Kostka na wejście: 2
Bies: I dorzut parzysta
Lokalizacje zdradzam @Gale O. Dear

Ścieżkę pomiędzy wielkimi, pokrytymi miękkim mchem głazami dostrzegł podczas powrotu z jednej ze swoich niechlubnych bójek z utopcami. Czuł się już trochę mistrzem walki z wodnymi trupami na pięści, więc uznał, że te magiczne okolice objawiły mu tę dróżkę w nagrodę za jego dzielność i męstwo. Gale'a spotkał przypadkiem, wychodząc ze stodoły, zawijając sobie na drogę pajdy chleba ze smalcem, lokalny rarytas, którym zamierzał zajadać się na tej wyprawie. Szczególnie ze w magicznym plecaku już zakitrasił dwie butelki pitnego miodu, a wiadomo, nic tak nie pasuje do słodkiej wódy jak zagrycha ze skwarką.
Uśmiechnął się na widok swojego chyba ulubionego, młodszego kolegi do deprawacji i gwizdnął na niego.
- Dear! - pomachał, by ten podszedł bliże i kiwnął głową, by młody czarodziej podążył za nim - Idę w bardzo specjalne miejsce, którego na bank jeszcze nie widziałeś. - zapewnił go - Idziesz ze mną. Chcesz? - zaoferował pajdę ze smalcem, jako że spakował cóż, całkiem pokaźną ilość, ale był, jakby nie patrzeć, Lockiem Swansea, który zamiast żołądka miał czarną dziurę i wrzucał w siebie każde ilości wszelkiego gówna możliwego do strawienia. A czasem nawet niemożliwego do strawienia.

Bies: F

Świetle:

Po kadrze nauczycielskiej może spodziewać się wszystkiego, ale nadal przybycie na zadupie, do państwa, którego chyba nawet nie było na mapie — bo co to jest Polska? Nazwa jakiejś wódki? Sądząc po przywitaniu sołtysa i wieśniackich odświętnych strojach kobiet, to tak. Dziwi się, że tutejsi nie znają angielskiego i każą im nosić jakieś tłumaczki. Magiccolo wypija z niesmakiem, ale z drugiej strony wie, że trzeźwy nie pozostanie na długo, wiedział to, kiedy tylko się ogarnął i opuścił szybko stodołę zdruzgotany tym, że mieszkają w jakiś klitach dla zwierząt, z drugiej strony mogło być gorzej, a jednak, jako że Dear jest przyzwyczajony do luksusów i nawet szkoła gwarantowała całkiem dobre dormitoria, to nie mógł znieść tego przybytku, jak szybko się pojawił, tak szybko się ulotnił.
Akurat, kiedy maszeruje przed siebie, rozglądając się po całkiem ładnych widokach, które prawie wynagradzają, wszystkie te krzywdy wpada na Lokiego. Gale jednego jest pewien, że utopia Podlasie to rajska kraina dla starszego kolegi. Kraina mlekiem... wódą i miodem płynąca, smalcem, blech.
- No dobra, właściwie nie mam nic do roboty. - Wzrusza ramionami, sięga po poczęstunek pajdy ze smalcem, na który się odrobinę krzywi, ale szybko bierze gryza, przełyka, jakby to mogło uchronić go przed smakiem tutejszej przekąski. - Ale masz coś, aby to przepić? - Patrzy na niego i chyba się nawet uśmiecha, jakby właśnie zadawał pytanie, które mogłoby wręcz obrazić jego kumpla. No bo gdyby Swansea nie miał niczego do przepicia, Dear z pewnością uznałby, że z Lokim jest bardzo, bardzo źle.
- Za Tobą też chodzą te... dziwne stwory. - Szepczę do kolegi, za nim dostrzega wodnego biesa Lokiego.- Za mną chodzi jakiś duch coś jak skrzacia służba, prawie pomyślałem że to ojciec mi wysłał lokaja. - Stara się, aby bies jego go nie usłyszał co o nim gada, bo to nigdy nie wiadomo. Świetle wydaje się jakimś aniołem stróżem, opiekunem, Gale jeszcze nie wie czego się po nim spodziewać.
- Na pewno odpaliłby mi fajkę, gdybym go o to poprosił, albo piwo potrzymał. - Nadal konspiracyjnie przekazuje te informacje Swansea'owi i tak idą w stronę omszałej ścieżki, gdzieś gdzie tylko Loki wie.

@Lockie I. Swansea

@Gale O. Dear

Z początku w ogóle nie zauważył biesiątka, które pojawiło się za nim znienacka, zajadając surową rybą i uśmiechając z zadowoleniem. Zamrugał, kiedy Dear zwrócił mu uwagę na tego kompana.
- Ostatnio mi taki wyrósł przed nosem znikąd, zupełnie! - powiedział z dziwnym przejęciem, klepiąc Gale'a znienacka, aż sam się zdziwił. Nie miał pojęcia, że to ten lokalny smalec tak działa na ludzi, bo łudził się, że to po prostu dobra, tłusta kanapka, więc zajadał się nią dalej - Wygląda na niegroźnego. - zauważył, po czym spojrzał na wielce posłusznego, niemal kłaniającego się biesika, który podbiegał co chwilę do Gale'a, kiedy ten tylko machnął ręką, jakby oczekując, że ten czy drugi gest okaże się czymś, co można byłoby zinterpretować jako jakiekolwiek życzenie.
Swansea uśmiechnął się pod nosem okropnie, bo takie poddańcze płaszczenie się bardzo go gilało, a niestety nie łatwo było znaleźć kogoś, kto by się chciał popłaszczyć za darmo.
- Pytasz błotoryja, czy sra w rzece. - prychnął, kiedy się młodszy ślizgon głupio zaczął pytać. Oczywiście, że miał to czym przepić. Ale od kiedy Dear był taki skory do konsumpcji mocnych alkoholi? Miał wrażenie, że na ferie to były jego pierwsze kroki z wódą, a tu proszę. Taki zaprawiony gość? Poczuł ukłucie dumy, że tak ściągnął dziedzica na drogę deprawacji.
Wyjął z plecaka jeden z lokalnych miodów pitnych i podarował młodszemu koledze butelkę. Miód pitny to zdradzieckie dzieło. Jest słodki, łatwo się pije, ale mocne cholerstwo i szybko uderza do głowy. Trunek idealny.
- Zdążyłeś już coś zwiedzić? - zainteresował się, szturchając go znowu, samemu się temu dziwiąc.

Ochrona na Podlasiu jest wybitna. Biesy chociaż dziwne, nie wydają się groźne, ale Gale za to, że nie jest naiwniakiem, stara się ostrożnie podchodzić do stworów. Kompan Lokiego nie za bardzo mu się podoba, kiedy tak zajada się surową rybką, wygląda to dość zwierzęco? Ale to chyba normalne Dear jednak nie zauważył, aby jego dobry duch pałaszował ryby, kiedy ten nie patrzył. Właściwie mógł to robić, nie przeszkadzało mu to. Ważne, żeby nie podgryzł przypadkiem ślizgona, gdy coś innego odwróci jego uwagę.
Loki nie miał może w zwyczaju się ściskać, jak sufrażystki na tajnych spotkaniach, ale czasami jak klepnął młodego ślizgona, ten niemal robił ze dwa kroki do przodu. W końcu Swansea ma siłę w łapach, ale czy wyczucie? Tego Dear nie jest tak do końca pewny, a jednak cieszy się w duchu, że nie przyszło mu jeszcze gwiazd zobaczyć.
Potakuje głową, bo innej odpowiedzi się nie spodziewał. Po chwili zastanawia się, czy przypadkiem do tej pajdy ze smalcem, nie brakuje przypadkiem czegoś, chociażby kwaszonego ogórka? Nie ma pojęcia, dlaczego o tym pomyślał.
- Tylko przepije. - Sięga po miód pitny, mając nadzieje zabić smak smalcu, a kiedy to robi zamiast łyczka, ciągnie trzy. To chyba przez tę pajdę. - Dobre to. - Nieznacznie się krzywi przy pierwszym łyku, ale dalej to wchodzi zabójczo. Gale żaden koneser alkoholi, ale miód pitny mógłby polubić.
- Jeszcze nie, ale widzę, że Ty się nie obijasz. - Lokalne potrawy, tajemnicze miejsca. - To dokąd mnie prowadzisz? - Zagadnął, chociaż jest z tych cierpliwych, to ma wrażenie, że wycieczki z Lokim bywają co najmniej zaskakujące. Od szturchnął, szturchańca koledze nieporadnie, czując, że miód mu już szumi — mocne cholerstwo.

@Lockie I. Swansea

@Gale O. Dear

Podążając za pełnym wątpliwości spojrzeniem Deara, Swansea popatrzył na swojego biesa raz jeszcze, jednak ten po prostu uśmiechnął się, choć do warg miał przyklejone kilka rybich łusek. Lockie widział w życiu obrzydliwsze i bardziej odrzucające rzeczy, więc wzruszył ramionami. Może Gale'owi sie spodobał ten człowieczkowy potworek? Któż może znać działania umysłu dziedzica.
- Pewnie kurwa, że dobre. - pokiwał głową, konsumując dalej swoją pajdkę ze smalcem. Pyszne to było, chociaż w cieple smalec trochę się rozlewał po palcach, a jednak letnia pogoda na Podlasiu smażyła równo jak piekarnik z termoobiegiem.
Zaśmiał się, jak pies szczeka, na słowa młodszego kolegi:
- Nie mogę usiedzieć na dupie, ot co. W tej stodole tak kurewsko gorąco, że ciągle wyłażę gdzieś do lasu, bo pocę się jak świnia. - przyznał. Niby była jakaś wentylacja-klimatyzacja, ale nic to nie dawało, jak blaszany dach nagrzewał się, czyniąc z wnętrza budynku piec piekarniczy, a z uczniów robił spuchnięte bochenki.
- Nie wiem, jeszcze tu nie byłem. - przyznał, wskazując drogę kawałkiem swojej cennej kanapki - Słyszałem za to, że tajemną drogą można dojść do stawu rusałek i szczerze, mam nadzieję, że właśnie tam idziemy. - lokalni opowiadali wiele bzdur. Lockie zdawał sobie z tego sprawę. Cóż mu jednak szkodziło w niektóre z tych głupot sobie wierzyć? A może akurat okaże się, że oto idą do bram rajskich i będą mogli cały merlinowski dzień pluskach się w wodzie w towarzystwie chichoczących, ślicznych istot.

Nie ma w zwyczaju ani za dużo pić, ani szturchać nawet znajomych, a jednak chyba ktoś dodał coś do tego smalcu, kiedy gryzie kolejny kęs pajdy, a ta wchodzi jakoś tak gładko, pewnie przez pitny miód, już wie, że coś jest na rzeczy. Ma ochotę sam klepnąć Lockiego przez plecy, ale coś mu się wydaje, że gdyby spróbował, tak zrobić połamałby sobie wszystkie kości w ręce. Postanawia więc powstrzymać się z tym zamiarem, za to zastanawia się, czy przez dobre to, Lokie ma na myśli pajdę ze smalcem czy miód pitny, bo patrząc, jak pałaszuje, nie zdziwiłby się, gdyby Swansea zamierzał zaraz zlizywać sobie smalec z palców. Taki widok z pewnością dla młodego księcia byłby bardziej poruszający niż patroszujący surową rybkę bies.
Ślizgon kiwa głową ze zrozumieniem. Grono pedagogiczne z pewnością ma lepsze lokum, a nie jakąś stodołę, z niewidzialnym napisem piekarnik. Zresztą Swansea wcale nie musi mu mówić o tym nieznośnym upale, Dear sam źle znosi to gorąco, zwłaszcza że jego kufer po brzegi wypełniony jest ubraniami w barwach pogrzebowych.
- Wiesz w lesie wcale nie lepiej. - Wzrusza ramionami, mając wrażenie, że gdzie nie pójdą, to tak jakby cały czas przebywali w saunie.
- A kto ci to mówił pan Wiesiek? - Unosi jedną brew na kolegę, patrząc na niego, jakby w bajki wierzył. - Na pewno to tajemna droga? Jeśli na końcu jest staw z rusałkami, to pewnie nie będzie gdzie parawanu rozstawić. - Żartuje odrobinę, nie żeby miał jakiś parawan, ale coś mu się wydaje, że to może być ściema, a jednak sam też sprawdziłby istnienie tego miejsca z ciekawości. Świetle sam jakoś tak ich zachęca, wskazując drogę. Skoro małe, świetliste meduzy nawet zachęcają do dalszej drogi to, Gale uważa, że coś jest na rzeczy.

@Lockie I. Swansea

@Gale O. Dear

Maszerowali omszałą ścieżką w towarzystwie dwóch biesiątek, jednego ciągnącego rybą i rybę ciumkającego, a drugiego, który wpatrywał się w Deara takimi oczami, jakby tylko czekał, aż ten sobie coś zażyczy, jakby od tego zależało jego istnienie.
Uśmiechnął się zadowolony, samemu pociągając dwa zdrowe łyki z butelki miodku, bo bycie trzeźwym w wakacje tak samo jak bycie trzeźwym w ferie - było dla frajerów. W opinii Swansea, który do trzydziestki miał jeszcze daleko i nie wiedział co to kac-morderca czy bóle wątroby.
- Znasz Wieśka? - zdziwił się, bo pewien był, że jego sekretny informator był, cóż, jak sama nazwa wskazuje sekretny, głównie dlatego, że Wiesiek głównie drzemał na ławeczce pod płotem swojego domu i spotkać go przebudzonego to był nie lada wyczyn.
- No miejmy nadzieje, że poza mną i Tobą Wiesiek nie zdradził tej tajemnicy zbyt wielu patafianom. - skrzywił się, wyciągając z kieszeni chusteczki i wycierając skrupulatnie ręce z resztek swojego jedzonka. Taki z niego czysty jegomość.
Nie sądził, że spotkają rusałki. Domyślał się, że rusałki żyją w jakimś miejscu, gdzie biegają jednorożce, fruwają wróżki i dzwonią kwiatuszki, a nie w ciemnym borze, gdzie mieszkają biesy jedzące surową rybę. Miał jedynie nadzieję, że na końcu omszałej ścieżki nie czeka ich jakieś napierdalanie się z leszym, bo na to nie był gotów ani psychicznie - po napierdalaniu się z utopcami, ani fizycznie - w końcu dopiero co zjadł posiłek, takie wygibasy są niewskazane, a jeszcze można się nabawić wrzodów. Przy jego zdrowiu wrzody to jak gwóźdź do trumny. Co nie przeszkadzało mu w śmiałym i szczęśliwym popijaniu półtoraczka.

To dopiero początek wakacji, co prawda Gale nie za bardzo miał czas na zwiedzanie wioski i Podlasia, ale pan Wiesiek zwrócił jego uwagę już na samym początku. Drzemiący na ławeczce pod płotem swojego domu niby nikomu nieprzeszkadzający, ale Dear czasami ma takie szczęście, że akurat, kiedy przechodził tą stroną ścieżki, pan Wiesiek postanowił się obudzić i zdradzić kilka sekretów. Oczywiście godność prawdziwego Podlasianina nakazywała mu nie robić niczego za darmo, domagał się małej dotacji na cele charytatywne. Gale rzucił galeonem, bo w sumie nie wiedział co z tą resztą zrobić, którą dostał ze sklepu, kupując jakiś soczek bezalkoholowy. No i wtedy Wiesiek coś napomknął, ale przecież to z pewnością bujdy.
- Zależy którego Wieśka masz na myśli, czy przypadkiem sołtys tej wsi też nie ma tak na imię? - Pyta Lockiego, przypominając sobie, że przecież na samym początku przywitał ich szef Podlasia. - Wiesz, ten co magiccolo częstował na samym początku? - Gale jako niepełnoletni dostał oczywiście trunek bez procentów.
- Bo ten o rusałkach to Wiesiek z ławki, a może to był ten sam... - Pajda ze smalcem jakoś mu tak wchodzi sama i zdaje sobie sprawę, że to dziwne jedzenie się właśnie skończyło. Na szczęście jest jeszcze mód pitny. Gale jednak powstrzymuje się całą siłą woli, bo, wie, że jak jeszcze obali ze trzy łyki, to będzie się tu zataczał, już mu się ta historia z Wieśkiem w ogóle nie klei.
Wyciera ręce, sam mając chusteczkę, jak na panicza przystało, po czym patrząc na biesy, przychodzi mu do głowy, że Świetle jest jednym z tych duchów opiekuńczych, wskazujących drogę, pocieszających i miłych, jeśli świetliste meduzy mogą być miłe to tak; za to bies Lockiego, gustujący w rybach, nie wygląda ani na ducha opiekuńczego bardziej na nieprzyjaznego, a może po prostu, kiedy jest się głodnym, przynosi wypatroszoną rybkę swojemu panu.
Gale wie, że do alkoholu ma słabą głowę, chociaż jeszcze rozsądek powstrzymuje go przed durnymi pytaniami, to musi zapytać Swansea o tę jedną ważną rzecz albo dwie ważne:
- Ten bies co chodzi za Tobą to... Przynosi Ci jedzenie, jak jesteś głodny? Myślisz, że po co one za nami chodzą? Obserwują nas, żebyśmy nie zrobili nic głupiego coś jak uszy dalekiego zasięgu tylko z pakietem vipowskim?

@Lockie I. Swansea

@Gale O. Dear

Swansea nie miał takich oporów, ale i spust miał trochę większy niż ledwie raczkujący w materii alkoholizmu Dear. Niby obcykany z rodziny eliksirowarów, a ze środkami płynnymi takie dziewicze relacje. Pociągnął jeszcze parę łyków, czując, jak słodki, mocny miks miodu i spirytusu rozlewa mu się po żołądku przyjemnym ciepłem.
- A to nie słuchałem. - przyznał zupełnie szczerze. Jak była impreza otwierająca te potupaje, jaką były szkolne wakacje, Swansea ulotnił się, zanim jeszcze rozdali to magiccolo, czując, że musi się zawinąć, poleżeć. Źle znosił podróże od czasu powrotu z Kolumbii, a Maxa póki co nie było widać na horyzoncie, więc z pewną obawą podchodził do tematu większych zbiegowisk ludzi. Jakby zemdlał przy takim Gejlu, to młody może by poleciał po pomoc, ale jakby pierdolnął w kalendarz na środku szkolnej imprezy? Byłoby zbyt niezręcznie jak na jego preferencje.
- Wiesiek z ławki, dokładnie. - skinął głową, choć minę miał nietęgą, bo znaczyło to mniej więcej tyle, że jego sekretny kontakt wcale nie był taki sekretny, a choć Wiesiek, opowiadając mu o tajemniczych lokacjach zarzekał się, że tylko mu mówi te niesamowitości, to okazywało się, że kłamca z niego podły i łachudra. Na dodatek gaduła. Nadzieję można było mieć jedynie, że on to opowiadał tylko ślizgonom, póki co teoria się sprawdzała i Lockie zamierzał się tego trzymać.
- Ten? - obejrzał się na biesa i zmarszczył brwi - Nie wiem. Póki co tylko za mną chodzi. - przyznał, ale zatrzymał się i wyciągnął do biesa rękę - jestem głodny. - zakomunikował, jednak bies tylko ciumkał swoją surową rybę patrząc na niego, a Lockie patrzył z powrotem i tak się dwa młoty obserwowały chwilę w milczeniu, nim ślizgon nie westchnął.
- najwyraźniej nie... - dodał zrezygnowany, bo w jakimś stopniu z wielką ochotą przyjąłby kompana, który dostarczałby mu jedzenia. Zamyślił się na słowa chłopaka, pocierając brodę, nim nie pociągnął jeszcze łyka miodu, bo wiadomo, że nic nie pomaga w myśleniu tak, jak alkohol.
- Byłoby to nader sprytne. A niestety nasza szkoła nie słynie ze sprytnych rozwiązań... - zauważył roztropnie.

Gdyby każdy eliksir robiono na bazie alkoholu, z pewnością Gale nie miałby teraz takich problemów, a raczej zamiast na Podlasiu przebywałby w jakieś klinice na Norweskim zadupiu i leczył się z alkoholizmu. Osobiście Dear nie przepada za trunkami, zwłaszcza kiedy ludzie robili się po nich niestabilni i nieobliczalni, z drugiej strony wie, że na niego działa to całkiem kojąco, jakby właśnie wyjął sobie kija z dupy. Przy Lockim czuje się kimś, jakby dano mu starszego brata, który zdradza mu największe sekrety życia. Jako najmłodszy z Dear'ów jedyne dobre relacje utrzymuje z Fire, a i ona się od niego odsuwa, jakby było w tym coś złego, że nie chce zostawiać matki samej z tym wszystkim... z ojcem.
- Tak ten. - Wskazuje na biesa Swansea, jakby chcąc się upewnić, że mają na myśli tego samego stwora, skoro sprawa z Wieśkiem została wyjaśniona, a Lockie nie poczęstował się magiccolo no cóż, za wiele nie stracił.
Obserwuje, jak starszy kolega postanawia sprawdzić potworka z rybką i rzuca mu komendę, która jednak się nie sprawdza.
- Mój, chociaż sprawia pozory. - Zerka na swojego dobrego duszka, po czym znowu spogląda na biesa Lockiego. - A twój... wygląda jak niesprytne rozwiązanie. - Dodaje, zerkając z ukosa na Swasnea. Lekka paranoja Gale'a właśnie zagłusza rozsądek, razem z tym pitnym miodem, który smakuje nieziemsko, zwłaszcza po kolejnym niewielkim łyku.

@Gale O. Dear

Niepisaną zasadą i celem życia Swansea w tej szkole najwyraźniej była deprawacja piętnastolatków, bo Gale był już jednym z dwóch nieszczęśników, których Lockie wziął na warsztat w ramach alkoholowego upodlenia, proponowania narkotyków, korzystania z domów uciech czy hazardu. Czy czuł się z tym źle? Wprost przeciwnie. Nawet jeśli miał przebłyski poczucia, że robi coś złego, zaraz przykrywał to myślą, że lepiej by spróbowali wszystkiego przy nim, jak mógł ich przypilnować i pomóc w razie co, niżby mieli próbować z kimś, komu nie można ufać, albo, co gorsza, samemu.
Tak długo jak waliłeś wódę z kimś, nie musiałeś się leczyć na alkoholizm. Tak uważał Lockie, dlatego czasem pił do lustra.
- We mi biesa nie obrażaj. Bo jeszcze naprawdę zrobi coś niesprytnego i zamiast ganiać rusałki, będę musiał do tej szeptuchy. Widziałeś ją? Wygląda jak najstarszy człowiek świata. - a mówiąc to, w jego głosie brzmiał tylko szacunek, żadna kpina czy naśmiewanie się. Lockie podziwiał każdego, kto był w stanie przeżyć dłużej niż do 30.
- O patrz, coś tam... - wskazał ręką jakiś budynek, majaczący na końcu omszałej ścieżki. Słyszał szum wody, więc o ile budynek nie zapowiadał rusałek, to szum wody już zdradzał, że był tam jakiś akwen, a wiadomo, że rusałki to lubią być rusane przy akwenach, także nadzieja pozostawała nieśmiertelna.
+

Co książę Slytherniu może wiedzieć o życiu? Niewiele. Tylko tyle, że życie to wiecznie cierpienie, że niezależnie w jakim domu się urodzisz, biednym czy bogatym — nie istnieje coś takiego jak idylliczne chwile, ziemia obiecana czy Eden, oczywiście, gdyby zwątpił we wszystko, już dawno by go tu nie było, ale przecież niewiele jeszcze wiedział, chociaż i tak być może za dużo, jak na piętnastolatka. Rady Lockiego są pomocne, bo mimo starszego rodzeństwa i tak musiał liczyć na siebie, Fire nie była jego bratem, a siostrą nawet jej najlepsze chęci nie mogły przecież pokazać świata męskiego picia, domów publicznych, hazardu i wszelakiej deprawacji dorosłych. Dear nadal uważa, że powinni z Lockim pilnować się, co mówią przy tych biesach, ale przecież nie mówili nic szczególnego, poza tym, gdyby serio potworki robiły za tajnych agentów grona pedagogicznego, to już dawno ktoś by się dowiedział, że Dear pociągnął sobie z butelki miodu pitnego o kilka łyków za dużo. Czasami myślał, że Julius wie i nie potrzeba mu żadnych sługusów do tego. Jego ojciec miał coś w rodzaju szóstego zmysłu, ale dopóki wakacje trwały — co się dzieje na Podlasiu, zostaje na Podlasiu. Tu Gale jedynie mógł martwić się upalną pogodą, komarami i tym, że porzyga się od smalcu, albo za dużo wypije. Asekuracja Swansea była niczym błogosławieństwo udzielone mu przez samego Merlina w postaci skrzata stróża.
- Faktycznie masz racje, sorki. - Ścisza głos, wierząc w tej kwestii Lockiemu na słowo i nie chcąc, aby kolega był wystawiony na takie niedogodności, jak stara wiedźma z chatki, gdzie była jakaś taka bajka, co jak się weszło do chatki, to wiedźma chciała cię zjeść i trzeba było ją spalić w piecu. Dear oczywiście wiedział, że Lockie poradziłby się z tym, a jednak ranny może już niekoniecznie.
- Nie widziałem, bo nie miałem powodów, aby korzystać z jej usług i mam nadzieje, że jednak uniknę tego... Aż taka stara? Wygląda starszej od Marcy Fran? Gadasz głupoty, nikt starszy od nauczycielki numerologii nie istnieje. Chyba że to jej jakaś krewna, ale że z Polski? - Zielone oczy Gale'a podążają za ręką Lockiego, który wskazuje cel ich podróży. Nie wygląda to, jak kąpielisko z rusałkami.
- Co to tak właściwie jest...? Z pewnością nie mieszkają tam rusałki. - Szkocki akcent twardo barwi ślizgońskie słowa to z pewnością po tym miodzie pitnym. Z początku Dear nie wie, co to za budynek jawi się na horyzoncie, ale im bliżej stawiają kroki, wszystko staje się jasne.