Coroczne wrześniowe zakupy. Kto nie zna tej walki? Przepychanie się wśród zatłoczonych uliczek, baczne sprawdzanie zawartości kieszeni i głowa zalana planami. Wszystko to brzmi niewinnie, ale nie z perspektywy samotnego mężczyzny. Takim jak on nie chce się palcem u nogi ruszyć, a co dopiero całą stopą w drodze do sklepu. Zwłaszcza gdy punktem docelowym nie jest dziurawy kocioł albo inna melina. Marudze? Może trochę, ale cóż począć, gdy trzeba iść po różdżkę, a w perspektywie dnia widzi się machanie niezliczoną ich ilością i patrzenie na zdemolowany salon.
Przez to pewnie Arthur powolnie wślizgnął się do sklepu, nie chcąc zwracać na siebie uwagi. Oczywiście to głupie, bo przecież nawet nie miał na czym oka zawiesić, by udawać zajętego. Z zadowoleniem jednak odkrył, że czytanie jak są opisane pudełka jest wystarczające by sprzedawca się nim nie zainteresował.
Sięgnął więc po swoją biedną, złamaną różdżkę. Choć jeszcze miał ją Kanady, najwyższa pora była by się z nią rozstać. Sam nie wiedział kiedy i jak, znał jednak skutki. Ułamana końcówka sprawiała, że żadne zaklęcie nie trafiało tam gdzie chciał... O ile było zaklęciem, które planował rzucić. Przynajmniej dobrze jest myśleć, że krótszy... Tfu, krótsza mu nie pasuje. Mogłoby to nadszarpnąć jego męskość.
Po obejrzeniu jej dokładnie i przypomnieniu sobie wszystkiego co o niej wiedział, jeszcze uważniej przeglądał etykietki. Może uda mu się znaleźć klona i bez zbędnych problemów dokona zakupu? Nie sądził jednak, że zapatrzony w napisy zamiast sięgnąć po pudełko, które wydawało się idealne, natrafi na czyjąś dłoń. - Co do kurwy! - Wykrzyczał przerażony, po czym puścił rękę kobiety.
Wstał chwile jak wryty, nie za bardzo wiedząc co ma zrobić. Zwykłe cześć już chyba nic nie naprawi. Uśmiechnął się więc niewinnie, szukając dobrych słów.- Sorkensik, nie chciałem. - wypluł w końcu z siebie. Dopiero zaczęło do niego dochodzić, że inni również mogą być w tym sklepie. Brawo Follett, dziesięć punktów za ogarnięcie przyznaję!

Nie mogłam uwierzyć, że komuś tak zachowawczemu i ostrożnemu jak ja zdarzyło się coś tak głupiego jak złamanie różdżki, szczególnie biorąc pod uwagę, że stało się to w momencie, w którym jej nie używałam. Wiedziałam jednak, że nie mogę płakać nad rozlanym mlekiem i że im szybciej zakupię nową, tym lepiej. W normalnych warunkach zapewne udałabym się do Fairwynów, ale nieszczęśliwie złożyło się, że tego dnia trwała u nich akurat inwentaryzacja, a ja potrzebowałam różdżki na już (w tamtych czasach jeszcze nieszczególnie radziłam sobie z życiem bez magii), więc chcąc nie chcąc zostałam skazana na Ollivandera.
Przemierzywszy pół ulicy w poszukiwaniu innych przedmiotów i składników przydatnych w nowym roku szkolnym, w końcu udałam się do różdżkarza. Jeśli mam być szczera, to atmosfera tego miejsca była dla mnie dość mocno frapująca i nie czułam się komfortowo, dlatego zależało mi na uniknięciu długiej rozmowy ze sklepikarzem, więc od razu pomknęłam w stronę półek.
Poprawiłam lekko spódnicę i przemierzywszy wszystkie wystawione różdżki wzdłuż i wszerz w końcu odnalazłam wzrokiem taka która przynajmniej z opisu wydawała mi się podobna do poprzedniczki. Sięgnęłam w jej stronę, gdy nagle w mojej dłoni wylądowała inna dłoń. Wzdrygnęłam się mocno, tym bardziej, ze z ust stojącego obok mnie chłopaka wydobyło się bardzo kwieciste przekleństwo.
Jego gwałtowna reakcja była dla mnie co najmniej zaskakująca, jeśli nie w pewien sposób obrzydliwa - przeklinałam tylko i wyłącznie w sytuacjach dużego kalibru, a to bez wątpienia nie była tego typu sprawa. Skierowałam moje spojrzenie na człowieka, który najwyraźniej był w zbliżonym do mnie wieku i reagując na jego wulgarną odzywkę oraz bardzo nietypowe przeprosiny odparłam:
- Nie ma sprawy.
Nie zważając na to, że młody mężczyzna był najprawdopodobniej zainteresowany tą różdżką tak samo jak ja, sięgnęłam po nią po raz kolejny.