Nadish nie wiedział, co ma ze sobą zrobić.
Miał zadane napisać coś o chorobie lokomocyjnej, więc powinien w końcu zacząć je odrabiać.Nogi same go prowadziły własnie gdzie? zawędrował i przeszedł przez najdłuższą aleję ogrodu. Chwycił za furtkę prowadząca do teatru.
Usiadł na widowni i zamiast oglądać chmury wolał się skupić,na pracy dla pielęgniarki.
Tu przynajmniej będzie miał ciszę i spokój. Zajął wolne miejsce i wyciągnął kilka pergaminów.
Zastanawiał się, od czego miałby zacząć Hmm
Przekładał kartki pergaminu,patrzac to na jedną to na drugą kartkę.Jednak postanowił, że wybierze tylko te wzniejsze informacje czyli przyczyny skutki zastosowanie jescze tyko wysłać ot i cała praca napisana.Wstał i wyszedł oddać prace.

Z/T

Umówione spotkanie z Ruby... To było coś! Że w ogóle udało mu się nakłonić dziewczynę do spotkania z chłopakiem. Daniel przygotowywał się pół godziny - musiał się ubrać, a co najważniejsze, ważniejsze od ubrania wziąć, czy tam kupić alkohol. Miał też fajki, ale nie wiedział czy Ruby będzie chciała. Wychodząc ze swojej łódki myślał tylko o spotkaniu. Dawno jej nie widział... A czuł, że tęsknił. Może Ruby niezbyt go znała, on czuł do niej "miętę". Był bardzo zadowolony z tego, że pani Stone odpisała na jego list, że przyjdzie... Tylko gdzie? Daniel miał problem z znalezieniem odpowiedniego miejsca. Raz musiał czekać noc, bo wrócił z poszukiwań, do łódki po pierwszej, a ona już sobie dryfowała po wodzie.... Szukał dalej, w ciemności, ale widział wystarczająco by uznać, czy to miejsce jest odpowiednie, a inne nie. Dopiero, gdy wrócił do łódki, zdrzemnął się i poszedł dalej, nie tylko przy zatoce znalazł po wielu godzinach szukania to czego pragnął. Czuł się tu tak luźno, tak dobrze, że mógł zapomnieć o całym świecie. Ale nie zapomniał, Ruby czekała. I w ogóle to miejsce było odizolowane od Hindusów... To też przyczyniło się do wyboru chłopaka. Wyszedł z teatru by wrócić do łódki, napisać list do Stone gdzie ma przyjść i sam poszedł znów w kierunku teatru Sihir. Pojawił się w nim po jakiś 30 minutach wędrówki. Zobaczył, że Ruby wciąż tu nie było. To dobrze, nie lubił, gdy ktoś na niego musi czekać. Już woli sam poczekać. Usiadł na widowni, wyjął z torby jedną flaszkę, napił się łyka. Oh, jaki to był cudowny smak w tym miejscu! Wyjął jeszcze jednego papierosa i zapalił - wciągnął i rozkoszował się tym połączeniem. Teraz wystarczało poczekać na ostatni, ale najważniejszy element przyjścia tu - pani Ruby. Miał nadzieje, że dziewczyna go nie wystawiła i nie zignorowała jego listów.

O mój boże... Zacznijmy od tego, że Ruby najchętniej zostałaby w kajucie popijając zimną whiskey, albo cole. Albo jedno i drugie, przecież co jej szkodzi. Następnie, położyłaby się spać i odespała parę naprawdę chujowych nocy. Ale widać Daniel miał inne plany i chciał katować ją listami. Przecież musiała podnieść rękę, przeczytać - a przy tym jej oczy umierały - ogarnąć kartkę i w miarę czytelnym pismem napisać odpowiedź. Raczej by go nie zignorowała, po takim wysiłku! Fizycznym i psychicznym. Owszem nieźle się zmęczyła, ale kiedy usłyszała o teatrze, a co dopiero opuszczonym! Ruby wielbiła miejsca które są opuszczone, zapomniane - z nutką tajemniczości. Takie inne, do których nikt nie przychodzi, a jeśli owszem to długo nie pobędzie bo jeszcze by się zesrał ze strachu. Bo wszędzie mogą być duchu, albo inni zmarli! Ah ci mugole...
Ale do rzeczy. Ruby ogarnęła dupę, zebrała się głęboko w sobie i ubrała w coś w jej stylu. Tak, w jej stylu, ale żeby wytrzymać na tym słońcu. Więc czarne ubrania odpadają, postanowiła że ubierze sukienkę. Tak... s u k i e n k ę. To coś niespotykanego! Jakaś ciemna obcisła sukienka - do tego szpilki... Dopiero po wyjściu zorientowała się, że wygląda jakby szła na randkę. Jest źle, jest cholernie źle. Tak nie powinno być, ale była już za późno. Gnojkowi się udało.
Weszła przez furtkę i zobaczyła go siedzącego na widowni. Uśmiechnęła się poprawiła włosy i weszła szybciutko na scenę, chichocząc i machając dłonią.
-Dziękuje wam! Bardzo wam dziękuje! Byliście wspaniali! Żegna was Ruby Stone, Będę tu przez cały tydzień! - Wykrzyczała radośnie jakby mówiła do publiczności, która żegnała ją z wielkim bólem serca. Zaczęła wydychać powietrze tak, że brzmiało jak przyduszone krzyki publiczności. Ukłoniła się po raz ostatni i spojrzała na Daniela. -Jak podobał Ci się mój występ? -Uśmiechnęła się i zaśmiała.

A jak się ubrał Daniel... No długie czarne, gustowne spodnie, biała koszula, garnitur i krawat co nie? Tak najbardziej by pasowało jakiemuś wielkiemu romantykowi, który za dużo naoglądał się filmów romantycznych. A tak serio, serio Schweizer ubrał się w koszulę bez rękawów, krótkie spodenki, tak około kończyły mu się przy kolanach i okulary przeciwsłoneczne. Wziął taki zestaw ubraniowy, ze względu na ciepły klimat Indii. Ubrała się jak na randkę... I tak miało być, według niego. To była randka, przynajmniej w jego mniemaniu! Może nie powie tego wprost, ale czuł się jak na randce. Wypuścił dym, gdy Ruby zaczęła mówić. Nie zauważył jak wchodziła, a własnie patrzył na wejście. Trochę zdezorientowany, ale uśmiechnięty wyrzucił gdzieś za siebie papierosa i zaczął klaskać po przemowie panny Stone.
- Brawo! Będziesz miała miliony, milionów fanów i fanek, będziesz jeździć w trasy, zarobisz całe miliardy galeonów! - Odkrzyknął do niej i zszedł do niej. Uścisnął ją i pocałował w policzek na powitanie i spojrzał na nią.
- Co tam u ciebie? Jak ci się podoba to miejsce? Trochę go szukałem, ale to tam...- Zaśmiał się i machnął ręką, na potwierdzenie, że to nie ważne. I było tak naprawdę nie ważne. Bo przecież co ją interesowało, że szukał tego miejsca. Mógł zaprosić ją do restauracji, ale nie byliby sami, nie mieli by własnej prywatności. Pokazał jej, by usiadła, a on usiadł obok niej. Podał jej flaszkę i papierosy.
- Palisz? - Zapytał sam biorąc drugiego. Patrząc na to miejsce był zadowolony, że byli tu. Owiane tajemnicą miejsce, nie wiadomo dlaczego dawno nie używane. Wyglądało na ładne, gdyby ktoś o nie należycie zadbał mógłby zarobić na występach. Zaciągając się spytał Ruby:
- Podoba ci się w Indiach? - Jak odpowie, że nie to w pewnym sensie poparłby jej odpowiedź. Miejsce jest spoko, ale mieszkańcy go bardzo irytowali. A jak odpowie, że tak to nie będzie wiedział czy chodzi jej o całokształt, czy tylko niektóre elementy jej się podobają, jak na przykład jemu.

Nie. To nie była randka i lepiej żeby tak nie uważał, bo Ruby może wygląda na taką która lubi łamać serca, ale tak nie jest! I bardzo nie chciałaby złamać serca Danielowi, zwłaszcza że podejrzewa że coś tam do niej czuje. A to uczucie może być bardzo zawrotne, zwłaszcza że mowa tu o Ruby, a nie o jakiejś ślicznej dziewczynce która wie czego chce w życiu. Ona jest jednym wielkim znakiem zapytania i lepiej nie wchodzić w ten wir, jeśli nie wiesz na co się piszesz. Daniel owszem był uroczy i miły, ale Stone nie tego oczekuje od chłopaków. Złe słowo, ona niczego nie oczekuje, tylko zawsze wybiera tych złych. Tych z dreszczykiem, którzy zostawią ją po jakimś czasie bo zwyczajnie się znudzą. Niestety miała coś takiego w sobie, że nie umiała im odmawiać i takich grzecznych chłopców jak Schweizer odtrącała. Ale jeśli łudzi się że to randka, a właściwie jest święcie przekonany, to może ona zakończy to wszystko.. Owszem zgodziła się na spotkanie, ale tylko dla teatru. I... dlatego że z Danielem dobrze się bawiła, ale nie mogła dawać mu nadziei, że coś z tego wyniknie.
-Łohoho! Danielu! Bez przesady! Co miałabym robić, śpiewać? -Zaśmiała się głośno. -Prędzej przenosiłabym pudła, albo szyła stroje. -Westchnęła. Odwzajemniła uścisk. Chociaż szyć to ona też tak dobrze nie umiała, ale pomarzyć można.
-U mnie wszystko okej. Leci pomału. -Rozejrzała się. -Owszem pięknie tu.
Właściwie to nie, nie interesowało ją to. Ale zawsze miło wiedzieć, że się tak starał specjalnie dla niej. Restauracje nie są w jej stylu, a "specjalności" Indii troszku jej nie podchodziły. Kiedy zapytał się jej czy pali, odruchowo wzięła papierosa potwierdzając. Usiadła koło niego, biorąc butelkę i upijając z niej łyka.
-To moje marzenie. Przyjechać do Indii. Więc owszem, podoba mi się. -Odpowiedziała szybko i płynnie. Westchnęła i uśmiechnęła się. -A tobie?

Zastanawiał się czy po swojej ostatniej notatce do pielęgniarki jest sens pisania czegokolwiek więcej. Nie zdziwiłby się gdyby tylko widząc jego nazwisko odłożyła list na bok i wcale do niego nie zajrzała. Sama przecież powiedziała, że dostała ich bardzo dużo i pewnie nie chce czytać czegoś co wyszło spod jego ręki. Jednak jak chwilę pomyślał o poparzeniach to całkiem dużo rzeczy na raz przyszło mu do głowy. Więc przysiadł w miarę spokojnym miejscu i zaraz zaczął pisać. Miał tylko nadzieję, że jakiś ogólny sens jego list zachowa u Sevi będzie miała większe, bądź mniejsze pojęcie o co mu chodziło. Na sam koniec jeszcze coś dopisywał, tuż przed tym zanim przywiązywał list do nóżki sowy. Oczywiście jak tylko to zrobił, a ptaszysko poleciało to zaraz przypomniał jeszcze o kilku fajnych roślinach, ale widać następnym razem będzie musiał się bardziej postarać przy pisaniu. Nie rozejrzał się nawet po okolicy i dopiero teraz zobaczył, że zaszedł naprawdę daleko, a pora już była późna. Teraz pozostawało mu jedno pytanie. Czy zdąży na łódkę zanim ta odbije od brzegu…

zt

Miał tam przyjść i czekać na niego gdzieś około. Mieli się spotkać w południe. A Gabriel miał zrobić wszystko, żeby było, że niby się spóźnił, albo coś w tym rodzaju. No i najważniejsze – że wcale nie siedział tutaj i czatował od rana. Bo tak przecież wcale nie było. Tymczasem chłopak dość długo wpatrywał się na tutejszą scenę, planując bardziej ambitny eksploring dopiero po dołączeniu kolegi. Kolegi, którego swoją drogą potraktował dość dziwnie. W sensie, normalnie tak nie mówi do ludzi. Miał jednak świadomość tego, że to Domi. Że w stosunku do niego może sobie na to pozwolić, bo przecież od dziś się nie znają. Od wczoraj też nie, choć pamięta jakby to było wczoraj. Zabawne, bardzo zabawne. A swoją drogą, to ciekawe, że ten gejuch (jak to zabawnie brzmi z ust osoby homoseksualnej) nie zamierzał mu o tym powiedzieć. W sensie o swoim pobycie tutaj.. No cóż, widać miał ważny powód, albo zwyczajnie zapomniał. Nie, żeby Gabe czuł się urażony, albo coś w tym rodzaju. Nic z tego, o nie. O nie. No, ale.. jakoś tak.. po prostu. No cóż. Nieważne, nie rozmawiajmy, nie rozmyślajmy o tym. Zwłaszcza, że na terenie teatru, a w zasadzie opuszczonego teatru, pojawiła się nowa osoba. Chłopak odwrócił głowę, by z radością ujrzeć swojego kolegę. – No witam! – krzyknął do niego na powitanie. Widocznie musiał założyć, że będzie tu siedział, albo ruszył go szukać, gdy nabił sobie już porządne spóźnienie..

Dominick gdy czytał list od puchona śmiał się wniebogłosy. Owszem, był biseksualny, ale przecież Gabriel o tym nie wiedział. Jednak można powiedzieć, że jak na puchona był bardzo otwarty co jakoś dziwnie cieszyło krukona. Sam był otwarty i szczery dlatego tego samego oczekiwał od innych. Czy miał zamiar się spóźnić? Nie. Ale jakoś tak samo wyszło. Po jego liście dość długo jeszcze rozmawiał z Alice, ze swoją siostrą i tak jakoś się zapomniał i dopiero gdy wrócił do swojej łódki przypomniało mu się o jego liście, że miał się zjawić tu i tu. Zapomniany teatr Sihir. Tak i co jeszcze? Co on tak bardzo dobrze zna Indie? Cholera, on w ogóle ich nie zna i kompletnie nie wiedział gdzie to jest. Jednak pewna gryfonka, którą zapytał o drogę z uśmiechem wyjaśniła mu jak ma iść. Aż się zdziwił, że jej nie znał, ale wyglądala na starszą od niego, ale nigdy jej chyba nie spotkał, albo po prostu nie została w jego pamięci, no cóż. Pewnie kończyła Hogwart jak krukon był jeszcze smarkiem, ale co by tutaj w ten czas robiła? Mniejsza z tym. Najważniejsze, że dotarł to się teraz tak na prawdę liczyło najbardziej.
- Dlaczego mówisz do mnie gej? Ja cholera nim nie jestem! - warknął do niego, ale oczywiście w żartach. Jakoś nie miał zamiaru go urazić, chociaż Dominick sam do końca nie był pewien orientacji puchona, jakoś nigdy o tym głębiej nie rozmawiali, a i po co krukonowi wiedzieć takie istotne w życiu Gabriela sprawy.