Muzyczka do nocnego skradania po zamku!

Czy ta noc mogła być ciekawsza i bardziej obfitująca w wydarzenia? W żadnym wypadku! Danny, już lekko wstawiony i rozchichotany, czuł się, jakby IQ spadło mu o połowę – czyli gdzieś do trzydziestu punktów. Znowu poczuł się jak szczeniak z czasów młodości, gdy prześlizgiwał się niezauważony ciemnymi korytarzami, unikając patrolujących nauczycieli z różdżkami. Tylko że teraz to on był nauczycielem... ale uczucie pozostało to samo. Dorosły chłop, a krążył, skręcał i starał się znaleźć drogę do własnego gabinetu, gdzie miał kominek podłączony do sieci Fiuu. I szło mu całkiem nieźle... do czasu!

W pewnym momencie wpadł na kogoś tak mocno, że żółte okulary przekrzywiły mu się na twarzy, a po korytarzu poniósł się huk upadającej tacy. Dlaczego do cholery chodzisz po ciemnym korytarzu w okularach, Baxter, dzbanie? – przeszło mu przez myśl, kiedy starał się zebrać do kupy.

– Co tu robisz? Raz do dormitorium, bo zarobisz szlaban – rzucił poważnym tonem, jak tylko potrafił, myśląc, że zderzył się z jakimś uczniakiem. Jednak kiedy zdjął okulary i w tym całym mroku przyjrzał się lepiej, zorientował się, że to nie był gówniarz, tylko... Gwen. Gwen, która niosła tacę z jedzeniem.

– GWEN – wyszeptał z podnieceniem i rozbawieniem w głosie, po czym, nie czekając na odpowiedź, przytulił ją na powitanie. – Sssssspierdalamy – dodał, ledwo powstrzymując śmiech. – Bo ktoś doniósł Wang o imprezce. Zmiana planów, lecimy na Pokątną! – wyjaśnił szybko, wrzucając do ust babeczkę, czy co tam leżało na ziemi, a resztę jedzenia kopniakami wtoczył do najbliższej otwartej klasy, która wyglądała na opuszczoną. Pewnie klasa śmiechu. Woźnemu, łysemu chujowi, rano zdecydowanie do śmiechu nie będzie, podczas ogarniania tych nadjedzonych przez szczury specjałów spod ręki najlepszej kucharki w szkole. Baxter już cieszył się na tę myśl. Nie trawił gościa od lat i każda nieprzyjemność, jaka go w życiu spotykała, była miodem na jego serduszko.

Bez dalszych ceregieli ruszyli w stronę gabinetu, po drodze spotykając Irka, którego zaprosił na balangę i przekazał mu, by zgarnął też innych nauczycieli, którzy nie zdążyli dotrzeć na czas do pokoju. A potem już tylko siup do kominka z siecią Fiuu. Tylko czemu nie przyszło mu do głowy, by skorzystać z tego w Pokoju? Happy accidents, bo przynajmniej spotkał Gwen. Danny, wciąż z bananem na twarzy, nie miał wątpliwości, że w tej chwili dokonują najlepszego wyboru – impreza w Pokoju Nauczycielskim była super, ale teraz nadchodziła prawdziwa przygoda. Wyskoczyli z ognia kominka z elegancją przypominającą wystrzelenie z armaty, lądując przed barem "Pod wściekłym tłuczkiem", wewnątrz Centrum Sportowego Baxterów. Miejsce, które dla Australijczyka było przez ostatni rok jak drugi dom (centrum, nie pub!), miało się zamienić w arenę nocnych eskapad. Teraz w jego głowie kołatała się tylko jedna myśl: Czy wszyscy mają w sobie tyle odwagi, żeby pójść za nimi, czy może nocne zwiedzanie korytarzy Hogwartu ich pokonało?

@Nauczyciel @Dorosły

  Nie był przekonany, czy w Centrum Baxterów jest jakiś kominek, dlatego na wszelki wypadek wyszedł z pokoju nauczycielskiego korytarzem i wyszedł za bramy szkoły, a potem teleportował się na ulicę Pokątną. Stamtąd już tylko kilka kroków dzieliło go od centrum, które o tej porze z pewnością było jeszcze otwarte. Trochę szkoda, taki opuszczony, dostępny tylko dla nich budynek to dopiero byłby niebywały klimat.
  — Mogłem zrobić chociaż jakieś zdjęcie — pożalił się, kiedy dotarł już nie tylko do centrum, ale do samego baru, gdzie od razu zamówił sobie gin z tonikiem — chociaż może lepiej, że nie ma dowodów. Dzięki za udostępnienie miejsca, Danny. Droga bez problemów?
  Jego przebiegła bez komplikacji, chociaż musiał uważać na jednym z zakrętów, bo akurat mijał go Irytek. Całe szczęście, że udało mu się w porę zatrzymać i być na tyle cicho, że pozostał niezauważony.

@Danny Baxter

Przygotowała platerkę babeczek i ciasteczek, doprawionych różnymi smakowitościami, ale ogrom obowiązków sprawił, że zwyczajnie na przyjęcie w pokoju nauczycielskim się spóźniła. Szła więc prędko, niosąc swoje pakunki i nie patrząc na nic, bo pewna była, że przecież o tej godzinie korytarze będą, cóż, puste. Jakie więc było jej zdziwienie, kiedy grzmotnęła w kogoś z takim impetem, że taca wyfrunęła jej z rąk w powietrze, a ona złapała za chabety tego gagatka, co tak ją bezczelnie taranuje.
- MOJE EKLERKI! - zawołała, ale nim się spostrzegła, okazało się, że to nie jeden z tych nienaturalnie wyrośniętych studentów ze Slytherinu, tylko Danny i to jeszcze w nastroju przytulno-przymilnym. Mimo to powtórzyła - Moje eklerki. - bo jednak to ważna sprawa była. Jedzenie.
Dała się zaciągnąć, hehe, do gabinetu, a potem cóż, jedynie do kominka. Stamtąd? Do najciekawszego miejsca w okolicach Pokątnej, przynajmniej w jej mniemaniu.
W barze natknęli się na @Elijah J. Swansea na widok którego uśmiechnęła się wesoło:
- Ominęła mnie najlepsza zabawa słyszałam. - powiedziała z żalem, bo chętnie by powiedziała Irkowi, co sądzi o takim rozganianiu przyjęć kulturalnych, dorosłych ludzi i przycupnęła obok, pokazując barmanowi, że weźmie to samo, co Elio.
- Ja byłam problemem. Zrobiłam eklerki, ale biegł jak czołg i wszystkie wylądowały na ziemi, jak mnie staranował. - wyjaśniła, zanim Baxter jakkolwiek się wytłumaczył.

  Jego mózg próbował zrozumieć co odjebało się w ich poprzednim wcieleniu, zasadniczo to bardziej lokalizacji, ale trybiki nie zdążyły się jeszcze poustawiać na miejscu, kiedy wylądował dzięki proszkowi fiuu w nowym miejscu. Wyszedł z kominka i otrzepał swoją marynarkę z resztek popiołu, rozglądając się po Centrum Sportowym Baxtonów. Nie mógł nic poradzić - był tu pierwszy raz, a jego ciekawość przewyższała na tę chwilę kontakty międzyludzkie. Poza tym pomalutku zaczął ustawiać klocki i łączyć fakty. Wang. Cóż, trochę jej się nie dziwił. Robienie imprezy w szkole - wiedząc, że kadra nie podporządkuje się do końca i z dużą dozą pewności mogłoby się coś stać -nie było najlepszym pomysłem na jaki wpadli. Tak, oni wszyscy. Bo jedni zapraszali, drudzy byli zaproszeni i skorzystali z tej opcji.
  - Było blisko. - mruknął. Orientując się, że cała trójka która dotarła tu przed nim się zna, jakoś poczuł się dziwnie niepewnie w tym towarzystwie. Może lepiej niech znów ktoś postawi alkohol na stół, zanim zrobi się bardziej niezręcznie.

@Danny Baxter @Elijah J. Swansea @Gwen Honeycott

@Danny Baxter @Elijah J. Swansea @Desmond K. Nawthorn

Na widok wyłaniającego się z kominka bruneta, przechyliła głowę, bo cóż, nie wiedziała, czy to jakiś kolejny klient lokalu, czy ogonek, który wciąż wyślizgiwał się z Hogwartu. Kiedy jednak odniósł się do sytuacji, uśmiechnęła się promiennie:
- A my się jeszcze nie znamy. - wyciągnęła do niego rękę i uścisnęła ją dziarsko.- Gwen. Gotuje. - co tam więcej wiedzieć trzeba, będą siedzieć razem w tym samym pierdolniku, pod tą samą oszołomką, więc szczegóły ich doświadczeń i dyplomów nikogo nie obchodziły. Spotkali się w sumie dla zapoznania, ale nic nie jednoczy jak wspólny wróg, a stękanie na szefa było przecież absolutną tradycją każdego, kto nie był swoim szefem. A i tacy zdarzali się narzekać!
Poklepałam wolny stołek koło siebie niemal nagląco, by dołączył do posiadówki i pomachała na kelnera:
- Umie Pan zrobić Gorącą Helge? - zapytała z uśmiechem, a kiedy chłop ze zdziwieniem kiwnął głową, dodała - To poproszę cztery. - i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
Popatrzyła po tych ich zaniepokojonych minach i miała ochotę rozmasować im te policzki i czoła:
- No już po wszystkim, teraz to mi tylko opowiedzcie, co się stało, bo poza tym, że mi Danny wyjebał z rąk tacę eklerków, to nic nie wiem. - rozłożyła ramiona.

Imprezka zapowiadała się kozacko, ale brakowało trochę ludzi. Okazało się, że interwencja Irka ostudziła nieco nastroje i chęć do zacieśniania więzi towarzyskich, ale cóż mógł na to poradzić? Nic! Najważniejsze, że był alkohol, dach nad głową, blisko do jedzenia, no i była Gwen. Gwen niezadowolona, bo jak to tak – tyle czasu stała przy garach, a teraz wszystko rozwalone w drobny mak, a na koniec jeszcze kopniakami wysłał to do jakiejś salki, żeby zatrzeć ślady. Ale Baxter miał to szczęście, że zdążył spróbować słynnego eklerka i, choć ten wylądował na podłodze, nadal smakował wybornie.

A potem impreza zrobiła się jeszcze lepsza, bo pojawili się Eljo i Desmond. Widząc znajome twarze, Danny podniósł się z krzesła i, chwiejąc się lekko, ruszył z wyciągniętą grabą. Był już w stanie wyraźnie wskazującym, więc miłości i ciepła miał w sobie więcej niż zazwyczaj.

– Żyjecie. I tylko to się liczy. – Zawołał, przyciągając Eljo do siebie i zamykając go w niedźwiedzim uścisku, jakby ten wrócił nie z pokoju nauczycielskiego, a z gułagu na północy Rosji. W ten sam sposób potraktował Desmonda. – Dobrze cię widzieć, mate. Czego się napijesz? Mamy tylko... wszystko – Zapytał, przynosząc mu krzesło z innego stolika, bo przecież na tej imprezie nikt nie powinien stać.

Nagle usłyszał, jak Gwen rzuca jakieś jawne oszczerstwa w jego stronę. No normalnie nóż w plecy!

– Oi, nie jak czołg! Jak zwinna pantera, to po pierwsze. A po drugie, to ty mnie staranowałaś. Mogłem zginąć, kobieto! – Wyszczerzył się wesoło, posyłając jej zadziorny uśmiech, a potem rzucił: – Czym jest Gorąca Helga? – Pierwszy raz słyszał o takim drinku, ale nazwa brzmiała jak coś, co zdecydowanie nie dogada się z szocikami i ponczem. Co nie zmienia faktu, że oczywiście zamierzał spróbować!

@Elijah J. Swansea  @Gwen Honeycott  @Desmond K. Nawthorn

  Dobrze było widzieć, że Gwen nie zgubiła się gdzieś w zamku ani nie natknęła na Wang, która jak niepokorną uczennicę gotowa była pewnie wziąć ją na dywanik, a dotarła do centrum Baxterów razem z, cóż, Baxterem.
  — Gwen! — było to zawołanie trochę powitalne, a trochę jednak oburzone. Nie dlatego, że nie widział jej w pokoju nauczycielskim, bo głęboko wierzył, że zwyczajnie nie zdążyła, najpewniej pochłonięta przygotowywaniem przekąsek, a z powodu, który zaraz wyjaśnił: — a co z zasadą pięciu sekund? Szkoda eklerków...
  A już zwłaszcza takich przygotowanych przez nią, wiedział o tym doskonale. Sam lubił piec i gotować, był mistrzem brownie, na które przepis krążył w jego rodzinie od pokoleń, ale do Honeycott nie miał podejścia choćby z racji samego nazwiska. Ile by teraz dał, za takiego eklerka wypełnionego chyba nie kremem, a marzeniami w najczystszej postaci.
  — Widzisz, jak to jest, jakby był na miotle, to pewnie zgrabnie by Cię wyminął. Pantera — prychnął cicho, troszkę rozbawiony. Z jednej strony można było mu przyznać rację, z drugiej... — Danny, przykro mi, ale wyglądasz bardziej na świstaka. Ale żeby być fair, to takiego wytrenowanego.
  Uśmiechnął się, mierząc Baxtera wzrokiem. Po pierwsze ciekaw, jak ten przyjmie jego żart, po drugie zastanawiając się, jaką formę może przybierać jego patronus. Czasem to były naprawdę nieprzewidywalne formy... ale zawsze dużo mówiły o człowieku. I właśnie dlatego nie zadał tego pytania wprost.
  W barze pojawiła się trzecia osoba i na widok mężczyzny Swansea rozpogodził się jeszcze bardziej. Podejrzewał, że na Pokątnej nie pojawi się tyle osób, co w Hogwarcie (dlatego też ryzykował zorganizowanie tam spotkania...), dlatego każda świeża twarz była na wagę złota.
  — Desmond! Jeszcze Cię nie wystraszyliśmy? — rozejrzał się za miejscem dla Desmonda, ale Danny już je organizował, taki to był szybki chłopak. — Kiepsko zaczęta znajomość, wybacz. I to wcześniej też, mam problemy z imionami. Na pocieszenie powiem, że z uczniami idzie mi jeszcze gorzej.

@Danny Baxter @Gwen Honeycott @Desmond K. Nawthorn

Czuł się coraz dziwniej słysząc tę rozmowę. Widać było, że trójka nauczycieli zna się świetnie, a on był tu piątym kołem u powozu stąd też zaczął rozważać ewentualną ewakuację, ale skoro już się odezwał, a uprzejma nauczycielka zwróciła się w jego stronę, to chyba już nie miał wyjścia jak zostać. Może alkohol choć trochę zacieśni tutejsze więzi i nada mu trochę luzu lub obudzi jego wewnętrznego ekstrawertyka.
  - Desmond. Runuję. - nie miał pojęcia, dlaczego w niewielkim stopniu ją przedrzeźnił, ale jakoś tak samo wyszło to z jego ust. Sam fakt, że kobieta zajmowała się magicznym gotowaniem bardzo mu zaimponował. Uwielbiał jeść, a hogwardzkie uczty to coś, czego nie dało się powtórzyć nigdzie indziej (a myślicie, że czemu zaczął tu pracować? z powołania?
Kiwnął głową z podziękowaniem i usiadł obok Gwen, zwracając swoje węgielkowate oczy na Baxtera. Nie zdążył zdecydować, bo zdaje się, że płeć piękna zadecydowała szybciej na temat tego czego się napiją. Później jedynie w spokoju podparł głowę na dłoni i obserwował wymianę zdań na temat wyrzuconych eklerków.
  - Niewyobrażalna strata. - ależ by chętnie spróbował! Szczególnie, że dało się wyczytać pomiędzy słowami, że musiały być genialne. Zwrócił spojrzenie na Elijaha, wspominającego niedawną sytuację.
  - Jeszcze nie, ale jest blisko. - z lekkim zażenowaniem własnym zachowaniem potarł kark dłonią i uniósł delikatnie kącik ust. Gdyby nie to, mogliby zapewne wziąć tę sytuację za moment, w którym nauczyciel run naprawdę mógłby stąd uciec z krzykiem. - To drobiazg, nie mam powodu obrażać się o taką pomyłkę. Myślicie, że jeszcze ktoś dołączy? - szybka zmiana tematu, coby za szybko nie zrobiło się niezręcznie.

@Danny Baxter @Elijah J. Swansea @Gwen Honeycott  @Nauczyciel

@Danny Baxter @Gwen Honeycott @Desmond K. Nawthorn @Elijah J. Swansea

Szczerze mówiąc wcale nie planowałem AŻ TAK szykować się na jakąś imprezę nauczycielską. Wynikło to z prostego faktu, że wcześniej musiałem kominkować się do innego miejsca pracy, gdzie mój strój był bardzo ważny. Do tego raczej nikt nie zdziwi się, że po raz kolejny wyglądam jak jakiś wielobarwny ptak.
W główne zakłopotanie wprawiła mnie sama Gwen, bo w ciągu krótkiego czasu zdążyłem dostać kilkanaście wiadomości o wizzie a propo tego gdzie mam się kierować, albo jednak nigdzie nie iść, aż w końcu dość skonfundowany stałem w końcu gdzieś na uliczce Hogsmeade, próbując coś z rozumieć z jej bazgrołów. W końcu mniej więcej ustalam gdzie mam iść i łapię Błędnego Rycerza, nie do końca przekonany że wiedziałbym gdzie dokładnie się teleportować, więc tak było znacznie łatwiej.
Wchodzę z hukiem do sali w której w końcu odnajduję jakąś część kadry z główną winowajczynią mojego pogubienia się. - GWEN! - krzyczę już na wejściu prędko idąc w stronę przyjaciółki i stukając niezbyt wysokimi obcasami. - Przysięgam, już myślałem że rzucę to w pizdu i wrócę do domu. Sto wiadomości mi wysłałaś z co raz to innym infem! - mówię z całkowicie udawanym dramatyzmem, bo w międzyczasie składam na jej policzkach gorące całuski, a potem uśmiecham się serdecznie. - Hej Danny, wyglądasz dosko - dodaję i jego również wycałowuję tak, że brokat z moich policzków został gdzieś na jego zaroście. Klepię też po ramieniu Elio, którego ledwo co widziałem dziś w swoim gabinecie kiedy ustalaliśmy jakąś lekcję. Wciskam się między Gwen, a Desmondem do którego macham lekko dłonią.
- Issy Rain. Byliśmy razem na roku, pamiętasz? - przypominam się mężczyźnie uprzejmie, bo nie byliśmy niesamowitymi znajomymi, raczej ze względu na dość odmienne charaktery. - Jezus maria wydajesz się jeszcze wyższy niż zwykle. To zbrodnia, że tyle ludzi jest taka wysoka w Hogwarcie. Nawet jakbym chodził trzynastocentymetrowych obcasach po szkole nie mógłbym być wzrostu wielu uczniów... Co pijemy? - paplam sobie, przywołuje krzesłem zaklęcie i gdzieś tam pomiędzy wskazuję na moje lakierki z dość obcasem który miał mi się pomagać jakoś wtopić w tłum, ale w obecnym towarzystwie co najwyżej byłem PRAWIE wzrostu Baxtera.

Zaśmiała się wesoło, słysząc słowa Baxtera, a potem jeszcze weselej, kiedy puma stała się świstakiem.
- Zrobię ich więcej, obiecuje... - powiedziała w ramach usprawiedliwienia do niezastosowania zasady pięciu sekund oraz by pocieszyć Pana Runiarza, po czym otarła łzy śmiechu - Świstak sam je będzie roznosił, za to, że panterę zostawił dziś w domu. - pokręciła głową.
Gorąca Helga okazała się drinkiem, podawanym w literatce, z pieprzowym likierem i cynamonową ognistą doprawionymi żółtym i kwaśnym sokiem z marakui, oczywiście w ogniu. Szklaneczki wylądowały na blacie, a Honeycott pomachała ręką, żeby się obsługiwać, po czym nie dając nikomu szans na samoobsługę, natychmiast wcisnęła jedną w rękę @Danny Baxter, jedną @Elijah J. Swansea  i ostatnią @Desmond K. Nawthorn.
- Trzeba pomyśleć życzenie, zdmuchnąć i wypić na hejnał. - wyjaśniła zasady konsumpcji Gorącej Helgi. Był to drink bardzo popularny, kiedy była jeszcze na studiach, a przynajmniej pośród jej znajomych. Uniosła swoją szklankę ku górze, jak jakaś Statua Alkoholowej Wolności:
- Za spotkanie! - może nieco zrujnowane pogonieniem z bazowej lokacji, ale wciąż miłe i według niej dopiero się rozkręcające.
@Issy Rain zauważa przecież od razu, nie dość, że wpada on jak bomba atomowa, to jeszcze wygląda jak milion galeonów nawet, jak jest w piżamce.
- ISSYYY! TUUU! - zawołała go, machając ręką, mimo że przecież i tak już tu szedł. Wcisnęła mu w dłoń Gorącą Helgę - Właściwie wysłałam Ci dwie, czy Ty już coś piłeś, że mnożą Ci się w oczach? - zaśmiała się, po czym pokiwała na barmana, by dorobił jeszcze jedną, dwie albo pięć Helg.
- Słuchajcie, tam są rzutki, wiem, bo zawsze w nie przegrywam, ale może zagramy o coś? Nie wiem, Danny załatwi zwycięscy miotłę z podpisem, albo Issy zaprojektuje suknie na bal... czy tam garnitur. Każdy z nas coś postawi, a zwycięzca zgarnia wszystko? - zafalowała brwiami.