Przez chwilę siedziała w milczeniu wpatrując się w mężczyznę. Słuchała tego co mówili ludzie zgromadzeni w klasie. Spojrzała pytająco na osobę prowadzącą zajęcia. Odkaszlnęła cichutko.
-Yhm, Glaswegian to chyba jest taki hmm "Slang" czyli że odmiana języka w Glasgow. Tak mi się wydaje. -wymamrotała pod nosem mając nadzieję, ze nikt tego nie słyszał poza nią. Westchnęła cichutko i wywróciła oczyma. Odgarnęła kosmyk rudych włosów z policzka, po czym wetknęła go za ucho.
Ta lekcja była strasznie nudna, gdyby coś robili na przykład jakiś eliksir albo uczyli się o czym interesującym. Lekcje były by przynajmniej znośne a tak? Nudno! Za nudno. Ughrr. Gdyby tak siedziała w milczeniu przez 10 czy 15 minut usnęła by na 100%. Ciekawe czy ktoś by to zauważył, bo w sumie nie byłby to taki zły pomysł. Wszyscy byli czymś zajęci więc czemu nie? Nie, nie! Nie śpij Faye, jest lekcja, więc słuchaj uważnie tego co mówią.

Robienie lekcji będąc studentem może jeszcze takie złe nie było. Prędzej robienie jej bez tak zwanej żyłki nauczycielskiej, tego pedagogicznego zacięcia. Jemu tego brakowało. Podobnie jak dobrej organizacji. Zamiast rzucić pytanie do klasy, nie. Wolał się skupić na gnojeniu jego osoby, która chyba jako jedyna przyszła tutaj ze szczerym zamiarem dowiedzenia się czegoś nowego. Cóż. I jeszcze te słowa, którymi się zasłaniał. Ciekawe ile Amerykanów, Polaków, Francuzów, czy Mieszkańców Wysp Wielkanocnych wiedzieli jak wygląda struktura społeczna Szkocji (sam sprawdzałem na swoich i podzielili generalnie moje opinie, btw.)
Ewidentnie, brakowało mu pomysłu, a także sposobu na ogarnięcie klasy. Ech.. Jakie to smutne. Piątek od jakiegoś czasu patrzył w stronę drzwi. Drzwi, zamkniętych zaklęciem. Tak bardzo mugoloznawstwo.. W ogóle, w tej klasie nie powinny działać żadne, ale to ŻADNE zaklęcia. Byłoby znacznie ciekawiej. Niestety, nikt o tym nie pomyślał, a może pomyślał, tyko nie bardzo chciał to zrealizować? Kto wie. Szczerze mówiąc miał straszną ochotę wyjść, ale coś go powstrzymywało. Dopiero słowa o niepewnym statusie autologicznym, w jakiś sposób przeważyły szalę goryczy. Nie będzie dupek pluł nam w twarz, nie?! No właśnie! Więc tym samym, nie mógł na to pozwolić. No ludzie, dajcież spokój. Jakieś przytyki w stronę ucznia. Piątek się wkurwił, wstał, wyciągnął różdżkę, wycelował w stronę drzwi, po czym rzucił na nie zaklęcie Alohomory. Zadowolony z siebie podążył w kierunku wyjścia, uprzednio kłaniając się wykładowcy. – Nie chce was do niczego namawiać. – rzucił, będąc jakoś w połowie drogi – No, ale sami widzicie jak to wygląda. A i nie odejmie wam za to punktów..  Do widzenia! – dodał właściwie mijając próg i idąc w swoim kierunku. Przez jego głowę przemknęła myśl, iż właśnie udzielił wszystkim lekcji swoistego indywidualizmu, non konformizmu i anarchizmu (ale skrajnym serio anarchistom byłby człowiek, który mógłby tak pomyśleć)
Szczerze powiedziawszy był ciekaw ile osób pójdzie za jego przykładem i radą. No, ale nie mógł tam przecież zostać, schowany gdzieś za rogiem i obczajać kto wychodzi, a kto nie, prawda?

z/t

Spojrzałam leciutko zaskoczona, że studencik, który prowadził lekcje bezczelnie wycelował w nią różdżką. Jak on śmiał! Wkurwiona do reszty wyciągnęłam sama różdżkę, przywołałam torbę i stanęłam przy drzwiach i odezwałam się do "nauczyciela".
- Chuj wie. - Uśmiechnęłam się do niego i wycelowałam w niego różdżką... bam, stało się, poleciał chłopaczyna na ścianę. Szybko wybiegłam z klasy by nie mógł mi oddać jakimś zaklęciem. Trzasnęłam drzwiami, jeszcze dla efektu i rozglądnęłam się w poszukiwania Ambroge'a, który wyszedł chwilę przede mną. Zobaczyłam go w ciemnym kącie i przyglądał mi się chyba. Podeszłam do niego i z uśmiechem rzekłam do niego:
- Chodź tu może być niebezpiecznie, właśnie cisnęłam zaklęciem w wykładowcę - wybuchłam śmiechem podnosząc za rękę Ambrodża. Rozejrzałam się po korytarzu... nie znałam jeszcze tak dokładnie zamku, więc muszę się zdać na łaskę i nie łaskę Piątka
- prowadź, ja tu prawie całego zamku nie znam. - wyszczerzyłam się i ruszyłam szybkim krokiem za Ambroge'm.

Zaskoczyła ją ostra reakcja chłopaka. Tym samym jednak stwierdziła, że dobrze zrobił, ponieważ siedzenie na tej "lekcji" nie miało w tej chwili najmniejszego sensu. Spakowała swoje rzeczy i już miała opuszczać salę, kiedy Lena wycelowała do prowadzącego lekcje różdżką. Uniosła brwi i popatrzyła na dziewczynę jak na wariatkę. No cóż, są różni ludzie. Niektórzy trochę bardziej nadpobudliwi...
Spojrzała jeszcze kątem oka na "nauczyciela" i pokręciła głową. Tacy ludzie nie powinni się brać za uczenie innych...
-W sumie...oni mają rację.- Uśmiechnęła się trochę ironicznie i szybkim krokiem wyszła z sali, nie chcąc dzisiaj już w niej więcej przebywać. Przecież życie mugoli jest taki ciekawe! Jak można zepsuć taką lekcję i nie potrafić zapanować nad bandą dzieciaków...

Po powrocie z Syberii poszukiwałem swojego miejsca w Hogwarcie. Nie wiem czemu ale czułem się samotny, a wokół mnie było tak pusto i tak cicho… Musiałem w jakiś sposób rozładować te emocje, więc uznałem, że najlepszym pomysłem będzie wyżycie się artystycznie. Znalazłem więc puste pomieszczenie oddalone od wszystkiego i usiadłem na krześle. Sala Mugoloznastwa, z tego co mi wiadomo, nie prędko powinny być tutaj lekcje, a skoro tak, to jest małe prawdopodobieństwo, że ktoś mi przeszkodzi. Dlatego też nastroiłem gitarę i skupiłem się na utworze, który miałem zamiar zagrać, a raczej poćwiczyć. To jest coś co kiedyś usłyszałem przechodząc pomiędzy sklepami, utkwiło mi to w pamięci i nie mogę teraz o tym zapomnieć. Ta melodia ma w sobie coś niezwykłego, coś czego nie da się jednoznacznie opisać. Dlatego odszedłem w krainę zapomnienia bez najmniejszego problemu.
Chłopak siedział tyłem do drzwi całkowicie zapominając o otaczającej go rzeczywistości, grał całym sobą nie zwracając na nic uwagi.

Sheila spokojnie przechadzała się po Hogwarcie, minęło zaledwie kilka dni kiedy skończyły się ferie, a wszyscy powrócili z powrotem do szkoły. Większość osób wyglądało na pochorowanych, dlatego na korytarzach nie było takich tłumów jak zwykle. Właściwie Puchonka miała zamiar znaleźć jakieś ciche miejsce, gdzie mogłaby w spokoju porysować. Szybko natrafiła na klasę mugoloznawstwa, tam praktycznie nikt się nie kręcił, lecz stojąc przed drzwiami usłyszała muzykę, z tego co jej się wydawało była to gitara, zżerała ją ciekawość więc zwinnie i cicho weszła do środka. Nie myliła się ujrzała chłopaka, która siedział do niej tyłem. Dziewczyna położył na ziemi torbę ze szkicownikiem i ołówkami, a następnie usiadła pod ścianą wpatrując się w niego, a raczej słuchając wydobywającej się melodii. Szybko sięgnęła po blok i go otworzyła, zaczynając szkicować kontury pomieszczenia, dopiero po chwili zauważyła że chłopak przestał grać, cicho chrząknęła, nie chciała żeby padł jej tam na zawał.
-Nie przeszkadzaj sobie- powiedziała blondynka, nadal wpatrując się w kartkę. Miała nadzieję że się nie wystraszył, albo nie pomyśli że Puchonka go śledzić- Naprawdę dobrze grasz, a i tak w ogóle jestem Sheila Greene- oznajmiła Puchonka posyłając mu ciepły uśmiech. Nie miała w zwyczaju zagadywać do nowo poznanych osób, ale co jej zaszkodzi ten jeden raz. Popatrzyła na niego wyczekująco, miała nadzieję że jeszcze coś zagra, muzyka ją uspokajała.

Zawał był bardzo blisko, ponieważ gdy dziewczyna chrząknęła poczuł jak przez całe jego ciało przechodzą ciarki, do tego podskoczył w miejscu i odwrócił się w jej stronę jak oparzony, ale kiedy ją zobaczył uspokoił się. Wziął głęboki wdech i podrapał się zakłopotany po policzku.
- Wziąłem Cię za ducha – nie przepadał za nimi, a one o tym bardzo dobrze wiedziały, zawsze przychodziły go drażnić i denerwować. Najgorsze co może być to natrętny duch.
On nigdy by tak nie pomyślał, a może raczej nie wpadłby na to? No cóż sama nie wiem. Nawet ja, jako autorka nie mogę określić co dokładnie siedzi w głowie Aureolki. Nie wiem czy jest kompletnym idiotą, czy tylko takiego udaje, jest po prostu… zaskakujący! To dobre słowo.
- Dzięki – wydukał po chwili ukazując dziewczynie równy rządek białych zębów, po czym podszedł do niej zaciekawiony.
- Auréle Lacroix – odpowiedział na powitanie, po czym usiadł obok Puchonki i bezczelnie wlepił swoje spojrzenie na szkicownik. W normalnych warunkach pewnie by się tak nie zachował, ale teraz miał argument, którym mógł pokonać dziewczynę, jeżeli będzie miał pretensje, że zerka.
- Kurcze… musisz już długo tu siedzieć… no chyba, że masz taki talent! – powiedział z zachwytem, dla niego rysunek to była czarna magia, nie ważne jak się starał, zawsze wychodziły mu jakieś bohomazy.

Nie miała w zwyczaju straszyć biednych ludzi, czasami tak samo z siebie wychodziło. Przynajmniej tak właśnie robiła Sheila, była dziwna a inne osoby po prostu uważały ją za dziwaczkę. Dlatego zdziwiła się że chłopak nie uciekł, ani nie walnął jej żadnym zaklęciem.
-Zdecydowanie jestem żywa- powiedziała Puchonka lekko się uśmiechając, duchy w Hogwarcie… Czyste zło. Znaczy tylko niektóre, było wiele przyjaznych… Nieżywych osób w zamku! Ale niektóre duchy były upierdliwe i robiły wszystko, żeby uprzykrzyć Ci życie.
-Nie ma za co, dla mnie muzyka to czarna magia- oznajmiła dziewczyna dokańczając szczegóły rysunku, czemu nie umiała na czymś grać? Zawsze tak jej się to podobało- Miło mi, jesteś z…?- zapytała chłopaka, spoglądając na niego niepewnie, oczywiście chodziło jej z jakiego jest domu. Niby nie zwracała na to dużej uwagi, lecz wolała się upewnić. W końcu każdy miał jakąś cechę swojego domu, więc jeśli Aurèle byłby Ślizgonem, ehh, wtedy Greene powinna wiać jak najdalej, nie miała dobrego zdania na temat ‘zielonych’.
-Dzięki, właściwie siedzę tu odkąd zacząłeś grać- powiedziała Puchonka patrząc na chłopaka, która miał wlepione oczy w jej szkicownik. Kiedy była młodsza strasznie jej to przeszkadzało, lecz teraz nie wstydziła się swoich rysunków. Dorysowała ostatnie szczegóły i odsunęła od siebie blok, żeby przyjrzeć się z daleka. Mimowolnie się uśmiechnęła. Całkiem dobrze jej to wyszło.
-Nie kojarzę Cię, więc pewnie nie jesteś Puchonem?- zapytała Sheila, chowając blok do torby. Była obserwatorem, więc zapamiętywała każdą twarz, ale nie jego. Na Ślizgona też nie wyglądał, więc musiał być Gryfonem lub Krukonem, naprawdę ją to ciekawiło. Wyciągnęła przed siebie krótkie nóżki i oparła głowę o ścianę, przechyliła ją w stronę chłopak i uśmiechnęła się ciepło.

Może i nie miała tego w zwyczaju, ale czasami działy się rzeczy, na które nie mamy żadnego wpływu. Kogo mógł się tutaj spodziewać? Był przekonany, że jakby wszedł tu jakiś człowiek, to na sto procent by usłyszał, tylko ducha mógł się spodziewać… A tu się okazało, że puchonka, porusza się niczym cień.
- No… ja mam nadzieję – dodał po chwili, o dziwo, był widocznie uradowany tym faktem. Tym, że dziewczyna jest żywa. Dziwak z niego był, ale co poradzisz?
A jeżeli chodzi o duchy, dla niego wszystkie były takie same – martwe. Może i były niektóre z nich były miłe i nie miały zamiaru z nikogo żartować, ani uprzykrzać nikomu życia, ale on nie mógł ich znieść. Dla przykładu, prawie bez głowy Nick był świetny, pewnego razu starał się pomóc Aureolce, gdy pierwszy raz zgubił się w Hogwarcie, a ten widząc ducha, pobladł i padł jak długi na ziemię. To był dla niego szok nie do zniesienia. Innego razu uciekł w całkowicie przeciwnym kierunku tłumacząc wszystkim, że postanowił zapisać się na maraton i ćwiczył bieganie, nic więcej. Duchy, to była jego pięta achillesowa, bał się ich panicznie.
No ale wracając do rzeczywistości. On nie miał zamiaru z nikim o tym rozmawiać, swoje słabości trzeba trzymać tylko i wyłącznie dla siebie.
- Nie jest aż tak źle… jak byś poćwiczyła, pewnie byłabyś tak dobra jak ja – powiedział puszczając jej oczko. Jeżeli chodzi o niego, to miał talent tylko w jednej rzeczy, wszystko inne kaleczył. Dlatego też skupił się na muzyce. Za to inni byli w stanie nauczyć się kilku rzeczy… Ale znowu odbiegam od tej rozmowy!
- Gryffindoru – odpowiedział natychmiast łapiąc panienkę Greene za dłoń i całując ją delikatnie. Każda kobieta powinna być traktowana jak księżniczka, nawet te, które są od niego silniejsze i groźniejsze. Nie zachowywał się tak, bo uważał je za słabe istoty, wręcz przeciwnie, ale jakoś tak weszło mu to w nawyk.
- Nie, nie, nie – potrójne zaprzeczenie nie miało jej obrazić, a dodać jakiegoś… właściwie, sam nie wiedział dlaczego TAK to powiedział – Jam je dumny uczeń Gryffindoru… i takie tam bzdety – powiedział ukazując rząd białych ząbków.
Słysząc jej odpowiedź zdziwił się.
- Czyli krótko… – wyszeptał i zamyślił się wlepiając swoje oczka w rysunek – Masz talent muszę przyznać, skoro namalowałaś to w tak krótkim czasie. Nic tylko pogratulować – jego ton głosu był spokojny, ale można było w nim wyczuć szczerość.

Sheila lubiła ciche i spokojne miejsca, a co lubiła bardziej od nich? Kiedy w takich pomieszczeniach grała muzyka, zdecydowanie najlepiej gitara albo fortepian. Wtedy mogła spokojnie rysować lub malować, te dźwięki naprawdę ją uspokajały. Greene wywnioskowała że chłopak nie lubi duchów, właściwie ona też za nimi nie przepadała. Ale kto tak naprawdę darzył je sympatią? Wszyscy się ich bali, nawet tych mało przerażających, może to przez to że byli martwi. Przynajmniej tak myślała blondynka.
-Ach no tak, Gryffindor- powiedziała uśmiechając się szeroko, lubiła ten dom. W końcu należał do niego jej bart, Aiden. Choć sama była Puchonem, starała się traktować wszystkich na równi. Ale co poradzić że lekko bała się Ślizgonów? Albo że Krukoni ją przytaczali? Jej dom za to był dla wszystkich, siedliskiem dziwaków, może tak było? Ale za to bardzo lubiła Gryfonów, dobrze znała kilku i byli dobrymi przyjaciółmi, którym zawsze ufała. Kiedy chłopak chwycił jej dłoń, całując lekko, dziewczyna uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. Prawdziwy dobrze wychowany mężczyzna!
-Może masz rację- powiedziała tajemniczo Puchonka, nigdy nie próbowała grać na żadnym instrumencie. Choć wiedziała, że po prostu nie ma do tego talentu. A może się myliła? I dałaby radę się nauczyć, kto wie? Jednak wolała pozostać przy rysowaniu, to była jedna rzecz, która dobrze jej wychodziła, a no i potrafiła gotować. Chyba tylko tyle.
-Więc, ja jestem księżniczką Hufflepuffu!- wyszczerzyła się blondynka, bo czemu nie? Zawsze chciała być księżniczką, mieszkać w zamku i znaleźć księcia! Więc mogła sobie trochę pofantazjować, prawda? Popatrzyła na Aurèlea z zaciekawieniem, chyba ją polubił, albo był taki dziwny jak ona, bo w końcu nie uciekł kiedy zaczęła mówić dziwne rzeczy.
-Dziękuje- powiedziała dziewczyna, rzadko kiedy ktoś chwalił jej pracę. Nie licząc brata, ale on robił to zawsze. Sheila kochała rysować, szło jej całkiem nieźle więc starała się, patrzeć na swoje pracę oczami krytyka.
-Co lubisz robić?- zapytała patrząc na niego z zaciekawieniem, oczywiście wiedziała że jego pasją była muzyka, ale na pewno coś jeszcze. Zawsze na początku znajomości, wolała dowiedzieć się trochę o drugiej osobie, bo może mieli podobne zainteresowania, jakiś wspólny temat do rozmów? Oparła głowę o ścianę i wyczekiwała na odpowiedź Gryfona.

Słowo księżniczka uderzyło w niego z niesamowitą siłą. Wstał, odłożył gitarę na bok i bez zastanowienie uklęknął przed Puchonką chwytając jej dłoń i całując ją. Trwał w takiej pozycji przez kilka minut, które mogło się rozciągnąć w nieskończoność. Może i zachował się troszkę niegrzecznie ignorując wszystko co wcześniej dziewczyna powiedziała, ale wydaje mi się, że w ten sposób jej to wynagrodził.
W końcu podniósł głowę i spojrzał Sheili głęboko w oczy. Drugą dłoń położył na miejscu, w którym ją pocałował i uśmiechnął się delikatnie. Wyglądał jakby spoglądał na najcenniejszy na świecie skarb… no chyba, że mi się wydaje. Minęła tylko chwila, a on opuścił spojrzenie i wlepił je w podłogę.
- Wasza wysokość, czuję się zaszczycony, że taki pomiot jak ja może przebywać w twoim towarzystwie. Większe szczęście przynosi mi fakt iż mogę zostać panienki rycerzem i bronić ją przed wszelkim złem tego świata. Jednakowoż, równocześnie czuję, że nie zasługuję na twoją przychylność, twoją uwagę – tutaj na chwilę zamilkł i spojrzał jej w oczy, głęboko w oczy – twoje spojrzenie.
Oto odpowiedź dla dziewczyny. Jeżeli ona uważała się za dziwną, bo mówiła głupoty, to co można powiedzieć o Aureolce? On właśnie przed nią wypowiedział przysięgę wierności i oddania rycerza… no może nie dokładnie, ale to miał zamiar zrobić. W końcu nie wytrzymał i uśmiechnął się szeroko ukazując zęby, jak to miał w zwyczaju i usiadł naprzeciw niej zadowolony ze swojego monologu.
- Ja mówiłem poważnie – dodał po chwili nie odrywając od niej spojrzenia i puszczając oczko.
Właśnie, ona się mnie o coś pytała… chociaż na tą jedną rzecz odpowiem.
- A jeżeli chodzi o twoje pytanie – nawiązał z uśmiechem. Może i by jej wynagrodził olanie pozostałych wypowiedzi, ale to pytanie nie mogło zostać pominięte – Grać, muzyka jest całym moim życiem, nie potrafię niczego innego i niczemu innemu nie potrafię się tak oddać jak grze na gitarze… A ty?

Greene do księżniczki było jeszcze daleko, ale zawsze mogła pomarzyć! Gryfon zdecydowanie jej na to pozwalał, czuła się dobrze w jego towarzystwie, jakby znała go naprawdę długo. Zaskoczyło ją kiedy tak szybko wstał, odkładając na bok gitarę. Chyba nie miał zamiaru uciekać? Nie, wtedy wziąłby ze sobą instrument. Natomiast chłopak po prostu przed nią uklęknął, oświadczać się chciał, czy co? Okazało się jednak, że Gryfon wygłosił przysięgę, chyba tak można było to nazwać.
-W takim razie- powiedziała dziewczyna i mało co się nie roześmiała, na szczęście szybko zmienił ton głosu na bardziej poważny-Pasuję Cię na mojego rycerza, oczywiście możesz przebywać w moim towarzystwie- oznajmiła dumnie Puchonka, uśmiechając się od ucha do ucha. Nigdy nie szczerzyła się tak, przy nowo poznanej osobie a tu proszę!
To prawda, zawsze chciała mieć dzielnego i odważnego rycerza. A właśnie tacy byli Gryfoni! Niesamowite.
-Czyli będziesz mnie bronił, przed złymi Ślizgonami- zapytała podejrzliwie blondynka, naprawdę przydał by się jej ktoś taki. Zieloni potrafili uprzykrzać jej życie. Ciągle obserwowała chłopaka, który usadowił się zaraz przed nią.
-Rysuję, ale to już wiesz. A i uwielbiam wszelkie zwierzęta- oznajmiła pogodnie Sheila, zwierzęta były czymś co kochała, magiczne albo i te nie magiczne. Koty, psy, smoki czy inne! Czasami wydawało jej się że tylko one, potrafią ją zrozumieć.
-Czym zajmują się księżniczki, wiesz właściwie to jestem nią od kilku minut, więc nie mam pojęcia co mogę robić- powiedziała z żalem w głosie, musiała dobrze sprawować swoja funkcję, ale z jakimś doświadczeniem, którego jak na razie było jej brak. Lecz miała nadzieję że jej rycerz, powie jej jak być prawdziwą księżniczką! Chociaż… Czy on coś o tym wiedział? Oby. Sheila nawet nie wyglądała jak prawdziwa dama, powinna sprawić sobie koronę albo jakąś ładną kieckę, bo chyba tak nosiły się królowe i księżniczki. Przynajmniej tak wyczytała w książkach, za to Aurèle powinien mieć zbroję i miecz, żeby obronić Greene w razie niebezpieczeństwa. Puchonka zamyśliła się, gdzie może dostać te wszystkie rzeczy, były im potrzebne!

A czy on wyglądał na rycerza? Oczywiście, że nie! Ale potrafił zadbać o kobietę i wydawało mu się, że to wystarczy. Kiedy nastąpiło pasowanie na rycerza, posłał swojej królewnie swój firmowy uśmiech numer pięć i zaśmiał się pod nosem.
- Czuję się zaszczycony Wasza Wysokość - ukłonił się jeszcze trochę, chcąc ukazać swoje całkowite oddanie. Jeżeli chodzi o obcych ludzi, Auréle miał talent, do otwierania ich na siebie. Nieważne kogo spotkał, nie ważne jak był zamknięty w sobie, zły na wszystkich i wszystko, zazwyczaj w stosunku do Francuza, zachowywali się wszyscy normalnie. Nie udawali nikogo, ani nie bali się być sobą. Może dlatego, że zachowywał się czasami jak totalny idiota? Kto wie?
- Ależ oczywiście, jeżeli ktokolwiek będzie śmiał obrazić panienkę, ktoś będzie śmiał urazić twój honor, przybędę i się zemszczę o pani. Jeżeli ktoś będzie próbował Cię skrzywdzić, przywołaj mnie, a Ci pomogę pani - opuścił głowę i wlepił swoje oczy w podłogę. Ukazywał swoje uniżenie całym sobą. Nawet nie spoglądał w jej oczy, ponieważ nie był tego godzien! Jak idziemy na całość, to idziemy na całość!
Słysząc o jej zainteresowaniach, uśmiechnął się pod nosem. Była idealnym przykładem kobiety, które uwielbiał. Była niewinna, czysta, otwarta na rzeczy, których inni nie dostrzegają, wrażliwa. Może dlatego tak od razu ją polubił. Znaczy, on wszystkich lubił od początku, ale ją tak szczególnie. Chciał się nią zaopiekować.
- Księżniczki mają wiele prac... jak to było - powiedział w zamyśleniu, po czym wpadł na genialny pomysł. Wziął gitarę, usiadł i zaczął... śpiewać! Wariat.
- Księżniczka podczas uczty radę sobie da...
Księżniczka w szafie swej tysiące butów ma...
Musisz znać królewski chód,
Musi bić od Ciebie chłód,
Równocześnie czarującą musisz być...
I wielka pewność siebie ma od ciebie bić...
Jak to Aureolka, wymyślił coś i od razu musiał to wykonać. Słyszał kiedyś tą piosenkę jak opiekował się córką sąsiadki, puścił jej mugolskie bajki i skończyło się na tym, że bawił się z dziewczynką, śpiewając i tańcząc. Może dlatego tak bardzo zapadła mu ta piosenka w pamięć. No cóż, najważniejsze, że przekazał dziewczynie wszystkie zasady, jakie powinna znać księżniczka.
- Wiesz... księżniczka wcale nie musi mieć pięknej sukni i dużo pieniędzy, wystarczy, że będzie dobrą, mądrą, odpowiedzialną i wrażliwą osobą - wydukał chcąc dodać puchonce otuchy. Przy okazji pstryknął ją w czoło. Po co? Nie wiem, mnie nie pytajcie, ja nie ogarniam tego chłopaka!

Hey, może on nie wyglądał na rycerza, a Sheila na księżniczkę. Ale sadzę że idealnie sprawowali by, swoje funkcje. On jako Gryfon, dzielny i odważny, broniący wszystkich i wszystkiego. A ona jako słodka Puchonka, będąca dobrym przykładem i kochająca wszystkich. Darzyła go sympatią, znaczy nie miała trudności z polubieniem nowo poznanych osób, ale on był inny, specyficzny tak jak Greene.
-To zaszczyt mieć takiego rycerza- powiedziała dumnie blondynka, ciepło się uśmiechając. Obydwoje nadali by się do jakiegoś koła teatralnego, mogliby coś razem odegrać! To byłoby niesamowite. Trzeba było przyznać że Sheila, nie zawsze otwierała się na innych, przy pierwszym spotkaniu, ale teraz było inaczej. Czuła się jakby znała go, od kilku lat, albo nawet i dłużej. Nie bała się być sobą.
-Drogi rycerzu, mam nadzieję że dotrzymasz danej obietnicy- powiedziała wręcz mrocznie dziewczyna. Jakby ktoś ich teraz podglądał, nieźle by się uśmiał. A co do śmiania, Puchonka musiała się opanować, w końcu nie mogła wyjść z roli! To nie wypada.
Po chwili chłopak chwycił gitarę, siadając na ziemi. Był strasznie energiczny, a w dodatku pomysłowy. Dlatego na twarzy Sheili mogło malować się, lekkie zaskoczenie. W końcu ona była raczej spokojna i opanowana, ale mimo tego lubiła otaczać się tak wesołymi ludźmi. Zawsze było ciekawie. A zaśpiewał jej… Piosenkę o księżniczkach! Greene o mało co nie wstała, zaczynając tańczyć. Gdyby miała wybierać mogła by być, Elsą! Uwielbiała wszelkie mugolskie bajki! A Frozen było jedną, z jej ulubionych. Za to Mulan, była odważna. Ale nie blondynka raczej do takich nie należy. O! Mogłaby być takim Kopciuszkiem, to chyba najbardziej do niej pasowało. Albo Śpiącą Królewną, uwielbiała spędzać cały dzień w łóżku, choć tamta chyba nie miała wyboru… Anyway, księżniczek jest dużo, ona mogła by być jedyną w swoim rodzaju!
Kiedy Gryfon skończył śpiewać, Sheila zaklaskała w dłonie ciesząc się jak pięciolatek. Podoba jej się ta piosenka.
-Odpowiedzialna to nie jestem- oznajmiła kręcąc głową, ale zawsze mogła się tego nauczyć. Za to było miła, wrażliwa a w dodatku była pomocna! To chyba ważne cechy, w przypadku księżniczek? Kiedy chłopak pstryknął ją w czoło, roześmiała się. Tak, był lekko dziwny, ale dokładnie tak jak Greene, dlatego darzyła go taką sympatią. Byli po prostu podobni, czemu nie spotkała go wcześniej? Pewnie był przejezdnym, na to wskazywało jego imię. Może Francja? Albo Włochy? Sama nie wiedziała, na pewno nie był tutejszy.
-Hmmm, nie mam zamku- w jej głosie było słychać żal, jak ma być księżniczką bez zamku? Przecież to nie możliwe, musi gdzieś mieszkać, bo taka królewna, śpiąca pod mostem? Nic fajnego. Popatrzyła na Gryfona, może on miał jakiś genialny pomysł?

Kiedy Sunny otworzyła oczy, promienie słońca już wpadały do jej pokoju przez ciemne zasłony. Usiadła na łóżku i przeciągnęła się po czym wstała i powoli odsunęła zasłony.
-Ohh..jak milutko.. -powiedziała cichutko po czym westchnęła. Przeczesała długie włosy palcami i rozejrzała się po pokoju.  -No dobrze, czas się zbierać. - wymamrotała pod nosem po czym udała się do swojej szafy z której wyjęła ubrania. Kiedy miała już wszystko poszła wziąć poranny prysznic. Wróciła do pokoju ubrana i uczesana. Spakowała torbę na lekcje i położyła ja na łóżku.  Stanęła przed lustrem i zaczęła rozczesywać długie kasztanowe włosy. Puściła je luźno na ramiona i uśmiechnęła się sama do siebie. -Ok..chyba jestem gotowa. Mam nadzieje, ze dziś będzie bardzo udany dzień. -powiedziała do siebie z uśmiechem na twarzy. Złapała torbę leząca na łóżku i wyszła z pokoju zamykając za sobą drzwi. Powolnym krokiem udała się w stronę klasy w której miała teraz zajęcia. Kiedy weszła do klasy nikogo tam nie było. Zmrużyła delikatnie oczy rozglądając się po pustej klasie. -Chyba coś pomyliłam, lub jestem za wcześnie. No dobrze może usiądę tutaj i poczekam, a nóż ktoś się zjawi. -powiedziała zamyślona, po czym usiadła w ostatniej ławce i wbiła wzrok w pusta ławkę przed sobą.

Lekcja Mugoloznawstwa. Uwielbiała takie lekcje, nie dlatego ze była dobra z mugoloznawstwa. Tylko dlatego ze ciekawiły ją te wszystkie wytłumaczenia, bo jak wytłumaczyć czarodziejom do czego jest, na przykład gumowa kaczka ? To nie jest jednak taki łatwy przedmiot, trzeba mieć dużo nerwów i dobry łeb. A Beti to ceniła wśród ludzi. Poza tym nauczyciele którzy prowadzili lekcje z książek, byli nudni. Do taki rzeczy potrzeba dynamiki.
Jak zawsze, lub raczej jak zazwyczaj. Beti pojawiła się na czas, a raczej przed czasem. Spacer na czwarte piętro, nie był aż taki długi ani żmudny. Jakby niektórym mogło się to wydawać. Była nawet relaksujący. Po drodze mijało się różnych ludzi, różne gadające portrety. Czasem nawet przystawała przy nich i rozmawiała sobie z majestatycznymi portretami. Każdy robi to co lubi, prawda.
Ale wracając do lekcji. Usiadła sobie na jednym ze krzesełek, założyła nogę na nogę i czekała na profesora oraz na uczniów.
W sumie jedna dziewczyna już tam siedziała. Najwyraźniej, nie tylko Lizzie przychodziła przed czasem na lekcje. Posłała jej delikatny uśmiech, wraz ze skinieniem głowy.-Cześć.. Rzuciła.
Zazwyczaj czarodzieje nie wiązali swojego życia z mugolami. A Beti do końca nie wiedziała co chce robić, może po studiach zostanie nauczycielką Wróżbiarstwa ? Lub Numerologii. To nawet dobry pomysł, przecież kocha te lekcje. Ale dodatkowymi lekcje z Mugoloznastwa też nie pogardzi. Jedynym przedmiotem którym dziewczyna gardzi, jest latanie. CO W TYM FAJNEGO ?! Jak dla niej nic, kompletne zero, z takim francuskim akcentem.

Angelique wstała przed zajęciami, a była to dość wczesna pora. Siedziała sobie w pokoju i czytała książkę Aurelia w Dolinie Godryka. Niewiele jej zostało stron, więc myślała, że skończy przed zajęciami swoją lekturę, jednakże czas gnał do przodu. Puchonka zamknęła książkę, schowała ją do torby z zeszytami do Mugolznastwa i udała się na lekcje, z której była kompletnie beznadziejna. No, może nie przesadzajmy. Lubiła nawet te zajęcia. Ciekawiły ją zwłaszcza, że z mugolami nie miała nic wspólnego, ale zwyczajnie nie rozumiała tych wszystkich mugolskich wynalazków. Czuła się, jak dziecko we mgle, albo raczej jak pierwszoklasistka w Zakazanym Lesie. Trochę dziwni byli ci mugole - nie wiadomo co po nich się spodziewać. Czasami ją to przerażało. Tak, tak panienka Rocheleau czasami tak miała.
Idąc na czwarte piętro, nie spieszyła się. Powoli mijała gadające portrety i się z nimi witała. Tak, jak myślała zdąrzyła przed czasem. W klasie siedziały już dwie dziewczyny, których Angelique nie znała, ale czasami widziała na korytarzach Hogwartu. Uśmiechnęła się tylko, albo aż do nich i zajęła miejsce blisko biurka nauczycielki.

Mugoloznastwo.
Jedyna normalna rzecz w tej nienormalnej szkole, w tym absurdalnym świecie magii.
Czerwona w zasadzie chodziła tylko na miotlarstwo i ONMS, okazjonalnie eliksiry, a z kolei mugoloznastwo uznawała za oderwanie od tego całego otaczającego ją dziwactwa i chwilowy powrót do normy. Poza tym mogła ponabijać się z tych wszystkich magicznych dzieciaków którym zależało na zrozumieniu funkcji rzeczy, które dla Scarlett były normą. Pod tym względem była lepsza od niemal wszystkich osób uczących się w tej szkole. A z magii jako tako słaba nie była, poza tym jakoś bardzo jej nie zależało na rozwijaniu magicznych umiejętności, nie prosiła o nie. Nie mogła co prawda pracować w normalnym mugolskim zawodzie, ale różne puby i kawiarnie w Hogsmeade albo w Londynie potrzebowały przecież pracowników. Poza tym było pełno przeróżnych sklepów w których mogłaby się chociaż na chwilę zaczepić.
Weszła do klasy z wyższością zerkając na zgromadzone uczennice, szczególnie jedną z Puchonek. Zajęła miejsce na końcu sali i położyła nogi na ławce, po czym ostentacyjne się przeciągnęła przechylając głowę to na lewo, to na prawo tak, że rozległo się strzelanie kości.

Tonia miała wrażenie, że lekcje w Hogwarcie są nudniejsze niż te w Salem. Nie wiedziała ile w tym prawdy, a ile tęsknego idealizowania, ale fakt był faktem. W dodatku w planie mieli jedną z najnudniejszych lekcji zaraz po historii magii - mugoloznawstwo. Nie miała pojęcia, czemu chodziła na te zajęcia. Gdyby tylko nie miała takiego obowiązku, już dawno by zrezygnowała, ale z drugiej strony była to łatwa dobra ocena. W końcu mnóstwo wiedziała o mugolach. Na pewno była do przodu, przed czystokrwistymi. Ha, i kto się teraz będzie śmiał?
Tonka błądziła po zamku dobre dziesięć minut, zanim trafiła do odpowiedniej klasy - a gdy już to się stało, usiadła w wolnej ławce z tyłu klasy.

Ach ten rok szkolny! Amelia ciągle nie mogła się przyzwyczaić do nowych obowiązków z nim płynących. Wiadomo, że w Salem to wyglądało zupełnie inaczej. Miała ułożony plan przetrwania na każdą okazje, rozwiązania klucze które dawały jej jakąś stabilizacje. Właśnie to jej było teraz potrzebne. W zamian jednak dostawała wiecznie mnożące się kartkówki na biurku, nieregularnie godziny snu i stertę problemów uczniów Hufflepuffu, której nie potrafiła ściągnąć ze swojej głowy. Ach to życie! ie zamierzała nad nim płakać, biegnąc spóźniona do sali mugoloznastwa. To już? Życie płynęło tak szybko, gdy próbowało się przetrwać na korytarzach tej zdecydowanie przeludnionej szkoły.
- Przepraszam drodzy uczniowie! - Powiedziała od progu, gdy jej niesfornej długości włosy opadły na twarz, wchodząc w same usta. Szybkim ruchem odgarnęła je, kierując swoje kroki do biurka.- Wyjmijcie szybko kartki, każdy zda mi notatkę z posiadanej wiedzy zanim rozpoczniemy część praktyczną. - Stwierdziła, wyciągając z torby najróżniejsze kable, wtyczki, cążki, warzywa i żarówki. Sądziła, że trochę manualnej zabawy pozwoli im szybciej zapamiętać o co chodzi z tą cała elektrycznością, jak prosto można ją uzyskać nawet w domowych warunkach i z czym to się je. Oczywiście nie sądziła, że to zrewolucjonizuje ich życie i nagle wszyscy zapragną posiadać lodówki, pralki czy nawet takie niepozorne elektryczne lampki nocne, ale na pewno dzisiejsze umiejętności będą mogły być sztuczką nawet na miarę Weasleyów!
Poczekała chwilę, by wszyscy uczniowie w sali zdążyli napisać parę słów o tym czym jest elektryczność, jak jest najczęściej wykorzystywana, jak ja mugole pozyskują w konwencjonalny i niekonwencjonalny sposób, a oddającym kartki uczniom od razu podawała zestaw kabli i pokazywała miejsce w którym leżały warzywa. Jeśli dobre się przygotowali na pewno wiedzieli, że nawet w dzisiejszych czasach prowadzone są badania by paliwo przyszłości było jakimś produktem od ziemniaków.
Uśmiechnięta, ale lekko speszona jak zawsze, usiadła w końcu przy biurku i czekała na rozwój zdarzeń. Może uda jej się jeszcze dziś zdążyć na obiad, jeśli uczniowie nie wysadzą siebie lub co gorsza sali. Do pracy kochani!

Oczywiście bez kosteczek się nie obędzie! Z notatki losujecie jaką ocenę dostaniecie, temat możecie obrać sami. Przewodnim jest elektryczność! Każdy uczeń z 0% krwi magicznej może podnieść swój wynik o dwa oczka. Skala ocen kształtuje się następująco:

7 i wyżej - wybitny
6 - powyżej oczekiwań
5 - zadowalający
4 - nędzny
3 - okropny
1, 2 - troll

Drugi rzut (jedna kostką) wykonujemy na to jak nam poszło tworzenie prądu z ziemniaka lub cytryny. Inne warzywa i owoce znajdujące się w puli nie nadają się do przeprowadzenia procesu.

1 - Zamiast ziemniaka wziąłeś może przez pomyłkę, a może celowo cytrynę. Na szczęście żarówka zaświeciła, a nauczycielka jest z ciebie zadowolona.
2, 3 - Praca szła ci dość długo, wiele razy wertowałeś strony podręcznika, ale cały proces przeszedł zgodnie z planem. Teraz każdemu będziesz mógł pochwalić się swoją nową umiejętnością!
4, 5 - Sądziłeś, ze to będzie prostsze niż myślałeś. Wziąłeś ziemniaka, przymocowałeś dwie elektrody, ale coś się nie udało i żarówka zamiast pięknie świecić po prostu wybuchła. Kawałki szkła zostawiły ci zarysowania na dłoniach, a nauczycielka odesłała cię go pielęgniarki. Kolejnym razem spójrz czy na pewno masz dwie różne elektrody.
6 - Chyba dawno nie zaglądałeś do podręcznika z tego przedmiotu, bo zamiast ziemniaka wziąłeś kalafiora. Choć kable połączyłeś bez problemu wynik wyszedł zerowy. Rzuć jeszcze raz kostką, uwzględniając swoją pomyłkę, a kolejny podejście opisz w drugim poście.

Lekcje kończymy w kolejną środę, wtedy też wpadną punkciki dla was.

Zadziwiające było to, jak konsekwentnie Shenae chodziła na większość początkowych zajęć z mugoloznawstwa, będących dla niej tylko zajęciami dodatkowymi, a regularnie jej częstość bywania na tych lekcjach malała. Wprost proporcjonalnie do tego, jak jej niewiedza w zakresie materiału rosła. To było niesamowite, że im więcej słuchała na temat mugolskiej technologii tym mniej z niej rozumiała. Mugole na prawdę byli zadziwiający. Zadawała sobie coraz więcej pytań na ich temat i każde z nich pozostawało bez odpowiedzi. Może źle, że spóźniła się na zajęcia. Gdyby była na czas, zrozumiałaby na czym polega przewodzenie cytryn i ziemniaków. Tym czasem samo pojęcie "prąd" wydawało jej się abstrakcją. Dostała jakieś zadanie, napisała, co o tym wiedziała, albo w zasadzie coś co kiedyś bezrefleksyjnie wyczytała z podręcznika, nic z tego nie rozumiejąc i zaraz potem, przy niezastąpionej pomocy książki, zajęła się wykonywaniem zleconego im zadania. Wypuściła prawie, ze zawiedziona powietrze  płuc, zauważając, że praca idzie jej znacznie wolniej niż przeciętnemu uczniowi na tych zajęciach. Przez chwilę nawet brała pod uwagę zgłoszenie się do kogoś po pomoc, ale jak się okazało, żadnej z obecnych tu twarzy nawet dobrze nie kojarzyła. Trąciła więc ramieniem @Tonia Paisley, mrucząc zrezygnowana:
— Robiłaś już wcześniej coś takiego?
To miała być sugestia pomocy.

Kostka I: 6
Kostka II: 3

Zamyslona Puchonka wpatrywala sie w okno gdy do klasy weszla dziewczyna. -Czesc. odpowiedziala spokojnie na jej powitanie. Brazowe teczowki SOS przygladaly sie przez chwile dziewczynie. W koncu w klasie zaczelo pojawiac sie coraz wiecej osob. O dziwo byly to same dziewczyny. Kiedy w klasie pojawila sie nauczycielka zapanowala cisza. Kobieta przywitala sie i kazala wyjac kartki po czym napisac kilka zdan o tym co bylo na ostatniej lekcji. Sunny byla dosc dobrze przygotowana wiec na pewno nie dostanie zlej oceny. Kiedy wszystkie dziewczyny skonczyly pisac Profecos Hall kazala wytworzyc im prad. Sunny wziela ziemniaka po czym przymocowala do niego dwie elektrody. Pestka z czyms tam czy jakos tak. Niestety przeliczyla sie co do tego. Niestety zadanie bylo trudniejsze niz myslala. Zarowka ktora miala zaswiecic wybuchla! Dlonie Puchonki poranily odlamki szkla ktore rozprysly sie dookola. Przestraszona brunetka spojrzala na nauczycielke, ktora kazala jej isc do pielegniarki.
-Ale Pani Profesor to nic takiego. Bardzo przepraszam za ten balagan. Ja lepiej pojde jednak do pielegniarki -wymamrotala brunetka zerkajac przepraszajaco na Profesorke. Pospiesznie zlapala torbe i wybiegla z klasy kierujac sie w strone skrzydla szpitalnego.

Kostka I 5
Kostka II 4



Z/T

Lekcja się w końcu zaczęła. Nauczycielka przyszła i wszyscy od razu zabrali się do roboty. Na pierwszy rzut kartkówka. Szczerze mówiąc, pamiętała co nieco z poprzedniej lekcji. Ale nie otwarła książki, przecież wychowała się w mugolskiej rodzinie. Najwyraźniej powinna się do tego bardziej przygotować. Kartkówkę na pewno napiszę na trolla, bo gorej się nie da. Aż jej było wstyd !. Była tak roztargniona że nie wiedziała czy poradzi sobie z następnym zadaniem. Podeszła do stołu i złapała, ziemniaka, dwie elektrody. Nawet nie pomyślała że nie, mogła wziąć te same a nie inne . Była tak zła i przygnębiona tą kartkówką że, pufff !! Żarówka wybuchła, a jej resztki znalazły się na jej dłoniach.
Nawet się nie sprzeczała gdy, nauczycielka kazała jej iśc do pielęgniarki za brązowooką. Dogoniła ją na korytarzu. -Cóż, wygląda na to że idziemy razem.- Posłała jej dziwny uśmiech, ni to radosny, ni to smutny.

Kostka : 2
Kostka : 4

Z/T

Na słowa nauczycielki: "Wyjmijcie szybko kartki, każdy zda mi notatkę z posiadanej wiedzy zanim rozpoczniemy część praktyczną." Angelique zrobiło się nie dobrze i zastanawiała się, czy nie wybiec z klasy oznajmiając pani Hall, że śniadanie coś jej dziś nie podeszło. Nie zrobiła jednak tego, aczkolwiek zmieszała się i wpadła w lekką panikę. Zaczęła coś pisać o tej całej...tej... Cholera jasna! Nie wiem. Nie wiem! Oczywiście notatka poszła jej fatalnie troll! Spojrzała na ocenę.
- Ech rodzice nie będą zaskoczeni.- Pomyślała, jednakże to nie powodowało, że poczuła się lepiej. Odetchnęła głęboko i postanowiła skupić się na kolejnym zadaniu. Niby wszystko dobrze... ale coś było nie tak. Kalafior nie działał. Najwidoczniej Angelique nie była uzdolniona, jeśli chodziło o mugolznastwo.

Kostki: 2,6
Link do kostek: Tu

Tonia była wyjątkowo zadowolona z tematu. Elektryczność! Z notatką poszło jej świetnie, przecież nie mogło być inaczej. Napisała wszystko, z czym spotykała się w dzieciństwie i co opowiadał jej ojciec. Uczyła się też o tym w mugolskiej szkole, więc była to dla niej kaszka z mleczkiem. Po chwili wybitny zagościł w jej dzienniku.
Gdy dziewczyna, której imienia nawet nie znała, trąciła ją łokciem, Tonka na początku spojrzała na nią zdezorientowana. Gdy ogarnęła, o czym mówi dziewczyna, spojrzała na nauczycielkę, sprawdzając, czy nie patrzy akurat w ich stronę i podsunęła brunetce swoją notatkę do przepisania. Mrugnęła do niej porozumiewawczo, z wesołym uśmiechem na ustach.
Radość ta jednak nie trwała długo, bo przy eksperymencie praktycznym Tonce pomyliły się elektrody. Po chwili wszystko wybuchło, raniąc jej dłonie. Czyżby karma?
Zgłosiła się do rozzłoszczonej nauczycielki (serio, trzy osoby?), po czym popędziła do pielęgniarki.

Kostka I - 6 + 2 pkt za 50% krwi punkty przysługują za 0% krwi
Kostka II - 5

//zt

Shenae nie sądziła by podsunięta jej kartka mogła rozwiązać jej dylemat. Patrzyła na dziewczynę trochę jak na psychiczną, chociaż próbowała to ukryć za ironicznym uśmieszkiem. Ostatecznie jednak dziewczę przekonało ją do tego, że nie powinna w pierwszej kolejności nawet myśleć o zaczepianiu innych, zwłaszcza tych niesprawdzonych, a już w ogóle z pewnością przyjezdnych. Ci Amerykanie byli naprawdę jacyś nieogarnięci. Zamiast jednak zjeżdżać nieznajomą za chęci pomocy, po prostu odprowadziła ją spojrzeniem do drzwi, wracając do własnego przedmiotu zajęć. Ziemniaki, cytryny, przewodzenie prądu. Musiała spytać jeszcze raz, czym do cholery był prąd?
Nikt jej nie odpowiadał. Świetnie. Musiała zapamiętać na przyszłość, żeby tak chętnie nie wybierać się na zajęcia z Mugoloznawstwa. Gdyby chociaż był z nią ktoś bardziej ogarnięty w mugolskich technologiach. Enzo.
Wcale nie dlatego, że wydawał jej się w sumie lepszym towarzystwem od kartofla. Nieee. Doceniała jego poziom ogarnięcia w tych śmiesznych, mechanizmach niemagicznych ludzi.