Udało mu się spędzić ostatni miesiąc jak normalnemu człowiekowi. Można dopisać to do jego sukcesów życiowych. Jadł, spał, od czasu do czasu nawet zamienił z kimś kilka zdawkowych słów. Jak mechanizm, nakręcana zabawka. Ale przynajmniej dzięki temu czuł się chociaż trochę mniej zmęczony.
Przyszedł czas na Egipt i teraz musiał kontynuować pasmo sukcesów. To mogło być już trudniejszym zadaniem, skoro było tu tyle ludzi, tyle różnych odczuć, mozaika po prostu. Ale da radę. Przynajmniej w to ufał.
Chociaż nie powinien przychodzić w takie miejca jak to, gdzie wszystko jest tak intensywne, barwy, dźwięki, zapachy, wszystko naraz atakujące percepcję. Ale kiedy stał przy stoisku z przyprawami, skupiając się na mocnym zapachu kminku chyba, wszystko zdawało się być w jak najlepszym porządku.

Ostatni miesiąc nie był dla niej łatwy. Powroty, przeprosiny, wybaczenie. Wizyta w Rosji przebiegła inaczej, niż myślała, odwiedziny na cmentarzu przyniosły nieoczekiwane rezultaty. Myślała, że już nigdy nie pogodzi się z rodzicami, którzy stali się zbyt nadopiekuńczy i choć w gruncie rzeczy robili to dla jej dobra, to długo im nie mogła wybaczyć, że przez nich musiała być tak długo w piekle.
Ale już był koniec, a z ich wsparciem da radę.
Przydział do namiotu wzbudził w niej ambiwalentne uczucia, jednak miała nadzieję, że nie będzie większych problemów z tym związanych. A mogły być.
Bo nie była idealną współlokatorką.
A teraz spacerowała po miasteczku, sama, będąc czujną, bo nigdy nie wiadomo, co mogło ją spotkać w nieznanym miejscu.
Już z daleka czuła silne zapachy, wydzielane przez różnorakie przyprawy. Wywołujące intensywne doznania.
Dante.
Gdy go dostrzegła w tłumie, pomyślała, że to miejsce widocznie przyciąga szaleńców.

Miał przez chwilę wrażenie, że kręci mu się w głowie od tych zapachów, słońca uderzającego w głowę, której zapomniał czymś nakryć, że trącający go ludzie przechodzący obok zaraz go przewrócą i zadepczą. Ale jednak nie, wciąż twardo stał na ziemi. A jednak był prawie pewien, że poczuł zapowiedź czegoś, co stanęło mu przed oczami jako wir wodny. Widział siebie, jak płynie, powoli zaczynając zataczać wielkie okręgi na wodzie, zupełnie tego nieświadomy. A potem oderwał wzrok od przypraw i dostrzegł ją w tłumie, Tamarę.
Czyli jednak intuicja go nie zwiodła.
Czuł się spokojny tego dnia, idylla ostatnich tygodni uśpiła w nim szaleństwo, które drzemało snem sprawiedliwego na kresach jego świadomości. I chociaż sapnęło ono głośno i zastrzygło uszami, gdy poczuło obecność Rosjanki, to dalej spało, a Dante mógł spokojnie spojrzeć jej w oczy, nawet uśmiechnąć się odrobinę przepraszająco, wciąż mając w pamięci to, jak ją ostatnio potraktował. Nawet zamachał do niej krótko.

Samo miejsce było szalone, wydawało się takim być. Mnogość zapachów, przypraw, ziaren z jednej strony wprawiała Tamarę w zachwyt, bo nigdy nie była wcześniej w takim miejscu, a na pewno nie tak obfitym w tego typu towary. Ale też oszałamiała, momentami przyprawiała o mdłości. Otumaniała.
Można było oszaleć. A ci, którzy już byli szaleni... Ich wariactwo mogło się ujawnić, bez względu na to, ile wysiłku wkładali w to, by być normalnymi ludźmi. Którymi nigdy nie będą. Zawsze będzie jakaś skaza, znamię, do końca życia.
Widząc, że Dante wydawał się być w lepszym nastroju, niż ostatnio, uśmiechęła się i odmachała mu swoim kapeluszem. W taką słoneczną i upalną pogodę to był jej nieodłączny atrybut, miała wiele kapeluszy przygotowanych na takie okazje. Dobranych odpowiednio do ubioru.
Z każdym krokiem zbliżała się do Dantego, choć nie było to łatwe, zważając na ludzi, których musiała omijać. Część sprzedawców próbowała wcisnąć jej swój towar, a ona uprzejmie oglądała, wąchała, ale za każdym razem grzecznie odmawiała. Nie znalazła tu jeszcze miejsca, w którym mogłaby poćwiczyć swoje zdolności kulinarne.
A szkoda.

A bruzdy Dantego były wyjątkowo rozległe. Czasami można je było nawet zauważyć patrząc kątem oka; teraz były lekko zakrzepłe, sprawiały wrażenie, jakby się goiły, ale to było tylko złudzenie. Za jakiś czas powinny dać o sobie znać, jak wiele razy przedtem zacząć swędzieć, zmuszając Dantego do zdrapania strupów, pozwalając szaleństwu wypływać. Ale to jeszcze nie teraz. Teraz było pozornie dobrze.
Obawa, że Tamara czuje się urażona i uda, że go nie widzi rozwiała się i Dante uśmiechnął się pod nosem, nikle, ale szczerze. Opierając się biodrem o kolumienkę jednego ze stoisk przyglądał się jej, kiedy szła w jego stronę. Gdy była już blisko, podszedł w jej stronę, ręce umieszczając w kieszeniach i patrząc na nią intensywnie. Chciał, by to ona pierwsza się odezwała; sam nie miał zbyt wielkiego obycia w zwykłych rozmowach o niczym. A o tym chciał z nią teraz rozmawiać, o niczym. Po prostu przebywać w jej towarzystwie.

Takie lekko zakrzepłe rany były najgorsze. Wystarczyło niewiele, lekkie naruszenie, a znowu się otwierały i wypływała z nich krew. I ropa. I taka rana była znowu narażona na zakażenie. Na infekcję, która mogła prowadzić do gangreny. Ale nie musiała. Choć i tak była trudna do wyleczenia. I bolała, bardzo bolała.
To, że nie chowała urazy, nie znaczyło, że nie pamiętała. Jednak przyrzekła sobie walczyć, dlatego nie mogła udawać, jakby nigdy się nie znali.
I nie chciała.
Gdy już Dante znalazł się blisko niej, wzięła go pod rękę i niejako zmusiła go, żeby wędrował z nią razem. I ten gest nie był podyktowany jedynie przezornością i względami bezpieczeństwa.
- Podoba ci się w Egipcie? - zapytała neutralnym tonem.
Czuła, że balansuje na cienkiej linie.

Czasami Dantego od gangreny dzielił jeden krok. Niekiedy gdy w takich chwilach odkrywał okropny odór bijący od swoich ran, starał się je samemu wyleczyć, bojąc się, że chciałby to zrobić ktoś inny, że wsadzą go w kaftan i zamkną w pokoju bez klamek, przywiążą do łóżka pasami, których nie da się ani przerwać, ani przegryźć, będą na siłę faszerować go tabletkami i eliksirami, a to wszystko jakby bez końca.
Takie było jego pierwsze wspomnienie po zastaniu ojca w stanie rozkładu. A w tej wizji najgorsze jest to, że chce się wtedy umrzeć, zabić się, przestać tego doświadczać, a nie ma żadnej możliwości, żeby to zrobić. Zbyt dobrze pilnują.
Dante bardzo chętnie zbliżył się do Tamary, szaleństwo poruszyło lekko ogonem, a jego uśmiech rozszerzył się.
- Sam wybrałbym inne miejsce na wakacje - mówiąc to obrócił twarz w stronę Markowej, by lepiej czuć jej podsycany słońcem zapach - ale nigdzie nie może być źle, jeśli są tam odpowiedni ludzie. - Twarz zastygła w półuśmiechu. - A tobie?

Leczenie samemu mogło przynieść wyleczenie. Albo pogorszenie, z braku profesjonalizmu, braku wprawy. Ale najgorsze jest, gdy samemu się je pogłębia, celowo.
Tamara swoje rany w chwili obecnej pielęgnowała, jak tylko mogła, wierząc, że się zagoją, przecież była już na dobrej do tego drodze. Już tak niewiele jej zostało. Ale i tak jeszcze nie powstanie nowa tkanka, jeszcze nie teraz.
- Jakie? - zapytała, unosząc przy tym brew.
Ciekawiło ją, jakie miejsce wybrałby Dante. Egzotyczne wyspy, dżungla, a może jakieś z bardzo chłodnym klimatem?
Zadrżała, czasem przechodził ją dreszcz, tak znienacka, niezapowiedziany.
Uśmiechnęła się na wzmiankę o odpowiednich ludziach. Czuła podświadomie, że chodziło między innymi o nią i teraz nie przyjmowała do siebie myśli, że mogłoby być inaczej.
- Nie jest źle, jest... inaczej - odparła.

W jego przypadku polepszało się. Chociaż jego kuracja polegała głównie na tym, by nie pokazywać szram innym ludziom, to w ten sposób wyciszał się, tłumił głosy w głowie, pilnował się po prostu, tak jak przez ten miesiąc wakacji. Pomagało. Nie na długo, ale pomagało.
- Pireneje - powiedział od razu, nawet nie musząc się zastanawiać. Mimo to użył obojętnego tonu i nie patrzył przy tym na Tamarę. - Albo Himalaje, Alpy. Byle wysoko.
Poczuł, trzymając ją za rękę, że Rosjankę przechodzi dreszcz. I uśmiechnął się mimowolnie, bo przecież nie było zimno.
- Możesz odpocząć. Chyba, że zdążyłaś już to zrobić w przeciągu ostatniego miesiąca? - Otulone w pozory rozmowy o bzdurach pytanie. Był ciekawy, co robiła Tamara. Był ciekawy jej życia, o którym przecież właściwie nie miał pojęcia.

Pokazywanie ran równało się często z rozdrapywaniem strupów. Czasem nieuniknionym, czasem bezcelowym. Mówienie o problemach, gdy nie było się na to gotowym, przynosiło tylko gorszy ból i jeszcze więcej cierpienia; pogorszenie stanu emocjonalnego.
- Czemu? - zapytała znowu. - Czemu wysoko?
Czemu góry. Których w Rosji też było sporo. Kiedyś go tam zaprosi, do siebie, do odzyskanego domu.
- Nie wiem, czy tamten okres można było nazwać odpoczynkiem, raczej nie. Zbyt wiele było w nim męczących rozmów - odparła, nie bojąc się przy tym patrzeć prosto w oczy Dantego.
I wędrówek po ulicach Petersburga. Samotnych. Który skutkowały kilkoma nieoczekiwanymi spotkaniami.
A zapachy nadal otumaniały. Wpływały na zachowanie.

A pokazywanie ran, kiedy były one rozdrapane i ropiejące, mogło też skutkować zamknięciem w Piekle. Trzeba je więc było chować bardzo dokładnie, bardzo dobrze udawać normalność.
Czemu wysoko? Dante uśmiechnął się lekko.
- Duża wysokość kojarzy mi się z bezpieczeństwem - odpowiedział jej trochę wbrew sobie, bo nie przywykł do mówienia o takich rzeczach, chociaż wiedział, że jeżeli są ludzie, którym faktycznie mógłby mówić więcej niż to, co uważa za bezpieczne, to do tych ludzi zalicza się właśnie Tamara.
Nie wiedział, co jej na to odpowiedzieć. Przez chwilę po prostu patrzył jej w oczy, dostrzegając w nich smutek.
- Opowiedz o tym - powiedział w końcu.

Tamarze lepiej chyba, niż Dantemu, wychodziło udawanie normalności. Może dlatego, że miała już niezłą wprawę w grze, w aktorstwie. Przecież grała już kiedyś, przez tak długi okres.
- Z bezpieczeństwem? - zapytała, nie mogąc ukryć lekkiego zdziwienia. - Bo daleko od ludzi?
Co nie było do końca prawdą, przynajmniej nie w popularnych kurortach, gdzie przewijało się mnóstwo osób. Ale były też miejsca odludne. I pewnie o takich właśnie myślał Dante.
Pociągnęła go za rękę, prowadząc w jedną z uliczek, chcąc choćby na chwilę odpocząć od zbyt intensywnych w tym momencie woni.
- Rodzice. Pytali o zbyt wiele. Według nich powinnam uzewnętrznić się całkowicie. Powinni móc mnie widzieć jak wywróconą kieszeń. Ale to tak nie działa, nie będzie. Wiem, że chcą dla mnie dobrze, ale do cholery, to przez nich byłam TAM dwa razy, więc jak... jak mam udawać, że nic się nie stało i rozmawiać z nimi, jak gdyby nigdy nic? - zadała sobie te pytanie, po czym ukryła twarz w dłoniach, z bezsilności.

Pobyt w Egipcie był szalenie interesujący, na prawdę. Zapierające dech w piersiach zabytki, ruiny, historia unosząca się powietrzu. Sklepy, sklepiki, restauracje, NIL, oazy nie oazy, bazary, WSZTSTKO. Egipt zachwycił Fabiana różnorodnością smaków, zapachów, odmiennością kultury. Szwenda się więc zafascynowany chłonąc całym sobą tą niezwykłą aurę.
Po raz enty lawirował miedzy stoiskami owoców, warzyw, ryb, mimochodem zatrzymując się przy tym z przyprawami. Bardziej z ciekawości, niż chęci zakupu pytał sprzedawcę o nazwy tych cudów. A może jednak się skusi na woreczek którejś?

Jeszcze nigdy nie byłaś tak daleko poza domem, Rołzi. Inny klimat, inni ludzie i inaczej układały się relacje z uczniami Hogwartu. Na pewno powrócisz do domu z przyjemnymi wspomnieniami, ale nie zabraknie również i tych, o których wolałabyś zapomnieć. Chociaż... Między innymi dzięki jednej z takich nieprzyjemnych sytuacji odzyskałaś przyjaciela, Rosa.
Ale teraz to nie ważne. Teraz masz chwilę dla siebie. Nie myśl, nie wspominaj, nie wypatruj. Idź przed siebie, rozmawiaj z napotkanymi Egipcjanami, kup sobie jakieś pamiątki. O, na przykład jak ta bransoletka na twoim nadgarstku. A teraz spójrz, przy stoisku z przyprawami stoi Fabiano. Podejdź, zagadaj, jego nie musisz się bać.
- Cześć, Fabio. - Wyginasz wargi w zadziornym uśmiechu, gdy podchodzisz do chłopaka i lekko go popychasz. - Jak wakacje?

Tak tak, ta tak epicko pachnie, no i ten kolor...tak, Martello weźmie tą o dziwnej nazwie. No dobrze, może garść jeszcze jednej, dlaczego by nie?
Fabiano wykupiłby cały stragan, gdyby nie lekkie popchnięcie, z którego powodu miał się zirytować lecz nie zdążył, bo zobaczył, kto to zrobił. Rołzi! Na włoską buźkę oczywiście mimowolnie wpłynął serdeczny uśmiech.
- Siemasz! - rzucił wesoło, po czym się strapił. Ton jego głosu pasował bardziej do rozemocjonowanego skauta. - Nie najgorzej. - rzucił zdawkowo próbując zatrzeć ślad przypływu radości, który poczuł widząc dziewczynę. - A twoje? - spytał przez grzeczność. - Nie stójmy tak, tamujemy ruch. - zauważył elokwentnie, pociągając Krukonkę za rękę wtapiając się w sznur idących ludzi.. - Przejdziemy się? - spytał niepotrzebnie, uroczo się uśmiechając.

Wywracasz teatralnie oczami. Ten jak zawsze ma wahania nastrojów i nie wie, czy ma się cieszyć czy płakać. Ręce opadają, naprawdę.
- Nie kłam w żywe oczy, opowiadaj co ci w duszy gra - odparłaś stanowczo, mając w pamięci te kilka spotkań z Freddie'm sam na sam w namiocie, kiedy już chciałaś mu powiedzieć, co tak na prawdę czujesz, a tchórzyłaś nim otworzyłaś usta. Przeważnie jednak starałaś się go unikać, większość czasu spędzając z Cyrilem.
- Prowadź i opowiadaj - dodałaś jeszcze zaciskając palce na dłoni Fabiano.

Bardzo mi miło, że Rołzi uważa, iż Włoch jest wiecznie rozstrojony psychicznie, na prawdę. Co nie zmienia faktu, ze faktycznie czasami tak jest. No dobrze, nie wnikajmy.
Milczał przez chwilę, ledwo usłyszawszy w tym gwarze jej żądanie. Chciał wydostać się z tego tłumu, przedostać w jakieś miejsce bardziej sprzyjające flirtowaniu swobodnej pogawędce. Potrwało to trochę gdy już stanęli na skraju bazaru oferującego tutejsze wyroby.
Fabianowi zabrało chwilkę, żeby przypomnieć sobie wypowiedź Krukonki.
- Przecież nie kłamię. - obruszył się szczerze. - Bardzo ciekawe miejsce nam wybrali. Mi się podoba. Wiesz, zabytki, ludzie, atmosfera. - Próbował rozmawiać swobodnie, ale jednak wyczuł, że Rosie nie chodzi tylko o wrażenia Włocha po zobaczeniu Egiptu. Może chciała dowiedzieć się jak w duszy gra naszemu Fabkowi? No no właśnie, jak? Sam tego nie umiał określić, wiadomo, że nie będzie się tu jej teraz uzewnętrzniał, no. - Naskoczyłaś tak na mnie, a przecież zadałem ci pytanie. - Wysunął oskarżenie z śmieszną miną. Nie ma takiego drążenia, panno Rosaline!