First topic message reminder :

Miodowe Królestwo

Jest to najbardziej oblegany przez uczniów sklep w Hogsmeade. Cały to obszerne i przytulne pomieszczenie jest bardzo kolorowe i pełne regałów wypchanych po brzegi niezwykłymi i bardzo smakowitymi słodyczami. Mając taki wybór zawsze trudno zdecydować się co najlepiej kupić. A można tu dostać Gumy do żucia Drooblesa, Lodowe myszy, Czekoladowe żaby, Cukrowe pióra, Fasolki Wszystkich Smaków Bertiego Botta i wiele innych pysznych słodyczy.

Likworowa pałeczka
Lizaki o wszelakich smakach
Balonowa guma Drooblego
Dyniowy pasztecik
Miętowa ropucha
Pieprzny diabełek
Blok orzechowy
Ślimak-gumiak
Cukrowa mysz
Czekoladowa żaba
Miodowe Toffi
Lodowa kulka umożliwiająca lewitację
Musy-świrusy
Kociołkowe pieguski
Paczka fasolek Bertiego Botta
Cukrowe pióro
Kwachy
Kanarkowe kremówki
Eksplodujące cukierki
Słoik waniliowo-czekoladowych karaluchów

Pewnego razu obiecał kupić Siri coś specjalnego. Udzieliła mu kilku korepetycji z ONMS więc rekompensata była wymagana. Dał dziewczynie wolną rękę kiedy mają się spotkać i czekał. List informujący, że ta wiekopomna chwila nastała wywołała u Williama uśmieszek. Bardzo dobrze się wszystko złożyło, miał sprawę do gryfonki i zaczarowana słodkościami raczej nie będzie skora mu odmówić. Ubrał się ładnie by dodatkowo być wzrokowo pociągający i ruszył do wioski przedzierając się przez zaspy śniegu. Kiedy dotarł na miejsce podskoczył dwa razy i tupnął butami parę razy by zrzucić z siebie śnieg i wszedł do środka. Jak się spodziewał Siri była już wewnątrz i przyglądała się słodyczom. Podszedł do niej cicho, niemal się skradając.
-Bu.-szepnął dziewczynie do ucha i szybko cofnął głowę gdyby przestraszona zamierzała go trzepnąć w głowę. Wyszczerzył zęby w uśmiechu i w tym samym momencie jeszcze dorzucił:
-Jak tam, wybrałaś sobie już coś?

Pochłonięta rozmyślaniem o tym, która ze słodkości jest tak wyjątkowa nie liczyła czasu, ba nawet nie zerkała na zegarek. Pojawienie sie Willa tak szybko było nieoczekiwane. Usłyszawszy szept w uchu zamarła, dostała dreszczy, by zaraz sie szeroko uśmiechnąć i odwrócić energicznie, sprawdzić źródło tego i tak znajomego głosu.
- Wiiiiill, prawie zmieniłeś sie w głos mojego sumienia. - Klepnela go w ramie i zaraz przytuliła na powitanie. Czyżby głos jej sumienia brzmiał jak stojący właśnie przed nią Puchon? Bynajmniej.
- Jeszczenie, mam dosłownie oczopląs od tej ilości, ale do sklepu trafiło świeżutkie ciacho i teraz juz zupełnie nie wiem. - Mrugnęła okiem do niego. - Dobrze wyglądasz drogi Willu. - Uśmiechała sie szeroko, od ostatniej korepetycji troszkę minęło. Chociaz ten niewiele sie zmienił, nadal przystojny i zabawny odwracał wzrok wielu dziewczyn od witryn, ząb którymi piętrzyły sie słodkości.

Spodziewał się, że dziewczyna wrzaśnie przerażona, ale ta ewidentnie potwierdzała przynależność do Gryffindoru. Odwróciła się szybko niczym pantera, przywaliła mu i obdarzyła niedźwiedzim uściskiem. Nie spodziewał się takiego powitania, było bardzo przyjemne i na pograniczu przyjaźni i czegoś więcej. Znał Siri przelotnie i nie wiedział czy wita tak każdego więc nie wysuwał jakichś wniosków. Zaśmiał się jedynie i też ją przytulił.
-Czyżby Twoje sumienie Cie straszyło na powitanie? Czyli mam Ci pomóc, tak? No dobrze, zobaczmy.-zaczął się rozglądać po słodkościach i zastanawiać co by mogło podpaść gryfonce. Minęła chwila zanim dotarł do niego jej komentarz. Zakrztusił się aż śliną i zaczął kaszleć. Łzy napłynęły mu do oczy i wyglądał komicznie. Jeszcze ten wykrzywiony wyraz twarzy...normalnie uciekł z kabaretu.
-Dz-dziękuje Siri, Ty również ładnie wyglądasz. Wiem, że jestem łakomym kąskiem, ale mnie nie da się kupić.- zażartował z sytuacji i wrócił do przeglądania. Dwa nieco zbyt spouchwalające momenty w ciągu 5 minut...ciekawe.

Być może jej entuzjazm na widok Puchona był nieco zbyt wyrazisty, mimo to lubiła go w pewien magiczny sposób i tym bardziej lubiła jego towarzystwo. To, że dokarmiał ją słodkościami było urocze, żadne z jej znajomych i przyjaciół tak dobrze nie wyczuło jej smaku jak Will. Sytuacja jaką stworzyła przed momentem wywołała na jej buzi lekkie rumieńce co wyraziście odczuła i mimowolnie gładziła policzki chłodniejszą stroną dłoni.
- Sumienie zawsze mnie straszy, kiedy jestem w pobliżu samych słodkości. - Zaśmiała się wychodząc z uścisku i puściła mu oczko, by za chwilę energicznie pokiwać głową na pytanie o pomoc. Oj juz on sie znał dobrze, a Parker polegała na nim w tej kwestii wyboru.
Kiedy zaczął sie krztusić przejęta poklepała go po plecach, czyżby jej słowa go zaskoczyły? Mówiła prawdę przecież.
Znów się zaśmiała widząc jego minę, z pewnością zostałaby jego fanką, gdyby tylko wystawiał jakieś komedie na scenie. Jego mimika była do tego wręcz stworzona.
- Ito właśnie w Tobie lubię, dziękuje. - Tymi słowami zakończyła swój popis urokliwego śmiechu, by nachylić sie tuż obok niego. Patrząc w tę samą stronę co on próbowała odgadnąć co jej wybierze.

Wszedł do Miodowego Królestwa, lecz w przeciwieństwie to większości ludzi i klientów on nie wszedł przez drzwi wejściowe lecz wyszedł za ścianki, która ledwo widocznie się uchyliła, po czym postać w płaszczu z głębokim kapturem z niej wyszła. Zamknęła szybko i wtopiła się w tłum klientów. I kiedy się wtopił zdjął kaptur i zajął się normalnymi zakupami jak każdy tam zebrany. Lecz w zasadzie mógł mieć to za darmo bo wystarczyło pójść po to do odpowiedniego miejsca w zamku.
Zakupił kilka łakoci po czym opuścił Miodowe Królestwo na powrót naciągając kaptur na głowę.
z/t

Jak na ironie długo szykowała się do wyjścia. Miała spotkać się z Warrenem Samuelem Wilsonem, czyli tak zwanym Sammym inaczej najlepszym puchonem, jakiego znała. Głównie dlatego, że była w nim zabujana. Przyznaj się Alex! Strasznie się bała tego spotkania, bo ostatnio specjalnie unikała tras, którymi chodził Warren, czy ciągle zbywała jakiekolwiek prośby o spotkanie wymówkami typowymi dla ucznia Hogwartu. Coś w stylu, że dużo nauki. Prawda taka, że Lexi mało się uczyła. Dobra, żeby zdać do klasy musiała jednak przysiąść przy podręcznikach. Nie miała takiego drygu do gromadzenia wiedzy jak Blase.
Nic nie mogło popsuć dzisiejszego dnia! Oprócz tego, że wyjdzie na kompletną idiotkę. Przez to uczucie do puchona, czuła się głupio, a nie potrafiła mu o tym powiedzieć. Bała się, że chłopak zacznie ją unikać, że ich doskonała relacja się zepsuje. Właściwie już się psuła i to przez Alexis Shercliffe. Westchnęła, przeglądając się w lusterku, kiedy w okno uderzyła sowa. Wpuściła ją do pokoju i zaraz zaczęła głaskać. Znała tego puchacza. Należał do matki. Wzięła list i zaczęła czytać. Niespodziewanie jej mina uległa całkowitej zmianie. Strach przed tym, co czuła do Wilsona zniknął, a pojawił się ten, którego obawiała się najbardziej. Mama kazała przygotować się na najgorsze. Tato został zaatakowany przez nundu, nie wiadomo czy przeżyje. Łzy pojawiły się w jej oczach. Nie mogła stracić ukochanego tatusia. To z nim spędzała więcej czasu, to do niego była przywiązana, a teraz on... On umierał. Nie wiadomo było czy odzyska przytomność.
Miała ochotę odwołać spotkanie z Sammym, ale nie chciała, żeby puchonowi było przykro, w końcu unikała go przez własną głupotę, a właściwie strach. Uśmiechnęła się do siebie. Schowała list pod poduszkę, obiecując sobie, że po spotkaniu z chłopakiem odpisze mamie. Musiała być silna.
Pojawiła się przed sklepem "Miodowe Królestwo". Czekała na Warrena, ale doskonale widać było, że coś ją niepokoi. Na jej twarzy nie można było dostrzec tego uśmiechu, co zwykle. Zamyśliła się i nawet kiedy ktoś ją trącił przechodząc obok, nie zareagowała w żaden sposób.

Myśl na dziś... bądź szczęśliwy. Tak po prostu, bez żadnego powodu rozpierała mnie dziś radość. Ach... no tak był powód, w końcu Alex wyraziła łaskawą zgodę na spotkanie ze mną i to jeszcze gdzie? W najlepszym miejscu jakie mógłbym sobie wymarzyć, a w którym dawno nie byłem. Miodowe Królestooo, nadchodzę. Już kiedy dostałem list od mojej kochanej przyjaciółki ślinka zaczęła mi cieknąć.
Gdy w końcu dotarłem na miejsce wypatrzyłem od razu Alex pod sklepem, ale była jakaś nieobecna... no tak, przecież to Sherclife, u niej to normalne.
-Siemasz psiapsiułooo- powiedziałem wesoło, szturchając ją radośnie w ramie.

Wpatrywała się w swoje ciepłe buty, zagryzając nerwowo wargi. Wiedziała, że trudno jest jej ukryć uczucia, a szczególnie emocje. Była jak otwarta księga, którą każdy czyta i zadaje pytania, a ona nie lubiła pytań, szczególnie takich na które nie potrafiła odpowiedzieć lub odpowiadając, zalałaby się łzami. Uważała to za słabe, a musiała być silna. Zwłaszcza teraz.
- Hej, Sammy. - Odpowiedziała gryffonka, trochę mniej entuzjastycznie niż miała to w zwyczaju. Odetchnęła, jednak z ulgą, że z ust puchona nie padły żadne ciężkie pytanie na przykład o jej samopoczucie.
- To jak gotowy na robale? - Oddała szturchnięcie, które zaserwował jej Wilson. Waniliowo-czekoladowe karaluchy, nadchodzimy!

Czy ktoś powiedział robale? Chyba na całym świecie nie ma drugiego takiego miejsca jak Miodowe królestwo, w którym Sammy mógłby przesiadywać godzinami i gapić się w rozmaite słodkiego pyszności. Nie ma chyba również drugiego takiego puchona, który wielbił jedzenie ponad wszystko.
-A czy ja kiedykolwiek byłem nie gotowy na jedzeniee?!- entuzjastycznie krzyknąłem w stronę mojej kochanej psiapsiuły, elegancko otwierając jej drzwi do raju. -Robale strzeżcie się, nadchodzimyyy! - dodałem wchodząc do czekoladowego nieba.
-Dzień dobry- grzecznie powiedziałem w stronę obsługi sklepu i zwróciłem się w stronę Alex - To na co masz dzisiaj ochotę? Ja stawiam, wczoraj przyszła zapomoga od Ministerstwa.

Bianca cieszyła się, że ten rok szkolny się już skończył. Była nawet zdumiona, że udało jej się skończyć z tak wysokimi ocenami. Sporo chorowała pod koniec roku, a przecież właśnie wtedy nauczyciele postanawiają zadać najwięcej prac. Dlatego kiedy tylko trzymała wyniki egzaminów myślała, że przez tydzień nie da rady pozbierać swojej szczeki z ziemi, bo nie miała żadnej oceny poniżej PO. Co było, mówiąc całkiem szczerze, zupełnie nieprawdopodobne. Wyjechała nawet na trochę do Paryża zaraz potem jak dostała ofertę kursu u jednego z lepszych czarodziejskich malarzy, a mimo to poszło jej tak dobrze. Zawsze myślała, że szczęście jest czymś czego definicji nawet nie zna, a tutaj spotkało ją takie zaskoczenie. Oczywiście skakała cała w skowronkach, nie przejmując się tym, że zdawała zaledwie pięć przedmiotów. Jasne, ktoś mógł powiedzieć, że miał trudniej, bo wziął na siebie osiem czy nawet więcej przedmiotów. Ona jednak nie czuła się na siłach i nie zamierzała płacić powtarzaniem klasy, bo wzięła coś co jej nie podchodziło. A przecież mogło się tak zdarzyć. Nie była Lysandrem, który od zawsze, zdaje się we wszystkim był najlepszy. Miała kilka przedmiotów, które naprawdę lubiła i bardzo żałowała, że nie było egzaminów z DA, ale już nie chciała narzekać. Najbardziej dumna była z Zaklęć. Fakt faktem wzięła sobie je za punkt honoru w tym roku, a ocena tylko powiedziała jej, że naprawdę się poprawiła.
Nie mogła już się doczekać wakacji. Co roku było coś organizowane, więc rzecz jasna bardzo szybko się nań zapisała. Miała wrażenie, że Fatum jej sprzyja tak jak jeszcze nigdy, więc liczyła, że wspomnienia z tego roku zostaną z nią na dłużej. Chociaż na poprzednie lata również nie narzekała.
Postanowiła udać się do Miodowego Królestwa. Bianca przepadała za słodyczami, mimo że jej sylwetka nijak na to wskazywała. Nie wiedziała czy to sprawka tak szybkiej przemiany materii, czy geny wili sprawiały, że mogła zjeść porcję jak dla rosłego mężczyzny, a jej płaski brzuch pozostanie niezmieniony. Nie żeby jej to przeszkadzało, ale często nachodziły ją podobne myśli, jaka by była gdyby nie miała w sobie krwi wili. Oczywiście to były tylko zupełnie bezsensowne domysły. „Nie byłabym sobą gdybym była inna” i tym podobne. Dlatego też skupiła się już na asortymencie sklepu, a oczy świeciły jej się jak u pięciolatki, która dostała lizaka. Ten wzrok można było spotkać u Zakrzewski w trzech sytuacjach: kiedy widziała słodycze, psy lub malowała, oddając temu całe swoje serce.

Leonardo nie cieszył się, że ten rok szkolny już się skończył. A przynajmniej nie tak, jak zazwyczaj. Kochał wakacje i spełnieniem marzeń było dla niego trochę dni wolnego, które mógł spędzić w cieplutkim Meksyku... ze znajomymi... z rodziną... albo gdzieś w jakichś tropikach! Zawsze był bardzo wyjazdowy i nawet jeśli zabierał się na wycieczki szkolne, to potem notorycznie wybywał, żeby nie zaniedbać hobby lub bliskich mu osób. Tym razem nie skakał aż tak entuzjastycznie i wcale nie chodziło o świadectwo. Merlinie, oceny miał - jak na siebie, ale i ogólnie - fenomenalne. Nie spodziewał się, że uda mu się tak ładnie ze wszystkiego wyciągnąć. Nie martwił się o Opiekę Nad Magicznymi Stworzeniami, czy też Transmutację... ale skoro poradził sobie ze wszystkim innym, to nie miał co narzekać. Aż śmiesznie to wyglądało, biorąc pod uwagę fakt, że w zeszłym roku nie zaliczył trzech przedmiotów i żałośnie, bardzo żałośnie, poprawiał klasę.
Wiedział, że będzie tęsknić za Hogwartem i za wszystkimi znajomymi, którzy zajęci będą nauką. Wydawało mu się, że więcej ma młodszych kolegów i koleżanek, co tylko jeszcze bardziej go dobijało. Czuł się cholernie samotny... i drażniło go to, że jakby z nikim nie rozmawiał. Leo miał wrażenie, że ludzie nie chcieli poruszać tematu jego odejścia z zamku i woleli to odwlekać. W końcu zobaczą się jeszcze na wakacjach, zatem pożegnanie nastąpi dopiero w sierpniu - chyba. Vin-Eurico nie był jeszcze pewny co chce robić i wmawiał sobie, że nie zostawi wszystkiego na ostatnią chwilę, żeby nie zostać na lodzie.
Odwiedziny w Miodowym Królestwie miały być czymś na poprawę humoru; miał ochotę na coś dobrego, a w tym lokalu swego czasu pracował i przy okazji mógł uśmiechnąć się ładnie do ekspedientki. Wszedł do środka i od razu został powitany wesołym okrzykiem od dawnej znajomej. Miał już prosić o wielgachną porcję dyniowych pasztecików, gdy dostrzegł kolejną znajomą twarzyczkę - tak piękną, że w życiu by jej nie mógł przegapić czy pomylić.
- Bianca! - Uśmiechnął się promiennie i podszedł by uściskać Gryfonkę, pozwalając sobie na oderwanie jej od ziemi w tym niedźwiedzim wyrazie sympatii.

Bianca była wpatrzona w słodycze na sklepowych półkach i nie mogła się zdecydować. Nigdy podejmowanie decyzji nie szło jej wybitnie łatwo, ale tutaj miała ochotę wykupić cały sklep, zupełnie nie przejmując się tym, że nie ma na to nawet środków. Zastanawiała się czy może jednak powinna tym razem wydać trochę więcej. Przecież skończyła kolejną klasę ze świetnymi wynikami i został jej już tylko rok nauki, a potem pewnie wyjedzie gdzieś w świat w poszukiwaniu dobrych zleceń na swoje prace. Była przekonana, że jej przyszłość to artystyczna strona czarodziejskiego świata. To nie ulegało żadnym wątpliwością. Tak samo pewne było to, że Lysander zostanie aurorem. Był świetny i się nadawał jak nikt inny, no może z wyjątkiem faktu, że nie przepadał za MM, ale Bianca była pewna, że i tak będzie jednym z lepszych.
Z drugiej strony ciągnęło ją do podróży. Cieszyła się na wakacje, ale miała nadzieję przez te dwa miesiące zwiedzić coś jeszcze, może nawet poświęcić kilka dni roku szkolnego. Większość jej życia była jedną wielką podróżą. Dzięki ojcu i mimo, że czasami miała dość wszelkich zmian, to teraz prowadząc statyczny tryb życia czuła, że potrzebuje czegoś nowego. Była do tego przyzwyczajona i niegdyś było to dla niej niemalże codziennością. Na pewno odwiedzi ojca tam gdzie akurat się znajdzie. Złapie jakiś świstoklik i spędzi z nim trochę czasu. Byli sobie bliscy, Bianca nie zamierzała poświęcać rodzinnych więzi, nie z ojcem, któremu zawdzięczała tak wiele. No i musiała tez odwiedzić swoje ukochane, najmłodsze rodzeństwo.
Z rozmyślań wyrwał ją dobrze znajomy głos, a zaraz potem jej nogi dyndały w powietrzu, kiedy ramiona Leo ją mocno objęły. Omal nie wypuściła dyniowych pasztecików, które trzymała w ręce. Dopiero teraz się zorientowała, że musiała wyglądać komicznie. Stała nad słodyczami pogrążona w rozmyślaniach o swoich planach, zupełnie jakby się modliła do tego jedzenie, albo błagała w myślach opatrzność, by pomogła jej wybrać. Chociaż nie odtrąciłaby akurat takiej pomocy.
Kiedy tylko chłopak postawił ja na ziemię, jej usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu, który rozpromienił całą jej twarz. Wiedziała kto ją tak sympatycznie przywitał już po ułamku sekundy. Gryfona nie dało się pomylić z kimkolwiek innym,
- Co cię tu sprowadza Leoś? – zapytała, cały czas się uśmiechając. Była szczęśliwa, że go tu spotkała. Ostatnio miała wrażenie, że jest zupełnie odcięta od świata. Fakt faktem przez ostatni czas była albo zajęta chorobą, albo wyjechała na kurs malarski, a potem musiała skończyć rok, więc poświęciła nauce sporo czasu. Nie żałowała jednak, teraz właśnie miała czas na nadrobienie tego czasu.

Leonardo zawsze ciągnęło do podróży. Zwyczajnie to lubił, pchany przyzwyczajeniami wpojonymi mu przez rodziców. Vin i Euricowie zawsze chętnie wyruszali w drogę, ciekawi świata i chętni do zdobywania wiedzy w ten bardziej praktyczny sposób. Bądź co bądź, chłopak przywędrował na Wyspy Brytyjskie właśnie dlatego, że jego rodzice akurat tam stacjonowali. Był to też kolejny powód, dla którego Gryfon upierał się przy myśli, że sam również pracować będzie w trasie. Niby konkretnych pomysłów mu brakowało (albo raczej było ich za dużo), a ciągle zmieniał zdanie... ale, cholera, z podróży zrezygnować nie potrafił.
Ucieszył się na widok Bianci. Ostatnio ciągle chorowała i zupełnie nie mieli czasu ze sobą nawet chwilę porozmawiać; część winy leżała też po stronie chłopaka, bo zajmował się ocenami, jak gdyby od nich zależało jego życie. Niby trochę tak było, ale no... Teraz, w tym jednym przypadkowym spotkaniu w Miodowym Królestwie, doszedł do wniosku, że mają szansę nadrobić zaległości i przyjemnie spędzić czas.
- A, czuję potrzebę zapchania się słodyczami - przyznał z rozbawieniem, a następnie gestem pokazał przyjaciółce, żeby chwilę zaczekała. Zaopatrzył się w wielką torbę dyniowych pasztecików i niewiele mniejszą kociołkowych piegusków; potem zaprowadził ćwierćwilę do jakiegoś stolika w kącie, gdzie mogli przysiąść i ponapawać się rozkosznym smakiem słodkości. - Odwiedzam stare śmieci, że tak powiem. Dawno mnie w Miodowym nie było - a kiedyś to ja im wszystkie zapasy roznosiłem! Ale opowiadaj co u ciebie, jak się czujesz? - W końcu bardziej liczyło się zdrowie Zakrzewski, niżeli rozterki Leosia; czy te o pracy, miejscu zamieszkania, czy sercowe...

Nowy rok szkolny, nowa Silvia, nowe wyzwania i nowe obowiązki. Tak, za pomocą tych kilku słów można było podsumować wszystkie postanowienia rodzące się w dziewczęce głowie jeszcze w czasie wakacji. Miała jakieś dziwne przeczucia, że ten rok szkolny mógł być naprawdę ważny w jej karierze edukacyjnej i nie chciała go zmarnować. Ważnym dla niej było, aby wszystko poszło zgodnie z jej myślą i tym, co sobie zaplanowała. A zaplanowała wiele. Chciała wciąż utrzymać się w podstawowym składzie drużyny quidditcha jej domu, chciała znacząco poprawić oceny w stosunku do poprzedniego roku i przede wszystkim, chciała znaleźć jakąś pracę dorywczą. Wiedziała, że gdyby tylko wspomniała o tym wujkowi Giovanniemu, że nie wystarcza jej na coś pieniędzy, z pewnością by je dostała. Nie chciała jednak wciąż na nim polegać. Dotychczas tak dużo zrobił dla niej i dla mamy. Chciała coś zrobić samodzielnie, bez ciągłego patrzenia jej na ręce. Dlatego właśnie zdecydowała się na podjęcie pracy.
Mogłaby śmiało powiedzieć i każdy pewnie by się z nią pod tym względem zgodził, że praca w Miodowym królestwie nie była szczytem marzeń dla nikogo. Owszem, pod wieloma względami z pewnością mogłaby być uznana za przyjemną, ale nie tylko o to chodziło. Nie każdy chciał ciągle mieć kontakt z innymi ludźmi, a wiadomo, że klienci potrafią być naprawdę najbardziej parszywymi istotami. Nie raz i nie dwa w swoim życiu widziała takich, którzy to uważali się za lepszych od tych biednych sprzedawców tylko dlatego, że stoją po drugiej stronie lady. No ale przyszedł czas, kiedy to ona miała być po tej drugiej stronie i z nieskrywaną obawą wyczekiwała właśnie tego dnia nie do końca pewna tego, czy da sobie radę.
Szybko się okazało, że nie mogło być tak źle, jak to sobie Włoszka wyobrażała. Właścicielka sklepu okazała się być przemiłą kobietą, która od razu dała się poznać od swojej najlepszej strony. Oprowadziła dziewczynę po sklepie, wytłumaczyła jej wszystko co i jak i już po godzinie Silvia obsługiwała klientów razem z koleżanką. Szło jej to tak dobrze, że niedługo potem zadecydowali o pozostawieniu dziewczyny samej sobie, dzięki czemu jeszcze lepiej nauczyła się swoich zadań. Mogła opowiadać zainteresowanym kolegom i koleżanką ze szkoły o jej ulubionych słodyczach, podawała je z uśmiechem na ustach, a nawet udało jej się kilka cukierków spróbować na zapleczu, kiedy nikt nie patrzył! Pewne było jedno: po tym pierwszym dniu dziewczyna uważała, że naprawdę bardzo dobrze trafiła z tą pracą.

Kostki: 3

To miał być bardzo spokojny dzień pracy dla @Silvia Valenti, jednak jej nadzieje na przyjemne popołudnie dość szybko wyparowały, gdyż okazało się, że do Miodowego Królestwa zwaliła się cała chmara trzecioroczniaków odbywających swoje pierwszej wyjście do Hogsmeade. Wszystko wskazywało na to, że nici z miłego dnia!

Rzuć kostką, żeby sprawdzić co stało się dalej!
1,2- dzieciaki krzątają się, a Ty z trudem nadążasz z obsługą. Po wielu godzinach wytężonej pracy, gdy gromadka w końcu opuszcza pomieszczenie niespodziewanie zasypiasz za ladą. Tak się składa, że akurat na kontroli pojawia się właściciel od którego dostajesz solidną burę. Następnym razem bądź ostrożniejsza.
3,4- mimo ogromnych tłumów, doskonale radzisz sobie z obsługą lawirując między klientami i wpychając dzieciakom wielkie porcje słodyczy. Pod koniec dnia okazuje się, że udało Ci się zrobić najlepszy utarg w tym roku. Szef nie może przestać Cię chwalić i w ramach nagrody daje Ci jednorazową premię w wysokości 20 galeonów. Upomnij się o nie w odpowiednim temacie!
5,6- zupełnie nie możesz opanować sytuacji. Mimo wysokiej sprzedaży, po wyjściu dzieci w pomieszczeniu jest bałagan, zaś Ty jesteś totalnie zdruzgotana. Na szczęście jedno dobrze rzucone zaklęcie pomaga Ci ogarnąć pomieszczenie - zyskujesz 1 punkt do zaklęć. Upomnij się o niego w odpowiednim temacie!

Miodowe królestwo miało to do siebie, że było jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc przez większość uczniów Hogwartu. Nie ma co się dziwić, wielu chciało zasmakować tych sławnych słodyczy, które sprawiały, że niekiedy świat zaczynał wręcz wirować od nadmiaru dobrego. Na Silvię już to nie działało. Dawno temu nauczyła się, że nie powinna zjadać zbyt dużej ilości słodyczy na raz, bo to nigdy nie kończyło się dobrze. Teraz, gdy pracowała w takim miejscu jak to, nawet już jej do tego nie ciągnęło. Jak to mówią, kiedy człowiek ma czegoś w nadmiarze, to nie jes to tak dla niego pociągające, jak wcześniej było. Słodycze poszły na bok. I szybko nie miały wrócić.
Niestety, nie można było tego samego powiedzieć o innych osobach, które pojawiały się w tym miejscu. Pech chciał, że podczas jednego dnia, kiedy Silvia miała swoją zmianę w pracy, do środka lokalu wpadła banda trzecioroczniaków, którzy zostali pierwszy raz wypuszczeni z poza murów Hogwartu, aby zwiedzić Hogsmade. Oczywistym był więc fakt, że większość z nich pierwsze swoje kroki skierowało właśnie tutaj, do Miodowego Królestwa. Powszechnym był fakt, że w Miodowym Królestwie znajdowały się jedne z najlepszych łakoci na świecie. W tym momencie Włoszka bardzo tego żałowała. Bo o ile na co dzień praca była bardzo przyjemna, tak w te paskudne dni, żałowała że tu właśnie się zatrudniła.
Oczy jej się rozszerzyły ze strachu, ale szybko wzięła się w garść. Nie no, nie mogła przecież polec w tak ważnym jak ten dniu. Wiedziała, że zapewne jej szef liczył na to, że da sobie świetnie radę z zadaniem, które przed nią stanęło. Dlatego zaczęła lawirować między tłumem dzieciaków, obsługując kolejnych klientów. Doradzała odpowiednie smaki lizaków, mówiła, które cukrowe pióra zostawiają mniejsze ślady i wspominała o tym, które pastylki Wesley’ów lepiej nadają się na jaką lekcję. Dawała z siebie wszystko, co tylko mogła. I w końcu to popłaciło. Bo jak się okazało na koniec dnia, dzisiejszy utarg był najlepszym w tym roku w sklepie. Włoszka czuła się dumna, że dołożyła do tego swoją cegiełkę i mogła śmiało powiedzieć, że naprawdę dużo tego dnia zrobiła. Szef chyba był podobnego zdania, bo na koniec dnia nagrodził ją 20g więcej!
Kostka: 4

@Silvia Valenti

Miodowe Królestwo... marzenie każdego młodego czarodzieja. Kto by nie chciał zobaczyć w akcji całej masy słodyczy, które przecież tylko czekają na to, by zostać kupionymi, czyż nie? Czekolada, toffi, najróżniejsze smakołyki o magicznych efektach - a efekt ten wzmagał się wraz z narastającą presją na Święta; nowe dostawy, nowe wszystko, nowe produkty, nowi klienci, jak również starzy - mówiąc wprost, ruchu nie brakowało w żaden szczególny sposób! Świąteczne dekoracje zdawały się rzucać w oczy na każdym kroku, cukrowe laski z chęcią były kupowane przez młodszych, również zestawy z mnóstwem łakoci w środku sprzedawały się jak świeże bułeczki. W tle grała specjalnie muzyka, puszczona właśnie z okazji nadchodzącej zimy oraz różnorakich spotkań rodzinnych, światełka przyozdobiły każdy szary kącik w cukierni, choć trudno byłoby stwierdzić, czy na pewno takie miejsce się tam znajduje. Jedno było pewne - ze względu na sporą ilość zaciekawionych klientów, miałaś sporo do roboty!

Rzuć kostką, by przekonać się, co spotkało Twoją postać.
1, 6 - w pewnym momencie do cukierni całą grupą weszła zgraja znacznie młodszych uczniów Hogwartu, którzy najwidoczniej nie mogli doczekać się świątecznych wydań swoich ulubionych słodyczy. Widząc ich beztroskie przeglądanie różnorakich półek, postanawiasz nie spuszczać ich z oka; intuicja doskonale Ci podpowiadała, że coś złego może się wydarzyć. I słusznie - w pewnym momencie udaje Ci się powstrzymać niefortunny upadek jednego z nich, oczywiście kosztem własnego zdrowia, kiedy to niefortunnie uderzasz piszczelem w twardą manufakturę jednego ze stanowisk; i tak to było lepsze, niż stłuczona głowa młodego, czyż nie? Może nie powinnaś zbyt gwałtownie działać, co nie zmienia faktu, że zapobiegłaś większemu nieszczęściu! Jeżeli masz pięć punktów z Magii Leczniczej, możesz załagodzić ból; w przeciwnym wypadku w następnym wątku będziesz zmagać się z nieprzyjemnym kłuciem podczas stawiania kroków.

2, 5 - ukradkiem udaje Ci się podsłuchać rozmowę dotyczącą... gry w Quidditcha! Zaciekawiona postanawiasz nie tylko zajmować się klientami, lecz także wyłapać pojedyncze słowa w tymże popłochu. Jak się okazuje, dowiadujesz się dość inspirujących szczegółów z zakresu możliwych do zastosowania manewrów - a jako że uczniowie są dość zafascynowani narodowymi drużynami, udaje Ci się zdobyć informacje o "Manewrze Porskowej", który polega na zmyleniu przeciwnika poprzez fałszywe zagranie rzutu prosto w bramkę nieprzyjaciela. Kto wie, być może ta wiedza Ci się kiedyś przyda? Zawsze możesz się nią podzielić ze znajomymi! W każdym razie - zdobywasz jeden punkt z Gier Miotlarskich do kuferka; zgłoś się po niego w odpowiednim temacie.

3, 4 - Dzień jak dzień, ciągle dużo klientów, a rąk do pracy zwyczajny brak. Co najgorsze - najwidoczniej Twoi partnerzy w pracy nie są skorzy do wykonywania jakichkolwiek poleceń, w wyniku czego musisz pociągnąć cały interes do góry, w przeciwnym wypadku szef by to zauważył i nie skończyłoby się to dobrze ani dla Ciebie, ani dla nich. Ostatecznie kończysz z nadwyrężonymi mięśniami w wyniku podnoszenia kolejnych paczek dostaw oraz zanoszenia ich w odpowiednie miejsce, kiedy to różdżka zdawała się odmawiać posłuszeństwa nawet przy najprostszych zadaniach, zaś swoją pracę kończysz w niezbyt dobrym humorze. Rzuć jeszcze raz kostką! Nieparzysta - na szczęście szef dostrzegł Twoje starania, w wyniku czego obdarował Cię dodatkowymi piętnastoma galeonami! Odnotuj zysk w odpowiednim temacie. Parzysta - nic szczególnego się nie dzieje, kiedy wychodzisz - rutyna daje się we znaki, ból mięśni też.

Święta zbliżały się nieubłaganie. Czuć to było i widać na każdym kroku. A w miejscu takim jak Hogsmade, nawiedzanym przez setki uczniów Hogwartu, jeszcze bardziej rzucało się to w oczy. Wszędzie było słychać krzyczących i rozmawiających normalnie studentów. Każdy z nich miał coraz to pilniejsze sprawy do załatwienia. Każdy zmierzał w swoim kierunku. Ale większość z nich i tak zahaczała o Miodowe Królestwo, czyli miejsce pracy Silvii. A to wcale nie było takie fajne, jakby się mogło wydawać.
Nowy zasób słodyczy, produkowanych specjalnie na święta, sprowadzał na Włoszkę wielką rzesze klienteli. Miłej, mniej miłej i nie miłej. Ale ludzi było bardzo dużo i z każdą kolejną minutą chyba ich jeszcze więcej przybywało. Dziewczyna miała ręce pełne roboty. Wbrew pozorom pakowanie kolejnych pierniczków, lizaków, cukrowych piór, było bardzo absorbującym i czasochłonnym zajęciem. Każdy kolejny klient miał tak zróżnicowany gust, że prawdopodobieństwo dokładnie takich samych zakupów, jak w przypadku poprzedniego, było niemalże równe zeru. No cóż, musiała temu wszystkiemu podołać, nie miała wyjścia. Miała już serdecznie dosyć świątecznych piosenek, które zapętlone były puszczane od wczesnych godzin porannych. Gdyby tylko mogła, ten cholerny odtwarzacz muzyki wyrzuciłaby przez okno i potraktowała zaklęciem, które pozwoliłoby na to, aby go spalić. Ale nie zamierzała płacić za zniszczenie cudzego mienia, dlatego pozostawało jej uśmiechać się miło i pakować dalej babki, ciasteczka z marmoladą i pączki. Dużo pączków.
Kolejni klienci wydawali się od samego początku być ciekawsi niż poprzedni. Bo rozmawiali o dosyć niespodziewanym jak na takie miejsce temacie. A mianowicie Włoszka mogła wsłuchać się w strzępy rozmów o Quiditchu. Nic dziwnego więc, że kiedy doleciały do jej uszu słowa tak intrygujące jak te, wytężyła mocno słuch, aby zrozumieć jeszcze więcej odnośnie tego, co ktoś miał do powiedzenia. Kiedy wspomnieli o „Manewrze Porskowej” nie mogła po prostu nie spróbować jeszcze mocniej skupić się na ich słowach. Słyszała kiedyś o czymś podobnym, ale nie była do końca pewna, co to tak właściwie jest. A teraz, kiedy tak otwarcie o tym mówili, nagle wszystko stawało się jasne. Zwód, dosyć prosty, który miał za zadanie ułatwić zmylenie zawodnika przeciwnej drużyny. Co prawda, na pozycji ścigającej już nie grała, ale jako nowa szukająca, ta wiedza była jej jak najbardziej potrzebna! Z tego co właśnie usłyszała i zrozumiała, zwód wydawał się być naprawdę prosty, ale jakże efektowny! Nic dziwnego, że dziewczyna postanowiła przetestować go przy najbliższej nadarzającej się okazji. A że planowała potrenować sobie jeszcze tego samego dnia na boisku szkolnym, to myślami odpłynęła już w tę stronę. Już widziała siebie szybującą na ciemnym niebie, w towarzystwie wiatru i jego gwizdów. Już widziała, jak wykonuje ów „Manewr Porskowej” z niemal idealnym wyczuciem i idealnie dostosowaną prędkością względem panującego wiatru. Tylko nie zauważyła, że przestała pracować, a kolejka się wydłużyła... No cóż, marzenia zostawiła na później i zabrała się na powrót za obsługiwanie klientów. Miotła musiała poczekać na trochę lepsze czasy. Czyli za kilka godzin...

Kostka na ingerencję: 2

Gabrielle czuła się niezwykle głupio po rozmowie z Jeremym oraz sposobie w jaki go potraktowała. Nic więc dziwnego, że gdy chłopak na odchodnym wspomniał o czekoladowych żabach w umyśle blondynki zrodził się pomysł. Korzystając z wolnej soboty oraz braku planów postanowiła udać się do Miodowego Królestwa po kilka łakoci z zamiarem obdarzenia nim Gryfona.
Kiedy tylko zbliżyła się na odległość kilku kroków od sklepu od razu poczuła słodki zapach czekolady oraz toffi wypełniający powietrze wokół. Mimowolnie oblizała usta naciskając metalową klamkę, a już zaledwie sekundę później przekroczyła próg pomieszczenia. Musiała zamrugać kilka raz zanim przyzwyczaiła wzrok do tęczy kolorów, które można było tu dostrzec. Wszędzie pełno było pysznych smakołyków, a ludzie co i raz wychodzili z pustymi rękoma by po chwili wyjść obładowani papierowymi torbami, w których znajdowały się słodycze. Większość z nich dla Gabrielle stanowiło owoc zakazany, niemniej jednak przyszła tu z myślą o kimś innym aniżeli o sobie.
Obejście całego sklepu zajęło jej sporo czasu, jednak w końcu zdobyła to, na czym jej zależało. Zapłaciła za smakołyki i wróciła do Hogwartu wstępując jeszcze na dobrą herbatę.

Zt

Ingerencja: sprzedawca w Miodowym Królestwie - @Charlie O. Rowle

Zanim rozpocząłeś pracę na swojej zmianie, podszedł do Ciebie kierownik i poważnym tonem poinformował Cię, że prawdopodobnie dzisiaj przybędzie Tajemniczy Klient, który sprawdzi jakość usług Miodowego Królestwa. Napomknął również, iż szefowi zależy na jak najlepszej ocenie, a więc dzisiejszego dnia masz dać z siebie wszystko i przede wszystkim zadbać o to, by każdy wychodzący klient był zadowolony.
Dzisiaj akurat miałeś roboty po pachy z powodu ogłoszonej promocji na Miodowe Toffi, a więc nie było nawet możliwości podejrzewania kogokolwiek o bycie wspomnianym Tajemniczym Klientem. W jakiejś połówce Twojej zmiany podeszła do Ciebie grupa pierwszoklasistów, prowadzonych przez jednego z asystentów szkolnych. O ile z początku dawałeś radę sprawnie obsłużyć całą dzieciarnię, tak gdzieś przy siódmym jedenastolatku do Twoich uszu doszła dziecięca kłótnia. Dwóch chłopców wyrywało sobie wzajemnie ostatnie opakowanie powiększonego Miodowego Toffi (ich opiekun lewitował pod sufitem po zażyciu darmowej próbki skrzydlatych dropsów, a więc nie był w stanie zainterweniować ani tym bardziej wrócić na ziemię), a gdy dołączył do nich trzeci uczeń, opakowanie zostało rozdarte, a ze środka wysypały się łakocie - wiesz już, że nadaje się to do wyrzucenia, jeśli masz przestrzegać rygorystycznych zasad w dniu, kiedy gdzieś w sklepie może czaić się Tajemniczy Klient. Cała trójka zaczęła na siebie wzajemnie krzyczeć, dwoje starszych klientów przy ladzie okazywało zniecierpliwienie, czekając na obsługę, jakaś miła kobitka podeszła do Ciebie z zapytaniem czy masz jeszcze na zapleczu dwanaście opakowań pieprznych diabełków, a już w drzwiach sklepu wołał Cię starszy pan, domagający się przeanalizowania paragonu, bowiem nie zgadza się mu reszta.

W jaki sposób spróbujesz opanować sytuację z sklepie zanim nie przyjdzie z odsieczą kierownik? Pamiętaj, że na zapleczu masz jeszcze sporo opakowań słodyczy i dostałeś prawo do udzielenia tylko jednego rabatu (30% taniej), ale tylko jednej osobie na pojedynczy rodzaj łakoci.

Był podekscytowany nowym doświadczeniem, jakim była praca w Miodowym Królestwie. Nie planował tego, ojciec dawał mu wystarczające fundusze i zapewniał byt, jednak uznał to za idealną okazję do poznawania ludzi. Warto też wspomnieć, że określanie siebie mianem najlepszego z tutejszych cukierków też miało swoją moc nad jego męskim umysłem. Kobiety kochały słodycze, a on kochał słodycze i bardzo lubił ładne koleżanki, którym mógł podarować uśmiech z pomocą łakoci. Czego chcieć więcej? Poprawił muchę, pracowniczą koszulę i przeczesał włosy, przypinając plakietkę do piersi. Nie wiedział jeszcze, czego po sklepie może się spodziewać i jakich umiejętności niezbędnych w życiu ta praca go nauczy, ale był dobrej myśli. Nie był typem osoby gdybającej. Już chciał wchodzić do głównej części lokalu, gdy podszedł kierownik i przedstawił mu swoje podejrzenia, które brunet przyjął w skupieniu, a następnie energicznie oznajmił, że da z siebie wszystko.
Od samego początku panował chaos. Niewinna promocja na słynne toffi ściągała wielu klientów, jednak Charles miał niekończące się pokłady optymizmu. Lawirował pomiędzy klientami, upewniając się, że niczego im nie brakuje. Był uśmiechnięty, proponował inne łakocie i rzucał na ich temat żarciki, sprawiając, że przez izbę często przechodziła fala śmiechu. Prawda była taka, że o tajemniczym kliencie mającym na celu kontrolę świadczonych przez nich usług — zapomniał. Po krótkiej przerwie na posiłek, wrócił na sklep i zaczął drugą część zmiany, która miała być jeszcze gorsza. Odwiedził ich jeden z asystentów, z którym grzecznie się przywitał, przyprowadzając ze sobą ogon w postaci rozwrzeszczanych i łakomych jedenastolatków, których spojrzenia z fascynacją przesuwały się po półkach wypełnionych kolorowymi słoikami i opakowaniami. Cierpliwie spełniał ich zachcianki, podając żaby czy fasolki, wywołując na twarzach małych dziewczynek delikatne rumieńce. Był w swoim żywiole, bo dzieciarnia wcale mu nie przeszkadzała. Sam bywał dziecinny, chociaż był w połowie studiów. Gdy do jego uszów doszła kłótnia, westchnął i ruszył w ich kierunku, chcąc jak najszybciej przerwać powstały konflikt. Znał te słodyczowe wojny z autopsji, sam miewał takie z Dominikiem czy nawet Emily, jeszcze za dzieciaka. Wybuchł jednak większy chaos, niż podejrzewał. Co rusz docierały do jego uszu nowe dźwięki, zapytania, dzwonek znów zadzwonił w drzwiach, a do tego te nieszczęsne Toffi znów walały się po podłodze. Nie wiedział, jak poradzić sobie profesjonalnie, więc zrobi to na swój sposób. Chrząknął głośno, klasnął w dłonie i skupił tym samym na sobie uwagę, posyłając im wszystkich jeden ze swoich najpiękniejszych uśmiechów.
- Drodzy Państwo, zaraz się wami wszystkimi zajmę. Mamy tutaj mały Toffi problem i najpierw trzeba to załatwić, aby nie narażać Państwa na poślizgnięcie się na cukierkach. A wy chłopcy — poczekajcie chwilę. - przerwał, podchodząc do darmowej próbki nowych cukierków. Dał im po jednym, przybierając podekscytowany wyraz twarzy. - Słyszałam, że dodają sił i jak jest się miłym dla innych, można zostać bardzo dobrym czarodziejem. To znacznie lepsze niż Toffi.
Za pomocą różdżki, ściągnął asystenta na ziemię, bo sam z gromadą dzieci i sklepem by sobie nie poradził. Gdy wcisnął im bajkę, którą odrobinę podkoloryzował jeszcze po wzmiance o Toffi, uprzątnął szybko cukierki i wyniósł na zaplecze, korzystając z okazji i w biegu sprawdzając, czy są diabełki.
- Proszę Pani, zostało nam dziesięć opakowań, reszta dotrze jutro. Przepraszam Państwa za zwłokę i dziękuje za cierpliwość, już się Państwem zajmuję. - odparł, wracając za kasę i obsługując zniecierpliwionych, starszych czarodziejów. - Ma Pan zacną brodę, zazdroszczę! Mnie rośnie tylko jakaś szczecina i nie jestem tak męski, jak Pan. Fasolki? Doskonały wybór, też je uwielbiam. Proszę Pana od paragonu, zapraszam.
Zajął się najstarszym klientem, cierpliwie analizując paragon i zajmując go rozmową, aby ostatecznie przyznać rację, że nabite zostało jedno opakowanie żab za dużo i to właśnie jemu wręczył kupon na trzydzieści procent zniżki w ramach zadość uczynienia, przepraszając za błąd. Cały czas biegał i robił kilka rzeczy naraz, dostając zadyszki. Wciąż jednak się uśmiechał, dopytywał i sam o sobie myślał, że jest irytujący. Zaglądał też okazjonalnie do dzieciaków i walczącego z efektem dropsów asystenta, którego ciągle unosiło do góry. Wiedział, że mógł poradzić sobie lepiej, jednak doświadczenia mu wciąż w handlu brakowało.

Najwyraźniej Twoja charyzma przekonała dzieci, młodzież i dorosłych, bowiem zdołałeś ich uspokoić i wyjść z presji zwycięskim krokiem. Wywołałeś uśmiechy, co nie zostało zignorowane. Po Twojej zmianie kierownik zawołał Cię na zaplecze, gdzie pochwalił Twoją postawę, odporność na stres i pomysłowość.
Nadszedł więc czas, by poznać ocenę Tajemniczego Klienta. Poznajesz ją tylko i wyłącznie dlatego, że kierownik Cię lubi i jest od Ciebie raptem kilka lat starszy. Mów zatem, że dostali dwa upomnienia - jedno dla właściciela, a związane było z małą ilością pracowników na jednej zmianie, a drugie do Ciebie - panuje surowy zakaz rzucania zaklęć na jakiegokolwiek klienta, bowiem gdyby ten oskarżył Miodowe Królestwo o naruszenie cielesności to sprawę przegraliby na start. Dodał również, by na przyszłość użyć drabiny i słodkiego antidotum na niekontrolowaną lewitację. Kierownik poprosił Cię, byś napisał przepraszający list do klienta, który jak wiesz, pracuje w Hogwarcie. To jego sugestia, by nie denerwować głównych przełożonych. Jeśli napiszesz ten list kierownik Ci podziękuje i dorzuci Ci premię w wysokości 30 galeonów.

Kolejny dzień w sklepie ze słodyczami, które tak uwielbiał – Rowle wyglądał na zadowolonego, chociaż dziś dla odmiany biegał z towarem, a nie zajmował się bezpośrednią sprzedażą, ale klientom wciąż doradzał. Gwizdał wesoło pod nosem jedną ze swoich ulubionych, rockowych piosenek. Kursował pomiędzy zapleczem a izbą główną, taszcząc ze sobą kartony lub przy cięższych lewitując je z pomocą magii, aby uzupełnić towar na półkach. Uznawał to za doskonały trening. Fasolki wszystkich smaków szybko się kończyły, podobnie jak musu świstusy i czekoladowe kulki pełne truskawkowego, musującego nadzienia. Pieprzne cukierki ostatnio tez wróciły do łask uczniów Hogwartu! Poprawił materiał kolorowej koszuli oraz plakietkę na piersi, przesuwając spojrzeniem po trzymanych przez siebie czekoladach, licząc, ile zostało na półce. Poza uzupełnieniem półek musiał przygotować jeszcze zamówienie towaru, co nie należało do jego ulubionych zajęć. Było nudne, łatwo można było się pomylić i brunet nie miał pojęcia, jak niby szacować sprzedaż przysmaków, bo przecież każdego dnia ludzie mieli na coś innego ochotę. Westchnął, skrobiąc piórem po pergaminie i notując jeszcze kilka dodatkowych kartonów popularnych, kolorowych fasolek i czekoladowych żab, które akurat miały reedycję starych kart czarodziejów, chociaż numer z tyłu był inny, wydali w losowych opakowaniach sztuki z grafiką z lat dziewięćdziesiątych, kiedy to ich rodzice się jeszcze uczyli. Musiał też zapisać, aby kupić pudło kociołków z czekoladą! Krzątał się po sklepie, rozmawiając z klientami i pomagając im dokonać wyboru, jakiemuś uczniowi wybrał czekoladki na prezent dla lubianej przez niego dziewczyny, a starszej Pani sięgnął zapas smakowych patyczków w zaczarowanych posypkach, które były absolutną nowością na rynku, szybko zyskując na popularności. Brunet przeczesał włosy, idąc na zaplecze po przekąskę i na tył sklepu, aby spalić szybko papierosa- mieli dłuższe przerwy, nić on potrzebował, więc gdy pracy było niewiele, a on się ze swoją obrobił, szef puszczał go do domu chwilę wcześniej. Miał nadzieję, że dziś też tak będzie. Z entuzjazmem zgasił papierosa, łapiąc za szczotkę i wracając na główny sklep, aby uprzątnąć nieco i sprawdzić, czy towary na półkach nie został poprzekładany przez kupujących go dzieciaków. Mieli taką głupią manierę brania wszystkiego w łapska, jednak nie odkładali na miejsce, rzucając w najbliższa półkę. Ile to już razy znalazł czekoladowe kulki w dziale z landrynkami? Zagadał też pracującego na kasie Zacka, który był nowy i rok starszy od niego, należał do domu Roweny. Dogadywali się ewentualnie, bo był przyzwoicie urodzony i uwielbiał czekoladowe żaby, próbując przekonać Charlesa o ich wyższości nad fasolkami czy kociołkami. Zadaniem Rowlea było zerkanie, czy dobrze radził sobie w pracy. Po kilku godzinach robienia absolutnie wszystkiego poza staniem na kasie zarzucił na ramiona bluzę i żegnając się, wyszedł, kończąc pracę i chcąc wrócić do zamku, mając w kieszeni zakupioną paczkę Pieprznych Diabełków. Dawno ich nie jadł. Miał nadzieję, że zamówiony przez niego towar przyjedzie następnego dnia, bo inaczej kierowniczka będzie suszyła mu głowę.

|zt

Wizyta w Miodowym Królestwie była dla Olivii punktem obowiązkowy każdego wypadu do Hogsmeade i tym razem nie było inaczej. Wykorzystując zakończenie egzaminów i wyciągając Mię (@Mia Marcello) na "krótki" spacer, nie przypuszczała, że zajdą aż tak daleko; pogoda była naprawdę świetna, dlatego ciężko było wrócić pośród mury zamku. Zwiewna spódnica Gryfonki powiewała na wietrze w rytm kolejnych kroków. Im bliżej miejsca docelowego się znajdowały, tym bardziej intensywny stawał się zapach czekolady i toffi, drażniąc przyjemnie zmysł powonienia.
- Byłaś na ostatnim meczu Gryfonów? - zapytała, wyraźnie zaciekawiona. Sama niestety nie brała w nim udziało - jako kibic oczywiście, choć do końca nie potrafiła określić dlaczego tak się stało. W dodatku był to pierwszy mecz Russella jako członka drużyny, przez co czuła się jeszcze gorzej, że nie mogła w nim uczestniczyć.
Idąc ramię w ramię dziewczyny przeszły kolejne dwie uliczki, stając przed drzwiami sklepu, które Olivia od razu otworzyła, wcześniej zgarniając włosy, te uparcie łaskotał ją w policzki i szyję - zaczesała je do tyłu.
- Dziś jest tak gorąco, że po uzupełnieniu zapasów słodyczy proponuję wybrać się na mrożoną herbatę - oznajmiła, witając się z ekspedientem szerokim uśmiechem. Czy to przypadkiem nie jeden ze studentów Hogwartu?

Gdy tylko zauważyła Olivię od razu wiedziała, że nie spędzą wspólnych chwil w Hogwarcie. Pogoda była na tyle dziś piękna, że nie można było tak zwyczajnie siedzieć w murach szkoły. Może i był czas egzaminów, ale przecież też trzeba znaleźć czas na rozrywkę, prawda? I na spędzenie czasu ze swoimi przyjaciółmi, a bez wątpienia, one nimi były. Dość dobrze się dogadywały, w końcu od pięciu lat spędzają ze sobą praktycznie wszystkie noce w szkole. Czasami potrafili się mocno pokłócić, ale przecież ich charaktery właśnie takie były i nic na to nie można było poradzić. Ale i tak kochała tę dziewczynę. Widząc gryfonkę tak wystrojoną sama postanowiła się przyszykować, w końcu ne wiadomo co ich czeka, tak? Lepiej ładnie wyglądać niżeli wstydzić się swojego wyglądu. Dlatego założyła tę sukienkę, którą nie tak dawno sobie zakupiła. Można powiedzieć, że dziewczyna była w domu rozpieszczana jeżeli czegoś chciała rodzice od razu jej to kupowali. Zawsze mogła na nich liczyć.
- Właśnie mnie nie było, niestety. - mruknęła do niej. Nie było dla nikogo nowością, że Mia uwielbia ten sport i sama bardzo chciała grać w szkolnej drużynie, ale skoro w tym roku jej się to nie udało będzie próbować w następnym, może chociaż na rezerwowego się załapię. Uwielbiała sport, więc w wolnej chwili bardzo łatwo znaleźć ją właśnie na bieganiu.
- Pewnie, że pójdziemy. Wedle życzenia. - rzuciła do niej uśmiechając się szeroko. Uwielbiała takie właśnie przechadzki z Olivią, bo często wybierają się w miejsca, które są dla niej wielką nowością więc może wiele ciekawych miejsc poznać. A nigdy nie ukrywała, że wioska od zawsze jej się bardzo podobała.
- Co masz zamiar kupować? - zapytała z ciekawości, sama nie miała pojęcia ani nie miała konkretnych pomysłów i pewnie kupiłaby pół sklepu, a jednak powinna dbać o linię, chociaż słodycze uwielbiała i była skłonna wykupić praktycznie wszystko.