Po zrobieniu zakupów Malika weszła do wyznaczonej przez siebie na spotkanie kawiarni. Nieduża ale z pewnością przytulna i urocza z malowniczym krajobrazem w oknie kafejka prezentowała się nieźle. Zamówiła małe cappucino ale nagle o czymś sobie przypomniała. Ona się przebrała! Wyglądała teraz naprawdę kiepsko. Po kąpieli zapomniała wdziać się w swoją ulubioną sukienkę przyszykowaną na to spotkanie. Szybko dopiła resztkę pysznej kawy i łapiąc torbę wybiegła z kawiarni. Jak ona musi teraz wyglądać?!

Dawno już się z Adrienne nie widziały, oj dawno. Bardzo dawno. Ostatnio chyba jakoś grubo przed testami, kiedy Naya jeszcze tak bardzo się do nich nie uczyła. A później połowa szkoły poprawiała oceny i zwyczajnie nie było na to czasu. Dlatego ucieszyła się, gdy dziewczyna zgodziła się z nią spotkać. W końcu miały dużo do nadrobienia. Z uśmiechem weszła do urokliwej kawiarni, którą znalazła, gdy obchodziła miasto. A i tak chyba nie udało jej się zobaczyć wszystkiego! Było tu tyle rzeczy, że musiałaby mieć cały wolny dzień, aby wszystko zwiedzić. Ech...
Zajęła jeden z wolnych stolików i zamówiła napój o wdzięcznej nazwie Kłębolotowy wdech. Ponoć mają tu najlepsze mrożone napoje! W sam raz na upały, jakie panują w Indiach. Po chwili kelner przyniósł jej zamówienie, a ona zapłaciła mu należną kwotę. Upiła łyk i rozejrzała się naokoło.

Również się ucieszyła gdy Naya zaproponowała to spotkanie. Dlaczego nie. Przecież były przyjaciółkami, rzecz jasna nie takimi bardzo zżytymi, ale właśnie może nadszedł czas to zmienić? Z Meadow się tutaj jeszcze nie widziała. Z Sarą miała tę samą łódkę w której mieszkały więc z nią się widywała praktycznie cały czas. W ogóle bardzo się cieszyła ze swoich współlokatorów, ale ponoć mieszkał z nimi jeszcze Anthony. O dziwo jeszcze go nie widziała, albo wracał jak ona spała i się mijali, albo sama nie wiedziała dlaczego. Może to i lepiej, pewnie nadejdzie dzień gdzie się spotkają, szczerze powiedziawszy to chciałaby mieć to już za sobą, napisał jej, że nie da tak łatwo o sobie zapomnieć, ale jak na razie kroki zmierzają właśnie w takim celu. Nie rozumiała go, najpierw ją zostawił bo musiał wyjechać, chociaż do tej pory nie wiedziała dlaczego musiał czym to było spowodowane. Zdenerwowała się krótko mówiąc. No ale przyjdzie czas i na takie rozmyślenia na razie szla przed siebie w określone miejsce. Szczerze powiedziawszy nie miała zielonego pojęcia gdzie to jest, dlatego o tę kawiarnię zapytała się przechodnia który wyjaśnił jej jak ma się tutaj dostać. Dość szybko się z tym uwinęła i po kilku minutach weszła. Naya już była i na nią czekała.
- Hej, przepraszam że się znowu spóźniłam, ale nie miałam zielonego pojęcia gdzie znajduję się ta kawiarnia, musiałam pytać innych. - mruknęła na swoje usprawiedliwienie i jak tylko kelner do niej podszedł ta zrezygnowała z jakiegokolwiek zakupu, nie miała ochoty na nic do picia, dlatego też podziękowała.

Uniosła lekko głowę i uśmiechnęła się do dziewczyny. Z krzesła obok zgarnęła swoje rzeczy, żeby ta mogła usiąść i położyła je na podłodze. -Nie ma sprawy. -Odparła i owinęła dłońmi zimną szklankę, żeby było jej chłodniej. Dobrze przynajmniej, że umówiły się wieczorem, kiedy robiło się trochę znośniej. -Indie to super sprawa, ale rzeczywiście, łatwo jest się tu zgubić. -Rzuciła i upiła dość spory łyk napoju. Po chwili zmarszczyła brwi i palcem wcelowała w przyjaciółkę. -Opowiadaj co u Ciebie. -W sumie ich kontakty ostatnio się trochę pogorszyły. Nie miały czasu na spotkania. Ba, nie wiadomo jakim cudem, ale nie widywały się nawet w pokoju wspólnym! Była to z całą pewnością zasługa braku czasu, ale może coś jeszcze leżało na rzeczy... -W sumie masz racje. Też mogłam wcześniej napisać... -Mruknęła, gdy przypomniała sobie ostatni list Adi. Miała do niej pretensje, a sama wcześniej nie pomyślała. A przecież prawie całe wakacje spędziła w domu! Mogła zawsze gdzieś wyjść i się z kimś spotkać. Ech...

Spojrzała na ruchy dziewczyny i zaczęła kiwać głową.
- Nie, nie... Chyba aż taka gruba to jeszcze nie jestem... - powiedziała do niej i uśmiechnęła się. Dziewczynę na prawdę bardzo lubiła, dlaczego miałaby ją nie lubić. Adrienne jest raczej dziewczyną którą łatwo jest do siebie przekonać, jest bardzo naiwną dziewczyną to na pewno. Ale gdy już ktoś jej zaufanie nadwyręży to na prawdę jest mu bardzo trudno z powrotem je odzyskać.
Na prawdę teraz wieczorem było na prawdę chłodniej, popołudniem było pięknie, ale Adrienne nie lubiła bardzo siedzieć na słońcu, zresztą widać to po niej, bo jest blada jak ściana, ją słońce w ogóle nie łapie za żadną część ciała, więc to byłoby bez sensu siedzeniem i poceniem się.
- Daj spokój, nie mogłam tutaj trafić, na razie wszędzie się pałętam z dziewczynami, żeby potem nie było niespodzianek, że nie mogę wrócić do łódki. - powiedziała. Naya mieszkała razem z nią więc bardzo się z tego cieszyła, teraz ich kontakty z pewnością się bardzo polepszą.
- No mogłaś, mogłaś. A co u mnie? Przecież u mnie jak zwykle się nic nie dzieje. - mruknęła do niej i westchnęła. U niej na prawdę jest bardzo dziwnie ostatnio i nic kompletnie się nie dzieje.

Spojrzała na nią z wyrzutem i kiwnęła głową. Położyła torbę na ziemi, obok krzesła i skrzyżowała nogi.-Daj spokój. Przecież nic się nie stanie. -Rzuciła i upiła łyk zimnego napoju. -To tylko torba. -Dodała i wzruszyła ramionami. Słuchała przyjaciółki uważnie i lekko się uśmiechnęła. Tak, ona też woli raczej nie zwiedzać miasta samotnie. No przecież nie przyjechała tu, żeby się zgubić, a w Indiach jest to przecież całkiem możliwe. -Masz nudne życie Adi. -Stwierdziła po chwili i ułożyła się wygodniej na krześle. -No dalej! Nic się nie dzieje? Halo, nie wierze, że nikt się tobą nie interesuje. -Rzuciła i oparła się o miękką poduszkę. Przecież nie od dziś wiadomo, że Adrienne jest jedną z tych dziewczyn, na której widok odwraca się niemal cała płeć męska znajdująca się w pobliżu. Blondynka! I jeszcze jest wysoka! Nie to co ten kurdupel, Naya. -Mogłabyś być modelką! -Krzyknęła i szybko rozejrzała się naokoło z przepraszającym uśmiechem , bo chyba nie każdy chciał słyszeć ich rozmowę. -Mówię Ci. Może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale przyciągasz wzrok wielu męskich osobników. -Poruszyła wymownie brwiami i się szczerze uśmiechnęła.

No tak, może i tak. Sama nie wiedziała, ale czuła w kościach, że coś się niebawem stanie. Nie wiedziała co, ale jedynie mogła podejrzewać. Rozmowa z braciszkiem, albo nie daj boże z siostrą. Może nawiedzi ją Anthony w końcu to jej obiecywał i mówił, że ją tak łatwo nie zostawi. Nieco się tego wszystkiego obawiała. Każdych tych trzech osób, no ale co mogła na to poradzić. Nawet nie wiedziała czy Philippe jest też na tych wakacjach czy też nie? Miała go odwiedzić w mieszkaniu które wynajmuje, ale dała sobie spokój. Po co? Pokłócić się jedynie z nim? Na prawdę zaczęła za nim nieco tęsknić w końcu miała z nim jakieś tam relacje jakby nie patrzeć.
- Daj spokój, nie wiem czy sobie nie dać spokój z tymi chłopakami. Tak w ogóle chyba Ci tego nie mówiłam. Roberts do mnie napisał. - powiedziała do niej i lekko się skrzywiła. Naya na pewno o nim słyszała w końcu wiele razy mogła ich spotkać na szkolnych korytarzach w końcu była to milość Adrienne, wielka i kto wie czy nie ostatnia.
- No i co, że mogłabym być modelką, skoro żaden model za mną nie patrzy? - spojrzała na nią i wzruszyła ramionami. Wzięła od niej szklankę i wzięła łyka trunku ale zaraz jej oddała, nie chciała byc niemiła, ale po prostu się poczęstowała.
- Nie wygłupiaj się... A tak w ogóle czy Ty coś z Gregersem? - zapytała i nachyliła się bardziej nad dziewczyną przez stół. Gregers był przystojnym chłopakiem, był nawet przez wiele dni w głowie Adrienne, ale dała sobie z nim spokój.

-Roberts... -Powtórzyła pod nosem i lekko zmarszczyła brwi, za nic nie mogąc przypomnieć sobie kto to do jasnej cholery jest. -Roberts? Kt... -Tym razem pytanie skierowała do Adrienne i już miała powiedzieć jej, że nie ma zielonego pojęcia o istnieniu takiego kogoś, kiedy nagle coś sobie przypomniała. -Ach, Anthony! Anthony Roberts, no tak, kiedyś coś tam o nim wspominałaś. Chyba byliście razem, nie? Więc...co pisał? -Zainteresowała się i nerwowo odgarnęła włosy z twarzy. Naprawdę, kiedyś je chyba zetnie. Na miłość boską, może i są ładne, ale nie da się z nimi normalnie funkcjonować! -Częstuj się, częstuj. -Rzuciła i przysunęła do niej szklankę. Z nadgarstka zdjęła gumkę i związała włosy. -O wiele lepiej. -No, teraz przynajmniej włosy nie wpadały jej do wszystkiego co możliwe. -Z Gregersem? -Zapytała po chwili, nieco zbita z tropu i również nachyliła do dziewczyny. -Może. -Dokończyła z nutką tajemniczości w głosie i powróciła do poprzedniej pozycji. Dopiła do końca swój napój i postawiła pustą szklankę na roku stołu, co by kelner wiedział, że można ją już zabrać. -OK, jesteśmy razem! -Powiedziała w końcu, kiedy to Adrienne spojrzała się na nią wzrokiem mordercy. Uniosła ręce do góry, jakby się poddawała i prychnęła. -Ale to się zaczęło już...jakiś czas temu. -Dodała, przypominając sobie tą dość ciężką rozmowę tuż przed balem, dzięki której w zasadzie wszystko sobie wytłumaczyli.

Naya może i była jeszcze o tej sytuacji bardzo mało poinformowana, ale co najważniejsze już wiedziała. Nie chciała ja przede wszystkim obarczać swoimi problemami,których trochę jednak ma, a zwłaszcza ze ślizgonem. Szczerze powiedziawszy miała go już dość i spotkanie z nim wróciłoby to co chciała powoli zapomnieć. Ile by dała, żeby więcej razy na oczy go nie widzieć i po prostu nie rozmawiać. A on chciał rozmawiać, chciał rozmowy z nią w niewiadomym celu. Sama nie wiedziała co przez to chciał osiągnąć, bo na pewno nie ją. To już było i nie wróci, nie chciał brać tego co miał na tacy to teraz tego w ogóle nie dostanie, bo Adrienne na pewno nie będzie wchodziła drugi raz do tej samej rzeki, co to to nie. A na pewno nie z nim, z kimś kto potraktował ją jak jakąś lalkę do zabawy. Może i wcześniej była naiwna, ale teraz to się już skończyło.
- Że nie da mi zapomnieć o sobie, cokolwiek to znaczy... - powiedziała do niej i wzruszyła ramionami. Miała to oczywiście w wielkim poważaniu, ale jednak zaczęła się tym nieco stresować, bo co tak na prawdę chciałby od niej? Jeśli na prawdę będzie uparty i będzie chciał coś jeszcze zdziałać to będzie musiała jakoś zareagować tylko nie wiedziała czy nadal będzie z tym sama, bo chciałaby mieć kogoś kto mógłby jej pomóc.
Uśmiechnęła się do niej i zgarnęła kolejny raz szklankę biorąc kolejny łyk. Chyba za bardzo się przyssała do jej szklanki, ale przecież odda jej, prawda? Odstawiła w końcu szklankę przed dziewczyną i schowała ręce.
- Już nie będę. - mruknęła.
- Szczęściara! Sama chciałam go złowić, ale najwidoczniej to Ty jesteś w jego typie. - powiedziała i uśmiechnęła się. Bardzo się cieszyła z jej szczęścia, co prawda nie wierzyła, że to może być pięknie. W końcu miała juz jakieś doświadczenie ze ślizgonami i jakoś przestała im ufać tak jak wcześniej. Wcześniej na prawdę uważała ich za męskich facetów, którzy wiedzą czego chcą od życia, ale teraz zauważyła, że to są zwykłe dupki. Ale nie chciała o tym mówić Nayi, nie chciała jej stracić przez to, że jej nie wyszło ze ślizgonem, być może jej się poświęci. Sama przecież znała tego chłopaka i lubiła go, uratował ją nawet więc chyba powinna trzymać za nich kciuki.

Szczerze mówiąc, Naya nie wiedziała za bardzo o całej tej sprawie z Anthonym, a widząc, że to dla Adrienne dość drażliwy temat, postanowiła o niego nie wypytywać. Mogła domyślać się jedynie o co poszło. W końcu to Ślizgon, a z nimi trzeba być naprawdę ostrożnym. I kto jak kto, ale Naya doskonale o tym wie. -Chcesz się z nim spotkać? -Zapytała i posłała w jej stronę wspierający uśmiech. -Jakby co, powiem mu co o nim sądzę. -Dodała i poklepała przyjaciółkę w dłoń. Naya jeżeli chodzi o takie sprawy, bywa bardzo....szczera. Zazwyczaj nie zważa na to, czy ktoś jest Ślizgonem, Gryfonem czy w ogóle nie chodzi już do Hogwartu. Po prostu, dziewczyna ma to do siebie, że wali prosto z mostu, nawet nie myśląc nad tym, jakie poniesie to za sobą konsekwencje. Czy to dobra, czy zła cecha- tego naprawdę nie wie. -Szczęściara? -Powtórzyła i roześmiała się. -No nie wiem. Wiesz, ma naprawdę...ciężki charakter. Na początku trochę się obawiałam, ale koniec końców okazało się, że nie taki zły Ślizgon, jakim go malują. Chyba postawiłam go trochę do pionu.. -Stwierdziła i posłała dziewczynie spojrzenie mówiące Widzisz, da się! -I...ostatnio przeprowadziliśmy dość poważną rozmowę. On...wydawał się szczery. Przynajmniej ja miałam takie odczucie. -Dorzuciła i zmarszczyła lekko brwi. -No nic. A wy...skąd się znacie? -Zapytała i znów posłała w stronę dziewczyny szczery uśmiech. -Bo chyba nie poznaliście się dopiero na łodzi, nie?

Bardzo się cieszyła, że Naya zdawała sobie sprawę z tego, że ze ślizgonami na prawdę nie ma żartów. Lubią bardzo manipulować ludźmi, a co najgorsze ludzie dają się im omotać i potem jedynie poduszka i chusteczka, ażeby ocierać łzy cieknące z policzka. Adrienne chciałaby uchronić przed tym swoją przyjaciółkę, ale jeśli się będzie myliła w tej kwestii, sama znała ślizgona i nie widziała w nim nic tak podejrzanego, ażeby mogłaby podejrzewać o takie coś. Niech sobie będą razem, ale Naya musi na niego uważać. Puchonka jedynie cieszyła się z tego, że ona zdawała sobie z tego doskonale sprawę i że nie musiała jej tego powtarzać kilkakrotnie. Mało to razy Adrienne straciła przyjaciółkę przez chłopaków? Źle doradziła, albo i nie doradziła i mimo iż chciala dobrze to wyszło tak że straciła wiele osób na której jej na prawdę bardzo zależało, nie chciałaby żeby tak samo się stało z Valley.
- Nie wiem do tej pory się nic nie odzywał, więc mam na razie spokój, ale jeżeli się odezwie chyba nie będę miała innego wyjścia. Poza tym jestem bardzo ciekawa jego tłumaczeń. Ale na pewno nie dam się kolejny raz omotać. Dam sobie z nim spokój, zresztą już dałam. Nie mam zamiaru na niego dalej patrzeć i potem przez niego cierpieć. Chyba wole nie mieć nikogo, bo chociaż jestem spokojna, że znowu nikomu nie dam się skrzywdzić. - powiedziała. Był jeden chłopak z którym dziewczyna flirtowała, Naya go znała i to bardzo dobrze, ale czy ona o tym wiedziała. Na razie nic nie chciała jej mówić. Być może jej kochany braciszek już wyjawił ten sekret, ale to Naya przecież nie dałaby jej spokoju.
- Mam jedynie nadzieję, że nie przejdziesz tego samego co ja. Zresztą Gregers wydaje się być calkowicie inny niż Roberts. - mruknęła. Oczywiście nadal go miała w swojej głowie i pewnie jeszcze długo go będzie miala. To jednak była miłość w którą puchonka uwierzyła oby tylko nie na tyle, ażeby nie móc być z nikim innym.
- Nie no.. Znaliśmy się z lekcji, parę razy w Wielkiej Sali się do mnie przysiadł. A ostatnio można powiedzieć, że uratował mi życie w sali lustrzanej. - powiedziała i lekko się uśmiechnęła. Naprawdę za to mu była dozgonnie wdzięczna, bo gdyby nie on i jego różdżka kto wie jakby się to skończyło.

-Wiesz, jak to mówią niektórzy- Prawdziwa miłość przyjdzie sama. Prędzej czy później na pewno sobie kogoś znajdziesz. -Odparła i posłała w stronę przyjaciółki pocieszający uśmiech. -Swoją drogą, mój brat się o Ciebie pytał. -Rzuciła nagle, przypominając sobie o ich niedawnej rozmowie. To było trochę...dziwne, bo chyba nigdy nie widziała tych dwoje rozmawiających chociażby w pokoju wspólnym. A może po prostu nie zwracała na to uwagi? W sumie nawet nie myślała nad tym, że mogliby się kolegować. A szczerze mówiąc, do tej pory za bardzo nie obchodziło ją to, co też jej braciszek wyprawiał, a czego nie. Uniosła więc lekko brew i posłała dziewczynie zaciekawione spojrzenie. -Wy się w ogóle znacie? -Dodała w końcu, nieco zdziwiona i długimi paznokciami zastukała w stół. Gdy Adrienne wspomniała coś o lustrzanej sali, Naya uśmiechnęła się do niej lekko i z nieco zmieszaną miną zapytała -Uratował Ci życie? -Cokolwiek to miało znaczyć. Usadowiła się więc nieco wygodniej na krześle i podkradła jedną z poduszek z sąsiedniego stołu, aby przyłożyć sobie do pleców. Już nigdy więcej nie wsiądzie na słonia, skoro za każdym razem ma się to tak kończyć. Ledwo mogła chodzić, wszystko ją bolało. -Byłaś na tej przeklętej przejażdżce na słoniach? Cholerne zwierzęta. Już nigdy się do nich nie zbliżę. -Mruknęła niezadowolona, że jej kręgosłup znów dał o sobie znać.

- Też tak uważam, szczerze powiedziawszy wolę nikogo nie szukać na siłę. Z Anthonym przeszłam wiele i mam dziwne przeczucie, że to jeszcze nie koniec, więc wole sobie na prawdę darować na razie jakiekolwiek miłostki. Poza tym jestem przecież jeszcze młoda, na dzieci jeszcze nie jest pora, a co jak co, ale po to są faceci... - mruknęła i zaśmiała się. Oczywiście to nie była prawda, ale mało dziewczyn tak właśnie myśli? Rzecz jasna, że to jest głupota i bardzo przerażająca myśl skoro tak myślą. Adi jak na razie nie śpieszyła się do bycia matką. Sama nie lubi dzieci zbytnio, ale wiadomo na kobiety przychodzi ten moment kiedy instynkt macierzyński bierze górę. Ale jak na razie Adrienne nie ma jeszcze z tym problemu jak będzie miała to wtedy będzie go trzeba rozwiązać.
- Tak? No nie powiem, ale niekiedy mam wrażenie jakbyśmy siebie nawzajem śledzili cały czas na siebie wpadamy. - powiedziała. Taka była prawda, specjalnie się nie umawiali, a jednak los chciał, że zawsze gdzieś po drodze na siebie wpadali, no oczywiście Adrienne bardzo go lubiła, ale czy jest w stanie zdziałać coś więcej jak na razie?
- Tak... To miejsce w szkole jest chyba nawiedzone. Jakieś coś zablokowało nam nogi i nie mogliśmy się poruszyć, wtedy Gregers mnie uratował. - mruknęła. Była mu za to wdzięczna, ale to nie zmienia faktu, że i tak będzie miała na niego oko, ażeby nie zrobił krzywdy jej przyjaciółce.
- Nie. Nie mam zamiaru jeździć na jakiś beznadziejnych słoniach. - powiedziala. Adrienne starała się uciekać od takiego typu imprezach, bo zawsze kończyła bardzo źle. Już parę razy się wystawiła i bardzo tego żałowała.

Roześmiała się głośno, może trochę zbyt głośno, bo parę osób spojrzało się na nią krzywym wzrokiem, gdy Adrienne podsunęła swe zdanie na temat mężczyzn. No cóż, przynajmniej zdaniem Nayi, faceci nie są tylko od robienia dzieci. -Jak tam uważasz. -Rzuciła, wciąż się śmiejąc i kaszlnęła, żeby troszkę to zamaskować. Nie chce przecież mieć opinii chorej psychicznie osoby, a zachowując się tak, jak w tej chwili, całkiem możliwe było to, aby ludzie właśnie tak sobie o niej pomyśleli. -W każdym razie, mam nadzieje, że sprawa z Anthonym jakoś się rozwiąże. -Dodała i głęboko odetchnęła, gdy napady śmiechu już sobie gdzieś odeszły. Całe szczęście! Zwariować przecież można, gdy człowiek tak ciągle się śmieje. Nie dość, że wygląda się jakby mózg trochę do końca się nie uformował, to później jeszcze niemiłosiernie boli brzuch. Ech... -Znając Logana, całkiem możliwe jest to, żeby Cię śledził. -Stwierdziła z poważnym tonem i kiwnęła głową, chcąc jakby podkreślić wagę tych słów. -Nie no, żartuje. -Dodała, widząc niedowierzające spojrzenie przyjaciółki. -Żart mi się nie udał. -Prychnęła i zaczęła stukać paznokciami w blat stołu. Patrzcie, taka z niej pocieszna Puchonka! Ale lubi żartować. Nawet gdy jej żarty wcale nie są śmieszne. -Hmm, a więc muszę mu pogratulować, że przyjaciółkę mi uratował. -Mruknęła pod nosem i uśmiechnęła się. Nie chciała już pytać nawet co oni tam robili, bo wyszłaby na jakąś zazdrosną, czy Bóg wie co. -Już nigdy nie dotnę tych zwierząt. -Rzuciła, krzywiąc się nieznacznie, gdy przypomniała sobie o słoniach. Ani to ładne, ani wygodne. W ogóle po co ona tam polazła?

No co... Takie miała zdanie o mężczyznach, bo jakie miałaby mieć inne po swoich przeżyciach. Miała do chłopaków naprawdę pecha, sama nie wiedziała czy znajdzie tego odpowiedniego kiedykolwiek. Niektórzy wykorzystywali jedynie jej urodę, ażeby tylko pochwalić się, że chodzą z wilą, bo tak niekiedy ją nazywano chociaż wcale nią nie była. Gdy tylko przyjechała do Hogwartu i dowiedzieli się, że chodziła wcześniej do Beauxbatons uznali, że musi być wilą. Co prawda we francuskiej szkole dziewczyny naprawdę nie gardziły urodą, były na prawdę bardzo ładne, chociaż Adrienne wcale nie uznawała siebie za ładną dziewczynę.
- Sama nie wiem, chyba muszę się z nim umówić na spotkanie i porozmawiać bardzo poważnie. Chce to mieć jak najszybciej za sobą, bo jak na razie nie mogę się skupić na niczym innym jak tylko nad rozmyślaniem co on ode mnie chce. - mruknęła. Pogodzić się? Raczej nie. Przecież jasno postawił sprawę więc co by od niej chciał? Wolała się jednak jak najszybciej tego dowiedzieć i mieć święty spokój, w jakiś sposób spróbować się od niego uwolnić, ale od roku ten ślizgon jest dla niej jak zmora. Zaśmiała się na słowa przyjaciółki. Musi mu podziękować? A może lepiej by było dla wszystkich jakby Gregersa jednak nie było przy niej.
- Daj spokój, są obleśne i nie miłe, duże i straszne... I w dodatku śmierdzą... - na samą myśl aż jej się niedobrze zrobiło. Całe szczęście, że nikt jej na tę wycieczkę nie namówił, bo by chyba po nocach musiała nie spać.

Naya zawsze, ale to zawsze zazdrościła Adrienne wyglądu. Sama może nie była jakoś wybitnie brzydka i okropna, ale nadzwyczajną urodą też nie grzeszyła. Była kompletnym przeciwieństwem dziewczyny- ciemne oczy, ciemne włosy, oliwkowa cera, czyli wszystko to, co Nayi zwyczajnie się nie podobało. No, ale co zrobić...Już dawno zaakceptowała to, że nigdy nie będzie w pełni zadowolona ze swojego wyglądu. -Spotkaj się z nim, wyjaśnijcie sobie wszystko i... -Spojrzała na nią wzrokiem, jakby intensywnie się nad czymś zastanawiała. -I znajdź sobie kogoś porządnego. -Dokończyła i posłała jej pocieszający uśmiech. Przecież zasługuje na trochę szczęścia, powinna sobie znaleźć kogoś, kto jej to da, a z opowieści Adrienne wynika, że Roberts nie jest do tego najlepszym kandydatem. W razie czego Naya sobie z nim rozmówi. -I okropnie niewygodne. -Dorzuciła do wyliczanki przyjaciółki i odruchowo złapała się za dół pleców. -Plecy mi wysiadają. -Skrzywiła się i wzięła następną poduszkę z krzesła obok. W końcu trzeba sobie jakoś radzić, prawda?

Przepraszam za jakość i czekanie, ale brak weny.

Adrienne również swój wygląd nie odpowiadał, może i faktycznie nie należała do tych najbrzydszych dziewczyn w szkole, ale na pewno nie należała do tych najładniejszych. Może gdyby faktycznie była wilą wtedy mogłaby zauroczyć każdego, a tak to niestety nie potrafiła. Oj bardzo daleko jej do wili, mimo iż wiele dziewczyn w szkole Beauxbatons jest o to właśnie takimi dziewczynami z takimi zdolnościami. Ich babki były i dziadki również więc to przechodziło z pokolenia na pokolenie, ale całe szczęście, że ona z tym problemem nie musi się użerać, bo szczerze powiedziawszy sama nie chciałaby być takową wilą, po co to komu?
- Wiem... Muszę się z nim spotkać, ale na prawdę trochę się go obawiam. Zrobil się nieco inny, bardziej groźniejszy mi się wydaje, ale dam radę. Przecież skoro coś do mnie czuje nic mi nie zrobi, tak? - spojrzała na nią błagalnym wzrokiem, ażeby przyznała jej rację. Chociaż nawet nie musiała, bo doskonale o tym wiedziała. Anthony może coś tam do niej czuł, a skoro czuł to może i nadal czuje i nic nie będzie jej chciał zrobić. Zresztą ten ślizgon nie należy do tych facetów co Ci co krzywdzą kobiety fizycznie.
- Taka młoda jesteś i już Cie plecy bolą? - zapytała. Chciałaby dziewczynie ulżyć, ale nie znała żadne zaklęcie na ból pleców, zresztą nie chciałaby na niej próbować jakichkolwiek zaklęć, ażeby przypadkowo jej czegoś nie zrobić.