Dziewczyna wysłała dzisiaj rano list do dziewczyny imieniem Angie. Naprawdę bardzo chciała z nią porozmawiać. Myszkowali z Pyszczkiem na jej temat, ale niestety nie wiele się dowiedzieli. Dlatego też miała nadzieję, że puchonka powie jej coś więcej... No i miała zamiar zobaczyć, czy jest taka jak Lil. I zamierzała się z nią zaprzyjaźnić. Może to poprowadzi do złudnego oszukiwania się, ale ona byłą osobą, która woli najpiękniejsze kłamstwo od smutnej prawdy w większości przypadków. A prawda jest taka, że Lillyanne umarła, a ta dziewczyna jest tak bardzo podobna, że mogłaby... Może nie ją zastąpić, ale uzupełnić chociaż połowę luki, jaką pozostawiła ukochana Gryffonka.
Kiedy szczurek wrócił bez kartki, na której wypisane było miejsce i godzina, ubrała się w białe, krótkie spodenki oraz górę od stroju kąpielowego – zieloną, wiązaną na szyję. Było tak gorąco, że nawet nie myślała o wzięciu czegoś cieplejszego. Zresztą, miała zamiar znaleźć się niedaleko morza i kto wie? Może pójdą popływać?!
Kiedy już doszła do restauracji z widokiem na morze rozejrzała się ze stolikiem najbliżej barierki. Zajęła właśnie taki patrząc z niecierpliwością na krzesło przed sobą. Powinna niedługo być, prawda? Jeśli są podobne, to nie spóźni się, a nawet będzie wcześniej. Stresowała się trzeba przyznać i żałowała, że nie ma z nią Draconka.

Nero się baardzo nudził. Co tu robić w takim upale. Krótkie spodenki, naturalnie brak koszulki, ale i tak skwar jak czort. Od miejscowych dowiedział się o drodze do morza. Więc ruszył w tę stronę w poszukiwaniu żywej znajomej duszy. Wylukał restauracje. No cóż zawsze można posiedzieć i popatrzeć na morze. Na fale gładzące brzeg i poczuć bryzę na policzkach. Kiedy tylko wkroczył, ujrzał czekającą Corin. Cóż za zbieg okoliczności. Podszedł do niej i z uśmiechem na twarzy powiedział;
Cornelia? A jednak wybrałaś się na wakacje. Czekasz na kogoś?
Musiał ją zaczepić. Inaczej siedziałby sam jak palec na tym świecie.

Jej ręce trzęsły się delikatnie. Poprawiła górę od stołu i spoglądała z zaciekawieniem na uderzające o brzeg fale. Ta sytuacja naprawdę była dla niej kłopotliwa i nie mogła się doczekać, kiedy wszystko się rozwiąże. Pukała długimi, zadbanymi paznokciami o stół. Pewnie by jeszcze długo czekała gdyby nie fakt, że usłyszała głos. Uniosła głowę i spojrzała na osobę, która ją zaczepiła. Od razu na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Nero? Zaskakujące spotkanie. Poklepała jedno z trzech krzeseł stojących przy stole jednoznacznie prosząc go, by usiadł.
- Na koleżankę, ale cieszę się, że jesteś. Co u ciebie? - Więc wracamy do gry. Sidła nadal stały zastawione. No króliczku. Czeka na ciebie smaczne jabłko, sałata, marchewka. Skusisz się? Przecież to, że wyżej wisi siatka to nie znaczy, że ma ci się stać jakakolwiek krzywda. Może ktoś chce cię pogłaskać i wypuścić?

-Usiądę z chęcią.
Powiedział usadzając tyłek na krześle. Rozmyślał nad nią. W sumie ona była zbyt młoda aby z nią kręcić. I wgl. Nero jest nauczycielem i nie przystaje mu zachowanie takie zachowanie. Zawsze nad tym rozmyślał.
-Na koleżankę czekasz... A u mnie w porządku. Trochę skwar tutaj, nieprawdaż? A jak u Ciebie Corin?
Jego głowa była targana naprzemiennymi myślami. Ale w końcu, ona wolna, on też... Ale jaką on będzie miał opinię.? Pedofila? Takiego co kręci z nieletnimi. To niesmaczne. I obrzydliwe.

W sumie wiek to nie jest duża przeszkoda, prawda? Zaciera się po jakimś czasie i nawet wiele lat starsza osoba wygląda z młodszą normalnie. Zresztą ileż to razy dwudziestolatki wychodziły za mąż za pięćdziesięcio latków. No dobrze, to zazwyczaj o pieniądze, ale przykład jest, prawda? Zresztą, są wakacje. Trzeba troszkę poszaleć! I nikt się nie musi dowiedzieć, prawda?
- Faktycznie, jest strasznie ciepło. Aż chciałoby się wykąpać nago w morzu. Hm... Może to nawet zrobię? - Powiedziała uśmiechając się słodko i spoglądając w stronę wielkiej wody, jakby naprawdę nosiła się z takim zamiarem – Trzeba by było zafundować sobie troszkę adrenaliny – Dodała jeszcze zakładając nogę na nogę i opierając łokcie o stół.
- Napijemy się czegoś? - Zaproponowała unosząc dłoń i prosząc do nich kelnera.

Dziewczyna długo się zastanawiała czy wyjść na spotkanie. W końcu ruszyła w stronę restauracji. Jak zwykle wyszła długo przed czasem nie chcąc się spóźnić. Weszła do restauracji i rozejrzała się dokładnie. Zdziwiła się widząc Cornelie, a tym bardziej zdziwiła się, że siedzi z kimś. Niepewnie ścisnęła karteczkę robiąc krok w tył i upewniając się czy na pewno nie pomyliła godzin, czy dni. Miała podejść, czy nie? Wahała się i to bardzo, ale w końcu niepewnym krokiem ruszyła w stronę stolika, kiedy już stała spoglądała zakłopotana na nauczyciela, a później na Gryffonkę, nie wiedząc, co tak naprawdę ma powiedzieć.

Może kiedyś zdoła przełamać tę barierę. Corin może mu w tym pomóc, ponieważ on raczej sam nie zdołałby tego zrobić. Ale wszystko czas pokaże.
-Chętnie bym się napił czegoś. Wybieraj coś dla nas. Na mój koszt. I co Ty na taki układ- napijemy się i pójdziemy się wykąpać? Tak dla ochłodzenia.
Powiedział. Jednak widział w tym drugie dno. Zawsze jest to kolejna okazja do zbliżenia się. I krok po kroku akcja miłość będzie mogła iść. Jednak wciąż pozostaje ten cień niepewności.

Miło się rozmawiało, ale to nie na Nero czekało. Dlatego kiedy usłyszała, że ktoś jeszcze wchodzi niemal od razu się odwróciła. Uśmiechnęła się szczerze i otwarcie widząc puchonkę. Zaprosiła ją gestem ręki i wskazała miejsce naprzeciwko siebie. To ona była najważniejsza tego wieczoru i to na nią czekała.
- Onee... Znaczy się Angie! Chodź! Ty też na pewno chcesz pić prawda? Jak ci się podoba Egipt?! I kiedy włazimy na piramidę?! - Uśmiechnęła się zabójczo w pełni się już rozluźniając i mówiąc wszystko w tępi odrzutowca.
Oczywiście, że Corin mu w tym pomoże. Dajcie jej chwilę.
- Wykąpać według mojego planu? - Uniosła brew oblizując dolną wargę. Spojrzała na kelnera – Poproszę kremowe piwo, ognistą whisky i sok winogronowy – Niezwykle ciekawe połączenie, prawda? Ale dla każdego coś dobrego. A skoro Nero płaci, to można trochę poszaleć, prawda?

Dlaczego by nie zaszaleć prawda? Skoro on płaci. Jednak wtedy ujrzał Puchonkę. Domyślił się, że to na nią czekała Corin. Zwrócił się do Angie i powiedział:
-Witaj. Najwyraźniej macie sobie coś do powiedzenia, może nie będę wam przeszkadzał....
Głęboko w duszy liczył, że nie będzie musiał ich opuścić. W końcu nikogo nie ma tu znajomego, a większość albo go nie lubi, albo jest sceptyczna. Po prostu nie przepada za nimi, tymi którzy go nie lubią. A Corn była jedną z nielicznych lubiących i lubianych. Lubił z nią przebywać, dobrze się czuł w jej towarzystwie.

Faktycznie miały sobie bardzo dużo do powiedzenia. Dlatego też chwilę pomyślała. Nie chciała zrezygnować z ani jednego, ani drugiego spotkania. Więc chyba trzeba jakoś to ustawić. Spojrzała na Nero i wystawiła ku niemu dłoń. Położyła ją na jego dłoni jakby chcąc skłonić go do tego, by na nią spojrzał. W gruncie rzeczy trzeba jednak przyznać, że to dość intymny gest.
- Może zobaczymy się za półtorej godziny nad wodą? Wtedy możemy się ochłodzić – Zaproponowała jakby z ogromną nadzieją, że Nero się na to zgodzi. Teraz załatwi wszystko z Lilly, a potem zajmie się panem nauczycielem. W sumie muszę przyznać, że 27 latki i 29 latki najbardziej ją kręcili, choć to może troszkę szokujące. Ale czy to jej wada? Na pewno nie. A w tym przypadku pewnie dla pana Crowa to nawet zaleta, mam rację? Może właśnie ze względu na jej upodobania wiekowe tak miło im się rozmawiało?

Ange usiadła niepewnie spoglądając na Corin i nauczyciela. Nie wiedziała co się dokładniej dzieje, a gdy ta złożyła zamówienie nie kłóciła się nawet. Lubiła sok winogronowy, można by powiedzieć, że uwielbiała go tak bardzo jak bananowy, ale skąd ta dziewczyna wiedziała? A może zgadywała? Tak na pewno zgadywała.
Lilly? Załatwić wszystko z Lilly? Cóż to, dziewczyna już jest zamieniana i podmieniana w miejsce swojego klona.
- Chciałaś czegoś ode mnie, ne Corin? – spytała bawiąc się kartką papieru w rękach. Była zdenerwowana i troszkę przestraszona tym co może się stać, tym co dziewczyna chce od niej.

Miała bardzo dziwne poczucie... Popędu. W końcu między 16, a 29 jest trochę różnicy. Ale Nero to nie przeszkadzało. Haha, dla niego to nawet lepiej. Przecież lepiej być z młodszą niż ze starszą. Na początku lekko go zdziwił gest Corin. Ale potem się oswoił. Spojrzał się na Corcię i odrzekł:
-Ok. Porozmawiajcie. Ja pójdę na rafę i wynajmę nam łódkę. Wypłyniemy sobie. Ale pijecie na mój koszt
Powiedział. Potem zwrócił się do kelnera:
-Niech te dwie panie dostaną czego zapragną. Przyjdę i spłacę dług
Potem powolnym krokiem poszedł ku swemu celu
/zt

Jeśli mówiła o sprawie z Lilly chodziło jej raczej o podobieństwo między Angie a właśnie nią. Ale faktycznie, musiała przyznać, że bardzo często – nawet w myślach – myliła ich imiona przez co czuła się ogromnie zażenowana. Ale w sumie nie ma co się dziwić. Gdyby nie oczy, to byłaby pewna, że to jest jej ukochana przyjaciółka. Miały podobny styl zachowania, podobną mimikę i chciała sprawdzić, czy podobne upodobania. Stąd sok winogronowy.
Zgodziła się na propozycję Nero kiwnięciem głowy i pomachała mu na odchodne.
- No widzisz. Ale możemy sobie zrobić ucztę – Zaśmiała się. To troszkę wygląda jakby wykorzystywała Nero, ale miała nadzieję, że to nie odzwierciedli się źle w oczach Angie, a nie chciała się jej tłumaczyć, bo nie na to pora.
- Mówiłam ci wcześniej, że chciałabym się z tobą zaprzyjaźnić, ne? - Powiedziała mając bardzo pozytywny wyraz twarzyczki. Nie chciała jej przestraszyć, ale jednocześnie będąc sobą jak zwykle mówiła wszystko prosto z mostu. Dla jednych to wada, ale dla innych zaleta dlatego nie miała zamiaru tego zmienić.
- Słuchaj na pewno widziałaś zdjęcia mojej Lilly prawda? Chciałbym, żebyś coś mi o sobie opowiedziała. Szukamy z Pyszczusiem... Znaczy się tym ślizgonem z balu, powiązań między wami. Ale do tego potrzebuję informacji, których on nie da rady załatwić – Poprosiła przybierając lekko poważny ton. Przysunęła do ust piwo kremowe. Dzisiaj nie miała zamiaru być pijana... Przynajmniej w tej chwili, bo nie wiadomo, co los przyśle potem.

Dziewczyna spoglądała na Cornelię niepewnie. Kiedy wydukała kilka tych słów nic nie powiedziała, widocznie musiała przeanalizować całą tą sytuację. Jej wzrok utkwił w jednym miejscu, a ona sama siedziała w bezruchu. Nawet nie mrugała. Dopiero kiedy jej przemyślenia się skończyły spojrzała na dziewczynę i powiedziała.
- Wybacz… ale nie mam zamiaru mówić czegoś o sobie, całkiem obcemu człowiekowi. Nikomu nie ufam, więc musisz mi wybaczyć – wydukała i spojrzała na soczek winogronowy, z delikatnym uśmiechem i zachwytem upiła łyczek podziwiając smak.

Wpatrywała się w nią. To w sumie było oczywiste, że Angielique będzie taka skryta. Nikt nie chce wygłaszać całości zdarzeń swojego życia w stosunku do kogoś, kto już na samym początku nie wydaje się być godnym zaufania. W końcu Cornelia to nie był wymarzony typ przyjaciółki i każdy by wręcz uciekał od takiego kogoś – jeśli oczywiście był dziewczyną, faceci to całkiem inna sprawa.
- Rozumiem... Dlatego i w sumie nie tylko dlatego chcę, żebyśmy się zaprzyjaźniły... A jeśli nie, to chociaż poznały – Zapowiedziała, a widząc minę Ang pijącą sok winogronowy przeszedł ją dziwny dreszcz. To jest straszne tak patrzeć i widzieć Lilly. To tak, jak wtedy, gdy patrzała na Jacka. Wyglądał jak Daniel. Choć w tym wypadku to było negatywne wrażenie, a patrząc na puchonkę cieszyła się.

Dziewczyna spojrzała na Cornelię i zamknęła oczy.
- Nie rozumiem Cię – wydukała po chwili odkładając szklankę na stolik. Jej wzrok zatrzymał się na oczach Cornelii, nie zwracała uwagi na to, czy dziewczyna odwróci wzrok czy też nie, świdrowała ją tym przyciągającym spojrzeniem – aż tak bardzo chcesz cierpieć? – spytała niepewnie – Ten Puchon Kaoru i ten chłopak… Ikuto – wyszeptała i dopiero teraz spuściła wzrok spoglądając na płyn znajdujący się w szklanym naczyniu – oni oboje cierpieli widząc mnie… Ta nadzieja, że nadal ona istnieje, że powróci jest złudna. Wiem, jak to boli jak ktoś się porzuci, bądź zostawi bez słowa pożegnania – w tym momencie zacisnęła dłonie na szklance i pewnym spojrzeniem spiorunowała Cornelię – ale jeżeli nadal będziecie się łudzić, że ja to ona i że ona nadal żyje, to sprawicie, że ta dziewczyna nigdy nie zazna spokoju, przez wasze samolubstwo. Nie wiem jaka była, ale jeżeli była podobna do mnie, to zawsze robiła coś dla innych, więc chociaż raz wy zróbcie coś dla niej.
Była poważna. Sama nie wiedziała dlaczego to jest dla niej takie ważne, ale czuła, że musi jej pomóc, odnaleźć spokój, który zagubiła błądząc się w wieczności.
- Przepraszam – wydukała zakłopotana – nie powinnam mówić takich rzeczy, skoro nic nie wiem.

Spoglądała na Lillyanne, a z chwilami, kiedy mówiła jej mina troszeczkę rzedła. Dlatego też dziewczyna po chwili oparła łokcie na blacie i usta miała za splecionymi ze sobą dłońmi (Jak Sasuke). Oglądała dziewczynę dokładnie. Kiedy ta skończyła Corin westchnęła, opuściła ponownie dłonie na blat stołu.
- Nie jestem Ikuto, nie jestem Kaoru. To przede wszystkim. I to nie chodzi o to, że łudzę się, że Lilly będzie nadal istniała. Owszem, chciałabym, ale nic na to już nie poradzę. Jednakże los dał mi ciebie. Pewnie dlatego, że dobrze wiedział, że bez przyjaciół nie jestem w stanie egzystować, a nigdy w życiu nie zaprzyjaźnię się już z nikim innym. Dlatego tak mi zależy na kontakcie z tobą. Bo nie zaufałabym nikomu, kogo cechy charakteru nie są podobne do Lilly. Nawet, gdybyś wyglądała inaczej i miała wiele cech innych to jednak to, że posiadasz podstawowe części osobowości które cenię, lub które mnie wkurzają sprawia, że chcę być dla ciebie bliska – Może ten wywód nie był zbyt logiczny, ale najważniejsze, że to Corin go rozumiała i przekazała w nim wszystkie swoje dotychczasowe myśli.
- Nie przepraszaj. Mów co chcesz. Posłucham, najwyżej się o to pokłócę – Wytknęła w jej stronę lekko język i na powrót zajęłą się swoim ukochanym trunkiem, jak gdyby nic się nie stało.

Ange westchnęła i spojrzała na Cornelię obojętnym spojrzeniem.
- Mówisz, że nie jesteś taka jak oni, a mimo wszystko chciałabyś powiedzieć do mnie Lillyanne, chciałabyś, żebym zareagowała, chciałabyś, żebym była nią, chciałabyś żebym się okazała nią być. Nie chcesz przyjąć do wiadomości, że ona nie żyje, łapiesz się nadziei, że jestem nią, albo bynajmniej kimś, kto mógłby ją zastąpić. Rozwieje twoje wątpliwości – wydukała. Skoro miała mówić, to co chce to nie ma zamiaru się powstrzymywać. Będzie mówiła tak długo na ile jej starczy sił... a w między czasie pozachwyca się soczkiem, który jej zamówiono – jestem jedynaczką. Nigdy nie miałam rodzeństwa, więc nie jestem z nią spokrewniona, jej rodzina również nie należała do mojej rodziny, ponieważ moja w całości jest mugolska. Ja jestem pierwszą osobą, która wstąpiła do świata czarodziejów – no cóż. W tym co mówiła jest kilka niedociągnięć, ale czy dziewczyna zorientuje się, że coś jest nie tak w tym co mówiła? Miejmy nadzieję.
- Powiedz mi Corne... – nagle umilkła, chwilę się zastanowiła i westchnęła – powiedz mi Corin, skąd wiesz, że jestem do niej podobna, skąd wiesz, że nie jestem całkowicie inna? Możesz się mylić w stosunku do mnie, a ja mogę przecież udawać taką, by Cię tylko wykorzystać.

- Choć może to tak wygląda, to jednak jest inaczej – Tylko tyle powiedziała. Te tematy były... Trudne. Zdecydowanie nie na taką rozmowę dwóch prawie nieznajomych osób. Dlatego też koniec smutnej gadki, choć już chwilę później znowu musiała wkroczyć na pofałdowany tor śliskich tematów.
- Nie mogłabyś być czarownicą, gdyby w twojej rodzinie nigdy nie było nawet jednego czarodzieja – Jak na razie zauważyła przede wszystkim to bardzo ważne niedociągnięcie. Poza tym wszyscy wiemy, że Corin ciężko łapie o co właściwie chodzi, dlatego będę zaskoczona, jeśli odkryje sens tej całej sytuacji.
- Mogę się mylić, to oczywiste. Możesz chcieć mnie wykorzystać i zranić. Ale przecież kto nie próbuje ten nie zyskuje – Uśmiechnęła się dopijając trunek do końca. Uniosła dłoń zamawiając sobie tym razem drink z sokiem pomarańczowym. Zamyśliła się – Może coś zjemy? Co powiesz na... Spaghetti?