Po ustaleniu szczegółów z panną Hopkins czekał już tylko na otrzymanie wiadomości od podopiecznych Domu Dziecka w Dolinie Godryka. Przygotował nawet ku temu specjalne miejsce na tablicy w pokoju  przeznaczonym do spotkań członków inicjatywy, na której zawiesił odpowiednie informacje, dołączając świąteczną skarpetkę, w której umieścił zwitki z liścikami od dzieciaków. Zadbał o dokładny opis świątecznego wyzwania dla innych studentów, a także załączył kontakt do siebie, w razie jakichkolwiek problemów z zadaniem. Znalazł w sali, a także przyniósł z biblioteki kilka słowników starożytnych run, które ułożył na biurkach, wraz ze śliczną papeterią w świąteczne motywy, na której można będzie odpisać dzieciaczkom na życzenia.

Zadanie IKE na grudzień
Pod spodem znajduje się sześć liścików od dzieciaków z Magicznego Domu Dziecka w Dolinie. Rzuć kością, by wylosować, który z liścików przypadnie wam do tłumaczenia i odpowiedzi.
Jeśli wypadnie Ci ktoś, kto już został wylosowany, rzucaj jeszcze raz, aż trafisz wolny liścik. Nie spodziewam się więcej niż 6 osób, ale w razie co, jak już wszystkie 6 zostanie wylosowanych to można wybierać dowolnie.

Należy napisać posta w tym temacie o tym, jak losujesz liścik i jak pracujesz nad jego rozszyfrowaniem (dobra okazja do napisania samonauki, tak tylko mówię).

1.

Agnes, 7 lat:

---

2.

Billy, 6 lat:

---

3.

Dennis, 8 lat:

---

4.

Patty, 9 lat:

---

5.

Agathe, 5 lat:

---

6.

Jack, 6 lat:

Zadanie będzie zaliczone, jak wyślecie na pocztę czarodziejowej duszy odpowiedź do waszego listu, również w starszym futharku, żeby dziecko mogło również poćwiczyć rozszyfrowywanie run.
WAŻNE
Załączcie tłumaczenie liściku dziecka, które rozszyfrowaliście w spoilerze w tym samym poście, pod waszym listem!

Sawyer lubił Wacława, aczkolwiek uważał, że to głąb kapuściany. Rozmawiało się z Puchonem całkiem przyjemnie o głupotach, kiedy alkohol krążył w żyłach, ale nie wyobrażał sobie nazwać go kiedykolwiek przyjacielem lub zechcieć na poważnie porozmawiać o czymkolwiek innym niż typowe tematy młodych nastolatków, które kręcą się wokół dupy, picia i wagarowania. A najlepiej wszystkiego naraz. Zazwyczaj Xander nie uczył się ani nie odrabiał prac domowych, ale spotkanie koła IKE traktował inaczej. Po części dlatego, że Starożytne Runy szczerze lubił i przyjemność sprawiało mu pisanie futharkiem tak po prostu, często dla samej rozrywki z pisania nim. Po część natomiast ze względu na Kane'a, którego aspiracje zaprowadziły wprost na zaszczytne miejsce przewodniczącego koła. Sawyer pogratulował chłopakowi bez entuzjazmu. Nie do końca rozumiał dlaczego ktoś chciałby wziąć na siebie tyle odpowiedzialności oraz dodatkowej pracy. Najwyraźniej Basil skrywał w sobie dużo większe ambicje niż młody Xander podejrzewał.
Nie uśmiechało mu się siedzenie w sali spotkań IKE samotnie. Wyjątkowo miał ochotę z kimś porozmawiać, a to ze względu na palące uczucie wściekłości, jakie wypełniło trzewia Sawyera, gdy tylko dowiedział się o co w tym całym zadaniu chodzi. Wkurwiony złapał po drodze korytarzem Wodzireja. Dosłownie - za rękaw puchońskiej szaty. Burknął coś o zadaniu na IKE, które musi razem z nim zrobić. Raz, dwa, znaleźli się w odpowiedniej sali, a Ślizgon zrzucił brutalnie z ramion torbę, w której nie miał nawet żadnych podręczników, a jedynie jeden pomazany notatnik.
- Kurwa, w głowie mi się to nie mieści. - westchnął, opadając na wolne miejsce na kanapie. Nie zostawił na niej żadnego miejsca dla Wacława, bo uniósł nogę i zawiesił ją na całej długości siedziska. - Te dzieciaki z domu dziecka mają ile? 5 lat? I już szpanują pisaniem futharkiem.
Szczęka Xanderowi opadła do samej ziemi, gdy już dotarła do niego ta informacja dzięki Basilowi. I wpadł w głęboką złość przemieszaną z gorzkim żalem, który stawał mu niczym gula w gardle i wykrzywiał wargi w brzydkim grymasie. Jak ktokolwiek wychowany wśród mugoli ma osiągnąć cokolwiek w kwestii starożytnych run, jeśli jebane magiczne kaszkojady ledwo co zrzucały pieluchę, a już potrafią pisać futharkiem? Jak komuś zależy na tyle, aby wypruwać sobie flaki w próbie dogonienia uprzywilejowanych gnojów, którzy mieli o wiele łatwiejszy start - to droga wolna. Może jakimś nielicznym geniuszom typu Hermiona Granger się uda, ale większość będzie się męczyć bez celu. Z wiecznym poczuciem niesprawiedliwości. Sawyer odpuścił sobie starania już na początku nauki w Hogwarcie. Po tylu latach zdołał zdusić w sobie trochę tego gniewu na cały świat i magię, ale takie momenty, jak ten, gwałtownie chłopaka odpalały. Z tego względu powiedział coś więcej niż parę słów, jak to u niego zwykle wyglądało, jeśli chodzi o rozmowy. Sawyer zawsze trzymał się na uboczu w całkowitej ciszy. Fakt, że wybrał czyjeś towarzystwo nad ukochaną samotność świadczył o tym, że nie zdołał zdusić emocji w zarodku. Po tych kilku sekundach emanowania wręcz wściekłością, narzucił sobie przymusowe zimno. Ostatecznie przecież to dobrze dla dzieciaków, że mają takie osiągnięcia. Im też się w życiu przydarzyło coś złego. W gruncie rzeczy Sawyer również był sierotą, tyle że zupełnie tego nieświadomą przez kilkanaście lat życia. Ten upośledzony system nie jest wart jego nerwów. Zresztą, już i tak o wiele za późno na zmienienie czegokolwiek.
- Dobra, zobaczmy co gówniak napisał. - mruknął, wyciągając dłoń po jeden z listów leżących na biurku.

@Wacław Wodzirej
Kostka: 6
Choroba: nieaktywna

Choroba: nieaktywna
Liścik: 4

Wspomnijmy o rzeczy wartej wspomnienia. Picie wódy jest super! Ale bardziej super jest picie zwykłej wody. Nawet tej dla zwierząt niegazowanej. Tak cudownie wspomaga organizm. Nawet Wacuś lubił pić wodę. Ot, pił ją często: na kacu, przed kacem, popijał ją wódkę. Zatem skoro już wiemy, że w życiu Puchona woda towarzyszyła mu od zawsze niczym bliski przyjaciel, zaznaczmy kolejną rzecz - nie lubił on tych wszystkich czarnych, gazowanych świństw, które wśród mugoli nazywane były głównie Colą. Nieistotne czy to rzeczywiście Cola czy inne świństwo - dajmy na to - gazowana ropa naftowa. Pito ją hektolitrami każdego dnia w każdym zakątku świata. I mimo całej tej niechęci, należy spocząć na jednej konkluzji. Może dwóch. Wodzirej nie obchodził katolickich Świąt, uważając je za złodziejstwo. No i w tym wszystkim (uwaga, zaraz będzie podsumowanie myślowego wywodu), chłopak lubił świąteczną piosenkę Coca-coli w wykonaniu Margaret. Mimo jej niekoniecznie doskonałego wokalu na żywo. Prostoty słów. Kradzionej muzyki. Puchon śmiało nazwałby to biesiadną pieśnią dobrą na każdą okazję. Dlatego ją właśnie sobie śpiewał, kiedy ktoś porwał go na jakieś zjebane zajęcia.
   Westchnął jedynie, dając się pociągnąć wgłąb zamku. Początkowo założył, że to Drejk i że zapomniał (raczej celowo niż nie) o jakiś Zaklęciach i Urokach albo innym dziwnym OPCM-ie. Pierwsze kilka metrów przeszedł ze zwieszoną głową, później uniósł ją i zobaczył Ślizgona zamiast swojego chłopaka. Dobra, trochę to dziwne, ale nie oponował. Zastanowił się jedynie czy coś procentowego znalazło się w jego ustach, bo z Xandera nie widział nigdy trzeźwo. Nawet jeśli ten drugi uważa inaczej.
   - Moje dziecko ma 9 - wyznał Wacuś radośnie, wzruszając ramionami. Nieco zdziwił się, kiedy jakoś siedzące miejsce nie zostało mu podarowane, ale jakoś nie uznał tego za problem. Nie rozumiał też tej całej mrocznej aury, którą Ślizgon wywoływał obok jakiegoś śmiesznego pisma. Kilku przypadkowych kresek w gruncie rzeczy. Bez przejmowania się wielce, usiadł więc swoim świątecznym tyłkiem na ławce. Bliżej niż dalej swojego towarzysza, bo jakoś tak reflektowanie przestrzeni osobistej nie leżało w jego duchu.
   Pozwolił Ślizgonowi chwilkę pomilczeć. Niektórzy tak lubili. Wacław nie, bo czuł się jak żyletki ciszy przeszywają jego skórę w najbardziej wrażliwych miejscach i wcale nie jest to przyjemne. Wręcz mrowiąco irytujące. Wziął głęboki wdech. Przeczeka to. Poradzi sobie, jest dużym chłopcem. I szczęśliwie drugi duży chłopiec się odezwał pierwszy.
   - Bo ja to właściwie nie umiem w to - położył swój liścik obok, z lekkim strachem podszytym obrzydzeniem. Zakręcił palcem nad swoją karteczką, aby doprecyzować, czego nie umie. - Jeszcze runy słowiańskie jak cie mogę, ale te... Te kształty są takie wiesz. Enigmatyczne. Poza tym myślę, że dzieciaki nie wiedziały, co piszą. Opiekunowie zapewne uprościli im alfabet, a one dopasowywały literkę do kształtu. Takie zabawy rozwojowe - uśmiechnął się pociesznie. Dalej brzydził się tym, że przez kilka lat okłamywał swojego świętej pamięci ojca, że studiuje psychoseksuologie. Jednak czasem pseudo wiedza z udawanych studiów owocowała w mądre słowa tworzące zdania. - Jakby trzeba było zrobić test ławek na dziedzińcu to bym ci pomógł, ale teraz mogę cię zapytać o to czy wolisz psy, koty czy świnki morskie - mógł o to zapytać, prawda. Dobrze, że tego nie zrobił.

Choroba:nieaktywna
Liścik: 1
Samonauka

Sophie lubiła tę salę, w szczególności kiedy nikogo w niej nie było, co trochę się kłóciło z ideą sali spotkań, tym bardziej klubu uczniowskiego, ale hej, nawet najbardziej towarzyscy uczniowie potrzebują przestrzeni dla siebie. Zwłaszcza, że Sophie nie lubiła się uczyć na przykład w bibliotece, bo tam dupa bolała od twardych krzeseł i zawsze się znalazł ten jeden gościu, który miał świszczący oddech i nawet jeśli panowała cisza, to nie można było się skupić na czytaniu, bo słyszało się tylko ten gwizd. A zupełnie już nie wypada zwrócić takiemu uwagi, bo czy to jego wina, że ma krzywą przegrodę nosową? Pół biedy jak ktoś przeziębiony, wtedy można wygonić do pielęgniarki, bo nie ma co siedzieć i zarażać innych.
W każdym razie tak Sophie znalazła się w sali spotkań IKE z kilkoma woluminami do nauki run, w tym ze słownikiem, bo nie była to jej nigdy mocna strona, ale tak można w przypadku Sophie powiedzieć o kilku przedmiotach. Mogłaby zacząć się uczyć te runy nucić w odpowiedniej intonacji, to nie była głupia myśl. Weszła na spiralne schody, rozkładając się na podeście z księgami i kocem i swoim uniwersalnym notesem, którego używała do notowania chwilomyśli, ważnych rzeczy, pierdół i tego, czego akurat potrzebowała. Jak rozszyfrowania liściku od małej dziewczynki imieniem Agnes, nad którym teraz nos marszczyła. W końcu położyła list przed sobą, sięgając po księgę, którą przewertowała uważnie, spisując w końcu w zeszycie cały alfabet runiczny starannie, ale zanim przeszła do tłumaczenia to coś w podręczniku przykuło jej uwagę, oczywiście, tak to jest jak się czyta encyklopedie, z tematu na temat, więc Sophie, może to i lepiej, skupiła się na rozdziale o podziale run na trzy ośmioznakowe aettiry i ich znaczenia. I tak, odłożywszy liścik na bok, napisała najpierw w zeszycie swoje imię, ᛊᛟᛈᚺᛁᛖ, studiując kolejno znaczenie liter. Słońce, dziedzictwo, przeznaczenie, burza, lód, koń. Wyprostowała się, spoglądając na to zestawienie, uznając, że dużo w nim mikroklimatu, a mało muzyki, ale kto wie, może pędzący koń po lodzie w słoneczny dzień będzie jej przeznaczeniem. Mimo wszystko skupiła się nie na dosłownym znaczeniu, a szczegółowych opisach symboliki i chyba to słońce, sowelo, szesnaste w alfabecie najbardziej jej przypadło do gustu ze swoją życiodajną energią i osiąganiu celów dzięki pasji i zaangażowaniu.
- Dobra, zadanko. - Mruknęła do siebie, przerzucając kartkę w notatniku i skupiając się już na liściku od małej Agnes, z początku spisując go razem z drobnymi błędami dziewczynki, ostatecznie już na czysto odczytując, co młoda napisała. Sophie nie obraziłaby się, gdyby mogła takich listów z dzieciakiem wymieniać więcej, bo napisanie starym furthakiem własnego listu okazało się być całkiem satysfakcjonującym wyzwaniem i nim się Sophie obejrzała zastał ją wieczór. Musiała więc odnieść podręczniki do regału w sali, chociaż wcale nie na miejsce, bo zamierzała tu jeszcze po nie wrócić, na ten moment jednak zgłodniała, więc chowając swój notes i koc do torby postanowiła wybrać się do kuchni i spróbować podkraść jakieś ᚲᛁᚨᛊᛏᛟ ᛈᛁᛊᛏᚨᚲᛃᛟᚹᛖ.

zt

Nie chciał by to, co wydarzyło się w związku z imprezą sylwestrową poszło w niepamięć, choć za każdym razem, kiedy powracał pamięcią do tamtego dnia ogarniała go mieszanina niechęci, złości i zwykłego, ludzkiego zawodu ludźmi. Nie mógł po dziś dzień uwierzyć w to, że najpilniej chronione miejsce w magicznym świecie, w którym przebywają dzieci które przecież rodzice posyłają do Hogwartu z zaufaniem i nadzieją, że nic im się nie stanie, było jednocześnie miejscem tak nieodpowiedzialnym, tak tragicznie źle zorganizowanym, że ktoś był w jakiś sposób w stanie przyzwać na teren szkoły smoki. Jakie to było niskie, jakie niegodne nazywania się pedagogiem, jakie to było poniżej jakiejkolwiek krytyki, że dyrektorka wciąż piastowała swoje stanowisko, pomimo, że nie dopilnowała bezpieczeństwa na szkolnej imprezie i to w stopniu tak tragicznym, że dwoje nauczycieli zapłaciło życiem za to, by uchronić uczniów przed śmiercią. I jeszcze miała czelność, do tego wszystkiego, prawić morały i przemowy odnośnie ich czci i pamięci.
Siadając do listu, w którym chciał zapisać swoje wspomnienia do szkolnej kroniki prowadzonej przez profesora Kersey’a, najpierw musiał spędzić solidną chwilę na uspokojeniu własnych nerwów, bo każda myśl o sylwestrze przyprawiała go o zwyczajną ludzką wściekłość. Wiedział przy tym, że nie może po prostu obsmarować organizacji imprezy i nazwać dyrektorki nieodpowiedzialną krową, skupił się więc na tym, by przywołać w głowie inne emocje, jakieś wspomnienia, jakąś myśl, którą warto byłoby zachować dla potomności. Coś o czym warto pamiętać. I choć w duszy uważał, że najważniejszą nauką z tego wydarzenia byłoby to, by ludzie niekompetentni nie zajmowali tak odpowiedzialnych stanowisk jak szkolna dyrekcja, to oczyma duszy odtworzył ten moment. Wybicie północy. Pierwsze rozbłyski fajerwerków, zmieniających się w niepowstrzymaną pożogę, oklaski i wiwaty zmieniające się we wrzaski paniki i wszechobecny chaos. Zacisnął palce na trzymanym w dłoni piórze, skrobiąc swoim ukośnym, bezlitośnie ostrym pismem wiadomość dla nauczyciela, starając się zawrzeć w niej to, co rzeczywiście chciałby by pozostało w kronice. Coś wartego zapamiętania, coś osobistego. Ten sylwester był w końcu straszny, ale w jego prywatnym życiu także wyjątkowy. Osobisty. Zakleił kopertę z myślą, by zgłosić się do profesora z propozycją, by mógł czasem pisywać do kroniki o tym, co obserwował na terenie szkoły, po czym opuścił salę spotkań IKE by nadać list.

Zt

SPOTKANIE KOŁA IKE - WRZESIEŃ
Historia magii

Decyzja o spróbowaniu swoich sił jako przewodnicząca Inicjatywy Kulturalno-Ezoterycznej była dosyć spontaniczna, i dobrze, bo pewnie gdyby się nad tym dłużej zastanowiła, doszłaby do wniosku, że się nie nadaje i lepiej zostawić tak poważne funkcje bardzo poważnym osobom. Okazało się jednak, że nie ma innych kandydatów, a profesor Kersey bardzo się ucieszył, gdy zaoferowała mu swoją pomoc. Natychmiast zorganizowała spotkanie; zamierzała praktykować naukę okraszoną przyjemnościami, a nie żmudne wkuwanie dat i formułek i miała nadzieję, że gdy po szkole rozniesie się wieść, że spotkania IKE są FAJNE, to zyska ono szerokie grono entuzjastów.
W sali spotkań zjawiła się sporo wcześniej; na biurkach z jednej strony porozstawiała całą masę pożyczonych od profesora Howarda przyborów plastycznych oraz stos tablic korkowych, z drugiej - najważniejsze historyczne księgi, szkolne kroniki i archiwalne wydania czasopism, choć wszystko to stanowiło zaledwie ułamek wiedzy, jaka górowała nad klasą na pnących się pod sam sufit regałach. Gdy w klasie zjawili się już wszyscy uczestnicy, uśmiechnęła się szeroko i przemówiła.
- Hejka wszystkim, witam serdecznie na pierwszym spotkaniu IKE. Ja się nazywam, gdyby ktoś nie wiedział, Zoe Brandon-Williams i będę miała przyjemność pomagać profesorowi Kerseyowi w organizowaniu koła! Przede wszystkim bym chciała, żebyśmy się tu fajnie bawili, i przy okazji czegoś nauczyli. Siebie i innych! Bo dziś, moi kochani, pomyślałam sobie, że powinniśmy trochę… r o z p r o p a g o w a ć nasze kółko i historię w ogóle, także tak, każdy wybierze sobie jakiegoś fenomenalnego czarodzieja, który zasłużył się jakoś w historii albo po prostu was inspiruje… Kto tylko chcecie! Aha, byle to nie był żaden śmierciożerca, tak. To ma być inspirujące do wielkich czynów, nie masowych mordów. No, i każdy przygotuje gazetkę informacyjną, ale w atrakcyjnej formie, z tej strony macie źródła różne, a tam materiały do ozdabiania. Pamiętajcie, że nie liczy się talent, tylko dobre chęci, więc się nie martwcie jak coś komuś wyjdzie brzydko, bo piękno to pojęcie względne i najważniejsze jest to, co mamy w sercu. I w głowie. A po tym zadaniu w głowach będziemy mieli biografie samych wspaniałych czarodziejów! I rozwiesimy potem te tablice w różnych miejscach w szkole, żeby inni uczniowie mogli sobie poczytać. Aha, i zanim zaczniemy, to myślę sobie, że fajnie byłoby, gdyby każdy wskoczył na środek i się przedstawił i coś powiedział o sobie, żebyśmy mogli się poznać lepiej, bo może nie wszyscy się znają? Śmiało, zapraszam!

Instrukcja działania:
0. Gdyby ktoś nie ogarnął, to chodzi o taką gazetkę, nie taką czasopismową XD
1. Wyjdź na środek i przedstaw się.
2. Wybierz dowolną postać ze spisu znanych czarodziejów, półfabularnych nauczycieli i pracowników MM lub osobistość istniejącą na forum. Może być nawet twój stary, jeśli uważasz że zasłużył się w historii.
3. Rzuć k6, żeby dowiedzieć się, jak ci poszło zbieranie informacji; za 10 punktów z historii magii można dodać +1 oczko:

info:

4. Rzuć k100, żeby dowiedzieć się, jak idzie ci ozdabianie, nie mniej ważne niż treść! Im wyższy wynik, tym lepiej, oczywiście na miarę zdolności postaci. Wybierz koniecznie w jakim stylu wykonujesz gazetkę: poważnym i oficjalnym, słodko różowym i uroczym, a może zawadiacko dowcipnym? To tylko przykłady, jest pełna dowolność.
5. Rzuć k6, żeby nie było nudno. Pewnie będzie mało osób, więc jeśli powtórzy się wam kostka to proszę przerzucić, bo głupio tak jak się trafi każdemu to samo.

Perypetie:

6. Za napisanie dwóch postów z wykonywaniem zadania otrzymacie +1 punkt kuferkowy z historii magii, ofc zachęcam do pisania tylu postów na ile macie ochotę.
7. Można przyprowadzać osoby spoza kółka/przychodzić jeśli się do niego nie należy, będzie to mile widziane!
9. Kod do wypełnienia, nie musicie linkować rzutów bo i ja i tak nie sprawdzę czy nie kłamiecie, wierzę w waszą uczciwość...

Kod:

<zg>bohater:</zg> wpisz
<zg>info:</zg> k6
<zg>styl:</zg> wpisz
<zg>ozdabianie:</zg> k100
<zg>perypetia:</zg> k6

8. Termin pisania i koniec spotkania: 24.09.

bohater: Merlin
info: 3
styl: poważny i oficjalny
ozdabianie: 68
perypetia: 6

Wraz z nowym rokiem, postanowiłam zapisać się na kółko, z którymi nie miałam wcześniej do czynienia. IKE było jednym z nich, głównie za sprawą swojej tematyki. Z wyłączeniem historii magii, którą byłam w stanie jeszcze zrozumieć, tak reszta materiału była dla mnie trudna. Nigdy nie wiedziałam, czy poprawnie wykonuje swoją pracę, czy jedynie po raz kolejny robię z siebie idiotkę. Zgodnie z zasadą "nowy rok, nowa ja", musiałam przełamać swoje obiekcie i wmówić sobie, że nie będzie tak źle. No bo co mogło pójść nie tak?
Po wejściu do sali przywitałam się z prowadzącą i obecnymi już osobami. Pomieszczenie na pierwszy rzut oka nie zawierało przedmiotów, które mroziły krew w moich żyłach. Miły początek, to na pewno. Usiadłam sobie na pierwszym lepszym miejscu i w ciszy czekałam na rozpoczęcie.
Mieliśmy się przedstawić - no, to na pewno nie jest nic trudnego. Wyszłam na środek, kiedy przyszła na mnie kolej, starając się przywołać uśmiech na twarzy. Mimo wszystko się nieco zestresowałam, co było pewno widać. - Cześć, jestem Elaine Morieu. - jeśli było trzeba, to powiedziałam jeszcze parę rzeczy o sobie, po czym wróciłam na swoje miejsce.
Zabrałam się za pracę zaraz po tym, jak otrzymaliśmy instrukcje. Brzmiało na takie, z którym nie powinnam mieć większego problemu. Pierwszym czarodziejem, jaki przyszedł mi do głowy, był potężny Merlin. Idąc tym śladem, zaczęłam przebierać w materiałach i...hej, tego powinno być tak mało? Śmiejcie się, ale znalezienie czegokolwiek o najpotężniejszym czarodzieju na świecie nie było wcale takie łatwe, jak na początku się wydawało. No, przynajmniej w moim przypadku. Zebrałam w jedno miejsce te strzępy informacji, które zdołałam znaleźć, po czym zaczęłam kombinować jak to wszystko rozłożyć, by praca miała ręce i nogi.

bohater: Helena Ravenclaw
info:  Kostki 5
styl: Oficjalny
ozdabianie: 47
perypetia: 1

Spoiler:

Allison lubiła historie magii może dlatego, że od dziecka wiele o niej czyta tak samo wiele jak o ziołach, które miała niemal we krwi, weszła do sali pewnym krokiem i dumnie wypiętą piersią, wyglądało na to, że kółko będzie robiło dziś gazetkę! A to znaczyło, że będzie się mogła wykazać swoją wiedzą, a przynajmniej miała taką nadzieję, że pójdzie jej lepiej niż dobrze. Z uśmiechem na ustach stanęła na środku sali i przedstawiła się:
- Hej nazywam się Allison Grey miło mi was poznać - A następnie odpowiedziała na jakieś pytania, o ile w ogóle były, a potem zasiadła na swoje miejsce. I pierwszą osobą, o której pomyślała była nie kto inna jak Helena Ravenclaw! Także zaczęła przeszukiwać książki, zwoje, dosłownie wszystko, co miała pod ręką, aby znaleźć jak najwięcej informacji na temat tej kobiety, a jakie ciekawostki tam znalazła! Ho ho, no tego to nawet po sobie się nie spodziewała znaleźć takie smaczki na temat założycielki domu krukonów.
A na dodatek mogła sobie tam wypisać różne ciekawe ciekawostki, które sama czytała dopiero pierwszy raz, ależ to będzie wspaniała gazetka! Wzięła się za rozcinanie kartek magicznymi nożyczkami, w pierwszej chwili była tak podekscytowana i zafascynowana zarazem, że nie zauważyła, że zacięła sobie palec, a krew zaczęła lać się strumieniami, no może nie dosłownie, ale było jej z pewnością sporo, spojrzała na najbliższą siedzącą osobę @Elaine Morieu z nadzieją, że nie poplami jej plakatu i swojego też! Czym prędzej wyczarowała sobie chusteczkę wolną ręką, ale nim to się stało, jej przedramię zrobiło się odrobinę bardziej czerwone od krwi i zaczęła uciskać miejsce krwotoku, oj, żeby szybko przeszło, ona ma tyle rzeczy do pisania! Krwawienie nie może jej teraz to przeszkodzić.

bohater: Hesper Starkey
info: 3
styl: zabawny tj. Co musisz wiedzieć, aby poderwać Hesper?
ozdabianie: 85
perypetia: 5

Przybył tu, bo w sumie nie miał, co ze sobą zrobić a w tym roku postanowił odkryć się na dziedziny magicznej nauki, z którymi niegdyś nie obcował tak namiętnie jak z eliksirami. No, czyli w sumie z każdą inną. Wszak poligamia w tym kraju jest względnie zabroniona. Jednak co począć jak serce bije w równym rytmie do dwóch osób? Trudno, jest bardzo trudno.
  - Nazywam się Wacław, moje imię ma piękną, długą historię w Polsce, ale nie musimy się nad tym spuszczać. Nikt nie musi chcieć go wymawiać poprawnie. Jestem totalną nogą z HM - po czym odwrócił głowę, wypatrując zza okna jakiegoś zbawienia, gdyż sztuka autoprezentacji głośno krzyczy, aby nie zaniżać swojej wartości przed odbiorcami. - Więc przyszedłem tutaj być ozdobą i świecić ładnym pyskiem - uśmiechnął się, aby wrócić na miejsce i partycypować biernie w tej zapoznawczej szopce.
  Nawet zaczął robienie gazetki! Oczywiście pozyskanie informacji, których potrzebował graniczyło z jakimś cudem, ale skoro już podjął się takiej formy gazetki to postanowił walczyć do końca. Jak to na dzielne Puchoniszcze przystało.
  Wtem na jego kolanach wylądował list. Pachniał jak szlugi i kalafiory, a kiedy tylko Wodzirej spojrzał się na @Zoe Brandon, która tak śmiało zdawała się odnajdywać w roli przewodniczącej. W na pół będąc oklejony jakimiś cekinami i informacjami o życiu romantycznym Hapser, podszedł do Krukonki, robiąc do niej maślane oczy.
  - Masz może mapę? - Zapytał całkiem poważnie, jakoby potrzebował mapy w tym momencie, aby zaznaczyć na niej ważne punkt. Chociażby dotyczące miejsca, w którym Starkey miała prowadzić swoje badania.

bohater: Merlin
info: 3
styl: poważny i oficjalny
ozdabianie: 68
perypetia: 6

Starałam się sklecić coś z tego, co zebrałam, a było to dość wymagające zajęcie. Przynajmniej ozdabianie tablicy wychodziło mi całkiem nieźle. Co prawda nie był to poziom Leonarda da Vinci, do którego nie miałam nawet co się porównywać, jednak było widać, że się staram i wkładam w swoją pracę dużo serca. Stawiałam najbardziej na mistycyzm i tajemniczość Merlina - był to zabieg wymuszony przez mierną ilość wiadomości, a w świetny sposób się wkomponowywał w całość. Zapewne wszystko byłoby dobrze, gdyby nie "mały" problem.
Usiadła obok mnie dziewczyna, którą kojarzyłam z zajęć i z korytarza. Posłałam jej uśmiechem, odrywając na moment spojrzenie od swojej pracy. Sypnęło mi się przez to nieco za dużo brokatu. Miałam zabrać się za jego staranne usunięcie, by nie wybabrać nim wszystko, ale zobaczyłam wtedy to. Krew sikającą z ręki mojej sąsiadki. Wielokrotnie widziałam rany i sączącą się z nich krew, ale chyba jeszcze nigdy w tak spektakularny sposób. Nawet nie wiem kiedy głowa poleciała mi na tablice, akurat w miejsce gdzie wysypałam wcześniej brokat. Raz, że zemdlałam na widok krwi, a dwa, przykleiłam sobie swój głupi ryj do tablicy. P i ę k n i e.

bohater: Helena Ravenclaw
info:  Kostki 5
styl: Oficjalny
ozdabianie: 47
perypetia: 1

Kostki - 20 i 93

Dobra jej rana to jedno, ale nie spodziewała się, że dziewczyna obok niej zareaguje na jej krew, mdlejąc. Na brodę Merlina miała robić tylko gazetkę, a tu jedna rzecz wyskakuje za drugą, pokręciła pospiesznie głową na boki, pospiesznie wyrzuciła zakrwawioną chusteczkę do śmietnika, wyczarowała sobie kolejną czystą partię chusteczek, a potem uklęknęła obok dziewczyny i rzuciła na niej zaklęcie ocucające.
- Rennervate - Miała wrażenie, że jej zaklęcie za pierwszym razem niemal nie zadziałało, była zestresowana, więc to miało z pewnością na nią jakiś skutek, zwłaszcza że nie przewidziała tego typu wydarzeń na tym kółku.
- Rennervate - powtórzyła zaklęcie tym razem biorąc chwilę wcześniej wdech i wydech na uspokojenie swojego oddechu, czuła, że poszło jej lepiej. Jednak dalej się martwiła, bo omdlenie, to jedna sprawa, a kolejną było to, że ona... się przykleiła.
- H-hej, żyjesz? - zagadała zaniepokojona i lekko ujęła jej ramię i potrząsnęła delikatnie, jakby miało jej to pomóc. Palec schowała za siebie, nie wiedząc, czy nie zemdleje zaraz drugi raz, oby nie!

@Elaine Morieu

bohater: Merlin
info: 3
styl: poważny i oficjalny
ozdabianie: 68
perypetia: 6

Ciemność, widzę ciemność...i nie wiadomo czy się cieszyć, że to ona, a nie światełko w tunelu. Odleciałam w pięknym stylu, pozostawiając po sobie niesmak i zażenowanie. Zapewne spaliłabym się ze wstydu, gdybym miała taką możliwość, a tak to pozostało mi leżakowanie, przyklejona do brokatowej brei. Sama nie wiem, czy minęło parę sekund, minut, godzin, a może i cała wieczność. Zaklęcie ocucające, które użyła na mnie sprawczyni całego zamieszania, wyrwała mnie do przytomności z głośnym wciągnięciem powietrza.
Wiecie, był to cholerny błąd, bo do moich ust dostało się więcej tego brokatu. Całe szczęście ten zdołałam wypluć i nie przykleił mi języka do podniebienia lub w inny sposób pogorszył moją obecną sytuację. - Aaaaa! - rzuciłam wściekle, prostując się w krześle, razem z tablicą. Poruszałam wściekle głową na boki, spróbowałam odciągnąć tablicę rękami - nic z tego, siedziało na amen, przylepione do mojego czoła. - Na różowe pantofle Merlina! - wściekłam się mocno, rzucając przekleństwo z bohaterem mojej pracy w roli głównej. Istny kabaret, tylko szkoda, że mnie do śmiechu nie było. Nic, a nic.

@Allison Grey

bohater: Helena Ravenclaw
info:  Kostki 5
styl: Oficjalny
ozdabianie: 47
perypetia: 1

Dobra żyła był jeden mały sukces, gorzej było z faktem przeczepionym tym czymś z jej twarzą. Wyczarowała sobie w międzyczasie kubek, a następnie użyła na nim zaklęcia aquamanti, aby zapełnić go wodą, jeżeli był to zwykły klej, tylko mocny to woda powinna go rozpuścić wodą, oby zadziałało. Zamoczyła kawałek czystej chusteczki w wodzie i podeszła bliżej dziewczyny.
- Słuchaj, nie wierć się, staram się pomóc, a wtedy ty będziesz wolna i ta tablica - rzekła i za zgodą dziewczyny zaczęła przykładać kawałek wilgotnej chusteczki do jej czoła, mocząc klej z nadzieją, że jednak puści i dziewczyna będzie wolna od bliskiego kontaktu z tablicą.

@Elaine Morieu
 [możesz napisać czy klej puścił czy też nie]

bohater: Merlin
info: 3
styl: poważny i oficjalny
ozdabianie: 68
perypetia: 6

Słysząc komentarz o udzielaniu pomocy, zatrzymałam głowę w miejscu. Westchnęłam przeciągle, czując, jak moje policzki zaczynają płonąć. Byłam równocześnie wściekła i zażenowana, zarówno swoim omdleniem jak i obecną sytuacją. Chcąc dalej uczestniczyć w zajęciach i skończyć tę cholerną tablicę, musiałam spiąć pośladki i wziąć się w garść. Póki co jednak, musiałam grzecznie siedzieć, poddawana zabiegowi chirurgicznego, mającemu na celu pozbycie się obiektu z mojej twarzy. Niech przodkom będą dzięki, operacja się udała, a pacjent przeżył. Tablica odpadła, a ja zdołałam ją nawet złapać, zanim zleciała i rozwaliła się na podłodze. Pozostawał mankament brudnego z kleju i brokatu czoła, oraz nieco zmoczona w paru miejscach tablica. - Dziękuje pięknie. - uśmiechnęłam się do Allison, wdzięczna, że nie zostawiła mnie na pastwę losu i kazała samej sobie radzić. - Pozwól, że się odwdzięczę. - powiedziałam, łapiąc różdżkę i rzucając vulnus alere na krwawiącą rękę. Pod wpływem zaklęcia rana powinna była się ładnie zasklepić, o ile nie była głęboka. W tym przypadku zdecydowałam się na wyczarowanie bandaża, spowolnienie krwawienia przy użyciu tuus claudere varices i zabandażowanie zranionego miejsca w dość mocny sposób. Kiedy sprawa została opanowana, a ja doprowadziłam swój wygląd do porządku, wróciłam do kończenia swojej tablicy.

@Allison Grey

bohater: Archibald Alderton
info: 1 + kuferek = 5
styl: informacyjny po prostu
ozdabianie: 32
perypetia: 6 - Przyklejam się do czegoś

Nienawidził tego koła, ale jak się okazało, że w tym roku to nie będzie tylko wróżbiarskie pierdolenie, postanowił się przejść. Historia Magii była tym, co go interesowało, choć zdecydowanie nie spodziewał się robienia gazetek szkolnych. Spojrzał na Brandon wzrokiem pełnym niedowierzania. Czekał, aż powie mu, że to jakiś żart, ale tak się nie stało, więc musiał wziąć się do roboty. Żeby umilić sobie te katusze, postawił na dość nietypową postać. Archibald był typem, który wysadził w powietrze całą wioskę, bo nie wyszło mu pieczenie. Tak, to zdecydowanie brzmiało jak czarodziej, z którym Max mógł się utożsamiać. Olał tę całą autoprezentację, bo zdecydowanie nie miał na to humoru, z przymusu szybko się ewentualnie przedstawiając, po czym ruszył do wykonywania obowiązków.
Zaczął od zbierania informacji, a gdy je już miał, odłożył szkic treści na bok, przechodząc do kwestii dekoracyjnych, żeby na sam koniec dopasować do tego broszurki z biogramem mężczyzny. Niestety, Solbergowi do artysty plastyka było dość daleko i przy walce z brokatem, dość niefortunnie przykleił się do tablicy, na której chciał go umieścić.
-Hej, laski, pomożecie? - Rzucił do @Elaine Morieu i @'Allison Grey" licząc na to, że któraś wybawi go z opresji.

bohater: Merlin
info: 3
styl: poważny i oficjalny
ozdabianie: 68
perypetia: 6

Wiecie co, chyba nie było mi dane skończyć tej tablicy. Kiedy już myślałam, że sytuacja jest opanowana i moim jedynym problemem zostało to, czy dokleję zdjęcie na dole, a napis dam u góry, czy na odwrót, usłyszałam wymierzone we mnie słowo "pomożecie?". Galopujące gargulce, no pewnie, że pomożemy! Zaraz, kto...Max? - O? - rzuciłam mądrze, wstając i podchodząc do jego stanowiska. Przyglądnęłam się sytuacji, wydymając buzie jak ryba wydmuszka. Potrzebowałam chwili, aby moje szare komórki stworzyły połączenie między sobą i dały odpowiedź, co mam w ogóle robić. Podniosłam palec do góry na znak, że wpadłam na pomysł. Postanowiłam odgapić to, co wcześniej zrobiła dla mnie Allison - obmyć delikatnie wodą przyklejone miejsce, równocześnie starając się nie uszkodzić za bardzo chłopakowej tablicy. - Powinno za chwile puścić. - poinformowałam w trakcie wykonywania "zabiegu", co jakiś czas zerkając na twarz Maxa i uśmiechając się kątem ust. - Widzę, że jesteś człowiekiem wielu zdolności. - skwitowałam jego obecność tutaj, biorąc pod uwagę fakt, że zapewne wolał być obecnie gdzieś indziej.

@Maximilian Felix Solberg

bohater: Helena Ravenclaw
info:  Kostki 5
styl: Oficjalny
ozdabianie: 47
perypetia: 1 - zrobione

Dobra chwila moment i było już po krzyku, odetchnęła z ulgą, przynajmniej dziewczyna była wolna od przyklejonej tablicy i odrobiny brokatu, sama za bardzo nie miała okazji zająć się bardziej swoim palcem także z zadowoleniem spojrzała na niego gdy Elaine rzuciła na niego zaklęcie. O niebo lepiej! I teraz przynajmniej mogła wyrzucić zużytą chusteczkę do śmietnika.
- Dzięki - rzuciła pospiesznie i oddaliła się od dziewczyny, dając jej przestrzeń, aby mogła dokończyć w ciszy swój projekt.
Spojrzała jak pomaga Maxowi, więc sama mogła wrócić do swojego zajęcia i skompletować to co już sama zdążyła pozbierać i zaczęła od sensownego poukładania tego na tablicy i przyklejenia to, co już zdobyła.

bohater: Archibald Alderton
info: 1 + kuferek = 2 lub 5
styl: informacyjny po prostu
ozdabianie: 32
perypetia: 6 - Przyklejam się do czegoś

Zdziwił się, gdy Elaine potraktowało jego klej w mugolski sposób, ale nie było to rozczarowanie, a wręcz miły powiew świeżości. Raczej nie spotykało się w tych murach takiego podejścia. Czuł się dziwnie lekko na duszy, gdy zajmowała się jego oblepioną brokatem dłonią. Tak, prawie dwumetrowy ślizgon musiał wyglądać kuriozalnie z ręką, mieniącą się wszystkimi kolorami tęczy, choć jemu niespecjalnie to robiło.
-Dzięki, Elaine. - Uśmiechnął się do niej, czekając, aż znów będzie wolny. -Nie wiem, czy nazwałbym to zdolnościami, ale lubię być zajęty. - Wyjaśnił z lekkim rozbawieniem, bo ambicje to miał zdecydowanie za duże, przez co brał na siebie więcej niż był w stanie udźwignąć. Szkoła ledwo się zaczęła, a on już się przemęczał, śpiąc tyle co nic. Tyle dobrze, że w kwestii posiłków szło mu zdecydowanie lepiej niż przez ostatnie lata, bo pewnie zamiast bawić się brokatem, leżałby teraz gdzieś pod kroplówką.
-Merlin? - Kątem oka zauważył, nad czym puchonka pracowała. -Stara, dobra klasyka. Nie zapomnij napisać o jego słynnych gaciach. - Zażartował, choć był to artefakt, o którym marzyło wielu czarodziei. -Ja biorę piekarza piromana. - Wskazał na własny projekt. -Słyszałem, że ponoć był wynikiem pozamałżeńskiego romansu Arkiego Aldertona, wiesz tego projektanta mioteł i Grety Catchlove, tej o magicznego sera, czy co ona tam napisała. - Zdradził jej konspiracyjnym szeptem, choć tajemnicą to nie było, bo już miał tę informację w notatkach i chciał powiesić ją na swojej części gazetki.

@Elaine Morieu

Zofia witała każdego, kto zdecydował się przestawić promiennym uśmiechem i absolutnie nie przymuszała do niczego tych bardziej nieśmiałych czy zwyczajnie niechętnych, bo chciała przecież by każdy na jej kółku czuł się komfortowo. Również wesołym spojrzeniem odpowiedziała na to niedowierzające, jakie rzucił jej Maksiofelek gdy usłyszał co będą dziś robić i nie dała się zbić z tropu, choć w głębi duszy poczuła nutę niepewności. Czy robienie gazetek było idiotyczne i wszyscy wyjdą z tego pomieszczenia z postanowieniem, że nie wrócą już nigdy...? Oby nie. A jeśli tak, no cóż. Zrobiła co w jej mocy. Podnoszenie samej siebie na duchu i obserwowanie, jak sobie radzą uczestnicy koła przerwała jej pojawiajacy się znienacka tuż przed nią wąs @Wacław Wodzirej, który ton miał poważny ale spojrzenie jakby... rozmarzone? Hm, pewnie tak zainspirował się robieniem gazetki, że aż wyglądał lekko nieprzytomnie. A może Polacy po prostu tak mieli.
- Hm... jakaś mapa nieba pewnie by się znalazła, to na pewno, i może coś w sekcji o wojnach goblinów... A, przepraszam bardzo, po co ci mapa? Opisujesz wojny goblinów? - zainteresowała się, a cała jej uwaga była skupiona na Puchnie więc niestety nie dostrzegła dramatu rozgrywającego się w drugim końcu sali.

bohater: Merlin
info: 3
styl: poważny i oficjalny
ozdabianie: 68
perypetia: 6

Podobne podejście nie było dla mnie niczym nowym - pochodząc z rodziny mugolskiej wiele rzeczy robiłam bez użycia magii. Całe to czarodziejowanie było dla mnie miłym dodatkiem, bez którego byłabym w stanie żyć. Czasami się zastanawiałam, jak wyglądałoby moje życie, gdyby te siedem lat temu nie przyszedł do nas urzędnik z MM. Obecnie chodziłabym do liceum, pewno z rozszerzoną biologią i chemią. Praca w laboratorium była nieco podobna do zajmowania się eliksirami, więc pewno zdecydowałabym się na to.
- Proszę uprzejmie, przyjmuję płatność w czekoladowych żabach. - pokazałam mu zaczepnie język, następnie zerkając na tablicę, do której się przykleił. Parsknęłam na wzmiankę o gaciach Merlina, kręcąc nieznacznie głową. - Wspomnę o jego różowych pantoflach. - nawiązałam do wyrazu, którego użyłam przed chwilą, kiedy sama zmagałam się z tablicą przyklejoną do czoła. - Piekarz piroman? Brzmi interesująco. - złączyłam usta w grymasie, który był próbą powstrzymania uśmiechu. Doprawdy, tematyka jaka interesowała ślizgona była...zdumiewająca. - Ah tak? Muszę w takim razie to zapisać, żebym zapamiętała. To istnie potężna wiedza. - odpowiedziałam równie konspiracyjnym szeptem, po czym przekręciłam głowę w bok, ponownie starając się powstrzymać śmiech. Musiałam przyznać, chłopak po tym względem zwalał mnie z nóg.

@Maximilian Felix Solberg

bohater: Archibald Alderton
info: 1 + kuferek = 2 lub 5
styl: informacyjny po prostu
ozdabianie: 32
perypetia: 6 - Przyklejam się do czegoś

Kolejne podobieństwo między nimi. Max uwielbiał mugolskie nauki, choć zapewne zamiast biologii postawiłby na rozszerzoną fizykę, która od zawsze go interesowała. Nie bez powodu co wakacje kradł podręczniki przybranego brata i przeglądał je, chłonąc wiedzę ze świata, w którym się urodził. Miało to jednak swój minus, gdyż widział, jak bardzo magiczny świat jest zacofany jeśli chodziło o wszelkie postępy.
-Masz szczęście, bo zawsze noszę gotówkę przy sobie. - Sięgnął do torby, która na szczęście leżała obok i wyjął z niej paczkę czekoladowych żab, którą tam trzymał, po czym podał ją dziewczynie. -A o pantoflach to nie słyszałem. Opowiedz mi o nich. - Zainteresował się, bo gacie to znał każdy, ale buty? To była zupełnie nowa sprawa!
Ręka została odklejona, więc wrócił do pracy nad ozdobami, ale że prowadził w tym czasie interesujący dialog, to niekoniecznie skupiał się na tym, co robił.
-Niby przypadek, ale nie jestem taki pewien. - Dodał w sprawie tego piromana. Sam potrafił zniszczyć kuchnię w procesie gotowania, więc dobrze rozumiał ten problem, ale nie zmieniało to faktu, że jego bohater chyba był piekarzem z zawodu i raczej powinien się znać na tym, co robi. -Pisz, pisz. Nigdy nie wiesz kiedy rodzinne dramaty okażą się przydatne. - Zachęcił ją, przyklejając w róg jakiś krzywy tort, pięknie otoczony płomieniami, które go pożerały.




@Elaine Morieu

bohater: Hesper Starkey
info: 3
styl: zabawny tj. Co musisz wiedzieć, aby poderwać Hesper?
ozdabianie: 85
perypetia: 5

Postura studenta poniekąd zelżała i poczuł się dziwnie swobodnie w pobliżu urodziwej Krukonki. Zabawny zdaje się fakt, jak kruche są ludzkie uczucia oraz jak prędko mogą się odmienić w tak chyżym tempie. Tak też teraz Wacław zastanawiał się czy urok @Zoe Brandon umknął jej przez ostatnie lata czy zwyczajnie chłopak został zaślepiony dwoma metrami żywego mięsa w postaci. Nieważne.
  - Mapy, bo zgubiłem się w twoich oczach - westchnął równie rozmarzony, co Safona, pisząca swoje wspaniałe pieśni na cześć miłości. Co Anakreont, który uprawiał w kilka zwartych wersach flirt z pięknością świata. Co Kochanowski pieścił słowami w słych słodkich sonetach.
   - Czy wiesz, co znaczy być jak biały bez/który ku słońcu wypręża się cały,/i tak już za nic nie/chcieć więcej łez? -/Patrz na me oczy - one już płakały. - Wyszczebiotał, oczywiście, w pięknym polskim języku, tchnąć każda swą przeszła miłostkę, w każde wypowiedziane słowo.

bohater: Merlin
info: 3
styl: poważny i oficjalny
ozdabianie: 68
perypetia: 6

Widząc, jak Max wyciąga paczkę czekoladowych żab, już dłużej nie mogłam powstrzymać śmiechu. Czy on naprawdę nosił je "tak na wszelki wypadek"? Było to zbyt piękne, zbyt urocze. - Żartowałam, głuptasie! - położyłam rękę na jego ramieniu i pochyliłam głowę, w próbie uspokojenia się. Drugą ręką pchnęłam wyciągniętą paczkę w stronę torsu chłopaka, by nie zaczął zaraz w jakiś głupi sposób nalegać, bym ją zabrała. Naprawdę, na coś takiego nie byłam w żadnym stopniu przygotowana.
Moją opowieść o pantoflach rozpoczęłam po tym, jak się już uspokoiłam. Sama myśl o nich wywoływała u mnie kolejne pokłady śmiechu. - No...chodził w nich po świecie i przemierzał wszelkie góry i doliny. Te pantofle widziały Avalon, Camelot u szczytu swojej potęgi, pradawna gadające smoki... - zaczęłam zmyślać na poczekaniu, tworząc twór godny mugolskich bajkopisarzy. - ...no i na końcu stwierdził, że tym różowym pantoflom zawdzięcza wszelkie swoje sukcesy, bo pozwoliły mu dotrzeć tam, gdzie wielu się nie udało. - zakończyłam opowieść, po powiedzeniu kilkunastu zdań epickiej "przygody Merlina". - Ale wiesz, nie trudź się szukać tego w jakichś źródłach, bo jest to wiedza przekazywana mi z dziada pradziada. - pokiwałam dobitnie głową, bo przecież moimi przodkami nie byli zwykli mugole, a potężni czarodzieje i czarownice.
Skoro już tu stałam i rozmawiałam z Maxem, to usiadłam obok niego, by wreszcie skończyć swoją tablicę. Miałam nadzieję, że Allison wybaczy mi tę zmianę miejsca i porzucenie jej towarzystwa. - Brzmi to groźnie. - podsumowałam słowa o przydatności wiedzy o rodzinnych dramach. Szukanie morału w czyimś nieszczęściu brzmiało dość dziwnie, chociaż musiałam przyznać, bywało przydatne. Niekiedy lepiej uczyć się na cudzych błędach aniżeli swoich.

@Maximilian Felix Solberg

bohater: barnabasz bzik
info: 3
styl: jeszcze nwm
ozdabianie: 4 XD
perypetia: 4 ale to pozniej

Gdy tylko widzę na tablicy ogłoszeń, że Zofia bierze sprawy w swoje ręce i przejmuje IKE, prawie mdleję. Nie wiem czy jestem bardziej dumny czy oburzony, że nic mi nie powiedziała, natomiast nie mam żadnych wątpliwości, że będę ją wspierał i dopingował, bo to odpowiednia osoba na to stanowisko.
Pech chciał, że schody spłatały mi figle i do klasy wbijam na styk, przez co nie mam okazji wygłosić przyjaciółce płomiennej mowy motywującej. Wobec tego siadam w pierwszym rzędzie oczywiście i wpatruję się w Zoe rozanielony. Co rusz unoszę kciuk albo biję cicho brawo albo po prostu szczerzę się w jej stronę z nadzieją, że za bardzo jej nie rozpraszam. Moje serce łomocze z wrażenia, bo każdy przyzna wprost – Zosia sprawdza się w roli prowadzącej i d e a l n i e. Istna kobieta-bombarda, która powala intelektem, poczuciem humoru, pewnością siebie i niebanalnymi pomysłami, jak na przykład robienie gazetek. Jej plan na dziś brzmi tak doskonale, że aż na chwilę zapominam jak się oddycha i dopiero ścisk w płucach uświadamia mnie, że w trakcie przemówienia wyłączyłem większość funkcji życiowych, skupiając się na nowej odsłonie Zofindy, czyli liderce, która wykorzystywała nietuzinkowe sposoby na zaktywizowanie uczniów. Aż nie dowierzam, że ten wulkan dobrej energii i istny ż y w i o ł to moja najlepsza przyjaciółka. – B R A W A!! – zarządzam aplauz, gdy Zofia Brandon-Williams kończy wprowadzenie, a następnie niczym prawdziwy dżentelmen czekam aż wszystkie piękne panie (ale nie tak piękne jak Zosia) się przedstawią i dopiero wtedy wychodzę na środek, aby powiedzieć parę słów o sobie. Ograniczam się do niezbędnego minimum, czyli krótkiego biogramu, że jestem Tomasz Maguire i za niecały rok zostanę mecenasem, a zbieżność nazwisk z Ruby to czysty przypadek, żeby nie daj Merlinie nikt nie powiązał mnie z jej lekkomyślnością i głupotą.
Po tym wyczerpującym wstępie zabieram się za pieczołowite przygotowanie materiałów i źródeł o ziomku, o którym nie raz i nie dwa dyskutowaliśmy podczas rodzinnej kolacji. Z letargu wyrywa mnie zuchwałe pytanie skierowane do Zofii, a kiedy podnoszę wzrok, dostrzegam @Wacław Wodzirej, który smali cholewki do Zosi. Sam nie wiem czemu się tak irytuję i dlaczego w sekundę robię się na twarzy purpurowy, ale postanawiam szybko zainterweniować. – Słuchaj no kolego, tam masz mnóstwo materiałów źródłowych, z których możesz skorzystać, a nie zawracasz głowę naszej PROWADZĄCEJ takimi pierdołami – wskazuję palcem na regały z książkami. – A jak koniecznie chcesz mapę to – biorę pergamin, na którym rysuję koślawą strzałkę – proszę uprzejmie – wręczam mu kartkę, a znak pokazuje na drzwi wyjściowe. – Chyba trafisz sam?? – uśmiecham się, chociaż wewnątrz jestem zacietrzewiony, nie do końca pewny dlaczego. Jeśli Zofia ulegnie temu taniemu podrywowi (i to w dodatku w jakimś niezrozumiałym języku) to przysięgam, rzucę się z wieży astronomicznej. Oczywiście to żadna zazdrość, a chęć, aby znalazła porządnego dżentelmena, który ją doceni. A taki wąsacz (oddałbym nerkę za tak bujny zarost) jak Wacek na pewno nie jest dobrą partią.

Z niecierpliwością wypatrywała pojawienia się w klasie Tomasza, przed którym trzymała cały projekt w tajemnicy (nie było to łatwe, bo przecież zwykle relacjonowała mu każdy szczegół swojego życia i najdrobniejsze przemyślenie), bo chciała mu zaimponować z zaskoczenia - i cała aż p o k r a ś n i a ł a z dumy, gdy nagrodził jej przemowę brawami. Gdy tylko ujrzała w jego oczach aprobatę, natychmiast zapomniała o sceptycznym spojrzeniu Solberga i przestała wątpić w fajność swojego pomysłu na prowadzenie kółka, bo co tu dużo mówić, zdanie mecenasa liczyło się dla niej milion razy bardziej niż czyjekolwiek. Sam Merlin mógłby teraz do niej przyjść i skrytykować, a ona ani trochę by się nie przejęła, tak ją uskrzydlał widok tomaszowego kciuka uniesionego w górę. Miała do przyjaciela całe mnóstwo pytań: co sądzi o samym pomyśle, czy nie przynudzała na wystąpieniu, jak ocenia jej pieczołowitą stylizację szkolnego mundurka, czy wystarczająco jasno wszystko wyjaśniła i czy według niego każdy będzie się dobrze bawił, ale zanim zdążyła je zadać, porozmawiała z @Wacław Wodzirej. Niespodziewanie młodociany wąsacz, którego raczej uważała za nieokrzesanego luzaka, okazał się być poniekąd romantykiem. Nie potrafiła może ocenić, co on tam do niej szeleścił w tym swoim dziwnym ojczystym języku, ale cóż... Która dziewczyna nie chciałaby usłyszeć, że absztyfikant utonął w jej oczach? No, pewnie sporo, ale Zoe nie miała wielkiego doświadczenia w podrywie, więc uwierzyła Wacławowi i uznała komplement za wyszukany, a nie tani. Sam Puchon co prawda niekoniecznie był w jej guście, gdyż Zofia ceniła w mężczyznach: gładkie lico, szczupłe nadgarstki i powalający intelekt, ale fakt ten nie przeszkodził jej w przejęciu się miłymi słowami.
- O-och...Wacławie, dziękuję... - zdążyła tylko westchnąć, totalnie zaskoczona, i odruchowo poprawiła włosy, kiedy nagle do akcji wkroczył wyjątkowo nabuzowany mecenas z twarzą w kolorze soczystego buraka i zrugał Wodzireja. Wręcz kazała mu wyjść! Zofię na moment z a t k a ł o i w pierwszym odruchu szalenie jej zaimponował taki Tomasz władczy i nie znoszący sprzeciwu (tak go sobie właśnie wyobrażała na sali sądowej, to znaczy wyobrażałaBY gdyby poświęcała czas na kreowanie takich wizji, czego totalnie nie robiła, w życiu), ale w drugim... no sama się oburzyła. Bo za co ta afera? - A ty co, przepraszam bardzo, uważasz że nie zasługuję na miłe słowa??? Bo co, moje oczy są głupie i puste i w ogóle jedno oko na Maroko a drugie na Hogsmeade? - natarła na Tomka, nagle szczerze dotknięta spostrzeżeniem, że widocznie w jego oczach była już tak pospolita, że irytowało go, gdy ktoś inny śmiał dostrzec w niej atrakcyjną seksbombardę, a nie tylko nijaką koleżankę.