Stara lipa

First topic message reminder :

Stara Lipa

Gościu, siądź pod mym liściem, a odpoczni sobie!
Nie dojdzie cię tu słońce, przyrzekam ja tobie,
Choć się nawysszej wzbĳe, a proste promienie
Ściągną pod swoje drzewa rozstrzelane cienie.

Nieopodal pól, na rozległej polanie, rośnie pojedyncza lipa. Jest starsza niż sama wieś, co potwierdza ogromny rozmiar drzewa. Sam pień jest tak gruby, że żeby go objąć, za ręce musiałoby się złapać z dwadzieścia osób.
Lipa na stałe wpisała się w życie Raju, dając jego mieszkańcom cień, miód i spokój ducha. Jest w niej bowiem coś niezwykle kojącego, usypiającego wręcz. Mawia się, że kto zaśnie pod starą lipą, będzie śnić najpiękniejsze sny, a wstanie wypoczęty jak nigdy dotąd i pozbawiony trosk.

Jeśli zdecydujesz się usiąść pod starą lipą, wykonaj rzut kością k6:

1 - Czy jest to sprawka lipy, czy zmęczenia – zasypiasz. W wierzeniach Słowian lipa jest drzewem dobrym, nieprzyjaznym złym duchom i odstraszającym niegodziwych magów.

Jeśli rzuciłeś kiedykolwiek czarnomagiczne zaklecie:

Jeśli nie rzuciłeś nigdy czarnomagicznego zaklęcia:

2 - Lipa to symbol żeńskiej energii. Dzięki słodkiemu zapachowi towarzyszącemu jej przy kwitnieniu, kojarzono ją ze zmysłowością i kobiecością. Szybko przekonujesz się, że nie bez powodu. Mimo gęstego, chłodnego cienia robi Ci się gorąco. W następnym wątku towarzyszyć Ci będzie mocna kochliwość oraz chęć na flirt i amory. Ponadto jeśli skrycie darzysz kogoś uczuciem, czujesz potrzebę, by mu o tym powiedzieć. Jeśli jesteś już z kimś w związku, czujesz potrzebę, by oświadczyć się lub stanąć na ślubnym kobiercu.

3 - Stara lipa niesamowicie gęsto obrasta kwieciem i pachnie mocniej, niż jakiekolwiek inne tego typu drzewo. Czujesz przyjemną, słodką woń, a obecność bzyczków wokół Ciebie może z początku nie dziwi, skoro pracują tutaj od świtu do zmierzchu, żeby zebrać słodki nektar. Okazuje się jednak, że nie chcą zostawić Cię w spokoju – widać naprawdę mocno przesiąknąłeś lipowym zapachem! Bzyczki będą towarzyszyć Ci przez 2 następne wątki, z każdym postem trochę mniej. W swoich postach uwzględnij, że bzyczenie słyszysz nawet w nocy. Całe szczęście, że te puchate stworzonka są przyjaźnie nastawione!

4 - Siadasz pod lipą i w pewnym momencie orientujesz się, że w gęstej kępie trawy coś leży. Kiedy po to sięgasz, okazuje się, że to zawieszony na rzemyku amulet z kwieciem lipy, który najwyraźniej ktoś zgubił. Po znalezisko zgłoś się w odpowiednim temacie.

5 - W sprawach wojennych niegdyś spotykano się pod dębami, a lipy zawsze były symbolem pokoju. Wierzono, że ma ona moc łagodzenia sporów i zapobiegania im. Nieważne jak długo siedzisz pod drzewem, dotknęła Cię jej pokojowa moc. Jeśli jesteś na kogoś zły lub żywisz wobec kogoś urazę, nagle czujesz, że nie ma sensu dłużej się kłócić. Czujesz potrzebę załagodzenia jednego sporu lub naprawienia jednej złej relacji, a druga strona będzie Ci mniej niechętna niż dotychczas.

6 - Lipa jest symbolem zmysłowości, ale i płodności. Dyskretnie spływa na Ciebie jej niezwykłe błogosławieństwo. Jeśli masz problemy ze spłodzeniem potomstwa lub zajściem w ciążę, przez następne 2 miesiące będzie to możliwe. Jeśli nie, to i tak czujesz wzmożony popęd. Ponadto bez względu na to, czy występują u Ciebie tego typu problemy, Twoja płodność wzrasta. Przy każdym stosunku z osobą płci przeciwnej przez następne 2 miesiące jedna osoba z pary musi rzucić kością litery, gdzie samogłoska oznacza zajście w ciążę. Środki antykoncepcyjne nie są w stanie zapobiec poczęciu.

Kością można rzucić tylko raz, bez względu na ilość wątków przeprowadzonych w tej lokacji.

Trasa nie wydawała się długa, ani tym bardziej trudna. Szły wolnym krokiem, starając się dotrzeć do kolejnego miejsca, jakby chcąc nieco odpocząć i zaczerpnąć świeżego powietrza. Ich oddechy też były bardziej spokojne, wyzbyte dotychczasowej ekscytacji.
Clementine co jakiś czas spoglądała na Yekaterinę, byle tylko wyczuć, czy było z nią wszystko w porządku, a kiedy faktycznie zrozumiała, że ich dzień pełen rozrywki był dość wyczerpujący, uznała to za dobry znak. Oczekiwała wszak, że te hazardowe wyzwania będą wspominać z uśmiechem, bo co jak co - nie tego oczekiwała od Podlasia. Chciała tylko odpocząć, zregenerować się i obmyślić plan, jak funkcjonować w świecie tak innym i nieprzewidywalnym od tego, który do tej pory zdołała poznać.
- Mam nadzieję, że Ci się podobało? W Londynie możemy się kiedyś wybrać do kasyna - zażartowała, bo doskonale wiedziała, że nigdy nie miała tam trafić.

-> przyszłyśmy stąd @yekaterina korolevskaya

Kostka: 4

Może i wybierały się do bani, ale Podlasie było duże, a dziewczyny już lekko zawiane, dlatego nogi zaprowadziły je w zupełnie inną stronę. Było słonecznie i upalnie, a cień pod rozłożystą lipą zdawał się wyjątkowo przyjemny. Podeszły tam, by kontynuować przyjacielską pogawędkę i zwyczajnie odpocząć, popijając czwórniak.
- Nie ukrywam, że te wygrane są mi bardzo na rękę - Rosjanka skinęła głową zupełnie poważnie. - Sądzę jednak, że to szczęście początkującego, i że nie ma co kusić losu. Chociaż odrobina hazardu... Cóż, podobał mi się dreszcz emocji. Wygląda na to, że lubię adrenalinę nie tylko na zawodach jeździeckich.
Wypatrzyła wyjątkowo przyjemnie wyglądającą kępę trawy i zdecydowała się sprawdzić, czy rzeczywiście jest tak miękka, jak się wydaje. Usiadła na sprężystej zieleni i odetchnęła z zadowoleniem. Ależ tu było przyjemnie!

5

Uśmiechnęła się przekornie na odpowiedź Katyi. Nie spodziewała się wspomnienia o adrenalinie, której Clementine nie odczuwała nigdy. Lawirowała na granicy tego, co było odpowiednie i tego, co mogła, a z racji, że "nie mogła" zbyt wiele, to dotychczasowa egzystencja zdawała się być ulotnym absurdem, który wpychał ją w niebezpieczne sytuacje.
- Cóż, ja liczyłam na więcej, ale wystarczy mi na razie dwieście galeonów... - powiedziała ze spokojem, nadal pozwalając swoim wargom na subtelne wygięcie. Cała złość, którą do tej pory odczuwała minęła, co wcale nie podobało się pannicy Bardot. Nie zamierzała wybaczać ojcu. - W takim razie... Jeśli kiedyś się dorobię i będę miała mnóstwo pieniędzy, zaczniemy obstawiać w kolejnych zakładach - zażartowała z perlistym śmiechem.

- Jesteśmy młode, mądre i uzdolnione. Jeśli będziemy również wytrwałe, to osiągniemy każdy cel, który sobie wyznaczymy - powiedziała stanowczo Yekaterina, usadawiając się wygodniej na trawie. Kiedyś stadnina będzie jej, bez żadnych długów i zobowiązań. Będzie niezależna, będzie miała dużą poduszkę finansową, dzięki której poczuje się bezpiecznie. Kiedyś będzie miała mniej zmartwień. Miała na to konkretny plan, który konsekwentnie realizowała, i który musiał ją doprowadzić do sukcesu. Kiedyś galeony nie będą problemem. Kiedyś wszystko będzie dobrze.
- Kiedyś będziemy się rozbijać po kasynach za własne pieniądze, Clementine. I nie będziemy do tego potrzebowały naszych ojców... Och! Co to?
Dostrzegła w trawie coś błyszczącego. Podniosła to i zobaczyła wisiorek, w ktorym zatopiono kwiecie lipy. Ładny. A właściciela nigdzie nie było widać.

- To miłe, że tak mówisz... Obiecuję, że kiedyś w to uwierzę - powiedziała bardziej do siebie niż do rosyjskiej towarzyszki. Nie umiała jeszcze w to uwierzyć.
Ekscytacja i ogrom emocji, które jej dzisiaj towarzyszyły, zdawały się być mocno przytłaczające. Clementine czuła ogrom przebodźcowania, które mocno zaciskało się na jej drobnym ciele. Oddychała spokojnie, chcąc uspokoić łomoczące w piersi serce, ale im dłużej to trwało, tym trudniej potrafiła się skupić. I spokój roztaczający się wokół lipy wcale niczego nie ułatwiał, choć błogość na moment czy dwa wtargnęła do dziewczęcego umysłu.
- Masz dziś ogromne szczęście! Nawet chyba trochę ci zazdroszczę - mruknęła z rozbawieniem, nachylając się przez ramię rozmówczyni. Faktycznie, Katya dzisiaj miała ogromne szczęście.
Spojrzała na Korolevskayę, chcąc jej zaproponować powrót do grodu, wszak wakacje miały się już wkrótce skończyć i wystarczyło tylko wstać z tej cholernej ścieżki i zawrócić, a potem odespać przez kilka dni te atrakcje, które dzisiaj zdawały się być rewelacyjnym pomysłem.
- Chodź, zbierajmy się - zaproponowała, po czym uniosła wielkie oczy na niebo, które powoli pokrywało się ciemną smugą. - Zastanie nas tu noc, a przyznaję, że nie mogę sobie odpuścić kolacji - dodała już całkiem poważnie, nim faktycznie ruszyły w odpowiednią stronę.

/zt x2

Zaczepno opiekuńcze? To doprawdy biorąc pod uwagę jak Ślizgoni Gardzą Gryfonami i w sumie wzajemnie. Co prawda blondyn nigdy nie wchodził w ten konflikt a przynajmniej starał się chociaż wychodziło to raczej marnie. Biorąc pod uwagę, że miał mugolskie pochodzenie. Chociaż przez jego przygodę w dwóch światach tym ludzkim zwyczajnym i magicznym, cierpiały jego relacje rodzinne. Oddalał się od brata i kuzynów. Nawet częściowo swoich własnych rodziców. Często i gęsto brakowało mu techniki, tej swobody niemagicznego świata. Taka jednak była cena, którą musiał zapłacić.
Pytanie chłopaka zbiło go porządnie z tropu aż zmarszczył brew i przechylił głowę przyglądając się mu badawczo. Czerwone poliki dalej nie wyblakły, uroki bladej cery. - Widzisz jakoś, nie bardzo ciągnie mnie w tym kierunku, mam na myśli do rysowania aktów. - Odpowiedział szczerze i lekko westchnął spoglądając na niego. Widząc tę nietrafioną aureolę oraz gabaryty nieznanego mu chłopaka, chociaż kto wie? Może kiedyś widzieli się w Hogwarcie tylko się nie rozpoznają? Przyglądając się aż przełknął ślinę. -Całkiem możliwe.. - Kiwnął lekko głową dalej mu się przyglądając. Sam nie znał wielu Maxów, więc teorii potwierdzić nie mógł.
Zdziwił się jednak totalnie gdy chłopak klapnął naprzeciw niego i zaczął ewidentnie coś kombinować. Spojrzał na jego dłonie z lekką nieufnością nawet lekkim drgnięciem. Nie wiedział czego może się spodziewać. Zdziwiony jej widokiem jednak nie był. Lekko się zawstydził widząc jak ten chce go narysować i w sposób w jaki się w niego wpatrywał. Rumieniec na jego twarzy się pogłębił jeszcze bardziej eksponując jego piegi, wszystko to przyjemnie kontrastowało z jego blond czupryną. Jego szczupłe i dosyć długie palce zacisnęły się na ołówku, który dalej trzymał. - Nie sądzę bym był odpowiednim modelem. - Wymamrotał czując jak serce dalej mu bije z niesamowitą szybkością, nawet nie miał odwagi spojrzeć mu w oczy. Jeśli chodzi o budowę Maxa była ona totalnym przeciwieństwem. Chłopak był raczej szczupły i zdecydowanie nie miał figury boga, może jak w przyszłym roku zacznie trenować w drużynie Quidditcha?

@Lockie I. Swansea

@Maximilian Addams

Swansea sam był winien wielu obelg, rzucanych w stronę wychowanków domu Godryka. Dlaczego więc w spotkaniach jeden na jeden całkowicie mu się odmieniało? Tego nie mogli wiedzieć nawet najstarsi Indianie. Nieszczególnie był też świadom powodów czy znaczenia takich rumieńców, był mało empatyczny, średnio rozumiał emocjonalne niuanse, nie potrafił za dobrze przewidywać, co sam prowokował, ani to, dlaczego ludzie reagowali na niego tak czy inaczej. Poza tymi momentami, kiedy ktoś chciał się bić - to wyczuwał w sekundę i zawsze ochoczo oferował swoje pięściarskie umiejętności.
Uśmiechnął się na jego słowa, by zaraz wzruszyć ramionami:
- No to raczej nie masz nic do gadania. - zaczął stawiać pierwsze, dość ostre kreski na kartce papieru - Ja siebie też za modela nie uważam, ale mnie o pozwolenie nie pytałeś. - kontynuował, choć w jego głosie nie było słychać ani wyrzutu, ani pretensji. Rękę miał ciężką, linie stawiał twardo, formy i kształty na papierze wyłaniały się z kontrastów pomiędzy czernią grafitu i bielą kartki. Nie zastanawiał się długo, skupiał się na cechach głównych, wąskich ramionach, długich rzęsach i palcach, łagodnie wygiętych brwiach i kocich oczach.
W którymś momencie zerkając na niego i widząc, że ten nie kontynuuje swojej pracy, uniósł brwi.
- Jak skończysz i ładnie Ci wyjdzie, to go od Ciebie odkupie. - zaproponował niby luźną ofertę, w rzeczywistości jednak nie chcąc, by ktoś rzeczywiście posiadał jego portret. Wielką tajemnicą Locka Swansea były kompleksy. W końcu pomimo swojego rozmiaru nie bez powodu zawsze chodził w długich spodniach i golfie z długimi rękawami.

Skinął tylko głową, chyba znużony już rozmową o uczniach, którym poświęcili naprawdę dużo czasu w swoim dniu wolnym. To było chyba ich przekleństwo, że nawet na wakacjach nie mogli uciec od odpowiedzialności szkolnej i opieki nad uczniami. Zaczynał nawet rozważać, czy dobrym pomysłem było składać wniosek o opiekuna domu, ale ostatecznie, kiedy nie miał zajęć i nie robił zleceń z eliksirów, dzień wydawał się piekielnie nudny i pozbawiony celu. Jeśli mógł go urozmaicić chociaż problematyczną młodzieżą, to przynajmniej pokrzepiał się myślą, że w życiu doszedł dalej niż połowa tych roztrzepanych idiotów kiedyś osiągnie (zapominał, że był tylko nauczycielem).
— Nie wiem, jak reszta rodu, ja znam tylko Beverly, matkę Bazory’ego.
Na tym zakończył enigmatyczną wspominkę, uśmiechając się do własnych myśli w sposób, jakiego nie dało się zignorować, a którego jednocześnie uśmiechu Casey nie chciał ani rozwijać, ani tłumaczyć. Znacznie ciekawszym zajęciem było teraz przyszpilanie Xanthei do ziemi. Wpatrywał się w nią z góry, a czerń obejmująca jego tęczówkę, która nie wstąpiła do zbielałego oka, była wyraźną wskazówką na to, jak bardzo dobrze odnajdował się w tej pozycji górującej, nie tylko w aspektach fizyczności, ale przede wszystkim cieszył go psychologiczny akcent tego położenia.
— Brzmisz jak ciasteczko z wróżbą – zarzucił jej, bo usłyszał “chwała”, “sukces” i jego “smak”, “praca” i “słodycz” w jednym zdaniu i uznał, że nic tu do siebie nie pasuje, bo on sukcesy i chwałę pojmował inaczej. Na pewno nie szukał ich w murach Hogwartu.
— Jak nikogo nie zabiję w tym roku, to będzie mój sukces. Dziesiąty z kolei – podsumował, przekręcając głowę, żeby podnieść ją w pasie w górę, nie wiedział, gdzie coś ją uwiera, dlatego dźwignął ją po prostu tak, że w końcu znalazła się prawie w pozycji siedzącej, dopiero wtedy dostrzegł w miejscu, na którym leżała wisiorek, który oddał jej, jednocześnie zmieniając pozycję, w której z powrotem usiadł obok.

- Znasz ją, powiadasz - oczy Xan zaświeciły się wesoło, a na usta zbłądził uśmiech. - Dziewięć lat stażu to chyba dobry powód, by inspirować się twoimi sposobami na kontakty rodziców z ciałem pedagogicznym.
Czerpała przyjemność z aktualnego położenia i naprawdę żałowała, że wisiorek trochę zepsuł klimat. Ale wyszło jak wyszło, a i ją póki co znużyło rozmawianie o Hogwarcie, uczniach i nawet o całym projekcie mistrzostw, który wcześniej bardzo ją absorbował. Teraz liczył się tylko Casey i ona. I ich wspólne pasje. A tak się składało, że jedna z nich wiązała się z tajemniczą roślinką rosnącą na Podlasiu.
- Wiesz Cas, że niedaleko Raju znajduje się polana, na której wolno zbierać nasięźrzał? - zagadnęła go, przysuwając się i sunąc palcem po wzorach tatuażów, którymi ozdobione były przedramiona mężczyzny. Xanthea je uwielbiała. Półwil siłą rzeczy i tak był pociągający, ale zdobienia dodawały mu drapieżnego uroku i aury niegrzecznego chłopca. Tak samo jak blizny na twarzy, do których miała słabość, choć nigdy nie przyznała się do tego Caseyowi. - Podobno uważona z nim amortencja ma po trzykroć silniejsze działanie, o ile zbierze się go we właściwy sposób. Mam ochotę to sprawdzić. Rozumiesz, eliksirowarska ciekawość...
Póki co nie wspomniała o tym, jak się zbiera nasięźrzał. Wiedziała, że w dziedzinie zielarskiej przewyższała Caseya, ale nie zamierzała mu tego przypominać. Była ciekawa, czy sam zapyta, czy będzie szukał tej wiedzy na własną rękę. Z pewnością akurat amortencja nie była mu potrzebna, ale liczyła, że sama opcja nowego doświadczenia z eliksirem przyciągnie uwagę O'Malleya.

Jego spojrzenie wyrażało pewnego rodzaju negatywną aurę kiedy na nią spojrzał, tą, która nie występowała u niego często, kiedy spędzali czas we dwoje. Xanthea zwykle budziła u niego inne emocje, dlaczego więc tym razem przechodził przez całą gamę, od ekscytacji po to dziwne zawieszenie, kiedy lustrował ją spojrzeniem? Czyźby chodziło o ten wisiorek, który faktycznie zmienił synergię między nimi?
— Nie wiem, kto jest głupszy, Xani, ten, który łamie zasady, czy ten kto za nim podąża.
Jednocześnie obraził siebie i ją, ale nie obraza była jego zamiarem, bo obserwował ją czujnie, jakby była w nim jakaś przenikliwość obok tylko egocentryczności i arogancji, którą zwykle prezentował. Czekał na jej odpowiedź, a jednocześnie nie było to oczekiwanie jednoznaczne, bo tak naprawdę pierwszy przerwał chwilę zastoju między nimi i dorzucił:
— Wyzwanie, Grey.
Rzucił to tak, jakby od dawna byli umówieni na jakąś grę, w której faktycznie mogą sobie rzucać zadania i pytania w dowolnych momentach swojej znajomości.
— Powiedz coś, co myślisz, a nie coś, co myślisz, że chciałbym usłyszeć.
Wbrew temu, że jego słowa mogły brzmieć, jak wyrzut, wyrzutem nie były, bo za chwilę chociaż nawet go jeszcze o to nie poprosiła, przysiadł za nią, żeby móc założyć amulet na jej szyję, odgarniając jednocześnie jej włosy na jedną stronę.
— Chcesz iść na ten rytuał? – wywnioskował.
On nie miał ochoty, ale nie musieli robić zawsze tego, co on chciał, chociaż czasem wolałby, żeby tak było. Skinął głową na zrozumienie i posłuchał jej dalej. Amortencja, eliksirowarska ciekawość, czy to mogło go przekonać? Czekał na dalsze argumenty, o czym dał znać, prostując się z sugerującym:
— Mhm?
Zaraz jednak dodał:
— I kogo chcesz uwieść tą amortencją?

Młody często sam siebie nie rozumiał albo zwyczajnie nie chciał. to było zbyt skomplikowane więc po prostu szedł z tym co dyktowało mu w danym momencie serce. To jak się zachowywał mogło ludzi dziwić ale w końcu było młody i jego reakcje mogły być przeróżne, zwłaszcza w sytuacjach w jakich nigdy wcześniej się nie znalazł.
Nie zdziwiły go jednak kolejne słowa chłopaka. No w końcu nie dał mu wyboru tylko wykorzystał moment i narysował. Co prawda jeszcze nie zdążył dokończyć ale jakie to ma znaczenie w takim momencie? No żadne.
Co do reakcji na osobę Lockiego i całe te rumieńce to nie mógł nic więcej powiedzieć. Sam nie do końca to rozumiał. Wiedział tylko, że serce mu przyśpieszyło i czuł się dziwnie. Nie chciał jednak zbytnio się na tym rozwodzić, bo mogłoby być jeszcze gorzej. Pokręcił głową by odrzucić od siebie dziwne denerwujące myśli. -Skoro tak mówisz, spoko.
Wymamrotał po tym jak ten zaoferował, że kupi od niego to co narysuje jeśli się spodoba. Chociaż domyślał się, że raczej tak się nie stanie, jednak nigdy nie odpuszczał gdy ktoś rzucał mu rękawice i chciał spróbować. Blondyn wrócił więc do rysowania tego co już zaczął. Co chwila zerkał na Swansea by porównać to z nim to co miał na kartce. Teraz już musiał improwizować, skoro jego model ruszył się z wcześniejszej pozycji.
Jeśli zaś o kompleksy chodzi, mogli by gadać godzinami bo Max miał ich również niemałą ilość, nawet jeśli nie było to uzasadnione, tak zwyczajnie było. Zwłaszcza, że nie należał w pełni do tego świata. Gdyby jednak usłyszał od niego, że ten ma kompleksy zapewne niesłabo by się zdziwił. Nie wyglądał na taką osobę. Nie z tym wyglądem i energią jaką emanował. Czuł się przy nim jakoś dziwnie malutki? Tak by mógł to ocenić.

@Lockie I. Swansea

@Maximilian Addams

Podążanie za sercem było miłym sentymentem, na który ludzie nie zawsze mogą sobie pozwolić. Swansea w życiu nie był romantyczny, z trudnością łączył rzeczywistość ze swoimi emocjami, a swoje emocje jeszcze ciężej było mu w otoczeniu odpowiednio umiejscowić. Dużo łatwiej, człowiekowi tak ubogiemu towarzysko, było się od emocji odciąć, w związku z tym, podążanie za głosem serca było niemal abstrakcyjne.
Kreślił na papierze zupełnie inną wersję Maxa, choć twarz i proporcje miał te same, miał też czarne włosy, lejące się kaskadą ku ziemi i wyzywający strój artysty estradowego, który z rzeczywistym Addamsem zdawał się mieć niewiele wspólnego.
- Tak mówię. - powiedział, cieniując całość. Szkicowanie ludzi było dla niego niemałą przyjemnością. Lubił to robić, zapomniał o tym. Tak dawno nie rysował czegoś, tak po prostu, ot, dla siebie, że teraz nie przychodziło mu to nawet do głowy i z tą świadomością powiedział sobie, że postara się robić to częściej.
Wymieniali się spojrzeniami znad kartek, w skupieniu, w ciszy, w momencie, w którym Lockie już nie potrzebował referencji odnośnie proporcji i cech charakterystycznych, skupił się na wycieniowaniu o określeniu otoczenia. Było to pierwszą i ostatnią lekcją, jaklą dał mu ojciec - obraz, choćby najgłupszy, musi mieć jakieś tło. Więc od dziecka robił tło, czy to szlaczkiem, czy rzeczywistym odwzorowaniem widzianych elementów przestrzeni, czy zupełnie abstrakcyjnie wymyślając, co mogłoby pasować do tego, co stanowiło główny element pracy - w tym wypadku portret. Odłożył w końcu ołówek i złożył swoją pracę na pół, spokojnie czekając, aż gryfon dokończy swoją pracę.
- Zanim mi pokażesz, powiedz. Podoba Ci się to, co zrobiłeś? Jesteś zadowolony? - bardziej niż same prace, Locka interesowało, co ludzie myśleli, robiąc je, co uważali o nich, kiedy już powstały. Nie dało się znać, interpretować pracy, nie znając samego artysty. A Maxa nie znał i chyba chciał to zmienić.