Z każdą kolejną sekundą zastanawiał się co tutaj robi. Generalnie to nie była to żadna nowość, bo narzekał na każde miejsce, w które trafiał, ale mimo wszystko.. Naćpanego mężczyznę jeszcze przeżył, chociaż nie za bardzo wiedział czy jebnąć zjawiskowego fejspalma czy uciekać stamtąd póki miał okazję. Gorzej było z faktem, iż wszędzie mógł dotrzeć tylko za pomocą wielbłąda.
Oczywiście jako największy farciarz na tej ziemi trafił na najbardziej upartego i śmierdzącego osobnika. Najpierw starał się (a to powinno się docenić!) do niego jakoś dotrzeć, ale że nie reagował... Hm.

Droga do namiotu była chyba najdłuższą, jaką kiedykolwiek przeszedł w swoim osiemnastoletnim życiu. Rzucił walizki na pierwsze lepsze łóżko, kazał zwierzakowi cierpliwie czekać (chyba Gringott będziesz chodził na piechotę...), a sam poszedł za namową beznadziejnej kopii DJ Bumbaya na oazę. Usiadł na piasku, wystawił swoje piękne nózie do słońca i w zalotnej pozie zaczął się opalać postanowił na spokojnie przemyśleć kilka spraw.

Witajcie kolorowe parasolki, szalone, samotne noce, musujące drinki i święty spokój. Wakacje, upał, teoretyczny spokój. Dużo wolnego czasu, podczas którego powinno się przemyśleć wiele spraw.
Głupia Krukonka nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić, bowiem jej życie było nudne. Nudanudanuda. Brakowało jej jakiejś akcji, pościgów i wybuchów, które zapewniał jej przez pewien czas miły pan w okularkach, ale później zjadła go komercha. Rzuciła więc walizki, wysłała list do babci NNN i jej brata, spytała, czy Charlotte dobrze się sprawuje i.. tyle. Zawędrowała sobie nad oazę, aby nie siedzieć przez cały czas w namiocie. A że samotność i wewnętrzny żal do Lucjana zrobił z niej niezłą krejzolkę, postanowiła się zabawić, i może nie tyle skakać z klifu, jak JogoBella Cwan, ale... Poderwać jakiegoś miłego egipcjanina! O, posze badzo, tutaj siedzi jakiś miły pan w loczkach.
- Najpierw postaw mi drinka, a później gdzieś chodźmy. - rzekła do miłego pana, który był do niej odwrócony tyłem. Podobno Egipcjanie są bardzo otwarci!

Gdy usłyszał za sobą jakiś damski głos momentalnie się rozluźnił, no bo przecież wiadomo, że w tych sprawach był obeznany. Cwaniaczek odgarnął loki z czoła i jak rasowy flirciarz majtnął z dwa razy brwiami góra-dół, po czym odwrócił się do owej istoty. Nie zwrócił uwagi na to, że owy głos był dziwnie znajomy. Egipt - to pewnie przez ten upał miał jakieś halucynacje słuchowe (UZNAJMY, ŻE COŚ TAKIEGO ISTNIEJE).
- A potem ty postawisz mi co innego pokażę Ci mojego wielbłąda - uśmiechnął się do dziewczyny w stylu Johnny'ego Bravo. Omal mu oczy nie wyskoczyły z orbit, gdy ogarnął, że patrzy nie na kogo innego, a Lauren. Kropka kropka kropka.
Miał tylko cholerną nadzieję, że Lauren nie zrozumiała aluzji, którą starał się przekazać będąc pewnym, że to ktokolwiek tylko nie ona. Cóż, głupi ma zawsze szczęście. Ogółem to jego mina wyrażała jedno wielkie łodefak i nawet ogromny talent aktorski nie pozwolił mu zamaskować zaskoczenia, bo.. - Do jasnej cholery, w Egipcie jest zapewne 567689 dziewczyn, a akurat Ty musiałaś tu przyjść - krzyknął oburzony, ale po chwili wziął głęboki oddech (pani Kilyk zawsze mu mówiła, że to uspokaja). Nie, nie może krzyczeć, nie na Lau, nie na Lau, nie na..
- Dobrze się bawisz? - spytał pozornie z grzeczności, jednak dało się wyczuć w jego głosie gniew. Niepowinnaśtuprzychodzićidźidźidź.

Teoretycznie rzez biorąc, to Lau mogłaby mu pokazać swojego wielbłąda, bo mają one takie DWA GARBY, które mogłaby się skojarzyć z tymi, które kobiety mają zazwyczaj na klatce piersiowej...
- Luke?! - jęknęła zrezygnowana, a następnie uświadomiła sobie, że to przecież Lucjan, w końcu go widzi na własne oczy! Przypomniała jej się ich ostatnia korespondencja i coś ścisnęło ją w środku. Czyżby zrozumiał? Czy... teraz jej powie, jakiego wyboru dokonał? Czy w końcu będzie dobrze? No, taki tam teścik z pytaniami, mała ankieta, sonda.
- Czyli... nie cieszysz się, że mnie widzisz? - zapytała, siląc się na obojętność, ale było widać, jak ten nędzny, głupi, paskudny gryfonek- skurwysyn ją skrzywdził. Chlipałkę! - Wiesz co, Lucjan... pierdol się. Chyba mam dość, wiesz? Twojego wiecznego tonu, tej zgryźliwości, obłudy, kłamstw... Ty się nie nadajesz do życia z kimś. Musisz być samotnym żeglarzem, który poszukuje krótkich przygód. To... naprawdę przykre. Myślałam, że chociaż trochę ci na mnie zależy... Boże, jak mogłam być taka naiwna!
Miała nadzieję, że to tylko zły sen, koszmar, że zaraz się obudzi i okaże się, że Luke leży obok niej i patrzy, jak promienie słoneczne padają na jej zamknięte powieki, włosy, ciało. Ukryła twarz w dłoniach. Była bezsilna, czuła się tak strasznie oszukana, jak jeszcze chyba nigdy w życiu. - Nie obiecywałeś mi nieba. Ale nie mówiłeś też, że sprowadzisz mnie do piekła, Luke.

No więc, tak jak Aleks napisał w liście, koło północy Bell wyszła na pustynię. Podobno w nocy na pustyni bywa zimno, także opatuliła się fioletową bluzą, założyła kaptur i tak sobie szła, myśląc o tym, że Aleks chyba zupełnie oszalał, żeby w takie miejsce i o takiej porze kazać jej iść... Właściwie to nie wiedziała gdzie owa oaza ma być, jeszcze nie udało jej się zwiedzić pustyni, a o tej porze jakoś mało ludzi chodziło tutaj, więc nie bardzo miała kogo się spytać.
Hm, może trzeba szukać światełka? Szła po piasku i rozglądała się za jakimś błyskiem, ewentualnie Aleksem. Przynajmniej za sobą, ciągle wiedziała światła namiotów, więc w razie czego mogła się wrócić.
Gdzie ta oaza?

Bell nie zdążyłaby ani wrócić, ani znaleźć Aleksa. Jakiekolwiek jej zamierzone działanie mogło śmiało pójść w niepamięć, ponieważ jej miły spacer po pustyni został przerwany przez pewną osobę. Nie od dzisiaj wiadomo, że wielkie piaski to nie są bezpieczne miejsca. Skorpiony, węże. Może czasem jakieś większe zwierzątko się trafi? Na przykład... Dość sporej wielkości wielbłąd, na którego grzbiecie pędził mężczyzna – przynajmniej tak można wywnioskować po jego budowie, ponieważ biały materiał zasłaniał całe jego ciało z wyjątkiem cienkiego paska w okolicach oczu. W jednej jego dłoni dostrzec można było lejce, w drugiej dzierżył różdżkę, z której wystrzelił promień atakując dziewczynę zaklęciem „Orbis”. Mężczyzna dojechał wolno. Zszedł ze swojego zwierzaka, by po chwili niezbyt delikatnie położyć Bell na jego grzbiecie i ponownie wsiąść mając zamiar w następnej chwili oddalić się w głąb pustyń.

Ani oazy, ani Aleksa nigdzie nie było, tak samo jak żadnej innej żywej duszy. Dlatego Bell poniekąd się ucieszyła, że ktoś się zbliża... wyglądał jak duch w tej białej szacie, kolor wyraźnie wyróżniał się w ciemności. Przestraszyła się dopiero wtedy, kiedy gość wyjął różdżkę i rzucił zaklęcie. To było dziwne, straszne, nienormalne, przecież nie tak miało być. Zdawała sobie sprawę, że Egipt nie jest bezpiecznym państwem, ale żeby aż tak...? Nie chciała zostać sprzedana za wielbłądy, przecież nawet nie była blondynką!
Krzyknęła, mając nadzieję, że może ktoś tam jest. Aleks? Chyba nie mógł być bardzo daleko? Szarpała się, ale świecące więzy były mocne, przynajmniej ruszać się mogła, nie jak po Drętowcie. Ugryzła faceta w rękę, a potem próbowała go kopnąć.

W pierwszej chwili można by było pomyśleć, że to tylko sen, a może raczej koszmar. Albo inaczej – głupi kawał, który może wymyślił Aleks, aby nastraszyć dziewczynę? Sprawa była niestety dość poważna i w pełni prawdziwa. Ruszył, ale niemal od razu zatrzymał się czując ból. Syknął cicho wyraźnie niezadowolony jej działaniami. Ale nie skończyły się dobrze dla Bell, ponieważ złapał jej nogę unikając kopniaka i po chwili w odwecie w mugolski i prymitywny sposób uderzył ją w twarz. Nie miał zamiaru bawić się w grzecznego pana porywacza, który nie chce skrzywdzić ofiary. Za pobitą dostanie taki sam okup... Lub taką samą zapłatę na targu niewolników... A kto wie, czy coś innego nie chodzi mu po głowie?

Trochę zaniepokoiła go nieobecność Bell w wyznaczonym czasie i miejscu, spojrzał na zegarek, stuknął w jedną z tarcz, na której pojawiła się wskazówka z imieniem Bell, odczekał sekundę aż wskazówka ustabilizowała się wskazując w niebezpieczeństwie. Nie przebierając się wskoczył na motor, odpalając jego silnik, wraz z rykiem silnika zaczął pomału się wznosić.
-Lugh wskaż drogę- zawołał do Feniksa, który wzbił się prowadząc swego towarzysza do miejsca przetrzymywania Bell.

Ruszył wielbłądem... Z galopa? Nie wiem, czy można tak napisać, ale zwierz biegł na tyle szybko, że gdyby jedna z jego rąk nie przytrzymywała Bell, to dziewczyna dawno już spadłaby na ziemie poważnie się uszkadzając. Dlatego też trudno było dogonić go, a jeszcze trudniejsze wydawało się zatrzymanie. Odgłos czterech kończyn wielbłąda uderzających o piasek i świst wiatru zdawał się zagłuszać wszystko wokół. Dlatego dopiero, kiedy stanął i wycelował różdżką przed siebie używając zaklęcia, które odsłaniało ukryte przejścia udało mu się usłyszeć niepokojące szmeranie. Niewielka część wydmy poczęła się rozsuwać jakby zbudowana z dwóch płyt, ale Egipcjanin nie przyglądał się ów zjawisku – mógł to obserwować codziennie. Teraz miał ważniejsze rzeczy do roboty. Wycelował w dwie postacie zbliżające się do niego, by rzucić z wprawą zaklęcie „Drętwota”. Niby proste, ale w większości przypadków nadzwyczaj skuteczne, choć zdecydowanie bardziej przy łapaniu mugolek.

Dziwne zachowanie wydmy, która nagle zaczęła się otwierać w miejscu, do którego zawiódł go Lugh. W jego kierunku nagle pomknęła smuga zaklęcia, którą wyminął w powietrzu szerokim łukiem, odpowiadając w jego kierunku niewerbalnym Homenum Illuminati, zamykając wcześniej oczy by nie oślepnąć, prosto w kierunku zamaskowanego przeciwnika. Całą przestrzeń wypełniło białe światło, rażące w oczy i oślepiające. Trwało to moment, ale nie można było się przed nim obronić w żaden sposób, gdy nagły rozbłysk światła przerwał ciemną noc, oślepiając wszystko w koło Aleksandra, ułatwiając mu wszelkie dalsze działania.

Bell oślepiona. Mężczyzna oślepiony. Dobrze, że zaklęcie nie trwało długo. A jeszcze lepiej, że mimo iż porywacz nic w tym momencie nie widział, to rzecz cała działa się na jego terytorium. Dzięki temu miał niezwykle spore szanse. No i... Czy to nie pierwszy raz nie widzi przed sobą nic poza smugami? Przecież czasem w ciemną noc do niektórych miejsc gwiazdy nie docierają i trzeba sobie mimo wszystko poradzić. Dlatego też bez większych problemów dźwięk motoru usłyszał i wycelował różdżkę w machinę używając zaklęcia niewerbalnego, zdecydowanie bardzo mocnego - Bombadra Maxima - i do tego idealnie trafiając w machinę. Przykro, ale na szczęście nie musiał patrzeć jak mężczyzna spada w dół. Pytanie tylko dlaczego wielbłąd się nie spłoszył? Z prostej przyczyny. Był na stałe ślepy.

Jęknęła z bólu. Co z facet, zero szacunku do kobiet... no ale czego mogła się spodziewać, przecież to Egipt był. Leżała cicho i nic się nie ruszała, myśląc sobie, że chyba wolałaby spaść z tego wielbłąda. Może wtedy porywaczowi nie chciałoby się wracać...?
Potem usłyszała ryk motoru i nie miała wątpliwości, że to Aleks ją odnalazł, w końcu kto latałby czymś takim po pustyni? Obserwowała uważnie. Aww, bohater Aleks pojawił się na horyzoncie.
Kilka zaklęć później, nie widziała nic, za to usłyszała huk... czyli po rumaku. Sytuacja nie wyglądała ciekawie, a Bell była tymczasowo ślepa, ale to nie przeszkodziło znowu kopnąć faceta kolanem w czułe miejsce, a potem złapać zębami za rękaw w którym trzymał różdżkę. Przechyliła się i zleciała z wielbłąda. Dobrze, że zęby jej nie nie powyrywały.

Panie i panowie, nie uwierzycie, co się stało - Vercia wróciła!
Po kilkumiesięcznym ukrywaniu się w najmroczniejszych i najstraszniejszych zakamarkach Hogwartu, wróciła w końcu do świata realnego (cokolwiek ma to znaczyć) i nawet pojechała ze wszystkimi do Egiptu, choć do fanek takich krajobrazów i pogody nie należała. Przenieśmy się jednak wydarzeniami do pewnej nocy, kiedy to Ver opuściła swój namiocik i wyruszyła na spacer... gdzieśtam. Łaziła tak i łaziła, aż nagle zauważyła oazę, która co prawda była daleko, ale i tak Lardeux postanowiła ruszyć w jej stronie. Choć wokół panowała głucha cisza, to Vercia miała wrażenie, że nie jest na tym odludziu sama. Postanowiła więc to sprawdzić!
- HALO CZY KTOŚ TU JEST - bezmyślnie wrzasnęła, co będzie raczej średnio przyjemne w skutkach.

Dla motoru było za późno, w ostatnim momencie Aleksander aportował się na ziemie, lecz mimo tego, że dokonał tego przed eksplozją i tak oberwał kilkoma odłamkami, które poraniły jego twarz i ciało. Jego maska została strzaskana odsłaniając ukrytą za nią cześć oszpeconą cześć twarzy, teraz dodatkowo ozdobioną nowym podłużnym rozcięciem biegnącym przez policzek od knocika ust do okolic prawego oka. Był zły, bliski szału, patrząc teraz na resztki swej niegdyś cennej własność. Spojrzał w kierunku Araba, nadarzyła się piękna okazja, gdy Bell spadła z wielbłąda pozbawiając napastnika żywej tarczy, biedak nie wie, co go czeka za to uczynił, a teraz nie ma żadnej osłony przed rozłoszczonym Aleksem. Nim zdąży się zorientować nastąpić miał Atak. Jednak nim zaczął działać Aleksander uprzedził go jego towarzysz, Lugh który zareagował niemal natychmiast gdy wybuchł motocykl sprawnym i szybkim ciosem swymi pazurami pozbawił łowce niewolników wzroku jak i oczu kiedy przejechał po nich swymi łapami, które teraz przybrały barwy szkarłatu. Nim jeździec zdążył zareagować stracił również rękę dzierżącą różdżkę odciętą i upadłą na piaski pustyni wraz z różdżką w międzyczasie niewerbalnym Diffendo Aleksandra, który zdążył się aportować w bliskie pobliże jeźdźca , zaś w następnej sekundzie następnym zaklęciem Aleksander zakończył żywot wielbłąda zmieniając go kamienną rzeźbę niewerbalnym Duro, dotykając końcem różdżki boku zwierzęcia.

Jęknął przeciągle czując ból. Nawet nie zauważył, kiedy mała dziecinka zleciała z wielbłąda, a jego różdżka upadła na ziemię. Skupiony był na tym, że boli i to bardzo. Jednak w tym miejscu zdecydowanie nie mogło się to wszystko dobrze skończyć... Dla Bell. Dlaczego? Ponieważ mężczyzna nie był tutaj sam. Miał swojego wielbłąda!... I co więcej, całkiem pokaźne wsparcie wezwane hukiem zniszczonego motocykla czy czegoś tam...
Ver również nie mogła tego dnia zaznać miłego spaceru. Łaziła i łaziła... Ale do oazy nie dotarła. Jej krzyk sprawił, że poza wiatrem, który poniósł go dalej ktoś inny mógł zwrócić na nią uwagę. Mężczyzna na wielbłądzie białym jak śnieg. Zwierze wyróżniało się tak bardzo, że człowiek nie zwracał uwagi na mężczyznę odzianego w kremowe szaty od stóp do głów, który go powoził. Do tego czworonóg biegł bardzo szybko... Tak szybko, że kwestią sekund było przemknięcie obok ślizgonki, złapanie jej w tali i wciągnięcie na zwierzaka. Usadzona została między nogami mężczyzny, a do jej gardła przyłożony był sztylet, na którego rękojeści widniała podobizna Boga Ra.
- Jak się nie będziesz szarpać kochanie, to nic ci nie będzie – Powiedział łamanym angielskim popartym charakterystycznym dla osób z tej części świata akcentem. On również gnał w stronę ukrytego przejścia i najwyraźniej nie miał zamiaru się zatrzymywać. Szczególnie, że gdy zobaczył swojego towarzysza w oddali wiedział, że dla niego już nie ma ratunku i sam nie chciał znaleźć się w podobnej sytuacji. Puścił wielbłąda sprawiając, że ledwo się na nim utrzymywał. Pochylił się trochę w bok przypadkowo nacinająć odrobinę gardło Ver. Złapał pewną dziewczynę za nogę związując ją zaklęciem i... Wciągnął po piasku do otworzonego, tajnego przejścia nie przejmując się tym, że zwierze może Bell kopnąć. Przejście dość szybko zaczęło się zamykać. A ponowne otworzenie go na pewno przysporzy wiele kłopotów.

( Zapraszam was dziewczyny :D Alex ratuj je lepiej xD
http://czarodzieje.forumpolish.com/t4103-grobowiec )

Całą sytacja zdążyła się rozegrać nim zdołał zareagować, Bell znikła uprowadzona ponownie. Stał teraz sam nad pomału wykrwawiającym się, oślepionym, jednorękim arabem, który wkrótce miał przenieść się na drugi świat, zabierając ze sobą tajemnice uprowadzenia uczennicy. Aleksander nie da mu jednak tak łatwo odejść, przykląkł obok ofiary, zabierając jego różdżkę i chowając ją do kieszeni, wycelował swoją w osobnika obłożył go zaklęciem spowalniającym obniżając upływ krwi z jego ciała, oraz petrificus totalus aby nie zdołał już nic uczynić. Położył dłoń na jego klatce piersiowej, po czym aportował się do swego obozowiska na pustyni, ukrytego w Oazie, wniósł go do namiotu, po czym położył go w jednym z pokojów na stole i zaczął się nim zajmować. Zamknął jego otwartą ranę eliksirem gojącym, powstrzymując upływ krwi, podał unieruchomionemu osobnikowi, eliksir wiggenowy oraz wyciąg z krwawej jagody uzupełniający krew, wspomagając regeneracje. W między czasie szykował silny ekstrakt narkotyczny wraz z Veritaserum który użyje by wydobyć wszelkie potrzebne mu informacje nim przekaże go tutejszym aurorom. Zamknął kończyny araba unieruchomiwszy go w na stole w sposób przypominający Madejowe łoże, po czym podał mu mu pierwszą dawkę ekstraktu i Veritaserum, zwalniając go z zaklęcia Petrificus totalus, pomalutku czekał aż wiezień zacznie gadać, swe majaki pod wpływem narkotyków i Veritaserum. Gdy to nie wyjdzie będzie musiał skorzystać z metody przeszukiwania i modyfikacji snów.

/Z polecenia Jej magnificencji Bell/ Z/T

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut kośćmi

---

'Wyprawa - Narracja' :

Dante nie decydował się długo czy pojechać czy nie - co mógł stracić? Nic szczególnego. A każda podróż była dla niego czymś wspaniałym, tak więc szybko się spakował i cóż, ogarnięto mu team do szukania czegoś, co go w sumie nic nie obchodzi, więc zostawił to im. Problem był taki, że kilka dni przed czuł się koszmarnie, nie nawet nie tak - chujowo. Jakby był na podwojonym kacu.
Przeteleportowali się na tę pustynię i już od razu poczułem inną temperaturę - rok w Anglii wystarczył, żeby się odzwyczaić od ponad czterdziestu stopni, tak też już po kilku godzinach poczuł się wystarczająco źle, by zemdleć. No kurwa fajnie.
Gdy się obudził, nie wiedział która jest godzina, ani nic tak też od razu jak wstał i się ogarnął, spojrzał na pierwszą zobaczoną osobę (Cesarek) i burknął:
- Dzięki ziomek. Mocno mnie jebnęło? Która godzina i gdzie idziemy? - Zapytał, patrząc na chłopaka trochę z góry, a takie przyzwyczajenie.
Gdy wyruszyli w drogę, już po trzydziestu minutach, Dante zadecydował, że jebie team i idzie sobie sam coś poszukać. Za długo się to dłużyło, a te pajace nie potrafiły nic zadecydować. Dlatego też by przyspieszyć wyprawę, poszedł przodem, szukając czegokolwiek, co mogło przykuć uwagę.
W międzyczasie poczuł się dość głodny, dlatego widząc pierwsze lepsze drzewko z jedzonkiem, urwał sobie owoc i jadł ze smakiem, gdy... jakieś jebane coś mu wyskoczyło przed oczami i zaczęło go gonić. Od razu zaczął uciekać, choć od razu zauważył, że był wolniejszy - po tym piasku nie dało się biegać.
- KUUURWAAA - zaczął krzyczeć, a widząc w drzewie jedyną deskę ratunku, wspiął się na nie, mając nadzieje, że to monstrum da mu spokój.
No i dało po jakimś czasie, choć przy schodzeniu z drzewa, Dante źle stanął i najprawdopodobniej zrobił sobie coś z kostką czy z czymśtam. Kulał, ale najgorsze, że znów mu się kręciło w głowie. Zanim wyruszył z powrotem do ich chwilowego "obozu", wyjął z torby jeden z eliksirów wiggenowych i wypił zawartość. Chyba mu jakoś pomoże i tak rzeczywiście było. Kostka wciąż bolała i kulał, ale dało się żyć. Wrócił do grupy i patrząc na Cesara, wzruszyłem ramionami, mówiąc:
- No i chuj. Wymyśliliście coś?

Caesar nigdy nie myślał, że w kilka dni można tak bardzo znienawidzić piasek i żółci; kolor ten otaczał ich czwórkę ze wszystkich stron, niebo zlewało się czasem z ziemią, a on sam nie wiedział ile już przeszli i ile jeszcze będą musieli iść. Zmęczony brnął przed siebie, ale czuł, że powoli wysiada i jeśli czegoś nie zrobią, skończą marnie zakopani w piachu.
Rozpalona do czerwoności skóra piekła, a sam Caesar nie mógł doczekać końca, marzył o wannie zimnej wody albo nie, lepszy był stary sposób rosyjskiej babci - on chciał wanny wypełnionej śmietaną albo i kefirem. Trzymał się jednak dzielnie i nie zażywał eliksiru - zbyt dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że mogą poranić się dużo boleśniej, on, jak i jego towarzysze i nie chciał marnować swoich szans od razu. Pluł sobie tylko w brodę, że był biednym studentem i nie mógł zabrać ze sobą większej ilości preparatu, ale to było nieważne, wydawało mu się, że po cześci może liczyć na swych towarzyszy. Chyba.
Wszystko zaczęło się jebać, gdy najmłodszy z grona zemdlał z gorąca; Ślizgon nie wiedział za bardzo co powinien zrobić, może gdyby nieznajomy był innej płci ruszyłby na ratunek, ale nie miał zbyt wielkiej motywacji - podszedł do chłopaka, schylił nad nim i uderzył w policzek, na otrzeźwienie, potem posłał kolejne uderzenie, które uwaga, również nic nie dało i nie wiedział co zrobić. Stali więc nad nim, jak jakieś ofiary losu i zastanawiali czy już kopać dół czy nie - niedane im to jednak było, bo obudził się, jak gdyby nigdy nic podnosząc jednocześnie do pionu i pytając co się stało.
- Waliłem Cię po mordzie, ale to nic nie dało - wzruszył ramionami i otarł z czoła kilka kropelek potu - Zemdlałeś, godzina jest nieważna, a poszukujemy jakiś magicznych artefaktów w Egipcie. - zakończył spokojnie i bez słowa odwrócił się na pięcie, by ruszyć przed siebie, bo wydawało mu się, że Dante otrzeźwiał.
Parł na przód umęczony sytuacją i oparzeniami, w oddali zobaczył drewnianą chatę i chociaż nie wiedział czy jest to fatamorgana czy może prawdziwy domek na środku pustyni (marzenie), poszedł tam. Przez środka zajrzał do środka i szybko zauważył stary zwój pergaminu, miał długie ręce i nie musząc wchodzić do środka, wyjął zagadkowy papier. W środku naznaczono przez tubylców zostało jakieś miejsce, a sam chłopak szybko domyślił się, że jest to dokładnie to za czym podążają. Od razu rozweselił się, wrócił do grupy.
- Czuje, że musimy tam iść - rzucił w stronę grupy - tak właściwie to nie widzę innego wyjścia, jesteśmy w dupie, a to - kiwną w stronę mapy głową - jest chwilowo naszym jedynym kołem ratunkowym i wskazówka - rzekł pewny siebie, mając nadzieje na to, że grupa nie będzie się sprzeciwiać. Nawet jesli mieliby coś przeciwko nie miał zamiaru ich słuchać i choćby miał zostawić kogoś samego, chciał iść przed siebie i znaleźć ten pieprzony kamień.

Każdy z uczestników wyprawy mógł spodziewać się, że ta przygoda będzie dość dużym wyzwaniem, najwyraźniej jednak nie wszyscy spodziewali się aż takich trudności. @Rosaline Zakrzewski i @Blase Shercliffe nie poradzili sobie z trudami podróży i po dość ciężkim pierwszym dniu zdecydowali się opuścić grupę i wrócić do Londynu.

Początkowo obawialiście się, że będziecie musieli kontynuować wyprawę w dwójkę lub wrócić do Londynu - na szczęście podczas wędrówki przez pustynie natrafiliście na @Melusine O. Pennifold i @Terrey Thìdley, którzy również zostali pozostawieni przez swoich towarzyszy. Decydujecie się do nich dołączyć - od tego momentu kontynuujecie wyprawę wraz z nimi tutaj.