Egipt Shane'owi raczej nie kojarzył się w tym roku z wakacjami - raczej z ciężką pracą, wczesnym wstawaniem i ćwiczeniami w upale. Właśnie, dla Irlandczyka taka pogoda, ta temperatura i suchość powietrza w ogóle nie była czymś miłym. Ba, to wręcz sprawiało, ze miał zły nastrój. Gdyby odwiedzał Egipt prywatnie, jako Shane, opalałby się na plaży i pływał w morzu dla przyjemności. Jednak jako reprezentant w quidditchu musiał znosić upały podczas ciężkich treningów - a to już przyjemne nie było. Na samą myśl o tym aż mu się niedobrze robiło. Pierwsze spotkanie z drużyną za nim, ostatnie godziny wolności - może uda się wymknąć i pozwiedzać zanim zamkną go w szatni na całą resztę wakacji? Wszedł w boczne uliczki, które miały prowadzić na targ i cieszył się, że znalazł chociaż odrobinę cienia. Poprawił ciemne okulary, włożył ręce w kieszeń i spacerował kopiąc kamyki przed sobą, usiłując nie myśleć o wszystkich nadchodzących obowiązkach.
Quenia wprost cieszyła się, że jedzie na wakacje. Ba! I to nawet do Egiptu. Z początku myślała, że wyjeżdżają do Laponii (wiecie Mikołaj i te sprawy), ale oj tam. Takie małe nieporozumienie. Pierwszy miesiąc dziewczyna spędziła oczywiście w Mediolanie wraz ze swoją ukochaną rodzinką. Chodziła po mieście razem ze swoją kochaną siostrzyczką obsączając każdy supermarket. Od tak dla frajdy. Oczywiście nie zapominajmy także o wspólnych wieczorkach rodzinnych oraz wizyty biologicznego ojca Queni i jego przeuroczej rosyjskiej żony z dwójką rozkosznych dzieci. Jednakże ten miesiąc szybko zleciał i niestety blondynka musiała pożegnać się z kochaną rodziną, bo przecież na wakacje z całym Hogiem się wybiera. Weszła do razu do namiotu, zostawiła tam walizki, wzięła ze sobą torbę i polazła na miasto. Jedkaże musiała przejść przez jakieś wąskie uliczki. I tam właśnie spotkała swojego przyszłego męża nauczyciela. -Dzieeeeeńdobry prze Pana! - przywitała głośno Wolffa po czym podała mu dłoń na powitanie hehe.
No ten głos to on pozna wszędzie. Tak samo jak i jego właścicielkę, przecudowną, śliczną Quentine. Uśmiechnął się widząc dziewczynę. Przystanął na moment i zdjął okulary, żeby lepiej się jej przyjrzeć. - Dzień dobry! - rzucił - Wakacje z Hogwartem? No tak, co innego mogłaby tu robić? No chyba, że specjalnie dla niego przyjechała, zobaczyć jego mecze, ale o tym to nawet nie marzył, bo to mało możliwe. Chyba. - Czemu jesteś sama? -zapytał, przypominając sobie przy tym, ze przecież Quentine jakiś miesiąc temu była w parze na balu z jakimś chłopakiem... o ile dobrze pamiętał, Kevinem. - Chociaż samotne spacery... też są dobre... - mruknął trochę jakby do siebie. Nie widział swoich uczniów miesiąc i chyb troszkę zatęsknił za nimi - jakoś nauczył się być pedagogiem i zaczynało mu się to podobać. Chociaż nerwów to się najadł, szczególnie przy prowadzeniu lekcji z dużą ilością studentów. Nie potrafił ich jeszcze opanować. Zazdrościł swojemu trenerowi stalowych nerwów i donośnego głosu.
Kto by nie poznał tego jakże pięknego oraz bardzo dobrze przez wszystkich rozpoznawanego głosu? Tylko głupi by nie wiedział czyi to głos, no ale tak tylko się czepiam. -A tak sobie sama wyszłam. Kevina nigdzie nie widziałam, a chciałam iść do tych takich dziwnych domków co są na pustyni. - te dziwne domki to piramidy dla jasności. No tak, hogwarckie wakacje przy okazji nauczą czegoś dziewczynę. Chociażby o wspomnianych piramidach przez nią. -Prze pana bardzo dobre! Nawet dziś poznałam takiego jednego miłego pana. Wie pan on znał angielski i chciał mnie gdzieś podwieźć. Mówił, że bardzo dobrze zna tą okolicę i w ogóle. No ale niestety jakaś babka go przegoniła i coś zaczęła gadać, że powinnam jej dziękować za to, że uratowała mu życie. dziwne nie? - oh no to Quenia nawet nie umie odróżnić normalnego mężczyznę od napalonego pedofila. No ale może kiedyś to zrozumie. Najważniejsze teraz jest to, że jest z Shanem. -Prze pana pójdzie pan kupić ze mną jakieś pamiątki? - zapytała i zaczęła bawić się swoimi kosmykami włosów.
Mężczyzna zapraszający do samochodu? Znający angielski? Kobieta ratując życie? O nie, czyli beztroskie nie-martwienie-się dzisiaj niczym prysnęło jak bańka mydlana. Przecież nie może pozwolić, żeby jakiś łowca cudzych nerek porwał Quentine i zmielił jej narządy na pasztet. Znowu nasunął na nos ciemne okulary, chrząknął głośno, trochę zmieszany i ciągle myślący o porwanej Quentine. - Tak, tak, pójdę z tobą! - uśmiechnął się nieco nerwowo. No przecież nie puści jej samej na targ, gdzie jest pełno morderców, złych facetów, brudnych, spoconych zboczeńców! - Pójdę z tobą gdzie chcesz, o! - dodał po chwili i gestem ręki wskazał drogę prowadzącą na Czarny targ. - Panie przodem! - powiedział z uśmiechem.
Chłopak spacerował sobie po miasteczku zwiedzając. Spodobało mu się tutaj, ludzie, choć natrętni, byli dosyć mili, można było tanio kupić naprawdę ładne rzeczy. Po wycieczce po sklepach i kupowaniu pamiątek postanowił gdzieś sie zatrzymać i odpocząć, dotarł więc do kawiarni gdzie napił się mrożonej kawy i ruszył dalej, tym razem już bez żadnego celu. Ręce w kieszenie, okulary na nos i mógł zapuścić się nawet w najdalsze rejony. Co też uczynił. Skręcił w którąś z bocznych uliczek i ruszył przed siebie, nawet nie patrząc gdzie idzie, cieszył się jedynie, że było tu o wiele więcej cienia niż przy głównej drodze. W pewnej chwili przystanął. Strasznie ta uliczka wąska...Ciekawe dokąd prowadzi...
Kame złapał doła i to wielkiego. Nic więc dziwnego, że zaszył się gdzieś w jak najbardziej odludnym miejscu z puszką piwa w jednej ręce i papierosem w drugiej. Wbijał tępy wzrok w ziemie. Wyglądało to zupełnie tak jak by chciał zobaczyć co jest pod nią. Po chwili jego wzrok został skierowany w kawałek nieba który mógł zobaczyć pomiędzy budynkami. Nie wiedział dlaczego tak powiedział do tej dziewczyny. Czemu ją porównał do Cornelii...wiedział doskonale, że to nie była prawda. Jak zwykle dał się ponieść emocjom a potem tego żałował. Wziął kolejnego łyka alkoholu i wyciągnął sobie spokojnie nogi nie przejmując się kompletnie tym, że ktoś może się potknąć. Z resztą i tak siedział sobie spokojnie na jednym schodku. - Bakayaro - Powiedział cicho do siebie.
Postał sobie chwilę, aż w końcu ruszył dalej rozglądając się na boki. Powinien patrzeć pod nogi. Naprawdę powinien. Ale za bardzo się zamyślił. Tu było naprawdę ładnie...Ciekawe czy Jej by się spodobało...Puchonowi na pewno byłoby razniej. A tak był sam. Candy się gdzieś zapodziała, Twan także zniknął, Yvesa nie chciał znać, Annelise też była nie wiadomo gdzie, Marvel pewnie zwiedzał, Andrzej chyba już siedzi w Grecji, Angie znał za krótko...Nie miał z kim spacerować. Powoli...chyba zostawał sam. To bolało. Nic dziwnego, że był zamyślony. No i szedł tak sobie od dłuższego czasu, kluczył między uliczkami, zapędzał się coraz dalej, aż w końcu...potknął się o coś i prawie przewrócił. -Shimatta. - mruknął do siebie rozglądając się co było powodem jego zachwiania równowagi. Jakiś chłopak, którego nie znał siedział sobie na schodku i pił piwo. No mógłby, kurde, uważać! Ale oczywiście nasz Kaoru grzeczny i bla bla bla, nie zwrócił mu uwagi, ba, kiwnął mu głową i przysiadł obok niego. Nie wiedział kto to, nie miał pojęcia czy tamten ma ochotę by on się do niego dosiadł a mimo tego zrobił to. -Hej. - mruknął jeszcze przyglądając się chłopakowi. Japończyk. To dziwne, że nigdy się nie spotkali.
Kame nie zobaczył chłopaka bo zamknął sobie oczy i oparł głowę o ścianę budynku. Jego myśli biegały w lewo i w prawo aż go głowa zaczęła boleć. Ocknął się dopiero wtedy kiedy poczuł, że ktoś się potyka o jego nogi. Kiedy uchylił oczy zobaczył, że to jakiś chłopak i o dziwo też Japończyk. Nie widział go w szkole, a może po prostu nie miał okazji do tego aby go zobaczyć. Od razu zerwał się na równe nogi i automatycznie powiedział. - Gome - Przeprosił ładnie. No tak jednak Japończyk jak by na to nie spojrzeć oni mieli zdecydowanie większe wyczucie tego kiedy powinni byli przeprosić. Po chwili jednak usiadł ponownie na swoim miejscu i mruknął cicho. - Naprawdę przepraszam. Nie sądziłem, że ktoś tędy będzie przechodził - Powiedział i popatrzył na nieznajomego.
Kaoru całe szczęście nie przewrócił się, gdyż miał dobre wyczucie równowagi i w ogóle. Nawet jeśli nie uważa to nie jest w stanie sobie niczego zrobić. Nigdy nie miał niczego złamanego, skręconego także nie. Rzadko też chorował. W dzieciństwie miał kim się opiekować, więc sam nie mógł doprowadzać do sytuacji, że to on potrzebowałby opieki. Gdy chłopak wstał i zaczął go przepraszać Puchon potrząsnął głową uśmiechając się lekko. - Nie przepraszaj, to ja powinienem uważać. Zagapiłem się i nie patrzyłem pod nogi. Więc to ja przepraszam, że zakłóciłem ci spokój. A tak w ogóle, Kaoru. - przedstawił się nieznajomemu. Nie, nigdy wcześniej go nie spotkał.
- Kamenashi, ale wszyscy wołają na mnie Kame. Tak po prostu jest szybciej, więc możesz sobie wybrać jak ci wygodniej - Mruknął cicho z lekkim uśmiechem. - Więc z twojego imienia i wyglądu sugeruję, że jesteś Japończykiem. Sugerując, że jesteś tutaj i po twoim wyglądzie zgaduje, że jesteś uczniem w Hogwar'dzie. Tylko nie wiem jaki dom - Powiedział i podrapał się w tył głowy. Podsunął chłopakowi puszkę i powiedział spokojnie. - Chcesz łyka ? - Zapytał się. No tak jak na to nie spojrzeć wypada podzielić się. Fajką jednak się nie podzieli bo nie wiedział kiedy uda mu się skołować kolejną. W końcu wszystko oddał Angel. Obiecał, że nie będzie palić, ale był tak wnerwiony, że musiał.
-Okej, Kame...- odpowiedział chłopak od razu wskazując na to jak będzie się do niego zwracał. Lubił skracać czyjeś imiona, nie przeszkadzało mu więc jak ktoś skracał jego, choć i tak było dosyć krótkie. Przytakiwał gdy student snuł kolejne przypuszczenia. -Hufflepuff. - odpowiedział z dumą, gdy ten spytał o dom. Nie wstydził się, że jest Puchonem. Dla niego to gdzie się należało nie było żądną barierą czy przeszkodą w kontaktach międzyludzkich i nie rozumiał jak ktoś miał uprzedzenia tylko przez to czy jest się Ślizgonem czy innym Gryfonem. Miał kilku znajomych w Domu Węża, którym to, że jest z Domu Helgi nie przeszkadzało, ale nie każdy taki był. -A ty....wyglądasz na starszego, jesteś studentem, tak? - Przyjrzał się Kamenashiemu. Ten na pewno nie był w jego wieku, na bank. Gdy starszy Japończyk zaproponował mu piwo wzruszył ramionami. -Czemu nie. - odparł z uśmiechem i łyknął piwa. Lekko się skrzywił i oddał puszkę. Nie przepadał za mugolskim alkoholem. Wolał piwo kremowe i Ognistą. Taka wódka na przykład była dla niego za mocna. On w ogóle mało pił, ewenement w dzisiejszych czasach. Chociaż niedawno kilka razy miał ochotę zapić się na śmierć by nie przeżywać tego bolu, który odczuwał, jednak nie zrobił tego. A gdyby Gryfon jednak zaproponował mu fajkę, na pewno odmowiłby. Nie popierał takiego trucia się.
- Tak student, dom gryffindor i z do dupy życiem - Zażartował sobie lekko. Czemu nawet w takiej chwili potrafił pożartować sobie z swojej obecnej sytuacji. Po chwili z petował papierosa i wywalił go gdzieś. Upił kilka łyków i ponownie oparł głowę o ścianę. - Ale cóż jak to ja mówię, zawsze może być gorzej, chociaż wątpię, że ktoś ma tak samo do dupy życie jak ja, jednak trzeba być optymistą - Mruknął cicho i wbił wzrok w ziemię. Było widać, że na pewno nie wypił tylko tego jednego piwa, ale cóż taki on był. Jak miał jakiś problem to wolał po prostu o tym zapomnieć, a na trzeźwo było to nie możliwe. Odgarnął swoje włosy do tyłu i westchnął ciężko.
-Do dupy? -spytał mrużąc lekko oczy z zaciekawienia. Wiedział coś o tym, całe jego życie, od wyjazdu Lilly z Japonii było do dupy. No, przedzielone dwoma tygodniami szczęścia. Ale co to są dwa tygodnie w stosunku do kilkudziesięciu lat...Wysłuchał uważnie słów Kamenashi'ego. -Nie mów tak. Właśnie,trzeba być optymistą. Po burzy zawsze przychodzi tęcza, wiesz? Jest gorzej, żeby potem było lepiej. - mruknął cicho chcąc jakoś pocieszyć chłopaka. -Zresztą, co ja gadam skoro sam w to nie wierzę...Moje życie też jest do dupy. - Ach, Kaoru wiecznie rzygający tęczą optymista. Gdzie on się podział?
- No tak trzeba być optymistą - Powiedział i dopił resztę piwa. Westchnął ciężko i zaczął wbijać lekko nieobecny wzrok gdzieś w ścianę. - Ogólnie dziewczyny są do dupy. Bo to przeważnie przez nie chłopak może doprowadzić się do takiego stanu - Mruknął po chwili milczenia. Sam nie wiedział, jakie Kaoru miał problemy, ale znał swoje i wiedział doskonale, że jak na razie miał dosyć wszelkich problemów. Na pewno z Angel nie zobaczy się tak szybko bo musi sobie przemyśleć kilka stosunkowo istotnych spraw. Był nieźle zdołowany...może musi coś zrobić, zająć się czymś aby zapomnieć, ale on nie chce zapomnieć...
Westchnął cicho gdy tamten powtórzył jego słowa. Kaoru w nie nie wierzył. No ale cóż, to, że sam jest w złym nastroju nie oznacza, że nie może przyczynić się do poprawy nastroju kogoś innego. Nie chciał pytać Kame o jego problemy, przecież za mało się znają. Sam nie wiedział czy mógłby o swoich opowiedzieć, ot tak. On także powinien się czymś zająć, żeby zapomnieć. Ale tak samo jak Gryfon nie chce tego robić. Wbrew pozorom Ona była dla niego zbyt ważna i nadawała sens jego życiu, nie można, ot tak, tego nie pamiętać. Oparł głowę na dłoniach i westchnął cicho, gdy Nashi wypowiedział myśl o dziewczynach. -Możliwe...ale bez nich jest jeszcze gorzej...Moja od dwóch miesięcy nie żyje...- zwiesił lekko głos. Wciąż było mu ciężko o tym mówić. I wciąż miał depresję i nieprędko z niej wyjdzie.Sięgnął po jakiś patyk i zaczął kreślić nim po murku jakieś wzory aby rozproszyć smutne myśli skupiając się na czymś innym.
- Przykro mi - Mruknął cicho i popatrzył kontem oka na Kaoru. - W mojej sytuacji najpierw była Cornelia, ale bardzo szybko pokazała mi, że nie pasujemy do siebie...no a potem Angie, albo Angel jak ja na nią mówiłem. Najpierw daje nadzieje a potem okazuje się, że ma chłopaka. Normalnie jak Corni na dwa fronty - Westchnął lekko załamany. No tak przez ostatnie dni normalnie jego życie nabrało takiego tępa, że sam przestał wyrabiać. - Chyba porzucę szkołę. Za wiele tam problemów. A po za tym nie wiem jak na Angie będę mógł spokojnie popatrzeć, albo powiem trochę za wiele, albo zamorduje tego jej chłoptasia - Mruknął ponownie.
- Spoko, jakoś żyję. - mruknął Kaoru wzdychając i wzruszając ramionami. Powoli się przyzwyczajał do obecnej sytuacji, ale jak na razie nie miał zamiaru się do niej dostosować. Nigdy nie przestanie usilnie pragnąć by jego kochana Lilly żyła i była przy nim. Za długo ją znał i za bardzo kochał by przeboleć jej śmierć. Ale jakoś trzeba żyć dalej. Wsłuchał się uważnie opowieści Nashiego, najpierw kiwając głową, a potem zmieniając minę na zdziwioną. - Co do Cornelii...znam ją dość dobrze, nie warto się z nią zadawać. Potrafi tylko dopiec i obrazić. Wyglądasz mi na w porządku gościa, nie zasługiwałbyś na nią. - skrzywił się lekko przypominając się jaka to niemila była dla niego. -Ale Angie...nie wiedziałem, że ma kogoś. W sumie...nie znam jej aż tak dobrze, ale wydawała się fajną dziewczyną. - powiedział lekko nie dowierzając, że ta miła Puchonka mogłaby kogoś zranić. -Wiesz...nie warto odchodzić ze szkoły. Tylko pokazałbyś, że łatwo cię zranić. Że można tobą pomiatać. Nie daj nikomu tak o sobie myśleć, nawet jakbyś miał cierpieć. Poza tym...naprawdę niedużo ci zostało nauki, dokończ ją, nie warto marnować sobie życia przez jakąś dziewczynę. Dasz radę, wierzę w ciebie. A ten no...kim jest ten chłoptaś Angie? - spytał trochę zaciekawiony. Ha, jak się dowie, że to Ikuto to dopiero będzie...
Kame popatrzył na niego i wzruszył ramionami. - Szczerze...nie mam pojęcia kim on jest. Przyszedł nazwał ją swoją narzeczoną, ja się wnerwiłem. Powiedziałem, że...czekaj co ja powiedziałem takiego - Powiedział i cofnął się myślami do tej mało miłej sytuacji. - Coś tam powiedziałem, że jak by mi powiedziała, że ma chłopaka to bym się nie męczył...a potem to już pojechałem po całości. Stwierdziłem, że jest chyba podobna do Cornelii bo obydwie jadą na dwa fronty...z tym to trochę chyba przegiąłem, ale działałem pod wpływem impulsu - Mruknął niezadowolony z tego.
Przyglądał się chłopakowi z niemałym zainteresowaniem. Nie ma co kryć, zaciekawił go ten domniemany chłopak Angie, wydawało mu się, że jest sama. No ale w sumie nie znał jej aż tak dobrze by móc na pewno to stwierdzić. - Kurczę, powiem ci, że znam ją, może niezbyt dobrze, ale nie wygląda mi na osobę, która mogłaby jechać na dwa fronty. Może to tamten koleś sobie to wydumał, że się w niej zakochał i odstraszy wszystkich co się nią interesują czy coś. No nie wiem. A to z Cornelią to faktycznie, trochę przesada. Ang na pewno nie puszczałaby się z połową szkoły. - wzruszył ramionami. Nie chciało mu się wierzyć, że Angie świadomie zraniłaby kogoś, była zbyt miła i delikatna. To na pewno jakaś pomyłka.
- Nie wiem. Już sam się pogubiłem w tym wszystkim. Może i bym walczył o nią, ale dzięki moim kochanym...oczywiście w cudzysłowie kochanym rodzicom jakoś zawsze dochodzę do wniosku, że za co się nie wezmę to spierdolę - Mruknął cicho. No tak jego rodzinka naprawdę dokonała wszystkiego czego tylko mogli aby sprawić, że chłopak straci kompletnie wiarę w siebie. Może nie był bojaźliwy, nie unikał ludzi, ale kiedy tylko pojawiały się jakieś problemy od razu uciekał. - Zależy mi na niej, ale wiem, że nie mam co nawet do niej startować. I tak nie uda się. Chciałem zarwać do wielu dziewczyn, ale zawsze się wycofywałem kiedy tylko pojawił się jakiś problem. Tak jest po prostu łatwiej. - Mruknął i podrapał się leniwie po głowie.
Wysłuchał w spokoju słów Kame i westchnął ze zdenerwowaniem. Wiedział co nieco o "kochanych" rodzicach. Jego do dziś się do niego nie odezwali. Istny koszmar. Ale Puchon już do tego przywykł, na szczęście. -Nie warto się przejmować rodzicami. Z tego co widzę musisz mieć z nimi problemy. Wiem coś o tym, dlatego od ponad pięciu lat mieszkam z ciocią i jej rodziną. Ale nie możesz pozwolić aby przez nich niszczyć sobie życie. Nie pozwól im się zdołować, choćby nie wiem co. - wytłumaczył Gryfonowi. Przecież nie może, ot tak, po prostu się załamywać. Życie toczy się dalej. -Ech..Kame. Nie można uciekać od problemów, tylko stawiać im czoła. Nie mozna też się poddawać. Raz może ci nie wyjść, a za drugim razem tak. Nie będziesz tego wiedział dopóki nie spróbujesz. -wbił w chłopaka spojrzenie ciemnych oczu. Teraz nie spocznie póki nie wpoi starszemu Japończykowi swojego toku myślenia.
Kame uśmiechnął się lekko i mruknął. - mnie tam rodzinka od razu wywaliła z domu kiedy tylko skończyłem siódmą klasę. Na dobrą sprawę babcia mnie uratowała przepisując mi swój dom na mnie. Więc dzięki niej mam gdzie mieszkać. A z rodzicami nie chcę mieć nic wspólnego podobnie jak z moim bratem - Mruknął cicho i ponownie wbił wzrok w ziemię. Tak te opowieści były dziwnie do siebie podobne. Czy każdy Japończyk który ma magiczne zdolności miał podobne życie czy jak. Kame wiedział jedno...Kaoru na pewno go zrozumie. - A ty myślisz, że ja nie wiem, że od problemów nie wolno uciekać, jednak jak przez całe życie nic mi nie wychodziło to jest jakiś sens za coś się brać. Musiał bym chyba wypić eliksir szczęścia aby coś się zmieniło. - Powiedział i skierował swoje spojrzenie na nowo poznanego chłopaka.
- Mnie wywaliła praktycznie od razu jak skończyłem szkołę. Na szczęście przygarnęła mnie ciocia. A rodzice...pff, oni nigdy nimi nie byli. I nie będą, jestem dla nich zerem. I dobrze. W Szkocji jest mi lepiej. - wzruszył ramionami. Dopiero gdy to wszystko powiedział zrozumiał, że ich historie naprawdę są do siebie podobne co skwitował zdziwionym spojrzeniem wbitym w Kame. - Jestem pewien, że kiedyś ci w końcu wyjdzie. - mruknął jeszcze. I wierzył w to. Gryfon wyglądał na fajnego gościa i na pewno kiedyś znajdzie sobie dziewczynę, która to doceni. A Kaoru sam, z własnej woli, zostanie forever alone. Ale to świadoma decyzja. Nie chce nikogo innego skoro nie może mieć Jej. Zostanie wiecznym kawalerem i kupi sobie psa, o.
- Podobne historie co nie - Powiedział i wstał sobie spokojnie ze swojego miejsca. - Mam propozycję. Skoro ja i ty ewidentnie nie mamy ani towarzystwa, no i mamy chyba doła, to może pójdziemy się zabawić czy coś zrobić fajnego - Zaproponował, nie no nie mogą tak przez resztę wakacji przesiedzieć na tej uliczce na schodkach i narzekać jakie to mają ciężkie życie. Kame zawsze powtarzał, że trzeba robić coś aby zmieniać to życie, a nie siedzieć i na nie narzekać. Wsadził sobie ręce do kieszeni i czekał spokojnie na odpowiedź chłopaka. W końcu są wakacje, ten czas kiedy można się wyluzować. Nauczyciele z resztą mieli ich chyba głęboko gdzieś, więc czemu nie mieli by trochę zaszaleć. - Chodźmy do jakiegoś miejscowego klubu, albo coś takiego. - Rzucił jedną propozycję.
:: 
