Szczerze mówiąc, to Victoria nie bardzo wiedziała, co mogłaby powiedzieć na temat studenckiej wymiany. Miała oczywiście doświadczenie, wiedziała, z czym to się dokładnie je i jak się w tym czasie czuła, ale nie była pewna, czy jej wiedza w czymkolwiek pomoże Robin. Nie zamierzała jej jednak odmawiać, tym bardziej że odnosiła wrażenie, iż dla dziewczyny bardzo ważne było zorientowanie się, jak sprawy wyglądają, gdy człowiek nagle zapragnie pojechać do innego kraju i tam szlifować swoją wiedzę. Było to zapewne cenne doświadczenie, którego nie należało sobie odmawiać, jeśli już taki pomysł powstawał w czyjejś głowie, ale było to również coś, na co zdecydowanie trzeba było się dobrze przygotować.
Dlatego też zaproponowała Robin, żeby spotkały się w Cukrowym Puszku w Dolinie, licząc na to, że będą mogły tam posiedzieć i spokojnie porozmawiać. Będąc osobą akuratną i niezwykle wręcz punktualną, skończyła odpowiednio wcześniej pracę, by nieśpiesznym spacerem skierować się na miejsce spotkania, gdzie ostatecznie zajęła dla nich jeden ze stolików. W herbaciarni było może nieco za słodko, jak na jej gust, ale przynajmniej nie było niesamowicie ciepło, pozwalając tym samym skryć się przed ciepłem nadchodzącego nieoczekiwanie lata.
Victoria przymknęła oczy, ciesząc się znowu z tego powrotu do rodzinnego kraju, odnosząc wrażenie, że nie nadawała się jednak do życia na obczyźnie, aczkolwiek, oczywiście, musiała przyznać, z całą pewnością we Francji nauczyła się kilku rzeczy. Wyjazd na pewno ją zahartował, ale i zmienił, pozwalając na to, żeby zaczęła w końcu nieco dojrzalej postrzegać otaczający ją świat. Przestała traktować to, co się dookoła niej działo, jak jakieś sztywne ramy, w których dosłownie wszyscy musieli się poruszać, jeśli chcieli zyskać jej aprobatę.
Nie sądziła jednak, by to było to, co Robin chciała usłyszeć, dlatego też przemyślenia te zatrzymała całkowicie dla siebie, czekając na przyjście dziewczyny. Odnosiła wrażenie, że ta może mieć do niej mnóstwo pytań i nieco obawiała się, czy zdoła wszystko należycie jej wyjaśnić, tak by nie powstały z tego żadne wątpliwości. Nie lubiła bowiem wprowadzać ludzi w błąd, nawet w najdrobniejszych sprawach.

@Robin Doppler

samonauka 1 - grudzień

choroba nieaktywna

Herbaciarnia "Cukrowy Puszek" wyglądała na idealne miejsce na randkę, a ponieważ Zoe, której serduszko nadal było sponiewierane po bolesnym odrzuceniu przez nieświadomego jej uczucia Longweia, nawiązała ostatnimi czasy intensywny romans z n a u k ą, to cukierenka ta wydała jej się idealną do zapoznania z treścią wypożyczonej chwilę wcześniej w lokalnej bibliotece książki traktującej o historii Doliny Godryka. Skoro miała tutaj mieszkać, pomyślała, że dobrze byłoby dowiedzieć się o tym miejscu coś więcej niż tylko to, czego pobieżnie nauczył jej w szkole wyjątkowo przynudzający profesor. Przycupnęła przy stoliku w kącie, wyswobodziła z wielu warstw zimowych okryć, zamówiła gorącą herbatkę z cytryną, zatarła rączki z ekscytacji nad fascynującą lekturą i otworzyła dosyć niepozorną jeśli chodzi o gabaryty, ale za to bogatą w wiedzę księgę. Ku jej uldze, informacje były przekazane w sposób dużo bardziej przystępny niż na wykładach. Z pierwszych rozdziałów dowiedziała się mnóstwa ciekawych rzeczy o powstaniu miasteczka, które datowane było na jakiś IX wiek, a sama myśl o tym, jaka to kupa czasu, przyprowadziła ją o zawrót głowy i z wrażenia przesłodziła sobie herbatę; czytając kolejne, z przyjemnością zagłębiła się w szczegóły historii rodu Peverellów i przekazywanej z pokolenia na pokolenie peleryny niewidki, o której to na moment rozmarzyła się, kiedy wyobraziła sobie, że takową posiada i zgubiła wątek z dobrych trzech stron, do których musiała później wrócić, bo zupełnie nie wiedziała, jak to się stało, że w opowieści nagle zjawił się szlachetny ród Potterów, jak się okazało, z Peverellami spokrewnionych. Nie była zbyt wielką pasjonatką quidditcha, więc fragmenty o tym, jak Dolina Godryka stała się również kolebką tegoż sportu początkowo nieszczególnie ją interesowały i miała ochotę przekartkować cały srogi rozdział poświęcony procesowi wykuwania pierwszego na świecie znicza, po przebrnięciu przez pierwsze akapity okazało się jednak, że ten kowal, co go stworzył, miał przy tym mnóstwo perypetii i życiowych zakrętów, co uczyniło całą opowieść znacznie ciekawszą; kiedy się spojrzało na historię jak zbiór plotek i anegdot o nieżyjących już osobach, przyswajało się ją dużo przyjemniej, uświadomiła sobie, odkładając pustą już filiżankę, której zawartość obaliła prawie duszkiem, bo zaschło jej w gardle z wrażenia po tym, co dowiedziała się na temat Bowmana Wrighta. Kto by się spodziewał, że taki był z niego gagatek - na pewno nie ona. Zanim się zorientowała, przebrnęła przez sporą część książki, docierając do czasów średniowiecznych, a ponieważ w głowie miała już mnóstwo dat, wydarzeń, nazwisk i ciągów przyczynowo-skutkowych, postanowiła że to dobry moment, żeby przerwać, zwłaszcza, że zasiedziała się w kawiarni zdecydowanie za długo jak na zamówienie tylko jednej herbaty. Zawstydzona bezczelnie długim zajmowaniem miejsca przy stoliku, poprosiła miłego kelnera o jeszcze jedną porcję, której picie umiliła sobie niezobowiązującym kartkowaniem księgi w poszukiwaniu ilustracji i starych fotografii uwieczniających Dolinę Godryka z zamierzchłych czasów; przeglądała je niespiesznie, porównując w myślach z tym, jak wyglądały teraz, a kiedy skończyła, wróciła do domu z poczuciem nie tylko miło, ale i produktywnie spędzonego czasu. Zdecydowanie warto było wybrać się na randkę z historią.

|zt