Namida bez chwili wahania odwzajemnił uścisk. Ciało Simona było takie przyjemnie ciepłe...
- Nie wiem, jakiś wrodzony talent chyba. - zaśmiał się, chcąc chociaż trochę rozluźnić atmosferę. Nie chciał, żeby siedzieli w grobowej ciszy. Chociaż w tym przypadku, cisza nie była by zła. Bo przecież nie jest ona uciążliwa, kiedy dzieli się ją z odpowiednią osobą, prawda...? No, przynajmniej gdzieś tak kiedyś czytał.
- I pamiętaj. Wystarczy słowo, a ja się przy Tobie zjawię. - dodał jeszcze, przesuwając dłonią powoli po plecach Simona.

Simon zaśmiał się cicho. Czasem Namida rozbrajał go,co zdecydowanie się chwali. Generalnie był genialny...
-Jeszcze raz dziękuje-powiedizał cicho i wsadził dłonie,pod kurtkę Namidy,kładąc je na jego łopatkach. Dopiero teraz Simon odkrył w jak niezwykły sposób Nami pachnie. Chłopak pocałował ślizgona delikatnie w szyje,przysuwając go mocniej do siebie.

Po plecach Namidy, zaraz pod palcami Simona przeszły przyjemne dreszcze. Nie mógł uwierzyć, że tak dobrze jest mieć kogoś tak blisko... I to nie byle kogo! Sam położył dłonie na jego ramionach, przesuwając po nich palcami, jednocześnie mrucząc cicho od pocałunków. Mógłby tak spędzić dosłownie cały dzień, po prostu wpatrując się w tego zabójczo przystojnego faceta, ale przecież są jeszcze lekcje, i jedzenie, i ćwiczenia, i gra! Za dużo rzeczy, które rozpraszają, bo on wolałby się skupić na tym co tu, i teraz, stanowczo. To mu bardzo pochlebiało i chciał dużo więcej.
Odsunął się nieco, tylko po to, by podchwycić usta Simona w mocnym pocałunku, tym razem jednak nie pozwalając się zdominować. Z drugiej strony chciał sprawdzić, na ile może sobie pozwolić.

Oddech Simona przyśpieszył,serce zaczęło bić mocniej,a po ciele rozlało się ogólne ciepło. Gdy ślizgon obdarzył go pocałunkiem,chłopak ochoczo go odwzajemnił. Oparł się wygodnie o kanapę,a rekami zjechał tak nisko aby móc się dostać pod koszulkę Namidy. Momencik później jeździł już dłońmi po jego gładkiej skórze,zatracając się kompletnie w niezwykle miękkich i przyjemnych ustach.
Krukon doszedł do wniosku,że kolnym talentem Namidy jest całowanie,robił to naprawę cudowanie.

Nie odrywając się ani na sekundkę od ust Simona, Nami zdjął z siebie kurtkę, pozostając już w samej koszulce, pod którą były te boskie dłonie, za które wycałowałby chłopaka, gdyby właśnie tego w tym samym momencie nie robił.
Nie wiele myśląc, bo Namida słynął z tego, że w takich chwilach wybitnie nie myślał, usiadł okrakiem na kolanach Simona, starając się jednak za bardzo go nie obciążyć. W tej chwili ich twarze były na mniej więcej tej samej wysokości. Jedną dłonią objął jego szyje, drażniąc ją lekko paznokciami, drugą najpierw masował ramie krukona, by po chwili zjechać na klatkę piersiową, zupełnie bezwiednie przesuwając po niej dłonią.
W jego głowie panował totalny rozgardiasz. Przechodziło przez nią tysiąc myśli na sekundę, rozum rozważał każde za i przeciw, jakby nadal się obawiał, ale serce i tak robiło swoje.

Simon nadal całując Namidę, zabrał dłonie z jego pleców,wplatając je w włosy chłopaka. Jego pocałunki były coraz bardziej namiętne,nie do opanowania.
Po chwili jednak wyciągnął palce z włosów Namiego (których szerze mu zazdrościł) i przejechał dłonmi po jego ramionach i zatrzymał się na biodrach.
Simon właściwie myślał tylko o czułych ustach Namidy...a o tym co będzie pomyśli się później.

Czuł dosłownie, jak gorąco i te przyjemne prądy krążą po jego ciele rozrywając go od wewnątrz, i chociaż w pewnym sensie było to aż bolesne, to nie miał zamiaru przerywać, ani na chwilkę. Chciał tego faceta, i to jak najbardziej. I nic nie było go w stanie powstrzymać, nawet, gdyby do sali wpadła... no, Connie nawet! Albo jakiś nauczyciel, czy dyrektor! Miał to zwyczajnie gdzieś.
Nie chciał, żeby Simon myślał, że traktuj go jak dziewczynę, czy coś, bo w końcu wielu się wydawało, że w takim związku jeden służy za laskę, a tak przecież w ogóle nie było. Pozwalał mu na dotyk, samemu odwzajemniając się tym samym, pozwalając także w pocałunku co jakiś czas podominować. Przecież nie był jednym z tych, co tylko biorą.
Po kilku minutach, bardzo, bardzo powoli odsunął się nieco, przerywając, i równie wolno uchylając powieki, chcąc spojrzeć w te cudne, szare oczęta.
- Simon... - zaczął, niemalże szeptem. W końcu nie mógł zmącić tej cudnej ciszy... Chociaż właściwie, nie pogardził by cichymi dźwiękami gitary...

Simonem aż telepało z przyjemności.Każda komórka jego ciał była pod wpływem hormonów szczęścia. On nawet nie rozważał takiej opcji aby ktokolwiek mógł się pojawić. A z reszta nie myślał o tym jakoś mocno. Kto by pomyślał że można się przy kimś tak zatracić i zapomnieć o bożym świcie, jak widać można. Simon skrzyżował ręce na jego placach. Żałował że nami zakończył pocałunek,ale nie okazywał tego w żadne sposób;w końcu nie można mieć wszystkiego prawda?
-Tak...?-spojrzał w jego czekoladowe oczy z czułoscią.

- Masz naprawdę śliczne oczy. - powiedział, uśmiechając się rozczulony tym spojrzeniem. Nie mógł uwierzyć, że w ogóle jest taki kolor oczu. Widział już niebieskie, czy jakieś niebiesko zielone, ale... szary był taki niepowtarzalny.
- Mógłbym w nie patrzeć godzinami, ale nie chcę wyjść na próżnego, że przyglądam się tak naprawdę mojemu własnemu odbiciu, ktoś już kiedyś mi tak zarzucił. - rozgadał się, ale kiedy to sobie przypomniał, strasznie go to rozbawiło. No, ale co mógł poradzić na to, ze był przystojny! No, ale nie tylko on... Simon też, i to cholernie. I równie cholernie mocno go kręcił, właściwie pod każdym względem. Nawet ta blizna go nie szpeciła... Chociaż od razu pomyślał o swojej twarzy, która teraz nie należała do najpiękniejszych... No, ale co tam! Wyglądało na to, że Simonowi to nie przeszkadza.

Simon nawet zapomniał jakiego koloru ma oczy. Uśmiechnął się szczerze:
-Dzięki...-podniósł jedną dłoń i przejechał palcem,pod okiem Namidy wpatrując się w jego oczy. Mimo iż były brązowe,często spotykane,krukon je uwielbiał...
-Oczy to podobno zwierciadła duszy,nigdy nie myślałem aby korzystać z nich jako lusterka-uśmiechnął się. Simona bardziej kręciła w Namidzie jego pasje,po uczucie humoru i tego typu sprawy. Chociaż ostatnio tez zaczął się mu przyglądać pod względem wyglądu(co robił raczej rzadko) i uznał ze Nami jest przystojny...strasznieee.

Nami zaśmiał się cicho, szybko jednak na nowo poważniejąc, chociaż lekki uśmiech nadal błąkał się na jego wargach. Zastanawiał się, na ile będzie mógł sobie pozwolić, co by Simon go nie odepchnął, czy nie kazał mu przerwać. A co tu ukrywać, Namida był zdolny do wielu rzeczy. No, może nie do wszystkiego... Jednak było coś, co go stopowało...
Popchnął Simona, by położył się na kanapie, a jego głowa miękko wylądowała na mięciutkiej poduszce. W końcu wygoda przede wszystkim. Pochylił się, składając na jego ustach czuły pocałunek, za chwilę jednak przenosząc się na szyje, całując ją i podgryzając co rusz. Nie tak, by zostawić ślad, chociaż i na to by się pokusił.
- Na co masz ochotę? - spytał jak gdyby nigdy nic, tylko na moment przerywając czynność, a już po chwili pomagając Simonowi ściągać jego koszulkę.

Simon naprawdę podniecony czekał na dalszy tok wydarzeń. Dreszcze przechodziły przez jego ciało,gdy Nami go całował.:
- Na co masz ochotę? dosłyszał głos chłopaka,a chwile potem został pozbawiony koszulki. Złapał Namide za koszulkę na wysokości serca i przyciągnął mocno do siebie,obdarowując go namiętnym,godnym pozazdroszczenia pocałunkiem. Chłopak szybko uporał się z koszulką Namidy,która wylądowała gdzieś w kącie tęczowego pokoju.
Zanim się zorientował,przysunął Namiego do siebie tak blisko,że tamten na nim leżał,a krukon obdarowywał go namiętnymi pocałunkami,a jego ręce wędrujące po całym ciele Azjaty,wylądowały pod jego spodnimi na pośladkach.
Pocałunek naszego krukona stawał się coraz bardziej zachłanny i namiętny...

Taka odpowiedź jak najbardziej mu pasowała. Stanowcza i zapierająca dech w piersiach. Dosłownie. Nawet nie zauważył, kiedy sam pozostał bez bluzki i ten fakt bynajmniej go nie zniechęcił. W końcu miał świetne ciało i nie miał się czego wstydzić. Simon zresztą też, co wywnioskował poprzez dotyk, kiedy jego dłoń dosłownie sunęła po całej jego klatce piersiowej, ramionach i brzuchu. Drugą dłonią podpierał się tuż obok głowy Simona, nie chcąc go zbyt mocno obciążyć, jednak ten jedna widocznie się tym nie przejmował, przyciągając go jeszcze bliżej.
I wszystko pewnie byłoby cacy, gdyby nie to, że kiedy tylko dłonie Simona zjechały tak nisko, z gardła Namidy wyrwał się niekontrolowany jęk połączy z piskiem, co wyszło dosyć dziwnie, szczególnie, że większość dźwięku została stłumiona przez pocałunek. Oderwał się od ust krukona, natychmiast chowając twarz w jego szyi. Było mu strasznie głupio, że taka sytuacja miała miejsce, chociaż przecież tego właśnie chciał...
Namida był w wielu związkach... Zawsze twierdził, że miłość albo na całe życie, albo na jedną noc... Tylko, że ta "noc" to było raczej mocna przenośnia w jego wypadku. Nigdy z nikim żadnej nie spędził, właściwie przez dłuższy czas nawet pozostawał wysoce nieuświadomiony, nawet kiedy sam określił już swoje preferencje. Jasne, całował się, nawet dużo, można by powiedzieć, ale jeszcze nigdy, z nikim...
- Przepraszam. - szepnął, jeszcze się nie podnosząc. Obawiał się, że będzie cały czerwony z zażenowania, czy coś. W końcu jednak musiał, i kiedy już patrzył Simonowi w oczy, uśmiechnął się lekko - To było dziwne, przepraszam...

Simon całował Namidę...aż nagle go usłyszał. Zaprzestał pocałunku,a ręce szybo wróciły na jego plecy. Był zły na siebie że tak bardzo się pospieszył,i najwidoczniej przestraszył go albo coś..
-Nie to ja przepraszam...-pocałował go delikatnie w ramię-poniosło mnie...-Kurcze ale mu było głupio. Wszystko zepsuł!! A było tak pięknie...
Bezwiednie jeździł jedną dłonią po plechach ślizgona,a druga włożył sobie pod głowę patrząc w jego oczy. Chciał coś z nich wyczytać,dowiedzieć się co poszło nie tak...A może ślizgon sam mu powie?

- Nie, nie, nie, to nie o to chodzi. - powiedział szybko, czując się winny. Było tak dobrze, cudownie wręcz, a jego dziwaczność musiała wszystko zepsuć.
- To w ogóle nie chodzi o Ciebie, serio. Ja jestem taki beznadziejny generalnie... Ja po prostu... - zająknął się. Nie wiedział, jak to ująć, żeby nie wyjść na idiotę. Niby był takim Casanovą, a tak naprawdę, to był raczej jak cnotliwy chłopiec z dobrego domu...
- Po prostu jakoś tak się złożyło... że nie miałem za bardzo nigdy okazji być z kimkolwiek... Tak blisko. I to mnie po prostu nieco, uhm... zaskoczyło. - mówił wymijająco... No bo jakby to zabrzmiało, gdyby zwyczajnie i wprost powiedział mu, że jest prawiczkiem?! No komicznie po prostu! Więc wolał już owijać w bawełnę i nie skompromitować się do końca.
- I to wcale nie znaczy, że z Tobą jest coś nie tak, czy ze mną, po prostu... Nie miałem ani okazji, ani odpowiedniej osoby i.. i.. - paplał, prawdopodobnie zupełnie bez sensu. - To nie tak, że nie jestem dobry! Na pewno jestem! Ale... nikt się jeszcze o tym nie przekonał po prostu. I wiesz, gdybyś chciał, to ja zawsze, to znaczy... To znaczy, nie jest tak, że ja z każdym! Tylko z Tobą! I ja... - zaciął się już kompletnie, z każdym kolejnym zdaniem odwracając wzrok jeszcze bardziej, czując jak się musi strasznie kompromitować w oczach Simona.
- Przepraszam. - powiedział ww końcu. - W ogóle,... może zapomnijmy po prostu, że cokolwiek mówiłem i... wróćmy do tego, co robiliśmy...

Z dosyć nieskładnej wypowiedzi chłopka,Simon zrozumiał jedno;Namida nigdy tego nie robił,i najwidoczniej bardzo się tego wstydził. Simon dobrze pamiętał,gdy on miał o tym mówić. Kiedyś na podwórku,pół roku przed wyjechaniem do Hogwartu,zaczepiła go dziewczynka,w jego wieku,może trochę starsza,i zapytała go czy już to robił. Simona kompletnie zatkało i zapytał "Ale co robił?"Na co ona go wyśmiała i powiedziała żebym się zapytał ojca. Ale chłopak wiedział po minie dziewczyny ze nie powinien o to pytać ojca,lecz zaraz po powrocie do domu,wziął wszytki czasopisma dla dziewcząt Natalii i zaczął je wertować aby dowiedzieć się tego i tamtego. Gdy znalazł to czego szukał,z rumieńcami na twarzy odłożył gazetę i poszedł do swojego pokoju pograć na gitarze...
Ale wróćmy do teraźniejszości.
Gdy ślizgon skończył swoją jakże nieskładną wypowiedź, odwrócił wzrok widocznie skrępowany,Simon złapał go delikatnie za podbródek i zmusił do spojrzenia w oczy:
-Nami-mówił ciepłym łagodnym głosem-ja też wiele rzeczy przeżywam tu z Tobą pierwszy raz w moim życiu. I ja też nigdy tego...no wiesz-wywrócił teatralnie oczami-Nie bój się,bo naprawdę...nie masz się czego bać.Obiecuje ze cie nie zjem,no przynajmniej nie w całości,ewentualnie będę kąsać kawałek po kawałku delektują cię twoim wspaniałym smakiem-ostatnie zdanie powiedział aby rozładować atmosfer,która zrobiła się napięta jak struna...a tego zdecydowanie krukon nie chciał. Simon uśmiechnął

To, co mówił Simon z jednej strony naprawdę podniosło go na duchu. W końcu miał racje, dla niego to też musiało być... ekscytujące i ciekawe, jednocześnie. Z drugiej jednak strony, słowa chłopaka go zawstydziły... Tak pozytywnie, właściwie.
- Mrrr... - zamruczał, nieco rozluźniony. - I właściwie... nie miałbym nic przeciwko. - dodał, całkiem szczerze.
Cóż, przeżył już tyle w swoim życiu, i na dodatek... był tu teraz, z Simonem, że wręcz nie wypadało teraz przerywać. A nawet jeśli, to nie chciał. Było mu zbyt dobrze w ramionach tego chłopaka, że nie mógłby tak teraz odejść.
- I nie boję się. Po prostu... zaskoczyłeś mnie. - próbował się wytłumaczyć, chociaż teraz to było nie ważne. Pochylił się całując go delikatnie, niesamowicie czule. Dłonią przesuwał wzdłuż jego boku, dochodząc tak do krawędzi spodni, aż wsunął palce za jedną ze szlufek.

Simon uśmiechnął się tryumfalnie. Udało się rozładować atmosferę a to najważniejsze.Nami się wyluzował,i robił coś co zdecydowanie podnosiło tętno Simona...zamruczał!:
-Dla Ciebie wszytko- Patrzył w oczy jego jak zaczarowany...nawet parę butelek Ognistej tak na niego nie działały,jak teoczy.
-Już...-nie dał rady dokończyć,ślizgon zamknął mu usta czułym pocałunkiem. Chłopak odpłynął.
Odpowiedział na pocałunek,równie czule,jedna ręką obejmują go kawałek od pasa,a druga przyłożył do jego twarzy,głaszcząc mimowolnie kciukiem jego skroń...Kto by pomyślał że tyle przyjemności może sprawić jedne pocałunek...

To, co powiedział Simon, było tak urocze, że w oczku zakręciła się aż łezka wzruszenia. Jednak nie pozwolił sobie na to, ani na to, aby Simon dokończył, cokolwiek chciał powiedzieć.
W pocałunku starał się być delikatny, jednak z każdą kolejna chwilą emocje zaczynały przejmować nad nim kontrolę. Wsunął język między wargi Simona, kolczykiem lekko je drażniąc. Sam nie wiedział, dlaczego, ale lubił to robić.
Mruczał przy każdej, najmniejszej choćby pieszczocie,wiercąc się na udach chłopaka, czując, że ciężko mu usiedzieć w jednym miejscu z podekscytowania.

Simon błogosławił los,za to że dał Namidzie pomysł aby przekuć język! Ślizgon drażniąc,jego wargi,wprowadzał go w stan podniecenia absolutnego! Och...
Simon,przyciągnął chłopaka bliżej do siebie (o ile to w ogóle możliwe) całując bez opamiętania.Chyba nikt nigdy nie doprowadzał go do takiego szaleństwa,do takiego stanu...
Krukon,wplótł jedna nogę między nogi Namiego,a jedna dłonią zjechał ponownie na jego pośladki,po czym zabrał z nich dłoń kładąc ją pół cm wyżej.

Czuł, jak wszystko w nim buzuje w podniecenia, i że za chwilę chyba naprawdę straci kontrolę całkowicie, a przecież tego nie chciał. Jeśli już miał coś zrobić głupiego, to lepiej, żeby nad sobą panował.
Ale nie panował... Oderwał się od ust Simona, przywierając własnymi do jego odkrytej szyi, przygryzając go lekko, schodząc co chwila nieco niżej, na obojczyk i klatkę piersiową, składając na niej nieco lżejsze pocałunki. Jednocześnie zaczął wykonywać lekkie ruchy biodrami, ocierając się o Simona, a czując jego dłonie ponownie na tym miejscu, już nie zareagował tak gwałtownie, a w duchu nawet żałował, że chłopak je wziął.

Krukon przymknął oczy,przygryzając lekko dolną wargę ,oddając się kompletnie rozkoszy.
Gdy nie zauważył żadnych niepokojących objawów jego wybryku,jego obie dłonie momentalnie zeszły pół cm w dół, co chwile zjeżdżały na uda,po czym znów wracały zataczając kręgi...A nasz bohater aż unosił się z podniecenia i rozkoszy...
Simon zaczął szeptać,bez ładu i składu po hiszpańsku,nie myśląc o niczym i o nikim,tylko o Namim...jedyną w miarę zrozumiałą rzecz jaką powiedział było usted es el mí,i w tych paru słowach zawarł wszystkie swoje uczucia...

... I chociaż Namida nie rozumiał ani słowa z szeptów Simona, miał to gdzieś. Po tym, w jaki sposób to mówił, wywnioskował, że nie może to być coś złego, to muszą być słowa pełne uczuć i tego wszystkiego, co w nich i między nimi było.
Zresztą, pewnie nawet jeśli znałby hiszpański, nie umiałby się skupić na tłumaczeniu. Całą jego uwagę zaabsorbowało to, co się teraz działo, i teraz dłonie Simona były dużo ważniejsze od tego, co mówił. Gdyby teraz coś czy ktoś miałby przerwać, Namida mógł przysiąc, że zabiłby i z czystym sumieniem wrócił do... czy mógł Simona nazwać "Kochankiem"? W końcu, nie byli w związki, ba, Namida nawet o tym jeszcze nie myślał w ten sposób, Krukon chyba także nie... I nie to, że Nami by nie chciał, ale... to już byłby zupełnie inny poziom wtajemniczenia.
Teraz jednak te wszystkie rozmyślania odeszły w niebyt. Jasne, były ważne, jednak lepiej było to odstawić na później. Ale teraz, bez udziału woli, ręka Namidy zaczęła powoli sunąć w dół, ku spodniom Simona, a kiedy już znalazła się na miejscu, został odpięty guzik. Póki co, Namida nie zrobił więcej, unosząc się do góry, i patrząc chłopakowi prosto w oczy. To był w sumie pierwszy raz, kiedy faktycznie patrzył na niego z góry...

Simon włożył dłonie do tylnich kieszeni spodni Namidy co jakiś czas unosząc i opuszczając i palce. Zapewne gdyby teraz zmierzyć temperaturę ciała krukona dobił by 40.
Chłopak,w końcu nie wiedział,co tak naprawdę czuje. Nie wiedział czy to jest miłość,czy zwykłe pożądanie,a może chęć spróbowania czegoś innego? Nie na pewno nie to ostanie. Takie uczucia ma się gdy chce się przejść na wegetarianizm albo coś w te mańkę. Na pewno nie w takiej sytuacji. Ale do rzeczy...
Krukon dobrze czuł,dłoń Namidy,każdy jej ruch..a potem te oczy. Utonął w nich totalnie. Zaśmiał się cicho,psujac cały efekt błogiej ciszy:
-No-ukazał szereg białych ząbków- w końcu możesz spojrzeć na mnie z góry-zachichotał. Kurcze ten jego wzrost jest czasem naprawdę wkurzający.

- Taaak. - sam także się zaśmiał To było trochę dziwne, ale całkiem fajne uczucie. Tak samo, jak czuć pod sobą tego faceta, i jego dłonie na ciele... Chciało się tylko więcej i więcej.
- Podoba mi się. Patrzenie na Ciebie z tej perspektywy. Jest tak... inaczej. - przez natłok wrażeń, ciężko mu było się wysłowić. Jednak cieszył się, że w taki sposób rozluźniali atmosferę, która aż ociekała napięciem przez to wszystko, co robili...

Simon zamilkł,słuchając bicia serca Namidy...Był taki żywy,taki ciepły.
Jakby wczoraj ktoś mu powiedział,że będzie leżał na kapnie w Tęczowym Pokoju,bez koszulki,i z rozpiętymi spodniami,drżąc z podniecenia,a na nim będzie leżał ślizgon w podobnym stanie,powiedziałby mu że zwariował i wysłał do św. Munga na oddział psychiatryczny.
A teraz czuł że każda komórka jego ciał pożąda Namidy,jego i tylko jego. Wszystko inne przestało być teraz ważne,tak naprawdę przestało być ważne już w podziemiach,po pierwszym pocałunku...
Chłopak patrzył w oczy ślizgona,z niewyobrażalną czułością i chyba nawet z miłością. Przyłożył swoją dużą dłoń do jego twarzy,kciukiem delikatnie przeszkadzając nad brwią ,robiąc to równie czule jak na niego patrzył...