Dziewczyna czy tego chciała, cze nie musiała się spóźnić. Rana, na jej ramieniu, którą miała od spotkania z wilkołakiem znowu się paskudziała. Do tego stopnia, że musiała wybrać się do Skrzydła Szpitalnego. Niestety pielęgniarka długo nie chciała jej wypuścić. Kazała jej wręcz zostać, bo może dostać gorączki i takie tam głupoty. Ale... Zwiała. Od dawna nie była na lekcjach i to by było miłą odskocznią od tego, co się dzieje w Hogwarcie. I miała ogromną nadzieję, że pan Tura – więcej z jego imienia nie zapamiętała – wpuści ją jeszcze. Stanęła przed salą i zapukała cicho, by potem otworzyć drzwi i z lekkim uśmiechem dostać się do środka.
- Przepraszam bardzo za spóźnienie. Mogę jeszcze dołączyć? - Nie rozglądała się po będących tutaj osobach. Po prostu stała przy drzwiach w dżinsach i troszkę wilgotnej, czarnej bluzce na ramiączkach.

Bonawentura wiedział, ze zainteresuje tych półgłówkach wspomnieniem o tym że ta roślina to mózgotrzep. Nastolatkowie bywali tacy przewidujący, prawda?
Oczywiście ktoś się musiał spóźnić. Była to Cornelia Somerhalder. Czyli osoba, którą miał przyjemność gościć na szlabanie.
- Z tego co wiem, to jest lekcja dla studentów. – powiedział chłodnym tonem – Ty zaś jesteś zwykłym uczniem, prawda? Jednak nie mogę zabronić ci tu siedzieć. Właściwie to się nawet cieszę, że zainteresowałaś się moim przedmiotem. – uśmiechnął się do niej – Siadaj. – wskazał na jakąś wolną ławkę.
Spojrzał na blond gryfonkę, która pierwsza zadała mu pytanie. Wyglądała na zainteresowaną, co zaalarmowało starego belfra jakim bez wątpienia był Bonawentura. Jeżeli uczniowie są zainteresowani lekcją, to znaczy że coś knują! Szczególnie, jeśli wyglądają jak ta tutaj.
- Niestety, nie są mi znane sposoby zażywania mugolskiej trawki. – ostatnie słowa właściwie wypluł Jednakże mogę powiedzieć coś niecoś o żujopaszczach. Z suszu robi się wywar lub skręty. A ze świeżych liści można wycisnąć sok I wetrzeć go w dziąsła… – powiedział niezbyt pewnie. Nigdy nie był szczególnie zainteresowany używkami. Był zawsze nudziarzem I kujonem, no cóz. - O więcej sposobów musiałabyś zapytać któregoś z tych obdartusów spod Świńskiego Łba. – uśmiechnął się fałszywie. – Ale na pewno nie muszę ci o tym mówić, bo sama na to już wpadłaś, hm?
Potem zgłosiła się Faith. Bonawentura się ucieszył – dziewczyna była zdolna I nie pytała o głupoty. Poza tym – bardzo ją lubił, ot co.
- Doskonałe pytanie, panno Llewellyn! – powiedział z aprobatą w głosie – Otóż żujpaszcz jest, prócz wywoływania halucynacji, kompletnie bezużyteczny. – odpowiedział - Chociaż niektórzy pragną nadać mu jakieś lecznicze zastosowania, wymyślają że działa dobrze na ból I na co tylko, że jest to boskie zioło… to jest to tylko majaczenie ćpunów, niestety. – powiedział dobitnie. – Udowodnione wieloletnimi badaniami, nie próbujcie się spierać. Bardzo szybko uzależnia tak poza tym.
Mężczyzna oparł się o swoje biurko, po czym udzielił głosu chłopakowi. Ile dzisiaj ma pytań! Niespotykane po prostu! Jak prowadził lekcję o języczniku, to studenciaki o mało nie pozasypiały.
- Jak już mówiłem, żujpaszcz jest kompletnie bezużyteczny. Hoduje się go tylko jako ciekawostkę. – podrapał się po brodzie – Objawy? To będziesz mógł dzisiaj sam zaobserwować. – uśmiechnął się tajemniczo I kontynuował – Ale bardzo ciekawym jest skutek długiego zażywania tego środka. Wiążę się to z jego nazwą. – dodał dla zainteresowanych - Po paru latach aplikowania sobie tej trucizny – wskazał brodą na wózek z pozostałymi kwiatami – powoduje że twarz wydaje się być jakby wyżuta. Nie mówię tylko o skórze… - wzdrygnął się z obrzydzeniem - Usta, oczy, nos, uszy… wszystko jest, no cóż, zdeformowane. Dzięki temu, porządni ludzie wiedzą z kim mają do czynienia. A medycy wiedzą jak mają ich leczyć.
Rozejrzał się po auli. Nie widział już żadnych innych podniesionych dłoni, wrócił więc do roślinki na swoim biurku.
- No, ale dzisiaj nauczymy się wyciskać sok z liści żujpaszcza. – powiedział z podnieceniem w głosie. – Jednak uczę was tego nie po to żebyście zostali w najbliższym czasie sprzedawcami narkotyków. – zastrzegł – uczę was metody wyciskania soku z niebezpiecznych roślin. Na przykładzie tej tutaj. Niech każdy wyciągnie swoje rękawice. Jakieś deseczki I szeroki srebrny nóż. No I miseczkę na sok… – sam stanął przed biurkiem – Faith, mogłabyś proszę rozdać przyrządy tym, którzy nie mają? I żujpaszcze też, proszę. – uśmiechnął się do swojej ulubionej uczennicy – Patrzcie bardzo uważnie, nie będę tego powtarzał!
Bardzo ostrożnie w rękawicach urwał jeden cały liść rośliny. Można było zauważyć, że jest bardzo gruby I mięsisty. Zrobił w nim podłużne nacięcie I szybko przystawił nad nacyznkiem do spłynięcia.
- No, nie jest to trudne, nawet dla was, co? – zapytał po chwili – Opróżnione liście się wysusza I wykorzystuje jako materiał na skręty lub herbatki.

- Nie ma ostatnio dla nas lekcji, więc interesuje się wszystkimi. No i skusił mnie pan tymi kwiatami, które stały w szklarni numer trzy – Odpowiedziała z uśmiechem ciesząc się, że jednak będzie mogła zostać. Może nie jest w stanie czynnie w tym uczestniczyć, ale przecież tak czy siak mogłaby dużo wynieść z tej lekcji, prawda? Zresztą bardzo lubiła pana Ture i chciałaby zobaczyć jak prowadzi lekcje. Podeszła do wolnej ławki i usiadła w niej nie wyciągając żadnych rzeczy, bo w końcu nie miała podręczników na tym poziomie nauczania. Obserwowała dokładnie co robią zastanawiając się ile już ją ominęło. Miała nadzieję, że niewiele.
Jej mina przypominała emotke „O.O” kiedy się okazało, że ta lekcja ma coś w spólnego z mugolską trawką i skrętami.
- Może mi pan jeszcze raz w paru zdaniach scharakteryzować tą roślinkę? Dosłownie podstawowe informacje – Poprosiła mając nadzieję, że i ona będzie mogła wyciskać sok z liści tego żujopaszcza, czy jak tam się nazywał. W sumie ciekawa nazwa. Koniecznie chciała wiedzieć o niej więcej. Oczywiście nie dlatego, że sama planuje zostać narkomanką. Ale dlatego... Że kiedyś można komuś coś dosypać. W każdym razie powinna teraz bujać się na nogach i gwizdać z miną „Ja nic nie zrobiłam i przecież nie zrobię, dlaczego się patrzysz?”. Jednak taka ona pozostała tylko w jej myślach, a na zewnątrz siedziała ze zwykłą, obojętną miną.

Zerknęła w stronę drzwi. Kolejna spóźniona osoba? Jeśli dobrze pamięta, dziewczyna była młodsza i z czerwonych? Tak? No popatrz, jak ładnie. Odwróciła wzrok od gryfonki, bo w końcu lekcja była ciekawsza.
Nie ma innych zastosowań? Muszą jakieś być, nie? Spojrzała na fioletową roślinę i lekko potrząsnęła głową. Miałaby się uzależnić? Coś głupiego, po co człowiek ma się sam zabijać? Lepiej od razu walnąć w siebie Avadą. Zdeformowana twarz? I to wszystko dla jakiś kilku chwil względnej, przyjemności. Nie, dzięki. Coś co Faith nazwałaby swoimi szarymi komórkami, jakoś nie paliłoby się do tego. No, ale wiadomo, gdzie są przeciwnicy są też zwolennicy. Llewellyn dałaby sobie głowę uciąć, że ta gryfoneczka, wpakowałaby w siebie wszystko co się da. Pfff...też mi coś.
-Oczywiście, panie profesorze. -powiedziała lekko uśmiechając się do profesora.
Jak trzeba to trzeba. Dziewczyna wzięła przedmioty, wskazane przez psora i powoi ruszała w stronę poszczególnych uczniów. Bez słowa władowała im przybory, w mniej lub bardziej zgrabne rączki. Podchodząc do Bucketa prychnęła coś pod nosem. Nic do niego nie miała, spokojnie. Przynajmniej jeszcze, nie. Była dziwna to fakt, ale zazwyczaj nie czepiała się '’obcych" .
Za to skomplikowane koligacje chłopaka bawiły ją na swój sposób. Zaginione rodzeństwo? Dobrze, że na nie miała tych problemów, dodatkowy brat czy siostra raczej by się jej nie przydał.
Gdy rozdała przybory wszystkim, ruszała na swoje miejsce. Teraz trzeba trochę poczekać. Swoją drogą to zachodziła w głowę, czym ich pan psor jeszcze zaskocz, bo z tym tematem niewątpliwie musiało się wiązać coś ciekawego. No nie? Faith związała opadające na ramiona jasne pukle w kok. Jeszcze by go czymś umazała, brr nie chciałaby zmywać z włosów tego paskudztwa. Założyła rękczki, które zostały i spojrzała na pana D. Sięgnęła po ostre nacięcie i jeden z fioletowych liści. Zgrabnie nacieła jego powłokę i odłożyła skalpel na bok. Ręce położyła obok pociachanej roślinki i czekała na dalsze polecenia nauczyciela.

Jack słuchał uważnie i pisał w notatniku. Jakież to było dziwne. Widząc twarz Daniela i widząc jak ten pisze w notatniku. O tak. Ślizgon nie kwapił się do robienia notatek. Ba! On zielarstwa nie lubił nawet. Dla niewtajemniczonych mógł to być szok. Zresztą zgłaszanie się również. Jack był dobrze wychowany i zgłaszał się za nim cokolwiek powiedział. Po prostu już tak miał.
Spojrzał na dziewczynę, którą poznał na dziedzińcu. Podawała narzędzia pracy i rośliny. Najwyraźniej albo podpadła psorowi, albo była ulubioną uczennicą. Jak zwał tak zwał.
Słyszał prychnięcie, ale zignorował je. Co ma się tym przejmować? W końcu miał brata, który uznawany był za tak zwanego skurwiela, więc do tych reakcji zdążył się przyzwyczaić.
Założył rękawice. Wybrał sobie najgrubszy i najbardziej mięsisty liść. Był pewien, że posiada dużo soku. Obserwował co nauczyciel robił i sam naśladował ruchy. Analizował wszystko. Kąt nachylenia ręki, narzędzi, liścia. Wszystko. Był tak dokładny, że naprawdę musiałby mieć pecha, by nie zrobić tego dobrze. W końcu uzbierał sok do miseczki i czekał na dalszą część lekcji. Nie patrzył na uczniów. Obserwował nauczyciela.

Bonawentura spojrzał na elegancki zegarek na swoim przegubie. Już chyba powinien skończyć lekcje!
- No, patrzcie, jak czas szybko mija przy dobrej zabawie, prawda? – powiedział po krótkiej chwili. Nie było po nim widać, żeby się dobrze bawił, co prawda, ale to nie szkodzi. Wszyscy chyba wiedzą o co chodzi, prawda?
- Miałem jeszcze w zanadrzu parę, hm, atrakcji. Związanych z tą uroczą roślinką, rozumiecie. – wskazał na doniczki - Ale nie zmieściliśmy się w czasie, co za pech. – westchnął, tak jakby naprawdę było mu żal lekcji z tymi idiotami. – No, cóż. To ostatnia lekcja w tym roku szkolnym. Bawcie się dobrze na wakacjach i w ogóle. – wzruszył ramionami – Wróćcie w jednym kawałku.
Bonawentura wstał zza biurka i zabrał się za sprzątanie stanowiska pracy.
/zt.

Włuczyła się bez celu i trafiła do Dodatkowej Auli.Rozejrzała się... Pusto! No to zasiadla w ostatnim rzędzie i patrzyła na stoanowisko profesorskie bez większego zainteresowania. Czy rozmyślała o czymś konkretnym? Oczywiście o Nerze i ich planie. Czy szło im dobrze, nie wiedziałą, dawno nie mieli treningu. Oczywiście ćwiczyła cały czas oklumencję, nie pozwoli mu po raz kolejny wedrzeć się do swojej głowy. Nie ma takiej opcji!
Hmm... trzeba by znaleźć jakieś stałe miejsce do ćwiczeń... Może pokój życzeń? tam na pewno bedzie wszystko czego potrzebujemy... Swoją drogą ciekawe co zrobił z moim naszyjnkiem... musze przy nim uważać i nie pokazywać więcej błyskotek niż jest to konieczne. nie mogę sobie pozwolić na brak niezbędnych artefaktów w danych momentach.
Mniej więcej takim tokiem podążały jej myśli... Trochę nierozgarnięte, ale miały ajkiś sens.

Siedział na łóżku, odpisując siostrze na listy. Ależ go to zaczynało nudzić. Nie widział w tym już żadnego celu. Uwielbiał się z nią drażnić, ale mogłaby ruszyć swój szanowny, wychudzony tyłek i się z nim spotkać. W końcu zerwał się na równe nogi, uznając, że sam znajdzie Matyldę. Sam miał wielką ochotę na masaż, coś do jedzenia i kilka przygód, aby zabić nudę, która drażniła zmysły Ślizgona.
Szukał na każdym pietrze, idąc po kolei od lochów aż po trzecie piętro. Niestety po brunetce nie było ani śladu. Spotykał co i raz znajomych, którzy albo się obściskiwali albo uczyli. Jak wiadomo, Bruno grzeszył intelektem i nie potrzebował siedzieć teraz z książką, aby móc zdać egzamin, który zapewne będzie miał miejsce niebawem. Skręcił do dodatkowej Auli, mając nadzieję, że tam się skryła jego kochana siostrzyczka. Widząc niską brunetkę, która siedziała w ławce, miał ochotę podbiec i ją przestraszyć. Szedł wolnym krokiem, czując w duszy satysfakcję. Znalazł ją, był sprytniejszy. Poprawił koszulę w kratę, zastanawiając się, dlaczego skryła się w takim pomieszczeniu.
- Mam Cię! - rzekł, nie unosząc głosu. Gdy dziewczyna zdążyła się odwrócić zerkając na przybysza, on westchnął ciężko. A jednak nie znalazł siostry tylko kochaną Elenkę.
- Ech, to nie Ty. - dodał zrezygnowany, stojąc już przy dziewczynie. Wiedział o niej doprawdy niewiele. Tyle, że stała się narzeczoną jednego z jego kolegów i miała słabość do Ślizgonów, panów wszelkiego zła. - Quietus wie, że jesteś tu sama? - uniósł brew, zastanawiając się, czy jego współlokator jest tak samo zaborczy jak i on.

Nagle drzwi do auli się otworzyły. W ostatnim czasie Elena była bardzo czujna i ten cichy dźwiek wyrwał ją z rozmyślań. Słysząc szelest czyichś kroków odwróciła się zerkając na przybysza.
-Czego tu szukasz?- spytała zanim ten zdążył stwierdzić, ze to nie jej poszukiwał. Gdy do niej doszedł spytał o jej nażeczocego.
-Quietus nie musi znać każdego mojego kroku.- odpowiedziałą cicho mierząc chłopaka wzrokiem. Kojażyła go, ale nie wiedziaął jak ma na imię. Panicz Le Fay nie przedstawiał jej swoim znajomym.

Parsknął śmiechem, gdy usłyszał ten groźny głos narzeczonej kolegi. Nie wiedział czy był to pisk czy jakiś warkot, lecz był on totalnie nie na miejscu. Uśmiechnął się zniewalająco, czekając na reakcje dziewczyny.
- A co książkę piszesz? Mogę później dać Ci autograf - rzekł chłodno, nie czując się w obowiązku uświadamiać ją o swoich poszukiwaniach siostry. Zdecydowanie zaczął żałować, że to nie Matylda siedziała skulona, rozmyślając o jakiś głupotach.
Czując na sobie spojrzenie Eleny, przygryzł wargę, zupełnie nie wiedząc, co wyprawia ta dziewczyna. Była dzika, przynajmniej takie chodziły plotki, ale Bruno nigdy w nie nie wierzył, musiał sam sprawdzić.
- A wie, że pożerasz mnie wzorkiem? - spytał, czując ssanie żołądka. Znów domagał się papierosów. Musi koniecznie wybrać się do Londynu albo poprosić kogoś o zapas. - Jeśli miałbym narzeczoną, wolałbym wiedzieć, gdzie się szwenda i czy nie podrywa jej inny ślizgon. Kto wie, jeszcze by mi ją odbił?

Jej głos nie był groźny... No dobra, może na począdku. Ale spojrzenie to już na pewno nie! Słysząc to o przerażającym wzroku tylko uśmiechnęła sie delikatnie.
-Powiedz, dlaczego cię przerażam? Przecież jeszcze nic nie zrobiłam.- Powiedziała spokojnie. Tym samym tonem odpowiedziała na jego kolejny komentarz.- Ja też nie wiem gdzie on teraz jest i co robi. Więc jesteśmy kwita.
Szczerze mówiąc niezbyt ją to interesowało. Oboje z Quietusem są dorośli, mogą robić co chcą. Byleby nie było przez to kłopotów.

Oczywiście, że ani głos ani spojrzenie nie było groźne. Bruno się na pewno go nie bał, bowiem wyglądała jak mały szczeniak, który próbował atakować dobermana. Dlatego też chłopak uśmiechnął się cwaniacko, może trochę za szeroko.
- Złotko, nie dowartościowuj się. Nie przerażasz mnie ani trochę - rzekł roześmiany, nawet złapał się za brzuch, aby nieco powstrzymać swoją reakcje.
- Widzę, że jesteście ze sobą bardzo blisko - dodał drwiąco. Nie był szczególnie blisko z Quietusem, więc nie czuł się winny, że podważa prawdziwość jego związku. Elena zdecydowanie nie wyglądała na grzeczną dziewczynkę. W jej oczach tkwiło coś w rodzaju obiecującej zabawy, ryzyka, które mógłby podjąć Bruno.

-To dobrze.- odpowiedziała, gdy powiedział, że się jej nie bał.
Nie chciała nikogo przerażać, ajkoś nie miała ochoty bawić sie kimś. Ale w sumie czemu nie? Tylko w troszeczkę inny sposób.
-Na całe szczęście nasz związek nie powinien cię interesować.- powiedziałą z przekąsem uśmiechając się delikatnie.
Wyglądała na niegrzeczną? A w jakim sensie? Przecież Elena to dosłownie aniołek! A oczka są jakie są, śliczne i ciekawe, z resztą jak cała Elenka. Za to Bruna zdawał się być zainteresowany naszą przyszłą Panną Młodą... czylko co on planuje? Lepiej, żeby pamiętał, że im piękniejsza róża, tym ostrzejsze ma kolce.

W sumie nie znał Eleny, więc jej postawa wydała się mu interesująca. Była stosunkowo oziębła, ale brakowało dziewczynie kokieteryjności, która posiadały inne kobiety. Wydawała się być bardzo pewna siebie, przez co bądź co bądź Bruno ją polubił.
- Dla kogo dobrze? - spytał, łapiąc Gryfonkę za słówko. Nie miał pojęcia, czy aby na pewno nie chciała go przerażać czy wysublimowany sposób pokazać, że nie jest zainteresowana towarzystwem blondyna. W końcu Bruno nie przyszedł tu celowo.
- Rzeczywiście mało mnie on interesuje. - odpowiedział po krótkim zastanowieniu. Bedau był ciekawskim typem, który lubił wszystko wiedzieć, w szczególności jeśli sprawy tyczyły Ślizgonów. Musiał trzymać rękę na wodzy i mieć wszystko pod kontrolą. Spojrzał w oczy Elenie, ciekaw co w nich ujrzy: czy kobietę, która zgubiła swoją drogę czy taką osobę, która wie, czego chce.
- Zastanawiałem się, czy byłabyś go w stanie zdradzić. - rzekł, rzucając jej lekkie wyzwanie. Nie wyglądali, aby byli do siebie mocno przywiązani i żeby tkwili w prawdziwym, kochającym się związku. Nagle złapał się za kieszeń, co mogło wyglądać przez chwilę jakby chciał zaatakować Elenę, lecz wyjął tylko paczkę papierosów, a z niej używkę, którą luźno włożył między wargi. Dopiero wtedy sięgnął po "broń", wypowiadając zaklęcie incendio. Zaciągnął się mocno, obserwując reakcje Eleny.
- Wyglądasz na szaloną dziewczynę, ale chyba bałabyś się tak zaryzykować - dodał z przekąsem, wypuszczając wolno dym. Czuł głód i wcale nie był dobrze wychowany, aby pytać, czy Gryfonka ma ochotę na papierosa. W mniemaniu Bruna kobiety nie powinny w ogóle palić.

Uśmiechnęła się z kpiną słysząc tekst o zdradzie.
-Nawet jeśli, to nie z Tobą.- odpowiedziała powoli wstając. Pech (a może jednak i szczęście) chciał, że Elena miała kaurat n sobie dość kusą sukienkę i do tego muszkieterki. nie jedna osoba powiedziałaby, że wygląda jak ladacznica, ale ona po prosty miała nastruj się tak ubrać. Idąc przez szkołę oczywiście miała na sobie peletynę zasłaniającą ją całą. Ale tutaj było ciepło, z resztą, gdy tu weszła była sama.
Tak więc Panna Marion wstała i przeszła się między ławami.
-To czego się boję, a czego nie to już nie twój interes.- odpowiedziała zadziornie spogląśdając na niego przez ramię.

Bruno wybuchł śmiechem i nie mógł się opanować. Doprawdy nigdy się tak nie uśmiał. Aż go brzuch rozbolał, położył na nim rękę, wierząc, że zaraz ból minie. Miał już taki podły nastój, że w sumie było mu wszystko jedno. Może powinien zabawić się z Elenką?
- Ej, nawet nie dałaś mi szansy - odezwał się marudnie. Nie miał szczególnie ochoty podrywać Eleny, chociaż iście ślizgoński charakter to mu nakazywał, gdy tylko wstała. Nie byłby sobą, gdyby nie zerknął na jej nogi i pupę. Aż miał ochotę za nią złapać, lecz tylko pożerał krągłości dziewczyny wzrokiem, zastanawiając się dlaczego takie widoki widzi na co dzień. Jeśli miałby narzeczoną, wolałby, aby takiego widoku tylko on doświadczał. Chrząknął nieco zbity z tropu.
- Jednak mój, jeśli zarzucam Ci tchórzostwo - rzucił z uśmiechem, zaciągając się ponownie papierosem. Mógł swobodnie podziwiać jej ciało, a w dodatku smakować ukochanej używki, czy nie jest w niebie?

Wiedziała jak jej strój zadziała na Bruna, dlatego wstała.
-Czy sądziesz, że dam z siebie zrobić ladacznicę jeszcze przed ślubem?- spytała pół żartem. Oczywiste było, że nie, jeśli w ogóle ktokolwiek, kiedykowiek będzie miał okazję jej posmakować. Jak dotąd kilkoro wpubowało i nikomu się to nie udało. Czy on na prwdę myślał, że będzie pierwszy? Heh, no cóż, różne myśli, różni ludzie mają.
Wróciła się wzdłuż ław i stanęła tuż przed Bedau'em.
-Nie jeden o ty marzył, słoneczko.- powiedziała bawiąc się wisiorkiem zwizającym wprost w dekold.- Ale jak chcesz możesz spóbować, tylko później nie płacz, że boli.- dodała jakby kuszęcym tonem.

Na jakiego faceta w końcu nie podziałałby taki widok? Mężczyźni byli wzrokowcami, a Elena zdecydowanie swoim zachowaniem oraz ubiorem dawała sprzeczne sygnały. Bruno raczej wysnułby wniosek, że nasza Gryfonka należy do łatwych dam niż do takich co lubią bawić się w dziwne gry słowne.
- Ladacznice? Nie dramatyzujesz za bardzo? - spytał, gasząc papierosa o jedną z ławek. Ojej jaki on zły i niedobry. W końcu nie myślał nawet o "smakowaniu" dziewczyny. Byłoby to naprawdę niemoralne. Kto by się rzucił na pół nagą kobietę, która uwodzi go spojrzeniem?
- Marzył o zdradzie czy o Tobie? - rzucił po raz kolejny obojętnym głosem z francuskim akcentem. Jego wzrok skupił się na palcach dziewczyny, które bawiły się wisiorkiem. Podniósł jednak swoje spojrzenie, nie dając się zmanipulować.
- Ciebie mam próbować? Proszę Cię - prychnął lekko urażony. Zdecydowanie nie lubił, gdy ktoś narzucał mu swoją wolę i uważał siebie za jakąś nagrodę. W końcu to ona powinna robić wszystko na jego zawołanie, włącznie z błaganiem o spojrzenie, zainteresowanie i takie tam.

Akurat wszedłem do dodatkowej auli, aby odpocząć od trudów mojego życia i posłyszałem nietypową rozmowę. Usiadłem sobie na fotelu gdzieś w rogu i wyjąłem z kieszeni książkę pod tytułem: "Jak poskromić wilkołaka". Otworzyłem ją i zacząłem czytać, z początku nie zwracając uwagi na rozmowę. Kiedy jednak usłyszałem rzeczy, których słyszeć chyba nie powinienem, wstałem i podszedłem do dwójki.
- Doskonale, panie Bedau, śmiały ruch - popchnąłem go w stronę wyjścia - Panna niech się nie obawia, wrócę po panią. A pan, panie Bedau, ma ze mną do pogadania - szturchnąłem go lekko w kierunku wyjścia - Może się pan spodziewać szlabanu.

jej czerwone jak krew usta wygięly sie w delikatnym i ktrochę wrednym uśmieszku, gdy chłopak przeniósł wzrok z jej palców na oczka.
Twardziel... Pomyślałą lekko rozbawiona. Hdy usłyszałą jego kpiący komentarz, ze wcale nie chce próbować z nią niczego pogrywać, tylko uśmiechnęła sięszerzej i nachyliła tak, ze ładnie było jej widać dekold... ale to przecież nie ruszy naszego twardziela, więc nie ważne.
-I dobrze. Bo byś nawet nie dał rady.- powiedziała z pzekąsem.
I w tym momencie podszedł do nich jakiś nauczyciel i zabrał Bruna.
-A przepraszam bardzo, za co to niby? Za zwykłą rozmowę?- spytała zanim mężczyna wyprowaził Ślizgona, jednak nie dostałą dopowiedzi. Mogłaby stąd wyjść, ale jej dusza awanturnika sie odezwałą i kazałą zostać. Wzięła z ławy swoją pelerynę i zarzuciła ją sobie na ramiona, jendak sorawiając odsłonięty przód. Usiadła w ławce i czekałą na powrót Ważniaka.

Bruno obejrzał się za siebie zdziwiony. Kto śmiał mu przerywać? Gdy zobaczył nauczyciela, uśmiechnął się lekko. Naprawdę nie można pozwolić sobie na chwilę samotności? Chrząknął znacząco, spoglądając na Elenę. Liczył na jej ruch i odwagę, teraz mogła się naprawdę wykazać.
- Dziękuję, Profesorze - odpowiedział, chociaż nie miał totalnie pojęcia czego uczy ów człowiek. Chyba to dlatego że jak na ślizgona przystało mało zwracał uwagi na lekcjach na nauczyciela. Z resztą, przecież był Wybitnym uczniem. Bruno odsunął się od mężczyzny, kiedy ten go lekko szturchnął. Co on był pies?
- A mogę się dowiedzieć za co dostałem szlaban? - spytał odważnie, zerkając jeszcze raz na Elenę - Wraz z koleżanką miło gawędziliśmy sobie na tematy przyszłościowe, nie złamaliśmy regulaminu szkolnego. Chyba, że ma Pan na myśli strój panny Marion. Z tym nie miałem nic wspólnego! - zaświadczył Francuz, podnosząc jedną dłoń do serca, składając tym samym obietnicę.

Spojrzałem na niego z powątpieniem.
- Owszem, może pan wiedzieć - powiedziałem z ironią - Choćby za palenie papierosów na terenie Hogwartu - odpowiedziałem uczniowi - A potem czują, i myślą że to ja palę tu papierosy. I wie pani co, panno Marion? Może pani od razu z nami pójść. Faktycznie, ubiór dość niestosowny. Za trafną uwagę zostanie panu obniżony szlaban, Bedau.
Pociągnąłem oboje uczniów i zaprowadziłem ich do mojego gabinetu.
[z/t-->wielkie schody-->pierwsze piętro-->gabinety-->gabinet prof. Simona Connera]

Co w niego wstąpiło? Lekcje? Teraz chciał wszystkich tu zamknąć i nauczać? Uśmiechnął się sam do siebie. Dawno z nikim nie rozmawiał. Liczył, że pojawią się jacyś ciekawi ludzie i może pozna kogoś nowego... Właściwie cieszył się na to, co dla nich przygotował. Dzięki temu miał wrażenie, że przynajmniej się nie zanudzą. Taka z nim sytuacja, że chyba brakowało mu tej Magii Sztuki. Dawno nie prowadził zajęć dla swojej grupy, gdyż zwyczajnie musiał w parę miejsc wyjechać i ktoś prowadził za niego zastępstwa. Jak się okazało nie zostawił też programu, który miał być realizowany... Powiedział, że zgubił! A tak naprawdę wcale go nie przygotował. Dyrektor na pewno utnie mu za to głowę, albo i dwie. Doskonale wiedział, jak to się wszystko skończy niedługo... W sumie rozmyślał czy nie iść z tym całym towarem do sali artystycznej na szóstym piętrze, ale jakoś doszedł do wniosku, że dodatkowa aula jest bliżej, a i będą mieli więcej miejsca! Wspaniałomyślny on! A tak naprawdę nie chciało mu się nosić rzeczy na samą górę! Uśmiechnął się i zaraz potem postawił dwie skrzynie obok siebie... Sam zajął miejsce na jednej z nich i czekał. Miał nadzieję, że go nie zignorują, bo przecież nie po to się z tym ciągał, żeby teraz wstawić minusowe punkty dla każdego z domów. Ach Ci studenci... Jeremy, jak zwykle wyglądał, jak jeden z nich w przedartych spodniach i luźnej bluzie... Znów wyglądał, jak raper, któremu kariera nie wypaliła... Ale on jeszcze będzie miał swoje pięć minut, a teraz czekał! Może nie będzie tak źle!

A co wstąpiło w Gavrilidisa, że ruszył swój szanowny tyłek na zajęcia? Z Magii Sztuki w dodatku? Nie był to jego ulubiony przedmiot, raczej odnosił się do artystów i innych takich dosyć sceptycznie. Nie znaczy to jednak, iż był kompletnym ignorantem! Dziedzictwo kulturowe Grecji bardzo mu się podobało, ale niestety krąg zainteresowań sztuką w tym miejscu właśnie się zamykał. Jaka szkoda! Niezaprzeczalnie miał potencjał do bycia niesamowitym krytykiem, o tak, to z pewnością.
Grunt, że przyszedł, może go nie wyrzucą ze studiów. Byłoby miło. Chyba nie spieszyło mu się do codziennej harówki za marną pensyjkę! Nie, żeby obrażał nauczycieli w Hogu, skądże znowu.
Przyszedł o dziwo w całkiem neutralnym nastroju. Raczej nie zamieni się w furiata, rzucając obelgami na prawo i lewo lub marudząc na wszystko dookoła. Zajął jedno z tylnych miejsc, oczekując zajęć. I na tym skończę pasjonującego posta, bo nie wiem co jeszcze pisać, ahoj.

Zazwyczaj Fontaine po prostu nie miała specjalnie ochoty latać na wszelakie zajęcia. Wybierała te najciekawsze, bądź najważniejsze. Jak choćby właśnie sztuka, czy zaklęcia (wszakże nie wiadomo, kiedy znów będzie musiała wziąć udział w czymś równie wymagającym jak turniej trójmagiczny!). Tak też było dzisiejszego dnia, gdy dowiedziała się, iż odbędzie się lekcja sztuki. Ach, Eff wszakże była ogromną pasjonatką malarstwa, więc z wielką chęcią postanowiła udać się na zajęcia. Co więcej, sprytnie uznała, że namówi swojego kuzyna, z którym ostatnio zawsze razem wpadała na lekcje, by także poszedł! Całe szczęście Merlin musiał uznać ten pomysł za w miarę dobry, bo nie oponował jakoś bardzo. Tym samym nasze piękne wile, znów dzielnie ruszyły przez korytarze trzymając się za rączki, by po chwili dotrzeć do dodatkowej auli. Swoją drogą Eff niezwykle się cieszyła, iż nie są to zajęcia na świeżym powietrzu, bo spokojnie mogła założyć czerwoną spódnicę, czarne buty na obcasie, a do tego bluzkę w czarno białe paski. Ręce natomiast ozdobiła licznym bransoletkami, które cicho brzęczały przy każdym gwałtowniejszym ruchu.
Znalazłszy się w auli, para Ślizgonów zgodnie postanowiła ruszyć w stronę Ioannisa - Effkowego ekstra znajomego od imprezowania w knajpach, a Merlinowego ziomka do wyrywania.
- Mam nadzieję, że będzie coś z abstrakcjonizmu, ostatnio przez tego przeklętego Lazara nie skończyłam malować - burknęła zaraz po tym, gdy powiedziała do Greka "cześć". Właściwie nawet nie była pewna, czy jej "wychlapany" obraz wciąż znajduje się w klasie artystycznej. Pewnie przepadł niedoceniony przez nieczułych na sztukę, pozbawionych gustu, uczniów czy nauczycieli!

tym na górze strzelam zt, jako Jeronimo. Lekcja odbyła się kiedy indziej i gdzie indziej. Buziaczki.

To wszystko da się logicznie wytłumaczyć. Dlaczego ona tu jest o tej porze i czemu dopiero teraz pisze swój esej na Historię Magii... A pisze go właśnie przez to, że opiekun jej domu dowiedział się o tym dziwnym zdarzeniu z Magii Sztuki, gdzie pół Hogwartu latało z cyckami na wierzchu za jej sprawą. Ale to nie jej wina, że jest utalentowana i w ogóle taka zajebista, że to ona z Herą są matkami połowy akcji w zamku. Gdyby ich nie było, pewnie wszyscy by umarli z nudów i przykryli się kocem plus wyjechali do domu starości. Tak to przynajmniej tłumaczyłaby sobie Howett'ówna. Szalona dziewczyna z duszą na ramieniu, która ogarnia świat z zamachem, a świat też ją przytula... Takie koligacje można by już podsunąć pod molestowanie, ale ponieważ nikt nie kwapił się do wymierzania sprawiedliwości to zawędrowała do dodatkowej auli... O dziwo wyglądała dziś całkiem ciekawe i ogarnięcie, jakby zaraz po pisaniu eseju miała gdzieś iść dalej, ale to może tylko kobiecy wymysł, aby opóźnić proces uczenia się to trochę zaszalała Laikowa look. Ale no czasem takie życie. Teraz najzwyczajniej w świecie zmuszona była znaleźć sobie miejsce, aby klapnąć wesoło na jeden ze stołków i przyglądać się wszystkiemu, co ze sobą przyniosła... Wzięła nawet jakąś książkę. Taka z niej pilna uczennica, że zadbała o wszystko. O każdy najdrobniejszy szczegół, a teraz brakowało jej weny? No możliwe. Kto ją tam wie... Pozdrawiamy... Leniwe dupsko Howett'ówny.