Ja nie wiem jakim cudem, ale Clarcia i Mijka spędzały ze sobą w Japonii skandalicznie mało czasu! A powinny się wspierać, no halo. Dlatego, tego wieczoru, Clara postanowiła, iż na rzecz babskiego wieczorku z Mią, Hepburn zrezygnuje z wieczorku z Grigiem i pocieszy przyjaciółkę, która bez niej na pewno spędzała samotne dni w swoim samotnym w domku. Ależ samotnie, sniff. Nie zważając na sprzeciwy, które zapewne się pojawiły, chociaż nic nie zakładam, nieenie, Hepburn wbiła do Ursulis i kazała wskoczyć jej w jakieś wystrzałowe ciuchy, sama bowiem ubrana była w ten zestawik, jedynie bez kapelusza i torebki! I kiedy i Mia była gotowa, przyjaciółki, pod rękę, jak na emeryckie przedstawicielki prefekciarskiej społeczności przystało, udały się do pubu w miasteczku, który w przeciwieństwie do niektórych, nie był aż tak zaludniony. No, przynajmniej nie przez ich znajomych, którzy okupowali inne lokale! Clarcia gadała i gadała, rozprawiając o wszystkim i o niczym, próbując zgrabnie omijać tematy pana D oraz pana I, jakoś nie czuła się na siłach, aby rozdrapywać tak świeże rany. Opowiedziała Ursulis o festynie, jak Grig zmienił się w jednorożca i zaryczał jej piosenkę na karaokę, wypytała ją też o tę szaloną wycieczkę, która Hepburn ominęła, bowiem zaspała, no słowem nie chciała dopuścić do ciszy, która mogłaby zaowocować zepchnięciem ich myśli na niechciane tory. Do faktu, iż Hepburn zwykle nie miała problemu ze znalezieniem tematu, dochodziło, że wypiwszy już trochę sake i innych trunków, rozluźniała się jeszcze bardziej. - Za to, co będzie - mruknęła zadowolona, stukając się z Mią swoją szklaneczką. Ech te pijaczki i fajterki, degenerata kompletna.
Pewnie takim cudem, że Mia w ogóle z kimkolwiek spędzała mało czasu! Po szalonej wycieczce po japońskim buszu legła bez sił na swoim pseudojapońskimłóżku i spała kamiennym snem właściwie nieprzerwanie od tamtej pory. Wstawała na siusiu, czasami umyła zęby, szalona, ogólnie wyszła z domku może pięć razy, ale wtedy też udawała, że nie istnieje, chadzając sobie pustymi ścieżkami i siadając pod drzewami niewidocznymi dla niczyich oczu. Czasem ktoś jej kazał się ruszyć, więc niechętnie to robiła - jak tym razem z Clarcią! Owszem, bez obrony się nie obyło, ale jako że Ursulis nie miała nawet siły na gryzienie i kopanie, w końcu wylądowała razem z przyjaciółką w śmiesznym, japońskim barze, ubrana w najodświętniejsze ciuszki, które ze sobą zabrała, to jest biała sukienkę z koronką, która ładnie się komponowała z tą błękitną kiecą Clarci! Ciężko się będzie bić w takim stroju, NO ALE. Mijka, krótko mówiąc, przyssała się do kieliszka, niczego nienauczona przeszłością. Przynajmniej nie zalewała się w trupa samotnie! To jest: jeszcze się nie zalewała, bo zapewne obecność Hepburn trochę ją peszyła i takie tam i była tylko trochę mocniej wstawiona od niej. Mimo że zapierała się przed tym wyjściem, przyjamnie się słuchało bezsensownej paplaniny przyjaciółki i odpowiadało na jej pytania o wycieczkę półsłówkami typu "nie polecam", "były pająki", "mało nie zginęłam" i takie tam. - Taaa, za przyszłość - wzniosła toast z głupawym uśmiechem, bo, hehe, ona żadnej przyszłości nie widziała, i nawet kiedy nie widziała, już miała jej dosyć, no cóż. - I za, kurde, miłość - dodała od siebie z tym samym uśmieszkiem, patrząc głupawo na Clarcię.
Chyba im obu nauka na własnych błędach przychodziła wyjątkowo opornie, bo Clara również po raz enty tego wieczoru nalewała sobie do kieliszka, który wręcz magicznym sposobem ciągle robił się pusty. Znowu pojawiał się ten dylemat życia i obawa, której Clara naturalnie nie odczuwała - kolejno; wypić czy nie wypić (ależ naturalnie, że wypić, hehe, ambitne wnioski Hepburn) i to jak poradzą sobie z drogą powrotną do domków, przez miasteczko, którego w sumie nie znają, a na zmysł orientacji, nawet Clarci w wersji trzeźwej, nie ma co liczyć. Obawiam się, że w ekstremalnej sytuacji będą musiały wykorzystać swój plan życia z popijawy z Hogs i przespać się w jakimś rowie, HEHE. Nie no, ale naprawdę dobrze by było, żeby przynajmniej jedna z nich była na tyle trzeźwa, żeby poprowadziła siebie oraz swą bff do domku... czcze prośby, ja wiem. Ech, Clarcia raczej nie wskoczy Mii na barana, jak to zrobiła z Grigiem. Był to zasadniczy minus babskich popijaw! Kiwała blond główką, chłonąć każdą apatyczną odpowiedź przyjaciółki na temat wycieczki, zaciskając pod stołem rączki, klnąc w duchu, iż zaspała. Zrzucała winę na te całe domkowe materace i podłogowy tryb życia, w końcu nieprzyzwyczajona, aby wstawać o godzinach w wakacje nieistniejących, nie była się w stanie jakoś przestawić, aby wstać z tego materaca! Tak, tak, lekko zamroczony procentami umysł Clarci, uznał to za doskonałą wymówkę. - I, za kurde, miłość - powtórzyła, odwzajemniając głupawy uśmiech. Ugh, naprawdę cieszyła się, że to Mia siedzi naprzeciwko niej, bowiem mimo swojego upojonego stanu, zdawała sobie sprawę, iż wygląda i przede wszystkim brzmi całkiem żałośnie. - I za wszystkich zdradliwych krukonków, mimo wszystko - zaśmiała się, odrzucając na chwilę głowę w tył i przymykając lekko oczy.
Pozostaje nadzieja, że Japończycy kopią rowy równie wygodne, co Szkoci (owszem, Mia już kilka z nich wypróbowała i naprawdę nie ma na co narzekać!). Albo że w ogóle kopią rowy, bo co do tego nie byłabym absolutnie przekonana. Nawet jeśli nie, Clarcuńcia i Mijka na pewno znajdą sobie coś równie odpowiedniego do spania, zwłaszcza z wyczulonym od jakiegoś czasu pijackim zmysłem Ursulis! Może nawet znajdzie się jakiś miły Japończyk, który zgodzi się przekimać dwie piękne i zalane w trupa Brytyjki, to zapewne bardzo gościnny naród i każdy na ewentualność spotkania upitych, młodych dziewcząt trzyma w swoim domu zapasowe materace, które przecież dużo miejsca zajmować nie mogą. Dobrze by było, bo nazwać prośby o to, by któraś pozostała trzeźwa - a już zwłaszcza Mijka - czczymi, to jak nazwać Chiarę Anę Morello niezbyt fajną osobą, czyli ogromne niedopowiedzenie, heheh. A możnaby było pomyśleć, że Mia czegokolwiek się nauczyła o nadmiernym spożyciu alkoholu, ech. Zamiast racjonalnie pomyśleć o konsekwencjach, jakie mógłby przynieść ten wieczór i tak dalej, dolała tylko sake sobie i Clarci, bo ich kieliszki wydawały się bardzo smutne, kiedy były puste, nawet jeśli jeszcze nie zdążyły dobrze wyschnąć po tych żarliwych toastach. Parsknęła śmiechem, unosząc swoje szkło w górę i kompletnie nie rozumiejąc, co zabawnego jest w tym wszystkim. Szczęśliwie upiła się na wesoło i wzmianka o zdradliwych krukonach nie wytrąciła jej z równowagi i nie zaczęła przekonywać Hepburn, że krukon I wcale nie jest zdradliwy i nie ma żadnych powodów, bo go takim nazywać. - I ZA OJCZYZNĘ, KOCHANIE - dodała, zwracając na nich swoim okrzykiem uwagę innych osób znajdujących się w "Origami", patrzących na nie z zaciekawieniem i chyba lekką obawą, ale trudno powiedzieć, co ci śmieszni azjaci tak naprawdę sądzą o turystach. - I ZA UCIEKANIE PRZED ŻYCIEM. I ZA JEBANE MOSTY NAD PRZEPAŚCIAMI - zagalopowała się lekko, radośnie wymachując kieliszkiem przed twarzą Clarci.
Japonia była całkiem urokliwa pod względem życia nocnego. Wychodząc na ulicę często spotykała pijanych i dzięki temu hojnych ludzi, a różnorakie bary puby zachęcały ją do odwiedzin na drinka, dwa, ewentualnie siedem. Dzisiaj była w kiepskim humorze, więc już na starcie zaserwowała sobie pół butelki Ognistej w jednym pubie. Ale kiedy zaczął podwalać się do niej jakiś obleśny koleś, postanowiła się przenieść gdzieś indziej. Podirytowana weszła do „Origami” i kogo tam ujrzała? Bynajmniej nie przystojnego azjatę, na którego liczyła. Oj nie, ta osoba była chyba najmniej wyczekiwaną ze wszystkich. Mia. Czy ta pokrętna Krukonka musiała napatoczyć się akurat teraz? Chciała się cofnąć, ale obawiała się, że ta idiotka już ją zobaczyła. Pomyślałaby, że się jej boi czy coś innego, a… no cóż, nie zamierzała wysłuchiwać jej przechwałek przez kolejny tydzień. Przewróciła więc oczyma i usiadła jak gdyby nigdy nic obok. Zamówiła sobie jeszcze jedną szklankę Ognistej, po czym zapaliła papierosa. Wmawiała sobie, że wcale nie chce sprowokować tej Żmii, ale tak naprawdę cała tylko czekała na moment, w którym będzie mogła jej przypomnieć sytuację z Jankiem. Swoją drogą, cieszyła się jak dziecko, że Ioannis zmądrzał.
Ech, o przygodach Clarci po alkoholu również można rozwodzić się długimi tygodniami, a to gryfoniątko i tak nie zmądrzeje, dalej uparcie twierdząc, iż zalania się w trupa to dobry sposób na zapomnienie o swoich problemach. Co to tam, stracenie dziewictwa po pijaku z jakimś gryfonkiem, w końcu yolo! I chociaż Hepburn miała taki okres, że wyrzekała się alkoholu, te czasy, wydające się być kilka milionów lat przed naszą erą, chyba już bezpowrotnie minęły. I oczywiście Clara wiedziała na kogo to zrzucić, ha! Na tę osobę zwalała wszystkie swoje ostatnie niepowodzenia, szczególnie przegraną w finale quidditcha, więc bez żadnego problemu mogła mu dopisać jeszcze jedno przewinienie. Biedne te ich kieliszki były! Clarcia nie chciała, aby poczuły się tak przez nie niegodziwie odrzucone, dlatego nalała do nich sake, aby już tak nie łypały z ukosa. Jeszcze dwa łyczki i zaraz posądzi dane kieliszki o niegrzeczność i niewychowanie! Najgorsze było to, że w tym wszystkim nie było NIC zabawnego, zwłaszcza w tekście o zdradliwych krukonkach. Sposoby radzenia sobie z problemami, lvl hard. - I ZA OJCZYZNĘ - zawtórowała jej głośno, wychylając następny kieliszek. Na ludzi naturalnie nie zwracała uwagi, niech się gapią. - Za uciekanie przed życiem ja powinnam wypić dwa kieliszki - stwierdziła, bardzo wesolutko i zgodnie ze swoimi słowami, kolejno nalała i wypiła dwie następne szklanki trunku. Przyjemne ciepło rozchodziło się po clarciowym organizmie, myśli oraz słowa zaczynały się plątać. Nie zwracała uwagi na ludzi wchodzących i wychodzących z pubu, chociaż oni wręcz przeciwnie, wgapiali się w naszą dwójeczkę! Dopiero postać, która usiadła przy stoliku nieopodal, zwróciła Clarciową uwagę. Umysł zamroczony przez procenty nie podpowiedział biednej Hepburn, iż to wysoce nieroztropne, zwracać mijkową uwagę na Chiarę Morello (we własnej osobie!) w tym stanie. - Zobacz Mia, to Czarka, ona nie umarła czy coś? - miał wyjść KONSPIRACYJNY, DYSKRETNY SZEPT, w efekcie jednak gryfonka powiedziała to dość głośno, chichocząc przy tym wesoło.
E tam, odmawianie sobie alkoholu! Po przygodzie z obudzeniem się w mieszkaniu swojego byłego, Mia przez jakiś tydzień utrzymywała, że więcej nie tknie kieliszka. Skończyło się na tym, że po prostu piła z gwinta, hehe. Może raczej nie przesadzała z tym, kiedy była w domu, w końcu czujne oko i nos babci zawsze wyłapywały anomalie alkoholowe w zachowaniu młodej Ursulis i po jakimś trzecim wykładzie stwierdziła, że nie chce jej się tego słuchać i darowała sobie całonocne wypady "na jednego", a w Japonii do tej pory nie miała kiedy się tak porządnie, od serca schlać, ale teraz miała zamiar odbić to sobie z nadwyżką, bo w końcu, no właśnie, yolo! - Ja uciekanie przed życiem powinnam przmnożyć przez ojczyznę i jakieś cztery mi wychodzą - stwierdziła radośnie Mia, idąc w ślad za Hepburn nalewając sobie następne kolejki. Tak radośnie wyglądały te kieliszki, kiedy były pełne, że niesposób było im tego odmawiać! I jakoś tak przy drugiej z czterech obiecanych serii Ursulis zobaczyła Morello wchodzącą do baru, Clara nie musiała nawetzwracać jej na to uwagi, bo jakoś już tak było, że kiedy Chiara się gdzieś znalazła, od razu psuło się powietrze i niesposób było przeoczyć. Ech, od razu popsuł się jej humor, ale na słowa Hepburn zachichotała. - Nie no, fajnie by było, ale ta zołza jest jak, kurde, karaluch, no nie da się tego pozbyć - odparła na jej pytanie, również bardzo konspiracyjnym tonem, tak tajniacko, że trudno było tego nie usłyszeć. Patrzyła przy tym zresztą na Morello ze złośliwym uśmiechem, starając się przy tym znowu napełnić sobie szkło, aczkolwiek z koordynacją już nie było najlepiej i więcej sake Mia wylała sobie na rękaw swetra, niż do kieliszka. /sorki za jakosc xd
Starała się nie słuchać tych dwóch pijanych idiotek, ale ich słowa tak zapalczywie brzęczały jej przy uchu. Dokładnie jak uporczywa pszczoła, która mimo paru pstryczków w nos nie daje ci spokoju. Przewróciła oczami, kiedy usłyszała ich godny pożałowania toast, po czym sama wypiła szklankę whisky, modląc się po cichu o świat bez takich osób, jak te dwie obok. Nadzieja umiera ostatnia, jak to zwykli mówić naiwniacy, do których w tym momencie chętnie się przyłączyła. Ich teatralne szepty rozbawiły ją za to przeogromnie. Uśmiechnęła się nawet pod nosem, ni to radośnie, ni pobłażliwie, na pewno jednak nie było w tym żadnej złości. Śmieszne dzieciaczki i nic więcej. Z chęcią jednak wskoczyła do tej zabawy, mając nadzieję, że rozwinie się w jakimś ciekawym kierunku. Kto wie, może ta noc nie będzie znowu taka nudna? Spojrzała prosto w oczy Mijki, uśmiechając się, tym razem już jawnie, w ten sam sposób co przedtem. - Cóż, przynajmniej umiem sobie jakoś poradzić w życiu. Nie to, co niektórzy. – Wskazała głową w ich kierunku, po czym odwróciła się do barmana, by poprosić o jeszcze jedną szklankę Ognistej. W takim stanie nie usiedzi tu długo, a nie chciała jeszcze wracać do domku i tych wszystkich przeraźliwie nudnych ludzi.
Trochę to smutne, ale znieczulica ojca Clarci, o którą jakże śmiało posądzała go córka, nie pozwalała mu uczestniczyć w życiu jego córki, więc jej alkoholowe ekscesy pewnie również były mu obojętne! Swoją drogą, ciekawy eksperyment, może jak Clara wróci do domu na święta, raz przyjdzie do domu zalana w trupa, aby sprawdzić, czy ojciec coś zauważy? Desperacja lvl hard, co począć, ale po ostatnim miesiącu spędzonym w Bristolu Clarze kończyły się pomysły co do sposobu, w jaki ma zainteresować ojca swoją osobą. Tak naprawdę oczywiście dramatyzowała i przesadzała, to, że mężczyzna chyba był po prostu z natury apatyczny, nie znaczyło od razu, że ma swoją jedyną pociechę gdzieś! Szkoda, że Clara widziała to inaczej. - To dla towarzystwa i na znak podkreślenia ucieczki przed życiem, ja też wypiję jeszcze dwa - stwierdziła, trochę już niestety bełkocząc, ale naprawdę wierzę, że Mia zrozumiała intencje swojej pijanej przyjaciółki - która zgodnie z zapewnieniem wychyliła dwie następne szklaneczki alkoholu. - Uh, no nie mogę, czy my jesteśmy jakimś cholernym magnesem na życiowe dramy i Chiarę? - zapytała, wzdychając ciężko i idąc za przykładem Mii, spróbowała nalać sobie następny kieliszek. Dobrze jednak, że w samo naczynie nie trafiła, rozlewając trunek po stole - ja nie wiem czy, bądź co bądź, słaba głowa Clarci zniosłaby następną kolejkę. Hepburn nie przejęła się jednak zbytnio rozlanym alkoholem, bardziej oburzył jej ten wzrok Chiary skierowany do Mii. Co ta śmieszna ślizgoneczka sobie wyobraża? I jeszcze ten jej przytyk, niesamowicie buńczuczny i nie-do-przebicia. Ugh. - Na znak tego, że tak świetnie radzisz sobie w życiu, przyszłaś się samotnie schlać do podrzędnego pubu, huh? - zapytała głośno, wesolutko i z pewnością niewyraźnie, zapewne zwracając uwagę większości klientów "Origami" na ich trójeczkę.
:: 
