Margaret weszła do cukierni bardzo ciekawa, co będzie się tutaj działo. Otrzepała się ze śniegu. Miała na sobie ciemną suknię, maskę wenecką z czarnymi jak smoła piórami. Jej okryciem wierzchnim był kożuch, który zaraz przy wejściu powiesiła na wieszaku. Rozejrzała się dookoła. W tych maskach nie rozpoznała nikogo znajomego. No cóż. Na pewno ktoś jeszcze przyjdzie. Pocieszała się w duchu. Usiadła przy stoliku. Tym pierwszym z brzegu. Sama nie wiedziała, co tu robi. Nie miała partnera. Na razie nawet o żadnym nie marzyła. Czuła się na razie trochę samotnie. Postanowiła poczekać na kogokolwiek znajomego jeszcze jakiś czas. Jak nikt się nie zjawi to pójdzie gdziekolwiek i upije się do nieprzytomności. Przez to głupie święto zakochanych ciągle myślała o Stevie. Po co ja się tak wystroiłam? IDIOTKA! Przecież i tak nikt cię tu nie zauważy. Ciągle myślisz, że Steve do ciebie wróci i będziecie żyć długo i szczęśliwie. Przecież to niemożliwe. Wiesz, że cię nie kocha. Jak zwykle sama siebie wprowadzała w tak okropny nastrój. Na szczęście nikt nie mógł dojrzeć jej wyrazu twarzy. Z resztą. Kto tam chciałby na nią patrzeć.

Twan i Angie spotkali się już w zamku i razem wsiedli do powozu, którym dojechali szybko na miejsce. Pomógł dziewczynie wysiąść i udali się do środka. Zrzucił siebie ubranie wierzchnie, by pokazać w pełnej krasie to, co miał pod spodem. Nic specjalnego, właściwie, jak mówił Angie jeszcze w Wielkiej Sali. Ot, elegancki garnitur, a na twarzy zwykła prosta maska. Biała, jak można by się domyślać. Włosy zostały ułożone nieco inaczej niż zazwyczaj, zresztą postanowił ich w ogóle dzisiaj nie dotykać, bo jeszcze popsułby to, nad czym tak długo dziś pracował, a tego z pewnością by nie przeżył.
Ujął Angie za dłoń i zaprowadził ją w głąb pomieszczenie, które przez te wszystkie dekoracje wyglądało na zupełnie inne niż zazwyczaj. Właściwie, gdyby ktoś zaprowadził go tu z zasłoniętymi oczami i nie powiedział gdzie jest, to chyba by nie poznał. Rozglądał się za jakimś dogodnym miejscem, aż podszedł do stolika niezbyt wysuniętego na widok innych.

Och tak, była bardzo zajęta rozpaczaniem, a do tego tabletki które przecież brała na uspokojenie robiły swoje! Gdyby tak gazetka choć w połowie mówiła prawdę, byłoby to czystym szaleństwem. Nie mniej jednak, panna Fontaine nie zamierzała się tym jakoś bardzo obecnie zadręczać. Choć po przeczytaniu tego wydania naszły ją bardzo negatywne uczucia. Właściwie na tyle negatywne, że jakiś dzieciak z młodszej klasy oberwał od niej zaklęciem, ale to już nie istotne. Ot taki mały wybuch ogólnego niezadowolenia.
No tak, cóż za waleczny wybawca, na dodatek zawsze z ogniem przy sobie. Właściwie w tej sytuacji bardzo dobrze, że go miał, bo wcale nie miała ochoty latać miedzy uczniami i szukać jakiegoś palacza.
- W takim razie, jeśli nie będziesz mieć kiedyś ognia przy sobie, możesz na mnie liczyć - doskonale wiedziała, że Rosjanin zawsze ma takowy żywioł przy sobie. Dlatego też właśnie to powiedziała. Zapowiadało się na to, że nie szybko będzie dane jej wywiązywać się z owego długu. Strzepnęła popiół pod nogi, a cień uśmiechu przebiegł jej po ustach gdy wspomniał, że nadal jest jej ulubionym Rosjaninem.
- To dobrze, nie lubię gdy moi ulubieni znajomi się zmieniają. Dyskusje z nimi wówczas tracą na pewnej jakości - uznała teoretycznie nie do końca poważnie. Jednak z drugiej strony, co by było, gdyby tak na przykład wszyscy Puchoni nagle zmienili się o sto osiemdziesiąt stopni? Zdecydowanie stracili by na swoim... uroku. Ślizgonom też by takowych zmian nie życzyła. A i upartemu Grigowi, którego choć nie znała za dobrze, jakoś nie wyobrażała sobie by ich rozmowy wyglądały inaczej.
- To, że ty będziesz mogłoby mieć ciekawe konsekwencje, przynajmniej patrząc przez pryzmat ostatniej imprezy... chyba, że tamto było pewną kwintesencją - przesunęła smukłą dłonią po barierce nieopodal, gdzie usiadł Grigori, strzepując tym samym śnieg. - Tak jakby, już wszystkim? - Zapytała tym razem ona w nieco zaczepny sposób. Nim jednak Rosjanin odpowiedział, zaproponował jej alkohol. Jak się domyśliła, była to na pewno rosyjska wódka, a tak się składało, że Effka przyszła tu na imprezę więc...
- Sądzę, że już zauważyłeś, że nie mam w zwyczaju poddawać się przed choćby spróbowaniem podjęcia wyzwania - odparła nawiązując do ostatniego zadania. Nie zwlekając zabrała butelkę od niego i napiła się niewielkiego łyka. Wódka była ohydna bez jakiegoś dodatku w postaci choćby soku pomarańczowego, ale przynajmniej momentalnie zrobiło się jej cieplej. Przetarła usta mokre od alkoholu i oddała butelkę Orlovowi.
Czy przeszkadzało jej, że nie zabiegał o jej względy i nie patrzył, rozbierając wzrokiem? Spoglądając przez pryzmat wili, można by sądzić, że to jakiś jej priorytet. Jednakże osoby lepiej znające Effkę, zdawały sobie sprawę, że owa dziewczyna od zawsze przyjaźniła się przede wszystkim właśnie z mężczyznami. W tym zdecydowanie nie każdy z nich chciał momentalnie zaciągnąć ją do łóżka. Co też bardzo jej pasowało. Na pewno nie chciała roztaczać wokół siebie jakiegoś szaleństwa związanego z jej pochodzeniem. Owszem, to było miłe, bardzo przydatne i definitywnie z tego korzystała. Ale lubiła, gdy nie było to wszystkim co się z nią wiązało. Nie potrzebowała zapewnień, że jest piękna w postaci śliniącego się każdego mężczyzny. Prawdę powiedziawszy i tak widziała, że nie można konkurować z jej urodą. Co do Grigori'ego, w tej chwili jakoś wolała być dla niego zgryźliwą Ślizgonką, niż wilą o której właśnie dziko by fantazjował.

Początkowo nie miałam ochoty na ten głupi, bal. Będący hołdem złożonym komercyjnej głupocie mugoli i młodych osób z wszystkich kręgów magicznych. Ojciec przysłał mi jednak idealnie dopasowaną i w barwie krwi suknię. Lejący się jedwab dopełniała złoto-czerwona maska wenecka, maska królewskiego błazna. Byłam nimi tak zachwycona, że nie potrafiłam się gniewać na jedynego rodziciela, który jakby na to nie spojrzeć chciał mojego dobra. Świadoma byłam, że tak długa kreacja nie jest odpowiednia na tą porę roku, od czego jednak są zaklęcia....Uśmiechnęłam się i poprawiłam upięte na modłę francuską włosy, tworzące koronę z idealnie ułożonych loków, których część swobodnie opadała na szyję.
W głębi serca miałam nadzieję, że mój wzrost tym razem nie sprawi problemów, chociaż ubrałam pantofle na niziutkim obcasie. Jak inaczej, tak pięknie ułożyłby się tren sukienki? Nie miałam innej możliwości.
Z uśmiechem na ustach weszłam do cukierni rozglądając się za znajomymi sylwetkami. Przez maski tylko w taki sposób mogłam znaleźć osoby, na których mi zależało. W szczególności jedną....

Angie przypuszczała, że jeszcze chwila, i Tłan dostałby kręćka czekając na nią przed wejściem do Pokoju Wspólnego Puchonów. No, ale co miała poradzić na to, że za późno się zabrała za przygotowania do balu? W pośpiechu ubrała fioletową sukienkę do w pół łydki, takiego samego koloru baleriny i oczywiście maskę. Na szybko zrobiona fryzura też prezentowała się całkiem nieźle. Gdy pokazała się Gryfonowi, miała wrażenie, że żal o guzdranie się prysł jak bańka mydlana. Wbrew obawom, Angie nie była dzisiaj spięta czy poddenerwowana. Wręcz przeciwnie tryskała swobodą i dobrym samopoczuciem. Po drodze rozmawiała wesoło z Tłanem, jak zawsze. W karocy zaprzężonej w białe konie czuła się prawie jak księżniczka. No, nie przesadzajmy, czuła się po prostu wyjątkowo.
W cukierni nieczęsto bywała, lecz nastrój i dekoracje ją oczarowały. Rozglądała się wokoło zdejmując wierzchne okrycie szukając kogoś znajomego. Na pewno były takie osoby, lecz stały się one niedostrzegalne w tłumie. Wyrwała się ze swoich poszukiwań jednak i podążyła za Twanem do stolika.
- Wiesz, może najpierw potańczymy? - zaproponowała nieśmiało. Nie miała ochoty siedzieć w miejscu, a poza tym, zespół akurat grał coś wolnego, a ona miała ochotę na przytulanie. Sama nie wiedziała dlaczego. Może on się domyśli i od razu wyjdą na parkiet?

Mathilde weszła, nieśmiało popychając drzwi. W środku było już mnóstwo, obcych dla niej, osób. Wszyscy mieli na sobie maski i eleganckie stroje. Także wystrój wnętrza był bardzo ładny. Serca i inne słodkawe ozdóbki naprawdę oddawały charakter święta. Wraz ze swoją różową sukienką idealnie wpasowywała się w otoczenie.
Mathilde gniotła nerwowo przód swojej ozdobnej koronkowej spódnicy. Dzięki masce czuła się pewniej, wiedząc że nikt jej nie rozpozna i jeśli popełni jakieś faux paus, nikt nie będzie jej z tym łączył, ale mimo wszystko... Nerwy przejmowały nad nią kontrolę, spoglądały na wszystkich obecnych, przesuwając ledwo po nich wzrokiem.
Za moment dopiero miały dojść Jane i Elliot które jeszcze wychodziły z powozików, więc była sama, co tylko zwiększało jej stres. Nie lubiła przebywać w tak dużym tłumie, nawet jeśli wiedziała, że nikt nie zwróci na nią uwagi. Uśmiechała się do wszystkich, aby choć trochę pokryć zakłopotanie.
Swoje kroki skierowała do fontanny z ponczem; zaschło jej w gardle. Nabrała sobie pełny kubeczek i zaczęła go powoli sączyć w oczekiwaniu na swoje towarzyszki.

Hay nie bardzo miała w ogóle ochotę przychodzić na ten bal. No bo w końcu walentynki, dzień zakochanych i cały ten kicz... po co iść samemu na bal z takiej okazji? Żeby popatrzeć na szczęście innych i się dobić?
Ale w końcu stwierdziła, że może nie będzie jedyną samotną osobą na balu, że może zjawi się ktoś, kto usiądzie razem z nią, pozwoli zapomnieć o Jayu, wypije z nią, pozwoli zapomnieć o Jayu i będzie na tyle fajny, że zapomni o Jayu. Może nawet będzie przystojnym przedstawicielem płci przeciwnej, dzięki któremu już nigdy sobie o tamtym-tamtym nie przypomni. Cóż, nadzieja matką głupich, ale ta myśl ostatecznie przekonała gryfonkę, że nie ma nic do stracenia. Założyła niebieską sukienkę, którą dostała kiedyśtam, bardzo dawno temu i nie miała zamiaru nigdy zakładać. W sumie w połączeniu z beżową wenecką maską i trampkami w tym samym odcieniu niebieskiego nie wyglądała źle. Hayley weszła do cukierni i zlustrowawszy ją spojrzeniem, przeszła kilka kroków na bok i zamarła, chcąc w tłumie wypatrzeć kogoś znajomego. Nie chciała, za nic w świecie, być tutaj sama.

Z gracją wyszła z karocy. Wiatr zawiał, wywołując u niej nieprzyjemne dreszcze i gęsią skórkę na nogach. Omijając zgrabnie większe kałuże błota, weszła do Cukierni. Otuliło ją przyjemne ciepło. Wygładziła swoją fioletową sukienkę (tu sięga ona trochę ponad kolana) i poprawiła ręcznie robioną maskę. Obcasy uwydatniały jeszcze jej długie nogi, a pasek sukienki podkreślał jej talię osy. Właśnie zdała sobie sprawę, że pierwszy raz publicznie pokaże się z widocznym na plecach tatuażem. Nikt go przecież jeszcze nie widział. Oprócz Math i Jane oczywiście. Zastanawiała się, czy znajdzie tu kogoś znajomego. Na razie jedyną osobą, którą rozpoznała była Sigrid. Nie dało się jej przeoczyć ze względu na jej wzrost. Zaraz! Czy tam przy stoliku nie siedzi przypadkiem Margaret? Pomachała jej ręką, zachęcając ją, żeby podeszła. Miała nadzieję, że przyjaciółka ją pozna. W końcu wyglądała zupełnie inaczej. Bardziej kobieco. Ba! Założyła sukienkę! Z dość dużym dekoltem i wcięciem na plecach do tego. Jeszcze te obcasy. Jak ona się poświęca! Ale musiała przyznać, że poczuła się dzięki temu wszystkiemu pięknie. Ot co!
- Jak tam Math, zdenerwowana? - Spytała podchodząc do dziewczyny. O dziwo! Nie potknęła się ani razu.
Wtem do sali weszła Hay. No pięknie! A ona się martwiła, że będzie tutaj sama. Pomachała rudowłosej, mając nadzieję, że ta ją zobaczy.
- Mam nadzieję, że masz ochotę poznać kogoś nowego, co Math?

- Zdenerwowana? – powtórzyła. Miała dosłownie szklane oczy, bała się, jak zostanie przyjęta i czy nikt jej nie wyśmieje – No, może trochę… - wskazała palcami niewielką ilość poprzez ściśnięcie kciuka i palca wskazującego.
Obserwowała, jak Elliott wita się ze swoimi znajomymi. Musiała być dosyć popularna, co? Uśmiechała się do tych wszystkich, których pozdrawiała Gryfonka.
- Z przyjemnością. – powiedziała, obdarzając nową przyjaciółkę szerszym uśmiechem – Prowadź zatem, Ell.
Miała ochotę poznać nowych ludzi, być przez nich polubiona. Tak, zdecydowanie chciała to dzisiaj osiągnąć. Poprawiła włosy i wygładziła sukienkę. Dopiła też swój poncz – była gotowa.

- Daj spokój. Nie ma czym się przejmować. To tylko jeden z wielu Bali w twoim życiu. I nieprawda, że to ten pierwszy jest najważniejszy. - Mrugnęła do niej i uśmiechnęła się, dodając dziewczynie otuchy. Dla niej najważniejszym balem będzie ten, który spędzi z ukochanymi osobami. Może to będzie właśnie dzisiejszy. Może następny, a może on nigdy nie nastąpi. W to ostatnie jej postawa życiowa nie pozwalała wierzyć. Nie mogła ten myśli dopuścić do głosu, bo inaczej ją zeżre od środka. Zeżre jej różowe okularki i już nie będzie tak ciekawie. Pokręciła tylko głową, żeby odpędzić te myśli.
Popularna? Nie... raczej nie. Po prostu wie, gdzie się wcisnąć. Czasami się udaje czasami nie. Parę osób znała, rzecz jasna, ale to nijak się miało do ogromu wszystkich uczniów szkoły.
- No to dalej. - Poszukała wzrokiem Jane i pokazała jej, gdzie są. Potem podeszła do pobliskiego stolika, przy którym siedziała Margaret.
- Witam pani mego serca. - Skłoniła się lekko. Starała się mówić w miarę niskim głosem. - Można zając pani chwilkę? Pragnę panience przedstawić Mathilde. To ta dziewoja, która stoi koło mnie.

Hay przygryzła nerwowo wargę, gorączkowo rozglądając się po popieszczeniu. Była tak zdenerwowana, że chyba nawet bez masek nikogo by nie poznała. Wtem dostrzegła, że ktoś do niej macha. Ależ... to była Elli! Wyglądała zupełnie inaczej w sukience i na obcasach, zupełnie jak nie ona. Hay uśmiechnęła się z ulgą i podeszła do niej szybkim krokiem.
- Cześć, Elli! - zawołała. - Wyglądasz przecudnie, chociaż jesteś do siebie zupełnie niepodobna!
Wzrok gryfonki powędrował do dziewczyny, która stała obok Ell. Splend kojarzyła ją, ale nie za dobrze; wiedziała tylko, że jest rok młodszą krukonką.
- Cześć - rzuciła w jej stronę, ale w tym samym momencie dostrzegła odsłonięty tatuaż Elli. - Ojej! - westchnęła z zazdrością, przyglądając mu się. Wilk wyglądał doprawdy imponująco.
Hayley zorientowała się nagle, że ma w sobie swoją dawną energię i żywiołowość; już dawno nie powiedziała aż tyle w przeciągu niecałej minuty. I to wszystko bez chociażby cienia myśli o tym, że jest beznadziejna, że bal jest beznadziejny i najlepiej byłoby się upić i siedzieć w kącie

Właściwie, to Twan pewnie sam wpadłby na ten pomysł, ale trochę później, bo teraz nikogo na parkiecie nie było, więc by się trochę głupio czuł. Co prawda jakaś tam muzyka leciała, wolna oczywiście, jak Angie zauważyła, idealna na tę okazję i ktoś musiał rozkręcić towarzystwo, ale nigdy by nie pomyślał, że to byłby akurat on. Odważny był, nawet bardzo! ale nie w stosunku do takich rzeczy.
Pomyślał chwilę, aż się namyślił i uznał, że skoro Angie tak bardzo chce, są Walentynki, spędzają je razem i to akurat w tym miejscu, to nie będzie jej odmawiał. Tyle argumentów!
- Oczywiście - odparł więc, nie pozwalając dziewczynie dostrzec swoich wcześniejszych wątpliwości. - Mogę prosić panią do tańca? - na jego twarzy wykwitł uśmiech, a on sam kiwnął lekko głową, co by podtrzymać całą atmosferę.

Mathilde uśmiechnęła się do znajomych Elliot.
Nie wiedziała, czy się ma przedstawiać, czy nie. W końcu ma być to bal maskowy, czyli nikt ma jej nie rozpoznać, prawda? Uśmiechnęła się więc tylko tajemniczo. Dygnęła, słysząc że została nazwana „dziewoją”.
- Serce me raduje się, że mogę poznać tak cną niewiastę. – powiedziała, starając się jak najbardziej zarchaizować swoją wypowiedź.
Uśmiechnęła się, ukazując swoje białe ząbki. Miała nadzieję, że póki co robi dobre wrażenie. Zdenerwowanie jednak jej nie opuszczało. Jedną ręką wciąż gładziła ze stresu swoją spódnicę. Nie co dzień jest się na swoim pierwszym balu, prawda?
Wzrokiem szukała jakiegoś alkoholu. Ciekawa była, czy w ogóle będzie jakiś alkohol? W końcu niektórzy uczniowie są już pełnoletni, to może i inni się załapią…?

Marg siedziała zamyślona tępo wpatrując się w ścianę. Nie obchodzili jej ludzie, nic. Istniała tylko ona i jej rożnej maści problemy. Na jej szczęście usłyszała znajomy głos, który kochała całym sercem. Kochała jego właścicielkę. Podniosła wzrok na twarz Elliott. Widziała, że znów zaczyna te ich aktorskie przekomarzania. Jak ona to kochała i jak jej to teraz było potrzebne. Nie była w stanie wyrazić wdzięczności i ulgi z tego, że Gryfonka jest tutaj.
- Witaj moja miła dziewojo. - Mówiła wstając i skłaniając się dziewczynie. - Ależ oczywiście, z przyjemnością poznam twoją znajomą damę. - Wyprostowała się. - Jam jest Margaret. Margaret Gate. - Zaczęła kłaniając się dziewczynie obok Gryfonki. - Bardzo miło jest mi cię poznać. - Rzekła patrząc już w oczy dziewczyny i delikatnie się uśmiechając. - Nie stresuj się smukła dziewojo, ja nie gryzę. Ze mną jesteś bezpieczna. - Wypięła pierś do przodu i podała ramię nowo poznanej dziewczynie.

- Hay, miło mi cię widzieć. - Wyszczerzyła się do dziewczyny. - Czuję się jak nie ja. Serio. To - pokazała ręką na siebie - mnie przeraża. Ale dzięki. Ty też wyglądasz przepięknie, choć trochę bardziej jak ty.
Dziewczynie widocznie wrócił humor, z czego strasznie się cieszyła. Znowu gadała jak najęta, znowu się uśmiechała. Cudownie. Spojrzała na tatuaż przez ramię.
- Okropnie mi się podoba. I nie zamieniłabym go na smoka, przykro mi. - Pokazała dziewczynie język. - Jeśli chcesz, to pójdę z tobą do tatuażysty.
Uśmiechnęła się do niej zachęcająco. Wiedziała, że Gryfonka o tym marzy i naprawdę chętnie by z nią tam poszła i potrzymała za rękę w razie potrzeby, jeśli to by pomogło zrealizować jej swoje marzenie.
No to wkręciła Math w towarzystwo.
- Math, to jest Hayley, a to Margaret. Margaret, to jest Mathilde i Hayley. Hayley to jest Margaret i Mathilde. - Westchnęła. Skoro formalności mają już za sobą, to można się bawić.

Uśmiechnęła się szeroko do nowo poznanych. Chociaż nie do końca, bo Hay zdążyła poznać. Nie pamiętała gdzie i kiedy, ale pamiętała, że co najmniej raz w życiu z nią rozmawiała. Uśmiechnęła się do Hayley i podniosła rękę tak, żeby przybić jej piątkę. Mathilde wyglądała jak kupka nie wiadomo czego. Była spięta i skulona. Ciągle gniotła przód swojej pięknej sukienki.
- Ej, Math. Wyglądasz cudownie! - Prawie krzyknęła. Miała nadzieje, że to choć odrobinę poprawi sapomoczucie dziewczyny, i że choć odrobinę się wyluzuje.

- Oj tam, przeraża! - Hayley wywróciła oczami. - Chociaż wyglądasz zupełnie jak nie ty, to i tak to do ciebie pasuje - oceniła, przyglądając się uważnie Ell. Faktycznie, strój uwypuklił to, co było najbardziej kobiece w jej wyglądzie, dzięki czemu wyglądała ślicznie. - A ja po prostu nie potrafiłam założyć obcasów - powiedziała, wyciągając nogę do przodu i eksponując przy tym trampek.
- Cóż, przynajmniej ja będę miała smoka! - Poruszyła brwiami, już ciesząc się na tę wizję. - I nie tylko możesz, ale musisz ze mną pójść, bo sama umrę, a ty masz doświadczenie.
Przyjrzała się uważnie dziewczynom, którym została przedstawiona, posyłając im szeroki uśmiech.
- Cześć wam - przywitała się, machnąwszy ręką w ich stronę.

- Cześć! – przywitała się Mathilde. Wyciągnęła rękę do Hayley; w końcu to jej została przedstawiona pierwsza. Uśmiechnęła się szeroko do swoich nowych znajomych. Sami Gryofoni, tak? Doskonale. Z doświadczenia wiedziała, że dom gryfa składa się w większości z miłych ludzi.
Więc, impreza dopiero się rozkręca, tak? Czy to wszyscy, którzy mieli przyjść?(Prawie) Same dziewczyny. No, cóż. Trudno. Math zamierzała się dzisiaj świetnie bawić, bez względu na okoliczności.

/króciutko, bo króciutko, ale nie bardzo wiedziałam co jeszcze napisać.:P

- Też jej to mówiłam, ale ona chyba nie może w to uwierzyć. Math, nie gnieć tej sukienki, bo będzie zaraz wyglądać jak nie wiadomo co. - Zaśmiała się perliście. Oczywiście, nie z Krukonki, tylko tak ogólnie. Nie miała przecież powodu, żeby się z niej nabijać.
Spojrzała z wyrzutem na Margaret.
- A o swoim skarbie to już nic nie powiesz. - Podparła ręce o boki i patrzyła na nią z uniesioną brwią. Gryfonka zawsze wprawiała ją w nastrój do odgrywania wszelakich scenek. Przy kimś innym zaraz by się śmiała i tyle by z tego wyszło.
- Dzięki, ale i tak nie czuję się wielce komfortowo. Mimo że jestem bardziej kobieca niż zwykle. - Wyszczerzyła się do Hay. - Tylko, że tobie trampki pasują. Mi niekoniecznie.
- Będziesz miała smoka, czy co tam chcesz. Dobra, wiem, że i tak stanie na smoku. Oj tam doświadczenie. Jedna jaskółka wiosny nie czyni, ale bardzo chętnie pójdę i nie pozwolę ci umrzeć na tym fotelu. Gdzieżbyś pragnęła mieć owy tatuaż?

Margaret znów nie zrozumiała co mówiła do niej przyjaciółka.
- O moim skarbie? Co masz na myśli? - Zaśmiała się. Była tak jak zazwyczaj
Rozmawiały ze sobą, ale nie mogły owijać w bawełnę, jeśli chciały się jakkolwiek zrozumieć. Niestety miały inne toki rozumowania. Marg coraz lepiej czuła się na balu.

/wiem, że krótko, sorki ;D

- Trampki pasują zawsze i wszędzie, pamiętaj o tym! - powiedziała ze śmiechem. - Oczywiście, że stanie na smoku, ot co! Smok to smok, a nie jakiś tam czworonóg, no! - gryfonka zabujała się na stopach. - O tym jeszcze nie myślałam. Jak tak teraz to robię, mam dylemat miedzy karkiem a łopatką, jak u ciebie. Ale chyba stanie na karku, bo i tak już trudno nas odróżnić.
Hayley odwzajemniła uścisk dłoni Math, uśmiechając się do niej.
- Czy wy też macie wrażenie, że przestoimy tak cały bal i nie znajdzie się żaden osobnik płci brzydkiej, który zechciałby zatańczyć? - Hayley westchnęła. Cóż, nadal miała nadzieję na pojawienie się rycerza na białym hipogryfie, dzięki któremu zapomni o Jayu, ale teraz przynajmniej nie martwiła się o towarzystwo. Była ich całkiem spora grypka, ot co! W tym momencie już nic nie było w stanie zepsuć jej tego balu.

Mathilde zawstydziła się i momentalnie puściła swoją spódniczkę, która na szczęście była z tafty. Czyli nie było na niej ani jednej zmarszczki.
- O, Jane. – wcześniej jej jakoś nie zauważyła. – Dzięki. – uśmiechnęła się, słysząc komentarz Krukonki. – Ty też prześlicznie!
Zwróciła uwagę na trampki jednej z Gryfonek. Bardzo oryginalnie, stwierdziła. I jeszcze ta cała rozmowa o tatuażu. Musiała wyglądać śmiesznie w swojej różowej koronkowej sukience. Ale co tam!
-Smok? – zapytała, próbując zagaić rozmowę. – Na wakacje, gdy wyjeżdżam do Bułgarii, widuje je bardzo często. – pochwaliła się. – Nie, z bliska, oczywiście. Ale w locie, czy coś. Naprawdę: niesamowity widok. Tatuaż ze smokiem to świetny pomysł! – uśmiechnęła się, starając się zrobić dobre wrażenie.
- Niewielu tu potencjalnych rycerzy… - rzuciła. Miała rację; póki co widziała tylko jednego chłopaka. I to zajętego.

No i Ver stała tak i czekała, ale Holdenosława wciąż nie widziała, a że była niecierpliwa to pomyślała sobie, że bezczelnie wystawił ją do wiatru i zaczęła go w myślach wyzywać od głupków, idiotów, debili i takich tam, aż tu nagle, jak na zawołanie zjawił się Holdenik! W KOŃCU! Powitajmy go więc oklaskami!
- Powiedzmy, że ci wybaczam - burknęła, nawet na niego nie patrząc. Była trochę wkurzona, bo nie cierpiała spóźnialstwa (a sama spóźniała się na prawie każdą lekcję, łał) chociaż za minutę pewnie jej przejdzie, huehue. - Dobra, więc co.. Ej, dlaczego ty do kurfy nędzy nie masz MEJKAPU?!
Ano Vera taka spostrzegawcza jest, że ten brak zauważyła od razu. A wściekła się, bo przecież mejkap był robiony kredką z Manchatanu, a ów kredka była przecież prezentem urodzinowym od Ślizgonki, więc stwierdziła, że prezent musiał się nie podobać, no a poza tym czarny makijaż był podstawowym elementem wyglądu każdego emosa.
- Nie lubię cię już - no i Verosława się fochnęła, huehue.

- No o mnie, oczywiście. - Zaśmiała się. - A masz jakiegoś innego skarba?
Uniosła wysoko jedną brew i patrzyła na nią podejrzliwie. Oj... niedobrze.
- No tak. - Walnęła się w głowę otwartą dłonią. - Czworonogi też są świetne. A wilki to najpiękniejsze z tych zwierząt. Wiem, wiem... i tak zdania nie zmienisz. Ale cóż... warto próbować, prawda? No popatrz, jaki on jest słodki. Przecież go się nie da nie kochać.
Odwróciła się do Hay plecami, żeby ta mogła się mu lepiej przyjrzeć.
- Zrób na karku, zrób. Bo będzie z nami krucho. - Zachichotała. - Kiedy nie ma żadnych prawdziwych facetów, to trzeba sobie radzić inaczej, co nie? Kto chętny do tańca?
- Oj, tak. Smoki są cudowne. Wierz mi, ile ja się o nich nasłuchałam od Hayley. Ło matko! Nie, żeby mi to przeszkadzało. Skąd.

Hayley przyjrzała się wilkowi krytycznie.
- Noo, ewentualnie da się go polubić, ale moje serce należy tylko i wyłącznie do smoków i orłów - cóż, zamiłowania do tych drugich nie trzeba by było wyjaśniać, gdyby ktokolwiek poza Kostkiem wiedział o jej zdolnościach. A tak, chyba pierwszy raz wspomniała cokolwiek o orłach w towarzystwie Ell.
- Tak żeby od razu do tańca? - Cóż, do tańca Hay się nigdy nie rwała. Mogła poskakać głupio na środku parkietu, powydurniać się i w ogóle, ale tańczyć nie lubiła.
Gdy tylko Math wspomniała o tym, że widywała smoki, Hayley zwróciła się w jej stronę z szeroko otwartymi oczami.
- Ja nigdy nie widziałam smoka na żywo! - jęknęła, a w duchu aż skręcało ją z zazdrości. Ile ona by dała, żeby móc spojrzeć smoku w oczy, pogłaskać po chropowatych łuskach, albo chociażby z daleka zobaczyć, jak elci.

- Ewentualnie? Ewentualnie? No daj spokój. Obowiązkowo chyba. - Spojrzała na nią z udawanym wyrzutem. - Orły powiadasz? Niesamowite ptaki. Lubię na nie patrzeć. Mają w sobie taką siłę i moc. Ehh...
Wyszczerzyła się do towarzyszek.
- A co? Wolisz tak stać? Przecież nie będziemy od razu walca tańczyć. Pobujamy się i poskaczemy. Li i jedynie. - Sama Elliott jako tako tańczyć umiała, choć na żadne lekcje nie chodziła. Po prostu czuła w sobie muzykę, a to zawsze jej pomagało. Tona prowadziło jej ciało podczas wygibasów. Tak samo zresztą działo się z palcami, podczas grania na gitarze czy fortepianie. Magia muzyki.