Wrócił do kraju po zdecydowanie zbyt długiej i zbyt intensywnej delegacji późnym wieczorem, wyczerpany psychicznie po wszystkich mniej lub bardziej produktywnych dyskusjach i negocjacjach, z żołądkiem skręconym od ciągłych podróży świstoklikami przez całą Europę, cały obolały od siedzenia w miejscu podczas niekończących się obrad, a do tego w wymiętej marynarce i z lokami w nieładzie, bo tyle razy mierzwił je dramatycznym gestem szczerej rozpaczy, gdy problemy które miał rozwiązać pozostawały nierozwiązane, że już nawet Ulizanna przestała sobie radzić. Wyglądał jak kupka nieszczęścia, czuł się chyba jeszcze gorzej, a mimo to po powrocie wcale nie udał się prosto do domu, by zahibernować na kanapie na wieki wieków i zregenerować po tym dzikim maratonie międzynarodowego współpracowania.
Teleportował się na Aleję Amortencji, bo tak naprawdę dużo bardziej niż wszystkie inne dolegliwości doskwierało mu jedno: tęsknota za Noreen.
Rozstali się w dziwnych okolicznościach, a wspomnienie tej ostatniej rozmowy nie dawało mu spokoju. Z trudem skupiał się na obowiązkach, zdecydowanie zbyt często odpływał myślami w kierunku Norki, zastanawiając się w przypadkowych momentach co u niej słychać, co robi, jak się czuje. Pisał do niej kiedy tylko mógł, ale wcale nie miał wiele czasu, a i jej praca należała do wymagających i czasochłonnych, trudno więc było w ten sposób prowadzić zbyt rozbudowane konwersacje. Poza tym to nie to samo, co spotkanie w cztery oczy.
Dlatego tak nie mógł się doczekać aż ją zobaczy, dlatego nawet się nie zaanonsował, tylko zjawił pod drzwiami jej nowego mieszkania, z przytarganym aż z Włoch winem i ogromnym kwiatem doniczkowym, zza którego prawie nie było go widać, bo przecież nie można zjawić się na parapetówce - nawet jeśli spontanicznej i nieplanowanej - bez roślinki dla gospodarza.
Dopiero gdy już zapukał, z trudem utrzymując przez chwilę donicę jedną ręką, dotarło do niego, że CO JEŚLI Noreen nie ma. Mogła przecież mieć nocny dyżur, mogła wyjść ze znajomymi na miasto, mogła... mogła mieć randkę. Ta ostatnia opcja aż zmroziła mu krew w żyłach.

@Noreen Finch