Za rogiem nie było kompletnie nic więc poszli dalej. I doszli do rozwidlenia... Przez chwilę kłócili się którędy mają iść. Diana była za szczytem, a Piotr za tą wąską i zarośniętą. I w końcu stanęło na jego. Po krótkiej walce z zaroślami dotarli do polany na której środku stałą stara chata.
-Jak tu pięknie...- wyszeptała wielkimi oczyma patrząc na okolicę. Widok był zniewalający. Góry, lasy, wybrzeże... Było po prostu pięknie.
-Skąd wiedziałeś o tym miejscu?- spytała wreszcie patrzą na kuzyna.

Piotr uśmiechnął się szyderczo i powiedział pewnym siebie tonem:
-"Intuicja!"
Podszedł z Dianą do chatki, zatrzymali się i zaczęli badać ją wzrokiem, była ponura i poniszczona, za to okolice chatki wyglądały przecudnie, Piotr przybrał poważną minę i po krótkiej chwili milczenia rzekł:
-"Tak na prawdę to pierścień ostrzegał mnie przed tą drogą i dlatego ją wybrałem."
Piotr podparł się pod boki i czekał na reakcję kuzynki, ale zaraz po jego ostatnich słowach nieopodal nich rozległ się okropny i głośny ryk.

Zaśmiała się gdy odpowiedział na jej pytanie.
-Uważaj bo ci uwierzę...- odpowiedziała i zajrzała do środka przez szpary miedzy deskami, którymi zabite było wejście.
-Czyli lubisz ryzyko.- zauważyła pewnym siebie głosem.
Przemknęło jej przez głowę, żeby wyważyć te dechy i sprawdzić co jest w środku chaty, ale nawet nie zdążyła się nad tym głębiej zastanowić, bo znowu coś ryknęło.
Odruchowo znowu wyciągnęła różdżkę.
-Co to do jasnej cholery jest?- spytała lekko poirytowana i spojrzała na Piotra. Co on do licha kombinował?

Piotr był lekko przestraszony, ale nie dawał tego po sobie poznać, ciągle się lekko uśmiechając, powiedział:
-"Sądząc po ryku, to pewnie niedźwiedź i to cholernie duży."
Niedaleko nich rozległ się kolejny ryk, tym razem głośniejszy, pewność Piotra nagle znikła, wyciągnął energicznym ruchem różdżkę i zwrócił się do Diany:
-"Przygotuj się do walki, może być ciekawie, nie wiadomo co to jest, ale jeśli zobaczysz coś smoko-podobnego to zwiewaj."

-To se poradzimy...- odpowiedziała na uwagę o wielkości zwierzęcia.
I znowu ryknęło, a Piotr stracił całą pewność siebie. Wyciągnął swoją różdżkę i staną obok Diany. Miała nadzieję, ze nie będzie musiała walczyć ze zwierzęciem. To by było wbrew niej samej. Za bardzo kocha zwierzęta by jakieś skrzywdzić.
-Nie chcę mu robić krzywdy.- uprzedziła lekko wystraszona tą myślą.

Piotr zbladł, ale już po chwili zebrał się w sobie i zaczął się ostrożnie zbliżać w stronę z której dobiegał ryk, stał teraz kilka metrów od końca polany, dalej był tylko las, w którym bardzo gęsto rosły drzewa, chłopak spojrzała na Dianę, uśmiechnął się, aby jej dodać otuchy i powiedział:
-"Masz rację, raczej starajmy się go przegonić to chyba niedźwiedź."
Okazało się jednak, że wcześniejsze obawy Piotra były słuszne, tuż przed nim, z wielkiej ciemności lasu wyłoniło się oko, większe niż on sam i Diana razem wzięci, na około oka widać było duże żółte i błyszczące łuski, chłopak zrobił zwrot w miejscu, chwycił Dianę za rękę i krzycząc 'Cholera' zaczął z nią uciekać. Kolejny potężny ryk zatrząsł ziemią, a chłopak podczas odbiegania od chatki, krzyczał do towarzyszki:
-"Nadal mu nie chcesz zrobić krzywdy? Ja chyba jednak nie mama ochoty, na bliskie spotkanie ze smokiem."

No i jednak to nie był misiu. Coś wielkiego i łuskowatego wylazło z lasu, a Piotr złapał ją za rękę i zaczął z nią uciekać.
- Tak, dalej nie chcę mu zrobić krzywdy.- Odpowiedziała zezując do tyłu.
Potwór cały wyszedł z lasu i wtedy mogła już zobaczyć go w całej okazałości. jednak to co zobaczyła kazało jej natychmiast się zatrzymać.
-Czekaj!- zawołała szarpiąc Piotra, żeby stanął obok niej. Widząc jego zdezorientowanie wskazała na jedną z przednich łap smoka.- Trzeba mu pomóc!
W łapie zwierzęcia tkwiło coś jakby ogromna drzazga. Chociaż bardziej przypominało to konar drzewa. Pewnie stanął na jedno złamane podczas burzy i mu się wbiło.
Patrzyła na Piotra błagalnym wzrokiem, żeby tylko pozwolił jej pomóc temu nieszczęsnemu zwierzęciu.

Piotr spojrzał na jej twarz, a potem z powrotem na smoka, zaczął się zastanawiać co zrobić w końcu wykrzyknął:
-"Cholera! Przez ciebie zginiemy! Ale dobrze pomóżmy mu!"
Zaczął z Dianą powoli zbliżać się do bestii, a w między czasie szybko obmyślał zaklęcie, które mogło by im pomóc przeżyć, smok jednak nie czekał, aż podejdą zaczął biec w ich kierunku, a przez ranę w łapię w połowie drogi zaczął się turlać. Ogromne i masywne smocze cielsko pędziło teraz, za Piotrem i Dianą, łamiąc pobliskie drzewa i poszerzając szlak wiodący do chatki, chłopak trzymając dziewczynę za rękę zaczął krzyczeć:
-"Drzazga w łapie ?! Po tym sturlaniu już chyba nic mu nie pomoże, a my przez twoje fantazje miłośnika zwierząt, zejdziemy z tego świata."
Przestał jednak panikować i biegł dalej ile sił w nogach, tym razem zachowując ciszę.

No i smoczuś się przewrócił, a Piotr znów zaczął uciekać. Wrodzony "instynkt" Diany jednak był silniejszy. Musiałą pomóc temu zwierzęciu. Biegnąc rozglądała się na boki sprawdzając jaka jest sytuacja.
-Jak ci powiem, biegnij w drzewa.- powiedziała stając nagle na środku drogi. Smok żył i przeżyje. Już jej w tym głowa.
Poczekała, aż cielsko zwierzęcia będzie w odpowiedniej odległości.
-TERAZ!- krzyknęła, mając nadzieję, ze Piotr jej posłucha, a sama wskoczyła na pobliskie drzewo.
Zrobiła obrót na rękach trzymając się jednej z grubszych gałęzi i dosłownie sekundę przed tym, jak smok złamał ów drzewo wyskoczyła w powietrze. W locie zrobiła trzy salta i wylądowała na boku zwierzęcia, które teraz po prostu sunęło, a nie toczyło się. Tak więc stojąc na smoku zlokalizowała dwa ogromne dęby stojące po obu stronach szlaku mniej więcej na przeciw siebie. Wycelowała różdżkę w jeden z nich i...
-Bombardo!- krzyknęła powalając drzewo na ziemię. To samo zrobiła z drugim drzewem. Gdy zwierzę dosunęło się do drzew, one zadziały jak tama. Po prostu smok się zatrzymał. Diana zeskoczyła z niego i zawołała w stronę zdemolowanej części szlaku.
-Dobra Piotr, możesz już wyjść!- zawołała i podeszła do głowy zwierzęcia. Był przytomny. na szczęście.
-No już maleńki, spokój. Zaraz ci pomogę, wszystko będzie dobrze.- mówiła do zwierzęcia czekając, aż pojawi się jej kuzyn.

Piotr nie usłuchał Dainy, ta szalona dziewczyna omal nie zginęła i po co to wszystko, dla jednej bestii? Chłopak dyszał ciężko, ona myślała, że jest za nią w rzeczywistości, gdyby nie to, że podczas gdy ona wyprawiała w powietrzu piruety, on przyspieszył kroku, zatrzymał się i rozwalił cztery drzewa, przed sobą zaklęciami, to dwa drzewka zniszczone przez jego kuzynkę nie zatrzymałyby smoka. Teraz stał przed ogromnym cielskiem smoka kurz już opadł przez co Diana widziała go doskonale, a on opadł na pieniek i siedząc zaczął wykrzykiwać oszalałym głosem:
-"Szalona! Zabijesz nas! I to niby ja lubię ryzyko?! Cholera! Dobra zatrzymaliśmy smoka, ale gdyby nie moje cztery drzewka, z twoich dwóch została by lipa! A teraz racz mi powiedzieć, co zrobimy z ważącym kilka ton zwierzęciem, które ma w całym ciele, powbijane drzewa i za niedługo może umrzeć?"
Piotr się trochę uspokoił, spojrzał na Dianę załamanym wzrokiem i czekał spokojnie na jej reakcję, dziwiło go tylko jedno: wpadli na ten sam pomysł, w tej samej chwili.

Diana popatrzyła na niego zdziwiona, gdy wspomniał o czterech drzewach. Weszła na dwa dęby, które sama powaliła i spojrzała dalej. Faktycznie... leżało tam jeszcze parę drzew.
-Dobra, dobra. Gadaj se gadaj, ja swoje wiem.- powiedziała zeskakując z powrotem na ziemię. Obeszła smoka dookoła.- Nie ma w ciele żadnych dodatkowych drzew. Łuski!- przypomniała mu stukając palcem w cielsko smoka.- Dobra, a teraz się rusz i mi pomóż.- powiedziała stając przy zranionej łapie.- Stań przy jego głowie i mów do niego. Tylko uspokajająco, bo jak mi się będzie wiercił, to może mi zrobić krzywdę.- powiedziała, a sama wyciągnęła różdżkę.
Stała chwilę myślała, jakiego by tu zaklęcia użyć. Ok, już ma, teraz tylko musi znaleźć, odpowiednią roślinkę, żeby zatamować i wyleczyć ranę.
-Piotr, zostań tu chwilę, zaraz wracam.- powiedziała i zniknęła w lecie.

Diana szła przez las szukając czegoś odpowiedniego. Znalazła kilka pokrzyw, rumianek, koniczynę i jeszcze parę innych ziół. Do tego dwa jajka jakiegoś ptaka (nie pamiętam nazwy) i może zacząć przygotowywać papkę. Wyciągnęła jeszcze z plecaka wszystkie bandaże.
Zmieliła zioła na wielkim kamieniu i z plecaka wyciągnęła miskę. (nie pytajcie co tam robiła.) Papkę z ziół wrzuciła do naczynia i wbiła do niego jajka. wszystko starannie wymieszała i wróciła do Piotra.

-No, już jestem.- powiedziała wychodząc z pomiędzy drzew. Postawiła miskę na ziemi, a sama, stając w bezpiecznej odległości wycelowała różdżkę w drzewo tkwiące w łapie bestyjki.- Przygotuj się!- zawołała i mocno się skupiła, żeby dodać mocy zaklęciu.
-Wingardium Leviosa!- zawołała, a drzewo powoli wysunęło się z rany. Diana przeniosła je gdzieś w krzaki.
No i teraz zaczynały się schody. Miała nadzieję, ze Piotr robi to co mu poleciła.
-Postaraj się go jakoś uspokoić!- zawołała na wszelki wypadek.- Tylko nie używaj zaklęcia!- dodała biegnąc już z miska w ręce do zranionej łapy zwierzęcia.
Położyła rękę na łapie, żeby trochę uspokoić zwierzę. Podziałało!! Dobra, teraz nałożyła jak najszybciej i jak najdelikatniej śmierdzącą ziołami maż na stopę.
-Accio bandaże!- zawołała celują w białe rulony leżące na ziemi. Kazała im zabandażować łapę smoka. Co nie było takie łatwe, bo, jak się okazało, smok miał łaskotki. Gdy skończyła podeszła do Piotra.
-No już maleńki, spróbuj wstać.- szepnęła do zwierzęcia. Smoczek usłuchał dopiero za trzecim razem. Wstał i nawet nie jęczał aż tak bardzo.
-Widzisz?- cały i zdrowy. Na pewno będzie żył jeszcze dłuuugo.- powiedziała do Piotra wreszcie na niego patrząc.- A tobie nic się nie stało?

-"Mi? O minie się nie martw!"
Powiedział pewny i zdeterminowany Piotr, stał i klął w duchu ta dziewczyna dokonała czegoś niemożliwego, przez chwilę bił się z myślami, ale był osobą, która bardzo szybko akceptuje realia jakie zaszły w około, dlatego wpadł na wspaniały pomysł i zwrócił się do kuzynki:
-"No nieźle. Fajnie wiedzieć, że umiesz leczyć smoki! Mogliśmy go puścić wolno, ale teraz czas na moje szaleństwo, zrobisz co zechcesz, na twoim miejscu robiłbym to samo co ja."
Piotr rozpędził się, biegł teraz prosto na smoka, gdy był już naprawdę blisko, zwierze zaczęło się niespokojnie wiercić i ryczeć, a on skierował różdżkę pod swoje nogi i wrzasnął:
-"Depulso!"
Moc zaklęcia wyrzuciła go w powietrze, gdy leciał nad smokiem znów wrzasnął:
-"Carpe Retractum!"
Użył magicznego lassa jako uprzęży, smok zaryczał i stanął na tylnich łapach, a chłopak zaśmiał się, otarł pot z czoła i powiedział:
-"No mały coś za coś, my ci ratujemy nogę, więc teraz liczę na to, że będziesz naszym kompanem, a teraz bym cię prosił o małą przejażdżkę."
Smok się uspokoił spojrzał za siebie i przez chwilę patrzył na Piotra, w końcu zwierze ugięło cztery łapy, tak aby Diana też mogła na nie wsiąść bez problemu.

Diana patrzyła z przerażeniem na poczynania kuzyna. Boże! Czy on na prawdę chce się zabić?! Gdy Piotr złapał smoczka na czarodziejskie lasso... "niespokojny" to określenie zbyt łagodne. Skon zaczął ryczeć i szarpać się. I owszem stanął an tyle łapy.
-No już, spokój! On nic ci nie zrobi!- Mówiła głośno, spokojnie i opanowanie. Jednak w chwili gdy skończyła musiała zrobić szybki unik. A to dlatego, że smoczek po prostu zionął na nią ogniem.
-Dzięki!- krzyknęła go kuzyna znów podchodząc do zwierzęcia.
-No już malutki, uspokój się.- Po chwili wspólnych starań, jednakże dwoma różnymi sposobami smok się uspokoił i położył tak, żeby Diana też mogła go dosiąść.
-Dobra kuzyn, ale ja prowadzę. Nie chcę przez ciebie spalić połowy lasu.- powiedziała stając na grzbiecie bestyjki.

Piotr popatrzył na nią trochę zdziwiony, nie chciał jej ustępować, ale miała jednak trochę racji, jej podejście do zwierząt było nienaganne, a jego dosyć władcze i porywcze, dlatego rzekł do diany:
-"No dobra! Prowadź, ale za niedługo kończą się wakacje, więc dobrze byłoby zalecieć nim obok domku nad jeziorem, ale tak by go nikt nie zobaczył, najlepiej gdzieś w krzaki, spakować się, a potem z przestankami na noc i posiłki, pruć na jego grzbiecie do Hogwartu! Co ty na to aby wyhodować tego smoka, jest jeszcze młody, a w zakazanym lesie miałby dobre warunki do życia."
Piotr podał tylko taką propozycję i wydawała mu się genialna, w tej sprawie nie zamierzał ustępować, ten smok jest teraz ich kompanem i koniec!

No i dopięła swego! Usiadła na karku zwierzęcia, zaraz za głową i szepnęła mu do ucha.
-Dobra malutki, teraz nam się odwdzięczysz. Polecisz tam gdzie ja chcę, dobrze?- w odpowiedzi bestyjka parsknęła kłębem pary z pyska.-No to w górę!- zawołała i uderzyła go lekko piętami, jak konia.
Smok zaparska jeszcze parę razy poruszył śmiesznie ogonem, jakby chciał coś z niego zrzucić i powoli zamachał skrzydłami. Po kilku takich ruchach skrzydeł jego łapy oderwały się od podłoża, a Diana szeptała mi do ucha gdzie ma lecieć.