Jest to najbardziej oblegany przez uczniów sklep w Hogsmeade. Cały to obszerne i przytulne pomieszczenie jest bardzo kolorowe i pełne regałów wypchanych po brzegi niezwykłymi i bardzo smakowitymi słodyczami. Mając taki wybór zawsze trudno zdecydować się co najlepiej kupić. A można tu dostać Gumy do żucia Drooblesa, Lodowe myszy, Czekoladowe żaby, Cukrowe pióra, Fasolki Wszystkich Smaków Bertiego Botta i wiele innych pysznych słodyczy.
To nie był łatwy dzień dla Adeli. Nadmiar pracy zdecydowanie ją przytłaczał, co chwila miała masę klientów, a jeśli nawet przez moment w sklepie było spokojniej, to zaraz znajdował się jakiś inny problem do ogarnięcia. Wybuchające bombonierki, krwotok współpracownicy i dziwnie brudna posadzka, której nie dało się doczyścić, sprawiały, że było jej coraz trudniej i z niecierpliwością oczekiwała końca zmiany. Godzinę przed jej wyjściem z pracy, zamiast wybawienia, w drzwiach sklepu pojawiła się kobieta - z jednej strony elegancka, z drugiej sprawiająca wrażenie tak chaotycznej, że Honeycott była przy niej niemalże zrównoważona. Z racji tego, że jej koleżanka musiała odpocząć po wspomnianym krwotoku, Adela ruszyła do obsługi klienta. Nie zdążyła jednak nawet porządnie się przywitać, bo klienta bardzo gwałtownie przeszła do rzeczy. - Dzień dobry - powiedziała tylko, wsłuchując się w wymagania kobiety - Jak najbardziej mogę przyjąć duże zamówienie, w czym mogę pomóc? To nie tak, że miała jakieś wielkie doświadczenie w zakresie dużych zamówień, ale w gruncie rzeczy, w obecnym układzie, tak czy siak była jedyną osobą, która mogła to zamówienie przyjąć, więc nie wahała się podjąć inicjatywy.
Kobieta rozejrzała się po Miodowym Królestwie. Lokal był dokładnie taki sam, jakim go pamiętała sprzed dwudziestu lat, kiedy jeszcze była uczennicą, przychodzącą tu po smakołyki. Jej brwi wygięły się w jakimś wyrazie niepocieszenia, nie była pewna, czy to świadczy o lokalu najlepiej - zasadniczo preferowała biznesy podążające za ciągle zmieniającymi się trendami. O ile lubiła tradycyjne smaki, to jednak liczyła na ofertę przynajmniej doganiającą czasy współczesne... - Potrzebuję tak: siedem czekoladowych bloków, trzy mleczne, trzy białe, jeden gorzki. Dwanaście różnych rodzajów żelek, najlepiej, jeśli ich kształt tematycznie nie będzie odbiegał od podwodnego świata. Smaki są mi obojętne, byle nie truskawka. Czy sprzedajecie cukrowe pióra? - podniosła wzrok niemal mechanicznie, na półkę, na której pióra leżały tych dwadzieścia lat temu i bez większego zdziwienia zauważyła, że to wciąż ich miejsce - Cóż... dziesięć. Zapakowanych oddzielnie, najlepiej w jednolite pudełka. Nie weźmie pani nic do notowania? - uniosła brwi, wyciągając z notesu kilka kartek i rozkładając je na blacie - Trzy bombonierki lessera, przy czym nie mogą mieć opakowania z napisem, muszą być jednolite. W miarę możliwości proszę o przepakowanie ich. Tuzin cukrowych myszy, w jednym opakowaniu, dwa kartony musów-świstusów, z terminem ważności przynajmniej do wakacji... - wymieniała dalej.
Biorąc pod uwagę tempo dyktowania kobiety, wzięcie pióra na wiele się nie zdawało, bo w gruncie rzeczy, nawet samonotujące miałoby problem z nadążeniem za jej słowami. Szczerze powiedziawszy, Adela słysząc o dużym zamówieniu spodziewała się czegoś biznesowego, typu zamówienia 120 czekoladowych żab, nie zaś czegoś tak różnorodnego. Niemniej, korzystając z sugestii kobiety, zaczęła zapisywać zamówienie, oczywiście operując różnorodnymi skrótowcami, bo w innym wypadku nie zanotowałaby nawet 1/4 tejże listy. - Tak, sprzedajemy cukrowe pióra - powiedziała, z trudem powstrzymując wywrócenie oczami, gdy klientka zaczęła wymyślać. Honeycott nie miała problemu z byciem miłą dla klientów, ale tutaj było już dość trudno. Niemniej, wiedziała, że szef by ją przetrącił, gdyby spaliła tak wspaniałe zamówienie. - Czy ma pani jakieś preferencje do kolorów pudełek do piór cukrowych i bombonierek lesera? - zapytała miłym i słodkim tonem, choć w gruncie rzeczy była o krok od zasrania majtek ze stresu.
Przyglądała się uważnie sprzedawczyni, jakby pilnując, czy ta bierze na poważnie jej zamówienie. Miała za dużo na głowie, by dokładać sobie martwienia się o to, czy będzie kompletne, liczyła więc na pełen profesjonalizm, za który chciała również dobrze zapłacić. - Świetnie. - skomentowała jej słowa - Tak, tu są próbniki, któryś z tych trzech. - pokazała palcem jedne z wyciągniętych kartek - Potrzebuję również oddzielnej paczki z kanarkowymi kremówkami i miodowym toffi, ale bez tych alergenów, to bardzo ważne. - podsunęła jej kolejny pergamin. Przełożyła torby z ręki do ręki, gmerając w swojej saszetce - Interesuje mnie również, czy robicie ciasto na zamówienie. Cukiernia odmówiła produkcji w krótkim terminie, ja rozumiem, że to trudne, ale również płacę za te utrudnienia odpowiednie pieniące. - jak na osobę tak pstrokatą, obwaloną taką ilością badziewia, z notesem, w którym nie umiałby się odnaleźć nawet najbieglejszy filozof, wydawała się być konkretna i rzetelna. Rozejrzała się po Miodowym Królestwie: - Kiedyś, dawno temu, były w sprzedaży takie migdałowe chrupaki ze słodzonym syropem z wnykopieńków. Nie widzę ich teraz, czy można je dostać? - znów wbiła spojrzenie w Adelę.
Adelę odrobinę zatkało, gdy kobieta wyciągnęła próbniki, ale na całe szczęście (była niemal pewna), że jeden ze wskazanych kolorów miała na stanie. Problem zaczął się przy produktach bez alergenów, bo jak się okazało, kobieta miała bardzo restrykcyjne wymagania. Na co dzień nie sprowadzali tych wariantów, bo po prostu nie schodziły ze sklepu. Po minie kobiety wiedziała jednak, że nie odpuści tak łatwo. - Słodycze w tych wariantach są dostępne tylko na zamówienie. Na kiedy je pani potrzebuje? - zapytała, starając się nie siać paniki. Miała nadzieję, że kobieta przyszła na zakupy trochę szybciej niż kilka godzin przed imprezą, ale kolejne pytanie wskazywało, że jednak nadzieja umiera ostatnia. - Niestety samodzielnie nie robimy ciast na zamówienie, ale współpracujemy z cukiernikami, którzy mogą wykonać dla pani takie zamówienie, zależnie od terminu - powiedziała ze stoickim spokojem, choć w głębi serca gotowała się, pewna, że spełnienie oczekiwań klientki będzie graniczyło z cudem. Właśnie dlatego nie lubiła tej pracy, mimo otaczających ją słodkości. - Powinnam mieć na magazynie 8 albo 10 sztuk migdałowych chrupaków - skomentowała rzeczowo, sama będąc pod wrażeniem własnej znajomości zasobów magazynowych - Jeśli potrzebuje pani więcej, to jestem w stanie złożyć zamówienie, do odbioru jutro rano.
Pogmerała wolną dłonią w przepastnej kieszeni pstrokatego płaszcza i wyciągnęła elegancki zegarek na łańcuszku, niemal jak biały królik z pewnej znanej dzieciom bajki, który przecież cały czas był gdzieś spóźniony. Naciskając guzik, otworzyła klapkę urządzenia, odczytując z niego zapewne nieco więcej informacji niż samą godzinę, po czym wróciła spojrzeniem do sprzedawczyni: - Na sobotę. - odparła bez zająknięcia, a jej mina wskazywała jedynie na to, że uważała całe przedsięwzięcie za wykonalne. To nie tak, że domagała się czegokolwiek na wczoraj, sama była w stanie osiągnąć pożądane cele w określonym czasie - tego samego oczekiwała od usługodawców, z którymi wchodziła we współpracę. Jej stoicka mina nieco skwaśniała na wieść o cieście. Zdawała się być odrobinę tylko zaniepokojona tą informacją, przy czym ten niepokój zaraz znów ukrył się pod warstwą informacji: - Termin, to sobota. - powiedziała, wyciągając z torby mały wizytownik - Proszę się dowiedzieć, czy będą mogli zrobić dwupoziomowy red velvet, przekładany kremem wiśniowym oraz dwa dodatkowe, jeden bezowy, nieco bardziej wytrawny, najlepiej z owocami - ale bez truskawek, drugi naleśnikowy, w Polsce nazywają je "marcinek" - położyła wizytówkę ze swoimi danymi na blacie i powróciła do gmerania w torbie - Potrzebuję informacji jak najprędzej, czy wasi cukiernicy się tego podejmą. - powiedziała, kładąc nacisk na "jak najprędzej". Wydawała się nawet uśmiechnąć, gdy Adela potwierdziła posiadanie chrupaków: - Wspaniale. Wezmę wszystkie, które są. - wyciągnęła z torebki niepozornie wyglądającą, ozdobioną złotymi pawiami i czerwonymi smokami sakiewkę.
Słysząc informację o sobocie, Honeycottówna lekko odetchnęła. To był krótki termin, ale wykonalny - była przecież wnuczką Rhysa Honeycotta i dobrze wiedziała, które kontakty można poruszać w tak awaryjnych sytuacjach. - Jasne, jak sobie pani życzy - odparła Adela, zaglądając do terminarza, w którym miała zapisany czas wykonywania poszczególnych zamówień specjalnych -Mogę zamówić te słodycze tak, by dotarły do pani domu w piątek wieczorem lub w sobotę rano, w zależności od pani preferencji. Może je pani także odebrać u nas, ale przy takim zamówieniu dostawa do domu będzie gratis. Kwestia ciasta wydała się zgoła bardziej skomplikowana, bo jednak co innego zwykły serniczek, a co innego wypasiaste torty. Biorąc jednak pod uwagę, że szef najprawdopodobniej by ją zabił, gdyby przepaliła tak intratne zamówienie, była gotowa ściągnąć pół rodziny do kuchni dziadzi Honeycotta, by wspólnie wykonali ten kontrakt. Zresztą tata na pewno wiedział, co to jest ten cały "marcinek", którego nazwę z trudem zapisała na pergaminie. - Wyślę sowy do zleceniodawców, w ciągu godziny będę miała dla pani odpowiedź. Myślę, że jest to możliwe w realizacji - odparła, chwytając wizytówkę i w duchu przeklinając swój brak asertywności i gotowość do zjebania sobie weekendu. - Proszę poczekać - odparła, spoglądając na portmonetkę kobiety - Za moment skompletuje zamówienie. Była przerażona tym, ile to zajmie i wyraźnie zbladła. No ale cóż, kobieta była gotowa zostawić w sklepie sporo więcej niż Adela zarabiała, więc tak czy siak, zamierzała stanąć na głowie, by jak najlepiej spełnić oczekiwania klientki, łącznie z naliczeniem zniżki, której ich szef zazwyczaj unikał.
Kobieta kiwała głową z namysłem, rozważając w głowie, czy zamówiła już absolutnie wszystko, co było jej potrzebne. Poczuła ulgę, widząc, że dziewczyna nie zaczęła powoli wycofywać się z przyjmowanego zamówienia, co znaczyło nie mniej, nie więcej, niż satysfakcjonujące potwierdzenie możliwości realizacji. - Doskonale, fantastycznie to słyszeć. - rozsupłała sakiewkę - Nie, nie do domu. Proszę w sobotę rano dostarczyć wszystko do domu spokojnej starości w Dolinie Godryka. - zaczęła wyciągać z saszetki złote galeony i układać je w słupki na blacie, by uregulować dwadzieścia procent w ramach złożenia zamówienia. Resztę przeleje bezpośrednio do skrytki. - W ostatniej chwili wykruszyła się nam organizatorka, a mamy przygotowane atrakcje, potrzebny jest poczęstunek, nagrody, wystawki, prezenty dla gości seniorów. To bardzo ważne, by trzymać się tej listy alergenów, jeśli nie uda się ich zdobyć, niektórzy nie będą mieli żadnych innych łakoci do podjadania. - wyrównała słupki, opowiadając całe back story swojego pośpiechu, ogromu zamówienia, jego szczegółowości i braku przestrzeni na kompromisy. Podniosła uważne spojrzenie na Adelę, widać było, że nie należała do osób lecących w kulki: - Jakbyś chciała, to zapraszam na wydarzenie. Będzie nawet sesja w bingo. - kąciki jej ust drgnęły w cieniu uśmiechu.
Adela była już w trakcie przynoszenia kobiecie pierwszych łakoci, gdy usłyszała informację o domu spokojnej starości. Jej miękkie, cukrowe serduszko, rozpłynęło się, wypełniając całe jej ciało wyrzutami sumienia, że była tak surowa i zirytowana "zachciankami" klientki. W tym wszystkim cieszyła się tylko z tego, że nie okazała swojej irytacji, jakimś cudem zachowując profesjonalizm, bo wypadłaby strasznie głupio. - Szanowna Pani - powiedziała z szerokim, ale lekko przepraszającym uśmiechem - Oczywiście dostarczymy słodkości dla alergików na pewno i każdy znajdzie coś dla siebie. Naliczę pani 10% zniżki, a torty załatwię w prezencie od firmy Sweet Honeycott Być może dla wielu ta hojność byłaby głupotą, biorąc pod uwagę, że torty nie były prezentem od firmy, tylko od niej samej, co oznaczało nie tylko konieczność ubłagania dziadzi i innych członków rodziny, ale też zmarnowanie całego dnia (i całej nocy, gdyby się nie zgodzili, ale Honeycottówna nie wierzyła, że jej odmówią). Adela miała to jednak w głębokim poważaniu i była gotowa na poświęcenia, byleby tylko impreza dla seniorów była możliwie udana. - Tylko niech pani nie mówi nikomu o tych tortach - dodała tylko cicho, kompletując kolejne elementy zamówienia. Szef pewnie przetrąciłby ją za utratę marży za ciasta, mimo tak dobrego zamówienia. Adela zamierzała zmienić tę pracę za kilka miesięcy, ale na razie nie była gotowa na otwarty konflikt z szefem - I oczywiście chętnie wpadnę. Potrzebuje pani jakiejś pomocy?
Takie to właśnie są sytuacje w pracy z projektem, że nie znając wszystkich szczegółów łatwo o gafę! Profesjonalizm Adeli jednak wziął górę i uratował jej twarz, czy tam godność, przed wstydem. Kobieta znów przełożyła pakunki z jednej ręki do drugiej, by pogmerać w drugiej kieszonce płaszcza. - Tu jest imię opiekunki, która odbierze zamówienie w sobotę rano. - sama miała jeszcze stanowczo za dużo rzeczy do ogarnięcia, by móc w sobotę wyczekiwać przesyłki. Podniosła spojrzenie na Honeycottównę, zaskoczona, że słyszy nazwę akurat tej firmy w tym miejscu. Skinęła głową, wiedząc, że Sweet Honeycott to solidna robota, ale jakim cudem dziewczynka z Miodowego Królestwa miałaby je załatwić w prezencie? Nie miała czasu nad tym dywagować. - Roboty jest co niemiara, ale na sobotę wszystko będzie gotowe. - spojrzała do swojego rozklekotanego notesu - Łakocie były ostatnią z martwiących mnie rzeczy. Cała reszta jest na ten moment osiągana. - odpowiedziała na jej uśmiech uśmiechem- Zapraszamy nawet z osobą towarzyszącą. Będzie sympatyczny festyn i seniorzy na pewno się ucieszą z gości w wieku poniżej sześćdziesiątki... - kieszonkowy zegarek wydał z siebie jakieś brzęczenie, wyciągnęła go więc i znów kliknęła guzik, a z wnętrza wypadł malutki, zielony motyl, który migocząc, wyleciał przez uchylone drzwi - Bardzo dziękuje, proszę o potwierdzenie zamówienia. - wskazała raz jeszcze swoją wizytówkę - I do zobaczenia. - machnęła na swoje lewitujące pakunki.
Być może bardziej profesjonalnie byłoby, gdyby Adela przedstawiła się kobiecie jako Honeycottówna, ale ważne, że mimo wszystko ta nie zwerbalizowała swoich wątpliwości. Adela mogła działać i oczywiście wiedziała, że choćby skały srały, a niebo się waliło, torty musiały zostać dowiezione. - Cieszę się w takim razie bardzo, że trafiła pani do nas - odparła Adela, bo chyba najlepiej wiedziała, że nie ma dobrej imprezy, czy nawet spokojnego, lecz przyjemnego pikniku, jeśli uczestnicy mieliby puste żołądki. - Oczywiście - skomentowała Adela, natychmiast zapisując przypomnienie, o tym, że musi potwierdzić zamówienie - Do zobaczenia, miłego dnia! Odetchnęła z ulgą i wróciła do pracy, dopinając wszystkie szczegóły, wiedząc, że czeka ją ciężki wieczór. Niemniej finalnie, wszystko udało się dopiąć, a także dotrzeć na sobotnie spotkanie, które okazało się wyjątkowo ciekawym przedsięwzięciem.
:: 
1 ... 10 ... 15, 16, 17
