Spojrzenie zdołało spłynąć wzdłuż upierzonej sylwetki - przyjęło z trudem i bezsilnością ulokowanie zżeracza ciastek. Jak naiwnie, ufała wszystkim spisanym w instynkcie ruchom - ptaszysko jak gdyby było cudownie świadome, co podgrzewało krew w trasie rozgałęzienia naczyń. W końcu, z powodzeniem nałożył na swoją twarz maskę - wydawał się niewzruszony, wyłącznie nawołujący ją do rozsądku, odnoszący się z dozą podszywanego sceptycznym podejściem dystansu.
- W przeciwieństwie do ciebie go znam - ośmielił się dostrzec. Widok zjednywającej sobie sympatii, kretyńskiej sowy kłuł jego w oczy mimo wdrażanych starań. Odwrócił na określony epizod wzrok, po raz ostatni zerkając na równie naiwne podjęcie się napisania mającego przekonać listu.
Jednak nie on, wyłącznie teraz udawał.
Kątem oka spoglądał wciąż, wychwytywał dysonans tej sytuacji - utwierdzany ponadto ostatnią, przed wspominanym wyjazdem wymianą listów. Nić zrozumienia pomiędzy nimi od zawsze była wyraźna, nie wymagała słów, nie dopraszała się jawnie ukazywanych gestów - skoro ich cała, w swej pełnej krasie relacja, już sama w sobie oplotła się dwuznacznością. Nawet, jeśli sam nie rozumiał siebie, swojego braku racjonalności, zgubienia wśród korytarzy bezliku uczuć. A przecież był identyczny - zazdrość odwiecznie spalała jego od środka; wiedział wszak doskonale o przyciąganiu spojrzeń wobec enigmatycznej osoby Holmes - przez rówieśników. Każde zetknięcie z tą sytuacją, z przerabianym już kilkakrotnie schematem nawet banału siedzenia obok któregoś z nich na prowadzonych zajęciach, był serią rzucanych noży, zagłębiających się w spiętą od nerwowości duszę. Przeszkadzali mężczyźnie, nie oszukujmy się - przeszkadzała mu nawet sowa. Absurd. Oddawał się tym absurdom jedynie, aby wytrwać w podtrzymującym go przekonaniu - jak gdyby był w stanie mieć ją dla siebie, trzymaną pod szczelnym kloszem swoich zaborczych ramion.
Wiedział - jak z powodzeniem mógłby ugasić chwilowy spadek nastroju, zastygły w wątłej postaci niczym niemrawe, ciężkie od deszczu chmury. W jednym momencie pozwolił sobie na więcej - zapewne grał aktualnie nieczysto, grał, niczym kłamca uprzednio wyśmiewający sowę; tylko, aby ponownie zaczerpnąć niezakażonej gorzką pretensją uwagi. Nastroszył swoją noc piór, w ostateczności zmuszając Krebsa do wykonania odwrotu; sam zaś wpatrywał się intensywnie kontrastująco jasnymi ślepiami, przekrzywiał głowę, chciał być przekonujący.

Wierzyła niemal we wszystko.
Naiwnie poddawała się niewypowiedzianym frazom, ulegała enigmatycznym gestom, choć najbardziej pragnęła tego, co ofiarował jej w Perth. Może iluzoryczna mrzonka o jego jestestwie przy niej była jedyną zachcianką? Cóż za kłamstwo, skoro z taką rozkoszą dawała się mamić, by spędzić z nim choć sekundę albo nawet dwie. Ciągle jednak było mało, a ona łasa na pokusy, na eskalowanie dni wiodących prym, gdy było d o b r z e, odczuwała niedosyt. Teraz? Teraz wątpiła bowiem w każdą składową ich relacji, jakby pewne ważne aspekty zaczynały nie być czegokolwiek warte.
Uniosła błękit tęczówek na sylwetkę Daniela, gdy może w nazbyt ostrym przekonaniu zawyrokował o znajomości Krebsa, ale w gruncie rzeczy - miał niebywałą rację. Holmes uchodziła za uosobienie delikatności i wrażliwości, dlatego tak bardzo mierziły ją dystanse, niepotrzebne odległości między nimi; wystarczyło się jedynie postarać, by naprawić defekty, niczym za dotknięciem różdżką, ale tego musieli chcieć oboje, wszak sama ona - nie mogła do niczego zmusić mężczyzny.
- Jesteś zbyt surowy - stwierdziła ledwie słyszalnie i wyprostowała się nieznacznie, a gdy tylko dostrzegła nietypowe zachowanie sowy, zmarszczyła brwi. Błądziła ciekawskim spojrzeniem po otoczeniu, a gdy piękna postać kruka znalazła się tuż obok, nikły cień uśmiechu przyozdobił blade lico Marceline.
- Niewiarygodne... - skomentowała, choć rozbawienie raz po raz było słyszalne w tonie jej głosu. Znał ją dostatecznie, by wiedzieć, że ta forma jego osoby była dla niej niezwykle intrygującą, a już w szczególności, gdy usilnie próbował przełamać narastające bariery.
Smukłe palce przeczesały ciemne kaskady chmur, a zaraz potem spoczęły na grzbiecie. Zapomniała o Krebsie, czyniąc ptasią formę Daniela jedyną istotną. Wodziła dłonią wzdłuż kruczej linii kręgosłupa, by swoją wędrówkę zakończyć w okolicach brzucha, dając w ten sposób przyzwolenie tylko sobie do pieszczot, które miały im obojgu sprawić choć nutę satysfakcji.
- Zawsze będziesz to robił? - zapytała nagle, nawiązując do czasu, w którym to poddał animagii swoją osobę, wyczuwając irytację rudowłosej. Mimowolnie sięgnęła do torby po jedno ciasteczko (na szczęście nie były jedynie dla ptaków), po czym na otwartej dłoni podsunęła krukowi pod masywny dziób. Chciała zachęcić go do wzięcia smakołyku, przez co jednym palcem pogładziła głowę zwierzęcia i posłała mu jeden z tych rozbrajających uśmiechów, jasno sugerując, że już wszystko dobrze, pomimo że jej serce nadal spętane było cierniami zazdrości, a pod membraną delikatnej skóry paliła niepewność.
Tak wiele niewypowiedzianych pytań
jeszcze więcej niezasłyszanych odpowiedzi.

Zwykle był półświadomy - brnął oraz jakby zatracał ciąg konsekwencji. Doświadczał niemniej przywiązania - trudnego do określenia, nieprzyznanego przed sobą, lecz dążącego ku określonym czynnościom, na zawsze odmieniającym ścieżki prowadzonego życia. Dlatego wracał. Z tego dokładnie powodu nie chciał pozwolić przejść w zapomnienie, nadal udowadniając - skradał się w poszczególne dziedziny jej egzystencji, przez lekcje, przez przypadkowe spotkania, kończąc na potajemnych wizytach - analogicznych do silnie zakorzenionych nocy, namiętnie spędzanych w Trausnitz. Dlatego został wciąż przy niej, chciał zostać - już bez najmniejszych rozłamów których sam był przyczyną. Paradoksalnie nadal pozwalał się zgubić, zatracić, kwitnąć swym wadom, na podobieństwo rozprzestrzenianych chwastów. Nadal był sobą.
Czy wiedziała o tym? Czy to zwycięży? Prędzej czy później - dopełni kielich goryczy?
Czy będzie w stanie wybaczyć?  
Z a a k c e p t o w a ć?
Zakrakał, jak gdyby pragnąc wyrazić choćby namiastkę śmiechu. Wiecznie; dopóki będę miał dzięki temu przewagę. Bystre, zwierzęce ślepia nie opuszczały postaci Holmes, śledząc każde z jej drobnych w owej chwili poczynań, zmiany w układzie przybieranej ekspresji. Wydawały się pełne zaciekawienia i fascynacji, tak prosto, tak wręcz dziecięco, z wesołą garścią refleksów pobłyskującą w jasnoniebieskich tęczówkach. Krebs druzgocąco przegrał, snując zapewne zemstę - oddalił się w swym kierunku, jak gdyby znów doskonale pojmował sprawę. Sam Bergmann w swym upierzonym obliczu nie potrzebował większej zachęty; dziób śmiało, chociaż ostrożnie (byle nie drasnąć przypadkiem) sięgnął po wyciągnięte ciastko. Konsumpcji towarzyszyła rzecz jasna masa pozostawionych okruchów, niemniej tym jednak - nie przejął się ani trochę. Mrużył oczy, sygnalizując zadowolenie z pieszczoty, z zagłębiania się między fale swych ciemnych piór. Z wyrazu twarzy odczytał postępującą poprawę - nie spieszył się jednak z odmianą, w spokoju kończąc podarowane ciastko. Dopiero później, znów był w poprzedniej formie. Blisko.
Chociaż niedostatecznie blisko.
- Myślę, że to nie było wystarczające - nadmienił, niby półżartobliwie, choć jak najbardziej poważnie; tonem odpowiednio dyskretnym, aby nie ruszył w stronę nieodpowiednich uszu (ewentualnie, pojawiających się wtem w zasięgu). - Chciałbym zaprosić cię na kolację - dodał, tym razem wprost - nim oddalił się w swym kierunku, wzywany przez obowiązki; zostawił ją w niepewności oraz poniekąd siebie - czyżby w ten sposób pragnął odstąpić od przyzwyczajeń? - Mam nadzieję, że nie zużyłaś całego prezentu. - Wiedziała, co miał na myśli; jak wiele będzie im w stanie przychylić.

| Daniel zt

Tonęli w morzu, które coraz częściej stawało się pasmem kolejnych, iluzorycznych kłamstw. Gubili się w gąszczu niewypowiedzianych spraw. Uciekali przed odpowiedzialnością, jakby doskonale znali konsekwencje płynące z czynów, których dopuszczali się nieświadomie lub z premedytacją, choć czy Marceline zachwiała do tej pory z a u f a n i e m Daniela?
Zapewne nie.
On unikał rozmów; nie poddawał się dziewczęcej woli przełamania barier, które mogłyby skruszyć mur niewiadomych.
Lubiła tę przypadkowość, która krzyżowała ich drogi, gdy nikt nie spoglądał na nich, gdy pozostawali sami w otoczce czterech ścian trzymających każdy sekret. Hermetycznie zamknięci w otchłani ulotnych pragnień, niemych słów i enigmatycznych spojrzeń. Tym razem jednak wszystko lawirowało na pograniczu obłudy i fałszu, zakrawając o prawdę, która w każdej chwili mogła ujrzeć światło dzienne, zaś oni pod ostrzałem spojrzeń, oskarżeń i żalu, musieliby znów udawać, czego rudowłosa nie dałaby rady udźwignąć.
Ani teraz ani w przyszłości.
Raz po raz przesuwała opuszkami palców po upierzonej głowie kruka, a zaraz potem spojrzała na niego przenikliwym wzrokiem, jakby chcąc wyciągnąć z niego każdą możliwą prawdę. Igrał z jej uczuciami? Chciała w to wątpić, by nie rzucać niepotrzebnych oskarżeń, ale im dłużej grali w tę typową grę, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że Bergmann doskonale wie o jej słabości do animagicznej formy, którą przyjmował. N i e i s t o t n e. Nic bowiem - nie było ważne.
- Wiem, że nie - odpowiedziała butnie, choć tak naprawdę pragnęła, by znaleźli się z dala od tego miejsca, gdzieś w Londynie, może w Dolinie, a może myślami ciągle wracała do Perth? Obserwowała sylwetkę Daniela, raz po raz taksując go błękitnymi tęczówkami, w których skakały drobne iskierki pasji, ale tym razem starała się je ukryć, nie budząc w nich niepotrzebnego pragnienia ucieczki. Musieli przybrać swoje maski, by pozostać w cieniu na długie dni, może też noce. Kto wie... Kiedy dostaną kolejną szansę? - Nie - odpowiedziała z cieniem uśmiechu, który rozpromienił jej bladą buzię, a chwilę potem przysiadła na ławce, zostając w zupełnej ciszy otulającej jej drobną, wątłą sylwetkę.
Doprawdy?

/zt Marcela

Szukanie jajek: Próba I, udana ( G jak gargulki - 70%)


Ostatnie zajęcia z Obrony przed Czarną Magią, pokazały Gabrielle, jak wielkie braki miała, jeśli chodziło o ten przedmiot. Niestety OWuTeMy zbliżały się wielkimi krokami, a blondynka uświadomiła sobie w jak wielkim bagnie się znalazła, zbyt mocno pochłonięta prywatnymi sprawami, zamiast skupić się na nauce. Na szczęście otrzeźwienie pojawiało się w najlepszym z możliwych momentów, kiedy życie panienki Levasseur powoli wracało do upragnionej przez nią równowagi, a panująca za oknem wiosna dodała nowej energii do działania - zupełnie, jakby budzący się do życia świat, również ją wyrwał z zimowego snu.
Korzystając z możliwości wysłała sowę do @Darren Shaw, który był jedyną znaną jej osobą mającą tak duże pojęcie oraz talent do rzucania zaklęć obronnych. Jeśli on nie będzie w stanie jej pomóc - to już nikt.
Wyjęła z kufra pierwsze lepsze spodnie oraz bluzkę , tym razem nie przywiązując dużej wagi do wyglądu, tylko wygody. Włosy postanowiła zostawić rozpuszczone, jednak na prawym nadgarstku dziewczyny znajdowała się gumką, którą była gotowa splątać blond kosmyki, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Na miejsce spotkania dotarła o czasie, dlatego zdziwiła się widząc nonszalancko rozłożonego na ławce Krukona, którego widok wywołał uśmiech na twarzy czarownicy. Niemniej jednak największe zaskoczenie wywołał u niej fakt, że chłopak zdołał rzucić już kilka zaklęć, które nieco odmieniły mały balkon, będący najczęściej miejscem spotkań zakochanych.
- Cześć! - powiedziała na powitanie, podchodząc bliżej.
- Teraz mam wątpliwości czy masz mi dawać korepetycje czy jednak to coś na kształt randki. Mogłeś powiedzieć, ładniej bym się ubrała - rzuciła w żartach jakby z subtelnym wyrzutem w jego stronę, lecz ostatecznie usta Gab opuścił cichy śmiech. Z Krukonem znali się już jakiś czas, z tego powodu nie miała oporów, aby żartować sobie z niego w taki sposób. Chłopak miał dużo czasu, by poznać jej trochę zwariowany charakter i wydawało się, że akceptuje to w pełni, co niejako napędzało Levasseur nie tylko do głupich dowcipów w formie słownej - czasami lubiła posunąć się trochę dalej, ale nie tym razem.

Zielone tęczówki błądziły po sylwetce chłopaka, obserwując każdy jego ruch. W przeciwieństwie do blondynki, której mięśnie spięły się; coraz bardziej z każdym krokiem przybliżającym ją do miejsca spotkania Krukon wydawał się być rozluźniony. Gabrielle nie denerwowała się samym spotkaniem, lecz tym, co podczas jego trwania będą robić. Zaklęcia były jej słabą stroną, nawet jeśli powiadała wiedzę teoretyczną, ciężko było jej to przedłożyć na praktykę, która w tym przypadku ogrywała najważniejszą rolę.
Ciche - O! - pełne zaskoczenia opuściło lekko rozchylone wargi dziewczyny. Dziwiło ją to, że uczniowie woleli zamknąć się w zakurzonych salach starego zamczyska, zamiast korzystać z coraz piękniejszej pogody, choć w zamkniętych pomieszczeniach łatwiej było o kontrolę, widocznie to był główny powód dla którego nie wybierali do ćwiczeń czy nauki terenów zielonych przy zamku. W dodatku musiało również chodzić o dostępny sprzęt, eliksir ciężko jest uwarzyć na świeżym powietrzu.
- Dzięki - powiedziała w odpowiedzi na komplement krukońskiego kolegi, uśmiechając się przy tym nieznacznie, gdyż naprawdę nie przywiązywała dziś wagi do swojego ubioru.
- Zawsze trzeba dobrze wyglądać, bo wiesz… nie znasz dnia ani godziny, kiedy spotkasz miłość swojego życia. A po co ma przechodzić dwa razy - zaśmiała się, nawiązując do kiepskiego podrywu, jakiego miała okazję ostatnio doświadczyć. Wciąż nie mogła wyrzucić z głowy poważnej miny stojącego przed nią chłopaka, kiedy ona ledwo co powstrzymywała śmiech.
Chwyciła w swoje drobne dłonie otwarty podręcznik, widząc zapisane zgrabnym pismem zaklęcie Aexteriorem, uśmiechnęła się krzywo, właściwie nie doceniając swoich umiejętności. Zbyt mocno kierowała się tym, co wydarzyło się podczas zajęć z Obrony przed Czarną Magią.
-Może zacznijmy od czegoś innego? - zapytała, wertując kartki podręcznika, w zdenerwowaniu przygryzła dolną wargę, a jej policzki nabrały rumieńców. Czuła zawstydzenie, które niczym fala zalała jej ciało, było jej przed chłopakiem zwyczajnie głupio. Przed całą tą kompromitacją przed profesor Cortez nigdy wcześniej nie miała większych problemów z zaklęciami, choć zajęcia z Uzdrawiania uświadomiły jej, że powinna trenować przede wszystkim ruchy dłoni.
- Nie mam problemu z inkantacją zaklęć, bardziej chodzi o ruchy nadgarstka. Ostatnio podczas rzucania zaklęć leczniczych, atakowałam. - przyznała, marszcząc w niezadowoleniu nos. - Spróbujmy Aerudio, jest wymagające - oznajmiła, po dłuższym czasie zastanowienia. Stanęła przy Darrenie wskazując palcem odpowiedni akapit w książce.

Patrzyła na chłopaka w oczekiwaniu na jego reakcję, która była daleka od tego, jaką spodziewała się ujrzeć. Dała mu chwilę na zastanowienie, której ewidentnie potrzebował, a gdy oznajmił, że zaklęcie przez nią wybrane niezbyt mu pasuje przygryzła dolną wargę w denerwowaniu.
Po chwili jednak chłopak przy pomocy zaklęcia wprawił w ruch kartki podręcznika, które zaczęły przelatywać jej przed nosem, wprawiając w subtelny ruch jej blond kosmyki, które niezmiennie opadały jej na twarz. Założyła je za uszy w tym samym momencie, gdy strony zatrzymały się. Zielone tęczówki utkwiła w tekście, a pierwsze na co zwróciła uwagę było zaklęcie - Sumptuariae Leges - powtórzyła za nim, czytając w myślach do czego ów zaklęcie służy. Zamiana zwykłego odzienia w wybrany przez siebie. Warunkiem spełnienia zaklęcia jest wyobrażenie sobie przyszłego stroju. Widząc, jak różdżką w dłoni chłopaka porusza się skupiła na nim swój wzrok, głównie koncentrując się na odpowiednim ruchu dłoni.
Kiedy pokazał jej jak działa zaklęcie przytaknęła głową na znak, że rozumie. W teorii wydawało się to proste: skupić się, wizualizacja i zmiana, równie łatwe wydawało się to być, gdy widziała, jak radzi sobie chłopak, jednak czy jej wyjdzie równie pięknie?
Zaciskając dłonie na kawałku magicznego drewna miała co do tego bardzo duże wątpliwości, a jej wiara we własne możliwości nieco opadła po lekcji z Cortez. Nie ukrywała pod jak wielkim wrażeniem jest umiejętności chłopaka, zaklaskała nawet, kiedy raz po raz zmieniał swój strój z taką łatwością, jakby robił to codziennie. Może tak właśnie było?
Wzruszyła ramionami w odpowiedzi na pytanie, które pojawiło się mimochodem w jej głowie. Wzięła głębszy wdech stając po środku małego balkonu, tak by mieć przed sobą Darrena.
- Sump-tu-ari-ae Le-ges - powtórzyła najpierw bez użycia różdżki, by za chwilę machnąć nią i wypowiedzieć zaklęcie.




Rzuć kostką:

Spoiler:

Trzeba przyznać otwarcie, że Gabrielle należała do osób w gorącej wodzie kąpanych, nie odznaczała się cierpliwością, a jej pokłady, które drzemały mimo wszystko w drobnym ciele Puchonki szybko się kończyły. Dlatego kiedy okazało się, że zaklęcie nie wyszło o czym świadczył brak zmian w ubiorze blondynki zacisnęła mocniej palce na różdżkę, czując jak powoli pojawia się u niej irytacja.
Widząc pocieszające spojrzenie Krukona odpuściła, rozluźniła nieco mięśnie po raz kolejny patrząc w jaki sposób czaruje, jego zaklęcie wychodziło bezbłędnie.
W ciszy i skupieniu wykonał podobny ruch nadgarstka, jednak będąc wciąż nieco spiętą, ponownie jej ruch wyglądał sztywnie, mechanicznie. Przygryzła dolną wargę podskakując i rozluźniając nadgarstki, którymi zaczęła potrząsać.
Powtórzyła ruch, tym razem rozluźniając mięśnie. Wydawało się, że wygląda to dobrze, lecz wtedy Darren postanowił jej utrudnić całą sprawę.
- Naprawdę? - zapytała w rozbawieniu unosząc prawą brew. No tak, każda motywacja jest dobra, przeszło jej przez myśl. Stanęła w rozkroku, czując jak chłodny, wiosenny wiatr nieco ostuda zdenerwowane ciało. Widząc wzrok Darrena zebrała się w sobie, z wyciągnięta przed siebie różdżką wypowiedziała zaklęcie - Sump-tu-ari-ae Le-ges.


Rzuć kostką:

Spoiler:

Kiedy Krukon się roześmiał zmierzyła go zabójczym spojrzeniem, mającym dać mu do zrozumienia, że kiedyś się mu za to odpłaci, lecz ostatecznie skwitowała swoje zachowanie uśmiechem. Potrafiła znosić niższe temperatury, zwłaszcza, że połowę swojego życia spędziła na miotle; w powietrzu, bliżej chmur zawsze było chłodniej, czasem wręcz lodowato, dlatego podmuch wiosennego wiatru, który wciąż nosił mróz minionej zimy nie robił na blondynce dużego wrażenia - niemniej jednak był idealną motywacją.
Machnęła ponownie różdżką i odniosła nawet wrażenie, że zaklęcie zadziałało, lecz nie czuła w sobie czy swoim ubiorze żadnej zmiany. Przygryzła dolną wargę, kierując wzrok na swoje buty, które nagle stały się zielone.
- O kurcze! Udało się - klasnęła w dłonie, pełna ekscytacji. - No, prawie - dodała, niewinnie się uśmiechając, po czym różdżką podrapała się po skroni.
- Co nie? - zapytała, obracając się w kółko w miejscu, pokazującą je chłopakowi w całej okazałości, wyglądały naprawdę czadersko. - Zielony to bardzo ładny kolor, nadziei - przyznała. Bo w gruncie rzeczy tak przecież właśnie było. Westchnęła, gdy postanowił rzucić jej kolejne wyzwanie, lecz nie zamierzała się poddawać, w końcu nie należała do tej grupy osób, które po kilku nieudanych próbach rezygnują.
- Dobra, spróbuję - oznajmiła, po raz kolejny rzucając odpowiednie zaklęcie.

Rzuć kostką:

Spoiler:

Rzuciła zaklęcie, jednak efekt jaki uzyskała był zupełnie odwrotny od tego, jaki chciała osiągnąć. Chłodny wiatr owiał jej prawie nagie ciało wywołując na skórze gęsią skórkę. Mimochodem zakryła - a raczej próbowała - strategiczne punkty swojego ciała czując zażenowanie całą sytuacją, które objawiło się czerwonymi niczym dojrzała truskawka plamami na policzkach blondynki.
Nawet jeśli Gab nie miała problemu z własnym ciałem, które było ostatnio w jeszcze lepszej kondycji dzięki codziennym ćwiczeniom, to nadal krępowała ją nagość, zwłaszcza ta przypadkowa, której zupełnie się nie spodziewała.
Twarz Puchonki przybrała niezidentyfikowany wyraz, zielone tęczówki, mimo iż bardzo chciała odwrócić wzrok uparcie wpatrywały się w twarz Darrena, a malujący się w nich strach i zawstydzenie nie pozostawiały złudzeń, że nie tak chciała by to wyglądało.
Czuła na sobie wzrok Krukona, co kreowało ją jeszcze bardziej, chciała coś powiedzieć, otworzyła nawet usta, jednak nie opuściły ich żadne słowa, zamiast tego tępo wpatrywała się w chłopaka. Ten chcąc ratować sytuację rzucił zaklęcie, lecz i ono nie zadziałało w taki sposób, jak powinno - chłopak stanął przed nią w samych bokserkach.
Nie potrafiła powstrzymać rozbawienia, które widoczne było w postaci nikłego uśmieszku na ustach Puchonki. Mimo zimna, które wywoływało drżenie szczęki i jej postaci pozbawionej ubrania, stojącej pośrodku małego balkonu; cała sytuacja wydawała się być w oczach postronnego obserwatora bardzo zabawna.
Odetchnęła z delikatną ulgą, gdy opamiętanie Darrena przyszło szybciej niż to jej, oddzielił ich snopem czarnego dymu. Mimo wszystko nie czuła się lepiej, wręcz przeciwnie - chłodny wiatr zamiast motywować, działał zupełnie na odwrót. Krzyknęła zaskoczona, gdy Krukon rzucił w jej kierunku płacz, którym od razu się okryła.
- Zdecydowanie nie tak miało to wyglądać. Nie wiem, co się stało - wyjaśniła, nieśmiało się uśmiechając.
- Ale dobra, spróbuję raz jeszcze. Chyba gorzej niż nie będzie nie? - zapytała, choć tak naprawdę nie była tego pewna, znając jej szczęście, zaraz mogło zniknąć wszystko.
Wzięła głęboki wdech, zamykając na chwilę oczy - musiała się uspokoić. Kiedy poczuła się pewniej, machnęła odpowiednio różdżką i wypowiedziała zaklęcie.

Rzuć kostką:

Spoiler:

Gabrielle nie mogłaby mieć za złe chłopakowi, że ten zawiesił na jej prawie nagim ciele spojrzenie trochę dłużej niż powinien, bo w gruncie rzeczy to jej brak umiejętności doprowadził do tego, że zamiast ciepłego ubrania miała na sobie jedynie koronkową bieliznę. W dodatku skłamałabym mówiąc, że w pewnym sensie nie schlebiało jej to zainteresowanie ze strony Darrena. Od czasu dziwnego układu z Charlim zaczęła dostrzegać to, że nawet bez użycia uroku wili potrafi działać na wyobraźnię przedstawicieli płci przeciwnej oraz wywoływać w nich coś na kształt pożądania; czasem był to zabieg zamierzony, innym razem przypadkowy, lecz zawsze towarzyszyło temu to dziwne uczucie zadowolenia. Podobała się chłopakom, tego była pewna tylko problem Gab polegał na tym, że do tej pory żaden nie zaprosił jej nigdy na randkę - czyżby się bali? Wstydzili? Ciężko było stwierdzić, a ona jako niepoprawna romantyczką marzyła o tym podczas bezsennych nocy. Westchnęła z małą irytacją, kiedy odkryła, że myślami uciekła zbyt daleko od rzeczywistości.
Otworzyła zdumiona oczy, zasłaniając usta dłonią, kiedy zaklęciem wyczarowała bordową spódniczkę, jednak na tyłku Krukona, zamiast swoim. Policzki Gab od razu zrobiły się czerwone ze wstydu - Na Merlina, tak bardzo cię przepraszam - powiedziała od razu, gdy zdała sobie sprawę z tego, co się wydarzyło. Czy ona naprawdę przed chwilą powiedziała, że nie może być gorzej?! A jednak może! Świetnie wychodziło jej udowadnianie tego.
- Już mam dość tego, naprawdę. Cortez miała rację, nie nadaje się do niczego - jęknęła i w geście swojego protestu usiadła na betonowej posadzce. Darren naprawił barierę, która chroniła ich od złych warunków atmosferycznych, jednak to w żaden sposób nie poprawiło Puchonce humoru. Wydęła usta, tępym spojrzeniem wpatrując się w nierówności, różdżką w powietrzu kółka. Nigdy nie miała talentu do rzucania zaklęć, jednak sądziła, że wiedza którą posiada pozwoli jej na opanowanie tych prostszych - była w błędzie. Westchnęła pozwalając aby ramiona całkowicie się zapadły, kiedy chłopak zaczął mówić podniosła na niego zielone tęczówki, w których nie było już woli walki.
- Próbuje ostatni raz, jeśli nie wyjdzie to po prostu sobie idziemy - oznajmiła, po dłuższej chwili, choć wciąż nie wydawała się być przekonana. Zamknęła oczy na kilka sekund, by uspokoić nerwy. Uniosła różdżkę, wypowiedziała zaklęcie i….


Rzuć kostką:

Spoiler:

Głównym problemem drobnej, blondwłosej czarownicy było to, że posiadała ona rozległą wiedzę teoretyczną, jednak często nie potrafiła przenieść tego na praktykę. Sama odkryła to już dawno i choć starała się to zmienić, nie było to najłatwiejszym zadaniem; brak wiary we własne umiejętności skutecznie uniemożliwiał pokazanie tego, co potrafiła, a przecież posiadała dużo talentu odziedziczonego głównie po rodzicach.
Naprawdę była blisko zrezygnowania z dzisiejszej nauki, niektórzy już wcześniej by się poddali, na szczęście Gabrielle była naprawdę uparta, dlatego podejmowała się kolejnych prób, choć wsparcie Darrena również miało ogromne znaczenie.
Kiedy postanowiła raz jeszcze rzucić zamknęła pod koniec z obawy przed tym, co może ujrzeć tym razem. Słysząc jednak pochwałę Krukona ze zmarszczonym czołem ostrożnie spojrzała najpierw na niego, a później na własny strój, który zmienił się całkowicie - było to jednoznaczne z tym, że zaklęcie w końcu jej wyszło.
- Ale super! - krzyknęła radośnie, rzucając mu się na szyję i przytuliła mocno, podskakując ze szczęścia. - Nie mogę w to uwierzyć! Niby nie miała racji, ale szlaban u niej i tak mam, ale teraz będę mogła jej osobiście pokazać, że się myliła! - oznajmiła, a w zielonych tęczówkach obudziła się na nowo wola walki.
- Dobrze - zgodziła się, gdy oznajmił, żeby jeszcze trochę poćwiczyła, kiwając przy tym energicznie głową z szerokim uśmiechem na ustach.
Każde kolejne zaklęcie wychodziło jej już perfekcyjnie, a Gab co i raz zmieniła swoją garderobę z coraz większą radością. Nie była pewna ile razy wypowiedziała znaną inkantację, jednak kiedy Darren uznał, że już dość, postanowili opuścić mały balkon.
- W ramach podziękowania zapraszam cię w następny weekend do Trzech Mioteł i nie przyjmuję odmowy - powiedziała na odchodne, dając chłopakowi całusa w policzek, po czym każde z nich rozeszło się we własną stronę.



Zt x2

Szata promieni słońca padała złotym strumieniem na okoliczną przestrzeń. Przyjemne, wiosenne ciepło muskało mu odsłonięte połacie skóry; zaszył się na balkonie, spragniony ciszy i równocześnie z głową przepełnioną od planów, omal nie pękającą w szwach od przelicznych, nagromadzonych myśli. Przez większość wolnego czasu uciekał - od gwaru, od ludzi spoczywających na szczycie szkolnej hierarchii. Miał własne, pełne niezależności poglądy, własny plan zajęć; nie łaknął niczyich wizji, żadnych wskazówek żadnej fałszywej, ofiarowanej uwagi. W odczuciu innych uchodził za samotnika, inni wypowiadali ponadto słowo znamienne dziwak ilekroć tylko udało się im poruszyć kwestię Virgila Turnera, Ślizgona o nietypowych zwyczajach nawet dla swego domu. Celowo - dodawał im przyczyn, w swej izolacji znajdując opanowanie, stabilność której tak potrzebował, atakowany nierzadko przez spływającą nań surrealność wizji.
Papieros niedbale oddzielał mu czerwień warg; włożony w usta, zataczał się cudem nie opadając na twarde lico podłoża. Nie zapalił go jeszcze czekając na odpowiedni skąpany w zwycięstwie moment. Palce muskały rzeźbę - przedstawiającą dwie wyciągnięte ręce (błagalnie? w zachwycie? w chęci wiecznego zysku?), rzeźbę którą miał zamiar umieścić na jednej ze ścian. Rozejrzał się dookoła, szukając możliwie najlepszej lokalizacji. Miał zamiar przychodzić tutaj codziennie, sumiennie przyglądać się kiedy rzeźba i czy zostanie zniszczona. Wiele ze swoich dzieł bezpowrotnie utracił, lecz nie przejmował się pasmem nieszczęść; sztuka - od zawsze wymagała poświęceń. Nie przywiązywał się do stworzonych dzieł, wręcz przeciwnie, bawiła go wzrastająca pośród widowni wściekłość, wściekłość która sprawiała że tłukli z rozmachem rzeźby uznając ich wymysł za zaśmiecanie Hogwartu.
W chwili, gdy pogrążony w zastanowieniu wodził spojrzeniem po ścianach - nagle usłyszał szmer. Odwrócił głowę; zrozumiał że właśnie, w tej chwili, nić samotności uległa prędko zerwaniu.

Wiosna w sercu Cali przyszła znacznie później niż zwykle. Zazwyczaj zaczynała brać złocistą kąpiel na błoniach już na początku kwietnia, kilka dni przed swoimi urodzinami. Ta zima przygniotła ją ciężarem, którego zrzucenie kosztowało ją znacznie więcej sił. A to równało się jednocześnie z opóźnioną reakcją na zazielenianie świata i rozkwit magicznych pąków, dekorujących ponurą rzeczywistość.
Ze względu na swoją osobliwą naturę, przez siedem lat funkcjonowania w tym zamku, zdążyła poznać jego większość zakamarków. A dzisiaj nie miała żadnych wątpliwości, że starożytne runy spędzi poza klasą, oddzielona od zbędnego monologu profesora kilkoma piętrami i chłodnymi murami. W jej głowie wykiełkował pomysł, aby udać się w miejsce, które zazwyczaj było opustoszałe. Czuła się nadzwyczaj dobrze, co rzadko kiedy przyznawała, ale nigdy nie odmawiała sobie kilku momentów samotności i ciszy, kojąco osadzającej się na zmęczonym wędrówką ciele (piekielne lochy były oddalone od wszystkiego o lata świetlne, a jej wątłe gałązki dzieliło kilka kroków od złamania się).
Zatrzymała się przy wnęce, uważnie lustrując otoczenie. Nie była tu sama, a obrócony do niej chłopak, choć wyglądał znajomo, był potencjalnym zagrożeniem i intruzem, bo nie potrafiła rozpoznać tych rysów twarzy, oślepiona przez słońce. Spięła wszystkie mięśnie, ignorując ich ból i odepchnęła nieprzyjemną myśl, że to ona może tu być niechciana. Szybko jednak owe rozterki zastąpił spokój i ciepło, błyskawicznie rozchodzące się po skórze w postaci dreszczy. Uśmiechnęła się szeroko, dziękując jednocześnie wszystkim bogom, że natknęła się akurat na niego.
Podeszła obok, rzucając na jego spowitą blaskiem twarz bystre spojrzenie i oparła głowę o ramię Virgila. Gest ten, choć bardzo bliski, nie był ani trochę wymuszony ani niezręczny. Teraz dopiero mogła odetchnąć pełną piersią - miała u swojego boku osobę, która bez zbędnych słów rozumiała jej poplątane myśli i niedomówienia. - Zamierzałeś palić beze mnie? - spytała zaczepnie i wyciągnęła z kieszeni mugolską zapalniczkę (skradzioną ojcu), podsuwając mu ją pod papierosa, czekając aż da mu jakikolwiek znak, aby docisnąć kościstym palcem pstryczek. Drugą ręką jednocześnie szukała w plecaku paczki Błękitnych Gryfów, spoczywającej gdzieś na dnie. Z każdą kolejną chwilą wzrastała pewność, że zostawiła je w innej torbie.

@Virgil H. Turner

@Nessa M. Lanceley

Wiedział, że prędzej czy później faktycznie złapie go tęsknota za zamkiem, więc starał się spędzać w jego murach jak najwięcej czasu, nawet jeśli przy okazji wpadał na całkiem realny problem niechęci do przesiadywania w zamkniętej przestrzeni. Jak nigdy nacieszył się zatem błoniami i wszelkimi otwartymi terenami, które kryły się na obszarze Hogwartu, później przerzucając się również na dach, dziedziniec, balkony... i wszystko to, gdzie mógł pełną piersią oddychać letnim (!) powietrzem, to w nim odnajdując najwięcej motywacji do robienia czegokolwiek sensownego. I chociaż swój czas wiernie dzielił między egzaminy, pracę i spotkania ze Sky'em, to nie zapominał o swojej aktualnej ambicji, jaką było opanowanie legilimencji - powracał do tematu tak często, jak tylko mógł. Podrzucał Puchonowi jakieś ciekawostki, byle tylko je sobie utrwalić, a też starał się zarysować jakąś sumienność, wedle której każdego dnia przynajmniej odrobinę swojej energii poświęcał właśnie na to. Nie chciał wypaść z dopiero co złapanego rytmu, testując coraz to nowsze metody ulepszenia koncentracji i zapanowania nad własnymi, wiecznie burzliwymi myślami.
Zgodnie ze swoją zasadą, żeby spróbować wszystkiego, co tylko może mu pomóc, na hogwarckim balkonie wylądował z tomiszczami historycznymi, to w nich doszukując się wzmianek o czarodziejach (a częściej, czarnoksiężnikach) posługujących się legilimencją na przestrzeni wieków. Utknął jeszcze na fragmencie o Voldemorcie, będącym przecież historią szalenie bliską, ale też najlepiej znaną i spisaną.

Podobnie jak Mef, Nessa starała się spędzać w zamku najwięcej czasu. Ostatnie dni leciały wyjątkowo szybko, przedłużała sobie nawet nocne patrole, coraz częściej dochodząc do wniosku, że niezwykle ciężko będzie się jej z tym wszystkim rozstać. Nie miała pojęcia, co zrobić ze swoim życiem. Wakacje przeznaczyła na kontemplację oraz zdobycie nowej wiedzy, Shawn miał ją uczyć czarnej magii oraz opowiedzieć więcej o magii bezróźdzkowej, która została nowym celem ambitnej ślizgonki. Westchnęła, przeciągając ręce do góry, wprawiając w ruch szkolny mundurek. Burza rudych włosów zakołysała się leniwie pod wpływem ciepłego powietrza, gdy weszła na balkon. Z początku nie dostrzegła przyjaciela, wpatrując się w horyzont tuż za balustradą. Kolejny powód, żeby westchnąć. Dopiero gdy karmelowe tęczówki dostrzegły chłopaka, uśmiechnęła się łagodnie i dość ciepło w jego stronę. Nie pamiętała, kiedy ostatnio się widzieli.
- Zaskakująco mało Cię w zamku ostatnio. Wszystko w porządku? - zapytała bezceremonialnie, marszcząc na chwilę brwi i patrząc mu w oczy, aby zaraz zerknąć na trzymany przez niego tom. Historia magii? Dostrzegła też rozdział, który go interesował. - Mamy wielu dobrych czarnoksiężników w historii, Voldemort to zbyt popularny przykład, jak na Ciebie. Czegoś szukasz czy powtarzasz drugą wojną czarodziejów z 1995 roku?
Zapytała z ciekawością, widocznie zaintrygowana. Niecodzienny widok.

Uniósł wzrok, nie spodziewając się wcale żadnego towarzystwa. Nie tylko z nikim się nie umawiał, ale przy okazji przywyknął do tego, że mało kto go zaczepiał bez konkretnego powodu. Zazwyczaj widziano w nim wilka, byłego skazańca z Azkabanu albo tego wielkiego Ślizgona, który siedział w Hogwarcie zdecydowanie dłużej, niż powinien. A znajomych... cóż, ich Mefisto wcale nie miał tak wielu.
- Lance - przywitał się, ze szczerym zaskoczeniem w głosie i mimowolnym uśmiechem, który już rozciągnął mu usta w nieco zawadiackim wyrazie, jak gdyby tylko szykował całą serię docinek, żeby obrzucić nimi Ślizgonkę. A jednak odchrząknął tylko, przypominając sobie o książce, którą tak wiernie dzierżył i jeszcze chwilę temu wertował. - Chyba zawsze było mnie mało w zamku? Brakuje mi jakiejś budy na zewnątrz - pożalił się żartobliwie, zaraz wymownie wskazując na leżące na ławie obok tomiki, których tytuły wskazywały na bardziej odległe lata. - Aa... trochę skupiam się na manipulacji umysłem i Voldemort jest takim pierwszym oczywistym wyborem, bo jest sporo materiału. No wiesz, Obliviate, legilimencja. Wpływ Imperiusa - wyjaśnił, odsuwając część książek, żeby zrobić więcej miejsca dla rudowłosej. - Ale to tylko dla mnie, bo nie zdaję Historii Magii...