Tego dnia Nicholas miał przebywać w Mungu od rana do godzin popołudniowych, odhaczając po kolei wszystkie punkty leczenia zleconego przez uzdrowicielkę, magipsychiatrkę Grace Pocklington, by na sam koniec spotkać się z nią samą. Zazwyczaj pojawiał się tutaj raz w tygodniu na terapii indywidualnej, jednak ostatnio lekarz prowadząca dopisała mu do grafiku zajęcia z muzykoterapii. Z ćwiczeń fizycznych musiał tymczasowo zrezygnować, co niesamowicie go irytowało, bo znajdował w nich prawdziwą ucieczkę dla umysłu. Uzdrowiciele byli jednak bezwzględni.
Muzyka nie wpływała na niego dobrze. Jeszcze nie umiał sobie wszystkiego poukładać, a że muzykę smyczkową miał ochotę słuchać wyłącznie w wykonaniu Fire, z sali wyszedł bardziej przygnębiony, niż zrelaksowany. Było jednak coś, co sprawiało, że miał ochotę przychodzić do Munga i tak naprawdę byłby sklonny pojawiać się w nim częściej, gdyby mu pozwolono. Dlaczego? Sala wodna. Pobyt w niej nigdy mu się nie nudził, choć zasady nurkowania i oddechu działały tam zupełnie inaczej, niż w normalnej wodzie.
Dzisiaj Nicholas zaliczył i muzykę, i rozmowę z Pocklington, a obecnie czekał go już tylko najbardziej wytęskniony punkt. Pływanie. Podszedł pod drzwi sali i rzucił zaklęcie na swoje ubrania, transmutując miękki golf i dresowe spodnie w czarną piankę do nurkowania. Potrzebował stroju, który będzie zakrywał całe jego ciało, bo nadal nie chciał, by postronni mogli zobaczyć jego blizny. Kiedy skończył, z okaleczonych elementów odsłonięte miał jedynie dłonie, na których wierzchach dało się dostrzec pojedyncze blizny i szyję, po której parę śladów wystawało ponad kołnierz. Ale to już było do zaakceptowania. Na sam koniec związał przydługie już włosy w ciasną kitkę i zakładając przykrótkie, niesforne kosmyki za ucho uznał, że jest już gotowy. Pozostało tylko umieszczenie różdżki w uchwycie na łydce, a potem mógł wreszcie zanurzyć się w wodzie.

Wracał z wizyty u Mulan obolały. Był już pewien, że zdecydowanie powinien wcześniej konsultować z uzdrowicielami swoje wchodzenie do poszczególnych sal. Wcześniej po prostu upewnił się, że może towarzyszyć siostrze, ale nie pytał o możliwe konsekwencje dla osób pozornie zdrowych. Teraz jedyne, o czym myślał to sposób na uśmierzenie bólu, jakiego nabył, o ironio, w sali ukojonego bólu. Mimowolnie zaczął się zastanawiać, czy spotka gdzieś w pobliżu Maxa, zakładając, że uzdrowiciel zdołałby jakoś zaradzić na to, jak w tej chwili się czuł. Albo chociaż wskazał właściwą salę, do której mógł na chwilę wejść, aby wrócić do siebie sprzed odwiedzin.
Zakładał na siebie na nowo marynarkę, podejrzewając, że za chwilę będzie wychodzić ze szpitala, kiedy dostrzegł mężczyznę, który transmutował swoje ubranie w piankę do nurkowania. To zaciekawiło Huanga na tyle, że spokojnie podszedł do mężczyzny, z typowym dla siebie łagodnym uśmiechem na twarzy.
- Dzień dobry, pozwoli pan, że zapytam, czy jest pan kimś z uzdrowicieli, czy może jednym z pacjentów? - zapytał, spoglądając zaraz na napis przy drzwiach, informujący, że znajdowali się przy wodnej sali. Cień zainteresowania błysnął w spojrzeniu Huanga, kiedy zastanawiał się, co to dokładnie oznacza i czy być może sam również mógł z niej skorzystać. - Zastanawiam się, czy znajdę tu inne miejsce, niż Sala ukojonego bólu, które ma właściwości uśmierzające ból - dodał w ramach wyjaśnienia do swojego pytania, wracając spojrzeniem do nieznajomego.

Nicholas drgnął nerwowo, gdy usłyszał obcy głos, ale szybko przywołał się do porządku. Longwei miał na twarzy ten typ uśmiechu, który działał kojąco na takich rozmówców jak Seaver i w tych okolicznościach przyniosło to zbawienne skutki. Mimo że odpowiedź w pierwszej z początku nie wskazywała niczego dobrego.
- Sala ukojonego bólu nie zawsze działa tak, jak powinna. - powiedział cierpkim tonem, bo w pamięci stanęły mu te chwile, kiedy sam tam przychodził wyłącznie po to, żeby tego bólu zaznać. Przynajmniej do momentu w którym Pocklington wyciągnęła to z niego tą cholerną hipnozą i ukróciła ten proceder, zyskując w oczach Nicholasa jednoznaczny status wroga. Teraz jednak wziął głębszy wdech i rozluźnił się lekko za sprawą aury roztaczanej przez nieznajomego o azjatyckich rysach. - Nie, jestem pacjentem. Ale trochę czasu tutaj spędziłem i myślę, że mogę coś podpowiedzieć.
Po okrągłym miesiącu przesiedzianym w szpitalu i niemal dwukrotnie dłuższym pobycie dziennym Nicholas naprawdę czuł się w jakimś stopniu upoważniony, by udzielić odpowiedzi na tak postawione pytanie. Można powiedzieć, że był nawet kimś w rodzaju eksperta od bólu i sposobów radzenia sobie z nim na różne sposoby oferowane przez Świętego Munga.
- Oczywiście zależy jakiego rodzaju to ból. Na parterze znajduje się sala eliksiroterapii i akupunktury, ale też cala ćwiczeń, w której działają rehabilitanci. Jeśli to nie ból fizyczny, to pomocna bywa sala muzykoterapii, no i całe czwarte piętro. Za to tutaj - Nicholas wskazał dłonią drzwi do sali wodnej. - ...jest coś, co pomaga na jedno i drugie. Sala wodna.
Tęskny błysk w oczach Seavera zdradzał, że czarodziej naprawdę kocha to miejsce. A i dalsze słowa nie pozostawiały wątpliwości.
- Woda tutaj koi ból i uspokaja. Odciąża i mięśnie, i umysł. Jest po prostu doskonała.

Huang uśmiechnął się nieco szerzej, jakby przepraszająco, kiedy usłyszał komentarz dotyczący sali ukojonego bólu. Zdecydowanie nie działała, jak powinna, choć akurat jego siostra wyszła z niej zadowolona. Być może po prostu nie należało wchodzić tam, gdy było się zdrowym, ale nie zamierzał pytać o to obcych uzdrowicieli. Co najwyżej Maxa, gdy obaj wrócą do mieszkania. Zaraz jednak spoglądał z większym zaciekawieniem na nieznajomego, kiedy przyznał, że jest pacjentem, a mimo to potrafił wskazać sale, do których należało się udać w przypadku problemów z bólem. Jego znajomość miejsc w szpitalu zaciekawiła Longweia, który przekrzywił nieznacznie głowę, nie przestając uśmiechać się łagodnie.
- Longwei Huang, stały bywalec izby przyjęć - przedstawił się w końcu, wyciągając w stronę mężczyzny rękę. - Jednak mimo częstego przybywania tutaj z różnymi ranami odzwierzęcymi, nie zwiedzałem budynku na tyle, żeby znać wszystkie te sale. Wygląda jednak na to, że rzeczywiście wodna sala byłaby czymś dla mnie w tej chwili. Trudno w końcu brać eliksiry przeciwbólowe, jeśli ten powstał na skutek czegoś podobnego… Nawet nie wiem czy eliksir mógłby w tym przypadku pomóc - dodal, zastanawiając się na koniec nad swoimi słowami. Próbował przypomnieć sobie jakiekolwiek informacje dotyczące uzdrawiania, czy samych eliksirów, które mówiłyby cokolwiek na temat przypadłości otrzymania bólu poprzez próby jego wyleczenia, ale dość szybko odpuścił, uznając, że nie powinien przejmować się tym w tej chwili. Zamiast tego spojrzał na drzwi, które przed momentem wskazał nieznajomy, a później znów na niego.
- Nie słyszałem o wodnej sali. Na czym ona polega? W środku jest coś jak basen? - zapytał, zastanawiając się, na jakiej zasadzie mogła działać sala, jeśli miała uśmierzać ból wszelkiego rodzaju. Pamiętał gorące źródła z Avalonu i mimowolnie zastanawiał się, czy w sali zdołano stworzyć coś podobnego, gdzie można było po prostu się zrelaksować i zapomnieć o wszystkim.

- Nicholas Seaver - przedstawił się, bez cienia wahania ściskając podaną dłoń. Longwei miał w sobie coś, co Nicholas roboczo nazwał aurą zaklinacza. Z taką łagodnością spojrzenia budził zaufanie i Seaver nie miał wątpliwości, że lgnęły do niego wszystkie psy i dzieci. Nico sam czuł się jak zdziczałe, zagubione w życiu zwierzę, więc i na niego ta aura wywierała kojący wpływ. Dlatego zagadnął go w miarę swobodnie, dając upust swojej ciekawości. - Czyżbym miał przyjemność z magizoologiem?
Wysłuchał uważnie co Huang miał do powiedzenia i przytaknął ze zrozumieniem.
- Z doświadczenia mogę powiedzieć, że ból i nadwrażliwość z sali ukojenia bólu przechodzą z czasem same.
Niekiedy szybciej, niż by sobie tego życzył, ale na szczęście tamte autodestrukcyjne zachowania miał już za sobą. Chyba. Teraz miał inne, zdrowsze metody odwracania uwagi od złych wspomnień.
- Ale sala wodna z pewnością to przyspiesza. A poza tym aż żal z niej nie korzystać! Chociaż mam wrażenie, że zapomina się o tym miejscu.
Bo i rzeczywiście nigdy nie widział tu tłumów. Pytania Longweia były jak najbardziej uzasadnione, a Nico czuł się bardzo kompetentny w tym temacie, więc odpowiadał wyczerpująco i z wyraźną pasją.
- To nie jest typowy basen. Cała sala jest wypełniona wodą, nie da się wypłynąć na powierzchnię, choć przez cały czas można swobodnie oddychać. - tłumaczył, w tej samej chwili zdając sobie sprawę z pewnej niewiedzy. - Hm. Właściwie to nigdy nie miałem okazji sprawdzić, czy da się tam rozmawiać. Magia bywa kapryśna, nie można niczego brać na prostą logikę.
Zadumał się nad tym, ale zaraz też rozpogodził się, choć jak zwykle uśmiech sięgał wyłącznie jego oczu, nie ust. Miał właśnie okazję, by to zweryfikować.
- Moglibyśmy to wypróbować. W razie czego służę pomocą w transmutacji ubrań, ale tak naprawdę równie dobrze można się kąpać w nich. Z wodnej sali nie wydostaje się ani jedna kropelka. To bardzo użyteczne.
Dla zobrazowania otworzył drzwi, za którymi była dosłownie ściana wody. Nico wsunął w nią dłoń i wyciągnął całkowicie suchą. Zachwycała go prostota tego rozwiązania.
- W tej wodzie siły działają nieco inaczej, niż przykladowo w jeziorze. Nie wypycha człowieka na powierzchnię, nie sprawia, że idzie się na dno. To bardzo kojący stan zbliżony to nieważkości. Odciąża i ciało i umysł.

Wei uśmiechnął się lekko ściskając dłoń drugiego mężczyzny, a po chwili skinął głowa, słysząc jego pytanie.
- Ściślej, ze smokologiem - odpowiedział, a w jego głosie dało się słyszeć dumę z tego, czym się zajmował. Pracował tam, gdzie zawsze chciał, choć teraz na innym stanowisku, nieco bezpieczniejszym, mógłby powiedzieć, ale przez to nudniejszym. Zawsze jednak był gotów ruszyć między smoki, gdyby tylko opiekunowie potrzebowali wsparcia i niestety były dni, gdy liczył, że tak będzie.
Słuchał odpowiedzi Nicholasa z uwagą, spoglądając na niego z niemniejszym uprzejmym zainteresowaniem co na początku, choć wiedział, że mimo wszystko powinien się zastanawiać, dlaczego mężczyzna tak wiele wiedział o wszystkich salach w Mungu będąc pacjentem. To nie było raczej właściwe, choć z drugiej strony, Wei był pewien że jego własne podejście do ran także nie wpisywało się w ramy tego, co zwykło się uważać za normalnie. Podziękował za wyjaśnienia i spojrzał raz jeszcze na drzwi prowadzące do sali wodnej, gdy padła propozycja wspólnego skorzystania z niej, jak i pomocy w transmutacji ubrań. Huang spojrzał po swoim garniturze, wahając się przez moment, aż w skońcu skinął lekko głową.
- Właściwie szkoda byłoby nie spróbować podobnego rozwiązania i rzeczywiście poprosiłbym o pomoc w transmutacji ubrań. Wolałbym nie uszkodzić obecnego stroju, a tym mogłyby się skończyć moje próby - odpowiedział, wzruszając ledwie dostrzegalnie ramionami. Ciekawiła go sala, do której nie wiedział czy mógł tak po prostu wejść, ale skoro jeden z pacjentów został do niej wysłany, mógł po prostu powiedzieć, że mu towarzyszy, co nie byłoby w pełni kłamstwem.
- Podejrzewam, że jeśli rzucono na wodę tutaj zaklęcia, które pozwalają oddychać i sala ma służyć odnalezieniu spokoju, wyciszeniu się, rozmowa może nie być możliwa. W takim razie postaram się zachować kolejne pytania na moment, gdy wyjdziemy z sali - dodał jeszcze, odwracając się znów przodem do swojego rozmówcy.

- Smokolog! - powtórzył z uznaniem Nicholas, przyglądając się czarodziejowi z nowym zainteresowaniem. - A zatem praca z ogniem? Moim żywiołem jest woda. To fascynujące, że...
Och, chyba za dużo prywaty. Urwał myśl, nie kończąc, bo przecież nie chciał zanudzać rozmówcy swoimi spontanicznymi przemyśleniami. Ale to było niesamowite, że ktoś z aurą takiego spokoju i prostej pogody ducha na co dzień zajmował się czymś tak nieokiełznanym jak ogień. A on, utożsamiając się z żywiołem wody, który przecież cechowała łagodność i moc lecznicza, bardziej odpowiadał chaotycznemu, burzliwemu aspektowi tego żywiołu. Przynajmniej takie były jego pierwsze wrażenia. Nie znał przecież Longweia, operował wyłącznie emocjami i powierzchowną oceną.
- Bez obaw, mam wprawę w transmutacji. Może głównie jubilerskiej, ale w tej dziedzinie bez wszechstronności daleko się nie zajdzie w swojej wąskiej specjalizacji.
Mimo wszystko nie brzmiało to na przechwałkę, a i samo zaklęcie nie było rzucone z nonszalancją, a w najwyższym skupieniu, by nie narazić niepotrzebnie stroju Huanga. Magia zadziałała jak należy i czarodziej po chwili stał w bardzo podobnej piance jak ta Nicholasa.
- Gotowe. Powinna być wygodna, ale nie będzie problemu, jeśli coś powinienem poprawić.
Naprawdę miał ochotę się uśmiechnąć. Coraz częściej pojawiała się u niego ta potrzeba, a jednak tak rzadko był do tego rzeczywiście zdolny. Odgonił jednak tę natrętną myśl i stanął przed ścianą wody.
- Właściwie to bez słów też da się rozmawiać. To może być jeszcze bardziej interesujące, zwłaszcza gdy tak naprawdę nie zna się rozmówcy - powiedział jeszcze Nicholas, zanim dał krok do przodu, spoglądając na Longweia z wesołymi iskierkami w oczach, a potem zanurzył się w przejrzystej toni.

Jednak Huang nie wyglądał, jakby był urażony jego nagłym wkroczeniem na temat być może bardziej osobisty. Zaciekawienie nie znikało z jego spojrzenia, kiedy przekrzywił głową, uśmiechając się odrobinę szerzej, jakby chciał w ten sposób zachęcić mężczyznę do kontynuowania tematu żywiołów ognia i wody. Nie był pewien, jakie myśli krążyły po głowie mężczyzny, ale był chętny je poznać, omówić.
- Na pewno nie mogę bać się ognia - stwierdził prosto, widząc, że Seaver nie jest zbyt chętny do ciągnięcia tematu. Nie było to konieczne, zwłaszcza, że wkrótce temat zszedł za salę i możliwość skorzystania z niej, a także pomoc w transmutacji ubrań. Huang spoglądał na swój garnitur, gdy ten zmieniał swój kształt, krój, powoli stawał się całkowicie innym ubraniem i aż pokiwał lekko głową w geście uznania. Poruszał się chwilę, aby sprawdzić, czy rzeczywiście pianka nie krępuje jego ruchów, po czym ponownie na jego ustach pojawił się uśmiech.
- Jest wygodna, więc można próbować. Nawet jeśli nie pomoże na ból głowy, z pewnością będzie to ciekawe doświadczenie - stwierdził prosto, po chwili zasłaniając usta dłonią zaciśniętą w pięść, aby ukryć śmiech na słowa mężczyzny o rozmowie pod wodą. Miał rację, możliwa była rozmowa przy pomocy gestów czy spojrzeń, ale nie sądził, aby mogła im się udać. W końcu jednak zrobił krok za Nicholasem i wszedł w taflę wody, odruchowo wstrzymując powietrze, aby po chwili ostrożnie odetchnąć. Przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, aż uśmiechnął się lekko do swojego towarzysza na znak, że wszystko jest w porządku.

Kiedy obaj znaleźli się w wodzie, Nicholas odwrócił się, by sprawdzić, jak radzi sobie Longwei. Rozumiał ten odruchowy opór przed zaczerpnięciem powietrza, ale jeszcze bardziej docenił to, że czarodziej nie wzbraniał się przed świadomym oddechem mimo instynktu. Było dobrze, więc Nico skinął z uznaniem głową, a potem podpłynął do wejścia i zamknął za nimi drzwi. Ot z przezorności. Raz się zagalopował i wyleciał na zewnątrz, w niezbyt przyjemny sposób spotykając się ze szpitalną posadką.
Nicholas spróbował odezwać się do Huanga, ale z jego ust uleciały tylko bąbelki powietrza. Przechylił więc głowę i pokręcił nią na znak, że nic z tego mówienia nie będzie, a potem zabrał się za pokazywanie tego, co chciał przekazać. Najpierw pokazał Weia, potem postukał palcem w swoją skroń, a następnie pokazał kciukiem "jeden" jako punkt pierwszy z odliczania. W ramach tego pierwszego punktu usiadł w siadzie skrzyżnym na posadzce, jak do medytacji i zamknął oczy, kładąc dłonie na kolanach. Posiedział tak chwilę, a potem znów się wyprostował i pokazał na palcach "dwa". Tym razem odbił się od posadzki, nadając swemu ciału pędu, ale pozostawił je bezwładnym, dając się unosić wodzie niczym w stanie nieważkości. Potem pokazał opcję numer trzy, czyli swobodne pływanie, a na koniec pokazał gestem rozłożonych rąk, że "voila", takie opcje mógł mu podpowiedzieć.
Na koniec się zamyślił na chwilkę, a potem spojrzał na Longweia naprawdę pogodnym, roziskrzonym spojrzeniem, potem pokazał na siebie i palcami pokazał, że teraz nadszedł czas na opcję numer cztery, z której sam zamierzał skorzystać. Wyciągnął przyczepioną do łydki różdżkę i po chwil skupienia przywołał niewerbalnie delikatnie lśniącą, srebrzystą postać w kształcie delfina, który zaczął śmigać wesoło w wodnej przestrzeni. Kąciki ust Nicholasa zadrżały w czymś na pograniczu uśmiechu, a oczy napełniło rozmarzenie i wyraz błogości. Kochał to miejsce. Kochał wodę. Kochał pływać i nurkować, a ta sala pozwalała mu na to bez zwykłych ograniczeń, jednocześnie zapewniając bezpieczeństwo.

Walka z instynktem aby jednak spróbować oddychać nie była łatwa, ale z drugiej strony podobnie miał przy smokach na samym początku. Wtedy, pomimo pasji i miłości do tych bestii, czuł respekt, który nakazywał mu oddalić się jak najszybciej, szczególnie przy oznakach niezadowolenia. Do tej pory miewał chwile, gdy musiał przypominać sobie, że wie co robi i nie może się odsunąć, gdy próbował zapanować nad smokiem w trakcie opatrywania jego ran. Podobnych sytuacji było wiele i Wei z czasem uczył się panować nad instynktem, choć nie powiedziałby, że było to łatwe. Teraz więc uśmiechnął się do Nicholasa, a po chwili przyglądał mu się uważnie, kiedy ten zaczął pokazywać coś na migi. Nie był w stanie zapanować nad usmiechem pełnym rozbawienia, ale skinął głową na znak, że zrozumiał, co ten chciał mu pokazać.
Obserwował Seavera, gdy demonstrował możliwości korzystania ze spokoju w wodnej sali, czując jednocześnie, jak ucisk na skroniach stopniowo maleje, a jego dopadał stan, jaki ostatni raz czuł w trakcie medytacji na studiach. Aż za tym zatęsknił i kiedy tylko towarzyszący mu mężczyzna wyczarował swojego patronusa, uśmiechnął się do niego lekko, po czym opadł na dno. Skrzyżował nogi i położył swobodnie dłonie na kolanach, zamykając oczy i zaczął swobodnie oddychać. Słyszał szum wody, co było o tyle zabawne, że ta przecież zdawała się stać w miejscu. Jednak ten szum był uspokajający, a po chwili Huang był pewien, że słyszy własne bicie serca, na które uśmiechnął się nieznacznie.
Nie wiedział, ile w ten sposób trwał, ale ból głowy w końcu całkowicie ustąpił, a on otwarł oczy spoglądając na Seavera pytająco. W końcu wskazał na niego i na drzwi, unosząc wysoko brwi, niemo pytając czy już zamierzał wychodzić, czy wolał jeszcze zostać. On sam, choć czuł się naprawdę dobrze, wiedział, że nie miał tak wiele wolnego czasu i musiał już wychodzić. Prawdę mówiąc, obawiał się, że nie zdąży już z resztą zaplanowanych spraw, ale o tym nie musiał mówić.

Nicholas, choć naprawdę cieszył się z obecności Huanga, dzięki której nie musiał znów pływać samotnie, był zadowolony z opcji, którą wybrał mężczyzna. To była idealna kombinacja poczucia towarzystwa, a jednocześnie swobody, z którą mógł po swojemu szaleć. Seaver kochał pływanie. Rozkoszował się w tym, z resztą tak jak zauważyła niegdyś kuzynka, był stworzeniem wodnym. Pływał naprawdę dobrze, a że dziś przebywał tu dla uzdrowienia umysłu, nie ciała, mógł sobie pozwolić na radosne podwodne akrobacje w towarzystwie świetlistego delfina.
Z tego powodu nie od razu się zorientował, że Longwei zakończył medytację. On również stracił poczucie czasu, jak zwykle gdy tu przebywał, dlatego ten element terapii zostawiał sobie zawsze na koniec, by się nie spieszyć, tylko delektować i czerpać jak najwięcej. Na skinienie czarodzieja Nico przerwał salto i podpłynął bliżej, po czym wskazał drzwi, patrząc pytająco, a gdy się upewnił, że to koniec pływania na dziś, skinął głową i otworzył drzwi, a następnie wyszedł, obserwując czy Huang potrzebuje jakiejś pomocy.
- I jak wrażenia? - spytał pogodnie. Jego oczy iskrzyły się radośnie, bo jak zwykle po wyjściu z tej sali rozpierało go szczęście. - I już cofam transmutację, chwileczkę.
Z tą samą uważnością przywrócił ubraniom Longweia pierwotny stan, a potem to samo zrobił z własnymi, po chwili znów stojąc w czarnym, przylegającym golfie. Wszystko było idealnie suche, tak jak zapowiedział przed wejściem.
- Dziękuję za towarzystwo. To była bardzo miła odmiana.

+

Huang nie miał nic przeciw zabawie w wodzie, jednak medytacja była tym, czego w tej chwili potrzebował. Dlatego cieszył się, że Nicholas uszanował jego wybór i każdy z nich mógł spędzić czas w wodnej sali nie przeszkadzając temu drugiemu. Tak samo ucieszył się, gdy Seaver nie widział niczego złego w opuszczeniu sali w tym samym momencie. Wei był pewien, że zdołałby transmitować sportowcem piankę w garnitur, choć nie był pewien, w jakim stanie byłby ostatecznie jego strój. Szczęśliwie Nicholas odtworzył garnitur w takim stanie, w jakim znajdował się na samym początku i Huang nie musiał się niczym przejmować.
- Zawsze można umówić się na basen. Wtedy może nawet moglibyśmy się pościgać - zaproponował swobodnie, potwierdzając, że również dla niego był to całkiem miło spędzony czas. Z kolei wodna sala zasługiwała na zapamiętanie.
W końcu pożegnali się i Huang odszedł w swoją stronę, aby w odpowiednim miejscu po prostu teleportować się do mieszkania. Dzięki medytacji czuł się spokojniej, a i ból głowy zdążył mu minąć, więc nie mógł na nic narzekać. Teraz czekało go jedynie przygotowanie czegoś na obiad.

z.t. x2

+