Holly tak mocno zaaferowana powitaniem swojej koleżanki ze szkoły, której imię samo nasunęło jej się na myśl, a może po prostu przywołała słowa Cyrusa, który siedział niedaleko i tak się do Winony zwracał, dopiero teraz zauważyła monetę pod ich stopami, która wyraźnie, turlając się po ziemi, w końcu trafiła z powrotem do swojej właścicielki. Odsuwając się od Winnie, straciła koncentrację, całkowicie pochłonięta tym jakże kuszącym swoim blaskiem syklem. Kucnęła, zgarniając go z ziemi, chwilę na niego patrząc, aż dmuchnęła w jej wierzch na szczęście i wyprostowała się. Jej brązowe oczęta wpatrywały się teraz w twarz blondynki z pełnym ciepłem, kiedy zmrużyła je nagle, uśmiechając się do niej z zakłopotaniem, bo właśnie zdała sobie sprawę, że moneta chyba należała do Hensley:
— Chyba Ci spadło — podała jej monetę nie mając najmniejszego pojęcia, że moneta nie spadła przypadkiem. Chciała wykazać się uprzejmością, przypominając sobie, że moment temu ta wypuszczona została z dłoni dziewczyny. Widocznie zapamiętała tylko to, a nieprzyjemne słowa do krukonki, jakie towarzyszyły tej scenie zupełnie wyparła z pamięci. Przypomniała sobie w tym momencie o tym, w jakim celu tutaj przyszła i odwróciła się rozpromieniona do Devena, który wyglądał jej na człowieka gotowego spełnić jej prośbę. Zwróciła twarz w jego kierunku, jak zawsze zadzierając głowę do góry, bo Ci wszyscy chłopcy z Hogwartu byli tak bardzo strzeliści! Chciała go prosić o uruchomienie krwawienia ich faantoma, ale w międzyczasie Nora Blanc zdążyła już temu zaradzić. Holly zaaferowana obecnością Winnie założyła, że jednak zdążyła zwrócić się do Devena o pomoc. Mimo, ze nie pamiętała, żeby mu o tym mówiła, wyraźnie odczytał jej potrzebę, bo fantom właśnie krwawił. Wdzięczna wskoczyła na wolne krzesło obok Quayle, muskając pośpiesznie jego policzek wargami:
— Ojej, dziękuję! — chociaż musiał nie mieć pojęcia za co mu dziękowała, bo nie tłumacząc mu tego, oparła się na jego ramieniu i zeskoczyła z krzesełka, posyłając mu grzeczny uśmiech zanim pobiegła do swojej partnerki.
— Przepraszam, już jestem — oznajmiła, patrząc na nią z pełną gotowością przerzucając wzrok na ich cierpiącego fantoma — On naprawdę słabo wygląda — rzuciła z zatroskaniem wyciągając różdżkę, bezbłędnie tamując krew — Pomożesz mi? — zwróciła się do dziewczyny, zanim skupiła się na fantomie— Przepraszam pana, to moja wina, zajęłam się czymś innym. Niech pan się nie gniewa na moją koleżankę. To wszystko przeze mnie.

6, nie muszę rzucać (10pkt z Uzrawiania w kuferku)

Uśmiechnęła się przepraszająco do Cyrusa, chociaż w rzeczywistości była bardzo zadowolona, że to nie jej przypadło pracowanie z krukonką. Miała wrażenie, że to mogłoby się nie skończyć najlepiej gdyby zaczęły nawzajem okładać się torebką i igłą.
Wsłuchała polecenia pani Nory, a potem spojrzała na fantoma, który jeszcze miał wszystkie kończyny. Szczerze mówiąc, niespecjalnie miała ochotę wyobrażać sobie, że to jej siostra. Brakowało jeszcze tylko, żeby uczyli się jakichś zaklęć na śmiertelne oparzenia... Sama sztuczna krew nie zrobiła na niej wielkiego wrażenia, całkiem niedawno widziała gorsze rzeczy i lecąca z niby-człowieka krew była na dalekim miejscu w tym rankingu.
- Caroline, zaczynasz? - zapytała, ale ponieważ przyjaciółka jakoś niespecjalnie garnęła się do tamowania krwotoku, to Daisy w miarę szybko to zrobiła. Sama była zaskoczona, kiedy udało jej się to bez najmniejszego problemu. Rozejrzała się za Cyrusem i Winnie, stwierdzając, że im szło równie dobrze. Ach, Salem wmiatało! Pomachała też do @Hollywood Ainsworth, która chyba jak zawsze ne ogarniała co się dzieje.
Jej uwadze nie mogła umknąć cała sytuacja z Lucasem. Nie widziała dokładnie co się działo, ale wyglądało na to, że przestraszył się odrobiny krwi. Zachichotała, nachylając się do Caroline.
- Widziałaś tamtego co wyszedł? Poznałam go na feriach i grał takiego twardziela! - Oglądała się na drzwi, przez które właśnie wróciła Nora. Ojej, czyżby posłała go do Skrzydła Szpitalnego?

5

Mimo skoncentrowania na swoim fantomie, absolutnie ufając swojej partnerce, mimo, ze poznała ją dopiero moment temu, uniosła wzrok o góry, dostrzegając z nad krwawej masakry Daisy. Dziewczyna machała do niej więc i Holly odmachała dziwiąc się, ze wcześniej jej nie zauważyła. Jej ciało samo rwało się, żeby do niej podejść, ale od kiedy Blanc wróciła, czuła się w obowiązku trwać przy swoim fantomie, dlatego tylko posłała Manese tęskne spojrzenie, siadając na swoim krzesełku, z ciekawością wpatrując się, o też Stokrotka robiła i jak dobrze jej szło. Była dumna z posiadania takiej koleżanki, która bezproblemowo zatamowała krwawienie.
Wokół działo się jednak tyle rzeczy, że jej wzrok podążał z jednej pary na drugą.  Każdej z nich przyglądała się z wielkim, niegasnących wcale zainteresowaniem. Ci Hogwartczycy to jednak byli naprawdę zdolni czarodzieje. Lekcja ta z kolei była tak pasjonująca, ze już w tym momencie postanowiła, że przed jej końcem podejdzie do pani Nory, dzieląc się z nią informacją, że dawno już tak dobrze nie bawiła się na żadnej lekcji.

Nie odezwał się do Nory ani słowem, po prostu patrzył się przed siebie. Przy jego bujnej wyobraźni, to co powiedziała Katherine było dużo gorsze. Dziewczyna siedziała nieopodal niego, a to chyba jej potrzebna była większa pomoc, chociaż w formie otuchy. Wziął eliksir od pielęgniarki i wypił go na raz, nie zastanawiał się długo nad tym wyborem.
Nie trwało długo by się wyciszył, głowa mu sama opadła ku dołowi i wpatrywał się w swoje buty łącząc wątki. Lekcja, szkoła.. to tutaj się właśnie zajmował, Lucas.. nie próbuj tu teraz odpływać. Nora zniknęła, czy mówiła coś do niego? Nie do końca zajarzył, w sumie co go to obchodziło.. chyba jedyne słowo jakie powiedział do Nory to dziękuję. Odkaszlnął cicho i podszedł do @Katherine Russeau podając jej dłoń.
- Wstawaj, musimy się wziąć w garść.. oboje. To co zobaczyłem, było dla mnie ciężkie. Ale nie powinienem mówić nic więcej, po prostu chodźmy na lekcję. - Kiwnął głową i pomógł jej wstać, teraz to od niej zależało czy tam pójdą czy nie. Tylko bolała go głowa, szkoda bo miał dziś jeszcze wiele do zrobienia.

Nora przyjrzała się uważnie uczniom – większość z nich była bardzo poruszona, co absolutnie jej nie dziwiło, szczególnie biorąc pod uwagę zamieszanie, jakiego narobił Lucas Kray. Nie miała do niego pretensji, coś takiego mogło się przydarzyć każdemu.
Cóż, może taka prezentacja była dość... obrazowa i drastyczna, ale może dzięki temu pewnego dnia uratują komuś życie! Odchrząknęła i klasnęła w dłonie, prosząc o ciszę.
- W porządku. Wiem, że to zaklęcie było dość trudne, ale poradziliście sobie całkiem nieźle. Teraz spróbujemy przyszyć naszym fantomom ręce i nogi za pomocą zaklęcia Adsuno. Nie należy do najłatwiejszych, ale powinniście sobie poradzić.
Podeszła do swojego fantomu i wykonała płynny, okrągły ruch różdżką, wymawiając formułkę zaklęcia. Bezwładne ramię przywarło do barku, a po chwili nie było nawet blizny po czarodziejskim szyciu. Kukła poruszyła palcami, a Nora uśmiechnęła się zachęcająco do uczniów.

W odpowiednim temacie rzucacie jedną kostką. Tym razem bez bonusów za punkty w kuferku.

Kostki:

To już ostatnia część lekcji. Czas na odpisy macie jakoś do piątku. Jeśli ktoś nie zdążył napisać posta do poprzedniego polecenia, może to jeszcze nadrobić.

Lilith przyjrzała się uważnie pani profesor po czym westchnęła głęboko pod nosem.
To może być… skomplikowane – przegryzła dolną wargę przyglądając się swojemu manekinowi. Kątem oka przyjrzała się puchonce i wydukała do niej tych kilka słów – Pozwól, że pierwsza spróbuję.
Gryffonka wyciągnęła różdżkę i wpatrywała się nieprzytomnie w fantoma. Bała się wykonać jakikolwiek ruch. A co jeżeli to byłby człowiek? Mogłaby go skrzywdzić źle wykonując to zaklęcie… a gdyby na jego miejscu była Titi, albo Azalia? Strach ogarnął całe jej ciało, a ona sparaliżowana wpatrywała się w manekina. Jednak coś się zmieniło. Zamknęła oczy i wzięła kilka oddechów.
Właśnie… gdyby to była Titi, albo Azalia to nie miałabym czasu na zastanawianie się. Po prostu musiałabym to zrobić raz, a porządnie, tak, żeby je uratować.
Zdeterminowana i zmotywowana ruszyła różdżką rzucając cicho zaklęcie – Adsuno – mimo tych nerwów i niepewności, która ją przed chwilą wypełniała, wykonała ten ruch bardzo delikatnie i wielką uwagą, jakby od tego jednego zaklęcia zależało jej życie. Widząc jak wszystko wraca na miejsce i nie widać żadnych nieprawidłowości odetchnęła z ulga i uśmiechnęła się szeroko. Tak! Dałaś radę panno Nox, gratuluję!

Kostka: 1

Cała ta sytuacja z Lucasem wpłynęła na nią w znacznym stopniu. Nie spodziewała się, że może to tak nią wstrząsnąć, a jednak. Co chwilę patrzyła na puste miejsce, które powinien zajmować ze swoją partnerką Kath... Właśnie, Katherine. Zanim weszła do klasy z Lilith usłyszała co dziewczyna mówiła. Do tej pory miała dreszcze na całym swoim ciele. Teraz już zaczynała rozumieć czemu ona była taka jak była. Słysząc głos Nory starała się za wszelką cenę skupić na zadaniu.
- Adsuno - wypowiedziała zaklęcie kierując różdżkę w stronę manekina. Nie było to takie straszne na jego wyglądało. Zaklęcie zadziałało od razu jednak... nie przyszyło ono tylko nogi. Szata @Jay Harper też została przyszyta. Z niedowierzaniem patrzyła na to. Czyżby była aż tak bardzo zamyślona? Na to wyglądało. Spojrzała na niego przepraszająco - Wybacz Jay, już to naprawiam. - i jednym machnięciem różdżki, tym razem będąc bardziej skupioną, naprawiła całą szkodę.

kostka: 6

Beth ucieszyła się na nowe zadanie, ale była trochę zdenerwowana. Już zdążyła się rozluźnić i zapomnieć o całej lekcji.
- Jasne, bądź pierwsza - rzuciła do Lilith. Właściwie była jej wdzięczna. Ona sama trzęsła portkami. Zahamowanie krwawienia nie jest aż tak stresujące. Przyszyć kończynę jest już trochę trudniej. Co jeśli przyszyje ją na odwrót? Albo wcale jej się nie uda? Co jeśli źle wypowie zaklęcie? Od tego mogłoby zależeć czyjeś życie.
Zobaczyła, że Lilith poszło znakomicie. W jej wykonaniu nie wyglądało to na trudne zadanie. Beth lekko odetchnęła, po czym zaczęła się stresować jeszcze bardziej myśląc, że byłoby bardzo kompromitującym, gdyby jej teraz nie wyszło. Do tej pory wszystko w ich parze szło idealnie. Kątem oka zauważyła, że dziewczynie z sąsiedniej pary poszło trochę gorzej, bo przez przypadek przyszyła szatę kolegi do fantoma. Beth cała zestresowana postanowiła się zabrać do roboty.
- Adsuno - wyszeptała zaklęcie wskazując różdżką na swojego "pacjenta".
Nagle spełnił się obraz z jej najgorszych koszmarów. Musiała być bardzo zestresowana i rozkojarzona, bo noga, która powinna zostać przyszyta, zaczęła się ruszać i uciekać po całej sali. Prawdę mówiąc, wyglądało to komicznie i cała sala była co najmniej rozbawiona, ale Beth zapłonęła ze wstydu. Musiała pomylić zaklęcia. Czym prędzej puchonka ruszyła w pogoń za skaczącą nogą i cudem udało jej się ją złapać. Chcąc wyjść z tej sytuacji z twarzą, po prostu się zaśmiała.
- Nasz fantom chyba chciałby już zakończyć tę męczarnie i uciec z lekcji w jednym lub kilku kawałkach - powiedziała na tyle głośno, żeby wszyscy słyszeli, że nie zamierzała się mazać z powodu małej wpadki. Chociaż prawda, wciąż była lekko zażenowana.
- No to może ja już przestanę zszywać - zwróciła się do Lilith, jak już wróciła z nogą w ręku - Mogłabyś? - spytała podając jej brakującą kończynę.

KOSTKA: 5

Wcześniej szło jej fatalnie. Tak źle, że nawet Clari nie była w stanie uratować sytuacji. Nic więc dziwnego, że i teraz podeszła do zadania bardzo niepewnie. Nie mogła się skupić szczególnie, że była poirytowana tą całą żenującą akcją w klasie. Nie przyszła tu po to żeby oglądać jakąś modę na sukces. Szkoda gadać.
Mimo wszystko wiem musiała zabrać się do zadania. I cóż, tak jak podejrzewała. Nie mogła przez dłuższy czas położyć odpowiedniego akcentu na słowie Adsuno. Kiedy się to w końcu udało okazało się, że i jej nadgarstek nie potrafi sobie poradzić z tym prostym ruchem. Ostatecznie kończyna trzymała się przez chwilę i równie szybko odpadła. Nic dziwnego, skoro fantom już dawno nie żył – może do zwłok się nie da ponownie doczepić ręki? Westchnęła niezadowolona. Może Clari pójdzie lepiej i przynajmniej ich manekin będzie wyglądał lepiej.

Kostka: 2

Shenae nie chciała tracić czasu, licząc na to, że im szybciej zajmie się fantomem, tym szybciej uwolni się od Cyrusa. Dlatego od razu podjęła się dalszej części zadania, nie czekając na kontynuację ich rozmowy, czy jakąkolwiek reakcję Lynforda. Wybrała sobie kończynę, którą chciała przyszyć, a że ich kukła była dość wybrakowana, nawet pomimo idealnego zatamowania krwawienia, było w czym wybierać. Zdecydowała się na rękę, doszywając ją do ciała fantoma. Nie potrafiła odmówić sobie przy okazji lekkiej pokusy, jaką było zszycie szaty Cyrusa do kukły. To była tylko drobna złośliwość, na jaką sobie pozwoliła za przykrywką zwykłego zaklęcia, które i tak musiała wykonać.
— Sorry… siedzisz po prostu za blisko — mruknęła z przekąsem i uśmiechnęła się kątem ust — już to naprawiam.
Machnęła różdżką ponownie, cofając szef, uwalniając rękaw Lynforda z zakrwawionego ciała fantoma i naprawiła szkody. Nie kłamała. Naprawdę siedział za blisko. Drugi koniec oceanu byłby dopiero wystarczająco daleki.

6

Dużo się działo w klasie. Nim się spostrzegł już rozegrała się wielka afera, w której to centrum był te wymoczek Lucas. Widząc, jak wszystkie panie do niego lecą przewrócił oczami i oparł się o ławkę. Poważnie? On chyba nigdy nie był aż tak żałosny, żeby wokół siebie robić tyle szumu z powodu jakiegoś gorszego samopoczucia. Facet, to ma być facet! Pokazywać zawsze siłę, nigdy słabość. Tym bardziej zirytowało go to, że zarówno Oriana jak i Lilith tak bardzo się nim opiekowały. O ile był zawsze przyjaźnie do wszystkich nastawiony, to tego tam ślizgona już nie lubi mimo że go nie znał. Prychnął pod nosem nie ruszając się z miejsca.
- Ten twój facet to taki trochę wymoczek – Mruknął do Oriany kiedy ta wróciła. Widać było, że sytuacja mu nie leży. Tym bardziej nie podobał mu się fakt, że dziewczyna postanowiła przyszyć jego szatę do manekina.
- Poważnie? - Westchnął próbując bezskutecznie wyszarpać materiał, jednak dziewczyna naprawiła to machnięciem różdżki. Sam próbował przyszyć inną kończynę, ale nie wychodził mu ani akcent, ani ruch ręką to też ta odpadła po chwili.

Kostka: 2

Hollywood cieszyła się jak małe dziecko mogąc brać udział w tej lekcji. Jej wzrok podążał dosłownie wszędzie. Obserwowała od najmniejszych szczegółów zmagania innych uczniów z fantomami, aż po ogólniki. Tak bardzo zaaferowana ich staraniami na moment zapomniała się, nie odnotowując treści zadania pani Blanc. Zamrugała więc oczami z niezrozumieniem, kiedy okazało się, że wszyscy przystąpili do pracy, a ona nie wiedziała co ze sobą zrobić. Rozejrzała się wokół, każdy wydawał się wiedzieć, co teraz należy do jego obowiązków. Zauważyła, że kilku uczniów przed nią zszywa kończyny swoich fantomów, dlatego wstała z miejsca (na siedząco niewygodnie było jej sięgać swojego fantoma) i wychyliła się, żeby oczyścić przestrzeń wokół nich i odciętą kończynę, zanim zdecydowała się ją przypiąć tam gdzie było jej miejsce. Długo bawiła się z porządkowaniem wszystkiego wokół, szczególnie, że wokół rozpraszało ją tyle rzeczy i słów, że naprawdę nie wiedziała na czym skupić swoją uwagę. Przyłożyła perfekcyjnie rękę do fantoma, dokładnie obejmując spojrzeniem jego anatomię i… zszywać mogłaby przez sen, dlatego jej wzrok powędrował do @Daisy Manese, była ciekawa jak jej idzie ta część zadania. Nieszczęście chciało, ze kiedy wróciła spojrzeniem do swojego fantoma… o mało co nie dostała zawału, widząc, że ręka przyszyta byłą w cudaczny sposób. Aż podskoczyła w miejscu, wpadając na stół za sobą, strącając przy okazji kończynę ze stolika, przy którym stała @Azalia Aristow Dobrze, że Holly nie zauważyła, jakie szkody wyrządziła, bo jeszcze by się biedna zapłakała. Już teraz wydawała się przejęta stanem swojego fantoma. Uniosła dynamicznie dłoń w górę, próbując skupić na sobie uwagę pani Blanc.
— Przepraszam, czy ja mogę panią prosić? Ja wszystko popsułam. Ale to da się naprawić?— spojrzała z nadzieją w oczy nauczycielki dodając — Ja naprawdę nie chciałam. Robiłam to już tyle razy, to mi się nigdy wcześniej nie zdarzyło, przepraszam — oparła się rękoma na swoim stoliku, patrząc z zawodem i z żalem wypisanym w jej zwykle jaśniejących oczach, teraz trochę smutnych, ciemnych — Ja… ja wszystko poprawię. Nic mu nie będzie? Wyjdzie z tego? — nadzieja w jej oczach rosła, kiedy zadarła ponownie głowę, czekając na reakcję pani Nory. Dopiero z jej pomocą udało się uratować sytuację.
— Przepraszam — ponowiła znów — i naprawdę dziękuję. Jest pani cudotwórcą. Będę więcej ćwiczyć, żeby być jak pani. A czy ja mogę spróbować jeszcze raz?

4

Cała ta sytuacja w klasie jedynie wywołała jej wewnętrzny śmiech. Nie była typem osoby która otwarcie śmiała się z kogoś ale TO przeszło jej oczekiwania. Jak dorosły facet mógł reagować w ten sposób na widok odrobiny farby? To było śmieszne.
Szybko jednak zebrała się w sobie i skupiła na zadaniu. Na szczęście już ostatnim. Chciała jak najszybciej to dokończyć i opuścić ten cyrk. Chociaż z drugiej strony była bardzo ciekawa co jeszcze się wydarzy ciekawego.
Skoncentrowała się na zaklęciu i po wypowiedzeniu jego kończyła wróciła na swoje miejsce. Clary przez pare sekund patrzyła na to z szeroko otwartymi oczami jak i uchylonymi ustami. W końcu coś jej wyszło.
- Może uda nam się to w jakiś sposób zaliczyć... - spojrzała niepewnie na Vittorię. Jednak po chwili zaczęła nucić marsz pogrzebowy. Ze śmiechem w oczach popatrzyła na dziewczynę. Może i ona się dołączy.

kostka: 1

Po niezbyt udanej akcji ratowania fantomu ze swoim mało rozgarniętym kolegą z pary, Carma wyglądała jak ostatnie nieszczęście. Co było w tym wszystkim najgorsze i przy okazji dość obrzydliwe, jej włosy zlepiły się gdzieniegdzie w czerwone "dredy", które ciężko zwisały na zalany sztuczną krwią fartuch. Wyglądała upiornie i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Martwiąc się o swoją opinię wśród innych uczniów i studentów, która to dla Charisme była wyznacznikiem "być czy nie być" w szkole, zupełnie straciła głowę do tego, co właśnie miała zacząć zrobić. Ręka, którą miała za zadanie przyszyć, wyglądała na tyle paskudnie, że siwowłosa wzdrygała się każdorazowo, gdy musiała poprawić jej położenie. Materiał w dotyku przypominał ludzkie ciało, a o ile dziewczyna lubiła zajęcia z magii leczniczej, o tyle nie była przygotowana na tak bezpośrednie spotkanie z krwią i drastycznymi scenami, rozgrywającymi się na całej sali.
Myśli Carmy krążyły wokół jej żenującego wyglądu, dlatego nawet nie zorientowała się, że... przyczepiła lewą rękę do przeciwnej strony ciała fantomu. Odkryła to zaraz po tym, jak z ulgą skończyła ją przyszywać, a jej pisk obrzydzenia skutecznie przywołał nauczycielkę na miejsce "wypadku". Ta dość szybko uspokoiła Carmę i przedstawiła jej sposób naprawy problemu.
Ostatecznie nie wyszło tak tragicznie...

Kostka: 4

Chłopak wziął się w garść. W końcu nikt mu nie pomoże. Na szczęście nikt też nie zauważył tej małej słabości. Czas było rozpocząć drugie zadanie, z którą większa część klasy sobie w ogóle nie radziła. Machnął różdżką i zobaczył jak nogę przyszywa się do brzuchu manekina. Zmrużył oczy i w zamyśleniu wydukał do swojej partnerki – Jak się tak przyjrzysz, to nie wygląda to wcale tak źle! – wyglądało tragicznie i wręcz przerażająco. Jako partnerzy byli dla siebie stworzeni. Wszakże tak samo wykonali zaklęcie. Aż ciarki przechodziły na widok tego manekina. Dzięki bogu, że panna Blanc podeszła i wytłumaczyła co i jak. Teraz już wyglądało to w miarę w porządku.

Kostki: 4

Miała wrażenie, że choć nie znała swojej partnerki od zadania, to została do niej dość dobrze dobrana. Dziewczyna nie gadała trzy po trzy, ani też nie mdlała na widok krwi, co jednak Fyodorovej dość przypadło do gustu. Pewnie posłałaby jej uśmiech, gdyby nie to, że jej stałym wyrazem twarzy była równie ponura, co syberyjskie lasy, mina. Zilka widziała, że magia lecznicza, to poważna sprawa i powinna być z niej lepsza, zwłaszcza biorąc pod uwagę miejsce w jakim mieszkała, a gdzie najbliższy uzdrowiciel (szczególnie magiczny) był oddalony o długie kilometry. To, jak fatalnie szło jej na tych zajęciach dodatkowo wzbudzało w niej dziwne poczucie winy, że powinna to potrafić.
Kolejny etap nie był dla niej ani trochę lepszy. Można by rzec, że perfekcyjnie utrzymała swój poziom. Dość niski, niestety. Rosjanka rzuciła Adsuno na swego pacjenta, próbując przyszyć mu poszczególne elementy ciała. Niestety to nie w składaniu kogoś do kupy, a raczej rozwalaniu, była dobra. Ręka, którą próbowała umocować sterczała pod dziwnym kątem, zaklęcie nie chciało działać, dopiero po paru próbach udało się jej pozornie poskładać wszystko do całości. Niestety dość krótkotrwale. W chwili, gdy czarnowłosa podniosła się znad fantomu, by odetchnąć z ulgą, ten nagle pękł i wszystkie części, które przymocowała, ponownie żałośnie odpadły.
Rosyjskie przekleństwo określające kobietę lekkich obyczajów zostało dobitnie rzucone przez nią, jakby to cokolwiek miało pomóc. Potem podniosła wzrok na swoją towarzyszkę, licząc, że ta znów magicznie naprawi ich pacjenta.
- To nie mój cholerny przedmiot - rzekła pobrzękując wyraźnie wschodnim akcentem, pierwszy raz odzywając się do puchonki. Skrzyżowała ręce, oparła się o ławkę i czekała, aż cały ten cyrk się skończy. A ona pójdzie sama poćwiczyć to gówno.

2

Caroline została wyrwana z zamyślenia przez Daisy i od razu odetchnęła. Ktoś znajomy. Od razu się uśmiechnęła i poklepała miejsce obok siebie żeby dziewczyna się przysiadła. Dobrze, że dziewczyna sama podeszła bo Caro była jeszcze zbyt nieprzytomna żeby ogarniać kto gdzie jest w tym harmiderze.
-Hej - również ucałowała ją w policzek - Jestem i to wyjątkowo wcześnie. A tu jest zdecydowanie za głośno - wywróciła oczami. Już żałowała, że zrezygnowała z porannej kawy.
Wkrótce przyszła Winnie, a zaraz za nią Cyrus. Mogła się spodziewać tego, że skoro blondynka wróciła to przyjdą razem. Póki co nie miała nic przeciwko temu, że przyjaźnił się z byłą. Jeszcze nie próbowała stanąć pomiędzy nimi.
-Hej, Winnie - mruknęła z bladym uśmiechem i cmoknęła w usta Cyrusa. Widziała to jej spojrzenie. Zaraz jednak zaczęło się jakieś zamieszanie więc Caro zagapiła się w okno, nie miała dziś ochoty na awantury. Na szczęście lekcja zaczęła się szybko. Caroline grzecznie założyła ubranie ochronne i przystąpiła wraz z Daisy do zadania. Miała trochę wyrzutów sumienia, że Cy trafił do pary z jakąś wredną laską.
Daisy radziła sobie doskonale. Niestety Caroline coś zaczęło mieszać się w głowie. To był istny koszmar, chyba za bardzo sobie wyobraziła kogoś ze swojej rodziny i zupełnie straciła zimną krew. W sumie to jej mózg się od niej odgrodził i nie miała pojęcia co robić.
Na koniec szału nie było ale przynajmniej ich fantom przeżył. Caro coś czuła, że zawdzięczają to tylko Daisy, będzie musiała się zrekompensować.
-Sorki, nie wiem co dziś ze mną jest. Wiszę ci flaszkę - rzuciła uśmiechając się przepraszająco.
5+1=6

Katherine uniosła wyżej głowę. Miała nadzieję, że nikt jej nie będzie współczuł bo inaczej taka osoba słono pożałuje z jej strony. Nie pozwoli na to by ktoś jej współczuł. Starała się zawsze być tą osobą, której inni unikają i której się boją. Taki wizerunek tworzyła wokół siebie dla innych. Ostatecznie podała rękę Lucasowi, ale nie miała ochoty z nim rozmawiać.
-Jasne, wracajmy do klasy- powiedziała starając się, by ten głos był u niej wyjątkowo odważnym i pewnym. Przynajmniej próbowała by tak to brzmiało.Zabrała się też od razu za ich fantoma.
Niestety nic jej się nie udawało. Zaklęcie wyszło błędnie a kończyna nadal leżała nieprzyszyta poruszając palcami. Spojrzała na rękę przerażona, niestety nikt nie był w stanie jej pomóc. W tej chwili w jej głowie pojawiła się tylko jedna mordercza myśl. Miała ochotę pokroić tą rękę nożem by trysnęła krew, albo uciec. Chyba była nienormalna.

kostki: 3 i parzysta 6

To, że Shenae przeszyła moje ubranie, chyba mnie wytrąciło z równowagi, bo zaraz te próby opanowania fantoma zaczęły mi iść dość żałośnie. Czyli patrząc na moja realną wiedzę z tej dziedziny, tak jak od początku powinny. Wracając jednak do zachowania Angielki, miała ogromne szczęście, ze na lekcje kazano nam chodzić w mundurkach, a nie, ze byłem tutaj w w jakiejś markowej koszuli, która kosztowałaby sakiewkę galeonów (których wcale nie posiadałem). Niemniej jednak w pierwszej chwili chyba zareagowałem jakbym zapomniał, ze ten ciuch wcale nie jest tak cenny. Tylko odrobine byłem przewrażliwiony!
- Zapłacisz za to - warknalem, kiedy ta już naprawiała wyrządzona szkodę. I nie chodziło wcale jedynie o wymiar materialny. Za cały ten dzień, to jak sie zachowywała w stosunku do moich przyjaciół, jak mnie traktowała, chciałem by poniosła konsekwencje. Trochę chodziło o pozycje o to, jak widziani byli członkowie bractwa. Dlatego zaraz, zamiast na fantomie, myślałem nad tym, czyj przedmiot czarnomagiczny było można najlepiej użyć przeciwko aroganckiej brunetce. Pech chciał, ze przez to wszystko mój pacjent totalnie sie rozleciał, ale teraz już mnie to nie interesowało. Miałem ambitniejsze rzeczy na głowie.

2 :c

Deven bez słowa przyglądał się @Hollywood Ainsworth, która z jakigoś powodu była mu bardzo wdzięczna i obdarzyła go delikatnym i wyjątkowo słodkim całusem w policzek. Nie zdążył nawet nic powiedzieć, bo w jej obecności wszystko działo się tak szybko, że zwyczajnie tracił głowę. Chwilami miał wrażenie, że w obecności kobiet to standard, ale miał zbyt małe doświadczenie, by stwierdzić to na pewno.
- To twoja koleżanka z Salem? - zapytał Winnie, choć odpowiedź była dość oczywista. Mimowolnie śledził wzrokiem to drobniutkie, rudowłose stworzenie, które wydawało się tak bezradne, że nie budziło w nim żadnych obaw ani nieśmiałości. Potrząsnął głową i uśmiechnął się pod nosem, wracając do pracy. Razem z Winnie stanowili naprawdę zgrany zespół, ale tym razem nie poszło mu zbyt dobrze.
Ręka nawet się nie przesunęła, tylko palce zaczęły niecierpliwie przebierać w miejscu. Quayle skrzywił się z niesmakiem, po czym spojrzał na @Winnie Hensley. Wcale nie miał ochoty prosić jej o pomoc, ale chyba nie miał wyboru.
- Winnie... mogłabyś mi pomóc? - poprosił i wspólnymi siłami zdołali jakoś przyszyć rękę z powrotem do korpusu. Deven uśmiechnął się do niej nieśmiało, mając irracjonalną ochotę pocałować ją w usta. Mimo krwi i całego tego bałaganu. Mimo całej tej głupiej afery. Cholernie mu się podobała.


3 i 1

Tuna siedziała, to wgapiając się w fantoma, to znów na nową koleżankę, której przyszło jej być w parze, a która tak jak się obok niej pojawiła, tak szybko znikła. Neptune nie wiedziała, że Holly poszła szukać kogoś, kto "uruchomi" ich kukłę, coby mogły zacząć realizować zadanie. Jego początek mocno ją zaskoczył, bo myślami była już gdzieś daleko, zastanawiając się, czy aby w tym ostatnim obrazie zamiast burgundowego nie użyć turkusu, całkowicie zmieniło by to jego wygląd przecież i może to mu właśnie wyszłoby na dobre, bo zdecydowanie czegoś mocno w nim brakowało. Słowa Holly wyrwały Tunę z rozmyślania. Uśmiechnęła się lekko słysząc tylko końcowe zdanie w którym zwraca się do fantoma, może to i dobry sposób, by traktować go jako człowieka? Nie bardzo wiedzieć co powiedzieć, bo nie dosłyszała co mówiła koleżanka, ale zanim zdążyła cokolwiek zrobić lub powiedzieć poza uśmiechem, krew trysnęła z fantoma prosto w jej oko.
-Na wszystkie gobliny. - Tuna wyraziła swoje niezadowolenie. Skierowała różdżkę w stronę swojego okna i puściła na nie strumień wody, po chwili z zaczerwienionym okiem już działała przy kukle. Trochę udało jej się zatamować krwawienie, ale nie była z siebie zadowolona. Było jej trochę źle, że tak spartaczyła dobrą robotę Holly. Więc skrzywiła się lekko.
-Sorry. - powiedziała i otarła pozostałe kropelki wody z czoła.
Zszywanie? Spojrzała na Holly, która już działała, ale coś poszło u niej nie tak, bo dłoń, mimo, że przyszyta, to znajdowała się nie tam, gdzie powinna, trochę straszny widok. Jednak profesorka pomogła jej to odkręcić. W manualnych pracach raczej nie miała problemu, więc powinno jej pójść lepiej niż z tamowaniem krwawienia. Taaak. Nic bardziej mylnego. Dziś to zdecydowanie nie był jej dzień. Normalnie, wydawało jej się że idealnie powtórzyła ruch nadgarstka zaprezentowany przez profesor Blanc. No, ale tylko wydawało. Bo dłoń nagle ożyła! Naprawdę! Tuna podskoczyła z strachu i w pierwszym odruchu cofnęła się o krok. Dłoń "zatańczyła" na stole, po czym zaczęła się oddalać od Tuny.
-Wracaj!-syknęła na dłoń, ale ta zdawała się jej nie słuchać, a coraz więcej uczniów zaczynało zauważać, jak dłoń samoistnie porusza się, zdając się uciekać przed goniącą ją dziewczyną. W końcu po wykonaniu długiego i jakże efektownego skoku w stronę dłoni Neptune udało się złapać uciekiniera. Trzymając się oburącz wróciła do stolika i spojrzała na Holly. - To zdecydowanie nie mój dzień. - poskarżyła się i skrzywiona spojrzała na podrygującą w jej dłoniach kończynę.

kostka:3
razem:9
kostka szycie:5

Lucas oczywiscie byl na tyle rozluzniony ze jak gdyby nigdy nic wrocil do klasy i stanal przy swoim stanowisku patrzac na swojego fantoma. Pierwsza chciala zaczac Katherine, nie mial nic przeciwko temu dlatego tez kontrolowal jak jej idzie. W miedzyczasie rozejrzal sie po klasie nieco rozkojarzonym wzrokiem. Chyba przynajmniej osiemdziesiat procent uczniow zerkala na niego.. czy przejmowal sie tym? Niezbyt, eliksir dzialal na tyle mocno ze byl w stanie delikatnego przymroczenia. Co jak co ale Nora zna sie na rzeczy.
Zapomnial calkowicie o Kath, obejrzal sie dopiero po chwili by sprawdzic co u niej no i.. nie szlo jej zbyt dobrze. Usmiechnal sie pokrzepiajaco i siegnal po swoja rozdzke. Wykonal delikatny- Adsuno.. no i swietnie, myslalem szczerze ze mi nie wyjdzie za pierwszym razem. Dlatego chcialem zrobic taki bajer ze mi niby wychodzi i mam wszystko pod kontrola, a okazalo sie ze tak jest. Wiec.. po prostu sie rozluznij. - Westchnal cicho i ujal jej dlon, kilkukrotnie wykonal wraz z nia ów gest i wyszczerzyl sie na sam koniec.

Kostka 1 wraz z 3

//Brak polskich znakow taki zuy..

Daisy była trochę zawiedziona, że nie poszło im tak super jak pozostałym z Salem, ale nie dała tego po sobie znać. Ostatecznie, nie było to przecież takie ważne. Gdyby zamiast w parze z Caro, była z taką She, na pewno miałaby jej parę miłych słów do powiedzenia, ale w tym wypadku szybko wybaczyła i tylko się uśmiechnęła.
- Z chęcią przyjmę. - Wyszczerzyła się do niej, nie przejmując się już tak bardzo. Fantom rzeczywiście chyba żył, więc wcale nie było tak bardzo źle.
Nauczycielka oznajmiła, że teraz pora na przyszycie kończyn, więc Daisy stwierdziła, że ona zajmie się ręką. Leżąca oddzielnie od samego ciała wyglądała nieco upiornie, ale rzuciła na nią zaklęcie... które nie zadziałało tak jak powinno. Palce zaczęły się ruszać i Daisy nie mogła się powstrzymać przed zachichotaniem, bo w tym dziwnym widoku było coś śmiesznego.  
Rozejrzała się po sali czy nikt nie byłby chętny do pomocy, ale wszyscy jej znajomi wydawali się zbyt pochłonięci własnymi nogami i rękami, które też nie chciały się słuchać.
- Może tobie pójdzie lepiej - zwróciła się do Caroline, chociaż szczerze wątpiła, żeby dało się z tym jeszcze coś zrobić.

3, 2

Rola Azalii w tym miejscu wydawała się być oczywista. Osoby ją znające dobrze wiedziały, że dla niej te zajęcia to niemal jak błogosławieństwo. Praktycznie naukę tego przedmiotu traktuje czasem jak rozrywkę gdy sama przesiaduje w swoim mieszkanku w Londynie. Jakoś musi sobie radzić z samotniczym trybem życia, a na pewno nie narzeka! W końcu to dla niej czysta przyjemność i ta satysfakcja kiedy nauczy się czegoś nowego, a gdy wyszukane zaklęcie uda jej się za pierwszym razem! Po prostu duma ją rozpiera, chociaż w tej dziedzinie nie grzeszy skromnością. Co prawda bywają wzloty i upadki. Nie raz potrafiła ładnie nabałaganić i wiedziała, że to nie jest łatwa sztuka. Obserwowała poczynania Ślizgonki, i nie, w żaden sposób nie oceniała czy jej w tym beznadziejna, dobra, mogło być lepiej czy następnym razem na pewno się uda. W tej dziedzinie podchodziła do nauki racjonalnie i wręcz bez uczuciowo.
-Czy to rosyjski? - spytała gdy usłyszała jak dziewczyna syknęła pod nosem w nieznanym jej języku. Mogła się jedynie nasłuchać i kojarzyć. Sądząc po wyrazie twarzy nie było to przyjemne słowo - Nie wszyscy muszą być we wszystkim dobrzy - odparła chcąc wziąć się za zaklęcie, a raczej próbę naprawienia w końcu tej kukły. Jednak na moment przeszkodziła jej Holly. Tym razem już nie jest tak łatwo, tak stwierdziła gdy przez ten mały wypadek rozejrzała się po klasie. Dlatego sama nie liczyła na nic wielkiego. Podniosła z podłogi kończynę chcąc ją przyszyć do reszty fantoma. Rzuciła zaklęcie Adsuno, tyle że... efekty okazały się dokładnie takie same jak przy próbie Zilyii.
-No cóż - w tej sytuacji mogła już się tylko podrapać po głowie. Nie wszystko jest takie łatwe.

2

No cóż, nie można zaprzeczyć, że to jego egzotyczność spowodowała, że Winona zwróciła na niego uwagę po raz pierwszy. Ale czy można ją za to winić? Jakiś punkt zaczepienia musi na początku znaleźć. Ale w tej chwili Winnie ma nadzieję go bliżej poznać dla niego samego. Królowa Teksasu nie mogła prowadzić się z kimś niewystarczająco wyjątkowym, jakkolwiek to próżnie nie brzmi, Wins nigdy nie kryła się z tym kim jest i za kogo się uważa.
Winnie próbuje coś wyczytać z mimiki Devena. Dopiero go poznaje i trudno jej go wyczuć. A nigdy nie była w tym mistrzem. Marszczy brwi, kiedy słyszy jego chłodny ton i obrzuca go zirytowanym spojrzeniem. Nie odpowiada na początku na jego pytanie o łokieć, wciąż lekko obrażona jego niekompetencją w obliczu zagrożenia dzikiej krukonki, która rujnuje właśnie ubranie jej przyjaciela.
Hensley rozchmurza się dopiero przy jego niefrasobliwym stwierdzeniu, że dobrze ją widzieć. Wnioskuje z tego znacznie więcej niż, że po prostu dobrze ją widzieć. Kiedy rozsmarowuje sobie krew na policzku Wins śmieje się już na głos i dotyka lekko jego policzka, niby ścierając smugę, ale tak naprawdę tylko jeszcze bardziej ją rozpaćkała. Podoba jej się w takim wydaniu, więc nie używa żadnych zaklęć czyszczących. W tej chwili podchodzi @Hollywood Ainsworth, która przytula ją bez konkretnego powodu.
- Holly – odpowiada Wins i oddaje uścisk z zakłopotaniem patrząc na Indianina. Hensley parska śmiechem, kiedy Holly oddaje jej monetę i wrzuca ją z roztargnieniem do torby. – Jasne, dzięki – mówi do Amerykanki i z rozbawieniem patrzy jak ta całuje w policzek jej partnera. Kiedy dziewczyna oddaliła się, Wins kiwnęła lakonicznie głową i zaczęła przyszywać sprawnie kończynę fantomu. – Holly nie przeżyła zbyt dobrze pożaru – dodaje licząc na to, że Deven zrozumie mniej więcej o co chodzi. Obserwuje koleżankę przez co przyszywa również szatę swojego partnera. – Dev, przyszyłam ci mundurek do naszego nowego ziomka, teraz się z nim nie rozstaniesz – mówi Wins, wypróbowując jakiegoś zdrobnienia na chłopaku. Równocześnie szybko naprawia swój błąd i z dumą patrzy na swoją pracę.
- Jasne.
Hensley pochyla się nad korpusem i pomaga chłopakowi sprawnie. W końcu to był jej przedmiot. Nawet szycie nie było jej straszne. Kiedy wspólnie kończą przeciąga, wzdychając ciężko.
- Może powinnam zostać uzdrowicielem i porzucić mój pornograficzny biznes – mówi byle co, bo Winnie nigdy by nie zrezygnowała ze spadku swojego ukochanego ojca. Ale zawsze mogła sobie pogdybać i wypaść odrobinę ambitniej w oczach Devena. Widzi jego spojrzenie, więc Winnie uśmiecha się zalotnie i mruga do chłopaka, co może brzmieć kiczowato, szczególnie patrząc na otaczające ich tło, ale Wins i tak udało się to zrobić naturalnie ze swoją tradycyjną pewnością siebie.


6

Jej dzisiejsza towarzyszka była bardzo spokojna i jednocześnie neutralnie do wszystkiego nastawiona. Niezaprzeczalnie Fyodorovej odpowiadał typ ludzi, który ani zanadto się niczym nie ekscytuje, ani też nie tyka nerwowo, gotów wybuchnąć. Łatwiej z takimi było jej się dogadać, bo nie reagowali często tak gwałtownie na jej kontrowersyjne cechy charakteru.
Spojrzała na nią nieco zaskoczona, słysząc pytanie o język jakim się posługuje. Raczej nikt o to nie pytał, dlatego przez chwilę nie wiedziała jak zareagować. Oczywiście w jej głowie zaświtała cała gama podejrzeń, ale ostatecznie, o ile było można ją oskarżyć o różne grzechy, tak pochodzenie z Rosji, chyba się do nich nie zaliczało? Pokiwała więc głową na jej pytanie.
- Jestem z Syberii - dodała niespokojnie, spoglądając na nią, jakby oczekiwała komentarza. Oczywiście Fyodorovą wprost przepełniała duma względem tego, skąd pochodziła. Jej kraj był piękny. Nie zawsze jednakże się z nią zgadzano.
Rosjanka cofnęła się o krok, krzyżując ręce na piersi i lekko się kołysząc, czekała na ostateczny werdykt nauczycielki. Oczywiście wiedziała, że ten nie będzie najlepszy. W międzyczasie jej partnerka dodała jeszcze słowa, chyba ku pokrzepieniu.
- Nie we wszystkim. Ale nigdy nie wiadomo, kiedy wilk jest za drzewem, trzeba umieć zadbać o siebie - odrzuciła jej argument, że nie z każdej rzeczy trzeba być mistrzem. Wcale nie do tego dążyła. Ją wyłącznie realnie martwiło życie. A w nim niekiedy pojawiały się rany. To też ta enigmatyczna odpowiedź, którą udzieliła Azalii, ciężko stwierdzić, czy była jakimś Rosyjskim porzekadłem, czy może dzikuska mówiła o prawdziwych wilkach kręcących się po lasach. Pewnie tylko ona sama to wiedziała.