Xan,

minęło sporo czasu odkąd widzieliśmy się po raz ostatni, co u Ciebie słychać? Jak biznes? Zbliżają się urodziny mojej cioci i podejrzewam, że zajrzę do Ciebie żebyś pomogła mi wybrać dla niej jakiś prezent; pewnie znów pokuszę się o Twoje kosmetyki, bo cała rodzina jest nimi zachwycona.
Pomyślałem... że może uda nam się porozmawiać chwilę dłużej? Może wpadnę do Ciebie tuż przed zamknięciem sklepu, co Ty na to?

Buziaki

Elijah

Szanowna Panie Grey,

Według wyliczeń Ministerstwa Magii w roku ubiegłym odnotowano nadwyżkę podatkową na Pańskim koncie. Z tego tytułu otrzymuje Pani 30 galeonów zwrotu podatku.

Z wyrazami szacunku
Bathilda Livingstone
Sekretarz Naczelnej Rady Finansowej

mam dla Ciebie prezent. Wiem sdoskonale jak bardzo chciałaś... Nie, nie powiem Ci co wysłałam. Jak otworzysz paczuszkę sama się przekonasz. 
Mam nadzieję, że będą ci służyć równie dobrze jak mi. Liczę na rychłe wyjście do klubu. Coś czuję, że ostatnimi czasy zapomniałaś o mnie. 

No chyba śnisz... Możemy się spotkać.

Przygotowując eliksir neonu, postanowiłam wprowadzić pewne modyfikacje. Moim zamiarem było uzyskanie barwy pomarańczowej takiej całkowicie na Halloween. Chciałam jednak, żeby nie był to kolor podchodzący pod dynie, a bardziej pod coś jaskrawego i żywego. Dlatego do podstawowych składników postanowiłam dodać miąższ z pomarańczy, długo mi zajęło obranie tego w odpowiedni sposób, tak aby żadna skórka nie została. Mogłoby to zepsuć efekt. W międzyczasie za nim jeszcze wrzuciłam pomarańcza, dodałam skrzydło nietoperza, to wywołało lekkie syczenie w moim kociołku, ale na szczęście nic się nie stało. Jako główny składnik dodałam hibiskus ognisty. Sprawiło to, że przez moment sądziłam, że kociołek mi się stopi albo że eliksir się zepsuje. Nie zepsuł się, ale jednak coś poszło nie tak, bo końcowy efekt nie był idealny, ale przecież to eksperymenty. Ulepszanie przepisu jest jego częścią. Myślę, że następnym razem pójdzie mi lepiej. Widziałam, że niektórzy dodawali pyłku ze skrzydeł chochlików kornwalijskich i to tworzyło całkiem ciekawy efekt błyszczenia się eliksiru, mój tylko się tak jarzył, że oślepnąć można było.

Podstawowymi składnikami eliksiru neonu są: napar z tykwobulwy, owoce dzikiej róży i sok z granatu. Postanowiłem wprowadzić drastyczne modyfikacje, które miały pomóc mi w stworzeniu szkarłatnej barwy. Bazowałem na wodzie, a nie jak Solberg na winie; wino jednak stało się jednym z głównych składników mojej modyfikacji. Moim pierwszym zamysłem było krwawe ziele, ale chciałem wzmocnić efekt poprzez karmazynowy szeptnik. Podejrzewałem, że może być to zbyt mocne połączenie z języcznikiem migocącym, ale wolałem zaryzykować. Dlatego krwawe ziele wykluczyłem. Tak jak się spodziewałem, doprowadziło to do mocnego wrzenia, ale w porównaniu z panną Huang mi nic nie wybuchło. Chciałem złagodzić tą gryzącą się ingerencję jagodami jemioły, ale Solberg zaproponował mi lepsze rozwiązanie; nie chciałem zepsuć sobie czerwonej barwy, jaką zamierzałem uzyskać. Moim zamiarem było utworzenie kolorów czerwieni, przechodzących od jasnych do ciemnych barw, ale bez wytworzenia się nowego odcienia. Tak więc za radą Maxa z balansowałem wywar kilkoma źdźbłami nadpalonej trawy, ale z papką granatu. Sądziłem, że wtedy mikstura nabierze odpowiedniej barwy, ale też nie zastygnie. Dla błyszczącego efektu odważyłem się dodać pyłku ze skrzydeł chochlików kornwalijskich. Ostateczny efekt był całkiem dobry, ale zdecydowanie przesadziłem z karmazynowym szeptnikiem. Mogłem jednak dodać krwawe ziele, być może to nie spowodowałoby przejścia mikstury z czerwieni w czerń, a nie taki do końca był mój zamiar.
Zapytałem Huang, o to, co poszło nie tak z jej eliksirem, w końcu u mnie też sytuacja momentami była nieciekawa. Okazało się, że dodała skaczących bulw, a to przyczyniło się do wzmocnienia efektu wrzenia, aby następnie doprawić to proszkiem z wybuchających muchomorów. Efekt, jaki był — wszyscy doświadczyliśmy go na własnej skórze.

Szanowna Pani Profesor Grey,

Podczas swojej pracy, przez większość czasu trzymałam się przepisu z książki. Pierwszą zmianą, jaką zastosowałam było dodanie soku pomarańczowego wraz z sokiem z granatów. Chciałam przez to zmienić zabarwienie eliksiru oraz jego działanie, aby kolory mieniły się w bardziej żywych barwach. Ta kombinacja dość szybko odniosła zły skutek - eliksir zrobił się smolisty i zaczął wydobywać bąbelki powietrza oraz nieco dygotać. Dolałam do niego wody, co ustabilizowało wywar i przywróciło jego wcześniejszą formę. Moja modyfikacja się przyjęła, co było widoczne przez brązowy kolor cieczy.

Z wyrazami szacunku,
Elaine Morieu

 

Profesor Grey,

Eliksir Dormitionis jest eliksirem usypiającym, lecz niewymagającym spożywania go do osiągnięcia efektów. Tak naprawdę to jego opary sprawiają, że wdychająca je osoba zapada w sen. Siła jego działania zależy od koncentracji osiąganej w powietrzu, tzn. im wyższe stężenie jego oparów w powietrzu, tym silniejsze działanie.
W związku z procesem parowania, mającym naturalnie miejsce podczas warzenia eliksiru (mikstura wymaga podgrzewania na ogniu), przygotowanie może wiązać się z przypadkowym odurzeniem. Powinno się podczas przyrządzania go zasłonić nos oraz usta w celu prewencji niechcianej inhalacji. Przydatne może okazać się zaklęcie bąblogłowy. Wietrzenie pomieszczenia nie załatwia sprawy oraz może wpłynąć na szybsze "wywietrzenie" i lepszą skuteczność eliksiru.
Nie da się ukryć, że eliksir w niewłaściwych rękach mógłby zostać użyty to niekoniecznie dobrych celów. Należy dbać, by jego zastosowanie pozostało wyłącznie w sferze medycyny. Osoby z problemem bezsenności mogłyby skorzystać z tego typu inhalacji. Dodatkowo osoby z ciężkimi problemami lękowymi mogłyby poprzez wdychanie rozrzedzonych oparów lepiej radzić sobie z atakami paniki. Dodatkowo, choć będzie to mało pedagogiczne, rozpylanie tego eliksiru byłoby przydatne podczas zajmowania się dużymi grupami dzieci - niczym niezakłócona godzina drzemki byłaby dla przedszkolanki istnym wybawieniem!

Kate Milburn, VIII, Gryffindor

   

Eliksir Dormitionis, znany również jako eliksir usypiający, to jedna z moim zdaniem bardziej fascynujących mikstur. Ten bladozielony eliksir, o ziołowym zapachu i smaku, zdolny jest do uśpienia czarodzieja bez konieczności konsumpcji. Jego unikalność polega na tym, że nie jest przeznaczony do stosowania doustnego, lecz rozpylenia w powietrzu na przykład poprzez rozbicie fiolki. W niniejszej rozprawce omówię zagrożenia związane z przygotowywaniem tej mikstury oraz przedstawię propozycje radzenia sobie z tymi zagrożeniami. Dodatkowo, przedstawię kilka praktycznych zastosowań eliksiru.

Zagrożenia i środki ostrożności

Główne niebezpieczeństwo podczas przygotowywania eliksiru Dormitionis wynika z jego natury: jeśli opary zostaną przypadkowo wdychane, mogą spowodować zaśnięcie i potencjalne wypadki. Dlatego niezbędne jest zasłanianie ust i nosa podczas pracy z eliksirem oraz praca w dobrze wentylowanym pomieszczeniu. Innym ryzykiem jest niewłaściwe przechowywanie lub transport gotowego produktu, które może prowadzić do niekontrolowanego uwalniania się oparów.

Aby zaradzić tym zagrożeniom, zalecam stosowanie specjalnych mask ochronnych i rękawic podczas przygotowania eliksiru. Ponadto, przechowywanie mikstury w szczelnych, oznakowanych pojemnikach jest kluczowe, aby uniknąć przypadkowego rozlania i ekspozycji. Odpowiednie szkolenie w zakresie bezpiecznego używania i przechowywania eliksirów powinno być, według mnie, obowiązkowym elementem edukacji w Hogwarcie.

Praktyczne zastosowania eliksiru Dormitionis

Mimo swoich zagrożeń, eliksir Dormitionis ma wiele użytecznych zastosowań. W środowisku medycznym, może być stosowany jako środek usypiający dla pacjentów cierpiących na bezsenność lub tych, którzy wymagają spokoju przed zabiegami medycznymi. W obronie przed magicznymi stworzeniami lub w sytuacjach wymagających dyskrecji, eliksir ten może być użyty do sprowadzenia snu bez potrzeby bezpośredniej konfrontacji. Warto również zauważyć, że eliksir może być wykorzystywany w kontrolowanych, naukowych eksperymentach, aby badać efekty snu i marzeń sennych.

Podsumowanie

Eliksir Dormitionis jest przykładem, jak potężne narzędzie może być zarówno użyteczne, jak i niebezpieczne. Jego właściwe przygotowanie i stosowanie wymaga dużej odpowiedzialności i przestrzegania ścisłych zasad bezpieczeństwa. W Hogwarcie, gdzie nauka i praktyka magii idą w parze z etyką, ważne jest, by studenci byli świadomi tych zagrożeń oraz mieli możliwość nauczyć się, jak bezpiecznie korzystać z takich potężnych narzędzi.    

   
   

Eliksir Dormitionis jest bardzo interesującą substancją z nietypową drogą podania - przybiera formę lotną i dostaje się do organizmu drogą wziewną. Z tego powodu jego warzenie niesie za sobą realne niebezpieczeństwo zatrucia - aby go uniknąć należy w trakcie przygotowań zasłaniać usta i nos. Jest to szczególnie istotne w przypadku niewprawionych eliksirowarów, u których zachodzi ryzyko nie do końca prawidłowego przeprowadzenia procesu, ponieważ unoszące się opary mogą mieć w takich okolicznościach nawet bardziej toksyczne działanie. Najlepszą opcją byłoby noszenie maseczki, a doraźnie można się posiłkować chustą.
Choć Dormitionis jest zabroniony w szkole, ma kilka interesujących zastosowań. Przede wszystkim wymienia się wśród nich możliwość samoobrony, jednak ze względu na ryzyko własnego zatchnięcia się oparami jest to metoda niepewna. Dużo praktyczniejsze jest wykorzystanie drobnych dawek tego eliksiru jako środka wspomagającego sen na przykład u osób pozostających pod opieką szpitalną, w przypadku ryzyka wejścia w interakcję doustnych eliksirów usypiających. Przedawkowanie inhalacji niesie jednak ryzyko negatywnego wpływu na drogi oddechowe, dlatego proces ten powinien odbywać się pod ścisłym nadzorem uzdrowicielskim. Trzecim sposobem, który wymienia się w podręcznikach opieki nad magicznymi stworzeniami, jest możliwość usypiania we względnie bezpieczny sposób dzikich lub niebezpiecznych stworzeń, na przykład w celu zapewnienia im możliwie nieinwazyjnej opieki magiweterynaryjnej.
Podsumowując, jest to eliksir o bardzo szerokim spektrum zastosowań, będący jednak trudny do uwarzenia i niosący za sobą pewne ryzyko. Nie należy podejmować prób przygotowania go bez odpowiedniej wiedzy w tym temacie, a nauka przyrządzania powinna odbywać się pod czujną opieką osoby zaznajomionej z tematem.

Szanowna Pani Profesor!

Do sporządzenia eliksiru Dormitionis konieczne jest zabezpieczenie się przed zatruciem oparami, a można to osiągnąć na przykład zasłaniając nos i usta maseczką lub chustą. W świecie niemagicznym byłaby jeszcze inna opcja, a mianowicie praca pod dygestorium. Jest to zamknięta  komora z wyciągiem, służąca do pracy z substancjami lotnymi. Myślę, że czarodzieje mogliby się tutaj uczyć od innych.
Dormitionis można używać w medycynie, ponieważ usypia. Może mieć zastosowanie w psychiatrii w przypadku agresywnych, nadpobudliwych pacjentów, albo szerzej dla osób z problemami z przełykaniem lub chorobami układu pokarmowego. Takiego samego rodzaju rozwiązanie można używać w magizoologii. Przypuszczam też, że wiedza na temat Dormitionis może być przydatna w pracy magiarcheologów, ponieważ pracując na wykopaliskach należy brać pod uwagę ryzyko wystąpienia pułapek z wykorzystaniem tego rodzaju eliksirów. W żadnym podręczniku nie znalazłam informacji na temat przedawniania się właściwości lotnych tej mikstury.
Do jej przygotowania korzysta się z waleriany, języcznika migoczącego i sproszkowanych oczu traszki, jednak prócz tej pierwszej trudno upatrywać się w składnikach jakiś szczególnie istotnych dla mikstury znaczeń. Korzystanie z Dormitionis w Hogwarcie jest surowo zabronione.

Jenna Hastings

Ravenclaw, klasa 3

Za warzenie eliksiru Dormitionis nie należy się zabierać, jak się nie ma o tym pojęcia, chociaż mogłoby to stanowić swego rodzaju odsiew słabszych jednostek z czarodziejskiego społeczeństwa. Za pomocą tego eliksiru można usypiać przeciwników, jednak możliwości są tutaj ograniczone - raczej każdy się zorientuje, że coś jest nie tak, kiedy zobaczy zielone opary unoszące się z rozbitej fiolki, prawda? Oczywiście zastosowań, prócz tych bojowych, jest o wiele więcej, jednak szczegółowe metody wykorzystania w lecznictwie są domeną uzdrawiania, które jest innym przedmiotem. Ograniczę się zatem do stwierdzenia, że można nim wymuszać sen, zarówno u ludzi, jak i zwierząt. W celu ograniczenia ryzyka zaśnięcia w czasie warzenia eliksiru należy zabezpieczyć nos i usta, na przykład zasłaniając je materiałem lub wykorzystując pomoce specjalnie do tego przeznaczone. Nie można korzystać z Dormitionis w szkole. A szkoda.

 

Szanowna Panno Grey,

zwracam się odnośnie pracy domowej z eliksirów.

Eliksir Dormitionis, którego nazwa dość słusznie kojarzyć może się z 'dormitorium' jest miksturą o silnym działaniu usypiającym. Ze względu na wysoką skuteczność już przy przyjęciu jego oparów drogą oddechową strach pomyśleć, jakie mogą być efekty omyłkowego wypicia go, nie mówiąc już o innych metodach zastosowań. Przygotowująca go osoba zmuszona jest do uważnego warzenia z zachowaniem wszelkich możliwych środków ostrożności, by nie dopuścić do bezpośredniego kontaktu oparów płynu z drogami oddechowymi. Jednym z praktyczniejszych rozwiązań tego problemu powinno być zastosowanie zaklęcia bąblogłowy - o ile bańka w skuteczny sposób oddzielałaby dostępny zasób tlenu od powietrza z bezpośredniego otoczenia. W przeciwnym wypadku można uciekać się do filtrujących masek lub sprzętu do nurkowania. Nie chce mi się wierzyć, że próby zasłaniania nosa i ust chustą albo rękawem mogły przynieść inne niż dramatyczne skutki, a warzenie Dormitionis przy otwartym oknie na pewno miałoby duży wpływ na ostateczną jakość otrzymanego eliksiru.

Praktyczne zastosowanie, możliwe, rzecz jasna, wyłącznie poza szkołą przez wzgląd na troskę o życie i zdrowie adeptów i pracowników Hogwartu, wydaje się obejmować głównie działania dywersyjne i związane z sabotażem. Wynika to z łatwości wywołania pożądanych skutków przy ograniczonej liczbie warunków - przede wszystkim zamkniętego oraz oddzielającego ofiarę od potencjalnych wybudzaczy pomieszczenia. Przypadków świadomego i zdroworozsądkowego rozbicia fiolki we własnej sypialni na lepszy sen raczej w historii istnienia Dormitionis nie zarejestrowano.

Z noworocznymi pozdrowieniami,

Morgan A. Davies

Gryffindor, II rok studencki