Przeczytawszy wiadomość na podstawce od Aleksandra udała się nad jezioro. Niestety, brzeg był już zajęty przez parę osób. Connie też tam była, ale nie zamierzała jej przeszkadzać. Przyglądała jej się chwilę, po czym poszła na pomost. Na nim na szczęście nikogo nie było. Miała ochotę pograć na gitarze siedząc na pomoście, ale widok błyskawic w oczach krukoniastej odwiódł ją od pomysłu powrotu do pokoju. Dobrze, że zdążyłam schować futerał pod łóżko. Usiadła na pomoście dyndając nogami nad powierzchnią jeziora. Pomyślała przez chwilę, po czym zagwizdała, głośno i przeciągle. Po paru minutach Falcon usiadł jej na przedramieniu. Odwiązała papier i magiczne pióro od nóżki sokoła. Chwilę się zastanawiała, po czym zaczęła pisać swoim energicznym, kanciastym pismem. Po włosku.
Skończywszy pisać, zwinęła list i przywiązała go do nóżki ptaka.
- Pokój nr 12 na poddaszu domku. Nie zawiedź Falcon. I pamiętaj, żeby żaden mugol cię nie zobaczył. No już, leć. - szybko powiedziała sokołowi i wyrzuciła rękę do przodu, pomagając mu wystartować.

Charlie ledwo doszedł do pomostu. Był kompletnie upojony trzema szklaneczkami whisky, aż było mu wstyd przed przyjacielem. - Cholera, straciłem chyba dawną formę, no nie? - Mówił, a raczej jąkał się do Aksela. Chwiejnym krokiem wszedł na drewniany pomost, spojrzał w dal jeziora i krzyknął. - Jak tu jest pięknie! - Po czym odbiło mu się. Podszedł do towarzysza, który stał jeszcze na trawie i powiedział. - Masz racje! Wszyscy mają Margaret za puszczalską! Nikt się nie zorientuje! - Wybełkotał, po czym znów mu się odbiło. Nie zastanawiał się co mówi, miał nadzieję, że nic czego mówić nie powinien. Wrócił na pomost. Zdjął buty i skarpetki. Usiadł na ostatnich deskach i zaczął moczyć nogi w wodzie. Czuł, że będzie pięknie.

Usłyszała krzyk, a raczej wrzask. Odwróciła się i zobaczyła dwóch mężczyzn, w tym jednego pijanego w sztok. Mi się wydaje, czy to nauczyciele z Hogwartu?... Wyczuliła swój muzyczny słuch i usłyszała pojedyncze skrawki rozmowy.
- Marga...uszczalską...się...ienetuje... - trudno było rozróżnić słowa, a raczej bełkot nauczyciela, ale pewnym było, że rozmawiają o Margaret. Po chwili zobaczyła, że podchodzi do końca pomostu i siada w podobny sposób do niej. Wstała i powiedziała do mężczyzny:
- Przepraszam, ale można wiedzieć, co panowie tu robią? Umówiłam się z kimś tu i sądzę, że ten ktoś nie byłby zachwycony widokiem pijaka - powiedziała dobitnie, ukrywając podświadomą wiadomość "wynoście się stąd!" w wypowiedzi. Na szczęście miała przy sobie różdżkę, ukrytą w bezdennej kieszeni spodni, choć wiedziała, że jeśli to są czarodzieje, to nie ma z nimi szans.

Aksel stał i patrzył na poczynania swojego przyjaciela. Zaczął przewracać oczami i wzdychać. Nic nie robił, bo był ciekawy, co się stanie. W kilku momentach prawie wybuchnąłby śmiechem, ale powstrzymywał się. Kiedy jednak usłyszał, że dziewczyna, która tam siedziała z kimś się umówiła, podszedł do pomostu i chwycił Charliego pod pachy. Postawił go na nogi.
- Myślę, że powinienem odprowadzić cię do domu. - Powiedział, ściskając mocno jego ramię. - Przepraszam panienkę bardzo. - Zwrócił się do dziewczyny siedzącej obok nich. Zachowywał przyjemny ton i uśmiechał się do niej. - Mój przyjaciel ma gorszy dzień, poza tym nie widzieliśmy się kilka miesięcy, rozumie panienka. - Mrugnął do niej i odprowadził Charliego na trawę. Stanął przed nim i mocno potrząsnął. - Nigdy... Więcej... Nie mów... Że Margaret jest... PUSZCZALSKĄ! - Głośno syczał, z każdym wyrazem mocniej ściskając jego ramiona. - Zrozumiałeś? - Cały czas patrzył mu głęboko w oczy. - Nawet jeśli nią jest to nie masz prawa mówić tak o niej przy mnie! - Nadal trzymał go w stalowym uścisku. Był wściekły.

Charlie w jednym momencie oprzytomniał. Dziś wydarzyło się za wiele. Za wiele rzeczy nie powinno być wypowiedzianych. Popatrzył na mocno zdenerwowanego przyjaciela i momentalnie posmutniał. Tak cudowny humor na początku dnia przerodził się w rozpacz. Wstał. Już wcale się nie chwiał. Popatrzył Akselowi głęboko w oczy i powiedział. - Przepraszam. - Po czym wolnym krokiem, z głową opuszczoną w dół odszedł jakieś dwieście metrów dalej i przysiadł na brzegu jeziora. Rzucił kilka kaczek w wodę, po czym położył się na trawie i zamknął oczy. Wstyd mu było po prostu. Chciał być szanowanym nauczycielem. Przysnął leżąc na trawie nad jeziorem.

Kiedy zobaczył minę Charliego jego złość jakby gdzieś odpłynęła. Jednak kiedy zaczął od niego odchodzić jakaś dziwna siła nie pozwalała mu się ruszyć. Kiedy już położył się przy brzegu jeziora podszedł do niego cicho i usiadł zaraz obok.
- Spokojnie, Charlie. Wiem co się stało i mogę domyślać się jak teraz się czujesz. - Mówił prawie szeptem. - Jeśli jakaś kobieta zrobiłaby to samo mi... - Przecież zrobiła mu. - Znienawidziłbym ją i zaprzysiągłbym zemstę. Dlatego rozumiem twoją motywację i humor kiedy wspomina się o Margaret. - Westchnął. - Tylko, na Boga, nie musisz mówić tak o niej przy mnie, przecież ja ją kocham bez względu na to co robi, co mówi, co myśli...

Nauczyciel troszkę się uspokoił. Był zdumiony, że jego przyjaciel wiedział o incydencie miedzy nim, a Margaret. Otworzył oczy i wziął głęboki oddech. Raziły go promienie odbijające się od szklanej tafli jeziora. Wstał i otrzepał się. Popatrzył na Aksela miną zbitego psa i powiedział. - Przepraszam, rozumiem Cię.- Po czym uśmiechnął się i klepnął swojego kompana po ramieniu. - Zbierajmy się już, co? - Czuł w głowie jeszcze skutki trzech szklanek whisky. Miał nadzieję, że nikt nie wyciągnie z niego konsekwencji za ten czyn.

Słysząc ton skruchy w słowie 'przepraszam' Aksel uśmiechnął się do niego.
- Nie martw się tym. Nie poradzisz nic na to, że stało się to, co się stało. - Na jego twarzy pojawił się blady uśmiech. Miał lekkie wyrzuty sumienia przez to, jak potraktował swojego przyjaciela. Powinien panować nad emocjami, zawsze. Nikt nie mógł wiedzieć, że potrafi niesamowicie się wściec. Kiedy tak nim trząsł przemknęło mu przez myśl, żeby ukarać go za to, że mówił i myślał tak o jego siostrzenicy. Niestety jego serce nie pozwoliłoby na to. Nie dość, że Charlie był jego najlepszym kompanem i przyjacielem to jeszcze przecież miał powody do tego, żeby jej nienawidzić. - Tak, najlepiej będzie, jeśli cię odprowadzę. - Powiedział delikatnie i wstał. Wyciągnął rękę w kierunku Charliego. Lepiej, żeby mu pomógł, bo sam mógłby nie dać sobie rady.

Wstał z ziemi z pomocą Aksela. Otrzepał się z trawy, po czym szybko ubrał buty i skarpetki. Wyprostował się i ziewnął. Zrobiło mu się jakoś tak cholernie smutno, że miał ochotę iść do pokoju i iść spać. Popatrzył jeszcze raz na czerwono niebieską od zachodzącego słońca taflę jeziora i kichnął. - Cholera, to chyba jakaś grypa. - Zawarczał sam do siebie. Przeczesał szybko włosy dłonią i westchnął. - Chodźmy lepiej. - Rzucił do swojego przyjaciela, idąc w kierunku domu.

Na szczęście bez żadnych oporów wstał, nawet tak strasznie się nie chwiał. Z własnej inicjatywy też ubrał skarpetki i buty.
- Nie bój się, to nie żadna grypa. A nawet jeśli to szybko ją przegonimy. - Zaczynał do niego mówić jak do dzieciaka. W sumie czasem zdarzało mu się marzyć o tym, że uczy jakiegoś małego chłopca grać w piłkę, a on okazywał się jego synem. Nienawidził tego. To prawie tak, jakby chciał być ojcem, a nie chciał. Kiedy stwierdził, że już pójdą Aksel bez słowa podążył za Charlie'm. Tak na wszelki wypadek.

Wakacje wiele dały jej do myślenia! Znaczy, wcale nic nie dały, ale właśnie to usłyszą jej rodzice. Że zmądrzała i zrozumiała wiele spraw, kiedy tak naprawdę tylko narobiła sobie problemów. Zwłaszcza, że teraz zupełnie nie rozumie swoich uczuć. Czy to logiczne, że zakochała się na zabój w trzech facetach? Do tego takich, z którymi związek nie może być udany? Dlaczego? No chociażby Andrzej, ma dziewczynę, ale i tak ciągle czaruje Herę. Iana ostatnio widziała w ciekawej pozycji z pewną dziewczyną. A Gilbert jest Gilbertem i nawet nie traktuje jej poważnie, tylko się nią bawi! Mniejsza, po prostu nie ma szczęścia w miłości, ot!
Dowędrowała do pomostu, bo jak to artystka, ma potrzebę pooglądania zachodu słońca, by go potem uwiecznić. Usiadła na samym końcu i zamyślona, praktycznie nieobecnym wzrokiem, wpatrywała się w wodę. Poprawiła włosy do tyłu, po czym oparła się dłońmi o pomost. Chętnie pomyślałaby o czymś konkretnym, ale nic konkretnego nie przychodzi jej do głowy.

Carmen jeszcze sześc miesięcy temu prędzej dałaby się pokroić na kawałeczki niż założyć szpilki,a teraz się z nim niemal nie rozstawała. Ubrana granatową spódnicę , biały t-shirt na ramiączka, na to w kolorze spódnicy seterek no i jak wcześniej wspomniałam granatowe szpilki, ruszyła na pomost aby podziwiać nowo zelandzki zachód słońca który strasznie chciała namalować. Nie da się ukryć że liczyła na chwilkę samotności, tylko ona i słońce i tego typu duperele. Ale jak widać pewna brunetka postanowiła pokrzyżować jej zacne plany. Jednak Karmelek jako osoba bardzo ciepła i towarzyska uznała że z takiej okoliczności też może wyniknąć wiele bardzo przyjemnych w skutkach następstw. Więc niewiele więcej myśląc, zdjęła buty (które w tych okolicznościach nieco jej zawadzały) i podeszła do nieznajomej ,siadając sobie na pomoście i mocząc nóżki w jeziorze które miało bardzo przyjemną temperaturę:
-Kurcze niby to samo słońce,a w Anglii wygląda kompletnie inaczej-powiedział na tyle głośno aby nie zniszczyć atmosfery, ale zadbała również żeby dziewczyna ja usłyszała.

Słyszała odgłos kroków odbijających się od drewnianego pomostu, ale jej lenistwo wygrało z ciekawością i nawet nie odwróciła głowy, by spojrzeć kto to. Właściwie po co miała to robić? Najwyżej ktoś by ją utopił, a to nie jest nic takiego. Ludzie by przeżyli taką stratę, a ona nie ma nawet jakiejś wielkiej chęci do życia. O kurde... coś z nią nie tak, musi odzyskać pełnie szczęścia, bo bez tego... Bez tego to już nie Hera!
Po chwili koło niej usiadła Carmen, którą oczywiście znała, bo jest tyko klasę wyżej w tym samym Domie. [Puchoni rządzą, buuja!]
- Może i inaczej, ale zawsze jest piękne, zależy tylko jak na nie patrzysz. - No i w ogóle to czy nikt tu już się nie wita? Wystarczyłoby zwykłe "Cześć", a nawet skinienie głową! Cicho, że to Hera zawsze wyskakuje z jakimś dziwnym tekstem, czego nie można uznać za powitanie.
Właściwie każdy tu pisze, jak jego postać jest ubrana, oprócz mnie! Więc teraz to zmienię, wcale nie po to, by post był dłuższy... Skąd wam to przyszło do głowy?
No więc, z powodu gorąca, wysiliła się na krótkie jeansowe spodenki, które uwielbia nosić od wielu lat. Do tego dochodzi koszula i sandały. Oczywiście są też różne niepotrzebne dodatki.

-Tu się zgodzę stu procentowo- uśmiechnęła się delikatnie. Mówić zagadkami różnymi dziwnymi tekstami nauczyła się od swojego kuzyna. W końcu „Nigdy nie ma drugiej szansy żeby zrobić dobre pierwsze wrażenie” co nie? Jednak ładnie było by się przywitać prawda, no i przedstawić.:
-Carmen Gaiman- popatrzyła na dziewczynę swoimi zielonymi oczkami, i uśmiechnęła się pogodnie wyciągając rękę.- My chyba jesteśmy z tego samego domu prawda?- teraz twarz dziewczyny zaczęła jej gdzieś świtać pamięci, z życia przed wypadkiem.

Uśmiechnęła się i ponownie zwróciła wzrok w stronę nieba.
- Haerowen... w skrócie Hera, albo Haer, ale to pierwsze chyba jest lepsze i lepiej się kojarzy. A nazwiskiem wolę się nie chwalić. - Chyba głównie przez Gilberta nie lubi swojego nazwiska, bo ten nigdy nie zwraca się do niej po imieniu.
- To... Jak ci się tu podoba? - Osobiście to wolałaby jakieś miejsce nad morzem, bo jezioro, chociaż ma swój urok, widziała już wiele razy. - Ładne krajobrazy do malowania. Szkoda, że wzięłam tylko jedno czyste płótno. I tak cud, że udało mi się je opchnąć. - Eh... o takich głupotach, które nikogo nie obchodzą potrafi gadać godzinami.

-Miło mi- uśmiechnęła się, patrząc na zachód słońca i dokładnie notując każdy szczegół w pamięci,aby potem moc to namalować. Jednym uchem wpuściła słowa Hery,drugim wypuściła. Moment. WRÓĆ! Carmen potrząsnęła głową mając nadzieje że się nie przesłyszała. Czyżby dziewczyna MALOWAŁA?! Naprawdę?! Oczy puchonki zaświeciły i zaraz skierowały się na brunetkę:
-Jest tu naprawdę pięknie. I muszę się zgodzić ze mnóstwo miejsc które warto by uwiecznić farbami,a co do płócien,am ich mnóstwo jak chcesz mogę ci parę pożyczyć-posłała dziewczynie szeroki uśmiech. Czyżby Haerowen okazała się jej bratnia duszą?

Położyła się na plecach i uniosła ręce w stronę nieba.
- Boże, a jednak słuchasz moich modlitw! - Ręce gwałtownie opadły w dół na drewniany pomost, a jej głowa zwróciła się w stronę dziewczyny. - A więc, Carmen Gaiman, znajdę cię! A potem znów cię znajdę... by no wiesz... oddać czyste płótno. - Dało się to zrozumieć? Miejmy nadzieję, że tak, bo Hera już tego nie powtórzy.
- A teraz już mi wybacz, ale muszę się zbierać. - Uśmiechnęła się do Puchonki, na pożegnanie puściła do niej jeszcze wesoło oczko, po czym z planowaną gracją wstała i skierowała się w stronę pokoju.

//Wybacz, że się zmyłam, ale wyjeżdżam na ponad tydzień i nie chciałam cię blokować.

Z daleka czułam powiew mokrego powietrza. Doszłam do pomostu, na którym na szczęście nikogo już nie było, chociaż po drodze minęłam jakąś dziewczynę. Rozłożyłam ręcznik na pomoście, zdjęłam szorty i koszulkę. Przy pomoście nie było zbyt dużo łódek, a woda była tak przejrzysta, że było widać dno nawet 10 metrów od brzegu. Chciałam poczekać na Connie, ale jezioro tak kusiło... Stanęłam na początkowych deskach kei. Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam biec w stronę końca pomostu. Tuż przy krańcu odbiłam się obiema nogami od ostatniej deski i robiąc w powietrzu salto, wskoczyłam do wody. Otworzyłam oczy. Mimo tego, że parę rzeczy było lekko przymglonych, widziałam promienie słońca przebijające się przez taflę. Woda rzeczywiście była tak ciepła, jak twierdził Aleksander. Wynurzyłam się i strzepnęłam włosami. To była jedna z tych chwil, podczas których nie martwiłam się, co będzie później. Po prostu żyłam chwilą. Ottimista.

Dlaczego wszyscy tak bardzo kochali wakacje? Bo nie było obowiązku nauki? Bo nie trzeba było przesiadywać na zajęciach? Gdyby komukolwiek, aż tak naprawdę bardzo to przeszkadzało dałby radę tego uniknąć. Chociażby wagarując. Gabriel nie przepadał za latem. Raczej ze względu na słońce i wysokie temperatury, przy których ciężko mu było wytrzymać. Maszerował zdecydowanym krokiem na pomost twierdząc, że nikogo tam nie będzie, iż większość uczniów siedziała nad jeziorem. Słońce tego dnia mocno przygrzewało, woda zapraszała do siebie, lecz Gabryś nie miał zamiaru się kąpać. Miał zamiar się jedynie przejść, ewentualnie pomoczyć nogi. Cholera. Przeklną się w myślach, gdy tylko ujrzał dziewczynę taplającą się w jeziorze. Zatrzymał się jak najdalej, przykucnął na pomoście i tak jak zamierzał - ściągnął trampki, a nogi zamoczył w przyjemnej wodzie.

Usłyszałam cichutki plusk wody. Obróciłam się szybko, mając nadzieję, że to Connie chce mnie nastraszyć, ale nieee. Po co. O, ironio losu, dlaczego musiał tu przyjść jakiś Puchon zamiast kochanej Con? Oj, Ewka, opanuj się. Jesteś Gryffonką, nie pozwól by wężowa strona mocy tobą zawładnęła! Jak ja nienawidzę tego wewnętrznego głosu. Nagle poczułam TEN zapach. Ten słodki, miły, wręcz lepki zapach. CZEKOLADA!!! Zaraz, jeśli to jest zapach czekolady, to on albo gwizdnął moje zapasy, albo ma swoje. A kto ma czekoladę est companero! Popatrzyłam na chłopaka. Wydawał się być niski, bo już jak siedział, był mały. Krucze włosy opadały mu na twarz, z każdym podmuchem wiatru odsłaniając wystające kości policzkowe. Był nawet ładny, choć nie w moim guście. Wydawał się mieć nie więcej niż 15 lat, czyli jest w moim wieku. Dziwne, nie widziałam go wcześniej w Hogwarcie. No cóż, był Puchonem, a ja nie zbyt zadawałam się z Puchonami. Po chwili zastanowienia podpłynęłam, a raczej już podeszłam do chłopaka, gdyż woda w tym miejscu sięgała mi już do ramion. Popatrzyłam z zaciekawieniem na niego i spytałam:
- Jak masz na imię? Oj, pardon. Jestem Ev - uśmiechnęłam się do niego. No cóż, zapowiadało się że Con ją zwyczajnie i po Ślizgońsku olała, więc nie można było zacząć się nudzić. Przynajmniej nie była sama.