Na tej bezkresnej, niedającej się objąć ani okiem, ani rozumem, pustyni, było coś naprawdę magicznego. I nie chodzi tutaj o stosy trujących krzewów, czy setki bestii potencjalnie czyhających za każdym kamieniem i wzniesiem na potencjalnie ofiary. Chodzi raczej o eteryczne piękno, na które składało się każde ziarnko piasku ułożone w chaotycznym porządku, tworzące zapierający dech w piersiach krajobraz.
Oczywiście była też druga strona medalu, czyli ciężki do zniesienia upał, który był prawdopodobnie bardziej niebiezpiecznym zabójcą niż większość żyjących tu istot - tych magicznych i nie.

A w samym środku tego pięknego, chaotycznego piekła był Elazar, którego obecność na pustyni powinna dziwić chyba najmniej ze wszystkiego; właśnie z tego powodu, że w tak ogromnych, naturalnych miejscach, magia żywiołowa jest najpotężniejsza. A Sahara była jednym wielkim gejzerem magicznym pod tym względem. Oczywiście nie każda gałąź tej magii była przez pustynię równo traktowana, bo trudnym zadaniem byłoby wyczarowanie na środku pustynii jeziora, czy choćby biednej kałuży; z drugiej jednak strony piekące słońce i szumiejące bez kresu wiatry stanowiły idealne pole do popisu dla czarodziejów ognia i powietrza. No i sam piasek, którego jest... cóż, jak na pustyni, można było sprytne wykorzystać w zaklęciach żywiołu ziemi.

Młody krukon wybrał się na wycieczkę, która zabrała go stosunkowo daleko od hogwarckiego zgiełku, pijanych ryków i dźwięku tłuczonych szklanek, które pewnie gdzieś tam rozbrzmiewały.

Nie krył zaskoczenia, gdy na samym środku pustyni ujrzał wystający z ziemi skalny monument, który pod pewnym kątem przypominał nawet jakiegoś rodzaju posąg, ale sam fakt jego obecności nie zainteresował zbytnio chłopaka. Posąg jaki jest - każdy widzi. A poza tym zdrowy rozsądek podpowiadał, żeby na magicznej, pełnej niebezpieczństw pustyni, nie dotykać byle czego.

~ Huh. Równie dobrze mogę zostać tutaj. Przynajmniej będę miał punkt odniesienia w drodze powrotnej. ~

Grimm oddalił się od posągu na odległość kilkudziesięciu metrów i ustawił się naprzeciw jednej ze ścian skalnych. Zdjął z siebie plecak, w którym miał podstawowe zapasy jak woda i magiczny krem z filtrem, odrzucił go gdzieś na bok i wyjął różdżkę. Zamknął oczy.

Pustynia, a na niej on. On był częścią pustyni, pustynia była częścią jego. Schylił się i wziął garść piasku. Jak długo tu był? Kto stąpał wcześniej po tych samych piaskach? Jakie tajemnice może kryć? Piasek trzeba poczuć, zżyć się z nim, może nawet w pewien sposób stać się nim, aby poczuć jego magiczną moc.

Słońce bijące zza pleców i jego energia wżerająca się i zamierająca w piasku. Podziemne źródła, które mimo ogromnego oporu wybijają na powierzchnię i spotykają światło dzienne. To wszystko było częścią balansu żywiołow. Balansu, który trzeba rozumieć jeśli chce się nimi umiejętnie posługiwać.

Wdech.

Grimm machnął różdżką w kierunku skały, a z jej końca wystrzelił strumień ognia, który uformował się w potężnego węża. Płomienna bestia roztrzaskała się o skałę. Czarnowłosy wykonał kolejne machnięcie różdżką, a rozchodzące się we wszystkich stronach płomienie przybrały różnorakie kolory tęczy.

Elazar był tak skupiony na ćwiczeniach, że zapomniał nawet rzucić zaklęcie oznajmiające kiedy ktoś je w pobliżu - a zazwyczaj tak właśnie przecież robił, bo nie podobał mu się fakt, że ktoś może go podglądać podczas ćwiczeń. Rzucał zaklęcie za zaklęciem, starając się za każdym razem zwiększyć szybkość, intensywność, moc. Zawsze może być lepiej, a każdy błąd można wykorzystać.