To wcale nie tak, że jakoś koniecznie szukała pracy. Była samowystarczalna, a pieniądze to coś, co zawsze da się jakoś zorganizować. Tyle że trzeba było opłacić mieszkanie i tak dalej, to może i by nie pogardziła. Tylko żeby było jasne - nikt jej łaski nie robi, że daje jej robotę.
Przechodziła akurat Nokturnem, leniwie rozglądając się na boki. Nic ciekawego. Aż w pewnym momencie jej wzrok przykuła witryna, której wcześniej nie zauważyła. The Coffin House? No, no, brzmi ciekawie... A jeszcze na drzwiach wisiała karteczka, że szukają pracowników. No i dobrze. Zrobi im tę łaskę i podejmie tę pracę.
Zdjęła kartkę z drzwi i pewnym krokiem weszła do środka. Położyła to prowizoryczne ogłoszenie na ladzie i zadzwoniła dzwoneczkiem. No nie, jeszcze każą jej na siebie czekać? Nie zapowiada się zbyt dobrze. Plus był taki, że wnętrze wyglądało zachęcająco. Te wszystkie przedmioty pozwalające na zrobienie innym krzywdy... No jak stworzone właśnie dla niej. Dlatego właśnie musiała tu pracować. Musiała i już. Bo tak postanowiła.
Kiedy pojawił się właściciel, nawet się nie odezwał, żeby się przywitać czy co tam normalni, kulturalni ludzie robią. Czemu jej nie zaproponował kupna czegoś? Trumny jakiejś co najmniej. Od tego tu chyba był, tak? Ale może po prostu wiedział, że nie jest tu, by wydać pieniądze, a raczej by zaoferować swoje usługi. Zlustrował ją więc od góry do dołu i z miejsca zaczął zadawać pytania, dotyczące przeznaczenia i pochodzenia przedmiotów ze sklepu. Eris wiedziała co nieco, bo od dawna się tym interesowała. Była więc w stanie odpowiedzieć z grubsza na postawione pytania. Patrzyła tylko na mężczyznę z pewnym zaciekawieniem, jakby nie była pewna, czego właściwie się spodziewać. W końcu właściciel odwrócił się i poszedł w stronę drzwi na zaplecze. Lynch stała i patrzyła na niego, zdziwiona. I co, zadał jej kilka pytań i poszedł? No na Merlina, co się z tymi ludźmi dzieje! Wtedy mężczyzna odwrócił się na progu i rzucił:
- Zaczyna pani jutro - po czym zniknął na zapleczu. Też dobrze. Wyglądało na to, że ma pracę, choć użeranie się z tym dziwnym facecikiem prawdopodobnie będzie męczące. Eris postanowiła, że będzie odkładać część pensji, żeby któregoś pięknego dnia wykupić ten grajdołek i być sama sobie szefem. A co.

Drzwi sklepu otworzyły się z hukiem, a do środka wkroczyła wysoka postać odziana w białą koszulkę na ramiączkach, czarne jeansy oraz szary płaszcz. Mężczyzna wyglądał dokładnie tak jak mogła by sobie wymarzyć kobieta. Zaczesany włosy wydawały się nie mieć prawa drgnąć, a nieskazitelna twarz wyglądała na wyciągniętą wprost z podrasowanych zdjęć. Jednak oblicze tego człowieka zdecydowanie przeczyło temu, kim był naprawdę. Zaraz za nim wszedł drugi jegomość, nieco zdezorientowany metodami jakie stosuje jego wyżej postawiony kolega. Krótkie machnięcie różdżki wsunęło wszystkie krzesła pod stoły, a drzwi zamknęły się z hukiem. Zapadła cisza, która trwała jakiś czas nim mężczyzna raczył się odezwać.
-Eris Lorelei Lynch, urodzona 13.04.1984 roku w Nowym Jorku, obecnie zamieszkała w Londynie, przy ulicy Śmiertelnego Nokturnu, używana różdżka to kasztan z piórem żmijoptaka o długości ośmiu i pół cala i tak dalej dopełniając nie wszystkich formalności. Bo panno Lynch tak się składa, że ja nazywam się Precjusz Growlly i formalności mam generalnie, głęboko gdzieś. – jego ton był połączeniem doświadczenia, obojętności i agresji. Nie wydawał się być jednym z tych aurorów, którzy podążają wyznaczoną przez ministerstwo ścieżką. Samo nazwisko podpowiadało już kto właśnie zawitał na Nokturn. Pod szyldem Growlly kryły się kontrowersje, brudna robota i dyskusyjne metody. Mężczyzna stał teraz wpatrując się w swoją "ofiarę". Pewnie gdyby spotkał się z nią w innej sprawie niż przesłuchanie, to czuł by się zakłopotany, ale nie teraz. Kolejne machnięcie różdżką i jedno z krzeseł zdzieliło drugiego z mężczyzn tak, że siedział teraz upocony ze stresu nadal nic nie mówiąc.
-A to spocone prosie to Asmodeus Dorhny, nasz nowy nabytek! – krzyknął wyraźnie rozbawiony, a chłopak kiwnął jedynie głową i czekał na dalsze rozkazy. Precjusz podszedł powoli do lady i ukłonił się delikatnie. Nieco ironiczne zagranie, ale nigdy nie silił się na przesadne uprzejmości, taki ot prostak z wyboru.
-Panno Lynch, przybywam tutaj bo mamy do pogadania i mimo, że miała już pani przyjemność gościć u nas w ministerstwie, to tym razem pozbawię panią tego wątpliwego przywileju. Zostaniemy tutaj, bo lubię takie ponure miejsca. To jak to było ostatnim razem? Zabili mało sympatycznego tatusia, pani miała powody ku temu i mizerne alibi, ale jakoś przeszło? Siostra troszkę namieszała? Jakoś tak? Bo widzi pani tak się składa, że od tamtego czasu bacznie Was obserwujemy i nie umknęło nam burzliwe spotkanie w kawiarni. No i jak to przystało na porządnych stróży pokoju – jesteśmy! Ja i spocone prosie! Niedługo mu przejdzie. – Growlly odepchnął się i zaczął chodzić po dość uroczym jak na jego standardy miejscu. Lubił nokturn, bo mógł tu trafić na ludzi, których likwidował, ale też dlatego bo to źródło nieskończonych informacji.
-Zapraszam bliżej! – rzucił krótko, a krzesło podjechało ku Eris zachęcając ją do usadzenia się wygodnie.
-To jak? Opowie mi pani o tym spotkaniu? Jeśli nie pani, to może siostrzyczka? A może ostatecznie obie skleicie coś ciekawego? Być może ostatnie spotkanie w ministerstwie było dla pani  szybkie, miłe i przyjemne, ale tym razem nie spotyka się pani z Ronaldem Raeganem. Tym razem, zasady gry nie będą miały nic wspólnego z powszechnie znanym fairplay. – mężczyzna kucnął i wydał z siebie serię paskudnych syków. Chwilę później do pomieszczenia wpełzł powoli olbrzymi wąż, który usytuował się przy Eris i położył ciężki łeb na deskach.
-Prosiaku, zaciąg żaluzje. Zaczynamy grę w ciemno.

Siedziała na zapleczu, przeglądając dzisiejszą gazetę, kiedy drzwi do jej sklepu otworzyły się, jakby ktoś za wszelką cenę chciał je wyłamać. Westchnęła, mając świadomość, że młody sprzedawca, który intensywnie się ostatnio przyuczał, nie poradzi sobie z kimś, kto prezentuje taki poziom. Odłożyła gazetę, wstała i przeszła do właściwej części sklepu. Zmierzyła aurora spojrzeniem pełnym politowania, kiedy tak machał różdżką, przesuwając rzeczy w ramach absurdalnego pokazu... Ciężko powiedzieć czego. Prezencję mężczyzny chętnie by wyśmiała, gdyby nie uznała, że nie jest wart takiego zachodu. Uważała jednak za śmieszną ilość dziwnych specyfików, jakie błyszczały w jego sztucznie wygładzonych włosach i koszulkę na ramiączkach, która totalnie nie pasowała do całej tej kreacji. Kreacji buca, ot co.
Przewróciła oczami, słuchając tego paplania w ramach wstępu.
- Panie... Growlly, tak? Nie wie pan, że data urodzenia kobiety nie jest czymś, co się wywrzaskuje na pół ulicy, bo to niegrzeczne? Chociaż trudno oczekiwać dobrych manier od kogoś, kto nie potrafi się przywitać i wchodzi do porządnego sklepu jak do jakiejś speluny.
Obserwowała tego niedorzecznego człowieka i wprost nie mogła wyjść z podziwu. Naprawdę zatrudniają takich ludzi w ministerstwie? Kto by pomyślał... To już ona, jako dziecko ulicy, miała w sobie więcej ogłady i wyczucia. Cóż, niektórzy najwyraźniej po prostu rodzą się z wygładzonymi fałdami na mózgu.
- Proszę pana, ja się nie lubię powtarzać, ale skoro tak pan nalega, to proszę bardzo - nie zabiłam mojego ojca. I, jeśli mnie pamięć nie myli, spotkanie z moją siostrą nie tylko nie jest pańską sprawą, ale też przebiegło w sposób wyjątkowo spokojny. Może pan przesłuchać wszystkich, którzy byli wtedy w Dziurawym Kotle i nie znajdzie pan żadnego punktu zaczepienia.
Krzesło, które podjechało pod jej nogi, zignorowała. Zaczynała być zła, a ten dzień zapowiadał się tak pięknie! A już kiedy pojawił się wąż, aż zabrakło jej słów. No co za prostak!
- Panie Growlly, widzi pan, różnica między przesłuchaniem w ministerstwie a w moim sklepie jest taka, że tutaj nie jest pan u siebie. I to nie pan dyktuje warunki - w tym miejscu uśmiechnęła się, obserwując, jak przydupas Growlly'ego prawie traci palce przez żaluzje, które absolutnie nie miały ochoty być zaciągnięte. A może to kwestia tego, kto je zaciągał.
Wyciągnęła różdżkę i wycelowała nią w drzwi ponad ramieniem aurora, po czym otworzyła je na całą szerokość. Skoro mężczyzna był taki pewny siebie, to odrobina dodatkowego światła mu nie powinna zrobić różnicy. Następny na celowniku jej różdżki znalazł się wąż.
- Proszę go zabrać, panie Growlly, albo sama go wyprowadzę. Nie widział pan tabliczki przed wejściem, że nie wolno wprowadzać zwierząt?

Rzut na krzyż

Kto by się spodziewał tego, że tak bardzo zaprzyjaźni się z Felinusem? I to do tego stopnia, że poza sesjami naukowymi urządzali sobie także wypady do Londynu. Do magicznej dzielnicy. Na Nokturn. Bo w końcu czemu nie. Może znajdą tam jakieś bransoletki przyjaźni, które będą mogli sobie razem nosić, chodząc za rączkę?
Nie. Z pewnością tak nie będzie. Spojrzała jedynie na Puchona, który pomagał jej momentami w zakupach, których dokonywali po tym jak ten wprowadził ich na Śmiertelny Nokturn i skierował do jednego ze sklepów. Niestety nie mieli w nim krzyży dilys i kazali jej wrócić za tydzień. Jednak Strauss nie zamierzała wychodzić ze sklepu z pustymi rękami. Dlatego też postanowiła zainwestować w tablicę Quija, która mogłaby jej się przydać w przyszłości... jakby nagle zechciała gadać z duchami. Skinęła jeszcze na Felinusa głową, dając mu znać, że wychodzą po czym skierowała się do drzwi, by razem z chłopakiem przejść do kolejnego lokalu.

z|t