Niebo nad Hogsmeade zaciągnięte było dywanem ciemnych, kłębiastych chmur. Czerwone smugi zachodzącego słońca duszone były w zarodku nad horyzontem, pogrążając magiczną wioskę w przedwczesnej nocy. W brudnych zaułkach bocznych dzielnic osady słychać było jedynie piski szczurów – walczących o jedzenie, uciekających przed butami mknących w swoją stronę czarodziejów czy ginących pod kłami i pazurami drapieżników, które po udanych łowach niknęły w gęstwinach niedalekiego lasu otaczającego wioskę. Wznosząca się mgła niosła ze sobą fetor śmieci oraz pleśni, biorącej we władanie kupy odpadków, które wyrzucone zostały przez czarowników zbyt nieumiejętnych – lub okrutnych dla bliźniego – by zaszczycić je nawet machnięciem różdżki i krótkim mruknięciem inkantacji czaru znikającego.
  Bruk wąskiej ulicy był w wielu miejscach wyłupany przez siły, które teraz ciężko było nazwać. Czy przed laty dwójka czarnoksiężników stoczyła tu pojedynek, niszcząc nie tylko drogę, ale też okoliczne domostwa, kosztami odbudowy wpędzając je w nędzę i zaniedbanie? A może to dzikie stworzenia – trolle czy ponuraki – brutalną i bezmyślną siłą demolowały otoczenie w ślepej furii? W całości nie ostała się też praktycznie żadna płyta chodnikowa. Wszystkie były co najmniej popękane, większość – odarta z komfortu posiadania wszystkich rogów, część rozłupana zębem czasu czy zimowym ciśnieniem zamarzającej wody.  
  Droga otoczona była z obu stron ciągiem domostw. Po lewej jej stronie – patrząc w stronę centrum Hogsmeade – ostatkiem sił trzymały się rzędy domków z rudej cegły, wybudowanych nie więcej niż siedemdziesiąt lat temu, a już w większości zrujnowanych, choć nie tylko przez tanie materiały. Co drugi numer miał drzwi wejściowe zabite deskami, co trzeci – zawalony dach, każdy – wybite co najmniej jedne okno. Budulec w wielu miejscach był pokruszony, a świst wiatru hulającego w środku słychać było nawet na ulicy. Od frontu zaniedbane podwórza zarośnięte chwastem oraz na wpół zżółkłą trawą oddzielone były krzywymi płotkami, które zamiast farbą pokryte były grzybem oraz zgnilizną. Unosił się nad nimi stęchły, ciężki i słodki zapach, wydzielany przez zeszłoroczne warstwy kompostu, które ułożone były pod skruszałymi fundamentami dla ocieplenia wnętrza oraz przyśpieszenia wzrostu wijących się roślin, których drobne owoce czy pozwijane liście służyły mieszkańcom do warzenia plugawych mikstur.
  Po drugiej stronie ulicy obraz był na wskroś inny. Stamtąd wyzierały ślepe okiennice wiktoriańskich willi i elżbietańskich rezydencji, imponujących swoimi rozmiarami i, przy odrobinie wyobraźni, wspomnieniem przepychu, którego kiedyś mogły być domem. Rzeźbione ramy okien, podwójne skrzydła zdobionych zaśniedziałbymi miedziorytami drzwi czy balkony wsparte na wąskich kolumienkach przysłonięte były często dywanami trującego bluszczu czy diabelskich sideł, które o tej porze wysuwały się z zacienionych za dnia miejsc, prostując w mroku zwinięte pnącza i czekając tylko na nieostrożną zwierzynę – lub przechodnia. Jeszcze częściej jednak przed nieruchomościami skrzypiały wieloletnie już znaki oznajmiające, iż domostwa były na sprzedaż – acz smutne okna z zaledwie resztą przeszłej, zamierzchłej dumy skutecznie odstraszały do tej pory wszystkich potencjalnych nabywców, którzy prędzej niż później swoje zainteresowanie przenosili na mieszkania położone w miejscach niosących ze sobą nieco mniejsze dawki gęsiej skórki.
  Co Zephaniah van Wieren robił o tej porze w tej nieprzyjaznej i odludnej części Hogsmeade? Tego dowiedzieć się możemy tylko od samego zainteresowanego. Faktem było jednak, iż kroczył jednym z chodników, mijając co chwilę porywany przez nieprzyjemny wiatr egzemplarz Proroka Codziennego. Kontemplację otoczenia – lub bezmyślny spacer – Gryfonowi przerwała jednak seria tępych huków, dochodząca z jednego z domostw stojącego po prawej stronie ulicy. Wyglądał on na nieco bardziej zadbany niż reszta, a przede wszystkim wyróżniał się blaskiem świec wydobywającym się z wnętrza.
  Do uszu Zephaniaha po krótkiej chwili dotarły także jęki i ciche zawodzenie pomieszane ze szlochem. Dźwięki niosły są mocno w gęstej, wieczornej i jakby zastałej atmosferze, drążąc w bębenkach nieprzyjemne dziury, w których osiadała zawarta w płaczu rozpacz.
Brama z poskręcanego, czarnego metalu prowadząca na posesję była lekko uchylona – a raczej, jedno z jej skrzydeł wisiało po prostu smutno, ledwo trzymając się na zawiasie. Nawet z ulicy łatwo było też zauważyć kołatkę, wiszącą na odrapanych drzwiach frontowych. Miała ona kształt mosiężnej głowy dzika z imponującymi, acz nieco wytartymi już szablami. Chroniła ona jednak wejścia albo tak nieszczelnego, lub też w ogóle otwartego, że przesycone bólem dźwięki bez przeszkód docierały na zewnątrz, szukając uszu jakiegoś dobrego Samarytanina, gdyby ktoś taki w ogóle znaleźć się mógł w tej nieprzyjemnej okolicy.


Jeśli decydujesz się wejść na posesję, rzuć kością k6. Wynik – im wyższy, tym lepszy – zadecyduje o ilości szczegółów, które uda ci się dostrzec.

@Zephaniah van Wieren

  Otwierana niepewną dłonią brama postawiła pewien opór, który Gryfonowi udało się prędko przezwyciężyć w akompaniamencie zgrzytu miażdżonych płatków rdzy. Nienaoliwiony zawias zaskrzypiał, raniąc uszy przyzwyczajone tylko do rytmicznego werbla podeszw butów, obijających się o chodnik.
W reakcji na ten dźwięk, pochlipywania dochodzące z wnętrza domostwa nieco przycichły. Być może osoba - a może istota? - je wydająca postanowiła poczekać w spokoju na swego wybawcę, a może po prostu nie chciała go wystraszyć czy spłoszyć? W końcu wielu czarodziejów idących tymi ulicami bardziej z konieczności niż ochoty, szło nimi z sercem na ramieniu, przyśpieszając kroku na nawet najcichsze kocie miauknięcie czy łopot czarnych skrzydeł wrony, która zdecydowała że lepiej być wszędzie, byle nie tu.
  Stąpając po żwirowej ścieżynie prowadzającej na dwa, bazaltowe stopnie na których ulokowane były drzwi, van Wieren miał parę chwil na przyjrzenie się domostwu. W jednym z pomieszczeń na parterze świeciło się parę świec - szczegóły wystroju zasłaniane były jednak przez ciężkie firany, przywodzące na myśl pogrzebowe kobierce. Tynk zewnętrznych ścian był w wielu miejscach, szczególnie na wysokości parteru, obdarty i odrapany, odsłaniając nagie cegły. W jednej z części podwórza rosły pozostałości czegoś, co kiedyś zapewne było uroczym, sięgającym kolan żywopłotowym labiryntem, teraz jednak wyrastało ponad głowę Gryfona, odstraszając pazurami gałęzi i szponami kolców na pozbawionych liści roślinach. Cała formacja ciągnęła się aż przy bocznej ścianie hen, na tyły budynku. Przy wąskim, niezarośniętym wciąż wejściu w kolczaste korytarze stała też spora psia buda - niezamieszkana jednak przez żadnego, zwierzęcego lokatora. Parę desek było brutalnie wyłamanych, grożąc nieproszonym gościom ostrymi drzazgami, zaś przyczepiony do kupy drewna gruby łańcuch smętnie snuł się po zachwaszczonej ziemi. Zakończony był rozerwanym brutalnie ogniwem oraz odrzuconą, przerwaną, skórzaną obrożą bez właściciela, który być może uciekł w poszukiwaniu lepszego losu - a przynajmniej Gryfon mógł mieć taką nadzieję.
  W brązowo-burych ostępach oraz przy samych schodach, Zephaniah zauważyć mógł rząd sadzonek oraz bardziej wyrośniętych roślinek, zwanych mordownikiem lub też akonitem. Praktyczne zaraz nad nimi zaś na marmurowych, porysowanych przez coś kolumnach, wyryte magią były fosforyzujące delikatnym światełkiem glify i runy ochronnych zaklęć - jednak już zbyt słabe by jakkolwiek działać lub po prostu nieaktywne. Z tego co Gryfon widział, otoczony nimi był cały dom na mniej więcej wysokości podłogi pomiędzy parterem oraz wyższym piętrem.
  Po zajrzeniu do środka, oczom Gryfona ukazała się dość żałosna scena. U podstawy prowadzących w górę schodów leżał stary, drobny mężczyzna, trzymający się za nogę wykręconą w nienaturalną stronę. Miał na sobie luźną, burą marynarkę i wytarte, materiałowe spodnie, które pamiętały zapewne życie i czasy Albusa Dumbledore'a. Obok jego drżącego z bólu i jęków ciała leżała złamana w pół laska oraz rozbity monokl, który wcześniej spoczywał pewnie w oczodole na bladej twarzy, mogącej pochwalić się wyjątkowo bujnymi, siwymi bokobrodami oraz dziobami po smoczej ospie.
Staruszek uniósł głowę, w bezgłośnej prośbie zmęczonych płaczem ust prosząc Zephaniaha o pomoc i wskazując ruchem głowy na ogromny fotel w znajdującym się obok oświetlonym świecami pomieszczeniu.


Jeśli decydujesz się wejść do środka i pomóc osobie w potrzebie, rzuć kością k6. Wynik – im wyższy, tym lepszy – zadecyduje o ilości szczegółów, które uda ci się dostrzec.

  Kiedy Zephaniah przekroczył próg willi, owiał go słodki, acz ciężki aromat. Przeterminowane, ale wciąż silne zaklęcie Essentia Mirabile zadziałało na jego nozdrza, przywołując ulotne wspomnienia amortencji, którym ledwo udawało się jednak pokryć zimny smród, czający się tuż pod nimi. Smród starego człowieka, smród brudu zalegającego w budynku, smród bliżej niezidentyfikowanej zgnilizny... te wszystkie zapachy krążyły na granicy węchu Gryfona, nie dając uchwycić się całkowicie do końca. Maskujący aromat był jednak zbyt słodki i zbyt mocno próbował zamaskować wszelkie podejrzenia, by nie wydać się złowieszczym.
  Mężczyzna jęknął żałośnie, kiedy van Wieren wyszedł na chwilę na zewnątrz by wystrzelić w powietrze ratunkową racę. Czy ktoś ją zauważy - tego pewny być nie mógł. Byli w końcu w oddalonej od centralnej części Hogsmeade dzielnicy, a nawet jeśli ktoś postanowi zainterweniować lub wezwać odpowiednie władze - może to potrwać.
Tak czy siak, Gryfon nie zwlekał i, wślizgując się pod ramię starca, zaczął prowadzić go w stronę wielkiego fotela, który zauważyć mógł w pokoju wyglądającym na połączenie salonu i pracowni. Policzek Zephaniaha owinął wilgotny oddech mężczyzny, którego fetoru zamaskować nie mogło nawet zaklęcie. Śmierdział on próchnicą, popsutymi zębami i przegniłymi dziąsłami, które w posiadanie wzięły bakterie, ryjąc w jamie ustnej starca przedśmiertne, gnilne korytarze.
  Po ułożeniu mężczyzny na fotelu, van Wieren mógł rozejrzeć się po pomieszczeniu. Połączone ono było - oprócz korytarza, gdzie znajdowały się feralne schody - także z kolejnym pokojem, w którym na ścianach Gryfon zauważył urżnięte łby dzikich zwierząt oraz magicznych bestii - buchorożca czy mantykory, na paru drewnianych wystawkach zaś spoczywały czaszki innych stworzeń, przy czym Zephaniah mógł przysiąc że na najświeższej, należącej do jakiegoś trolla, widać było jeszcze resztki mięsa.
Salon zaś wypełniony był porozrzucanymi tu i ówdzie tomiszczami oraz przyrządami do warzenia eliksirów. Były one jednak do suche - nieużywane od dwóch czy nawet trzech miesięcy. Oprócz tego, pokój prezentował się podobnie jak korytarz. Deski podłogi były odrapane, tapeta odchodziła ze ścian zwijającymi się w rurki wstęgami, tynk na suficie był tak popękany, że prezentował się podobnie do pomarszczonej twarzy starego właściciela...
  - Dziękuję... - wychrypiał pierwsze słowa mężczyzna, układając się za pomocą drżących coraz bardziej rąk wygodniej na fotelu, wyciągając złamaną nogę na podłodze. Mimo spodni, Zephaniah mógł zauważyć kąt oraz powagę urazu - w tym wieku było bardzo możliwe, że starzec już nigdy nie będzie w stanie normalnie chodzić - Okno... - dodał, marszcząc nos i sięgając po własną różdżkę, umieszczoną w tylnej kieszeni spodni, do której wcześniej dostępu nie miał z powodu nienaturalnej pozycji po upadku. Po chwili do uszu Gryfona dotarły wzbudzające dreszcze, trzaskające odgłosy staromodnych uroków nastawiających kości.

  Mężczyzna zachrypiał jak nienaoliwiona klapa do piwnicy, wydając z siebie odgłosy śmiechu przemieszanego z bólem, kiedy kość goleniowa wskoczyła na odpowiednie miejsce i zaczęła chrzęścić jak zęby jeżdżące po tablicy, kiedy szpik oraz tkanka zaczynały łączyć się z powrotem w jedną całość pod wpływem leczniczych właściwości zaklęcia.
- Obie - wysapał, robiąc przerwę w swojej przymusowej terapii i wychylając się nieco ze swojego siedziska. Jego wzrok powędrował do pokoju z trofeami, a na ustach zagościł uśmiech, ukazujący w całej okazałości przegniłe pnie dziąseł i sczerniałe zęby, których było mimo wszystko zadziwiająco dużo jak na osobę w takim stanie - i tak podeszłym wieku - A co się miało stać? - zapytał, nie rozumiejąc jakby do końca o co chodzi Zephaniahowi - Wpuść do swojego dormitorium parę błotoryjów, to zobaczymy jak wtedy będzie wyglądać - zaśmiał się czarodziej, przekręcając się do pierwotnej pozycji na swoim fotelu. Parę stawów w jego plecach nieprzyjemnie strzeliło, a niewidoczny do tej pory garb urósł jakby, wypychając głowę starca do przodu.
  Przez otwarte okno do środka budynku wdarł się podmuch silnego, marcowego wiatru. Nawet stąd van Wieren mógł zauważyć chmury pędzące pod jego wpływem na daleką północ. Promienie księżyca w pełni przebijały się coraz bardziej ochoczo przez gęste obłoki, padając w końcu przez otwarte okno na stopy starca, który zadrżał jak w malignie. Glify otaczające dom - oraz parę znajdujących się w środku - rozbłysły srebrnawym światłem, a wszystkie drzwi i okiennice zatrzasnęły się z hukiem, więżąc w środku rezydencji Gryfona oraz starca, którego wydłużona twarz z nastroszonymi bokobrodami zwróciła się w stronę chłopca, wydając z siebie dochodzące z piersi wprost zwierzęce warknięcie.*

@Alexander D. Voralberg
  Co profesor zaklęć ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie robił o tej nie tak późnej przecież porze w Hogsmeade? To - jeśli zechce - wyjawi nam sam. Jednakże faktem było to, że podczas spaceru po głównej ulicy magicznej wioski, walcząc ze wzmagającym się wiatrem, jego wzrok przyciągnął dość nietypowy widok. Mianowicie kilka przecznic dalej, na obrzeżach całkiem niewielkiej przecież osady, w niebo wystrzeliła czerwona raca stworzona przez jedno z podstawowych zaklęć. I choć samo to było już niepokojące - to jeszcze dziwniejszy był czarny, prawie niewidoczny na tle ciemnego nieba kształt macki, która wydobyła się gdzieś z powierzchni ziemi i "połknęła" światło alarmowego sygnału, pogrążając po krótkim momencie niebo nad Hogsmeade w ciemności przerywanej jedynie snopami księżycowego blasku.


*zasady rzucania zaklęć (jeśli w ogóle zechcesz jakieś rzucić). Obowiązują też profesora Voralberga.

Spoiler:

Kod:

@Zephaniah van Wieren

  Eufemizmem byłoby stwierdzenie, że w porównaniu z lwią częścią studentów Hogwartu, Zephaniahowi nie po drodze było z zaklęciami. Jego jedynym atutem w tej chwili było wybranie uroku działającego na dolne kończyny przeciwnika - czyli te, które jeszcze przed chwilą osłabione były przez złamaną kość.
  Po starcu nie było już jednak śladu. Znoszona marynarka napięła się na powiększonych żebrach wilkołaka i, wciąż jednak zapadłej, piersi. Twarz przestała być twarzą, a zaczęła być pyskiem, z którego strumieniem poczęła ciec śmierdząca odorem próchnicy - który niech jednak nikogo nie zwiedzie, gdyż kły likantropa wyglądały na nadal mocne - ślina i piana. Van Wieren jedynie mógł się domyślać, co urok zapachowy przekazywał nozdrzom zwierzołaka, jednak prawdopodobnie to na jego ciało i mięso miał on teraz zapewne największą chrapkę.
Kolana wilkołaka strzeliły w stawach kiedy ten zerwał się z fotela i wbił jeszcze człowiecze zęby w lewy bark Gryfona, który czuł już też igły ostrzejszych, dzikszych i bardziej zwierzęcych kłów penetrujące jego skórę. Inkantacja zaklęcia przemieszała się z krzykiem bólu, a ramię - ciężarem cielska likantropa pochylone w dół - trzymające różdżkę strzeliło fioletowym snopem prosto w ranne jeszcze niedawno udo napastnika. I choć zaklęcie było przerażająco słabe
- na dobrą sprawę nie było niczym więcej niż paroma iskierkami muskającymi rozerwane pod wpływem skoku spodnie mężczyzny i wyrastającą pod nimi w zastraszającym tempie sierść - to trafiło w ostatni moment "słabości" wilkołaka zlokalizowanej na jego nodze. Ugryzienie zelżało na tyle by Zeph mógł się z niego wyplątać i... co dalej?
  Na dobrą sprawę Gryfon ma parę dróg "ucieczki" - a przynajmniej oddalenia się od księżycowego łowcy. Mógł próbować przebić się przez okno albo drzwi - pamiętał jednak, że te zamknęły się pod wpływem jakiegoś zaklęcia gdy przemiana starca się rozpoczęła. Może też biec na górę - w nieznane - lub do pokoju z trofeami i próbować przejść przezeń do prawdopodobnego tylnego wyjścia i ogrodu.

@Alexander D. Voralberg

  Idąc ostrożnym krokiem przez jedną z bocznych uliczek Hogsmeade, mimo wytężania zmysłów nie jesteś w stanie zauważyć nic szczególnie niepokojącego. Zrujnowany ciąg ceglanych domków po jednej stronie, opuszczone - w większości - wille po drugiej... wszystko wyglądało tak, jak wyglądać powinno w miejscu o takiej sławie.
A przynajmniej do czasu, kiedy wzrok hogwarckiego profesora zaklęć nie spoczął na miotle opartej o jedną z bram. I choć mężczyźnie było tak nie po drodze z quidditchem, jak van Wierenowi z machaniem różdżką, to rozpoznał on w nim egzemplarz Zmiatacza Szóstki, a więc bardzo popularny model, szczególnie jako miotła treningowa - także wśród uczniów Szkoły Magii i Czarodziejstwa.
  Co ciekawsze, brama o którą oparty był Zmiatacz była lekko uchylona - wijąca się zaś za nią ścieżka prowadziła do wiktoriańskiej rezydencji, na której drzwiach, okiennicach oraz ścianach błyszczały lekko glify i runy ochronne - z których co najmniej kilka z nich wyglądało jak lekko zmodyfikowane znaki powstające po użyciu zaklęcia Tonitrus Esnaro.