Słyszał o tej restauracji, ludzie mówili, że było to bardzo ładne i naprawdę mu je proponowano. Adrien osobiście nie przepada za tego typu restauracjami, ale umówił się tutaj z Nadią, szczerze powiedziawszy to chciał z nią dzisiaj poważnie porozmawiać, sam nie wiedział czy dobrze robi, czy Nadia się już nie rozmyśliła, ale miał nadzieję że nie. Zobaczymy. Trochę obawiał się tego spotkania, ale cóż. W końcu musiał się przełamać, co prawda ostatnio nieco sobie dziewczynę odpuścił, a raczej ich spotkania, ale nie chciał się narzucać zresztą idzie do ostatniej klasy musiała oceny poprawiać, a Adrien nie chciał się narzucać. Szczerze powiedziawszy powiedział Kath bo akurat ją spotkał gdzieś po drodze, ażeby przekazała Nadii, że będzie tutaj czekać na nią. Nie dostał potwierdzenia, więc możliwe, że przyszedł tutaj na marne, ale może krukonka jednak coś tam do niego czuje i nie zrobi sobie z niego żartów. Zresztą nie miał i tak co robić, więc mógł się przejść, chociażby żeby zwiedzić te miejsca.

Wolnym korkiem zmierzała w stronę restauracji Malaya. Kilka minut temu odwiedziła ją Kath i powiedziała, że Adrien tam na nią czeka. Nie do końca była pewna czy siostra nie robi sobie z niej żartów, nie byłoby to zresztą pierwszy raz. Mimo to postanowiła pójść i przekonać się, bo może tym razem Kath mówi prawdę? Zresztą nawet jeśli nie, to przynajmniej idzie do miejsca, gdzie może spróbować tradycyjne indyjskie dania!
Poza tym dawno nie widziała Adriena. Oddalili się od siebie, chociaż czy oni kiedykolwiek byli blisko? Właśnie. On nie zabiegał o spotkania, ona sama nie miała zamiaru tego robić. Skupiła się na nauce, zbliżał się koniec roku, wolała porządnie przygotować się do testów niż myśleć o nim. Oczywiście nie wyzbyła się go z głowy, ale ukryła w tych odmętach swojego umysłu, do których raczej nie wracała, a przynajmniej starała się nie wracać.
Pchnęła drzwi do restauracji i rozejrzała się. Adrien jednak był, Kath nie kłamała, a kelnerzy roznosili dania, które zdecydowanie nie wyglądały na europejskie. Nieśpiesznie ruszyła w stronę Ślizgona.
- Witaj – przywitała się. – Podobno chciałeś się ze mną spotkać – odparła spoglądając na niego. Nie usiadła, stała i czekała. Zawsze mogła zrobić „w tył zwrot” i wrócić do siebie na łódź. Kuszące zapachy nie zatrzymałyby ją, a stając łatwiej byłoby jej odejść.

Adrien niekoniecznie lubi takie miejsca, ale skoro zaprasza dziewczynę to nie zaprosi ją na ścieżkę leśną, prawda? Wolał ażeby Nadia widziała go bardziej optymistycznie. Po prostu nie wyglądałoby to poważnie, zresztą nawet nie był pewny, czy Nadia przyszlaby jakby Kath powiedziała jej, że czeka na nią w lesie. Co ona by sobie pomyślała? Pewnie, że chce ją wykorzystać i tyle. Chociaż miał nadzieję, że nie miala o nim takiego zdania, co prawda Adrien wcześniej właśnie taki był, ale ludzie potrafią się zmienić nawet taki drań jakim jest Adrien. Być może to przez to, że jest starszy i przez to chyba był bardziej mądrzejszy. Zresztą każdy z wiekiem robi się mądrzejszy, przeżył już trochę na tym świecie i swoje się wyszumiał. W końcu każdy młody chłopak jest głupi, a potem dopiero przychodzi po rozum.
Żałował, że się z nią nie spotykał, ale wiadomo miał parę spraw do załatwienia. Będzie musiał się rozejrzeć za swoim mieszkaniem. Nie miał zamiaru wracać na wakacje do swoich rodziców, o na pewno nie. Nie wiem co z Gabi, bo nie chciał zostawiać jej samej z tymi ludźmi, ale jeżeli nic nie znajdzie i on będzie musiał wracać do Niemiec jak nie będzie miał innego wyjścia.
- Cześć Nadia, proszę usiądź. - spojrzał na nią błagalnym wzrokiem. Była na niego zła? Nie chciał jej przeszkadzać w nauce, ona jest dopiero w siódmej klasie musi się uczyć, Adrien za rok kończy studia i zaczyna dorosłe życie, bez szkoły.
- Przepraszam, że nie dawałem znaku życia, ale byłem w Niemczech. - powiedział. Nie kłamał, nawet Gabriela nie wiedziala o tym, że był u rodziców. Zrobił im awanturę, Ci jednak trochę oprzytomnieli i chcieli go przekabacić na swoją stronę, ale na szczęście im się nie udało. Adriena łatwo jest przekonać, ale jeśli Adrien ma do kogoś szacunek, a do nich już go nie ma, bo wcześniej byli dla niego autorytetem.

Spacer po leśnej ścieżce zdecydowanie wydałby się Nadii podejrzany i byłoby duże prawdopodobieństwo, że po prostu by się nie pojawiła. Gdyby wysłał jej list, albo chociaż sam pofatygowałby się i ją zaprosił, ale nie, on wybrał opcję z zaproszeniem przez kogoś. I to jeszcze przez Kath! Znał ją, wiedział jaka jest i znał również Nadię, która znała Kath. Pokręcone tłumaczenie, ale każdy kto zna Kath, wie że trzeba na nią uważać i jej pomysły. Ale dobra, zaprosił ją tylko do restauracji, tam bywa mnóstwo ludzi, więc atak znienacka odpada. Mimo to brak różdżki byłby oznaką niewyobrażalnej głupoty Nadii, dlatego też wzięła ją na spotkanie.
Ona również się z nim nie kontaktowała, a przecież napisanie głupiego listu nie zajmowało przecież aż tak wiele czasu, prawda? Ale nie mamy zmieniacza czasu, więc niczego już nie da się cofnąć. Trzeba iść dalej, wyjaśnić wszystko i zobaczyć co przyniesie następny dzień.
Przez parę sekund rozważała wyjście i uniknięcie rozmowy z Adrienem, ale trzeba zachować się dojrzale, wsiąść byka za rogu i tak dalej. Skinęła więc głową i usiadła naprzeciw chłopaka. Ciągle starała się patrzeć mu prosto w oczy i czekała.
Na wzmiankę o wyjeździe chłopaka uniosła lekko brew. Do Niemiec? Po co, dlaczego? Zdecydowanie mało o nim wiedziała. Chciała żeby jej to wyjaśnił, ale nie zamierzała pytać. To była jego sprawa.
- Nie musisz przepraszać – odparła spokojnie. – Ja też się nie odzywałam, ale nie zamierzam cie za to przepraszać – wyjaśniła. No bo co? Mieliby się teraz przepraszać, a potem radośnie wziąć się za ręce i w podskokach ruszyć w stronę zachodzącego słońca? Odpowiedź brzmi nie.

Wiedział, że to że przez kogoś umówił się z nią w tym miejscu było dziwne, naprawdę chciał się z nią spotkać i dopiero wtedy zaprosić ją gdziekolwiek na kawę, piwo czy cokolwiek innego, ale gdzie on mial jej szukać. W Hogwarcie chociaż połaziłby i pewnie by ją w końcu gdzieś spotkał, a tutaj? Sam nie znał tych miejsc, nie miał czasu ani ochoty jak na razie łazić i zwiedzać tych miejsc. Szczerze powiedziawszy to nawet nie wiedział z kim dzieli łódkę. A pro po tych łódek były one naprawdę bardzo ciekawe i ślizgonowi podobało się to. Mieszkać sobie na pływającej łódce. Jedyne co mu się tu na razie nie podobało, to to, że w tak wielkich grupach mieszkają razem. Denerwowało go to, bo na prawdę gdy wieczorem wszyscy się zeszli to trochę tłoczno było. Mieszkał przecież z jej siostrą więc na pewno łatwiej mu było skontaktować się ze ślizgonką niżeli z krukonką. Pewnie by się poczuł trochę dziwnie jakby się dowiedział, że wzięła różdżkę tylko dlatego, że obawiała się spotkania z nim. Przecież nigdy nikomu żadnej krzywdy nie zrobił chyba, że na to zasłużył, a Nadia z pewnością na to nie zasługiwała.
Widział, że dziewczyna chciała wiedzieć po co wyjechał do Niemiec, a to nie była żadna tajemnica.
- Byłem u rodziców, pochodzę z Niemiec. Chcą zabrać na wakacje mnie i Gabrielę do siebie, ale nie wiem co na to powie Gabriela. Mamy z nimi mały spór, ja już tam nie wrócę, ale Gabriela chyba nie będzie miała wyjścia. - powiedział do niej i westchnął. A po co pojechał? Po prostu zaprosili go i powiedzieli, że to jest bardzo ważna sprawa, a tak na prawdę chodziło tylko i wyłącznie o to czy przyjadą na wakacje do domu, czyżby sumienie się w nich odezwało czy co?
- Mnie nie musisz przepraszać. - mruknął. Wcale tego nie oczekiwał.