Retrospekcje

Osoby: @Tristan Collins, Veronica Seaver
Miejsce rozgrywki: Poddasze Very w Hogsmeade
Rok rozgrywki: po 15 października 2024 (tuż po powrocie Tristana)
Okoliczności: Dwójka stęsknionych przyjaciół, dwoje zranionych dusz, dwa samotne serca. Gdy Tristan napisał do niej, że wrócił po ponad półrocznej nieobecności nie mogła się powstrzymać i zaprosiła go do siebie. Szkoda tylko, że w międzyczasie i u niej wszystko się posypało...

Pozbyła się poplamionych dresów i starej, wymiętej oversizowej koszulki na rzecz czarnego topu i klasycznych dżinsów. Popsikała się swoimi ulubionymi perfumami - brzoskwinie, białe piżmo i gruszka - i akurat poprawiała już makijaż, gdy do głowy wpadło jej jedno, zasadnicze, zajebiście ważne pytanie.
Co ona, do cholery jasnej, robiła?
Zerknęła w stronę łóżka, a jej ręka zastygła w bezruchu. Wizbook leżał otwarty na jej pościeli, ale bała się zerknąć na treść wiadomości naskrobanych w magicznym notesie pod wpływem głupiego, szczeniackiego impulsu. Zajebiście, że Tristan napisał do niej po takim czasie. Dobrze było odzyskać przyjaciela i wiedzieć, że hej, w ogóle żyje.
Tylko dlaczego pchała mu się od razu do łóżka?
Głupia, głupia, głupia. Targały nią tak sprzeczne emocje i jakieś dziwne, niezrozumiałe pragnienia, że nie sposób je jakoś mądrze skomentować. Zachowywała się jak jakaś kretynka. Czy tak wyglądała jej definicja miłości? Minęło tak niewiele czasu, a każde w s p o m n i e n i e  o Rickym napawało ją takim smutkiem i żalem, że nie pozostawiał wątpliwości fakt, że tak. Dalej go kochała. Szczerze, mocno, może nawet bardziej niż wtedy, bo przecież tak cholernie tęskniła za jego śmiechem, spojrzeniem i głosem. Nawet za tym pieprzonym zapachem papierosów. Miała wrażenie, że do dziś czuje go na swoich ubraniach.
I czy tak, przepraszam bardzo, miała wyglądać jej definicja przyjaźni? Bo reasumując fakty - jej wieloletni kumpel, który z dnia na dzień przestał odpisywać na wiadomości, odezwał się po ponad pół roku nieobecności. Jak się okazało i jego dziewczyna, którą (znowu!) kochał, i dziecko, które nie miało nawet szans się narodzić n i e ż y j ą. On latał zćpany po Europie, a ona co robi, gdy wrócił? Mówi, żeby szeptał jej coś czule do ucha?
No nienormalna.
Odłożyła szminkę o głębokim, karminowym odcieniu na blat toaletki. Nie użyła jej i nie zamierzała. Dobrze wiedziała, jak może to zostać odebrane i jak nie powinno się skończyć. Zamiast tego poszła zaparzyć dzbanek herbaty.
Popielniczka, dwa kubki, karafka wody i imbryk. To stało na ziemi gdzieś w okolicy puf, wszystko było już gotowe na jego przyjście. Veronica patrzyła na wizza, starając się nie czytać tego, co wcześniej  - tylko sprawdzała czy nie napisał. Bała się, że się zgubił albo że zapomniał w ogóle o tym, że miał tu przyjechać.
Czy Tristan był w stanie o niej nie zapomnieć?
Tego nie była pewna. Złapała więc wełniany sweter i wyszła na balkon.
Powietrze było rześkie, zimne, może nawet już trochę nieprzyjemne. Ale za to gwiazdy… szkockie niebo jak zwykle zachwycało swoim pięknem. Vera na chwilę uniosła oczy ku górze, a jej myśli chociaż na chwilę się uspokoiły. Nagle jednak wyłapała, że w oddali słyszy jakieś kroki.

Napisał do Very, choć jego myśli nie klarowały się w sposób odpowiedni czy oczywisty. Potrzebował obok siebie kogoś, kto nie robiłby mu wyrzutów, nie miałby pretensji, nie wypominał z n i k n i ę c i a, które dla niego jawiło się jako jedyne - słuszne rozwiązanie, bowiem pragnął zagrzebać się w enigmie.
Nie wiedział jeszcze, że w życiu przyjaciółki zdołało wydarzyć się tak wiele, dlatego jej temat był dobrą odskocznią, byle tylko nie myśleć i nie trzeźwieć. Nie lubił momentu, w którym docierał na skraj świadomości, jakby ten był dostatecznie przykry i bolesny. Budził się wtedy, zauważając zmarnowany czas oraz potencjał, bo choć tworzył więcej i lepiej, to jego poezja nigdy nie miała ujrzeć światła dziennego.
Ironia.
Spacer pod adres wskazany przez rudowłosą krukonkę był… Długi. Tristan wypalił jednego papierosa, potem drugiego, na sam koniec zahaczając o bar, w którym znalazł się z absurdalnego przypadku. Mieli promocję na drugie piwo, której nie potrafił sobie odmówić, a skoro i tak już był biedny jak szczur kanałowy, to co mu więcej pozostało? Cieszyło go jedynie, że Lyry nadal nie było w domu i być może wcale nie zamierzała wracać w najbliższych dniach, bo jeśli tak, to zapewne kazałaby mu iść w diabły i tyle byłoby z ciepłego kąta i pozoru ciszy.
Nadal posiadał dostatecznie dużo czasu. Nie ograniczała go sztywna godzina, tak jak i dotrzymanie słowa. Ostatnio rzadko kiedy potrafił utrzymać własną honorowość, stąd rozważał ucieczkę. Przypomniał sobie o jej słodkiej prowokacji, ale - to nie była taka dziewczyna. Doceniał ją. Lubił. Była - przede wszystkim - istotna, a choć ich wiadomość zakrawały o specyfikę dziwnego flirtu, w głębi serca czuł, że to nie tego chciała. Podejrzewał, że przemawia przez nią żal po zerwaniu z Rickym, którego znał. Pamiętał, jak sądził, dość dobrze i nie wyobrażał sobie, że ich ścieżki rozeszły się z powodu nieporozumienia. Być może mu powie, lecz jeśli zdecyduje inaczej - nie będzie wwiercał się w jej umysł, zmuszając do wyrzucenia z siebie wszystkiego.
Westchnął ciężko, gdy wyrzucił niedopałek do kosza, wszak nienawidził, gdy syf walał się po zakamarkach chodników, a zaraz potem dostrzegł ją, co skwitował uśmiechem. Bladym, nieco zmęczonym, a mimo to błękitne tęczówki rozbłysły w dziwnym rozbawieniu, bo tęsknił. Nie mówił takich rzeczy na głos, ale odczuwał ogrom emocji, spalając się na popiół, gdy chodziło o tych ważnych.
K u r w a.
Miał czas, żeby się wycofać, a mimo to zbliżył się do schodów i nie umiał już oponować przed dalszym przełamywaniem granic, jakie dzieliły ich przez ostatnie prawie pół roku. Rozważał, co chce jej powiedzieć, a potem każda z tych myśli uleciała w eter, gubiąc Tristana w meandrach wyrzutów sumienia.
- Tak bardzo nie mogłaś się doczekać, że postanowiłaś niczym Julia wypatrywać mnie na balkonie? - rzucił inteligentny żart pełen mugolskiej metafory, lecz nie pomyślał, iż Seaver mogła nie mieć pojęcia, o czym mówił. Cóż, musiała wierzyć, że nadal pozostawał mądry, elokwentny i inteligentny. - Wybacz spóźnienie, coś mnie zatrzymało - a oczy miał rozbiegane, jakby w jego żyłach od tygodni nie przestawały tętnić pozostałości po kolejnej używce.

Czy czekała na niego horrendalnie długo? Owszem. Czy była z tego powodu wściekła? Powinna. Ale nie potrafiła. Bo gdy tylko zobaczyła jego sylwetkę wyłaniającą się z mroku nocy westchnęła i poczuła tyle ulgi, co zmartwienia.
Wszystkie poprzednie myśli - te rozterki dotyczące flirtu - umknęły z jej głowy w jednym momencie. Teraz liczyło się tylko to, że wyglądał na tak pijanego, jak miał zaraz paść jak mucha.
- Tristan! - rzuciła, nie podłapując żartu. Wiedziała że jest źle, przecież z nim o tym pisali. Przez ostatnie tygodnie dobitnie napatrzyła się na ten widok - człowieka otumanionego przez wszystko, co klepie. I bardzo go nie lubiła.
Zbiegła po kręconych schodach jeszcze niepewna co zrobi. Okaże tę wściekłość czy to szczęście? Wymierzy mu policzek za to, do jakiego doprowadził się stanu czy z ulgą rzuci mu się w ramiona? Z nią nigdy do końca nie wiadomo. W końcu nie bez kozery niektórzy wciąż mówili na nią Verka “Bójka” Seaver.
Zatrzymała się tuż przed nim, już na zielonej jeszcze trawie, która kłuła zimnem i wilgocią. Westchnęła, powstrzymując wzruszenie i w końcu wybrała tę z łagodniejszych opcji.
- Ale z ciebie debil - mruknęła, wtulając się w jego klatkę piersiową. Śmierdział szlugami i tanim piwem, był to znajomy zapach, choć teraz kojarzył jej się z kimś innym. - Spoko. Chodź na górę, napijesz się herbaty i opowiesz mi, kim jest ta cała Julia i czemu buja się na balkonie.
Przez chwilę jeszcze go przytulała, a potem wyswobodziła się z czułości. Zanim jednak wzięła go za rękę, by pociągnąć przyjaciela na poddasze, spojrzała jeszcze raz w jego przekrwione oczy i szepnęła pełne zmartwienia.
- Tristan… - I tyle musiało wystarczyć. W tym cichym szepcie było całe zrozumienie wobec jego obecnego stanu, ale i zmartwienia tym, że wkroczył na drogę bez odwrotu. Bez zbędnego oceniania czy wielkich oczekiwań. Czysta troska.  Może gdyby wtedy spojrzała w ten sposób na Ryszarda, wciąż by tu był. Ale jak widać przynajmniej starała się uczyć na błędach.
Gdy byli już na górze zrzuciła ze stóp przemoczone skarpetki gdzieś w kąt pokoju. Wyremontowane pomieszczenie wyglądało schludnie i ładnie, wszędzie paliły się przytulnie wyglądające lampy i światełka, a w powietrzu unosił się zapach earl grey’a. Odwróciła się na pięcie w jego kierunku, a widok karminowej szminki leżącej nieopodal wcale nie wzbudził jej wyrzutów sumienia. Przeniosła szybko spojrzenie na niego i powiedziała:
- Siadaj, rozgość się. Chcesz wody? Przydałaby ci się woda.
Nie zamierzała go oceniać ani do niczego zmuszać, ale taki wniosek nasuwał się sam. Collins potrzebował pomocy, nie. Potrzebował przyjaciela. A może chciała myśleć, że potrzebował jej.

Lawirował na granicy.
Przepaść raz za razem zbliżała się do niego, pozostając jedną - wielką enigmą, w której przepadł bezwarunkowo, jakby minuty skracały się coraz bardziej, zmuszając go do upadku i runięcia w dół, rozbryzgując marny byt o ostre kamienie spadzistego klifu.
Westchnął z nutą melancholii, gdy dostrzegł jej rude włosy. Od zawsze uważał, że płonął w niej nieoczywisty ogień, nadając dziewczęciu ogrom przyciągającej aury, dlatego zgodził się na powrót, mimo iż ten był na szarym końcu w liście jego priorytetów.
Wolał spalać się bez możliwości szansy na ratunek.
Gładził dziewczęce pukle, kiedy tuliła się do jego ciała, tak jak robiła to wiele razy wcześniej, a on pozwalał na nieznaczne drżenie wargi w cieniu uśmiechu, nie mając siły na tłumaczenia i wzniosłe opowieści. Potrzebował odpocząć; zapomnieć na jeden wieczór o przeszłości, która wypalała niemal żywym ogniem wyrwę w jego sercu, raz za razem przypominając sobie - czemu zniknął, a potem przeklinał w swoich myślach, że to wszystko nie miało najmniejszego sensu.
- Zawsze umiałaś rzucić wybitnym komplementem - stwierdził bez namysłu, parskając śmiechem. Gdyby książęca natura dała o sobie znać, zapewne wycofałby się nieco, lecz herbata przekonała ciemnowłosego mężczyznę do rezygnacji z innych planów, jakby faktycznie pragnął zaznać odrobiny domowego ciepła, które pozostawało porzucone w odmętach roztrzaskanych wspomnień.
- Julia to bohaterka dramatu mugolskiego pisarza, która postanowiła umrzeć z miłości - wyznał, zdając sobie sprawę, że czarodzieje faktycznie nie byli wybitni w kwestii znajomości niemagicznej literatury - a, szkoda. Sam lubił się w niej rozczytywać, doceniając wiele dzieł, które zdążyły powstać na przestrzeni minionych lat. Co zabawne, nawet Anglicy bywali inspirujący w swym postrzeganiu rzeczywistości.
Szedł za przyjaciółką powoli, spoglądając na  kręcone stopnie, a gdy dotarli na samą górę, na nowo pozwolił swoim wargom wygiąć się w przekornym uśmiechu. Nie lubił zmartwień, które mogły wżerać się toksyną w materiał duszy, dlatego też dał rudowłosej subtelnego pstryczka nos, tuż po wypowiedzeniu jego imię w ten współczujący sposób.
Wiedział, że jest żałosny, tak jak i świadomy wyboru swojej ścieżki, z której jeszcze nie odnalazł drogi powrotnej, żyjąc w przeświadczeniu, że tak jest łatwiej, a wszystko zdoła się ułożyć.
- Mała, wyluzuj - stanowczość wybrzmiała w tembrze męskiego głosu. Nie powinna się nim martwić; nie, kiedy sama mierzyła się z ogromem trudnych emocji.
Rozsiadł się wygodnie w fotelu, a na propozycję wody skinął głową.
- Sądziłem, że do tych wszystkich świeczek i karminowej szminki, przygotowałaś wino, ale skoro wolisz zacząć od czegoś delikatnego, to w porządku - zażartował zuchwale, szczerząc się jak dumny paw, bo przecież był mistrzem odwracania lunaballi do góry nogami. - Cieszę się, że mnie nie odepchnęłaś - wyznał nagle,
nie zdając sobie kompletnie sprawy z tego, że zrzucał maskę dystansu nieświadomie. A robił to po raz pierwszy od śmierci Elsie.