Zaczyna którakolwiek z was. Gdy już napiszecie po jednym poście, to osoba zaczynająca wątek rzuca kostkami. Jeśli wypadła kostka parzysta to uznajecie, że kobietę udało się przetransportować do medis punktu, jeśli nieparzysta to rzucacie aż do skutku na zmianę w czasie trwania wątku.

Świetnie, po prostu genialnie. W sumie to nie żeby nie lubiła pomagać, ale, że co niby miała zrobić? Omdlała kobieta, dziewczyna, która ma jej pomóc, zaczepiona tak samo jak ona na ulicy i do tego mężczyzna, który nie mówi po angielsku. A jeśli tej kobiecie jest coś poważnego? Na uzdrawianiu się kompletnie nie zna, a nie ma przy sobie nic użytecznego. Woda? Całą wypiła. Dlaczego to zrobiła? Mogła się tego spodziewać... Czemu nie zajmowała się poważniej Wróżbiarstwem! Wiedziałaby... Lub wybrała się na kurs pierwszej pomocy. Teraz zrozumiała po co organizowano takie rzeczy. I dotarło do niej, że bezsensu panikuję. To tylko omdlenie. Chyba. Do tego ma towarzystwo, więc nie powinno być źle. - Hej, nazywam się Leah. Szkoda, że poznajemy się w takich okolicznościach... Chciałabym zapytać, czy masz ze sobą wodę. Ewentualnie czy masz jakiś pomysł co niby mamy zrobić - powiedziała starając się uśmiechnąć, ale była tak skupiona na kobiecie, że było to praktycznie niemożliwe. Myśl dziewczyno! To nie przerasta możliwości twojego mózgu. Elksiry Ci niestraszne, a teraz boisz się krótkiej drogi (no dobra, nie ma pojęcia, czy takiej krótkiej, ale lepiej się na tym nie skupiać) do medis punktu? Czego się kiedyś dowiedziałaś u mugoli? Obracając jakoś ludzi, tak to napewno. Przypomnij sobie więcej! Choć raz ta wiedza powinna Ci się przydać, mieszkasz dość długo by to wiedzieć. Choć raz ta niechciana część twojego życia może okazać się przydatna. - Nie uważasz, że powinnyśmy ułatwić jej jakoś dostęp do tlenu? Nie wiem ułożyć ją jakoś, albo oddalić się od niej. W sumie wydychanie dwutelnku węgla prosto na nią nie pomaga, nie? - stwierdziła zwracając uwagę na to, że w sumie znajduję się za blisko niej, a powód i tłumaczenie nie wydawało się jej takie głupei gdy już je wypowiedziała. Było mało miejsca, ale cóż. Jak niby ma wrócić jej świadomość, gdy nie może oddychać? To logiczne. Jeszcze jakieś przemyślenia panno Aristow? No tak, kompletna pustka. Po wiedzieć coś przydatnego? Znajomość geografii, a także planu londyjskiego metra to o wiele bardziej przydatna rzecz, nieprawdaż? - Jak sądzisz, ile może potrwać droga do medis punktu? - zapytała jeszcze licząc na to, że jej towarzyszka orientuje się trochę lepiej niż ona w tej sprawie. Nie było czasu na zawstydzenie, czy standardowe milczenie Leah. W końcu leży obok niej omdlała kobieta. To nie należy do codziennych sytuacji.

- Cześć Leah, masz bardzo ładne imię. - odpowiedziała, właściwie nie zastanawiając się nad tym co mówi. Przetarła oczy i wydłubała z nich śpiochy, a potem miło się do Puchonki uśmiechnęła. Słuchała jej głosu, nie skupiając się na znaczeniu słow. Wywnioskowała, że dziewczyna jest zaistniałą sytuacją bardzo przejęta, więc pozwoliła sobie darować dalsze uprzejmości. - Wiesz Leah, to nic poważnego - tej urokliwej, omdlałej pani na pewno nic nie będzie. Może po prostu zapomniała zjeść śniadania albo jest trochę odwodniona, ale od tego się nie umiera, nie ma tak łatwo. - dziwnie brzmiały te słowa otuchy w jej ustach. Starała się mówić jak najwolniej, w miarę możliwości, nie zjadać żadnych głosek i, co najważniejsze, brzmieć jak odpowiedzialna, dorosła osoba. Niestety nad treścią popracować nie miała kiedy i ostatecznie wyszło jak zwykle.
Chwilę siedziała cicho, jakby przypominając sobie, na jakie pytanie miała odpowiedzieć. Myślała też o tym, że chyba nie jest  dziś w najlepszym nastroju na ratowanie obcych kobiet.
- Wydaje mi się, że nie mam wody i, że medis punkt jest daleko stąd. I jeszcze tak sobie myślę, że chciałabym zapalić, ale nie zawsze w życiu dostaje się to, czego się chce.
Była trochę zażenowana swoim słowotokiem, ale w myślach szybko się przed sobą usprawiedliwiła - to przecież dość stresująca sytuacja. Zdenerwowana wyłamała palce, co przyniosło jej jakiś dziwny rodzaj psychicznej ulgi i pozwoliło zauważyć, że wygrała darmową przejażdżkę tą dziwaczną maszyną. Lekko się uśmiechnęła.

Takie pogrążenie ze strony Leah. Nic nie poradzić na to, że panowanie nad emocjami szło jej tylko w typowych sytuacjach. Plus nie bardzo lubi odgrywać rolę pomocy medycznej. Zna się na tym tyle, co nic. Za to jej towarzyszka wydała się jej wyrwana z innej rzeczywstości. Może to reakcja na stres?
- Dziękuję, a jak Tobie na imię? - kultura ważna sprawa. Tak ją uczono, a jak muszą spędzić ze sobą trochę czasu to lepiej wiedzieć taką rzecz. W końcu ta omdlała nie jest za bardzo rozmowna.
- Ludzie umierają od wszystkiego. Nigdy nic nie wiadomo, ale sądzę, że teraz masz rację - przytaknęła, bo tak było prawie na 100%. Nutka niepewności pozostawała, ale mimo wszystko to w końcu Indie. Tutaj po prostu prosi się o udary i omdlenia przy takiej pogodzie.
- To nienapawa optymizmem. Nie pomogę ani tej kobiecie, ani Tobie, szkoda - dostosowanie się. Leah była typem osoby, której nie przeszkadza słowotok. W sumie ona zawsze słucha. Mimo. że kocha mówić. Tak to już działa, że ludzie, chociaż z zasady się z nimi nie dogaduję to bardziej zajmuje się właśnie nimi. Gdy tak jechały miała wrażenie, że są już blisko. Na ich szczęście.



/2