Kiedy samuraj zaczął wyjaśniać wszystkim zasady i tłumaczyć jak to ich podzieli na dwie frakcje i ogólnie dużo mówił, Ula na początku nie ogarnęła systemu. Dopiero kiedy została zagarnięta do starszych od siebie, strasznie wysokich panów, wtedy mniej więcej przyjęła, że to jej grupa.
- Ula - mruknęła z uśmiechem do Merlina i po chwili przeniosła ten uśmiech na Dextera, ściskając jego rękę.
Zdecydowanie nie zdarzyło jej się wcześniej z nich żadnym rozmawiać, ale to żaden problem!
Jako że plan wycieczki rozumiałaby w równym stopniu, gdyby przyszła o kilkanaście minut później, dopiero gdy jej partnerzy zajęli się plecakami, ona zauważyła, że faktycznie coś takiego tam leży. Trafił jej się żółty i to już jest powód, żeby go wielbić. Po chwili otworzyła go, żeby zobaczyć, czy nie trafiły jej się przypadkiem jakieś ciasteczka. Niestety. Puchoniątko ze zdziwieniem pociągnęło do góry karimatę, zastanawiając się co to takiego. No nic, później zgłębi funkcje przyznanych jej przedmiotów.
- Ojej, jakie mamy jedzenie? - natychmiast zainteresowała się plecakiem Dextera i nie czekając na odpowiedź, po zamknięciu swojego bagażu, kilkoma susami znalazła się obok niego. Od razu ucieszyła się na widok schowanej w cieniu plecaka czekolady!
No ale nic, trzeba iść! Szybko poprawiła plecak, podciągnęła obie (nie dobrane kolorystycznie) skarpetki i z niegasnącą chęcią poznawczą ruszyła za swoją grupką.

Na tak ekscytującej wycieczce nie mogło tez zabraknąć Solva. Nie bez powodu słychać było ciągle o jego dziwacznych wyprawach w głąb lasów deszczowych, tundr i innych mniej lub bardziej niebezpiecznych miejsc. Kochał całym sercem adrenalinę, a gdzie jej szukać, jak nie na obozie przetrwania? Ile można się szwendać po wioskach i okolicy ośrodka, czas coś zmienić w te wakacje! Z uśmiechem na ustach przybył na miejsce zbiórki i rozejrzał się po śmiałkach, którzy też uczestniczyli w tym evencie. Uśmiechnął się na widok Flo, do której też zaraz podbił i przytulił.
- Cześć, Ślizgoneczko. Ty tutaj? Co za zbieg okoliczności! – Puścił do niej oczko, po czym zapalił papierosa, słuchając przewodników. Kiedy podszedł do jednego z nich, dowiedział się, że jest dumnym członkiem grupy goblinów i niesie plecak w kolorze żółtym. Nie do twarzy mu było, ale stwierdził, że lepiej nie narażać się tym gościom. Poza tym okazało się, że w jego drużynie była też Flo, z czego ucieszył się niezmiernie. Przynajmniej wiedział, że w razie co będzie w stanie uciekać równie szybko, co on. Do ich zespołu należał także Puchon, którego może i nie znał za dobrze, ale ta mordka kojarzyła mu się pozytywnie.
- Cześć, jestem Solv. – Przełożył papierosa do drugiej ręki, a wolną wyciągnął w kierunku chłopaka, uśmiechając się przy tym radośnie. - Też czujecie ten dreszczyk emocji? Będzie zajebiście, mówię wam! Wygramy tę nagrodę. Na bank!

Wcale nie tak długo była osamotniona w tym czekaniu, bo zaraz po niej na miejsce zbiórki zaczynało się schodzić więcej uczniów. Szczerze mówiąc, nie znała nikogo, ale co tam! Całkiem spokojnie i nie wyróżniając się niczym szczególnym stała sobie gdzieś z boku, przyglądając się przychodzącym wycieczkowiczom. Ech, nawet ich nie kojarzyła, ale nie żeby jej to jakoś szczególnie przeszkadzało, bo przecież i tak by do nikogo sama nie podeszła hehe. Przymrużyła lekko oczy w reakcji na świecące słońce i wyciągnęła z kieszeni spodni okulary przeciwsłoneczne, które chwilę później założyła na swoje oczka. W tym momencie podeszła do niej jakaś dziewczyna, co nie powiem, trochę ją zaskoczyło. Nie żeby to było coś dziwnego oczywiście. Uśmiechnęła się lekko i przyjrzała się brunetce.
- Powiem ci, że nie jest źle. Pewnie nas jakoś podzielą, to się przestaną kłócić. - odparła, przerzucając spojrzenie na dwójkę sprzeczających się z sobą Japończyków. Ona to chyba miała pecha, żeby zawsze trafiać na towarzystwo osób, które nie przepadają za swoim towarzystwem. Westchnęła cicho i wtedy właśnie z daleko ujrzała sylwetkę Fifiego, na którego widok rozpogodziła się o wiele bardziej.
- Siema Fiflak, jak tam twoja dziewczyna? - zapytała, unosząc brwi i uśmiechając się tak jakoś łobuzersko. W końcu byli już z Laikową parą z tego co widziała i słyszała, a to tylko pogratulować! Słysząc jego pytanie, przekrzywiła lekko głowę, znowu wpatrując się w przewodników. - Myślę, że jakieś pro miecze, którymi będą pozbywać się tych co wymiękną. Miło cię było znać, Filipku. - ależ jej się zebrało na żarty. Oczywiście szturchnęła go potem lekko, żeby przypadkiem nie pomyślał, ze chciała mu dogryźć czy coś w tym stylu.
Pojawiła się Teddra wraz z Mads, do których po uprzednim pożegnaniu się z rozmówcami prędko podeszła i przywitała się krótko. Nawet nie zdążyła się coś więcej odezwać, bo Japończycy zaczęli swoje instrukcje, wyjaśniając wszystkim co i jak. Dostał się jej czerwony plecak, tak więc ten z jedzeniem. Hura. Skrzywiła się lekko, słysząc nazwę swojej grupy.
- No, trolle. Też nie wiem dlaczego, hehe. Ale przynajmniej będziemy rozpoznawalne. - powiedziała i wraz ze swoimi super towarzyszkami wyruszyła na zdobywanie góry Fuji.

Wszystko pięknie się zapowiadało, a przynajmniej dla Rainy, bo ten pomysł w cieczką był mega opcją. Troszkę się spóźniła, ale to nic się nie stało, bo jakaś koleżanka wszystko jej wytłumaczyła. O, podział na grupy? Fajnie! Raina bardzo się pomysł spodobał! Ciekawe z kim będzie, hihi. Kiedy samuraj wywoływał nagle usłyszała swoje imię i do jakiej grupy będzie należeć. Okazało się, że będzie razem z Cornelią oraz Coraline. Cóż, jeszcze nigdy z nimi nie gadała, tylko czasem mijała je na korytarzach i tak dalej. Ale na pewno będzie fajnie, poznają się bliżej, w końcu zapowiada się taka ekstremalna wyprawa. Po chwili chwyciła zielony plecak (w kostkach wypadło 1, a o ile się nie mylę to Corin wylosowała dwa, a Coraline 4). Na Merlina, co ona tam miała! Dobra, nie ma marudzenia, przygoda czeka! Po jakimś tam czasie podeszła do swoich towarzyszek, przywitała je i czekała na reakcje, amen.

Krukonka przywitała się z Mią i Cortą, ale z tą pierwszą nie miała okazji więcej porozmawiać, bo jeden z mężczyzn je rozdzielił, a Bell razem z Cortą i jakimś jeszcze chłopakiem, którego nie znała, zostali Szyszymorami. Chyba był z tych przyjezdnych, bo mignął jej od kwietnia na korytarzu może kilka razy, ale nigdy wcześniej go nie widziała.
- Jestem Bell - przedstawiła się, żeby być dobrym gospodarzem (no, może nie tak do końca teraz, skoro byli w Japonii). Zresztą, przez najbliższy czas będą wszyscy musieli współpracować. - To co, idziemy po plecaki? - spytała, bo pozostała dwójka Szyszymor chyba niespecjalnie się śpieszyła, więc trzeba było ich pogonić. - Ja bym chciała zielony! - powiedziała, kiedy już zaraz mieli brać plecaki. Nie wiedziała co prawda co w nim jest, ale kolor przecież też był ważny.

W końcu wyszło na to, że Cesaire dostał czerwony, Corta zielony, a Bell żółty. Wzięli każdy swój i poszli w las za Shiro i innymi uczestnikami.
zt x3

O Rainie trochę się słyszało na korytarzach, więc nie miała najmniejszego problemu z tym, że będzie akurat z nią w grupie. Zresztą zawsze wydawała się być naprawdę pozytywną osobą. No i chodziły do jednego domu, więc nie przewidywał jakiś szczególnych zwad między nimi.
Z puchonką było gorzej. Po pierwsze dlatego, że Corn pomimo swoich starań jest mocno uprzedzona do Hufflepuffu  i od razu była niemal pewna, że będzie im się dziewczyna kręcić pod nogami i przeszkadzać. No, ale oby jej uprzedzenia znowu były w błędzie, to będzie super.
Kiedy już się podzieliły złapała żółty plecak – no kolor nie marzenie, ale da się przeżyć – i obejrzała jego zawartość. Miała chyba najlżejszy plecak, ponieważ znajdowały się w nim rzeczy pomniejszone, no i niezbyt  ciężkie sweterki. No, jej błagania zostały wysłuchane. Mogą wyruszać!
- Nie wiem jak wy, ale mam wrażenie, że to będzie straszne. Wrócimy poobijane i wymęczone– Uśmiechnęła się do dziewczyn mając nadzieję, że nie ma potrzeby się przedstawiać. Zawsze jest ta nadzieja, że jej nie skojarzą dzięki temu jako „to ta, która spała z większością Hogwartu” i będzie naprawdę miło. Czas chyba ruszyć za Haru.
z/t

Ślizgon gdy tylko usłyszał z kim ma być mina mu zrzedła. Naprawdę miał nadzieję, że będzie z jakimiś chłopakami. Przecież od zawsze było wiadomo, że to właśnie mężczyźni najlepiej nadają się na takie wyprawy. No ale jeśli los tak chciał to i dziewczynami sobie poradzi. Wziął trzy plecaki przeznaczone dla ich grupy i czekał aż dziewczyny łaskawie do niego podejdą. Miał tylko nadzieję, że nie będzie musiał ich szukać po krzakach czy też innych chaszczach jak zacznie się robić nie przyjemnie. Wziął plecak żółty bo tak przypadło mu z losowania choć zastanawiał się czy to jest ważne kto będzie co nieść. Chciał już wyruszyć by jak najszybciej dotrzeć do kolejnego punktu orientacyjnego. Gdy nikt koło niego się nie pojawił stanął przy plecakach i krzyknął.
-Jeżanki tutaj na was czekam. - gdy nie doczekał się żadnej odpowiedzi ruszył dajej za opiekunem ich grupy.

z/t

Coraline, nadal w dobrym humorku, grzecznie wysłuchała wszystkiego, co mieli do powiedzenia Japończycy. Nadal czuła przed nimi niemały lęk, a już szczególnie wtedy, gdy obaj panowie wyjęli swoje miecze. Jej, chyba nie będą się nimi tłuc, prawda ? To nie byłoby fajne. Jednak już po chwili znów mogła się uśmiechnąć, gdy Haru zaczął ich przydzielać do grup. Ciekawe, na kogo trafi ? Gnomy ? Co za nazwa..wcale ona nie była milusia, pff.
Podeszła zatem do stoliczka z plecakami, a ponieważ wypadła jej 4, chwyciła ten czerwony. Zajrzała do środka..same jedzonko ! i czekolada ! Aż z chęcią go podźwiga. Następnie udała się w kierunku Rainy i Cornelii, reszty jej gnomików.
-Cześć ! Jestem Coraline. Ruszajmy !- powiedziała, uśmiechając się do nich wesoło. Podobno będzie też nagroda..a Coralek uwielbiał nagrody ! i niespodzianki ! Dla nich mogłaby zrobić wszystko. Dlatego muszą szybko zacząć działać. Wyszła więc na prowadzenie, mając w główce same pozytywne myśli co do tej wycieczki.

Więc w końcu Japończycy się odezwali! No i zaczęło się coś dziać. Podział na grupy był dość szybki, ale cieszyła się z tej, która jej trafiła. Została przy Bell, do której ostatnio miała niezwykłe szczęście i wszędzie trafiały razem, a dołączył do nich jeszcze chłopak, którego za bardzo nie znała, choć nieco, przelotnie kojarzyła. Z tego co pamiętała, nie był stąd. Pamiętała, jak kiedyś, gdy pierwszy raz go zobaczyła, miała wrażenie, że kogoś jej przypomina. Ale to uczucie szybko zniknęło, tak jak i się pojawiło. Teraz trzeba było się przedstawić, więc poszła w ślady Bell, by zdradzić swoje imię chłopakowi.
-Witaj, jestem Corta – powiedziała tylko, uśmiechając się do niego. Potem ruszyli po plecaki.
Okazało się, że dostała plecak w kolorze zieleni. Nie narzekała, pasował do barw jej domu, a i osobiście lubiła ten odcień. Zarzuciła plecak żwawo na plecy, gotowa do podróży. Ruszyła wraz z Shiro i resztą.
zt

Corin ostatniego czasu trochę odseparowała się od ludzi. Jeśli już chciała się z kimś spotykać, to z Prince. Ale nawet przy nim nie była w stanie całkowicie się rozluźnić i cieszyć dniem. Cały czas chodziło jej po głowie ostatnie wydarzenie. To nie to, że została jakoś niesamowicie mocno skrzywdzona. Gdyby normalnie ktoś ją przytrzymywał i chciał zrobić krzywdę, to już następnego dnia genitalia tej osoby byłyby nabite na pal, a ona tańczyła wokół palącego się pod nim ognia. Jednak to, co powiedziała w tamtej sytuacji nie dawało jej spokoju. Miała wrażenie, że wszyscy już wiedzą. Że każdy będzie się patrzał na nią z odrazą. Że nikt nie będzie chciał mieć z nią nic wspólnego. Że zostanie całkiem sama lada dzień tylko dlatego, że wzięła udział w głupie zabawie z eliksirami... Powiedziała to, co skrywało głęboko, głęboko w sobie – że jest wilkołakiem. Słyszał to tylko Aaron jednakże nie miała do niego nawet odrobiny zaufania. Była pewna, że połasi się na szansę szantażowania jej, a skoro to się jeszcze nie stało, to najwyraźniej postanowił zniszczyć jej życie opowiadając o tym. I to dlatego nie chciała spotykać się z ludźmi. Nie chciała wiedzieć, że naprawdę wiedzą... Wolała się domyślać.
Przyszła na ścieżkę przed górą planując wejście na nią. Chciała czymś zająć siebie i swoje myśli. Ogromny wysiłek jaki wykonałaby wdrapując się na szczyt byłby najlepszą ucieczką od tego wszystkiego. A na górze podobno jest cicha i często pusta świątynia, więc mogłaby się tam zaszyć na trochę. Dlatego też miała na sobie nieduży plecak z kilkoma rzeczami, krótkie spodenki oraz męską bluzkę, którą dawno temu gwizdnęła Prince. Podobno, to była niegdyś jego ulubiona. Dawno jej na sobie nie miała...

Panienka Nightmare znowu… się zgubiła. Błądziła przerażona pięć dni po puszczy nie mając pożywienia, ani wody. Myślała, że spotka ją śmierć, kiedy ujrzała światło, swego anioła, którym była Cornelia, rzuciła się na nią jak wygłodniały wilk na swoją ofiarę i zaczęła pożerać ją żywcem...
Kurde… to chyba nie ta bajka. Tak Nikola zgubiła się, ale nie była nawet tego świadoma. Ni z tego ni z owego pojawiła się obok Gryffonki i pochyliła się delikatnie nad jej ucho.
- Cześć – wyszeptała nieśmiało. Tyle się ostatnio działo, tyle chciała jej opowiedzieć, jednak dziewczyna nie zachowywała się normalnie i chciała się dowiedzieć, co się z nią dzieje. Nie mogła przecież pozwolić, by osoba, na której jej tak bardzo zależało chodziła w takim stanie, nieprawdaż? Podejrzewa nawet, że dla panienki Somerhalder mogłaby skoczyć w ogień.

AAA WILK! Ej chwila! Ale to ona się powinna rzucać wygłodniała jako wilkołakomoldiszka. Ale to może w innym wątku będą kopulować. Jak na razie dziewczyna podskoczyła jak oparzona słysząc nagłe „cześć” nad swoim uchem. Dobrze, że się zezła, bo Nikola oberwałaby z pięści prosto w oko. Na szczęście była na tyle niska, że pocisk przeleciał nad jej głową.
- Boże. Zawału dostałam – Powiedziała wzdychając i sprawdzając, czy nie uszkodziła swojej przyjaciółki. No właśnie. Widząc, że to tylko puchonka uśmiechnęła się delikatnie. Czy ona zawsze musi chodzić tak cichutko?
- Zaś się zgubiłaś? - Nie znały się jakoś szczególnie długo... Ale chyba zdążyły się już o sobie dowiedzieć bardzo dużo. Corin w końcu bardzo dużo mówi, a o Nikoli dowiedziała się wiele nie tyle od niej, co z wywiadów środowiskowych. Puchonki dopytała się tylko o prawdziwość tych wiadomości.

Widząc jej reakcję zaśmiała się pod nosem, jednak nie tego się spodziewała po Gryffonce. Myślała bardziej, że dziewczyna znowu się na nią rzuci i zacznie się z nią tarzać po ziemi jak to zawsze robiła. Widząc, że tego nie zrobiła była już pewna, że coś jest nie tak. Spojrzała na nią smutnym spojrzeniem i usiadła obok dziewczyny. Milczała ona i nie odpowiedziała na jej pytanie. Co ona miała zrobić? Wątpi, że mogłaby jakoś pomóc dziewczynie… ale mogłaby spróbować, prawda? Jeżeli nie spróbuje nigdy się nie dowie!
- Ano… – zaczęła niepewnie i spojrzała na nią kątem oka. Nie wiedziała czy robi dobrze – Coś się stało? – spytała, a po chwili zaczęła panikować i odwróciła się do niej niepewnie i zaczęła się tłumaczyć – Znaczy się, no wiesz, zawsze, ten, rzucałaś się na mnie i no wiesz, zawsze się uśmiechasz, a teraz tak jakoś, no, nie widać tego no ja… – westchnęła niezadowolona ze swojej reakcji i po chwili dodała spokojniej – martwię się o ciebie – wyszeptała zarumieniona.

No tak. Corin taranowała ją nawet, jeśli widziały się piąty raz tego samego dnia. Z miłości i dla sportu! Jeśli kiedykolwiek zapisze się na jakieś zapasy, to będzie już miała przygotowanie. A ostatnio troszkę myślała o kursie samoobrony. Bo co z tego, że potrafiła się bić, skoro wyszarpanie się stanowiło dla niej problem. Bicie się do czasu, aż zostanie złapana to nie jest nic fajnego.
- Cieszę się – Powiedziała tak po prostu i rozczochrała dziewczynę – Że się martwisz – Dodała chwilę później, żeby nie wyszło na to, że ma taki humor, bo się cieszy. Hm.. Co miałaby przed dziewczyną ukrywać? Poza wilkołactwem, o którym oczywiście pewnie zaraz będzie wiedziała. Bo skoro nie ucieka... To jak zwykle jest niedoinformowana i dowie się jako ostatnia.
- Miałam ostatnio niemiłą przeprawę z Aaronem... To ten krukon, co się tak... Thi... Martwił jak dostałaś astmy...

Dziewczyna wpatrywała się w swoją przyjaciółkę i kiedy wspomniała o jakimś chłopaku opuściła głowę i drgnęła delikatnie. Gdyby to była jakaś bajka mugolska, to wokół niej pojawiłyby się płomienie, a włosy zaczęły unosić się na wszystkie strony.
- Co ci zrobi? – spytała zdenerwowana – Jak go spotkam to go wypatroszę i oderwę ten język wsadzają go do… – zatrzymała się i wzięła głęboki. Troszkę się uspokoiła i włosy opadły z powrotem. Spojrzała z dołu na swoją przyjaciółkę wzrokiem: „Ja Ci takiego czegoś na pewno nie zrobię!”, mimo iż nie wiedziała o co chodzi.

Oj Corin znała te bajki mugolskie. Sama powinna tak wyglądać, ale wręcz przeciwnie. Była opanowana. Wręcz za bardzo – jak nie ona. Nie mogła się teraz denerwować, bo zrobi jeszcze jakąś głupotę.
- Pamiętasz stanowisko z eliksirami? Trafiło mi się veritaserum. On to zauważył i zaczął mnie przepytywać. Chciałam odejść, ale mnie złapał. Nie potrafiłam się wyszarpać. Wypytywał o rzeczy, których nigdy nikomu dobrowolnie nie powiedziałam. Krzyki i płacz nie wzbudzały w nim jakiejkolwiek litości. Zachowywał się jak szaleniec. Gdyby nie... - I tutaj stanęła. Odwróciła głowę w stronę góry tak, jakby nagle stała się zbytnio interesująca.
- Ale to nic. Nie ma sensu robić z tym wszystkim czegokolwiek... Więc po prostu to olej – Westchnęła uśmiechając się do niej trochę ciepło, trochę sztucznie, po czym rozczochrała jej włosy sprawiając, że tym razem naprawdę się unosiły. Sterczały we wszystkie strony.

Dziewczyna spojrzała na Cornelię Smutnym spojrzeniem. Naprawdę był takim bydlakiem, żeby pytać ją o takie rzeczy podczas używania veritaserum? Oj panie Aaron na pewno nie skończy pan szczęśliwie tej bajki.
- Co za bydle – wyszeptała nie mogąc w to po prostu uwierzyć. Wpatrywała się smutnym spojrzeniem na swoją przyjaciółkę.
- Nie mogę tego tak po prostu olać! – prawie że krzyknęła nie odrywając wzroku od niej. Zacisnęła pięści i spojrzała na górę. – Powinien zapłacić za to co zrobił! Nie mogę pozwolić, by teraz panoszył się zadowolony z tego co zrobił i bez żadnych konsekwencji! – powiedziała pewna siebie. Wiedziała, że jak go spotka to na sto procent zrobi mu krzywdę i to taką o jakiej nie zapomni. Znowu wzięła głęboki oddech i się uspokoiła.
Corin nie zasługujesz na takie traktowanie, nie możesz pozwolić, by tak to wyglądało
- Ach właśnie – zaczęła niepewnie i spojrzała na nią niepewnie – Gdyby nie? – zapytała niepewnie.

- Dupek jakich mało – Zawtórowała Nikoli. Spoglądała jak ta się denerwuje z lekkim uśmiechem. Dlatego, że słowa puchonki na temat martwienia się nie były luźno rzucone w powietrze bez pokrycia. Dobrze wiedzieć, że nawet ta mała, delikatna kruszyna byłaby w stanie rzucić się i może nawet z wściekłości powalić pana 180 cm, jeśli tylko miałaby taką okazję. Ale nie zamierzała jej na to pozwolić.
- Miki ja nie chcę żebyś cokolwiek robiła, pamiętaj o tym. Nie pozwolę na to, by dostał pretekst do wyjawienia prawdy światu. To nie jest coś, co tylko zniszczy mi reputację. To mi zniszczy życie, dlatego nawet ty o tym nie wiesz – Podeszłą bliżej przyjaciółki i po prostu się do niej przytuliła. A raczej ją przytuliła, bo w końcu była wyższa. Nie był dzisiaj standardowego rzucenia się, ale może odrobina czułości ze strony gryfonki wynagrodzi to pannie dwufazowej.
- Gdyby nie fakt, że przyszedł nauczyciel i go ode mnie oddzielił – Nie kłamała. Powiedziała zgodnie z prawdą. Ale chwilowo lepiej było zataić pewne fakty. Chwilowo. I tak jej pewnie powie. Przyjdzie na to pora.

Widząc reakcję Corin westchnęła. No dobra… może nie będzie z tym robić nic… ale znając życie rzuci się na niego z pięściami jak go zobaczy. I może on nie będzie znał powodu jej wściekłości, ale ona i tak będzie go biła tak długo, aż zacznie ją przepraszać, za wszystkie swoje grzechy.
Kiedy Cornelia ją przytuliła spojrzała w przestrzeń niezadowolona.
- Przepraszam – zaczęła niepewnie, a po chwili dodała lekko niezadowolona – że jestem taka mała… – nawiązywała do przytulania. To ona ją powinna teraz przytulić, ale była za mała. Nawet tego nie może zrobić, no normalnie denerwujące!
Albo nie mówisz wszystkiego, albo kłamiesz.
Pomyślała zamykając oczy. Nie chciała wymuszać na niej niczego, dlatego nie robiła nic i czekała, na dalsze działanie dziewczyny.
Bo gdybyś chciała to powiedzieć od samego początku, to byś to zrobiła… tak po prostu.

Biła.. Znaczy się okładała piąstkami a on będzie patrzył i myślał „Dlaczego ona mnie dotyka? Ciekawe czy ona myśli, że mnie to boli?”, tak? To na pewno sporo zdziała! I dlatego też Corin nie chciała, żeby Nikusia jakkolwiek reagowała. Uszkodzi sobie coś prędzej niż cokolwiek uzyska.
- Żeby mała... Ciebie prawie nie widać kochanie. Dlatego dostałam zawału i umarłam – I chcąc rozluźnić atmosferę i wyplenić nieprzyjemne myśli oczywiście pokazowo umarła... Innymi słowem naparła na nią całym ciężarem ciała jak bezczuciowe zwłoki. Więc jednak się będą dzisiaj turlać po ziemi. Tego racze nie można ominąć nawet, jak dzieją się takie rzeczy!
Kiedy już upadły, bo to po prostu musiało się stać, a ona w końcu sturlała się z Nikoli jak zwykle postanowiła poleżeć chwilę dłużej na ziemi.
- Kiedyś Ci opowiem historię mojego życia. W zamian ty mi opowiesz swoją. Co ty na to? - Spytała wpatrując się w nią. Była ciekawa jak by to było, gdyby puchonka dowiedziała się o niej wszystkiego, poza oczywiście wilkołactwem. To należy schować w skrzyni i zamknąć na dnie serducha.

Kiedy wspomniała o historii swojego życia dziewczyna zamknęła oczy i jej nie odpowiedziała. Prawdę mówiąc nie chciała takiej wymiany. Jak dla niej to za dużo. Ostatnio za często przypomina sobie tą historię i płacze po kątach. Dziewczyna podejrzewa, że jak usłyszy taką historię, również smutną i o wiele straszniejszą, poczuje się żałośnie. No bo przecież gryffonka była szczęśliwą dziewczyną, która nie pokazywała jaką złą przeszłość ma, a Nikola? Starała się uśmiechać, jednak nie przychodziło jej to czasami z łatwością.
Puchonka westchnęła i uchyliła powieki.
Czy to na pewno dobrze, że przyjechałam do tej Japonii? Są tutaj moje wzloty i upadki, jednak moje życie również się przez to skomplikowało. Czy to naprawdę tak miała wyglądać?
Nie odpowiedziała jej na pytanie. Wstała i spojrzała na Corin.
- Ja musze już iść – wydukała z delikatnym uśmiechem. Zrobiła I zaczęła odchodzić, kiedy zniknęła ze wzroku dziewczyny zatrzymała się i zaczęła się wracać spoglądając niepewnie na Corin – Miałaś rację… zgubiłam się, w którą stronę do domku? – spytała rozpaczliwie i kiedy droga została jej wskazana, a wcześniej pewnie została wyśmiana, pomachała przyjaciółce ręką i podreptała już dobrą drogą do domków.

[z/t]

Corin nie była wcale aż taka szczęśliwa. Była... Sobą. Udało jej się wyprzeć myśli na temat przeszłości gdzieś w głąb siebie, jednak czasem wracały i to ze zdwojoną siłą sprawiając, że potrafiła zamknąć się w sobie na jakiś czas – wtedy nie chciała mieć kontaktu z ludźmi i zależało jej tylko na tym, by mieć czas na myśli i płakanie. Jednak życie toczy się dalej. Po co komu przeszłość... Skoro można mieć przyszłość?
- Na wschód – Wskazała palcem we właściwą stronę i odwróciła się do dziewczyny tyłem. Chyba puchonka nie chciała jej poznać... Więc to dobrze, że nie ulega w żaden sposób ochocie, by powiedzieć jej o sobie cokolwiek. Czy można powiedzieć o przyjaźni, kiedy nic się o sobie nie wie?
[z/t]