Oczywiście uważała, że była najlepsza i prawdę mówiąc wielokrotnie już to udowodniła. Niemniej gdyby miała wskazać kogoś, komu ewentualnie mogłaby powierzyć swoich przyjaciół i znajomych – byłby to Pritchard. Zapewne dlatego, że dyżurowała z nim już wiele razy i widziała jak pracował. Miała oczywiście swoje uwagi, bo Thalia wiele rzeczy robiła po swojemu, stąd też przekonanie, że była nie do zastąpienia. Ale mimo wszystko facet był kompetentny, cóż zawodowo, bo prywatnie był emocjonalną ścianą, a może to ona?
— Pracujemy razem, da radę — machnęła ręką w odpowiedzi, bo przecież nie zamierzała poświęcać czasu na wygłaszanie ody do Constantina, nie był przecież niezawodny. Podobnie jak ona, ale o tym wcale nie chciała nawet myśleć. A już szczególnie nie w dniu, kiedy najpewniej miała swoje ostatnie wizyty domowe. Westchnęła, choć nie zaczynała tematu, nie lubiła rozmawiać o swoich umierających pacjentach, należał im się odpowiedni szacunek, a nie bycie głównym tematem ploteczek ze starą znajomą, spotkaną na przypadkowej ulicy.
— Cóż, gdyby było odwrotnie do tego co mówisz, bo szpital to też miejsce radości i walki, to życie byłoby łatwiejsze — wzruszyła ramionami — Ale to marzenie ściętej głowy — dodała z bladym uśmiechem, bo wiedziała, że Gwen miała rację. Nikt o zdrowych zmysłach nie przepadał za szpitalami, a fakt, że uzdrowiciele mieli jednak nie po kolei, był powszechnie znany. Ale musiała polubić to miejsce, choć nie przypominała sobie, by kiedykolwiek darzyła szpital niechęcią. Cóż, wychowała się tam praktycznie, jej rodzina była raczej specyficzna, a dzieci pojawiały się przeważnie z poczucia obowiązku – tak głęboko w Heartlingach zakorzenionego – niż miłości. Dlatego sama nigdy o macierzyństwie nie myślała, przecież ledwo miała czas dla kota.
Skinęła głową, bo faktycznie może lepiej dla nich, jeśli sobie stąd pójdą. Poprawiła bezdenną torbę pełną fiolek z eliksirami i innymi medycznymi akcesoriami, a szkło zastukało o siebie, na co nie zwróciła za wiele uwagi, bo każda jedna fiolka była odpowiednio zabezpieczona zaklęciami, by się nie potłukły.
— Co…? — odparła mechanicznie na to przedziwne pytanie, zupełnie odbiegające od tematu ich rozmowy. Brunetka zmarszczyła brwi i podeszła do kobiety, zerkając w tę samą stronę. — Urocze — powiedziała, spoglądając na osobliwy plakat, od którego włoski mogły stawać dęba — Mówiłam, że to miejsce jest dziwne, może akromatule zostawiły tu dużo śladu i nikt się tu więcej nie zapuszcza — wzruszyła ramionami — W końcu Dolina stała pusta przez parę dobrych lat przez plagę — nawiązała do plagi akromantul sprzed lat. Całe szczęście jej dom znajdował się na wyspie Arran, to nie musieli opuszczać rezydencji.

@Thalia S. Heartling

Były takie miejsca w życiu codziennym, w sytuacjach każdego człowieka, w których nigdy nie wizytowało się z uśmiechem, mimo że może i były powody ku uśmiechowi. Urząd skarbowy. Biuro aurorów. Szpital właśnie. Instytucje, które miały za zadanie nie tylko nieść pomoc i bezpieczeństwo, ale być podporą konstrukcji magicznego, ale przecież i niemagicznego społeczeństwa. A jednak stygma dawnych lat, korupcji i nieszczęścia, były silniejsze. Tak jak i w szpitalu, dużo mocniej i bardziej pamięta się emocje tragiczne, niż te szczęśliwe i wesołe.
Obserwowała chwilę upiorny plakat, dziwnie nim zahipnotyzowana. W jej myślach krążyła próba wspomnienia, kiedy ostatni raz była w cyrku, kiedy ostatnio była w wesołym miasteczku i choć próbowała, to w pamięci miała z niewiadomego powodu jedną, wielką czarną dziurę. Jakby jej ktoś wyrwał z głowy wspomnienie, którego istnienia była pewna, które z pamięci próbowała wyłuskać - bezskutecznie.
- Pewne miejsca powinny przejść jakiś refurbishing. - uniosła brwi, wydymając lekko usta - Jestem pewna, że gdyby tu poczyścić, odświeżyć gzymsy i ściany, postawić ze trzy latarnie i kto wie, może z jeden kwietnik, to przestałoby tu być tak obrzydliwie. - na wszystko były rozwiązania, jednak zdawało się, że Dolina Godryka sama w sobie, jakby będąc żywym organizmem, domagała się posiadania miejsc pięknych i miejsc strasznych, jakby to było jej niezbędne do bycia kompletną.
- Jesteś zajęta? Może skoczyłybyśmy na jakiś lunch? Z tego wszystkiego zgłodniałam... - powiedziała to takim tonem, jakby istniał dzień albo czas, kiedy Honeycott nie była głodna.