnych poczynionych zmian i dużych zmianach w kadrze pedagogicznej Hogwart nie wciąż przypominał miejsce mojej młodości, a co za tym idzie - czasy kiedy byłem beztroskim i wesołym dzieciakiem. Czułem się trochę jakbym wpadł do myśloodsiewni, lecz Hogwart, który miałem przed oczami nie przypominał dramatycznego pola bitwy sprzed dwudziestolecia, lecz cudowne, sielankowe miejsce, które pełen nadziei opuszczałem jako siedemnastolatek. Cieszyłem się z tego powrotu, szczególnie biorąc pod uwagę jak bolesne wspomnienia zostawiłem w Souhvězdí, niemniej jednak musiałem przywyknąć do mojego nowego życia, które mimo nauczycielskiej rutyny dość mocno różniło się od tego co spotykało mnie w Pradze.
Po porannych zajęciach wpadłem do mieszkania sprawdzić czy u dziewczynek w porządku - fakt, że sporą część dnia spędzały ze skrzatem albo opiekunką był co najmniej problematyczny, jednak tu nie mieliśmy dziadków, z którymi mógłbym je zostawić, dlatego to była najlepsza opcja, zaś Hogsmeade pozwalało na szybkie zajrzenie do nich między zajęciami. Po wspólnym zjedzeniu obiadu wróciłem do zamku - trochę po to, żeby pełnić dyżur, trochę dlatego, że miałem do sprawdzenia kilka prac. Wystarczyło usiąść do biurka, by praca pochłonęła mnie do reszty.

@April Jones

April od lat nie wróżyła z gwiazd. Przez podjęcie pracy w Hogwarcie zapragnęła to zmienić - jak wiadomo umiejętności z czasem zanikają, szczególnie, jeżeli chodzi o umysłowe dziedziny nauki. Nie mogła się spodziewać, że będzie tak jak z miotłą, na której usiadła i od razu jej się przypomniało jak wprawić ją w ruch. Nawet jeżeli nie przepadała za tą metodą poznawania przyszłości wiedziała, że musi ją znać. Stanowisko nauczycielki kojarzyło jej się z odpowiedzialnością, nie chciała, żeby jakiś uczeń później jej wytknął braki w wykształceniu lub co gorsza, że na lekcji nie podjęła tematów, którym był naprawdę zainteresowany. Dlatego właśnie tamtego wieczora uznała za stosowne przysiąść na szerokim parapecie w swoim pokoju, zabezpieczyć się przed ewentualnym upadkiem z wysokości, otworzyć okno i zacząć kreślić mapę nieba, na której podstawie zamierzała wysunąć dalekosiężne wnioski i rady na przyszłość. Całkiem lubiła taką aktywność. Siedząc na gzymsie, z nogami wystawionymi na jeszcze nie tak zimne, wrześniowe powietrze czuła się prawie jakby miała dziewiętnaście lat i robiła to samo podczas studiów w Hogwarcie. Spoglądała przez swoją osobistą lunetę na czyste niebo pokryte wieloma gwiazdami, układającymi się w przepiękne konstelacje. Była wniebowzięta, bowiem niebo było tak czyste, że za pomocą magicznego sprzętu mogła nawet dostrzec zarysy planet, przez co same przepowiednie i wróżby mogły być jeszcze lepsze. Machając nogami, gwizdała sobie pod nosem jakieś popularne piosenki, przygryzając wargę w skupieniu. Kiedy skończyła, odłożyła swoje dzieło na biurko i nawet na nie nie zerkając poszła spać, gdyż godzina była dość późna, a ona nie mogła spać do południa.
Kiedy w końcu znalazła chwilę, żeby zająć się swoimi notatkami praktycznie zamarła. Na mapie, w miejscu w którym zdecydowanie nie powinno być punktu, punkt się znajdował. Zaczęła rozmyślać czy się być może nie pomyliła, jednak nie przyjmowała do siebie takiej opcji. W końcu kiedy chodziło o wróżenie, podchodziła do tego bardzo poważnie i nie pozwalała sobie na półśrodki czy bycie niedokładnym. Miała nadzieję, że się myli, ale mniej więcej pamiętała co oznaczał taki omen. Podniosła się z miejsca i praktycznie pobiegła do regału, sięgnęła po stary podręcznik, który dostała od swojej babki i odnalazła opis Marsa i jego otoczenia. Porównała nakreśloną przez siebie rycinę do ilustracji w publikacji naukowej, która może i była dość przestarzała, ale nigdy jej nie zawiodła. Prawie zakrztusiła się z wrażenia, a z jej twarzy zniknął cały kolor. Niewiele myśląc chwyciła popełniony przez siebie rysunek i wybiegła z gabinetu, zamykając za sobą drzwi zaklęciem. W szkole przecież był człowiek bardziej kompetentny od niej z zakresu Astronomii - może nie zdążyła go poznać i nie była pewna, czy jej nie wyśmieje, ale w tym momencie nie miała zbyt wiele do zaryzykowania. Odnalazła gabinet profesora Astronomii i zapukała dość głośno, starając się uspokoić swój oddech. Nie chciała wyglądać jak uczennica, która biegnie po pomoc. Mimo tego, że była całkiem roztrzęsiona zachowywała się kulturalnie i czekała na pozwolenie wejścia do komnat profesora. Nie chciała mu przerywać w czymś ważnym, niezależnie jak rozgorączkowana by nie była.

@David T. Fairwyn

Szczerze powiedziawszy raczej nie spodziewałem się, że ktoś odwiedzi mnie na dyżurze - byłem nowym nauczycielem i w gruncie rzeczy na moich zajęciach nie było dotąd niczego co mogłoby zasiać wśród uczniów większe wątpliwości, zaś nie znali mnie oni na tyle by powierzać mi swoje tajemnice i wątpliwości. Jakieś było więc moje zdziwienie kiedy usłyszałem donośne pukanie do drzwi - wszystko wskazywało na to, że to popołudnie nie miało być jednak tak spokojne jak się spodziewałem, co w gruncie rzeczy bardzo mnie ucieszyło. Korzystając z tego, że akurat ściągałem coś z półki znajdującej się przy drzwiach zdecydowałem się sam otworzyć drzwi.
Gdy to zrobiłem moim oczom ukazała się młoda, rudowłosa dziewczyna. Przez ułamek sekundy próbowałem sobie przypomnieć tą istotkę z moich zajęć i definitywnie nie mogłem skojarzyć jej twarzy z żadnym nazwiskiem, co w moim przypadku było wyjątkowo dziwne. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że przecież stojąca przede mną kobieta nie jest ani uczennicą, ani studentką, lecz członkinią kadry. Młody wygląd April Jones trochę mnie zmylił, lecz na szczęście w porę skojarzyłam fakty, tym samym unikając niepotrzebnego upokorzenia.
- Dzień dobry, profesor Jones - powiedziałem skutecznie ukrywając zmieszanie związane z moim nieogarnięciem - W czym mogę Pani pomóc?
Zadawszy pytanie lekko odsunąłem się w bok wskazując zapraszając kobietę by weszła do mojego gabinetu, jednocześnie gestem dłoni wskazując jej krzesło. Zaniepokoił mnie fakt, że wyglądała na lekko roztrzęsioną, lecz w gruncie rzeczy była dla mnie praktycznie obcą osobą, więc trudno było mi ocenić skąd wzięła się taka reakcja.

April nigdy nie miała problemu z poznawaniem nowych osób - dlatego nie widziała nic dziwnego w odwiedzinach nowego nauczyciela o dość późnej porze. Szczególnie, kiedy na szali leżało przetrwanie świata i niechybna zagłada ludzkości. Tak przynajmniej wydawało się rudowłosej, która prawie wypluła płuca, by dobiec odpowiednio szybko do gabinetu tego-milszego-Fairwyna. April nie miała jeszcze okazji przekonać się dlaczego jeden z braci bliźniaków określany był mianem tego fajnego, a drugiego wszyscy się bali… Cóż, trzeba się będzie kiedyś przekonać.
Kiedy tylko drzwi przed nią się otworzyły uśmiechnęła się szczerze. Nie spodziewała się, że profesor Astronomii będzie pamiętał kim jest, chyba nie była osobą, która zapadała jakoś szczególnie w pamięć. Była przyzwyczajona do tego, że ludzie omyłkowo sądzili, że jest uczennicą lub studentką. Po pierwsze - wyglądała dość młodo i sama była tego świadoma, a po drugie - miała dość luźne podejście do uczniów, z którymi bardziej się przyjaźniła, niż była surowym i karcącym pedagogiem. Często można było ją spotkać, kiedy siedziała z grupką dzieciaków, którym opowiadała o swoich przygodach, albo dyskutowała na jakieś tematy.
- Dzień dobry? - Nie była pewna czy powinna mówić do Fairwyna na ty, czy w sumie tak jak on zaczął - używając form grzecznościowych? Nie chciała go do siebie zrazić, przyszła do niego przecież w bardzo ważnej sprawie. Wiedziała też, że jest on od niej starszy - była w końcu jedną z młodszych członkiń grona pedagogicznego. Poszła więc na kompromis, decydując się na pozostawienie tej decyzji mężczyźnie.
- Proszę, mów mi April. - Powiedziała, po czym przypomniało jej się, że to nie czas na konwenanse. Weszła do gabinetu, podeszła do wskazanego miejsca, ale nie usiadła na krześle, które najwyraźniej stało tutaj, by osoby które potrzebowały pomocy astronoma mogły sobie wygodnie poczekać na interpretację gwiazd.
- Zrobiłam kilka dni temu mapę nieba, wszystko własnoręcznie, przez lunetę. Jestem pewna tej ryciny. Dzisiaj w końcu mogłam ją zinterpretować i jestem przerażona. Jeżeli dobrze pamiętam, to ten układ oznacza we wróżbiarstwie niechybny koniec świata. - Nie chciała zabrzmieć tak dramatycznie jak zabrzmiała. Czekała na reakcję Davida, wpatrując się na niego i podsuwając mu swoją mapę praktycznie pod sam nos.

W gruncie rzeczy byłem wdzięczny kobiecie, że zaproponowała odnoszenie się do siebie po imieniu - nie lubiłem sztywnych konwenansów, zaś mimo młodego wyglądu sama Jones nie była już stażystką. Szacowałem, że mogła być w podobnym wieku co moja zmarła żona, więc tym bardziej czułbym się nieswojo, gdyby musiał odnosić się do niej w starym stylu.
- Oczywiście, April - odparłem wyciągając w jej stronę dłoń, żeby dopełnić przejścia na "ty" - Dave.
Wysłuchałem jej uważnie i mimo iż wątpiłem w potencjalny koniec świata to to co mi powiedziałą, mimo wszystko brzmiało dość niepokojąco. Nie byłem jakimś wielbicielem wróżbiarstwa, miałem jednak świadomość, że jeśli któraś dziedzina wróżenia ma sens to jest nią właśnie nieślubna córka wróżbiarstwa i astronomii czyli astrologia, stąd wskazane przez kobietę symptomy nakazywały mi niepokój.
- Pokaż - odparłem, spoglądając na kobietę z niepokojem. Wziąłem mapę na pulpit i oświetliłem, aby odpowiednio jej się przyjrzeć. Nie chciałem źle prorokować, dlatego od razu zdecydowałem się na uspokojenie jej obaw.
- Spokojnie - zacząłem - Astrologia to bardzo skomplikowana dziedzina wróżenia i łatwo zrobić błąd albo dokonać złej interpretacji, nawet komuś tak doświadczonemu jak Ty. Nawet centaury, które całe życie poświęcają gwiazdom często tworzą wróżby nieprecyzyjne. Być może faktycznie zobaczyłaś coś niebezpiecznego, ale nie możemy nakręcać się na zapas.
Miałem nadzieję, że nie odczytała moich słów w negatywny sposób, bo nie zamierzałem w żaden sposób jej krytykować - zależało mi tylko wyłącznie na tym by się trochę uspokoiła.

April najchętniej pozwoliłaby uczniom mówić do siebie po imieniu, jeżeli ci od razu nie traktowaliby tego jako przyzwolenia do nie szanowania jej. Już Morgan mówiła do niej na April i uważała, że przez ich relację może ją poprosić o wszystkie nielegalne rzeczy i dostanie na nie zgodę. Nie chciała się wplątać w więcej takich trudnych relacji, więc dla uczniów pozostawała panią profesor. Dla całej reszty była April. Nawet dla stażystów, centaurów i skrzatów domowych, które udało jej się przekonać. To, że David szybko na to przystał bardzo ją ucieszyło. Chwyciła jego dłoń i potrząsnęła ją, może zbyt energicznie, ale dalej była poddenerwowana.
Koniec świata jak dla niej był już zawyrokowany. Zawsze była w gorącej wodzie kąpana. Kiedy biegła do tego gabinetu zdążyła wymyślić minimum 10 rzeczy, które chciała zrobić przed śmiercią. Martwiło ją, że nie zdąży zostać piratem, ale musiała coś odpuścić. Wróżbiarstwo było dla niej czymś bardzo płynnym i spoglądała z dystansem na swoje wróżby, ale kiedy te były tak jasne ciężko było jej nie spanikować.
Położyła mapę na blacie, żeby pokazać mu palcem która dokładnie gwiazda tak zwiastuje. Jednocześnie sięgnęła po jedną z książek, którą zauważyła przy biurku, a sama ją posiadała i wiedziała, że będzie tam potwierdzenie jej słów.
- Tak, tak, wiem, wiem, ale czegoś takiego nie widziałam od czasu wkuwania na blachę na egzamin na studiach. Nigdy nie byłam wielką fanką astrologii, w sensie, nie lubiłam się jej uczyć. Według mnie to działka centaurów i powinna zostać w ich rękach czy tam kopytach. - Odpowiedziała i zagryzła wargę, jednocześnie kartkując podręcznik, żeby wskazać koledze to nietypowe ustawienie gwiazd.

- Coś w tym jest - odparłem - Szczególnie, że chyba żadna dziedzina wróżbiarstwa nie daje aż tak wielu możliwości interpretacji. A przynajmniej tak mi się wydaje, wybacz jeśli się mylę. Jestem tylko skromnym astronomem.
Starałem się choć troszeczkę żartować, żeby przynajmniej trochę rozluźnić atmosferę. Nawet jeśli faktycznie w gwiazdach mieliśmy wyczytać jakąś tragedię, to stres nie mógł odwracać naszej uwagi od racjonalnego działania, zabrałem się więc do pracy. Wskazane prze kobietę ciało niebieskie faktycznie wyglądało niepokojąco, szczególnie, że znajdowało się w bardzo zbliżonej pozycji do wzoru, który pojawiał się w podręczniku i faktycznie zwiastował wielką katastrofę. Przeszedł mnie dreszcz. Nie mówiąc wiele sięgnąłem po leżącą nieopodal lupę, by spojrzeć dokładniej na przerysowaną mapę. Trochę się uspokoiłem - nie wiedziałem na ile to niedokładność rysunku, a na ile faktyczny widok, ale kształt ciała niebieskiego wydawał mi się dość nieregularny, w przeciwieństwie do tego z książki. Wskazałem April tę zależność.
- Spójrz - powiedziałem podając jej lupę.
Gdy już się przyjrzała zastanowiłem się chwilę i postanowiłem poszukać źródła naszego problemu.
- Czy dasz radę przynieść tutaj swój teleskop? - zapytałem - Potrzebuję więcej niż jednego.

///Chcę tylko powiedzieć, że piękny avatar, 10/10, brałabym

- Każda dziedzina wróżbiarstwa daje milion możliwości interpretacji. Nawet ponurak w filiżance w jednym podręczniku był symbolem szczęścia i małżeństwa, a nie śmierci. Chociaż modliszki zabijają samce podczas rozmnażania, więc może to jedno i to samo. - Wzruszyła ramionami. Jeżeli mężczyzna nosi obrączkę to nie zwróciła na nią uwagi i nie wiedziała, że taki dowcip może być nie całkiem stosowny w tej sytuacji.
Spojrzała na niego z małym uśmieszkiem, kiedy zażartował sobie z ich profesji. Co zabawne, jeszcze kilkanaście sekund wcześniej panikowała, podważając wszelkie prawa natury i sugerując, że za mniej niż dwanaście godzin skończy się wszystko, a teraz sobie żartowała z kolegą astronomem. To chyba najlepiej oddawało jej charakter i osobowość - nigdy nie potrafiła być poważna.
Spoglądała na niego kiedy oddawał się pracy i wyliczeniom. Chyba faktycznie miała trochę racji w tym co zobaczyła, bo nawet Dave się trochę zjeżył. Po chwili sięgnął po lupę i coś tam zauważył, więc ona też po nią sięgnęła.
- Hmm, może to dlatego, że nigdy nie byłam super z działalności artystycznej. - Wzruszyła ramionami, bo nie uważała, że na nakreślonej pospiesznie mapie można czepiać się kształtów. Kiedy mężczyzna poprosił o jej teleskop po prostu skinęła głową i wyszła, żeby wrócić chwilę później z lunetą lewitującą przed nią.
- Nie jest może najnowsza, ale całkiem się spisuje. Rozstaw ją sobie tam, gdzie potrzebujesz. - Dała profesjonaliście wolną rękę do działania, po czym z niecierpliwościa przyklęknęła przy oknie, żeby wyjrzeć i jeszcze raz spojrzeć w niebo. Na ich szczęście nie było zachmurzone, więc powinni idealnie widzieć ich przyszły koniec.

//Awww :3


- Jako wdowiec z dwiema córkami jestem skłonny zaprzeczyć tej modliszkowej teorii - odparłem dopiero po chwili uświadamiając sobie, że w tym kontekście zabrzmiałem ponuro, więc zaśmiałem się swobodnie, żeby nie wyjść na absolutnego ponuraka. Miałem nadzieję, że żarty związane z pracą sprawią, że April nie będzie postrzegała mnie negatywnie - byłem tu nowy i naprawdę mocno zależało mi na tym, żeby mieć dobry start i w miarę sensowne relacje z innymi nauczycielami. Nie potrzebowałem w swoim życiu drugiego Edgara. W tym momencie musieliśmy jednak skupić się na pracy, nawet jeśli przyjazna atmosfera była istotnym aspektem naszej współegzystencji.
- Nie zrzucałbym tego na karb umiejętności artystycznych - odparłem - Wbrew pozorom taka nieregularność może mieć naprawdę sporo znaczenie w interpretacji.
Po chwili kobieta poszła po swój teleskop. Ja ustawiłem swój, a następnie przeniosłem mapy na stolik przy oknie, żeby mieć łatwiejszą kontrolę nad sytuacją. Gdy wróciła z teleskopem rozstawiłem go obok mojego, tak aby miały przynajmniej zbliżony zasięg, a następnie zacząłem porównanie z mapą. Nie było to łatwe, biorąc pod uwagę, że była wykonana kilka dni temu, ale sto lat doświadczenia starego dziada było w tamtym momencie zaskakująco przydatne. Spojrzałem przez swój teleskop i definitywnie nie było tam żadnego ciała niebieskiego, które przypominałoby to narysowane przez April. Jakież było moje zdziwienie, kiedy ponownie przyjrzałem się niebu, tym razem przez lunetę koleżanki po fachu i zobaczyłem, że ten widok jest zgodny z jej mapą. Na moment zdębiałem, ale po chwili wpadłem na pomysł w czym rzecz i z trudem powstrzymałem parsknięcie śmiechem.
- Spójrz przez obie - odparłem spokojnie - To rozjaśni sytuację.
Odsunąłem się, zostawiając kobiecie miejsce do działania.

- Masz dzieci z modliszką? - Zapytała wyraźnie zdumiona, po czym sobie uzmysłowiła, że chyba nie taki był sens wypowiedzi Davida. Nie wiedziała jak z tego wybrnąć, więc zaśmiała się w głos, nie zważając na lekko zaczerwienione policzki. - Przepraszam, czasami nie pomyślę zanim coś powiem. - Odparła i uśmiechnęła się, żeby przypadkiem atmosfera nie zrobiła się napięta. Nie chciała wchodzić z butami w życie nowego nauczyciela i pytać o dzieci czy zmarłą modliszkę żonę. Na ten moment Dave zrobił na niej pozytywne wrażenie i miała nadzieję, że nie weźmie jej za tę dziwaczkę od wróżbiarstwo.
Kiwnęła głową na jego informacje o umiejętnościach plastycznych. Nie była ekspertem w astrologii, a w astronomii tym bardziej, więc słuchała swojego mistrza jak wierny padawan. Powiedziała, że zda się na niego i chwilę później już jej nie było. Jej kondycja pewnie ulegnie poprawie przez takie bieganie między gabinetami. Kiedy wróciła praktycznie wszystko już było przygotowane. Imponowało jej to, jak David jej nie zignorował, tylko robił wszystko, żeby uspokoić jej bojaźliwą dupę. Spoglądała jak ten pracuje, a kiedy kazał jej także spojrzeć spięła się trochę. Dopiero kiedy się pochyliła i spojrzała kilka razy przez jeden i drugi teleskop to zrozumiała o co chodzi. David się może powstrzymał, ale ona wybuchła śmiechem.
- Nauczka na przyszłość - czyścić przyrządy z których nie korzystałeś dłużej niż miesiąc. - Dalej lekko chichotała, bo absurd sytuacji był wręcz przeogromy. Uświadomiła sobie, że gdyby coś faktycznie zagrażało ziemi to wyedukowani ludzie zobaczyliby to prędzej niż ona.
- Przepraszam za zamieszanie. - Zrobiło jej się trochę głupio przez to wszystko. Nie chciała go wystraszyć, a chyba w pewnym momencie też się przejął.

- Skoro ona nie żyje, to chyba jednak ja jestem modliszką - odparłem, zapominając, aby w odpowiednim momencie ugryźć się w język. Mimo wszystko to był bardzo ostry żart, który bez wątpienia rozbawiłby moją małżonkę, ale dla większości ludzi był co najmniej nieodpowiedni. W gruncie rzeczy żart April również był średnio stosowny do sytuacji, więc mogłem zupełnie szczerze powiedzieć:
- Chyba jesteśmy kwita.
Nie zamierzałem jej ignorować - nie tylko dlatego, że wolałem ją uspokoić, ale również z tego powodu, że każda taka próba była szansą na poszerzenie wiedzy, zarówno dla niej, jak i dla mnie. Zdobywanie wiedzy było zawsze cenne, nawet w takich sytuacjach. Mimo wszystko cieszyłem się, że nasze pierwsze bezpośrednie spotkanie było okazją do współpracy i że nie okazało się jedynym przed domniemanym końcem świata.
- W przypadku teleskopów polecam nawet częściej - odparłem - Prószko, okruchy, czy nawet odrobina kurzu mogą zaburzyć pomiar
Sytuacja z niepokojącej stała się zabawna, ale nie miałem żalu do April - każdy może się pomylić, a gdy taka pomyłka okazuje się nieszkodliwa, czy wręcz zabawna to tym bardziej nie ma czym się przejmować. Cieszyłem się tym, że udało mi się poznać nową, serdeczną osobę, nawet jeśli nasz spotkanie było odrobinę stresujące.
- Nie ma sprawy - machnąłem ręką - Może napijesz się herbaty?