Biuro Wyszukiwania i Oswajania Smoków

W tym biurze możesz się spodziewać, że będą wszelakie dokumenty o smokach oraz ich pobycie na całym świecie. To dobre miejsce, aby zakupić interaktywną mapę smoków - z nią ich poszukiwania będą łatwiejsze. Prowadzona jest tu także ewidencja tych stworzeń w Wielkiej Brytanii oraz znajdują się tu papiery o przyjętych i zatwierdzonych smokologach. Jeżeli chcesz do nich należeć, powinieneś udać się właśnie tu. Jednakże w przeciwieństwie do urzędników tego biura, twoja praca będzie na terenie polowej placówki Departamentu.

Interaktywna mapa - 80gRozliczeń dokonuj w tym temacie.

Fanny nie cierpiała Ministerstwa Magii.
Po pierwsze - było najbardziej nieprzytulnym i nudnym miejscem, jakie przychodziło do jej głowy. Po drugie - wszyscy gdzieś się spieszyli, potrącając tych mniej zdecydowanych i pewnych kierunku, w którym zmierzali. Po trzecie - po raz kolejny udało jej się zgubić.
Teoretycznie nie było to takie łatwe, ale Fanny miała talent do stwarzania wokół siebie chaosu i gubienia się w nim. Tak było również tym razem. Stała pośrodku Departamentu Wyszukiwania i Oswajania Smoków, czując, że lada chwila wybuchnie płaczem. Nikt nie potrafił dać jej jasnych wskazówek i niemal od godziny błądziła po całym Ministerstwie, przesiadając się tylko z jednej windy do drugiej, próbując znaleźć jakąś życzliwą duszę, która pomoże jej dotrzeć do miejsca przeznaczenia. Zdawkowe "drugie piętro, departament jakiśtam, do góry i w lewo" nie rozwiązywało problemu, a Fanny z coraz większą rozpaczą ściskała w palcach jadeitowego skarabeusza, spoczywającego między jej piersiami. Doszła do wniosku, że połączenie chińskiej magii, związanej z mocą jadeitu, i egipskiego skarabeusza da oszałamiające efekty. Co prawda, dopiero testowała właściwości nowego amuletu, ale wyglądało na to, że nie jest zbyt skuteczny. A przynajmniej nie w tej konkretnej chwili.
Dobrze, że zatrudniła w swoim sklepiku Setha - dzięki temu nie musiała zamykać interesu na te kilka godzin, kiedy będzie walczyła z biurokracją. Musiała złożyć jakieś papiery związane z prowadzeniem własnego przedsiębiorstwa. Ba, tłusta płomykówka, zaobrączkowana przez Ministerstwo, nawet przyniosła jej formularz. Teraz wystarczyło go złożyć w odpowiednim departamencie i odpowiednim okienku. Bułka z masłem, prawda?
Fanny dmuchnęła w niesforną jasną grzywkę, która chyba domagała się przycięcia, i zagryzła usta, starając się nie rozpłakać. Bolały ją nogi, była zła, zmęczona i bezradna. Nie rozumiała ludzi, którzy pracowali w tym molochu. W przypływie rozpaczy usiadła na podłodze, opierając się o ścianę i wbijając wzrok w sufit, pod którym śmigały papierowe samolociki. To było całkiem urocze i odrobinę poprawiło jej humor, mimo że cały czas czuła, że łzy pęcznieją pod powiekami i wystarczy jakakolwiek smutna myśl, by popłynęły po policzkach. Przycisnęła do siebie teczkę w kwiatki, do której schowała dokumenty, pociągnęła nosem i śledziła wzrokiem lot samolocików. Przecież nikt jej stąd nie przegoni. Odpocznie chwilę, weźmie się w garść i wyruszy w dalszą podróży po tym labiryncie.

Powrót do pracy okazał się horrendalnym rozczarowaniem. Oczekiwałam, że po moim wyjeździe szef od razu wyśle mnie w teren chcąc przetestować świeżo nabyte umiejętności. Nic bardziej mylnego - gdy starsi opiekunowie poszli w teren ja dostałam zadanie do wykonania w czterech ścianach - czyli zdanie raportów dotyczących mojej pracy w Rumunii. Byłam totalnie załamana - w Rumunii mimo młodości i braku doświadczenia traktowano mnie jako pełnoprawną pracownicę rezerwatu i badaczkę stworzeń, zaś tu czekało na mnie przeogromne rozczarowanie. Szef choć miły, wydawał mi się bardziej zdystansowany niż dotąd, nie miałam jednak wyboru i z żalem usiadłam do papierów - jedyne co mnie pocieszało to fakt, że w przeciwieństwie do moich współpracowników, którzy buszowali w terenie, ja przynajmniej nie musiałam gotować się w trzydziestostopniowym upale. Momentami w czasie pracy zaczynałam tęsknić za szkolnym wyjazdem, uświadomiłam sobie jednak, że wyjazd z hogwartczykami przyśpieszyłby konfrontację, której bardzo chciałam uniknąć. Potrzebowałam czasu.
W Rumunii odwykłam od papierkologii, gdyż była traktowana ona dość swobodnie. Mimo to nie chcąc podpadać już pierwszego dnia zaczęłam bardzo szczegółowo opisywać szczegóły mojej pracy na wyjeździe. Od samego patrzenia na papiery bolała mnie głowa, czułam jednak, że nie mam wyjścia i zaciskając zęby wypełniałam kolejne zwoje pergaminu. Szło mi zaskakująco sprawnie i udało mi się skończyć pracę przed czasem i po zaniesieniu wszystkich papierów do szefa poszłam na krótki lunch do bufetu.
Jakież było moje zdziwienie, gdy po powrocie do biura dostrzegłam, że mężczyzna stał przy moim biurku (czy też raczej przy przechodnich biurkach pracowników polowych). Jak się okazało był bardzo zadowolony ze zdanej przeze mnie relacji - byłam mocno zdziwiona, ale przyjęłam komplementy z uśmiechem, który rozszerzył się jeszcze bardziej, gdy szef powiadomił mnie o jednorazowej premii. Nie oszukujmy się - każdy, ale to każdy lubi dostać dodatkową gotówkę. Mimo fatalnego startu mogłam uznać mój powrót za całkiem znośny, ale mimo to obawiałam się najbliższych tygodni.

1,4

pracowniczy - luty

Prawdę mówiąc, Longwei czekał na wiadomość od szefostwa. Wiedział, że sytuacja, jaka zaistniała nie powinna być zignorowana przez ich Biuro i wierzył, że góra zaczęła ciągnąć za odpowiednie sznurki. Jednak spokój, jaki powoli zaczynał panować, był dla Huanga niepokojący. Również to, co odkrył w rezerwacie, nie powinno być zignorowane przez nikogo.
Trzymając w dłoni list od swojego szefa, Longwei przeniósł się do Ministerstwa, korzystając z proszku Fiuu. Nie wiedział, co tak naprawdę powinien czuć w związku z tym wezwaniem, gdyż nigdy nie rozumiał w pełni ludzkich intencji. Czuł się zdecydowanie lepiej pośród smoków, ale być może w obecnej sytuacji nie powinien on tym mówić głośno. Nie wiedział również, czego powinien spodziewać się po swoim szefie. Wciąż mierzyli się z nielegalną hodowlą, z której udało im się do tej pory wyratować dwa smoki, będące w naprawdę ciężkim stanie, a teraz jeszcze dochodziły trzy ataki.
Dotarł do odpowiedniej sali, na chwilę przed wyznaczoną godziną. Odczekał chwilę, a gdy tylko zegar wybił godzinę dziewiątą, wszedł do środka, zachowując pozorny spokój, choć nie przestawał analizować swojej sytuacji.
- Dzień dobry, stawiam się zgodnie z wezwaniem - przywitał się prosto, unosząc nieznacznie trzymany w dłoniach list, po czym zatrzymał się, czekając na dalsze wytyczne, czego od niego oczekiwano.

Blaze Hawthorn zasiadał na samym środku okrągłego stołu, który wyjątkowo został ustawiony w biurze Wyszukiwania i Oswajania Smoków. Chwilowo zniknęły stąd wszystkie biurka, a dokumenty, często w chaosie, zostały uporządkowane i odstawione na odpowiednie regały. Sala wyglądała w tym momencie jak przestrzeń konferencyjna i nie ma co ukrywać – dokładnie tak było. Za stołem zasiadali szefowie wszystkich biur Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami, ale nie tylko – znajdowały się tu również twarze, których z pewnością nie kojarzyłeś tak dobrze, a jeśli już, to doskonale wiedziałeś, że pracują na innych piętrach - byli to między innymi Helena Kirkby, szefowa Biura Bezpieczeństwa oraz Dean Cassidy, szef Biura Aurorów. Ponadto jedno z miejsc zajmował Ronan Shercliffe, głowa rodu i aktualny główny właściciel rezerwatu.
— Dzień dobry, panie Huang, proszę usiąść — Hawthorn wskazał Ci ostatnie wolne miejsce przy stole, naprzeciwko niego, a pomiędzy Shercliffem i Kirkby. Odczekał aż usiądziesz i cała uwaga znów zostanie skupiona na nim — Zanim zaczniemy, chciałem zaznaczyć, że wszystko, co zostanie powiedziane w tej sali jest poufne, niech więc nawet Pan nie myśli o tym, by komukolwiek opowiadać o tym, co Pan tu usłyszy, czy nawet powie — spojrzał na Ciebie wyczekująco, a kiedy uzyskał jakieś potwierdzenie, zerknął w rozłożone przed sobą notatki i nieco złagodniał, pozbywając się tego formalnego tonu, który wcale tak do końca do niego nie pasował.
— Niech Pan nam zatem opowie o swojej wizycie w rezerwacie w Dolinie Godryka i o tym, co Pan tam znalazł.

@Longwei Huang

Teoretycznie był uprzedzony, że na spotkanie zostali zwołani dyrektorzy biur Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami, ale i tak widok, jaki miał przed sobą nie był zbyt przyjemny. Czuł się tak, jakby przypadkiem wpadł w jakąś pułapkę, choć wciąż nie wiedział, czego się spodziewać. Posłusznie zajął miejsce za stołem, skupiając swoje spojrzenie na własnym szefie, zachowując wciąż spokój i uprzejmy uśmiech na twarzy. Nie zaskoczyły go kolejne słowa pana Hawthorna, choć poczuł się nieswojo. Zamierzał szczerze porozmawiać z Maxem, gdy tylko wróci do domu, a wyglądało na to, że będzie musiał milczeć, aby nie kłamać. Skinął więc głową na znak, że rozumiał i nie zamierza wynosić poza biuro poufnych informacji.
- W trakcie pożaru w sylwestra… mój partner miał wizję, dotyczącą rezerwatu i syreny. Chciałem to sprawdzić, więc ruszyłem na poszukiwania, a ponieważ wizja nie była wyraźna, nie zawiadomiłem nikogo więcej - zaczął opowiadać, starając się jak najmniej wspominać o Maxie, pamiętając jego niechęć. - Przy syrenim oczku wodnym dostrzegłem leżącą syrenę, ledwie oddychała. Miała na sobie rany, świadczące o tym, że uciekała i wyraźne obrażenia po ataku smoka, miejscami jej ogon był podpalony. Po opatrzeniu ran i wpuszczeniu do wody żyła - wymieniał spokojnie, spoglądając na końcu w stronę Ronana Shercliffe’a, aby mężczyzna miał pewność, że jedno ze stworzeń, nad którymi miał pieczę, przeżyło.
- Zastanawiałem się, czy mógł to być atak norweskiego kolczastego - dodał jeszcze, wracając spojrzeniem do swojego szefa.

Czy podobało Ci się to, czy nie, wzrok wszystkich obecnych w tej sali skupił się właśnie na Tobie. Część z nich była po prostu zainteresowana, a część przewiercała Cię spojrzeniem, jakby mieli nadzieję, że dzięki temu zaczną Ci czytać w myślach.
— Syreny, pegazy, nawet kilka niuchaczy — rozległ się podstarzały, niezwykle zmęczony i, cóż, załamany głos Schercliffe'a — rezerwat nie jest już bezpiecznym miejscem — dodał z goryczą i zamilknął, opuściwszy wzrok. Widać było po nim, że nie był politykiem ani urzędnikiem, cała reszta, choć atmosfera była wyraźnie cięższa i bardziej ponura, nie dała po sobie poznać, że coś może ich dręczyć.
— A więc to tak — zaczął Hawthorn po tym, jak skończył notować — obawiam się, Panie Huang, że jak najbardziej mógł to być atak norweskiego kolczastego. W ostatnich tygodniach... nie, miesiącach, odnotowaliśmy wzmożone migracje smoków. Latają z miejsca w miejsce, jakby czegoś szukały. Ale to nie wszystko.
Wyprostował się i nieco poprawił na swoim miejscu, opierając splecione dłonie o blat stołu. Patrzył prosto i tylko na Ciebie.
— Dostrzegamy zmiany w zachowaniu. Docierają do nas zgłoszenia dziesiątek hodowców. Nawet najlepiej oswojone osobniki potrafią wykazywać agresywne zachowania, nie da się przewidzieć, jaki będzie ich następny ruch. Dzikie jednostki opuściły swoje kryjówki i mnożą się na potęgę. Doszły nas słuchy o pierwszych atakach. — Zrobił krótką pauzę, poniekąd badając Twoją reakcję, a w pewnym sensie i dając Ci szansę wypowiedzieć się lub zadać pytanie. — Smocze jaja, sam pan wie jak rzadkie znalezisko, coraz częściej pojawiają się w miejscach dostępnych dla ludzi. Mam nadzieję, że rozumie Pan, z jak wielkim zagrożeniem się to wiąże? Niech Pan sobie tylko wyobrazi, że ktokolwiek weźmie je do domu i w końcu wykluje się z niego smok. To byłaby absolutna tragedia

Źle słuchało się słów Ronana Shercliffe’a, szczególnie przy ilości rannych stworzeń. Longwei podejrzewał, że część z wymienionych mogła zostać pożarta, jeśli tylko smoki były głodne. W takiej sytuacji nie dziwota, że rezerwat przestał być bezpiecznym schronieniem dla stworzeń. Jednak Huang nie spodziewał się do końca tego, co mówił jego własny szef.
Wpatrywał się w Blaze’a Hawthorne’a twarzą pozbawioną większego wyrazu, jednocześnie zastanawiając się, dlaczego dopiero teraz informowali o problemach w hodowlach smoków. Nie było to coś, co należało zataić, a przynajmniej nie przed opiekunami smoków, którzy mogli być bardziej pomocni. Jednocześnie niepokojące były informacje, o zmiennym zachowaniu. Smoki, jak każde stworzenie, nie ulegały podobnym huśtawkom nastrojów bez wyraźnego powodu.
- Pierwsze atak, jak pożar w Avalonie, czy później rezerwatu i atak na statek, na którym odbywał się bal sylwestrowy? Mówi pan, że podobnych ataków jest więcej? - zapytał, marszcząc ledwie widocznie brwi, starając się zrozumieć, dlaczego dyrektorzy biur mimo wszystko do tej pory milczeli. Z pewnością zakładali, że zdołają opanować sytuację, ale ta wymknęła im się spod kontroli. Kiedy Longwei zaczął podejrzewać, co może się za tym kryć, jego szef sam to powiedział. Jaja.
- Smoki nie składają jaj w przypadkowych miejscach, jeśli nie są do tego zmuszone. To brzmi, jakby coś, albo ktoś, płoszył te stworzenia z ich siedlisk, zmuszając do migracji. Albo jakby ich jaja były wykradane i porzucane w innych miejscach, żeby tylko wzbudzić panikę, żeby do podobnej tragedii doprowadzić - odezwał się, spoglądając w końcu samemu po pozostałych obecnych w sali osobach, starając się nie myśleć o tym, jakie możliwości badań zachowań smoków otwierały się przed tym, kto mógłby jajo znaleźć. Nie było wiadome, czy smoki po wykluciu się zapamiętują pierwszą osobę, którą zobaczą i czy po latach pamiętałyby czarodzieja. Z oczywistych względów nikt czegoś podobnego nie sprawdzał, a pomoc na wzgórzach w wykluwaniu się nowych osobników była czymś zupełnie innym. Tam pracą opiekunów był stały kontakt ze smokami, więc stworzenia przyzwyczajały się do nich. Huang starał się skupić na zagrożeniu, jakie powstawało z tego powodu.
- Byłoby dobrze, gdyby nie tylko czarodzieje bez wiedzy na temat magicznych stworzeń znaleźli jaja, ale również, żeby te nie zostały zniszczone - dodał, kiwając powoli głową. Należało znaleźć porzucone jaja i najlepiej - właściwych rodziców, co nie było już takie proste.

— Dla nas również nie jest to przejrzysta sytuacja — przyznał Blaze, wzdychając bezgłośnie. Dręczyło go poczucie winy, że posłuchał osób ponad nim, które nie miały pojęcia o tematach, w których podejmowali decyzję. Powinien był dawno temu poinformować swoich pracowników o tym, jaka jest sytuacja, ale Minister i kilka innych osób miało na ten temat inne zdanie. Do licha ciężkiego, to on był tu specjalistą w tej sprawie. Jak mógł do tego dopuścić? Zanim cokolwiek powiedział, spojrzał jednak na Helenę i zacisnął usta. Stąpał po cienkim lodzie, a pod jego powierzchnią znajdowała się degradacja lub bezrobocie. Musiał ufać nie tylko sercu, lecz przede wszystkim rozumowi. Na słowa mężczyzny pokiwał więc głową.
— Owszem, ma Pan oczywiście rację. Smoki są dla nas w tym momencie zagrożeniem, ale naszym obowiązkiem jest zadbać o ich dobro. Musimy poznać przyczynę ich zachowań, dowiedzieć się, dlaczego nagle zmieniły się o sto osiemdziesiąt stopni. Zapewniam, że pracuje nad tym cały sztab ludzi, choć muszę przyznać, że nie osiągnęliśmy jeszcze żadnego przełomu w tej sprawie. Dokładnie badamy miejsca wspomnianych przez Pana zdarzeń, podejrzewamy, że coś je ze sobą łączy.
Kiedy zakończył, odchrząknął i przełożył kilka pokrytych notatkami kartek, poszukując tej właściwej.
— Chcielibyśmy Pana prosić, panie Huang, by przede wszystkim skupił się Pan na poszukiwaniu smoczych jaj. Ponadto sugeruję rozważyć przygotowanie jakiegoś programu, który zapoznałby ludzi z procedurą postępowania w przypadku takiego znaleziska. Czy byłby Pan skłonny coś takiego zorganizować? Zapewniam, że wiązałaby się z tym premia.

Miał ochotę powiedzieć, że większym zagrożeniem w tym momencie byli czarodzieje dla smoków, że przez to, co się działo, niektóre gatunki mogły zostać wybite w ciągu kilkunastu dni, ale zatrzymał te myśli dla siebie. Wiedział, że w podobnym rozumowaniu był odosobniony, a w tej chwili normalne było, że czarodzieje martwili się o swoje rodziny i uznawały smoki za zagrożenie. Należało chronić obie strony i Huang miał nadzieję, że uda im się ograniczyć wszelkie straty. Można było żałować, że nie zajęto się tym wcześniej, ale to nie zmieniłoby nic w zaistniałej sytuacji. Słuchał więc swojego szefa, dostrzegając, że i on musiał przejmować się tą sprawą bardziej, niż początkowo zakładał. Chciał powiedzieć, że prawdopodobnie ktoś wykradał jaja, bo inaczej nie widział żadnego wyjaśnienia zachowania smoków, ale wiedział, że wtedy wszyscy opiekunowie i pracownicy hodowli byliby podejrzanymi, a nie wierzył w to, żeby ktoś, kto naprawdę zajmował się smokami, chciał doprowadzić do podobnego chaosu.
- Mogę spróbować zorganizować coś jakby warsztaty, jeśli to jakoś pomoże - odpowiedział po chwili, nie mając pewności, czy naprawdę tym powinien się zajmować. Z drugiej strony miał świadomość, że należało uświadomić czarodziejów, co powinni robić, jak należało się zachować, gdyby znaleźli jajo, albo co gorsza, młodego smoka. Trzeba było przypomnieć im, że powinni informować o tym Ministerstwo Magii.
- Zgłosiłem już wcześniej swój udział w wyjeździe Hogwartu na ferie, mogę spróbować tam powiadomić także studentów - dodał ostrożnie, ledwie dostrzegalnie marszcząc brwi, nie będąc pewnym, czy mógł w obecnej sytuacji wyjeżdżać. Samo poszukiwanie jaj wydawało się czymś trudniejszym, niż brzmiało, ale wiedział, że i tak nie będzie mógł powstrzymać się przed rozglądaniem się za nimi, skoro istniało zagrożenie, że były rozrzucone w różnych miejscach.

— Tak, warsztaty zdają się odpowiednią formą. Ministerstwo od dłuższego czasu rozważało zapoznanie ludzi z zasadami postępowania, wydaje się Pan do tego odpowiednią osobą — głos zajęła Helena Kirkby, wygłaszając pochwałę, której niewielu by się po niej spodziewało — jest Pan młody, więc i z pewnością łatwiej trafi Pan do młodych.
Można by wręcz uwierzyć, że była dla Ciebie miła. Z jej miłą, babciną aparycją nie było to właściwie takie trudne. Dość szybko jednak spoważniała, ponownie milknąc i sporządzając jakąś pospieszną notatkę.
— Gdyby zauważył Pan coś niepokojącego, prosimy o natychmiastowy kontakt z Ministerstwem. Ponadto chcę, by po powrocie z wyjazdu raz w tygodniu składał mi Pan raport — to Cassidy odezwał się po raz pierwszy. Nie pytał, nie pozostawiał miejsca na wątpliwości – po prostu wymagał. Zaraz potem podziękowano Ci za przyjście i wskazano Ci drzwi, z których niewątpliwie miałeś skorzystać. Nie zdążyłeś jednak odejść daleko, kiedy mogłeś usłyszeć za sobą pospieszne kroki, a kiedy się obejrzałeś, mogłeś zobaczyć swojego szefa podążającego za tobą.
— Huang. Słuchaj — zbliżył się i zniżył głos do konspiracyjnego półszeptu — przyjrzyj się tym smokom. Zwróć uwagę, czy coś nimi nie kieruje. Masz rację, mogą być spłoszone, ale mogą też wyczuwać alfę, silniejszego osobnika i z tego powodu mnożyć się na potęgę, w losowych miejscach. To tylko teoria. Przemyśl ją. I miej oczy dookoła głowy.

Miły ton Heleny Kirkby sprawił, że Longwei poczuł dreszcz niepewności na swoich plecach. Wiedział, że choć wyglądała na niezwykle sympatyczną osobę, potrafiła być surowa, ostra, a wielu młodszych pracowników szeptem wymawiało jej imię. Nie wiedział, czy powinien czuć się doceniony, czy wręcz przeciwnie, ale skinął lekko głową, z łagodnym uśmiechem. Jeśli warsztaty mogły pomóc, zamierzał podjąć się przeprowadzenia ich, choć miał świadomość, że mówienie czarodziejom, że mają informować o czymś Ministerstwo, mogło być wkładaniem kija w mrowisko. Szczególnie po ostatnich wydarzeniach i zbyt długiej ciszy w sprawie smoków, jednak mówienie o tym szefostwu nie było najrozsądniejsze.
Nie spodobały mu się również słowa szefa Biura Aurorów. Nie rozumiał, dlaczego to jemu miał składać raport, skoro nie był jego przełożonym. Mógłby współpracować z jakimś aurorem, ale meldowanie się szefowi innego biura było już podejrzane. Mimo to Huang nie dał po sobie poznać, że nie jest przekonany do tej prośby.
- Oczywiście - powiedział prosto, odwracając spojrzenie na własnego szefa, jakby chciał go zapytać, czy jest pewien tej współpracy. Huang podejrzewał, że pomoc aurorów przy opanowaniu smoków zakończy się zwiększeniem ilości gatunków zagrożonych, ale nie mógł powiedzieć tego głośno. Nie w tym pokoju.
Pożegnał się, gdy uprzejmie wskazano mu drzwi i skierował się w ich stronę, zastanawiając się wciąż, jak wiele z tego było grą, mydleniem oczu, a ile rzeczywistym problemem i próbą znalezienia rozwiązania. Broszury, warsztaty, szukanie jaj - to nie były sprawy, które byłyby błahe i niepotrzebne, a jednocześnie Huang miał wrażenie, że coś im umykało, że czegoś nie potrafili dostrzec. Odwrócił się natychmiast, kiedy usłyszał głos swojego szefa, spoglądając na niego z widocznym zaskoczeniem w spojrzeniu, które zwiększyło się w miarę, jak mężczyzna mówił.
- Nie sądzi pan, że w takiej sytuacji starałyby się uciec, ukryć, zamiast szaleć? Przemyślę to, oczywiście i postaram się przyjrzeć im uważniej - zadał dość retorycznie pytanie, po chwili żegnając się z szefem. Wracając do domu, czuł większy niepokój niż wcześniej i nie sądził, żeby ten miał szybko minąć.

/zt

Ingerencja w pracy - marzec 2024

Dzień jak co dzień, nie działo się dosłownie nic wielkiego. W Ministerstwie, jak zawsze, wszyscy załatwiali swoje sprawy, wchodzili i wychodzili z gabinetów, spieszyli się tam, czy w inne miejsce, nie mając czasu do stracenia. Smog, choć niepokoił, choć wywoływał niepewność, choć prowadził do wzmożonych działań przedstawicieli poszczególnych Departamentów, nie mógł blokować tego, co się działo, nie mógł całkowicie wstrzymać toczących się prac, paraliżując w ten sposób cały kraj. Tak to nie działało i zadziałać nigdy nie powinno, więc można było spokojnie obserwować papiery mknące pomiędzy pomieszczeniami, przelatujące z kąta w kąt, mijające się z sowami, krukami i pracownikami Ministerstwa, którzy spieszyli do swych zajęć, na różne spotkania, na różne sale.
Jednym z nich był nowy pracownik biura wyszukiwania i oswajania smoków, który nie czuł się tutaj na razie najlepiej i nieco gubił się w swoich obowiązkach. Siedział za biurkiem, zajmując się papierami, o jakich nikt inny zdawał się nie pamiętać i to właśnie on odkrył, że przyszła pora na przeprowadzenie inspekcji w rezerwatach, a także zainteresowanie się wybiegiem młodych smoków, jaki znajdował się w rezerwacie. I to właśnie on biegł teraz za Longweiem, powtarzając jego nazwisko, wymachując przy okazji teczką, w której miał wszystkie potrzebne papiery, gotów do tego, żeby skierować się z mężczyzną na tę wyprawę. W końcu potrzeba było drugiego świata, a także sekretarza, kiedy było się tak wysoko postawionym człowiekiem. Ale tylko ktoś taki mógł przybić pieczęć pod zatwierdzeniem kontroli.

Wstyd było przyznać, ale Longwei nie do końca był świadom tego, jak wiele papierologii czekało na niego po przejęciu stanowiska zastępcy szefa biura. Nie chodziło o to, że zupełnie nie wiedział o tym, że w budynku Ministerstwa prowadziło się walkę z piórami i pergaminami, nie zaś kłami i pazurami, ale nie spodziewał się, że wszystko, absolutnie wszystko wymagało podpisu, pieczęci, zapisu formalnego na papierze. Wypełnianie raportów po tygodniach pracy w rezerwacie było niczym w stosunku do tego, z czym teraz się mierzył, ale próbował nie spóźniać się z niczym, o wszystkim pamiętać. Jednak nie było to całkowicie możliwe, szczególnie kiedy pojawiła się kolejna anomalia - tym razem smog.
Wciąż martwił się o smoki i to jak pył wpływał na ich zachowania, na proces wykluwania się młodych, choć pracownicy próbowali oczyszczać jaja jak najszybciej i jak najdokładniej, gdy tylko pył na nich osiadał. Nie mogli całkowicie wykluczyć działania wróżkowego pyłu na pisklęta, a zdaniem Huanga powinni zakładać, że efekt działania pyłu w przypadku smoków może być widoczny dopiero po czasie. Mimo wszystko były to potężne, magiczne stworzenia, a skoro pył potrafił ogłupić same cantaury…
Pochłonięty swoimi myślami, nie słyszał przez pewien czas, że ktoś go woła, aż w końcu głos nowego pracownika przedarł się do niego, kiedy mężczyzna znalazł się o wiele bliżej. Huang odwrócił się w jego stronę z łagodnym uśmiechem, unosząc nieco pytająco brwi.
- Coś się stało poważnego, że aż za mną biegniesz? - zapytał uprzejmie, spoglądając zaraz na teczkę, którą pracownik niewiele wcześniej wymachiwał. Czyżby zapomniał o czymś do zatwierdzenia?

@Christopher Walsh

- Trzeba dokonać inspekcji, panie Huang, a czas strasznie się kurczy i chyba należałoby wybrać się na nie jak najszybciej, żeby zdążyć z raportami - wyjaśnił pospiesznie Timothy Smith, przełykając ślinę i dość mocno się rumieniąc, ale nie zamierzał wycofywać się z tego, co właśnie powiedział, ani z tego, jak się zachowywał. To była niesamowicie ważna kwestia, a on był tutaj zatrudniony między innymi po to, żeby wszystkiego pilnować, żeby nie dopuścić do tego, że coś pójdzie nie tak, jak pójść powinno, że coś się wywróci do góry nogami. Dodatkowo wiedział, że problemy z pyłem wróżek były co najmniej męczące, a na dokładkę marnowały czas, jaki normalnie poświęcano na coś innego, na zdecydowanie bardziej wymagającą pracę.
- Kontrola doraźna i niezapowiedziana, w celu sprawdzenia, jak realizowane są poszczególne działa. Można oczywiście kogoś oddelegować, zgodnie z procedurą, ale słyszałem, że woli pan mieć wszystko sprawdzone należycie - dodał, nie obawiając się wypowiedzieć tych słów, chociaż jednocześnie jego policzki zapłonęły głębokim, paskudnym rumieńcem. Jednak nie odwrócił wzroku, czekając na to, co Longwei miał mu do powiedzenia i co chciał zrobić w zaistniałej sytuacji.

- Jak najszybciej? - Huang powtórzył po mężczyźnie, na moment spuszczając spojrzenie na trzymaną przez niego teczkę. Wiedział, że mógł oddelegować kogoś do przeprowadzenia inspekcji, ale nie po to przechodził do pracy w biurze, żeby całkowicie unikać kontaktu ze smokami. Jedynie obserwowanie na własne oczy zmian, jakie powoli wprowadzali, upewnianie się w ten sposób do stanu faktycznego kolejnych zagród, tak naprawdę pozwalało Longweiowi na pchanie do podpisu szefa niektórych pomysłów, na wprawne zajmowanie się papierami, dzięki którym mogli wciąż dbać w należyty sposób o smoki. Nic więc dziwnego, że uśmiechnął się lekko, kiedy usłyszał kolejne słowa pracownika, mając wrażenie, że jednak więcej o nim mówiono między członkami biura, niż początkowo zakładał.
- Dobrze słyszałeś - zapewnił pospiesznie, zastanawiając się jeszcze przez chwilę, czy mógł kierować się na kontrolę od razu, czy też potrzebował coś jeszcze załatwić, ale w tej jednej chwili smoki stały się znów najważniejsze. - W takim razie będzie trzeba teleportować się na wzgórza, najlepiej od razu, aby wszystko sprawdzić... Miałem udać się do szefa omówić kwestię zabezpieczenia jaj przed wróżkowym pyłem, ale to może poczekać, aż wrócimy z inspekcji. Skoro jesteś nowy i przygotowałeś, jak widzę wszystkie dokumenty, może chcesz także wziąć w tym udział? - zapytał, wyjmując różdżkę, aby przesłać patronusem informację dla szefa, że pojawi się u niego po przeprowadzeniu inspekcji na wzgórzach. - Dobrze pamiętam, że mamy do sprawdzenia przede wszystkim wybieg dla młodych smoków? - dopytał jeszcze, przypominając sobie o powodzie, dla którego potrzebowali zorientować się, jak wiele przebywało w nim smocząt i czy była możliwość jego rozbudowy - przeniesienie wybiegu z rezerwatu Shercliffe'ów na smocze wzgórza, aby smoki pozostały w pełni pod nadzorem Ministerstwa.

Timothy pokiwał głową, przestępując z nogi na nogę, jakby chciał powiedzieć mężczyźnie, że właściwie to powinni coś z tym zrobić od razu, natychmiast i w ogóle najlepiej bez żadnego pytania. Niektórych rzeczy nie należało odkładać na później, bo wychodziły z tego jedynie problemy, o jakich człowiekowi w ogóle się nie śniło. A skoro wszystko teraz stało na głowie, to ktoś niewątpliwie musiał pilnować porządku, żeby ten przypadkiem nie legł całkowicie w gruzach. Jeszcze tego by im w tym wszystkim brakowało, taka prawda.
- No... nie tylko. Trzeba sprawdzić wszystko, bo przez tego starego smoka i ten cały pyłek, wszystko się skomplikowało. Przygotowałem tutaj odpowiednie papiery, więc na pewno wszystko pan tutaj znajdzie, ale mogę też oczywiście opowiedzieć, zanim wybierzemy się na miejsce, tylko na pewno będę potrzebował pańskiej zgody na to, żeby móc się tam z panem wybrać - powiedział chłopak, paplając jak najęty, bo nagle był niesamowicie przejęty swoją rolą, która z całą pewnością nie sprowadzała się jedynie do noszenia teczki za młodym zastępcą szefa. To zaś oznaczało, że trzeba było się wykazać, a jeśli tak, to nie mógł o niczym zapomnieć, co nie było wcale takie proste, gdy nadmiar ekscytacji powodował, że chłopak niemalże nie mógł ustać w miejscu.

Jeśli decydujesz się zabrać chłopaka ze sobą, rzuć jedną kość literową, gdzie spółgłoska oznacza, że jego przełożony nie wdaje się z tobą w dyskusję, a samogłoska oznacza, że próbuje się z tobą siłować, próbując ustalić, kto ma tutaj więcej do powiedzenia.

widziadła H - nie
przełożony Tima J nie robi problemu

Huang przyglądał się mężczyźnie, aby w końcu pokiwać lekko głową. Tak, trzeba było jak najszybciej dokonać inspekcji, ocenić zapotrzebowania ich rezerwatu, jak lubił nazywać teren przeznaczony dla smoków, a w przyszłości sprawdzić pozostałe miejsca, w jakich przetrzymywano te stworzenia. Skoro Ministerstwo miało mieć pieczę nad wszystkimi, być może byłoby dobrze poświęcić więcej wolnego terenu, poszerzyć obszar działania zaklęć antymugolskich, aby jednak wszystkie smoki mieć pod kontrolą. Owszem, niektóre gatunki trzeba było odsyłać do Rumunii, czy innych krajów, gdzie miały odpowiednie do życia warunki, ale mimo to, należało zdaniem Huanga zebrać je wszystkie w jednym, odpowiednie dużym miejscu. Żeby jednak tak się stało, konieczne były inspekcje, sprawdzenie stanu pomieszczeń, sprawdzenie stanu samych smoków i ich współpracy z opiekunami, upewnienie się, że smoki wróciły do siebie po tym, jak pradawny namieszał im w głowach. Gorzej było z pyłkiem, na niego Huang wciąż nie znalazł rozwiązania.
- Dobrze, to wpierw poszukajmy twojego bezpośredniego przełożonego, żeby upewnić się, że nie ma innego miejsca, w którym musisz w tej chwili być, a jak nic nie stanie na przeszkodzie, to wybierzemy się razem na wzgórza. W tym czasie możesz opowiedzieć, na co zebrałeś potrzebne dokumenty i ustalimy plan inspekcji - powiedział prosto, uśmiechając się lekko z wyraźnym błyskiem w spojrzeniu. Praca w terenie była tym, co uwielbiał i do czego tęsknił, ale wciąż jeszcze wierzył, że na obecnym stanowisku mógł więcej.
Kiedy dotarli do przełożonego Timothy’ego, ten nie wdał się z Longweiem w dyskusję, co należało zdecydowanie uznać za dobry początek inspekcji. Nie był pewien, co czekało na nich na wzgórzach, ale miał teraz ze sobą kogoś, kto z pewnością będzie pilnował, aby o niczym nie zapomniał, co mogłoby się wydarzyć, gdyby za bardzo skupił się na smokach, bądź gdyby okazało się, że potrzebna jest jeszcze jedna para rąk do opanowania agresywniejszego osobnika. Gdy mieli za sobą formalności, Huang raz jeszcze upewnił się, że chłopak był gotów do teleportacji w miejsce, w którym nie było tak bezpiecznie, jak w budynku Ministerstwa, zamierzając teleportować się z nim zaraz po tym.

- Jest wiele punktów, jakim będzie należało się przyjrzeć zgodnie z procedurą, ale też trzeba chyba zorientować się, jak dokładnie wyglądają sprawy z pyłem, bo w ostatnich informacjach pojawia się wiele wzmianek o tym, że wpływa na wszystko, chociaż, hm, wie pan, głównie na pracowników - powiedział młody chłopak, jednocześnie zaczynając wymieniać te sprawy, które należałoby przejrzeć, podkreślając także, że byli właśnie w czasie przygotowania raportu na podstawie przekazywanych do Ministerstwa sprawozdań, ale miał pewne obawy, że nie wszystko zostało tam ujawnione. Zaraz też zarumienił się, kiedy zdał sobie sprawę z tego, co właściwie powiedział, a później milczał uparcie, zwyczajnie szykując się do czekającej ich podróży, mając świadomość, że nie mógł teraz niczego zepsuć, żeby jeszcze bardziej nie pogorszyć sytuacji, w jakiej właśnie się znalazł.

Kolejny post napisz na Wzgórzach Smoków, gdzie musisz ponownie rzucić kostką na widziadła. Ponieważ to teren otwarty, musisz powtarzać ten rzut co post. Uwzględnij, że na Wzgórzach jest wyjątkowo cicho.